Ένας Ελληνικός Φόρος Τιμής σε έναν Γάλλο Ήρωα
Ἀπό τόν Constantin von Hoffmeister
Είμαι από τη γη των δέντρων και των δασών, των βελανιδιών και των αγριογούρουνων, των αμπελώνων και των κεκλιμένων στεγών, των επικών τραγουδιών και των παραμυθιών, του χειμερινού ηλιοστασίου και της καλοκαιρινής γιορτής του Αγίου Ιωάννη, των ξανθών παιδιών και των καθαρών ματιών, της πεισματικής δράσης και των τρελών ονείρων, των κατακτήσεων και της σοφίας. Είμαι από τη γη όπου κάποιος κάνει αυτό που πρέπει να γίνει επειδή το οφείλει πρώτα στον εαυτό του.
— Dominique Venner
Τραγούδησε, ω Μούσα, για τον Dominique, το πιστό, παιδί της Γαλατίας και φρουρό της μνήμης, που περπάτησε ανάμεσα στους θνητούς σε μια εποχή λυκόφωτος και λήθης. Γεννημένος όταν η Γαλλία έφερε ακόμα τα σημάδια της αδελφοκτονίας και της πτώσης της αυτοκρατορίας, ήρθε σε έναν κόσμο διχασμένο ανάμεσα στην τιμή και τη λήθη. Η νεότητά του σημαδεύτηκε στη χαμένη Αλγερία, όπου οι πολεμιστές μάτωσαν για μια γη που τους απαρνήθηκε, και η προδοσία έτρεχε σαν τον Σηκουάνα στις φλέβες της Δημοκρατίας. Εκεί, είδε το πρόσωπο της παρακμής και έστρεψε την καρδιά του στην επανάσταση. Στόχος του δεν ήταν η καταστροφή αλλά η αποκατάσταση.
Ω Πατρίδα! Ω διαλυμένη Ευρώπη! Στις δεκαετίες της παρακμής, όταν οι ναοί των προγόνων βεβηλώθηκαν και οι γλώσσες των νεκρών δεν μιλιούνταν πια, ο Venner δεν περιπλανήθηκε άσκοπα όπως το πλήθος που είχε τραφεί από κοπάδια, αλλά όπως ο Οδυσσέας επέστρεψε από την Τροία: σημαδεμένος, άγρυπνος και καθοδηγούμενος από τη μνήμη. Πέταξε στην άκρη τις ψευδαισθήσεις των φευγαλέων κομμάτων και των κενών ιδεολογιών, αναζητώντας αντ' αυτού τον αιώνιο λόγο που κάποτε συνέδεε τους Έλληνες, τους Ρωμαίους και τους Φράγκους σε ιερή συμφωνία. Η πένα του έγινε το δόρυ του. τα αρχεία του, η ασπίδα του. η φωνή του, μια πυξίδα μέσα από το βάλτο της φιλελεύθερης παράνοιας.
(φωτό ἀριστερά,ἀπό ἐδῶ)
Στη μοναξιά του εργαζόταν, σαν μοναχός του παλιού τυπικού, γράφοντας ιστορίες ψυχών, εποχών και πεπρωμένων. Μίλησε για το δυτικό πνεύμα, τις βροντερές του ανόδους, τις καταστροφικές του καταβάσεις, τις αδιάσπαστες δυνατότητές του. Από το Δάσος του Τευτοβούργου μέχρι τα χωράφια του Πουατιέ, από τα φρούρια των Σταυροφόρων μέχρι το νεκροταφείο του Βερντέν, δημιούργησε ένα ζωγραφισμένο παρεκκλήσι μνήμης που κανένας γραφειοκράτης, κανένας ιδεολόγος, κανένα ψέμα τραπεζίτη δεν μπορούσε να διαλύσει. Δίδαξε ότι δεν είμαστε αριθμοί σε ένα φιλελεύθερο-καπιταλιστικό βιβλίο, αλλά κληρονόμοι θεών και πολεμιστών, γεννημένοι για να κουβαλάμε βάρη παλαιότερα από την Επανάσταση και ευγενέστερα από τα λεγόμενα «Δικαιώματα του Ανθρώπου».Και να! Όταν η βεβήλωση έφτασε ακόμη και στους βωμούς της Παναγίας των Παρισίων, και η Γαλλία γονάτισε μπροστά στα ψεύτικα είδωλα της σοδομίας, της πολυπολιτισμικότητας και της ενοχής, ο Venner επέλεξε μια πράξη μεγαλύτερη από το απλό παράπονο. Στο έτος του Κυρίου μας δύο χιλιάδες δεκατρία, πάνω στις ιερές πέτρες του καθεδρικού ναού, όπου ο Ναπολέων κάποτε στέφθηκε και οι άγιοι έκλαψαν, ολοκλήρωσε το επίγειο προσκύνημά του με θυσία. Σαν τον Αίαντα μπροστά στα τείχη του Ιλίου, δεν έπεσε ηττημένος αλλά προκλητικός, μια τελική χειρονομία χαραγμένη στη σιωπή πιο βροντερή από την ομιλία.
Ας μην μπερδέψει κανείς τον θάνατό του με παράδοση. Ήταν μια προσφορά στους θεούς της φυλής και της γης, στους νεκρούς προγόνους, στους αγέννητους γιους που μια μέρα θα αναστηθούν και θα πουν: εδώ έζησε ένας άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που θυμήθηκε. Ένας άνθρωπος που έδρασε. Ένας άνθρωπος που, όπως ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες, κράτησε τη γραμμή, παρόλο που η ορδή της καταστροφής ορμούσε ατελείωτα. Απέδειξε ότι σε έναν κόσμο απογυμνωμένο από την τιμή, το να πεθαίνει κανείς για τον πολιτισμό του ισοδυναμεί με θρίαμβο επί της παρακμής του.
( φωτό ἀριστερά)
Υψώστε λοιπόν τώρα τη δάφνη πάνω από τον τάφο του, παιδιά της Ευρώπης, και προφέρετε το όνομά του όχι με πένθος αλλά με αστραπή. Γιατί ο Dominique Venner ζει εκεί που πηγαίνουν όλοι οι πολεμιστές: ανάμεσα στους αθάνατους, στις αίθουσες της μνήμης, στη Βαλχάλα, καθισμένος δίπλα στον Ρολάνδο και τον Κάρολο Μαρτέλο, περιμένοντας την ώρα της αφύπνισης. Και όταν η κόρνα ηχήσει ξανά πάνω από τους λόφους της Ευρώπης, το φάντασμά του θα καβαλήσει μαζί με την καταιγίδα και το έδαφος της Γαλλίας θα αγαλλιάσει.
Ἀπό : eurosiberia.net
« Η καπιταλιστική ολιγαρχία αδιαφορεί για την τύχη των εθνικών κοινοτήτων. Στόχος της είναι να ικανοποιήσει μια ακόρεστη θέληση για εξουσία μέσω της οικονομικής κυριαρχίας του κόσμου. Η ανθρωπότητα και οι πολιτισμοί της θυσιάζονται για τα καθαρά υλιστικά της σχέδια, τα οποία είναι παράλληλα με αυτά των Μαρξιστών. Για τους τεχνοκράτες καθώς και για τους κομμουνιστές, ο άνθρωπος είναι ένα οικονομικό ζώο προικισμένο με δύο λειτουργίες: να παράγει και να καταναλώνει. Αυτό που δεν μπορεί να μετρηθεί με έναν κανόνα χαρακτηρίζεται ως περιττό. Το περιττό πρέπει να υποταχθεί στο ουσιώδες: την οικονομική παραγωγή. Οι ατομικιστικές τάσεις, οι οποίες αποτελούν ενόχληση για την οικοδόμηση και την εφαρμογή σχεδίων, πρέπει να εξαφανιστούν. Στις υλιστικές κοινωνίες, υπάρχει χώρος μόνο για τις τέλεια υπάκουες, ομοιογενείς και τυποποιημένες μάζες.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου