Τέχνη είναι η αποκάλυψη και έκφραση του ωραίου. Από τον ορισμό, επομένως, προκύπτει πως πρωταρχικός σκοπός της τέχνης είναι να υπηρετεί το κάλλος, την ομορφιά, «υπακούοντας» στις αισθητικές επιταγές....Η αίσθηση του ωραίου συνοδεύεται και από αισθήματα αγαλλίασης και συγκίνησης. Με τα συναισθήματα αυτά εξευγενίζεται ο συναισθηματικός κόσμος του ανθρώπου και, γενικότερα, καλλιεργείται η προσωπικότητά του... η αισθητική αγωγή καλλιεργεί τα αισθητικά κριτήρια του ανθρώπου και τον κάνει καλαίσθητο. Αναπτύσσει τη φαντασία και την παρατηρητικότητά του, τον διδάσκει να εκτιμά την τάξη, τον ρυθμό, την αρμονία και τη συμμετρία, να αναγνωρίζει την αξία της καλλιτεχνικής δημιουργίας και να τη σέβεται... ( «Ἡ μορφωτική ἀξία τῆς Τέχνης», Ε.Π. Παπανοῦτσος )
ἀπό ἐδῶ
Ποιο είναι το κλίμα, κύριε Χαραλάμπους, στην Καλών Τεχνών; « Η έννοια του ψύχους δεν είναι έννοια που αφορά μόνο το σώμα. Δεν υπάρχει ροϊκότητα και θέρμη. Η ψύχρα έχει επικαθίσει στα πράγματα. Πρέπει να σπάσει ο πάγος, να υπάρξουν ροϊκότητες αισθημάτων και υλικών και εντέλει να περάσουμε καλύτερες μέρες. Εκ των πραγμάτων, το άμεσο που εύχομαι στη νεολαιϊστικη φωλιά ιδεών και επιθυμιών, που είναι η Σχολή Καλών Τεχνών, είναι να αλλάξει το κλίμα απελπισίας » . Λέει,ὁ Πρύτανης τῆς Καλῶν Τεχνῶν,Πάνος Χαραλάμπους...( ἐδῶ)
...Δεν είναι η πρώτη φορά στη χώρα μας που λογοκρίνεται και καταστρέφεται ένα έργο στο Δημόσιο χώρο από κάποιους κύκλους, γνωστούς-αγνώστους…. που προφασιζόμενοι μιαν ευαισθησία, μια προσβολή ‘’έχουν αναλάβει βιαίως’’ την αισθητική ανάπλαση και τη διόρθωση της κοινωνίας εν γένει.
Διαφορές ιδεών, αισθητικές διαφορές, αντιθετικές συμπεριφορές υπάρχουν πολλές, ακριβώς σ’ αυτές έγκειται η δυναμική… η δημιουργικότητα μιας κοινότητας · το δημοκρατικό ιδεώδες απαιτεί μια ετοιμότητα διαρκή… μια ευαισθησία για τη δυνατότητα έκφρασης… ακόμη και των αντιπάλων.
Οι τέχνες ως χειροπιαστές ουτοπίες, ως συμβολικοί χώροι του ‘’λογισμού και του ονείρου’’ αποτελούν συμβολικά πεδία μιας επιζωής… μιας εν ανθρώποις ευδοκία με αγγέλους και παγανά!»
Πάνος Χαραλάμπους
Εικαστικός & Πρύτανης Α.Σ.Κ.Τ. Αθήνας
ἀπό ἐδῶ
Δέν νομίζω πώς χρειάζεται τίποτα περισσότερο νά συμπληρώσῃ κανείς γιά νά ἀντιληφθοῦμε πώς ὅλα,γενικῶς,βαίνουν ἀπό τό κακό στό χειρότερον...
Μά καί πάλιν... Ἔ,ἀφοῦ περάσαμε τόσα καί τόσα,αἰῶνες τώρα,θά φοβηθοῦμε αὐτά τά ὑπολείμματα;
Μητέρα μας πολύπαθη, ω αθάνατη,
δεν είναι μόνο σου στολίδι οι Παρθενώνες·
του συντριμμού σου τα σπαθιά σ’ τα κάμανε
φυλαχτά και στεφάνια σου οι αιώνες.
Και οι πέτρες που τις έστησε στο χώμα σου
το νικηφόρο χέρι του Ρωμαίου,
κι η σταυροθόλωτη εκκλησιά από το Βυζάντιο,
στον τόπο του πολύστυλου ναού του αρχαίου,
κι αυτό το κάστρο που μουγκρίζει μέσα του
της Βενετιάς ακόμη το λιοντάρι,
κι ο μιναρές που στέκει, της ολόμαυρης
και της πικρότατης σκλαβιάς απομεινάρι,
και του Σλάβου το διάβα αντιλαλούμενο
στ’ όνομα που μας έρχεται στο στόμα
—με το γάλα της μάνας που βυζάξαμε—
σαν ξένη ανθοβολιά στο ντόπιο χώμα,
όλα ένα νύφης φόρεμα σου υφαίνουνε,
σου πρέπουνε, ω βασίλισσα, σα στέμμα,
στην ομορφάδα σου ομορφιά απιθώσανε
κι είναι σα σπλάχνα απ’ το δικό σου το αίμα.
Ω τίμια φυλαχτά, στολίδια αταίριαστα,
ω διαβατάρικα, από σας πλάθετ’ αιώνια,
κόσμος από παλιά κοσμοσυντρίμματα,
η νέα τρανή Πατρίδα η πανορμόνια!
( Κωστῆς Παλαμᾶς 1896)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου