Ὁ χαρταετός τῆς Καθαρᾶς Δευτέρας

Ἄαα, δέν μ᾿ἐνδιαφέρει ἄν ὁ χαρταετός πού πάντα συνοδεύει τήν Καθαρά Δευτέρα καί τά ἔθιμά της,ἦρθε ἀπό τήν Ἀνατολή,ἄν ἡ ἱστορία του εἶναι χιλιάδων χρόνων καί ποιός κινέζος αὐτοκράτορας τοῦ ἔδωσε τήν μεγαλύτερη ἀξἰα. Γιἀ ἐμἐνα ὁ χαρταετός τῆς Καθαρᾶς Δευτέρας εἶναι ἕνα ἔθιμο τῆς ἑλληνικῆς παραδόσεως,ὅπως τό βρήκαμε ἀπό τούς γονεῖς μας. Ἕνα ἔθιμο πού ἀντέχει στόν χρόνο,πού δίνει χαρά στά μικρά παιδιά καί μαζύ μ᾿αὐτά καί στούς γονεῖς πού διασκεδάζουν τό ἴδιο στήν ἐξοχή. 

Ὁ χαρταετός εἶναι κι᾿ἕνας ἀγῶνας προσωπικός πού κάθε παιδί αἰσθανεται συναγωνιζόμενο στό πέταγμα καί τήν ἀνύψωσή του δίνοντας τήν ἰκανοποίηση καθώς κατακτᾷ μαζύ του τόν οὐρανό. Νοιώθει κάπως σάν ἕνας μικρός ἀεροπόρος πού ὀδηγεῖ τό προσωπικό του ἀεροπλάνο ψηλά,ἀγγίζει τά σύννεφα καί πρέπει μέ ἀσφάλεια νά τό προσγειώση. 

Ὁ χαρταετός μᾶς πάει πίσω,στά παιδικά χρόνια,τά ἀνέμελα,τά ὄμορφα σ᾿ἐποχές γνήσιες,ἀνθρώπινες. Λόγῳ τῆς ἡμέρας,ἄς θυμηθοῦμε μέσ᾿ἀπό τά σχολικά ἀναγνώσματα τ᾿ἀφιερώματα στούς χαρταετούς τῶν παιδικῶν μας χρόνων...

Προσπάθησε πάλι 

- Βοήθησε μέ, Χαρούλα, νά πετάξω τόν ἀετό  μου, εἶπε ὁ  Νίκος στήν ἀδελφούλα του, ἀφοῦ προσπάθησε νά τόν πετάξη  μόνος του καί δέν τό κατάφερε.

Ὁ ἀετός σερνόταν ἐπάνω στή γῆ.

Ἡ Χαρούλα ἔτρεξε μέ πολλή προθυμία ,ἐπῆρε τόν ἀετό, τόν σήκωσε ψηλά καί τόν ἄφησε νά πετάξη. Ἀλλα ἀλλά ὁ Νίκος δέν ἔπρόλαβε νά τρέξη καί ὁ ἀετός ἔπεσε πάλι καταγῆς.

-Ἀδέξια πού εἶσαι, καημένη ! εἶπε ό Νίκος.

-Σέ αὐτό δέν πταίω  ἐγώ,  ἀποκρίθηκε ἡ  Χαρούλα.  Τό  σφάλμα εἶναι  δικό σου, πού δέν ἔτρεξες ἀμέσως, μόλις ἀφῆκα τόν ἀετό .

-Προσπαθῆστε πάλι, παιδιά, εἶπε ό θειός τῶν παιδιῶν  , πού ἔκαθόταν μπροστά  στή θύρα καί παρακολουθοῦσε τό παιγνίδι τῶν παιδιῶν .

Τή φορά ὅμως αὐτή ό Νίκος ἐβιάσθηκε παρά πολύ. Ἔτρεξε τόσο ξαφνικά, πού τράβηξε τόν ἀετό ἀπότομα ἀπό τό χέρι τῆς Χαρούλας. Καί ό ἀετός ἔπεσε φαρδύς πλατύς κάτω, ὅπως καί πρῶτα.

-Καί τώρα ποιός πταίει; ἐρώτησε ἡ Χαρούλα.

-Προσπαθῆστε πάλι, ξανα εἶπε ὁ θεῖος τῶν παιδιῶν.

Αὐτη τή φορά καί οἱ δυό ἦσαν προσεκτικότεροι. Ἀλλά ἕνας ἄνεμος δυνατός, ποῦ ἐφύσηξε ἀπό τό πλάϊ, ἅρπαξε τόν ἀετό καί τόν ἔρριξε ἐπάνω σε κάτι θάμνους. Ἐκεῖ μπλέχθηκε ἤ οὐρά του καί ό πτωχός ἀετός ἔμεινε κρεμασμένος μέ τό κεφάλι πρός τά κάτω.

-Τά  βλέπεις;  εἶπε ό  Νίκος.  Τόν  ἔρριξες λοξά καί γι' αὐτό ἐπῆγε πρός αὐτή τή μεριά.

-Μά, Νίκο, μπορῶ ἐγώ νά κάμω τόν ἄνεμο νά φυσήξη κατ' εὐθεῖαν; ἀποκρίθηκε ἤ Χαρούλα.

Ό θεῖος τῶν παιδιῶν, ὅταν εἶδε τόν ἀετό κρεμασμένο, σηκώθηκε, ξέμπλεξε  τήν οὐρά καί τούς εἶπε:

-Ἐλάτε, παιδιά. Ἐδῶ ό τόπος εἶναι γεμᾶτος ἀπό θάμνους. Ἐλᾶτε νά εὕρωμε ἕνα μέρος πιό ἀνοικτό καί τότε προσπαθῆστε πάλι.

Καί ώδήγησε  τά παιδιά σ' ἐνα ὁμαλό τόπο, ποῦ ἦτο καταπράσινος ἀπό τή χλόη.

Ἐκεῖ, ἀφοῦ ἑτοιμάσθηκαν, κράτησε πάλι ἡ Χαρούλα τόν ἀετό καί τόν ἀφῆκε ἀκριβῶς τή στιγμή, πού ἔκαμεν ό Νίκος νά τρέξη. Ό ἀετός ἀνέβηκε ὑψηλά, ὡσάν μπαλόνι καί πετοῦσε μιά χαρά. Μά ό Νίκος χαρούμενος, πού ἔνοιωθε τό σπάγγο νά τραβᾶ, στάθηκε γιά μιά στιγμή, γιά νά καμάρωση τόν ἀετό. Ό σπάγγος ὅμως χαλαρώθηκε καί ἐπειδή ό ἄνεμος δέν ἦτο ἀρκετά δυνατός, ό ἀετός ἔπεσε πάλι ἐπάνω στή χλόη .

-Ἄχ, καημένε Νίκο,  δέν ἔπρεπε νά σταματήσης, εἶπε ό θεῖος. Ἄς εἶναι ὅμως, προσπάθησε πάλι.

-Ὄχι, δέν θά προσπαθήσω πιά, εἶπε ό Νίκος στενοχωρημένος. Δέν εἶναι ἀετός αὐτός! Τί νά κάθωμαι νά βασανίζωμαι μ' ἕναν ἀετό, πού δέν πετᾶ. Καί ὁ θεῖος του λέγει:

- Μπά, Νίκο, θά παρατήσης τό παιγνίδι σου, ὕστερα ἄπό τόσους κόπους, πού κάναμε; Τόσο εὔκολα ἀπελπίζεσαι, εἶπε , ἐπειδή σοῦ παρουσιάσθηκαν δυσκολίες; Ἐλα, τύλιξε τό σπάγγο σου καί προσπάθησε πάλι.

Αὐτή τή φορά ό ἀετός ἀνέβηκε μέ τόν ἀέρα,   ὡσάν πτερό. Καί ὅταν τελείωσε ὅλος ό σπάγγος, ό Νίκος στάθηκε, κρατῶντας σφιχτά στό χέρι του τό ξυλαράκι. Ὅλο χαρά κοίταζε τόν  ἀετό,  πού  φαινόταν  τώρα ὡσάν  μιά  μικρή κοκκίδα στό γαλάζιο οὐρανό.

- Κοίτα, θεῖε, κοίτα, τί ὑψηλά πού πετᾶ ! Καί  μέ τί δύναμη  τραβᾶ! Θαρρεῖς καί εἶναι ἄλογο, πού τραβᾶ τό χαλινάρι. Καί ἄλλο τόσο σπάγγο νά εἶχα, θά τόν ἄφηνα ὅλο. Θά πήγαινε στά σύννεφα!

Ἀφοῦ ό Νίκος διασκέδασε ἀρκετά μέ τόν ἀετό, ἄρχισε νά τυλίγη σιγὰ σιγά τό σπάγγο καί ὅταν ἔπεσε ό ἀετός, ἔτρεξε καί τόν ἔσήκωσε. Ἡ χαρά του ἦτο μεγάλη, ὅταν εἶδε, ὅτι ό ἀετός του δέν ἔπαθε τίποτε, ἄν καί πετοῦσε  τόσην ὥρα.

-Θά ἔλθωμε, θεῖε, καί αὔριο μετά τό μάθημα νά προσπάθήσωμε πάλι.

Γ.Α. Μέγας 

 Ἀπό τό Ἀναγνωστικό Δ΄Δημοτικοῦ ἐκδόσεως 1964,σελίδες 21-23. ( ἐδῶ) 

Ἀπό τό Ἀλφαβητάρι Α΄Δημοτικοῦ ἐκδόσεως 1964 ἐδῶ 

ἀπό ἐδῶ

Καλή Σαρακοστή, σ᾿ὅλους κι᾿ὅλες τούς ἀγαπητούς μας ἀνγνῶστες ! 

Ἡ Πελασγική