Ἡ Διαταραγμένη Δύσις ἐθισμένη στόν συλλογικό σολιψισμό.

Γράφει ὁ Tarik Cyril Amar

Ο Πρωθυπουργός της Σλοβακίας Robert Fico έκανε κάτι πολύ φυσιολογικό που στη σημερινή Δύση είναι εξαιρετικά ασυνήθιστο – ο  Fico είπε ότι όταν τελειώνει ένας πόλεμος, θα πρέπει να ακολουθήσει η πραγματική ειρήνη.

Αυτή η συγκλονιστική ιδέα είναι η ουσία της δήλωσής του, που έγινε σε συνέντευξη Τύπου στη Bratislava, ότι εάν ο πόλεμος της Ουκρανίας « λήξει κατά τη διάρκεια της θητείας [2023-2027] αυτής της κυβέρνησης », θα κάνει «ό,τι είναι δυνατό για την ανανέωση των οικονομικών και κανονικών σχέσεων με τη Ρωσία».

Τι εξωφρενικά λογική ιδέα! Ειδικά για τον ηγέτη ενός μικρού κράτους που ανήκει και στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ. Και πολύ περισσότερο καθώς κατευθύνεται σε μια συνάντηση με την ουκρανική ηγεσία για να συζητήσουν πώς θα συνεχιστεί η διέλευση ρωσικού φυσικού αερίου μέσω της Ουκρανίας, ώστε η σλοβακική οικονομία να μην ακολουθήσει τον δρόμο της γερμανικής – μια αργή και στη συνέχεια ολοένα και πιο γρήγορη κατάρρευση από ενεργειακό στραγγαλισμό στα χέρια της Ουάσιγκτον και του Κιέβου.

Ο  Fico έκανε τις παρατηρήσεις για την αποκατάσταση της ομαλότητας με τη Ρωσία – κάτι που θα οδηγούσε πολύ στην αποκατάσταση της ομαλότητας στην Ευρώπη γενικά – σε συνέντευξη Τύπου για τις νέες φορολογικές πολιτικές της κυβέρνησής του , δηλαδή τις αυξήσεις. Χρειάζονται, υποστηρίζει ο Fico, για να μειώσουν ένα δημοσιονομικό έλλειμμα που έχει αυξηθεί αρκετά ώστε να οδηγήσει σε υποβάθμιση από τη Fitch International στα τέλη του περασμένου έτους, λόγω αυτού που ο οίκος αξιολόγησης αποκάλεσε «επιδείνωση στα δημόσια οικονομικά και ασαφή πορεία εξυγίανσης. ”

Με άλλα λόγια, όπως όλες οι άλλες χώρες της ΕΕ, η Σλοβακία παλεύει με οικονομικά προβλήματα. Η κυβέρνησή της επιδιώκει να τις αντιμετωπίσει με μείωση του ελλείμματος. η αντιπολίτευση κάνει το κομμάτι της και διαφωνεί. Μέχρι στιγμής, τίποτα ασυνήθιστο. Αλλά υπάρχει κάτι που είναι πολύ ασυνήθιστο στην περίπτωση της Σλοβακίας – συγκεκριμένα, η ξεκάθαρη και ανοιχτή αναγνώριση δύο γεγονότων από τον ηγέτη.

Πρώτον, ότι η Σλοβακία δεν έχει κανέναν καλό λόγο να επιδεινώσει τα προβλήματά της εγκαταλείποντας τη σχετικά φθηνή ενέργεια από τη Ρωσία, είτε με τη μορφή πετρελαίου είτε φυσικού αερίου. Δεν πειράζει που η ΕΕ ασκεί, σύμφωνα με τα λόγια του  Fico,  « τεράστια πίεση » για να κάμψει τη Σλοβακία στη θέλησή της. Πράγματι, όπως σωστά επεσήμανε ο Fico, οι μεγάλες χειρονομίες αποκοπής από τη ρωσική ενέργεια τείνουν να καταλήγουν στην αγορά της ούτως ή άλλως, μόνο σε υψηλότερη τιμή και μέσω μεσαζόντων .

Και δεύτερον, ότι το ενδεχόμενο τέλος της σύγκρουσης στην Ουκρανία θα πρέπει να οδηγήσει σε ταχεία αποκατάσταση των κανονικών εμπορικών και πολιτικών σχέσεων με τη Ρωσία.

Δυστυχώς, και εκεί, η σλοβακική ηγεσία είναι μια μοναχική φωνή. Οι μόνες συγκρίσιμα λογικές θέσεις σε αυτά τα ζητήματα βρίσκονται στην Ουγγαρία. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν όλο και περισσότερες φωνές μεταξύ των χθεσινών υπερσκληροπυρηνικών στη Δύση που αρχίζουν να χτυπούν έναν διαφορετικό, πιο δειλό τόνο τώρα που η Μόσχα κερδίζει τον πόλεμο τόσο εναντίον της Ουκρανίας όσο και του ΝΑΤΟ.

Ο Γερμανός Olaf Scholz εκλιπαρεί για ένα τηλεφώνημα με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν.  Ο πρώην πρωταγωνιστής του ΝΑΤΟ, Jens Stoltenberg, αρχίζει σιγά -σιγά να αντιλαμβάνεται  ότι η Ουκρανία θα χάσει εδάφη . και ο Γάλλος Emmanuel Macron θλίβεται όλο και περισσότερο για το πιθανό «τέλος» της Ε.Ε.

Αλλά δυστυχώς, έχουν απομείνει αρκετοί επίμονοι σκληροπυρηνικοί, και ακόμη και εκείνοι που αρχίζουν να κρυώνουν εξακολουθούν να τρέφουν αυταπάτες όπως μια εδαφικά (και κατά τα άλλα) μειωμένη Ουκρανία εντός του ΝΑΤΟ.

Ακόμα κι αν και όταν η ΕΕ πάρει τελικά το μάθημά της, τα πράγματα δεν θα είναι καθόλου εύκολα. Αν και ο Fico  δύσκολα θα περίμενε κανείς να πει κάτι για το αντίθετο, υπάρχει ένα μέρος της δήλωσής του που δεν είναι τόσο ρεαλιστικό όσο τα υπόλοιπα – ότι «η Ευρωπαϊκή Ένωση χρειάζεται τη Ρωσία και η Ρωσία χρειάζεται την Ευρωπαϊκή Ένωση».

Κατ' αρχήν, ναι – ως γείτονες, η ΕΕ και η Ρωσία θα πρέπει να αντλούν μεγάλα αμοιβαία πλεονεκτήματα από τη σταθερή και μόνιμη συνεργασία. Αλλά στην πραγματικότητα, όπως διαμορφώθηκε από τον δυτικό οικονομικό πόλεμο μέσω κυρώσεων, η Ρωσία έχει όλο και λιγότερο ενδιαφέρον για την ΕΕ, για δύο λόγους: Η ΕΕ αποκαλύφθηκε ότι δεν έχει όρια, ούτε καν για στοιχειώδες συμφέρον, σχετικώς με την υπακοή της στις συνεχιζόμενες προσπάθειες των ΗΠΑ να υποβιβάσουν τη Ρωσία. Από τη σκοπιά της Μόσχας, είναι ένας εντελώς αναξιόπιστος παράγοντας αφού δεν ενεργεί καν ορθολογικά.

Δεύτερον, ως απάντηση στην επίθεση των κυρώσεων, η Ρωσία πέτυχε να αναδιαμορφώσει και να αναπροσανατολίσει την οικονομία της με τρόπο που καθιστά την ΕΕ πολύ λιγότερο σημαντική για αυτήν. Τίποτα από αυτά δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει δυνατότητα για μελλοντική συνεργασία. Αλλά δεν θα είναι όπως στο παρελθόν, δεν θα είναι συμμετρική και η Ρωσία θα αναδυθεί με ισχυρότερη θέση από την ΕΕ, την οποία δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει.

Ο Fico πρέπει να επαινεθεί για την καλή του λογική και το επίμονο θάρρος να μιλήσει, ειδικά λόγω του γεγονότος ότι μετά βίας επέζησε από απόπειρα δολοφονίας από έναν διαταραγμένο οπαδό της Ουκρανίας, ο οποίος μπορεί να ήταν ή να μην ήταν ακριβώς αυτό – ένας τρελός μοναχικός. Ο Σλοβάκος ηγέτης δεν τα παρατάει και δεν πρέπει. Ωστόσο, αντιμετωπίζει κάτι εξαιρετικά ανθεκτικό σε εύλογα επιχειρήματα – μια μορφή μαζικής αυταπάτης μεταξύ των ελίτ της Δύσης.

Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι τόσοι πολλοί δυτικοί ηγέτες δεν έχουν απλώς χάσει τη σύνδεσή τους με την πραγματικότητα – είναι περήφανοι που την εγκατέλειψαν ενεργά. Γι' αυτό, σε τελική ανάλυση, η επίμονη άρνησή τους να εγκαταλείψουν τους ευσεβείς πόθους τους δεν αφορά καν τη Ρωσία. Είναι σε επανάσταση ενάντια στο να πρέπει να δίνουν προσοχή στα γεγονότα ως τέτοια, και αυτό που τους ενοχλεί περισσότερο για τη ρωσική ηγεσία είναι η επιμονή της να ζει στον πραγματικό κόσμο.

Σκεφτείτε αυτό το "Δυτικό σύνδρομο" ως το ισοδύναμο της πραγματικής ζωής με κάτι που ο Όργουελ προέβλεψε στο μυθιστόρημά του «1984», το οποίο πολύ συχνά παρερμηνεύεται ως ένα ανόητο φυλλάδιο του Ψυχρού Πολέμου. Στο βαρετό, φανταστικό του μέλλον, που αφορά τουλάχιστον τόσο την άβυσσο της ανθρώπινης ύβρεως όσο και την πολιτική, οι κυρίαρχες ελίτ ασκούν αυτό που μία από αυτές περιγράφει ως «συλλογικό σολιψισμό». Αν όλοι πιστεύουμε ότι αιωρούμαστε, τότε αιωρούμαστε. Καταδικασμένη ἡ βαρύτητα. Αυτή είναι μια συνοπτική περιγραφή της διανοητικής κατάστασης που επικρατεί στην Ουάσιγκτον, τις Βρυξέλλες και το Λονδίνο, όπως θα καταλάβουμε.

*  Ο Tarik Cyril Amar , είναι ένας ιστορικός από τη Γερμανία που εργάζεται στο Πανεπιστήμιο Koç της Κωνσταντινούπολης, σε θέματα σχετικά με τη Ρωσία, την Ουκρανία και την Ανατολική Ευρώπη, την ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τον πολιτιστικό Ψυχρό Πόλεμο και την πολιτική της μνήμης.

** Σολιψισμός : Σολιψισμός ἤ ἐγωμονισμός : είναι ιδεαλιστική υποκειμενική θεωρία, σύμφωνα με την οποία δεν υπάρχει τίποτε άλλο στον κόσμο εκτός από το υποκείμενο, τον άνθρωπο και τη συνείδησή του. Όλα τα άλλα μέσα στο σύμπαν, ακόμα και το γένος των άλλων ανθρώπων, δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα, αλλά μόνο στη συνείδηση του υποκειμένου και η ύπαρξή τους δεν είναι παρά ένα παράγωγο της συνείδησής του...είναι η πιο ακραία μορφή του γνωσιολογικού ιδεαλισμού...ἐδῶ κι᾿ἐκτενέστερα ἐδῶ
 

Ἀπό : swentrsite

 Ο πρωθυπουργός της Σλοβακίας, Robert Fico,ανακοίνωσε το Σάββατο την πρόθεσή του να επισκεφθεί τη Μόσχα για να γιορτάσει την 80ή επέτειο της « Ημέρας της Νίκης » .

«Ποιος θα με εμποδίσει την επόμενη χρονιά, όταν θα είναι η 80η επέτειος από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, να πάω σε μια ειρηνική παρέλαση στη Μόσχα; Νομίζω ότι θα πάω. Και γιατί να μην πάω. Τι σχέση έχει με τον παρόντα χρόνο;» ΕΔΩ 

Ἡ Πελασγική