Οἱ πρόθυμοι δήμιοι τοῦ Ἰσραήλ

φωτό

Γράφει ὁ Chris Hedges

Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν για άλλη μια φορά την Γάζα, αφού περισσότερο από το ήμισυ του πληθυσμού της βρήκε καταφύγιο στη συνοριακή πόλη Ράφα. Αυτό είναι μέρος του σαδιστικού σχεδίου δράσης του Ισραήλ.

Τρέξτε, απαιτούν οι Ισραηλινοί, τρέξτε για τη ζωή σας. Τρέξτε από τη Ράφα όπως τρέξατε από την πόλη της Γάζας (φωτό κάτω), όπως τρέξατε από την Τζαμπάλια, όπως τρέξατε από την Ντέιρ αλ-Μπαλάχ, όπως τρέξατε από την Μπέιτ Χανούν, όπως τρέξατε από την Μπάνι Σουχέιλα, όπως τρέξατε από το Χαν Yunis. Τρέξτε αλλιώς θα σας σκοτώσουμε. Θα ρίξουμε βόμβες καταστροφής 2.000 λιβρών στους καταυλισμούς των σκηνών σας. Θα σας γαζώσουμε με σφαίρες από τα drones μας που είναι εξοπλισμένα με πολυβόλα. Θα σας σφυροκοπήσουμε με πυροβολικό και οβίδες αρμάτων μάχης. Θα σας πυροβολήσουμε με ελεύθερους σκοπευτές. Θα ισοπεδώσουμε τις σκηνές σας, τους προσφυγικούς καταυλισμούς σας, τις πόλεις και τις κωμοπόλεις σας, τα σπίτια σας, τα σχολεία σας, τα νοσοκομεία σας και τις εγκαταστάσεις καθαρισμού του νερού σας. Θα σπείρουμε τον θάνατο από τον ουρανό.

Τρέξτε για τη ζωή σας. Ξανά και ξανά και ξανά. Μαζέψτε τα αξιολύπητα λίγα πράγματα που σας έχουν απομείνει. Κουβέρτες. Μια - δυο γλάστρες. Μερικά ρούχα. Δεν μας νοιάζει πόσο εξαντλημένοι είστε, πόσο πεινάτε, πόσο τρομοκρατημένοι είστε, πόσο άρρωστοι είστε, πόσο γέροι ή πόσο νέοι είστε. Τρέξιμο. Τρέξιμο. Τρέξιμο. Και όταν τρέχετε τρομοκρατημένοι σε ένα μέρος της Γάζας, θα σας κάνουμε να γυρίσετε και να τρέξετε σε ένα άλλο. Παγιδευμένοι σε έναν λαβύρινθο θανάτου. Εμπρός και πίσω. Πάνω και κάτω. Δίπλα δίπλα. Εξι, Επτά, Οκτώ φορές. Παίζουμε μαζί σας σαν τα ποντίκια στην παγίδα. Μετά σας απελαύνουμε για να μην μπορέσετε να επιστρέψεις ποτέ. Ή σας σκοτώνουμε.

Αφήστε τον κόσμο να καταγγέλει τη γενοκτονία μας. Τι μας νοιάζει; Τα δισεκατομμύρια σε στρατιωτική βοήθεια ρέουν ανεξέλεγκτα από τον Αμερικανό σύμμαχό μας. Τα μαχητικά αεροσκάφη. Οι οβίδες του πυροβολικού. Τα τανκς. Οι βόμβες. Μια ατελείωτη προσφορά. Σκοτώνουμε παιδιά κατά χιλιάδες. Σκοτώνουμε κατά χιλιάδες γυναίκες και ηλικιωμένους . Οι άρρωστοι και οι τραυματίες, χωρίς φάρμακα και νοσοκομεία, πεθαίνουν . Δηλητηριάζουμε το νερό. Σας στερούμε το φαγητό. Σας κάνουμε να πεινάτε . Εμείς δημιουργήσαμε αυτή την κόλαση. Εμείς είμαστε οι κύριοι. Νόμος. Καθήκον. Κώδικες συμπεριφοράς δεν υπάρχουν για εμάς.

Αλλά πρώτα παίζουμε μαζί σας. Σας ταπεινώνουμε . Σας τρομοκρατούμε. Απολαμβάνουμε τον φόβο σας. Μας διασκεδάζουν οι αξιοθρήνητες προσπάθειές σας να επιβιώσετε. Δεν είστε άνθρωποι. Είστε « ανθρώπινα όντα ». Υπάνθρωποι. Τροφοδοτούμε τη libido dominandi μας – το ​​πάθος μας για κυριαρχία. Δείτε τις αναρτήσεις μας στα social media. Έχουν γίνει viral. Το ένα δείχνει στρατιώτες να χαμογελούν σε ένα παλαιστινιακό σπίτι με τους ιδιοκτήτες δεμένους και δεμένα τα μάτια στο βάθος. Λεηλατούμε .​ Χαλιά. Καλλυντικά. Μοτοσικλέτες. Κοσμήματα. Ρολόγια. Μετρητά . Χρυσός. Αρχαιότητες. Γελάμε με τη δυστυχία σας. Χαιρόμαστε τον θάνατό σας. 

Γιορτάζουμε τη θρησκεία μας, το έθνος μας, την ταυτότητά μας, την ανωτερότητά μας, αναιρώντας και σβήνοντας τη δική σας.

Η διαφθορά είναι ηθική. Η θηριωδία είναι ηρωισμός. Η γενοκτονία είναι λύτρωση. ( Σημ. Πελασγ. Ἀκριβῶς ὅ,τι πρεσβεύει ὁ Καμπαλισμός. Στήν Εὐρώπη, ἀλλά καί ὅλο τόν κόσμο, πέρασε μέσῳ Φρανκισμοῦ/ Σαμπατισμοῦ -ἐδῶ, ἐδῶ  ) 

Ο Jean Améry, ο οποίος ήταν στη βελγική αντίσταση κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και ο οποίος συνελήφθη και βασανίστηκε από την Γκεστάπο το 1943, ορίζει τον σαδισμό «ως τη ριζική άρνηση του άλλου, την ταυτόχρονη άρνηση τόσο της κοινωνικής αρχής όσο και της αρχής της πραγματικότητας. Στον κόσμο των σαδιστών, τα βασανιστήρια, η καταστροφή και ο θάνατος θριαμβεύουν: και ένας τέτοιος κόσμος σαφώς δεν έχει καμία ελπίδα επιβίωσης. Αντίθετα, επιθυμεί να ξεπεράσει τον κόσμο, να επιτύχει την απόλυτη κυριαρχία αρνούμενος τους συνανθρώπους – που θεωρεί ότι αντιπροσωπεύουν ένα συγκεκριμένο είδος «κολάσεως».

Πίσω στο Τελ Αβίβ, την Ιερουσαλήμ, τη Χάιφα, τη Νετάνια, τον Ραμάτ Γκαν, τον Πέταχ Τίκβα τί είμαστε εκεί ; Λαντζέρηδες και μηχανικοί. Εργάτες εργοστασίων, εφοριακοί και ταξιτζήδες. Ρακοσυλλέκτες και υπάλληλοι γραφείου. Αλλά στη Γάζα είμαστε ημίθεοι. Μπορούμε να σκοτώσουμε έναν Παλαιστίνιο που δεν γδύνεται μένοντας με τα εσώρουχά του, δεν πέφτει στα γόνατά του, δεν εκλιπαρεί για έλεος με τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη του. Μπορούμε να το κάνουμε αυτό σε παιδιά ηλικίας 12 ετών και άντρες έως 70 ετών.

Δεν υπάρχουν νομικοί περιορισμοί. Δεν υπάρχει ηθικός κώδικας. Υπάρχει μόνο η μεθυστική συγκίνηση της απαίτησης ολοένα και μεγαλύτερων μορφών υποταγής και όλο και πιο άθλιες μορφές ταπείνωσης.

Μπορεί να νιώθουμε ασήμαντοι στο Ισραήλ, αλλά εδώ, στη Γάζα, είμαστε ο King Kong, ένας μικρός τύραννος σε έναν μικρό θρόνο. Διασχίζουμε τα ερείπια της Γάζας, περικυκλωμένοι από τη δύναμη των βιομηχανικών όπλων, ικανά να κονιορτοποιήσουν σε μια στιγμή ολόκληρες πολυκατοικίες και γειτονιές και να πούμε, όπως ο Βισνού, «τώρα έγινα θάνατος, ο καταστροφέας των κόσμων».

Αλλά δεν αρκούμαστε απλώς στο φόνο. Θέλουμε οι ζωντανοί-νεκροί να αποτίσουν φόρο τιμής στη θεϊκότητά μας.

Αυτό είναι το παιχνίδι που παίζεται στη Γάζα. Ήταν το παιχνίδι που παιζόταν κατά τη διάρκεια του βρώμικου πολέμου στην Αργεντινή, όταν η στρατιωτική χούντα «εξαφάνισε» 30.000 δικούς της πολίτες. Οι «εξαφανισμένοι» υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια – ποιος δεν μπορεί να χαρακτηρίσει βασανιστήρια αυτό που συμβαίνει στους Παλαιστίνιους στη Γάζα; – και ταπεινώθηκαν πριν δολοφονηθούν. Ήταν το παιχνίδι που παιζόταν στα μυστικά κέντρα βασανιστηρίων και φυλακές στο Ελ Σαλβαδόρ και στο Ιράκ. Είναι αυτό που χαρακτήρισε τον πόλεμο στη Βοσνία στα σερβικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Αυτή η ασθένεια που συνθλίβει την ψυχή μας διατρέχει σαν ηλεκτρικό ρεύμα. Μολύνει κάθε έγκλημα στη Γάζα. Μολύνει κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα μας. Εμείς, οι νικητές, είμαστε ένδοξοι. Οι Παλαιστίνιοι δεν είναι τίποτα. Παράσιτα. Θα ξεχαστούν.

 Ο δημοφιλής στο Ισραήλ τραγουδιστής Kobi Peretz λέει : « Η Γάζα πρέπει να διαγραφεί, με ή χωρίς ατομική βόμβα. Σβήστε κάθε άτομο εκεί γιατί είναι όλοι τρομοκράτες. Βγάλτε τους ομήρους μας και σβήστε αυτό το μέρος.» ( ἀπό ἐδῶ)  Φωνάζει ὁ δολοφόνος !!! 

Ο Ισραηλινός δημοσιογράφος Γινόν Μαγκάλ στην εκπομπή «Hapatriotim» στο κανάλι 14 του Ισραήλ αστειεύτηκε ότι η κόκκινη γραμμή του Τζο Μπάιντεν ήταν η δολοφονία 30.000 Παλαιστινίων. Ο τραγουδιστής Kobi Peretz ρώτησε αν αυτός ήταν ο αριθμός των νεκρών για μια μέρα. Το κοινό ξέσπασε σε χειροκροτήματα και γέλια.

Τοποθετούμε «παγιδευμένα» κουτάκια που μοιάζουν με τενεκέδες τροφίμων στα ερείπια. Οι Παλαιστίνιοι που λιμοκτονούν τραυματίζονται ή σκοτώνονται όταν τα ανοίγουν. Μεταδίδουμε τους ήχους των γυναικών που ουρλιάζουν και των μωρών που κλαίνε από τα ελικοπτεράκια για να παρασύρουμε τους Παλαιστίνιους να τους πυροβολήσουμε. Ανακοινώνουμε σημεία διανομής τροφίμων και χρησιμοποιούμε πυροβολικό και ελεύθερους σκοπευτές για να κάνουμε σφαγές .

Είμαστε η ορχήστρα σε αυτόν τον χορό του θανάτου.

Στο διήγημα του Joseph Conrad «An Outpost of Progress», γράφει για δύο λευκούς, Ευρωπαίους εμπόρους, τον Carlier και τον Kayerts. Αποστέλλονται σε έναν απομακρυσμένο σταθμό συναλλαγών στο Κονγκό. Η αποστολή θα εξαπλώσει τον ευρωπαϊκό «πολιτισμό» στην Αφρική. Όμως η πλήξη και η έλλειψη περιορισμών μετατρέπουν γρήγορα τους δύο άντρες σε θηρία. Ανταλλάσσουν σκλάβους για ελεφαντόδοντο. Μπαίνουν σε μια διαμάχη για τη μείωση των προμηθειών τροφίμων. Ο Kayerts πυροβολεί και σκοτώνει τον άοπλο σύντροφό του Carlier.

«Ήταν δύο εντελώς ασήμαντα και ανίκανα άτομα», γράφει ο Conrad για τον Kayerts και τον Carlier:

…η ύπαρξη του οποίου καθίσταται δυνατή μόνο μέσω της υψηλής οργάνωσης πολιτισμένων πληθών. Λίγοι άντρες συνειδητοποιούν ότι η ζωή τους, η ίδια η ουσία του χαρακτήρα τους, οι δυνατότητές τους και το θράσος τους, είναι μόνο η έκφραση της πίστης τους στην ασφάλεια του περιβάλλοντός τους. Στο θάρρος, τη ψυχραιμία, την αυτοπεποίθηση. τα συναισθήματα και τις αρχές; Κάθε μεγάλη και κάθε ασήμαντη σκέψη δεν ανήκει στο άτομο αλλά στο πλήθος. στο πλήθος που πιστεύει τυφλά στην ακαταμάχητη δύναμη των θεσμών του και στην ηθική του, στη δύναμη της αστυνομίας και της γνώμης του. Αλλά η επαφή με την αγνή αδυσώπητη αγριότητα, με την πρωτόγονη φύση και τον πρωτόγονο άνθρωπο, φέρνει ξαφνικά και βαθιά προβλήματα στην καρδιά. Στο συναίσθημα του να είναι κανείς μοναδικός του είδους του, στη σαφή αντίληψη της μοναξιάς των σκέψεών του, των αισθήσεών του – στην άρνηση του συνηθισμένου, που είναι ασφαλές, προστίθεται η επιβεβαίωση του ασυνήθιστου, που είναι επικίνδυνο. μια πρόταση πραγμάτων αόριστων, ανεξέλεγκτων και αποκρουστικών, των οποίων η αποσυντονιστική εισβολή εξάπτει τη φαντασία και δοκιμάζει τα πολιτισμένα νεύρα του ανόητου και του σοφού.

Η Ράφα είναι το έπαθλο στο τέλος της διαδρομής. Η Ράφα είναι το μεγάλο πεδίο δολοφονίας όπου θα σφάξουμε Παλαιστίνιους σε μια κλίμακα αόρατη σε αυτή τη γενοκτονία. Παρακολουθήστε μας. Θα είναι ένα όργιο αίματος και θανάτου. Θα έχει βιβλικές διαστάσεις. Κανείς δεν θα μας σταματήσει. Σκοτώνουμε σε παροξυσμό ενθουσιασμού. Είμαστε θεοί.

Ἀπό : unz.com

Ἡ Πελασγική