Ἑβραῖοι,τό ἀφήγημα τῶν πογκρόμ καί ἡ μετανάστευσις

1881, πογκρόμ στό Κίεβο (φωτό)

Τοῦ Morgan Jones 

 Οι πρόσφυγες των οποίων ο αντίκτυπος θα εξεταστεί στο παρόν θέμα, είναι καταρχήν, οι Εβραίοι που μετανάστευσαν στη Βρετανία τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα. Μικρός αριθμός Εβραίων ζούσε ήδη στη Βρετανία πριν εμφανιστεί ένα πολύ μεγαλύτερο κύμα μετανάστευσης Ασκενάζι από την Ανατολική Ευρώπη για αρκετές δεκαετίες από τη δεκαετία του 1870. 

Η μετανάστευση παρεμποδίστηκε κάπως από τον νόμο περί αλλοδαπών του 1905. Καθώς οι Εβραίοι ήταν οι περισσότεροι από τους ερχόμενους μετανάστες εκείνη την εποχή, επηρεάστηκαν περισσότερο. Ωστόσο, όλο και περισσότεροι συνέχισαν να φτάνουν, ένας μεγάλος αριθμός είχε ήδη, και σήμερα, Σύμφωνα με τις κυβερνητικές στατιστικές, οι Εβραίοι είναι περίπου 300.000 στη Βρετανία, κάτι λιγότερο από το 0,5% του πληθυσμού.

Στις αρχές του 20ου αιώνα, ένα αφήγημα για εκείνους τους μετανάστες που αφορούσε την δίωξίν τους από το Ρωσσικό καθεστώς αλλά και την αντιεβραϊκή βία ήταν κάτι σύνηθες. Όπως έχει περιγράψει ο David Cesarani, αυτό ήταν πάντα σε μεγάλο βαθμό ένας μύθος :

«Οι αντιεβραϊκές ταραχές στη Ρωσία και η αντιεβραϊκή νομοθεσία που ακολούθησε πυροδότησε ένα κύμα μαζικής μετανάστευσης από την Τσαρική Αυτοκρατορία στη Δυτική Ευρώπη, την Αμερική και τη Νότια Αφρική. Μεταξύ 1880 και 1914, περίπου 2,5 εκατομμύρια Εβραίοι μετανάστευσαν προς τα δυτικά. Μόνο ένα μέρος αυτής της μετανάστευσης ήταν άμεσο αποτέλεσμα των πογκρόμ: το μεγαλύτερο μέρος ήταν οικονομική μετανάστευση. Οι Εβραίοι είχαν εγκαταλείψει τη Ρωσία και την Πολωνία σταθερά από τη δεκαετία του 1870 λόγω της πίεσης του πληθυσμού για θέσεις εργασίας και πόρους στο Χλωμό [του Εποικισμού]. Οι ταραχές, οι οποίες ούτως ή άλλως περιορίστηκαν σε δύο περιόδους το 1881–2 και το 1903–06, εντοπίστηκαν. Την πρώτη περίοδο, τα βορειοδυτικά της Ρωσίας ήταν ανεπηρέαστα, ωστόσο από εδώ αναχώρησε ο μεγαλύτερος όγκος των μεταναστών. Ομοίως, η Γαλικία στην Αυστροουγγαρία εξήγαγε δεκάδες χιλιάδες Εβραίους, αλλά άφησαν μια περιοχή ανέγγιχτη από ταραχές και στην οποία οι Εβραίοι ήταν πλήρεις πολίτες».[The Left and the Jews, David Cesaran σελ. 41 ]

Η επιτυχία του αφηγήματος της θηριωδίας και των προσφύγων στη Βρετανία οφείλεται κυρίως στις συνεχείς προσπάθειες ενός δικτύου συμφερόντων που δεσμεύονταν όλο και περισσότερο να βοηθήσουν τη μετανάστευση των Εβραίων προς τα δυτικά. Αυτό το δίκτυο επικεντρωνόταν σε καλές δικτυώσεις, με παντρεμένα και εξαιρετικά πλούσια μέλη της λεγόμενης Αγγλο-Εβραϊκής Συγγένειας, συμπεριλαμβανομένων των οικογενειών Goldsmid, Mocatta, Rothschild, Montefiore, Sassoon, Cohen, Nathan, Samuel, Montagu και Henriques. Συλλογικά, λειτούργησαν μέσω οργανώσεων, συμπεριλαμβανομένου του Συμβουλίου Αντιπροσώπων των Βρετανών Εβραίων, που ιδρύθηκε το 1760, της εφημερίδας Jewish Chronicle , που ιδρύθηκε το 1841, του φιλανθρωπικού εβραϊκού συμβουλίου κηδεμόνων, που ιδρύθηκε το 1859, και της Αγγλο-Εβραϊκής Ένωσης, που ιδρύθηκε το 1871. Ο Αγγλο-Εβραίος ενεργούσε ολοένα και περισσότερο ως Εβραίοι, μια ξεχωριστή κοινότητα που απολάμβανε εγγύτητα με το ισχυρό αλλά ενδιαφέρεται για το παγκόσμιο εβραϊκό έθνος και εργαζόταν για να επηρεάσει τη βρετανική εξωτερική πολιτική για να προωθήσει τα εβραϊκά συμφέροντα παγκοσμίως.[The Rise of Modern Jewish Politics, C.S. Monaco]Όπως περιγράφει ο Sharman Kadish,

«Η «Συνένωση» της Επιτροπής του Συμβουλίου των Αντιπροσώπων και της Αγγλο-Εβραϊκής  είχε συσταθεί το 1878. Λειτούργησε ως το «Foreign Office» της Αγγλο-Εβραϊκής κοινότητας. Ένα συμψηφιστικό γραφείο για πληροφορίες που έφτασαν στην κοινότητα για την κατάσταση των Εβραίων στο εξωτερικό, συνέτασσε εκθέσεις και υπομνήματα και δημιούργησε κανάλια επικοινωνίας με το πραγματικό Φόρεϊν Όφις, με την ελπίδα ότι αυτό θα μπορούσε να επικρατήσει να μεσολαβήσει για λογαριασμό Εβραίων στο εξωτερικό. άν προέκυπτε ανάγκη (η πολιτική του shtadlanut )».[Bolsheviks and British Jews, Sharman Kadish, σελ. 60]

Οι αναφορές για ρωσική δίωξη των Εβραίων από τον  Joseph Jacobs στους Times θεωρήθηκαν πως πυροδότησαν την διαμάχη για το πογκρόμ τον Ιανουάριο του 1882. Προκάλεσαν συναντήσεις στο Mansion House και στο Guildhall,(  ...είναι το τελετουργικό και διοικητικό κέντρο του City του Λονδίνου και της εταιρείας του)  στις οποίες έγιναν δωρεές τουλάχιστον 200.000 £. Αυτές οι δωρεές συγκεντρώθηκαν στο Ταμείο του Mansion House, τις οποίες το Συμβούλιο Κηδεμόνων και άλλες οργανώσεις χρησιμοποίησαν για να βοηθήσουν τους Εβραίους να εγκατασταθούν στο Λονδίνο ή να ταξιδέψουν στις ΗΠΑ. Συγκροτήθηκε μια επιτροπή του Mansion House και σύντομα μετονομάστηκε σε Ρωσο-Εβραϊκή Επιτροπή, με τον Julian Goldsmid ως πρόεδρο και τον Jacobs ως γραμματέα. Ο δημοσιογράφος και Εβραίος ακτιβιστής Lucien Wolf ενίσχυσε τις προσπάθειες του Jacobs στον Τύπο και εργάστηκε για να συντονίσει τις προσπάθειες της AJA και του Συμβουλίου Αντιπροσώπων των Βρετανών Εβραίων. Επίσκοποι, καρδινάλιοι, συγγραφείς και διασημότητες της εποχής κέρδισαν την υπόθεση από τις αναφορές θηριωδίας.[Russians, Jews and the Pogroms of 1881-2, John Doyle Klier, σελ. 374]

Ο Benjamin Disraeli ως πρωθυπουργός στο παρά πέντε απετράπει να ξεκινήσει πόλεμο κατά της Ρωσίας το 1877-1878, και η αντιρωσική προπαγάνδα ήταν ήδη συνηθισμένη σε τμήματα του βρετανικού Τύπου. [5] 

Σύμφωνα με τον John Klier, οι Times «συνήθως περιέγραφαν την Ρωσία ως «μια καθυστερημένη χώρα, η οποία δεν έχει φτάσει ακόμη στο επίπεδο της ευρωπαϊκής ζωής». Η εφημερίδα είχε ξεκινήσει μια εκστρατεία χαμηλού επιπέδου κατά της ρωσικής κακομεταχείρισης των Εβραίων ακόμη και πριν από το ξέσπασμα των πογκρόμ». (Russians, Jews and the Pogroms of 1881-2, John Doyle Klier, σελ. 398-9)   Οι Times προσπαθούσαν να καταδικάσουν τη ρωσική κυβέρνηση τουλάχιστον ήδη από το 1880. Η Telegraph , που ανήκε στον Harry Levy-Lawson, άρχισε να προωθεί την ίδια γραμμή με ακόμη μεγαλύτερη ζέση. 

Στη συνέχεια, η Jewish World, μεταξύ Ιουλίου και Οκτωβρίου 1881, δημοσίευσε αναφορές από έναν ανώνυμο Ειδικό Ανταποκριτή που «απεικόνισε τα πογκρόμ δραματικά, τόσο μεγάλης κλίμακας και απάνθρωπα στη βαρβαρότητά τους», συμπεριλαμβανομένων βιασμών και δολοφονιών Εβραίων σε μεγάλη κλίμακα σε πολλές τοποθεσίες. Σύμφωνα με τον Klier, «αρκετοί από τους ισχυρισμούς του, όπως ο τεράστιος αριθμός βιασμών, δεν επιβεβαιώνεται ή διαψεύδεται κατηγορηματικά από τις αρχειακές αναφορές… Η αφήγηση του μοιάζει περισσότερο με μια συλλογή στοιχείων από φήμες, πολύ λίγα από αυτά συλλέγονται από αυτόπτες μάρτυρες. Οι αναφορές του για φρικαλεότητες, ειδικότερα, πρέπει να αντιμετωπίζονται με εξαιρετική προσοχή».[Russians, Jews and the Pogroms of 1881-2, John Doyle Klier, σελ. 401]

Οι ισχυρισμοί θηριωδίας που ξεκίνησαν στον Εβραϊκό κόσμο δεν είχαν βάση σε καμία ρωσική πηγή και φαίνεται ότι ήταν η δημιουργία ενός διεθνούς δικτύου ακτιβιστών που είχε ήδη συγκεντρωθεί όταν άρχισε η βία. Η αντίληψη των Εβραίων που ζουν και πεθαίνουν σε άθλια καταπίεση συνδυάζεται με μια οργανωμένη προσπάθεια υποκίνησης και χρηματοδότησης της εβραϊκής μετανάστευσης προς τις δυτικές χώρες, κυρίως τις ΗΠΑ. Όπως γράφει ο Klier, «Το μεταναστευτικό κίνημα αντιπροσώπευε την ενηλικίωση του σύγχρονου εβραϊκού Τύπου. […] Την περίοδο αυτή έγιναν μάρτυρες πρωτοποριακών προσπαθειών χρήσης του εβραϊκού Τύπου για προπαγανδιστικούς σκοπούς. [...] Οι υποστηρικτές της μετανάστευσης αποδείχθηκαν ιδιαίτερα επιδέξιοι ως προς αυτό. Μεγάλη επιρροή είχαν επίσης οι ευρέως ανατυπωμένες προτροπές του ραβίνου Memel Dr. Yitzhak Rülf, ο οποίος τόνισε τις ρωσικές φρικαλεότητες προκειμένου να κινητοποιήσει ένα διεθνές κίνημα ανακούφισης και διαμαρτυρίας».[Russians, Jews and the Pogroms of 1881-2, John Doyle Klier, σελ. 296]

Ο Rülf γίνεται ο «μεσολαβητής» ( shtadlanut ) για λογαριασμό των πολιορκημένων Εβραίων κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1870, δημοσιοποιώντας τους ισχυρισμούς περί εβραϊκής πείνας στην Πολωνία και υποστηρίζοντας τις προσπάθειες της Alliance Israélite Universelle (AIU) να ενθαρρύνει την εβραϊκή μετανάστευση στις ΗΠΑ.[Russians, Jews and the Pogroms of 1881-2, John Doyle Klier, σελ. 365]

Το αισχρό αφήγημα του ανταποκριτή του Εβραϊκού Κόσμου για τη βία στη Borispol «διαδόθηκε ευρέως από τον Ραβίνο Rülf τόσο στη Ρωσία όσο και στο εξωτερικό.» Όπως το έθεσε, «η ιστορία του κόσμου μπορεί να δηλωθεί ότι δεν περιέχει παραλληλισμούς της ρωσικής αντι-εβραϊκής οργής.». Μέσα από το 1882, διέδωσε επίσης «συνταρακτικές αφηγήσεις για μαζικούς βιασμούς». Η  Jewish World προσχώρησε στους Times και την Telegraph κατηγορώντας τη ρωσική κυβέρνηση, χαρακτηρίζοντας τη ρωσική αγροτιά ως βρώμικους και αδαείς απατεώνες που εύκολα υποκινούνταν εναντίον των Εβραίων ως βολικά αποδιοπομπαίους τράγους.

Καθώς η μετανάστευση έγινε πιο βιώσιμη, πολλοί Εβραίοι την επέλεξαν, είτε είχαν βιώσει ταραχές είτε όχι.

«Τα ταμεία αρωγής που ιδρύθηκαν για να βοηθήσουν τα θύματα του πογκρόμ έγιναν στόχος εκκλήσεων από αυτούς που θα ονομάζονταν, στη σύγχρονη γλώσσα, «οικονομικοί μετανάστες». [...] Η επιθυμία ορισμένων μεταναστών να διεκδικήσουν την ιδιότητά τους ως θύματα πογκρόμ μπορεί επίσης να εξηγήσει τις υπερβολικές ιστορίες φρικαλεοτήτων που διηγήθηκαν. Σίγουρα οι αμερικανικές αρχές που ήταν επιφορτισμένες με την αντιμετώπιση των προσφύγων εξέφρασαν τον σκεπτικισμό τους για την αυθεντικότητα ορισμένων αυτοαποκαλούμενων θυμάτων».[Russians, Jews and the Pogroms of 1881-2, John Doyle Klier, σελ. 371]

Οι οργανώσεις που συμμετείχαν στην παροχή βοήθειας στους μετανάστες ανησυχούσαν ότι «πολλοί από τους πρόσφυγες είχαν δελεαστεί από υπερβολικές υποσχέσεις βοήθειας και λαμπερές ιστορίες για την Αμερική που τους δόθηκαν από άτομα που ενδιαφέρονται να τους παρακινήσουν να μεταναστεύσουν».[Russians, Jews and the Pogroms of 1881-2, John Doyle Klier, σελ. 373]

Ὡς "σύγχρονος Μωϋσῆς" παριστάνονταν ὁ "θεῖος Σάμ" πού καλοδεχόταν σέ μία "νέα γῆ τῆς Ἐπαγγελίας" τούς ἑβραίους μετανάστες ἀπ΄τήν Ἀνατολική Εὑρώπη καί τήν τσαρική Ῥωσσία. ( φωτό)  

Τον Ιανουάριο του 1882, η Ρωσο-Εβραϊκή Επιτροπή έπεισε τους Times να δημοσιεύσουν άρθρα που «αποτελούσαν ουσιαστικά μια σύνοψη ιστοριών θηριωδίας που ελήφθησαν από τις στήλες του Ειδικού Ανταποκριτή της  Jewish World . Με το κύρος της εφημερίδας The Times και χωρίς οποιαδήποτε περαιτέρω αποδοχή, η ιστορία δημοσιεύθηκε αργότερα ως ξεχωριστό φυλλάδιο και μεταφράστηκε σε διάφορες ευρωπαϊκές γλώσσες, και έγινε η οριστική δυτική εκδοχή των πογκρόμ». Από τα άρθρα των Times παράλληλα με τα άρθρα της RJC ( RUSSO-JEWISH COMMITTEE), ο Klier λέει ότι «η Ρωσία κλήθηκε να «βάλει τέλος σε αυτές τις τεράστιες καταστάσεις… Αν δεν είναι πρόθυμοι, η ρωσική κυβέρνηση πρέπει να θεωρηθεί υπεύθυνη για όλα τα εγκλήματα - μερικά από αυτά είναι τόσο φρικτά όσο οποιοδήποτε έχει καταγραφεί στην ιστορία -  τα οποία έχουν επιτευχθεί απελευθερώνοντας το μίσος των ορθοδόξων όχλων». Άλλες εφημερίδες άρχισαν τότε να παπαγαλίζουν τις εκθέσεις της Jewish World .[Russians, Jews and the Pogroms of 1881-2, John Doyle Klier, σελ. 404]

Εβραίοι βουλευτές υπό την ηγεσία του George de Worms τάχθηκαν για να θεωρηθεί υπεύθυνη η ρωσική κυβέρνηση. Το  Foreign Office ανέθεσε στους προξένους του στη Ρωσία να συντάξουν τις δικές τους εκθέσεις για τη βία, κάτι που έκαναν χωρίς τη συμμετοχή μεσολαβητών. Οι αναφορές των προξένων ήταν σε «μεγάλη διαφορά» με εκείνες των Times , ειδικά για τους ισχυρισμούς για βιασμό. Άλλοι ανταποκριτές αντέκρουσαν επίσης τις αναφορές των Times . Σε απάντηση, οι Times έπεσαν τόσο χαμηλά για να υποστηρίξουν ότι «η αγανάκτηση αυτής της χώρας είναι δικαιολογημένη στο μέγιστο βαθμό, ακόμη κι αν, όπως φαίνεται να συμβαίνει, υπάρχει έδαφος να πιστεύουμε ότι τα πιο άθλια παραπτώματα είναι εν μέρει τα δημιουργήματα λαϊκής φαντασίας».[Russians, Jews and the Pogroms of 1881-2, John Doyle Klier, σελ. 405]

Στη συνέχεια, η εφημερίδα συνεργάστηκε με το RJC σε περαιτέρω άρθρα που δυσφημούσαν τους προξένους, κολάκευαν το κοινό και πληροφορούσαν τους αναγνώστες τους ότι στην Ρωσία «ο κόσμος μισούσε τους εβραίους, για την επιτυχία τους» πριν δημοσιεύσει περαιτέρω αναφορές θηριωδίας από ανώνυμες πηγές.[Russians, Jews and the Pogroms of 1881-2, John Doyle Klier, σελ. 407]

Οι πρόξενοι του Foreign Office απάντησαν στην απαξίωση τους στους Times με μια άλλη σειρά αναφορών που δικαιολογούσαν και εξηγούσαν τα προηγούμενα ευρήματά τους. Όπως περιγράφει ο Andrew Joyce :

«Οι πρόξενοι ήταν εξοργισμένοι. Ο [Γενικός Πρόξενος] Stanley επανέλαβε το γεγονός ότι οι εντατικές έρευνές του, τις οποίες διεξήγαγε με μεγάλο προσωπικό κόστος με σοβαρό τραυματισμό στο πόδι, απέδειξαν ότι οι αφηγήσεις των Times για το τι συνέβη σε καθένα από αυτά τα μέρη περιέχουν τις μεγαλύτερες υπερβολές, και ότι ο απολογισμός του τι συνέβη σε μερικά από αυτά τα μέρη είναι απολύτως αναληθής». ( Myth and the Russian Pogroms Andrew Joyce, Ph.D.) 

Το 1882 έγινε ένα εβραϊκό πογκρόμ στην πόλη, το οποίο έλαβε μεγάλη απήχηση και ενίσχυσε το μεταναστευτικό αίσθημα μεταξύ των Εβραίων. Λίγο μετά το πογκρόμ, η Balta έγινε ένα από τα κορυφαία κέντρα του σιωνιστικού κινήματος στην Podillya. ( ἀπό ἐδῶ) -φωτό-

Σύγχρονοι Σιωνιστές όπως ο Leo Pinsker ανέφεραν αυτό το πογκρόμ ως απόδειξη ότι δεν υπήρχε τρόπος για Εβραίους και Ρώσους να συνυπάρξουν στην ίδια γη. ( ἀπό ἐδῶ)

Ευτυχώς για το RJC, ωστόσο, μια  πιο σοβαρή βία στη Balta της Ουκρανίας τον Απρίλιο του 1882 θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να υποστηρίξει την αφήγησή τους. Όπως περιγράφει ο Klier, ο Βρετανός αντιπρόξενος επισκέφθηκε την πόλη και ανέφερε μεγάλης κλίμακας καταστροφή περιουσίας. Οι Βρετανοί πρόξενοι ενημέρωσαν επίσης το Φόρεϊν Όφις ότι τουλάχιστον ένα επίσημο ρωσικό έντυπο είχε υποτιμήσει το μέγεθος της βίας σε ορισμένες περιοχές. Οι Times δήλωσαν ότι το θέμα διευθετήθηκε. Ο υπόλοιπος Τύπος, έχοντας ήδη αντιγράψει τις εκθέσεις του Εβραϊκού Κόσμου , χαιρέτισε την υποτιθέμενη επιβεβαίωση της αφήγησής τους. «Στο κοινό μυαλό», λέει ο Klier, «το πογκρόμ της Balta επιβεβαίωσε όλους τους προηγούμενους ισχυρισμούς».[Russians, Jews and the Pogroms of 1881-2, John Doyle Klier, σελ. 409]

Έτσι επικράτησε το αφήγημα του RJC και βασίστηκε στις επόμενες δεκαετίες. Οι New York Times έπαιξαν τον ίδιο ρόλο στις ΗΠΑ.

ἐδῶ

Η πρόθυμη και μαχητική συμμετοχή τόσο της Βρετανίας όσο και των «ρεκόρ των εφημερίδων» των ΗΠΑ στη δημοσιοποίηση ψευδών ιστοριών θηριωδίας είναι αξιοσημείωτη, όπως και η αξιοπιστία που δίνεται στις αναφορές  της Jewish World από αυτές και τον ευρύτερο Τύπο. Όπως λέει ο Klier, «οι αρχειακές αναφορές που σχετίζονται με το πογκρόμ στη Balta περιέχουν ισχυρισμούς για βιασμό. Είναι ουσιαστικά το μόνο πογκρόμ, όμως, όπου αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα».[Russians, Jews and the Pogroms of 1881-2, John Doyle Klier, σελ. 47]

Σχεδόν σε όλες τις άλλες ταραχές, οι Χριστιανοί στόχευσαν την εβραϊκή περιουσία για λεηλασία ή καταστροφή. Σωματικές βλάβες συνήθως συνέβαιναν σε καβγάδες μεταξύ μεθυσμένων. «Και όμως», συνεχίζει ο Klier, «η υψηλή συχνότητα βιασμών αναφέρθηκε ευρέως στις δυτικές αφηγήσεις για τα πογκρόμ, ειδικά σε αυτές που παρέχονται από εβραϊκές ομάδες».[Russians, Jews and the Pogroms of 1881-2, John Doyle Klier, σελ. 66-7]

Οι συντάκτες των Τάιμς και των Νιου Γιορκ Τάιμς φαίνεται να έχουν επιλέξει ποιες αφηγήσεις να πιστώσουν με βάση σκέψεις πολύ μακριά από εκείνες της δημοσιογραφίας.

Τις δεκαετίες από τότε, τα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί υποστήριξαν όλο και περισσότερο από ό,τι το 1882 τα συμφέροντα που σχημάτισαν το RJC και επέτρεψαν την εβραϊκή μετανάστευση. Η αφήγηση των προσφύγων έχει αντέξει ως ένα σε μεγάλο βαθμό αδιαμφισβήτητο κύμα και χρησιμοποιείται σήμερα ως πρόσχημα για πολιτικές ανοιχτών συνόρων. Οι εβραϊκές ομάδες στις δυτικές χώρες αναφέρουν συχνά το δικό τους υποτιθέμενο προσφυγικό υπόβαθρο ως αξιέπαινο κίνητρο για να βοηθήσουν άλλους πρόσφυγες (που ορίζεται ότι περιλαμβάνουν όλους τους παράνομους μετανάστες) να εγκατασταθούν σε αυτές τις χώρες (όχι στο Ισραήλ). Το Συμβούλιο των Αντιπροσώπων των Βρετανών Εβραίων είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα, ενώ η Εβραϊκή Εταιρεία Βοήθειας Μεταναστών (HIAS) και η Διεθνής Επιτροπή Διάσωσης (IRC) είναι δύο οργανισμοί με έδρα τις ΗΠΑ. Η HIAS αυτοαποκαλείται περήφανα «η παλαιότερη οργάνωση προσφύγων στον κόσμο» και προτρέπει τους δυτικούς πληθυσμούς να «Καλωσορίσουν τον ξένο. Προστατέψτε τον πρόσφυγα». 

( Τα επόμενα άρθρα αυτής της σειράς θα εξετάσουν την επίδραση που είχαν στη Δύση οι Ιουδαίοι μετανάστες του 19ου αιώνα και οι απόγονοί τους.)  

ἀπό : unz.com 

Πόσο σπουδαῖο νά μαθαίνουμε ( ὅσοι ἐν τέλει μαθαίνουμε ) τά ἱστορικά γεγονότα πού συνδέονται μέ πολύ κρίσιμες περιόδους τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Ὄχι μόνον στήν ἥπειρό μας ἀλλά σ᾿ὁλόκληρο τόν κόσμο. Διότι ὅπως βλέπετε ἡ ἐπίδρασις αὐτῶν [τῶν ἱστορικῶν γεγονότων] ἀπηχεῖται ἀπό τήν μία ἄκρη τοῦ πλανήτη ἕως τήν ἄλλη. Καί τό πιό σπουδαῖο πώς βλέπουμε ἀκόμη καί σήμερα νά ἐπαναλαμβάνεται πανομοιότυπο τό ἀφήγημα...! 

Ἡ Πελασγική