Ἡ Μαύρη Βρετανία

Μία ἀνασκόπησις τοῦ βιβλίου «Black Britain» τοῦ Chris Mullard  ( φωτό ἀριστερά) 

Γράφει ὁ Richard Knight 

 Ἡ Μαύρη Βρετανία , πού δημοσιεύτηκε τό 1973, εἶναι τά ἀπομνημονεύματα ἑνός Μαύρου πού γεννήθηκε στή Βρετανία τό 1944, ὅταν οἱ μαῦροι ἦταν κάτι σπάνιο γιά τήν χώρα. Περιέχει πολλές ἀποδείξεις ὅτι ὡς ἀγόρι ὁ Chris Mullard ἐνθαρρύνθηκε ἀπό ὅλους τους γύρω του, παρ᾿ὅλα αὐτά δέν μποροῦσε νά δεχτεῖ ὅτι δέν τόν περιφρονοῦσαν. Ἀπό τό φυλετικό του μῖσος γιά τόν ἑαυτό του, πού προβλήθηκε στούς ἄλλους, δημιούργησε μιά ταυτότητα καί μιά καριέρα ὡς ἀντιρατσιστής. Ἔχει βίαιη διάθεση. Ὅλη τήν ὥρα πού ἔγραφε τό βιβλίο, λέει, ὄτι ἔνιωθε «μιά ἀνησυχητική ἐπιθυμία νά σπάσει, νά σπάσει καί νά ξεσηκωθεῖ, νά πεῖ: «Λευκέ ! Μιά μέρα θά πρέπει νά πληρώσεις!»».[1]

Τό κύριο ἐνδιαφέρον τοῦ βιβλίου ἔγκειται στό φῶς πού ρίχνει στό τί συνέβη μετά τή δημοσίευσή του, ὅταν πολλοί ἄλλοι ἀντιρατσιστές ἐξέλαβαν τόν Μάλαρντ ὡς πρότυπο. Ὅλοι μέ τόν ἴδιο στόχο νά καταστρέψουν τήν κοινωνία τῶν Λευκῶν, βασίστηκαν στήν ἐπιτυχία του στήν προώθηση τοῦ ἀντιρατσιστικοῦ προγράμματος, τό ὁποῖο τελικά ἔγινε δημόσια πολιτική.

Ὁ Mullard εἶχε ξεκάθαρα κολλήσει μέ τή φυλή του ἀπό νεαρή ἡλικία. Γράφει ὅτι ὡς παιδί του ἔμαθαν ὅτι τό χρῶμα τοῦ δέρματός του ἦταν ἄσχημο, ἀλλά, ὅπως λέει, τό μήνυμα μεταδόθηκε μέ ἐξαιρετικά λεπτό τρόπο. Κανείς δέν τό ἀνέφερε.[2]

Ἀντίθετα, ἔγιναν ἀναφορές στόν ρόλο τῆς Βρετανίας στόν ἐκπολιτισμό τῶν Μαύρων σέ μακρινές χῶρες. Ὁ μόνος λόγος πού ἡ Βρετανική Αὐτοκρατορία ἐμφανίστηκε στό πρόγραμμα σπουδῶν, σκέφτηκε ὁ Mullard, ἦταν νά τόν ἀποθαρρύνει.

Ἰσχυρίζεται ὅτι τόν ἐξανάγκασαν πρός ἐπίδειξιν γιά νά τό δοῦν ὅλοι ἐπειδή ἦταν μαῦρος ἀλλά καί ὅτι τόν ἔκρυβαν γιά αὐτόν τόν λόγο: «Βρέθηκα σέ σχολικές παραστάσεις γιατί ἤμουν μαῦρος. Ἔπαιρνα θέσῃ στήν πίσω σειρά ὅποτε ἐπισκέπτονταν τό σχολεῖο ἀξιωματοῦχοι ἐπειδή δέν ἤμουν λευκός».[3]

Τοῦ εἶπαν ὅτι ἄν τά πήγαινε καλά στό σχολεῖο θά εἶχε τίς ἴδιες πιθανότητες μέ ὁποιονδήποτε ἄλλο καί θά τόν σέβονταν. Θεώρησε ὅτι αὐτό σήμαινε πώς, ὄντας Μαῦρος, ἦταν ἀνεπαρκής.[4]

Τό χειρότερο πρᾶγμα πού μποροῦσε νά κάνει, τοῦ εἶπε ὁ διευθυντής του, ἦταν νά ἀναπτύξει ἕνα τσίπ στόν ὦμο του γιά τήν φυλή του. Ὁ Mullard γράφει: «Εἶχα πραγματικά μάθει τό μάθημα τοῦ σχολείου -τό χρῶμα τοῦ δέρματός μου ἦταν ἄσχημο καί τό περιφρονοῦσαν ». Βλέπουμε ὅτι ἔχουμε νά κάνουμε μέ μία φαντασία ὅταν διαβάζουμε ὅτι στόν Mullard εἰπώθηκε ἐπανειλημμένα ὅτι «οἱ πονηροί μαῦροι... ἦταν ὑπεύθυνοι γιά ὅλα τά δεινά στόν κόσμο».[5]

Ὡς νέος, ὁ Mullard ἦταν κοινωνικός ὀρειβάτης. «Φλερτάριζα τίς κόρες ἀντιδραστικῶν συντηρητικῶν. Δείπνησα σέ διακεκριμένα μέρη». Ὅπως λέει καί ὁ ἴδιος: «Συνεργαζόμουν μέ φανατικούς».[6]

Ἀκριβῶς ὅσο ἄνετα ἀποκαλεῖ τούς ἀνθρώπους φανατικούς, τόσο κάνει λόγο γιά «καταπίεση», «ἐκμετάλλευση» καί «ρατσισμό» χωρίς ποτέ νά λέει τί εἶναι αὐτό πού κάνει κάτι νά ταιριάζῃ μέ τέτοιους χαρακτηρισμούς. Ἀλλά ἄν ἀποδοκιμάζει τήν καταπίεση, τήν ἐκμετάλλευση καί τόν ρατσισμό, τί ἐπιθυμεῖ; Ἐλευθερία, δικαιοσύνη καί ἰσότητα, φυσικά!

Εἶχε μιά ἐπιστολή πού δημοσιεύτηκε στούς Times . «Φύγετε ἀπό τή χώρα μας, μαῦρα σκουπίδια!» κάποιος ἔγραψε πίσω. «Οἱ μαῦροι εἶναι τεμπέληδες, ἀνήθικοι, ἄγριοι, ναρκωμανεῖς, βρωμερά καθάρματα».[7]

Ἐπί τέλους, ὁ Mullard εἶχε συναντήσει κάποιον πού μισοῦσε τούς μαύρους. «Ἄν δέν μποροῦσα νά βρῶ καί νά ἀποδεχτῶ τόν ἑαυτό μου, θά ἔπρεπε πάντα νά βασίζομαι στό ἔλεος τῶν ρατσιστῶν ὅπως ὁ συγγραφέας τοῦ σημειώματος», ἀποφάσισε καί ἔτσι ξεκίνησε τό ταξίδι του γιά τήν αὐτοανακάλυψη.

Μιά φορά, πῆγε σέ ἕνα καφέ καί παρήγγειλε μερικά πατατάκια. Ἡ ἀτμόσφαιρα φαινόταν ἀρκετά εὐχάριστη ἕως ὅτου παρατήρησε μιά «ὁμάδα καλοντυμένων ἀνδρῶν [πού] φοροῦσαν μεγάλες μπότες πού ἄρχιζαν μερικές ἀτσάλινες μερικά ἑκατοστά ​​ἀπό τά δάχτυλα τῶν ποδιῶν τους καί κατέληγαν ἀπότομα λυγισμένοι κάτω ἀπό τά γόνατά τους».[8] Ἕνας ἀπό αὐτούς ψιθύρισε κάτι, καί μετά «οἱ βρισιές ἡλέκτρισαν τήν ἀτμόσφαιρα, μέ ἀγενῆ σχόλια ὅπως «νέγερ», «πίθηκος», «wog» καί «Black bastard»». Ὅταν ὁ Μάλαρντ εἶχε τελειώσει τό φαγητό του, οἱ ἄντρες ἦταν ἕτοιμοι νά φύγουν. «Μέ ἔδειξαν, γέλασαν καί μετά μέ κλώτσησαν ὅσο πιό δυνατά μποροῦσαν. Ὅποια διαμαρτυρία ἔκανα ἀντιμετώπιζα χτυπήματα στά γόνατά μου καθώς ἔσπρωχναν βίαια τίς καρέκλες τους κάτω ἀπό τό τραπέζι». «Ἀπογοητευμένος», ὁ Μάλαρντ τούς εἶδε νά πηγαίνουν στό ταμεῖο καί νά παίρνουν τόν λογαριασμό τους.

Συνέβη πραγματικά αὐτό; Ἄν οἱ ἄντρες ἦταν στό τραπέζι τους ὅταν ἔδειχναν τόν Μάλαρντ, δέν ἔπρεπε νά πᾶνε στό δικό του πρίν ἀρχίσουν νά τόν κλωτσοῦν; Πῶς θά μποροῦσαν οἱ καρέκλες τους, στριμωγμένες κάτω ἀπό ἕνα τραπέζι, νά ἔχουν χτυπήσει τά γόνατα τοῦ Mullard καθώς καθόταν σέ ἕνα ἄλλο; Ἄν συνέβη κάτι παρόμοιο μέ αὐτό πού περιγράφει, πῶς θά μποροῦσε ὁ Mullard νά τό βρῆκε ἁπλῶς ἀπογοητευτικό; Δέν ἔπρεπε νά εἶχε διπλωθεῖ στά δύο,ἀπό τόν πόνο; Πιθανότατα, καθώς οἱ ἄνδρες ἔφευγαν, ἕνας ἀπό αὐτούς ἔσπρωξε τόν ὦμο τοῦ Μάλαρντ γιά νά κάνει νά χυθεῖ τό τσάϊ του. Προσβεβλημένος πού δέν τοῦ ἐπιτέθηκαν, ἔφτιαξε τήν ἱστορία. Ἄν καί ἔχει πεῖ ὅτι εἶχε τελειώσει τίς πατάτες του, γράφει ὅτι ἀφοῦ ἔφυγαν οἱ ἄντρες, τελείωσε τίς πατάτες του.

Ἀλλά αὐτό ἦταν μιά ἄλλη οὐσία: «Ἀπό ἐκείνη τήν ἡμέρα καί μετά ἤξερα ὅτι δέν μποροῦσα νά συνεχίσω ὅπως πρίν». Μπῆκε σέ μιά περίοδο παρατεταμένης σκέψης, πού τόν ὁδήγησε στόν ἑαυτό του: ἕναν «νέο ἑαυτό κυνικό, πικρό, γεμᾶτο μῖσος γιά τούς λευκούς».

Τελικά, ἡ «λαχτάρα του νά μισήσει καί νά καταστρέψει» ἄρχισε νά μειώνεται ὅταν ἄρχισε νά συναναστρέφεται μέ ἄλλους Μαύρους, κάτι πού τοῦ ἔδινε μιά αἴσθηση ἀσφάλειας —«πνευματική παρά διανοητική» — σέ ἀντίθεση μέ ὁτιδήποτε γνώριζε. Τώρα μποροῦσε νά χτίσει τήν ταυτότητά του. Ἀλλά ἡ καταστροφική του παρόρμηση δέν ἐξαφανίστηκε ἐντελῶς. Ἀποφάσισε νά μήν «μετατραπεῖ σέ σκουπίδια ὅπως τόσοι πολλοί μαῦροι», ἀλλά «νά πολεμήσει, νά μισήσει ἤ ἀκόμα καί νά σκοτώσει».[9]

Ἐντάχθηκε σέ μιά διεθνῆ ὁμάδα φιλίας, ἀλλά ἔδειξε φιλία μέ τούς Λευκούς. Ἕνας Ἰνδός ἐπαίνεσε τούς Βρετανούς, πού εἶχαν δώσει στήν Ἰνδία δρόμους, εἰσήγαγαν ἕνα σύστημα διακυβέρνησης καί βελτίωσαν τήν ὑγεία τοῦ ἔθνους πρίν ἀποσυρθοῦν. Ὄχι, δέν τό εἶχαν κάνει, σκέφτηκε ὁ Mullard. εἶχαν λεηλατήσει χωριά, ἐκμεταλλεύτηκαν τούς ντόπιους καί τούς ἀνάγκασαν νά ἀποδεχτοῦν τίς δυτικές ἀξίες.[10]

Τό 1966 δημιούργησε τή δική του ὁμάδα γιά νά «προσπαθήσει νά προωθήσει μιά ρεαλιστική προσέγγιση πρός τή φυλετική ἁρμονία».[11]

Τά μέσα ἐνημέρωσης τό εἶδαν ὡς ἐπαναστατικό, ἀλλά ἐκεῖνος τό ἔβλεπε ὡς ἀνησυχητικό γιά τά πολιτικά δικαιώματα. Τόν βοήθησε νά βρεῖ τόν ἑαυτό του, δίνοντάς του ἕναν «λόγο ζωῆς». Τοῦ ἔδειξε ἐπίσης ὅτι ἦταν «καθῆκον του νά ὀργανώσει τήν ἐξέγερση τῶν μαύρων ἐνάντια στήν ἐκμετάλλευση καί τήν καταπίεση». Ἡ κραυγή του ἦταν: «Εἶμαι μαῦρος, εἶμαι περήφανος γι' αὐτό, δεσμεύω τή ζωή μου νά σκοτώσω τόν λευκό ρατσισμό!».[12]

Τό 1967, ἄνεργος, προσφέρθηκε ἐθελοντικά ὡς σύμβουλος ἀγώνων, ἀφοῦ τόν συνέστησε ἰδιαίτερα τό ἄτομο πού τόν εἶχε προτείνει γιά τό ρόλο, δηλαδή ὁ ἴδιος: «Νόμιζα ὅτι εἶμαι κατ' ἐξοχήν κατάλληλος γιά τή νέα μου συμβουλευτική δουλειά».[13]

Καταστατικά καί ἐθελοντικά ὄργανα ἄρχισαν νά τοῦ στέλνουν κόσμο, ἀλλά εἶδε ἕνα πρόβλημα. «Δούλευε μέσα στό σύστημα».

Ὁ Mullard πιστεύει ὅτι ὅταν ξεκίνησε ἡ μετανάστευση τῶν Δυτικῶν Ἰνδῶν στή Βρετανία, ἦταν ἐπειδή ἡ χώρα εἶχε προσκαλέσει τούς Δυτικούς Ἰνδούς νά ἔρθουν καί νά ἐνταχθοῦν στό ἐργατικό δυναμικό. Πιστεύει ὅτι ἀπαιτοῦνται ἄνθρωποι πού θά «δέχονταν κακές συνθῆκες, βαριά βρώμικη ἐργασία, χαμηλούς μισθούς μέ πολλές ὥρες ἤ ἄσχημο ὡράριο ».[14]

Στήν πραγματικότητα, οἱ μετανάστες ἀπαντοῦσαν σέ διαφημίσεις πού ἀνέβαζαν στίς Δυτικές Ἰνδίες ἑταιρεῖες πού ἤθελαν ἐπιβάτες γιά τά ταξίδια τους πρός τά ἀνατολικά.

( φωτό ἀριστερά) 

Ὁ Mullard ἐπιμένει ὅτι ἡ μαζική μετανάστευση στή Βρετανία δέν ἦταν κάτι καινούργιο. Πιστεύει ὅτι ἡ ἱστορία τῆς χώρας ἦταν ἕνα ἀπό τά διαδοχικά κύματα μετανάστευσης. Ὡστόσο, ἄν καί λέει ὅτι οἱ μετανάστες συνήθιζαν νά κακοποιοῦνται, μερικές φορές μέχρι θανάτου, ἀντιτίθεται σέ κάθε περιορισμό στή μετανάστευση.[15]

Ἄς ἔρθουν νά γνωρίσουν τή μοῖρα τους!

Νιώθει ὅτι οἱ λευκοί παρεξηγοῦν τούς μαύρους. Τούς θεωροῦν ἀπολίτιστους και μή ἔξυπνους ὅταν εἶναι ἀκριβῶς το ἀντίθετο. Οὔτε εἶναι σέ καμία περίπτωση παρασιτικοί. Ἁπλῶς οἱ Λευκοί δέν τούς δίνουν ἀρκετά χρήματα.[16]

Ἐπίσης, οἱ Λευκοί πρέπει νά καταλάβουν ὅτι τά σωστά ἄτομα γιά νά καθορίσουν τή φυλετική πολιτική σέ ἕνα μέρος ὅπως ἡ Βρετανία εἶναι οἱ μαῦροι.[17]

Ὁ σχετικισμός ἦταν ἤδη ἐπίκαιρος τό 1973, γιατί ὁ Mullard πιστεύει ὅτι ἡ ἀλήθεια ἔχει διαφορετικά χρώματα. Σέ ὅλο τό βιβλίο, λέει, ἐπιμένει στή «μαύρη ἀλήθεια σέ ἀντίθεση μέ τή λευκή ἀλήθεια».[18]

Ἄν ὑπάρχει ἕνα πρᾶγμα πού δέν μπορεῖ νά ἀντέξει ἕνας ἀντιρατσιστής, αὐτό εἶναι ὅτι οἱ ἀγῶνες τυγχάνουν ἴσης μεταχείρισης. Ἄν ἕνας μαῦρος μπεῖ σέ μιά οὐρά, τίποτα δέν θά μποροῦσε νά εἶναι πιό ἄδικο ἀπό τό νά περιμένεις νά μείνει σέ αὐτήν μέχρι νά φτάσει μπροστά. πρέπει νά τοποθετηθεῖ ἀμέσως μπροστά. Στή Βρετανία, πολλοί Μαῦροι, ὅπως πολλοί Λευκοί, δυσκολεύτηκαν νά βροῦν κατάλυμα. Ἡ ἀπόκτηση ἑνός δημοτικοῦ σπιτιοῦ πῆρε χρόνια. "Αὐτό δέν ἦταν καλό γιά ἕναν μαῦρο πού δέν ἔχει ποῦ νά ζήσει κατά τήν ἄφιξη", λέει ὁ Mullard,[19] φαινόταν νά πιστεύει ὅτι χρειαζόταν ἕνα σύστημα σύμφωνα μέ τό ὁποῖο μόλις ἕνας μαῦρος πατοῦσε τό πόδι του στή χώρα, ὅλοι οἱ ἄλλοι θά καταλάβαιναν ὅτι θά ἔπρεπε νά περιμένουν λίγο ἀκόμα γιά ἕνα σπίτι.(γιατί τό δικαιοῦται αὐτός.)

Τί θά γινόταν ὅμως ἄν ἕνας μαῦρος ἀποκτοῦσε ἕνα σπίτι πού δέν τοῦ ἄρεσε ἐντελῶς; Ὁ Μάλαρντ ἀναφέρει τήν περίπτωση ἑνός μαύρου πού τοῦ ἔδωσαν ἕνα σπίτι πού καταστράφηκε.[20]

Ἀναμφίβολα γνώριζε ὅτι τό μεγαλύτερο μέρος τοῦ στεγαστικοῦ ἀποθέματος τῆς Βρετανίας εἶχε ἐξαντληθεῖ, ἀλλά ἔλα πού αὐτός ὁ ἄνθρωπος ἦταν μαῦρος!

Τό ἴδιο ἔγινε καί μέ τίς δουλειές. Οἱ μαῦροι μποροῦσαν νά τά ἀποκτήσουν, ἀλλά δέν ἦταν ἀπαραίτητα καλές δουλειές. Ἴσως χρειαστεῖ νά ὁδηγοῦν λεωφορεῖα, νά σκουπίζουν ἐργοστάσια ἤ νά κάνουν ἄλλες ταπεινές ἐργασίες.[21]

Ταπεινές ἐργασίες, γιά τούς μαύρους; Ἕνα σκάνδαλο!

Προβλήματα ὑπῆρχαν καί μέ τά σχολεῖα. Τά παιδιά τῆς Ἰνδίας τά πῆγαν καλά, βλέποντας τό σχολεῖο ὡς χῶρο ἐργασίας, ἀλλά τά μαῦρα παιδιά δυσκολεύονταν νά ἐγκατασταθοῦν.[22]

Ἐπιπλέον, πολλά βιβλία ἦταν ξεπερασμένα, γεγονός πού τά ἔκανε νά νιώθουν κατώτερα. Ἴσως χρειαστεῖ νά τραγουδήσουν τραγούδια πού ἀναφέρουν μικρά καστανά παιδιά, ἀδέρφια καί ἀδερφές ἀγαπητά, πού δέν εἶχαν ἀκούσει γιά τόν Κύριο στόν Παράδεισο ἤ δέν τούς εἶχαν πεῖ ὅτι ὁ Θεός ἦταν κοντά.[23]

Πῶς θά μποροῦσαν νά τά βγάλουν πέρα; Μερικοί ἀναζήτησαν «παρηγοριά στήν ἐπιθετική δραστηριότητα» μέ στόχο τή «φανατώδη ἀπροθυμία» τῶν Λευκῶν νά τούς δεχτοῦν ὡς ἴσους.

Ὁ Mullard ἀντιτίθεται στήν ἔρευνα πού ἐκπονήθηκε ἀπό τή «βιομηχανία τῶν φυλετικῶν σχέσεων», ἡ ὁποία ἐπικεντρώθηκε στό «πρόβλημα τῶν μεταναστῶν».[24]

Ὑπαινίσσεται κάποιος ὅτι οἱ μετανάστες ἦταν πρόβλημα; Ἐπιπλέον, τό μόνο πού κήρυττε ἡ βιομηχανία ἦταν ἀδελφική ἀγάπη καί ἴσες εὐκαιρίες.[25]

Ὁ Mullard ἀντιτίθεται στή φυλετική ἐνσωμάτωση, θεωρῶντας ὅτι μπορεῖ νά «προκαλέσει περισσότερη ἐχθρότητα».[26]

Ἐκφράζει τή λύπη του πού τά πανεπιστήμια τά «πρῶτα πού υἱοθέτησαν την προώθηση καλῶν φυλετικῶν σχέσεων».[27]

Ἀφιερώθηκε πάρα πολύς χρόνος στήν ἀναζήτηση γεγονότων, πιστεύει, γιά τά ὁποῖα ἀμφιβάλλει ὅτι μποροῦν νά παρουσιαστοῦν μέ ἀντικειμενικό τρόπο.[28]

Πῶς θά μποροῦσαν οἱ ἄνθρωποι νά βλέπουν τήν ἀδελφική ἀγάπη καί τίς ἴσες εὐκαιρίες ὡς ἐπιθυμητές, φαίνεται νά ἀναρωτιέται ὁ Mullard. Γιατί δέν συνειδητοποιοῦν ὅτι ὁ δρόμος πρός τά ἐμπρός εἶναι ἡ ὑποκίνηση φυλετικῶν συγκρούσεων καί ἡ ἀνατροπή τῆς διάδοσης γεγονότων; Πάνω ἀπό ὅλα, γιατί δέν συνειδητοποιοῦν ὅτι οἱ Μαῦροι πρέπει «νά διαδραματίσουν ἐνεργό, ἄν ὄχι πλειοψηφικό ρόλο στή διαμόρφωση τῆς φυλετικῆς πολιτικῆς»;[29]

Ἀντιτίθεται στήν Ἐπιτροπή Κοινοτικῶν Σχέσεων καί μαζί μέ αὐτήν ὁλόκληρη τήν ἔννοια τῶν κοινοτικῶν σχέσεων. Τοὐλάχιστον, τό ἔκανε ἕως ὅτου κάποιος τόν ἔκανε ὑπάλληλο σχέσεων κοινότητας, ὁπότε ἀποφάσισε ὅτι οἱ ὑπεύθυνοι σχέσεων μέ τήν κοινότητα ἦταν μιά ἐξαιρετική ἰδέα. Τό μόνο πρόβλημα ἦταν ὅτι δέν ἤθελαν ὅλοι νά τόν δοῦν στόν ρόλο. Ἕνας ἐπίτροπος ἔγραψε ὅτι ἕνας μαχητής ὅπως ὁ Mullard «δέν ἦταν σχεδόν τό εἶδος τοῦ ἀνθρώπου γιά νά γίνει καλός ἀξιωματικός τῶν σχέσεων μέ τήν κοινότητα». Ὁ κοσμήτορας τοῦ Μάντσεστερ τόν θεωροῦσε ἀνώριμο καί χωρίς ἠθική εἰλικρίνεια.[30]

Γεμᾶτος μέ «ἀπερίγραπτη ὀργή», ὁ Mullard συνειδητοποίησε ὅτι συμμετεῖχε σέ «μιά μάχῃ μαύρου ἐναντίον λευκοῦ».

Ὁ Mullard βρίσκει τό ἔγκλημα μιά φυσική ἀντίδραση γιά τούς Μαύρους στήν ἄρνηση τῶν λευκῶν ἀξιοπρεπῶν θέσεων ἐργασίας καί ἴσων εὐκαιριῶν, ἄν καί παραδέχεται ὅτι τούς ἔχει μιά γοητεία. «Εἶναι ἕνας τρόπος νά ἐπαναφέρουμε τούς δικούς μας στήν κοινωνία [καί] νά σφυρηλατήσουμε μιά ταυτότητα γιά τόν ἑαυτό μας».[31]

Ἀλλά ἄν οἱ μαῦροι εἶναι ἐπιρρεπεῖς στό ἔγκλημα, ἄλλες ἀρνητικές περιγραφές τους εἶναι συκοφαντίες: « Δέν εἴμαστε τεμπέληδες. Δέν ζοῦμε ἀπό βοηθήματα... δέν εἴμαστε ἡ αἰτία τῶν κοινωνικῶν καί πολιτικῶν προβλημάτων αὐτῆς τῆς χώρας... δέν εἴμαστε ἀπροσάρμοστοι, δέν εἴμαστε ἐκπαιδευτικά ὑποφυσιολογικοί».[32]

Μᾶλλον: «Οἱ συνήθειες, τά ἔθιμα καί οἱ πολιτισμοί μας εἶναι ἐξίσου πολιτισμένοι μέ ὁποιονδήποτε ἄλλον.  Εἴμαστε τό ἴδιο ἔξυπνοι μέ τούς ἄλλους. Εἴμαστε ἐργατικοί. Ἔχουμε μιά αἴσθηση ἠθικῆς». Καί πάλι, ἴσως ὄχι, γιατί δέν εἶναι ξεκάθαρο ἄν ὁ Mullard μιλάει γιά τό πῶς εἶναι οἱ Μαῦροι ἐδῶ ἤ γιά τήν αὐτοαντίληψη τους. Αὐτή μπορεῖ νά εἶναι μιά «μαύρη ἀλήθεια».

Παραθέτει ἕναν ἀξιωματοῦχο τῆς φυλῆς πού περιγράφει τούς ἐκπροσώπους τῆς Black Power ὅτι «ἐργάζονται γιά τήν καταστροφή τῆς κοινωνίας μας.  Εἶναι ἡ αἰτία τῶν κακῶν σχέσεων μεταξύ τῆς ἔγχρωμης κοινότητας καί τῆς κοινότητας ὑποδοχῆς». πρέπει νά σταματήσουν πρίν καταστρέψουν τίς φυλετικές σχέσεις πού εἶναι ἀνεπανόρθωτες.[33]

Ἀλλά σύμφωνα μέ τόν Mullard, μόνο οἱ «φανατώδεις λευκοί» ἐπικρίνουν τή Black Power. Ὅταν ἀναφέρονται σέ μαύρους πού διαπράττουν φόνο ἤ καῖνε ἤ συντρίβουν λευκές περιουσίες, δέν καταλαβαίνουν ὅτι οἱ μαῦροι παλεύουν γιά τή ζωή τους. Οἱ μαῦροι «αἰσθάνονται ὅτι ἡ λευκή κοινωνία μας μαχαιρώνει στήν πλάτη».[34]

Καθώς οἱ μαῦροι ἀντιστέκονταν στήν πολιτική τῶν φυλετικῶν σχέσεων, προκαλῶντας ὁλοένα καί μεγαλύτερη διακοπή τῆς ἐπικοινωνίας, ὁ Mullard βλέπει τήν παθητική ἀντίσταση νά δίνει τή θέσῃ της σέ πιό βίαιες μορφές συμπεριφορᾶς.[35]

Ἀναμένει ταραχές μέσα σέ δέκα χρόνια.

( φωτό ἀριστερά, Black Jesus ) 

Ἐν τῷ μεταξύ, ὑποστηρίζει ἕνα τεράστιο πρόγραμμα κοινωνικῆς ἀλλαγῇς. Σέ κάθε κλάδο «θά πρέπει νά δοθεῖ μιά ἐλάχιστη ποσόστωση μαύρων ὑπαλλήλων».[36]

Ἀρνεῖται ὅτι αὐτό θά συνεπάγεται προνομιακή μεταχείριση γιά τούς Μαύρους, γιατί ἐάν ὑπάρχουν διακρίσεις εἰς βάρος τους, τότε εἶναι μειονεκτοῦντες, καί «γιά νά φέρουμε αὐτή τήν μειονεκτοῦσα ὁμάδα στό ἴδιο ἐπίπεδο μέ τούς λευκούς, εἶναι ἀπαραίτητο νά κάνουμε θετικές διακρίσεις». Μέ ἄλλα λόγια, ναί, τό πρόγραμμά του θά περιλαμβάνει προνομιακή μεταχείριση τῶν Μαύρων, ἀλλά αὐτό ἀκριβῶς χρειάζεται ἡ κοινωνία.

Θέλει τέτοιες πολιτικές νά προωθοῦνται ἀπό τά μέσα ἐνημέρωσης, τίς ἐκκλησίες καί τά συνδικᾶτα, ὥστε νά δημιουργηθεῖ ἕνα «νέο κλίμα ἄποψης ἀπέναντι στή φυλή».[37]

Πρέπει νά γίνει ἀποδεκτό ὅτι τό νά φέρεσαι σέ ὅλους τό ἴδιο χωρίς νά λαμβάνεις ὑπ' ὄψιν τή φυλή δέν εἶναι πλέον καλό ἀλλά κακό. Γιά νά ἐπιτευχθεῖ αὐτή ἡ «πλήρης ἀντιστροφή στή στάση καί τήν πολιτική», οἱ ὑφιστάμενες δαπάνες πρέπει νά αὐξηθοῦν τοὐλάχιστον κατά εἴκοσι φορές, «μέ προβλέψεις γιά περαιτέρω αὐξήσεις σέ πιθανῶς πέντε φορές ἀκόμη καί αὐτό τό ποσό». Ἑπομένως, δέν πρέπει νά τεθεῖ κανένα ὅριο στό δυνητικό κόστος γιά τόν φορολογούμενο ἀπό τή χρηματοδότηση τοῦ δικοῦ του θανάτου. Ἐάν ἡ «παθολογική ἐπιθυμία τοῦ Λευκοῦ ἄνδρα νά κρατήσει τά ἡνία τῆς ἐξουσίας» συνεχιστεῖ, πρέπει νά ἀμφισβητηθεῖ.[38]

Ὅλα αὐτά θά συνέβαιναν ὑπό τήν καθοδήγηση τῶν Μαύρων ἀνθρώπων, μέ τούς Λευκούς σέ βοηθητικό ρόλο, νά κάνουν «ὅποια δουλειά κι ἄν εἶναι ταπεινή... χωρίς νά περιμένουν εὐγνωμοσύνη».[39]

Αὐτός ὁ «ἀγῶνας ἐνάντια σέ κάθε μορφή ρατσισμοῦ» θά «προωθοῦσε μιά μαύρη βρετανική ταυτότητα» καί «θά κατέστρεφε μιά γιά πάντα τήν ἀμφίβολη ἔννοια τῶν κοινοτικῶν σχέσεων χρησιμοποιῶντας τη σύγκρουση ὡς ἐργαλεῖο».[40]

Τά μέσα ἐνημέρωσης πρέπει νά πάψουν νά δίνουν δημοσιότητα στή βία τῶν Μαύρων μέ τήν «προσποίηση μόνο ὅτι ἐνημερώνουν τό κοινό τους».[41]

Πρέπει νά ἐπιτεθοῦν στό «ρατσιστικό πλαίσιο» τῆς κοινωνίας, ὄχι νά τό ὑποστηρίξουν. Οἱ ταινίες πρέπει νά δίνουν σέ μαύρους ἠθοποιούς κάθε εἴδους ρόλους, ὄχι μόνο ὡς ὁδηγούς λεωφορείων, διασκεδαστές ἤ ἀθλητές. Ὅλοι οἱ θεσμοί πρέπει νά βελτιώσουν τίς φυλετικές σχέσεις, κάτι πού «μπορεῖ νά γίνει, τελικά, μόνο μέ τήν ὑποστήριξη τῶν αἰτημάτων τῆς μαύρης Βρετανίας».

Ὁ Mullard βλέπει μιά αἱματηρή μάχῃ νά ἔρχεται. Θά ξεκινήσει μέ τούς Μαύρους νά χρησιμοποιοῦν πίεση, διαδηλώσεις καί καυστική δυσαρέσκεια, καί στή συνέχεια, ὅταν τά εἰρηνικά μέσα ἀποτύχουν, θά «ἐκραγεῖ σέ ὀδομαχίες, ἀνταρτοπόλεμο πόλης, λεηλασίες, πυρπολίσεις καί ταραχές».[42]

( φωτό ἀριστερά )

Σέ ἐκείνους πού πιστεύουν ὅτι αὐτό δέν μπορεῖ νά συμβεῖ ποτέ, ὁ Mullard λέει: "Πρόσεχε, λευκέ, τό νέγρο πού θά σέ πιάσῃ!"[43]

Στόν Chris Mullard διακρίνουμε λοιπόν ἕναν ἐπιθετικό μεγαλομανή μέ φυλετική ἐμμονή, γεμᾶτο παρανοϊκές αὐταπάτες. Ὅ,τι φαντάζεται ὅτι ἰσχύει γιά τούς Λευκούς σέ σχέση μέ τούς Μαύρους, θέλει νά τό κάνει ἀληθινό γιά τούς Μαύρους σέ σχέση μέ τούς Λευκούς.

Ἀλλά γιά μιά εἰκόνα τοῦ χαρακτῆρα τῆς Βρετανίας, σκεφτεῖτε αὐτό. Τή δεκαετία τοῦ 1970, ὁ Mullard τέθηκε ἐπί κεφαλῆς μιᾶς μονάδας στό London Institute of Education, τό κορυφαῖο ἵδρυμα ἐκπαίδευσης δασκάλων τῆς Ἀγγλίας, καί τό 2004 ἔγινε Σύντροφος τῆς Βρετανικῆς Αὐτοκρατορίας γιά τό ἔργο του στίς φυλετικές σχέσεις.[44]

Ἑπομένως, δέν προκαλεῖ ἔκπληξη τό γεγονός ὅτι τό πρόγραμμά του, εἴτε τό ὑποστήριξε εἴτε ἐκεῖνοι πού τόν ἀκολούθησαν, ἐφαρμόστηκε σχεδόν κατά γράμμα. Ἔχουν περάσει δεκαετίες ἀπό τήν τελευταία φορά πού ἡ Βρετανία ἀνέχτηκε τόν θεμιτό ἀνταγωνισμό. Ἀντίθετα, στό ὄνομα τῆς «διαφορετικότητας», τῆς «συμπερίληψης» καί τῆς «ἰσότητας», ἀποφασίζεται πρίν ξεκινήσει ἕνας διαγωνισμός πιό ποσοστό τῶν ἀνταμοιβῶν θά πάει σέ μέλῃ ποιῶν ἀγώνων ἀνεξάρτητα ἀπό τήν ἀπόδοσή τους.

Τό 1973 ἡ ἰδέα του Mullard ὅτι οἱ λευκοί εἶναι κακοί καί οἱ μαῦροι εἶναι καλοί φαινόταν σάν κάτι ἀπό ἕνα ἄρρωστο καρτούν. Τώρα, ἀμφισβητῆστε το καί θά σᾶς ἀποστρέφονται.

Ἤθελε τα μέσα ἐνημέρωσης νά σιωπήσουν γιά τό ἔγκλημα τῶν Μαύρων. Εἶχαν ἤδη ἀρχίσει νά τό κάνουν αὐτό ἀπό τή στιγμή πού κυκλοφόρησε τό βιβλίο του. Ὅταν χρόνια ἀργότερα τό Ὑπουργεῖο Ἐσωτερικῶν δήλωσε ὅτι τά μέσα ἐνημέρωσης δέν πρέπει νά κάνουν τίποτα γιά νά ἐνθαρρύνουν τά συναισθήματα φυλετικῆς ἀντιπάθειας (πού σημαίνει ἀντιπάθεια πρός τούς μή Λευκούς), τό διάταγμα ἦταν περιττό.[45]Όσο γιά τήν ἐπίθεση στό «ρατσιστικό πλαίσιο» τῆς κοινωνίας, τί ἄλλο κάνουν τα μέσα ἐνημέρωσης καί πόσο καιρό ἔχει περάσει ἀπό τότε πού μιά ταινία δέν ἔχει δείξει ἕναν ἀστροφυσικό ἤ σωτῆρα τῆς κοινωνίας ὡς Μαῦρο;

Ἀντανακλῶντας την ἄποψη τοῦ Mullard ὅτι ἡ διαμόρφωση φυλετικῆς πολιτικῆς πρέπει νά κρατηθεῖ μακριά ἀπό τά χέρια τῶν Λευκῶν, οἱ ὑπουργοί Ἐσωτερικῶν τῆς Βρετανίας εἶναι πάντα μή Λευκοί αὐτές τίς μέρες. Δύο πρόσφατες ἐπιτροπές γιά θέματα πού ἀφοροῦν τή φυλή προήδρευαν καί στίς δύο μαῦροι.[46] Όταν τό BBC ἔκανε ἀναφορά σέ ἕνα ἀπό αὐτά, κάλεσε μόνο μή Λευκούς νά σχολιάσουν. Εἴχαμε ἤδη δεῖ μιά εἰδική ἐπιτροπή γιά θέματα φυλῆς ὑπό τήν προεδρία ἑνός ἄλλου μαύρου.[47]Σήμερα, ἡ ἰδέα ὅτι ἕνας Λευκός μπορεῖ νά ἔχει κάτι νά πεῖ γιά τή φυλετική ἤ φυλετική πολιτική θά θεωρηθεῖ γελοῖα.

Ὅσο γιά τήν πρόβλεψη τοῦ Mullard γιά ταραχές μέσα σέ δέκα χρόνια, ἔγινε πραγματικότητα στό Μπρίστολ τό 1980 καί στό Μπρίξτον τό 1981.

Ὁ Μάλαρντ ἤθελε νά μήν ὑπάρχουν περιορισμοί στή μετανάστευση. Κάθε χρόνο τώρα, οἱ ἀριθμοί τῶν μεταναστῶν στή Βρετανία σημειώνουν νέα ρεκόρ, προφανῶς ὡς θέμα κυβερνητικῆς πολιτικῆς.

Συμπερασματικῶς, ζοῦμε σχεδόν στή χώρα πού ὀνειρευόταν ὁ Μάλαρντ.

Ἀπό : unz.com  

Θυμηθεῖτε κι᾿αὐτό : 

Ἦταν κάποτε ἡ Ἀγγλία...

Αὐτό θέλει ἡ παγκόσμια ἐξουσιαστική φάρα τῶν ἁρπακτικῶν,γιά ὁλόκληρη τήν Εὑρώπη. Γιά ὁλόκληρο τόν Κόσμο. Ὅπως Ἀμερική... 

Ἤ μέ ἄλλα λόγια : Ἄς τελειώνουμε μέ τήν Λευκή Φυλή. 

Ἡ ὄρεξις θά τούς μείνῃ...!!! 

Ἐπίσης διαβάζουμε : 

Αμερικάνικες εφημερίδες δεν αναφέρουν το χρώμα του δράστη όταν τα εγκλήματα γίνονται από μαύρους

Είσαι λευκός, είσαι ένοχος, είσαι νεκρός!

Ο J. Philippe Rushton για το αίνιγμα του IQ των Αφρικανών και τις διαφορές στη νοημοσύνη και την ιδιοσυγκρασία στις φυλές

Οι πικρές αλήθειες για το θάνατο του Ντιτρόιτ

Ήταν λευκοί και ήταν σκλάβοι

ΗΠΑ: Η βία μαύρων σε λευκούς επιταχύνεται

ΗΠΑ: Σέλμα: Η πόλη σύμβολο του αγώνα των μαύρων για τα πολιτικά δικαιώματα, σήμερα είναι μια πόλη – φάντασμα με την μεγαλύτερη εγκληματικότητα

"Να ματώσεις πολύ, λευκό κορίτσι!": Ένα βιβλίο - σταθμός για την επιστροφή της φυλετικής βίας στην Αμερική

Ἡ Πελασγική