Μία καλή μελέτη πρό τῆς 21ης Μαΐου ..

Ὁ ἀγώνας τοῦ Πλάτωνα κατά τοῦ ναοῦ τῶν Δελφῶν, τοῦ Ἀπόλλωνα καί τῆς λατρείας τῆς δημοκρατίας

Λοιπόν ἀγαπητοί μου ἀναγνῶστες κι᾿ἀναγνώστριες,σᾶς προτείνω νά διαβάσετε τό θέμα αὐτό πολύ προσεκτικά. Προσπαθῆστε νά καταλάβετε πόσο χρήσιμο θά σᾶς φανεῖ πρό τῆς ἀποφάσεώς σας περί τῆς ἐπιλογῆς ψήφου. Ναί, ἀπολύτως χρήσιμον γιά τήν ἐπιλογή σας. 

Τῆς  Cynthia Chung

 ...Ήταν επιθυμία του Κύρου του Νεότερου να συνυπάρξει ειρηνικά με την Ελλάδα.

Ο Ξενοφών, ο οποίος είναι ένας από τους κορυφαίους μαθητές του Σωκράτη (ο Πλάτωνας και ο Ξενοφών ήταν οι δύο μαθητές-αστέρια του Σωκράτη), γράφει μια ιστορική αφήγηση γνωστή ως "Κύρου Ανάβασις"   . Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό αφού ο Ξενοφών είναι επίσης ένας από τους στρατιώτες των Δέκα Χιλιάδων που συνοδεύει τον Κύρο τον νεότερο στόν πόλεμο κατά του Αρταξέρξη, στην καρδιά της περσικής επικράτειας.

Ο Ξενοφών γράφει στην  Ανάβασή του  ότι είχε ζητήσει τη συμβουλή και την άδειά του από τον Σωκράτη για να συμμετάσχει στην εκστρατεία και αν το θεωρούσε καλή ιδέα. Στη συνέχεια ο Ξενοφών στάλθηκε για έρευνα πληροφοριών στον Ναό των Δελφών.

Οι ναοί του Απόλλωνα ήταν επίσης τα πλουσιότερα τραπεζικά κέντρα στον μεσογειακό κόσμο. Θα χρηματοδοτούσαν στρατιωτικές εκστρατείες, πολιτικούς και καριέρες στρατηγών που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την προώθηση της ατζέντας τους... ( φωτό)

Δυστυχώς, ο Κύρος ο νεότερος σκοτώνεται στη μάχη στα Κούναξα, αφού πήρε την μοιραία απόφαση να μπει μόνος του στη μάχη. Ο στρατός των Δέκα Χιλιάδων νίκησε την μάχη αλλά έχασε τον πόλεμο. Δεν υπήρχε πλέον καμία ελπίδα ότι ένας Πέρσης βασιλιάς-φιλόσοφος θα μπορούσε να τοποθετηθεί στον περσικό θρόνο.

Αφού έπεσε ο Κύρος ο νεότερος, ακολούθησε χάος, γιατί δεν ήταν ξεκάθαρο αν ο στρατός έπρεπε να προχωρήσει στη Βαβυλώνα ούτως ή άλλως ή να υποχωρήσει πίσω στην Ελλάδα για να σχηματίσει ένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης. Ο Μένων που περιλαμβάνεται στον ομώνυμο διάλογο του Πλάτωνα, οργανώνει όλους τους Σπαρτιάτες και Έλληνες Στρατηγούς καθώς και όλους τους Λοχαγούς των Δέκα Χιλιάδων να προσκληθούν ως «φιλοξενούμενοι φίλοι» των Περσών στρατιωτών που υποστήριζαν τον Κύρο που είχαν πολεμήσει. δίπλα στους Έλληνες. Έπρεπε να καταλήξουν σε συναίνεση εάν η εκστρατεία έπρεπε να συνεχιστεί στη Βαβυλώνα ή όχι.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι για τους Έλληνες, ένας «φιλοξενούμενος» θεωρείται ως ιερή υπόσχεση από τον οικοδεσπότη ότι δεν θα πάθει κανένα κακό όσο αυτό το άτομο παραμένει ως φιλοξενούμενος, και η αθέτηση ενός τέτοιου συμφώνου εθεωρείτο από τις χειρότερες παραβιάσεις του νόμου των Θεών. Αλλά οι Πέρσες δεν είναι Έλληνες, και το σύμφωνο έσπασε. Οι ίδιοι οι Πέρσες άνδρες, οι Σπαρτιάτες και οι Έλληνες που πολεμούσαν μαζί στη μάχη για εβδομάδες, έσφαξαν τους στρατηγούς στη μέση του γεύματός τους. Και ήταν ο Μένων που τα οργάνωσε όλα αυτά με τους Πέρσες άνδρες.

Σύμφωνα με τον Ξενοφώντα, ο Μένων στέλνεται στη Βαβυλώνα και πεθαίνει μέ αργό θάνατο αφού βασανιζόταν επί ένα χρόνο, περισσότερο από κάθε άλλο αιχμάλωτο. Είναι πιθανό ότι οι Πέρσες στράφηκαν εναντίον του, αφού πίστευαν ότι κάποιος ικανός για μια τόσο ατιμωτική προδοσία δεν ήταν το είδος του ανθρώπου που θα μπορούσαν τελικά να εμπιστευτούν. ( Γιά τήν περίπτωσι τοῦ Μένωνος,τοῦ Θεσσαλοῦ, διαβάζουμε στό β΄βιβλίο τῆς Κύρου Ἀναβασις, [ 2.6.21 ἔως 2.6.29] ) 

Ο Μένων και ο Κόνων ήταν οι μεγαλύτεροι έμμισθοι πράκτορες που είχε η Περσική Αυτοκρατορία στην Αθήνα εκείνη την εποχή.

Σε αυτό το σημείο, ο στρατός των Δέκα Χιλιάδων ήταν σαν ένα σώμα που έμεινε ακέφαλο. Ευτυχώς, μια ομάδα νεαρών ανδρών ανεβαίνει για να αναλάβει την ηγεσία της ανοργάνωτης δύναμης και ο Ξενοφών ήταν ανάμεσά τους. Μέσω αυτής της νέας ηγεσίας, οι δέκα χιλιάδες οδηγήθηκαν στην ασφαλή επιστροφή στην Ελλάδα μέσω ενός ταξιδιού 1500 μιλίων μέσω εχθρικού περσικού εδάφους.

Στο  διάλογο του Μένωνος του Πλάτωνα, ο Μένων αναφέρεται ως «φιλοξενούμενος φίλος του μεγάλου βασιλιά» που ήταν ένας ευγενικός τρόπος να πεις « ένας Πέρσης κατάσκοπος» και συζητούσε με τον Σωκράτη εάν μπορεί να διδαχθεί η αρετή. Σε αυτόν τον διάλογο, ο Σωκράτης δείχνει στον Μένωνα, πώς ακόμα και ένα παιδί που ο Μένων κρατά σκλάβο μπορεί να ανακαλύψει τον διπλασιασμό του τετραγώνου, δείχνοντας ότι το παιδί-σκλάβος δεν ήταν πράγματι κατώτερο από τον Μένωνα που δεν μπόρεσε να λύσει το πρόβλημα. Στο διάλογο εμφανίζεται και ο Άνυτος που είναι στενός φίλος του Μένωνος. Δεν πέρασε απαρατήρητο από τον Πλάτωνα πως ο Άνυτος ήταν ο κύριος κατήγορος του Σωκράτη ως διαφθορέα της νεολαίας, γεγονός που οδήγησε στην εκτέλεση του μεγάλου φιλοσόφου.

Αυτό δεν είναι τυχαίο, ότι ο προδότης Μένων συνδέεται επίσης με τον Άνυτο, τον κύριο κατήγορο του Σωκράτη κάτι που στοιχειοθετεί πως κατά κύριο λόγο το μεγάλο μέρος αυτών που οργανωμένα έδρασαν εναντίον του Σωκράτη ήταν πουλημένοι στους Πέρσες.

Το 399 π.Χ., δύο χρόνια μετά την πτώση του Κύρου του Νεότερου, ο Άνυτος και δύο άλλα μέλη της δημοκρατικής παράταξης που συγκεντρώθηκαν γύρω από τον ναύαρχο Κόνωνα, απήγγειλαν κατηγορίες εναντίον του Σωκράτη με την αιτιολογία της ασέβειας και της διαφθοράς της νεολαίας. Ο Πλάτων γράφει για τη δίκη του Σωκράτη στον διάλογο με τίτλο  Απολογία .

Έτσι, οι πολλές λαϊκές συκοφαντίες που ισχυρίζονται ότι ο Σωκράτης είναι μόνο ένας αποσπασμένος φιλόσοφος ή ο Πλάτων ως υποστηρικτής της τυραννίας διαψεύδονται εύκολα όταν κάποιος αφιερώσει χρόνο να εξετάσει τις ενέργειές τους στην ιστορία. Και παρά την καταδίκη του Σωκράτη ως «διαφθορέα της νεολαίας» που έγινε στη φρενίτιδα της κυριαρχίας του όχλου, εντούτοις σεβάστηκε την ετυμηγορία, παρόλο που είχε ευκαιρίες να δραπετεύσει από την αιχμαλωσία του (όπου κρατήθηκε για περισσότερο από ένα μήνα), ο Σωκράτης ήπιε το κώνειο που προκάλεσε το θάνατό του σε ηλικία εβδομήντα ενός ετών.

Με την αποδοχή μιας τέτοιας άδικης ετυμηγορίας από τον Σωκράτη, ανέδειξε την τρομακτική αδικία που προκύπτει από την κυριαρχία του όχλου (εξουσία της κοινής γνώμης) που μπορεί εύκολα να πάρει τη μορφή ενός μοχθηρού είδους τυραννίας στην πραγματικότητα. Όταν η φρενίτιδα της κυριαρχίας του όχλου είναι στο αποκορύφωμά της, είναι η πιο καταστροφική μορφή τυραννίας που μπορεί να εξαπολυθεί σε μια κοινωνία.

Ο Πλάτων στον τύμβο του Σωκράτη, χαρακτικό, περ. 1874

Μόλις πεθαίνει ο Σωκράτης, οι κορυφαίοι σύμμαχοί του εγκαταλείπουν την Αθήνα προσωρινά, επειδή είναι πολιτικά το κλίμα πολύ καυτό γι' αυτούς και κινδύνευαν επίσης να φυλακιστούν και να εκτελεστούν.

Ο Πλάτωνας φεύγει για την Αίγυπτο όπου μένει δεκατρία χρόνια.

Παρόλο που η Αίγυπτος ήταν σατραπεία της Περσικής Αυτοκρατορίας το 525 π.Χ., η οποία κατακτήθηκε από τον βασιλιά Καμβύση της Περσίας, η Αίγυπτος ωστόσο είχε διατηρήσει μια ισχυρή αντιολιγαρχική, αντιπερσική ελίτ. Αυτή η αιγυπτιακή ελίτ είχε επίκεντρο το ιερατείο του Ἀμμωνος. Στην πραγματικότητα, ο Αθηναίος νομοθέτης Σόλων, ο φιλόσοφος Πυθαγόρας και ο επιστήμονας Θαλής από τη Μίλητο (άλλος ένας από τους επτά σοφούς δίπλα στον Σόλωνα) ταξίδεψαν στην Αίγυπτο σχεδόν 200 χρόνια νωρίτερα για να συμβουλευτούν τους ιερείς του Άμμωνος

Ο Πλάτων πιθανότατα ακολούθησε τα βήματα του Σόλωνα στην Αίγυπτο και κατά τη διάρκεια των δεκατριών χρόνων παραμονής του πιθανότατα συμμετείχε σε μια πολιτική συνωμοσία εναντίον της Περσίας.

ΚΥΡΟΣ-ΑΓΗΣΙΛΑΟΣ. ΤΑ ΚΟΙΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΩΝ ΗΓΕΤΩΝ

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο Αγησίλαος επιλέγεται από τον Λύσανδρο (ο οποίος έχει συνεργαστεί με τους Πέρσες) για να κληρονομήσει τον σπαρτιατικό θρόνο. Ο Αγησίλαος θεωρήθηκε ότι δεν ήταν πολύ έξυπνος και επομένως εύκολος στον έλεγχο και ήταν επίσης εν μέρει χωλός σωματικά. Έτσι ο Αγησίλαος θεωρήθηκε ότι ήταν εξαιρετικά εύκολη μαριονέτα για τους Πέρσες.

Ωστόσο, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ακριβώς έτσι.

Μόλις ο Αγησίλαος ονομάστηκε Βασιλιάς της Σπάρτης, έδιωξε τον Λύσανδρο από την ηγεσία του Ναυτικού και αναλαμβάνει αυτός πλέον την πλήρη διοίκηση. Στρέφεται εναντίον των υποστηρικτών του Λυσάνδρου που διαπνέονται και αυτοί από φιλοπερσικά συναισθήματα. Στη συνέχεια χρησιμοποίησε τους έτοιμους για μάχη Μυρίους στρατιώτες (που αποτελούσαν το σώμα που πολέμησε για τον Κύρο τον νεότερο), που ήταν ακόμη συγκεντρωμένοι στα στρατόπεδά τους στα παράλια της Ιωνίας, για να απελευθερώσει την Ιωνία από την περσική κυριαρχία, αντί να υποτάξει την Αθήνα όπως επεδίωκε ο Λύσανδρος .

Ο Αγησίλαος συναντά τον Ξενοφώντα στα παράλια της Ιωνίας με τους Μυρίους και ο Ξενοφών γίνεται σύμβουλός του, παραμένοντας καλοί φίλοι για το υπόλοιπο της ζωής τους. Ο Ξενοφών ήταν μάλλον έμπειρος στη στρατιωτική στρατηγική και έγραψε  την "  Κύρου Παιδεία "  ένα αριστούργημα στρατιωτικής στρατηγικής που έγινε το πιο αγαπητό βιβλίο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το οποίο κουβαλούσε παντού μαζί του.

Το 395 π.Χ. ο Αγησίλαος και οι Μύριοι καταστρέφουν ολοσχερώς τον στρατό του Αρταξέρξη. Ο Λύσανδρος στη Σπάρτη και ο Κόνων στην Αθήνα κάνουν ελιγμούς για να σταματήσουν την επόμενη κίνηση του Αγησίλαου που ήταν να χτυπήσει την καρδιά της Περσικής Αυτοκρατορίας στη Βαβυλώνα. Πέτυχαν αυτή τη δολιοφθορά δημιουργώντας ναυτικό αποκλεισμό στο Αιγαίο Πέλαγος, που θα εμπόδιζε την επιστροφή του Αγησίλαου στην πατρίδα, κάνοντας ολόκληρη τη στρατιωτική εκστρατεία στο μηδέν, και προκαλώντας εξάντληση των πόρων του στρατού των Μυρίων, που έμεινε εντελώς ευάλωτος σε μια περσική επίθεση.

Ο Μαρσύας και ο Απόλλων συμμετέχουν σε έναν μουσικό διαγωνισμό που κρίνεται από τις Μούσες. Ο Μαρσύας, ένας Φρύγιος Σάτυρος, ήταν έμπειρος παίκτης του οργάνου με διπλό αυλό γνωστό ως δίαυλος.

Ο Απόλλων είναι γνωστός για το παίξιμο της λύρας. Οι Μούσες αποφασίζουν ότι ο Μαρσύας είναι ο καλύτερος οργανοπαίκτης, ωστόσο, στον τελευταίο γύρο ο Απόλλων τραγουδά παίζοντας λύρα και οι Μούσες γοητεύονται τόσο ώστε τελικά ευνοούν τον Απόλλωνα.

Δεδομένου ότι ο νικητής αποφασίζει τι θα ήθελε να κάνει στον ανταγωνιστή του, ο Απόλλων αποφασίζει να ξεφλουδίσει (να του βγάζει κομμάτι -κομμάτι τό δέρμα) τον Μαρσύα ζωντανό,  γιατί ήταν τεχνικά ο καλύτερος παίκτης [ ο Μαρσύας] και ο Απόλλων ήταν τόσο ζηλιάρης που τον βασάνισε αργά μέχρι θανάτου.(«Απόλλων και Μαρσύας» του Μπαρτολομέο Μανφρέντι.) 

Η λατρεία των Δελφών βοήθησε επίσης στη διάδοση δυσοίωνων προφητειών και ζήτησε την παραίτηση του βασιλιά της Σπάρτης, Αγησίλαου.

Οι δυνάμεις του Αγησίλαου σώθηκαν από την αποκοπή της διαδρομής της επιστροφής τους, χάρη στην υποστήριξη της αιγυπτιακής συνιστώσας της αντιπερσικής συμμαχίας, όπου ο Πλάτωνας βρισκόταν στη σκηνή.

Το αιγυπτιακό ναυτικό ουσιαστικά μετέφερε τις δυνάμεις του βόρεια προς το Αιγαίο Πέλαγος και ανάγκασε το Αθηναϊκό και το Σπαρτιατικό ναυτικό να αποσυρθούν, ανοίγοντας εκ νέου τον δρόμο της επιστροφής για τον Αγησίλαο και τους Δέκα Χιλιάδες άνδρες του.

Η συνωμοσία του Λυσάνδρου να καταλάβει τον σπαρτιατικό θρόνο αποκαλύφθηκε και το σχέδιο κατέρρευσε, από τους ιερείς του Ἀμμωνος (στην Αίγυπτο) που παρουσιάστηκαν δημόσια για τη μοναδική φορά στην καταγεγραμμένη ιστορία για να καταγγείλουν τον Ναό του Απόλλωνα και τον Λύσανδρο ως συνωμότες, απαιτώντας την εκδίωξη του Λύσανδρου από τη Σπάρτη.

Επιπλέον, ο βασιλιάς της Αιγύπτου Νεφερίτης Α' (Νεφαρούντ Α') έδωσε στη Σπάρτη, υπό την ηγεσία του Αγησίλαου, υλικά για την παραγωγή εκατό πλοίων και 500.000 μέτρα σιτηρών, για να αντέξει κάθε απόπειρα επίθεσης από τον Κόνωνα.

Η σύνδεση του Πλάτωνα με αυτή την εκστρατεία φαίνεται από την κύρια δραστηριότητά του στην Αίγυπτο και τη συνεργασία του με τον Εύδοξο τον Κνίδιο, έναν από τους πιο εξέχοντες μαθηματικούς όλων των εποχών, με τον οποίο θα συνέχιζε να συνεργάζεται στενά κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στον Τάραντα με τον δάσκαλο του Εύδοξου Αρχύτα, που ήταν ο αρχηγός του  Τάραντα και επτά φορές στρατηγός. Αργότερα η σχολή του Ευδόξου θα συγχωνευθεί με την Ακαδημία του Πλάτωνα.

φωτό

Σύμφωνα με το έγγραφο του Charles Tate «Η αλήθεια για τον Πλάτωνα», ο Εύδοξος περιγράφεται από τον αρχαίο βιογράφο του ως πράκτορας του Αγησίλαου στην Αίγυπτο. 

Με τον Πλάτωνα και τον Εύδοξο να είναι στενοί πολιτικοί σύμμαχοι, μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι ο Πλάτων έπαιξε σημαντικό ρόλο πολιτικά στην οργάνωση της αιγυπτιακής υποστήριξης στη στρατιωτική εκστρατεία του Αγησίλαου κατά των Περσών.

Ο Αγησίλαος, ωστόσο, θα έπρεπε να περιμένει την επόμενη ευκαιρία του εναντίον της Περσίας, μετά την κήρυξη Κορινθιακού Πολέμου εναντίον της Σπάρτης για να μπορέσει να συνεχίσει την επιχείρηση. Αυτός ο πόλεμος εμπόδισε τη Σπάρτη να στείλει τα καλύτερα στρατεύματά της στην Ασία για την εκστρατεία του Αγησίλαου εναντίον της Βαβυλώνας.

Ο Κορινθιακός Πόλεμος ήταν μια αρχαία ελληνική σύγκρουση που διήρκεσε από το 395 π.Χ. έως το 387 π.Χ., φέρνοντας τη Σπάρτη σε έναν συνασπισμό Θήβας, Αθήνας, Κορίνθου και Άργους, που υποστηρίζονταν από την Αχαιμενιδική/Περσική Αυτοκρατορία.

Ο Αγησίλαος έχει καταγραφεί στην ιστορία να λέει « Με έδιωξαν από την Ασία 10.000 τοξότες », ωστόσο, δεν εννοούσε τους πραγματικούς τοξότες, αλλά το περσικό νόμισμα, το Daric, το οποίο είχε στην μία του όψη Πέρσες τοξότες. Ο Αγησίλαος αναφερόταν στις εξαγορασμένες περσικές πόλεις-κράτη της Θήβας, της Αθήνας, της Κορίνθου και του Άργους των οποίων η κήρυξη πολέμου κατά της Σπάρτης σαμποτάρει τη στρατιωτική του εκστρατεία κατά της Βαβυλώνας.

Το 388 π.Χ. ο Πλάτων έφυγε από την Αίγυπτο και έφτασε στον Τάραντα της Σικελίας, όπου έμεινε για τρία χρόνια,δημιουργώντας ένα δίκτυο πληροφοριών με τον Εύδοξο και τον Αρχύτα, όπου οι τρεις εργάστηκαν για το επόμενο σχέδιο παιχνιδιού τους.

Daric ( περσικό νόμισμα) φωτό

Παρά το γεγονός ότι οι Έλληνες και οι Σπαρτιάτες στρατιώτες ήταν στρατιωτικά ανώτεροι από τους Πέρσες, οι Πέρσες είχαν μεγάλη επιτυχία στη δημιουργία εσωτερικής αντίστασης με τις ελληνικές πόλεις-κράτη ενάντια σε αυτές τις στρατιωτικές εκστρατείες, μέσω δωροδοκίας και άλλων μορφών διαφθοράς.

Σύμφωνα με την υπόθεση του Τσαρλς Τέιτς στο «Η αλήθεια για τον Πλάτωνα», ο Πλάτων, ο Εύδοξος και ο Αρχύτας αποφασίζουν ότι πρέπει πρώτα να καταστρέψουν τον Ναό των Δελφών, ο οποίος ήταν η πηγή αυτής της διαφθοράς και της αντικατασκοπίας στην Ελλάδα. Με την καταστροφή του Ναού των Δελφών, η πηγή αυτής της φιλοπερσικής χρηματοδότησης θα αποκόπτονταν, καθιστώντας εφικτό να οδηγήσει τελικά μια στρατιωτική εκστρατεία στην καρδιά της Περσίας, τη Βαβυλώνα.

Μέχρι τον τέταρτο αιώνα, οι Συρακούσες ήταν η πλουσιότερη πόλη σε όλη τη Μεσόγειο, και αποφασίστηκε από τον Πλάτωνα, τον Εύδοξο και τον Αρχύτα, ότι αυτή ήταν στρατηγικά η καλύτερη βάση για να εξαπολύσουν την επίθεσή τους.

Σε αντίθεση με τους Πέρσες που εξαγόρασαν ελληνικές πόλεις-κράτη (εκτός φυσικά από τη Σπάρτη), οι Συρακούσες δεν ήταν φιλοπερσικές και είχαν ταχθεί σε κάθε περίπτωση κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου στο πλευρό των αντιπερσικών δυνάμεων. Αυτός είναι πιθανός ο λόγος που ο Γοργίας ενθάρρυνε τον Αλκιβιάδη να ξεκινήσει την επίθεση αυτοκτονίας εναντίον των Συρακουσών νωρίτερα.

Ο Πλάτων εισέρχεται στις Συρακούσες το 387 π.Χ. και συναντά τον Διόνυσο Α' και προσπαθεί να τον οργανώσει ώστε να αλλάξει από τυραννικός ηγεμόνας σε νόμιμο φιλόσοφο βασιλιά. Ο Διόνυσος Α' ήταν ένας μαλακός τύραννος σε σχέση με άλλους που υπήρχαν την εποχή του. Για παράδειγμα, παρά τους πολλούς επιφανείς Συρακούσιους που εξορίστηκαν υπό τη βασιλεία του, δεν υπάρχει αξιόπιστο αρχείο που να δείχνει ότι εκτέλεσε ποτέ πολίτες. Η εξορία ήταν συχνά μόνο προσωρινή με την επιστροφή των περιουσιακών στοιχείων και της υπηκοότητας που συχνά παραδίδονταν εγκαίρως.

Όπως αναφέρθηκε από τον ιστορικό Διόδωρο του 1ου αιώνα π.Χ., ο Πλάτων είχε πείσει τον Διονύσιο Α' ότι, εάν επρόκειτο να ελευθερώσει την Ελλάδα, έπρεπε να καταστρέψει το Μαντείο του Απόλλωνα των Δελφών με στρατιωτική βία.

Το 385 π.Χ., ο Πλάτων μπόρεσε να οργανώσει τον Διόνυσο Α' για να ξεκινήσει ένα από τα πιο φιλόδοξα έργα οικοδόμησης πόλεων που είχαν σχεδιαστεί ποτέ. Το σχέδιό του ήταν να ιδρύσει πόλεις στην Αδριατική Θάλασσα, για να αποκτήσει τον έλεγχο του περάσματος μεταξύ Ιταλίας και Ελλάδας. Με αυτό εξασφαλισμένο, η διαδρομή προς την Ήπειρο στις δυτικές ακτές της ηπειρωτικής Ελλάδας θα περνούσε υπό τον έλεγχο των Συρακουσών. Στη συνέχεια ο Διόνυσος Α σχεδίαζε να χρησιμοποιήσει αυτές τις πόλεις ως στρατιωτικό σταθμό για μια μεγάλη εισβολή στους Δελφούς.

Με την καταστροφή των ιερέων του ναού, θα καταστραφεί η οικονομική και πολιτική νοημοσύνη που στηρίζεται στην υποστηριζόμενη από τους Πέρσες συμμαχία που ηγείται η Θήβα εναντίον της Σπάρτης. Μόλις τελείωνε με τις μάχες για την ίδια της την ύπαρξή της, η Σπάρτη με επικεφαλής τον Αγησίλαο και με την υποστήριξη ενός στόλου των Συρακουσών και όλο το χρυσό που καταλήφθηκε από τους Δελφούς μπορούσε να ολοκληρώσει το έργο που είχε ξεκινήσει δέκα χρόνια νωρίτερα και να τερματίσει την περσική αυτοκρατορία.

Ωστόσο, ο Διόνυσος Α' πείστηκε από τα μέλη της αυλής του ότι ο Πλάτων συνωμοτούσε εναντίον του και τον οδήγησε σε μια μοίρα που δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ εναντίον των Ελλήνων παρά μόνο σε κατάσταση πολέμου. Ο Διόνυσος σκλάβος των φόβων και της άγνοιάς του πούλησε τον Πλάτωνα σε δουλέμπορους.

Ο Πλάτων εξαγοράζεται από τη σκλαβιά με τη βοήθεια του Δίωνα, κουνιάδου του Διονυσίου Α', ο οποίος αρνείται να επιστρέψει τα καταβληθέντα. Τα κεφάλαια χρησιμοποιούνται στη συνέχεια για την πληρωμή του κτιρίου του Άλσους της «Ακαδημίας», το οποίο αργότερα έγινε γνωστό ως «Ακαδημία Πλάτωνος». Ο Εύδοξος φέρνει επίσης μια σχολή του από μια πόλη της Μαύρης Θάλασσας και την συγχωνεύει με την ακαδημία.

Έχουν διασωθεί κατάλογοι μαθητών του Πλάτωνα που δείχνουν ότι προέρχονταν από όλη την Ελλάδα και ότι συμπεριλήφθηκαν ακόμη και αρκετές γυναίκες, τυπικά αποκλεισμένες από τις φιλοσοφικές σχολές.

Δεν ήταν απλώς ένα εκπαιδευτικό κέντρο αλλά ένα κέντρο πληροφοριών.

Το 367 π.Χ., σχεδόν είκοσι χρόνια αφότου είχε δημοπρατήσει τον Πλάτωνα ως σκλάβο, ο Διόνυσος Α' υπέστη τις συνέπειες της ζωής ενός τυράννου και πέθανε, κάτω από συνθήκες που υποδηλώνουν έντονα δηλητηρίαση.

Τον διαδέχθηκε ο γιος του Διονύσιος Β'. Ο Δίων, ο πιο έμπειρος άνθρωπος στο δικαστήριο, έγινε γρήγορα ο εικονικός αντιβασιλέας του νεαρού που μόλις είχε μπει στα είκοσί του. Ο Δίων ζήτησε να επιστρέψει ο Πλάτων στις Συρακούσες και αμέσως άρχισε να εμβαθύνει το αγόρι σε μια αυστηρή μελέτη γεωμετρίας και γνωσιολογίας, καθιστώντας σαφές ότι δεν θα γινόταν ποτέ μεγάλος ηγέτης του λαού του, αν δεν κατείχε πρώτα αυτές τις επιστήμες. Στην αρχή ο νεαρός ήταν πρόθυμος να μάθει. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο τα δάπεδα ήταν καλυμμένα με άμμο και χρησιμοποιήθηκαν για να σκιαγραφήσουν γεωμετρικές κατασκευές.

Ωστόσο, ο νεαρός Διόνυσος Β' σύντομα απογοητεύτηκε με τις πολύωρες σπουδές του και αρχίζει να νιώθει ότι του είπε ψέματα και απατήθηκε από τον Πλάτωνα, ο οποίος του είχε υποσχεθεί μεγάλη δύναμη αν αφοσιωνόταν μόνο στις σπουδές του.

Ακολουθεί μια αφήγηση αυτού από τις Επιστολές του Πλάτωνα:

Σε αυτό το σημείο, η κατάσταση μεταξύ του Διονύσου Β' και του Πλάτωνα θερμαίνεται αρκετά και ο Πλάτων κρατείται σε κατ' οίκον περιορισμό.

Ο Δίων εξορίζεται και γίνεται μαθητής της Ακαδημίας του Πλάτωνα. Οι Συρακούσες βρίσκονται σε πόλεμο με την Καρχηδόνα μέσα σε ένα χρόνο και ο Πλάτων, που ήταν σε κατ' οίκον περιορισμό, μπορεί να φύγει με το ξέσπασμα του πολέμου.

Στη συνέχεια ο Πλάτων γράφει  την Πολιτεία του , για την οποία το ζήτημα της πολιτικής ηγεσίας είναι βασικά ζήτημα εκπαίδευσης. Εδώ είναι που ο Πλάτωνας χαρακτηρίζει τις χάλκινες, ασημένιες και χρυσές ψυχές, αντιπροσωπεύοντας το ατομικό ενδιαφέρον μόνο για προσωπική ικανοποίηση (χάλκινες ψυχές), το λογικό άτομο που αγωνίζεται να διεξάγει τις υποθέσεις του σύμφωνα με τους υπάρχοντες νόμους (ασημένιες ψυχές) και το άτομο που λειτουργεί στη βάση του δημιουργικού λόγου για μια καλλίτερη ανθρωπότητα (χρυσές ψυχές).

Σύμφωνα με τον Charles Tate, ξεκινώντας το 357 π.Χ., η Ακαδημία του Πλάτωνα κατεύθυνε τους πόρους της σε μια στρατιωτική εκστρατεία με δύο σκέλη με στόχο οι Συρακούσες να καταληφθούν από τον Δίωνα και οι Δελφοί να καταστραφούν από τις δυνάμεις του γηγενούς πληθυσμού της Φωκίδας, με τη βοήθεια της Σπάρτης.

Ξεκινά έτσι ο Τρίτος Ιερός Πόλεμος (356 π.Χ. – 346 π.Χ.) μεταξύ των δυνάμεων της Θήβας και της Φωκίδας για τον έλεγχο των Δελφών.

Ο Δίων θα έπαιρνε την ηγεσία στην πόλη των Συρακουσών, ωστόσο, λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα, το 354 π.Χ. ο σύμμαχος του Πλάτωνα δολοφονήθηκε.

Η μικρασιατική επίθεση είχε υποστεί μια ακρωτηριαστική οπισθοδρόμηση το 362 π.Χ. όταν ο Σπαρτιάτης βασιλιάς Αγησίλαος εγκατέλειψε τις προετοιμασίες για να μετακινήσει τον στρατό του από την Αίγυπτο για να ενταχθεί στις δυνάμεις των ανταρτών. Αντίθετα, ο Αγησίλαος έμεινε πίσω στην Αίγυπτο και υποστήριξε στρατιωτικά μια εξέγερση του Αιγύπτιου ευγενή Nekht-har-hebi εναντίον του διαδόχου του Νεκτάνεβις Α΄, ο οποίος είχε πεθάνει αρκετούς μήνες νωρίτερα. Αυτή η εξέγερση ήταν γνωστή ως η  «Εξέγερση των Στραπών».

Όχι μόνο η παρέμβαση του Αγησίλαου στη διαδοχή κόστισε στην Εξέγερση των Σατραπών την υποστήριξη του Σπαρτιατικού Στρατού, αλλά τράβηξε τα στρατεύματα του διαδόχου του Νεκτανάβις από το πλευρό των άλλων στρατών στη Μικρά Ασία, καθώς ο Αιγύπτιος Φαραώ γυρνούσε πίσω στην χώρα του τα στρατεύματα για να υπερασπιστεί τον θρόνο του .

Ως συνέπεια της αποχώρησης του αιγυπτιακού στρατού, ο Δατάμης απέσυρε τις δυνάμεις του, ο Ορόντης είχε ήδη ξεπουληθεί στους Πέρσες και η εξέγερση κατέρρευσε.

Ο Αγησίλαος πέθανε σε ηλικία εβδομήντα ετών, ένα χρόνο αργότερα στην Αίγυπτο.

Οι ιερείς του Ἀμμωνος θα καθοδηγούσαν και θα έτρεφαν και στη συνέχεια θα έφερναν στη χώρα τους έναν άνθρωπο που θα εκπλήρωνε τις φιλοδοξίες του Αγησίλαου και τελικά θα απελευθέρωσε την Αίγυπτο από την περσική κυριαρχία: τον Μέγα Αλέξανδρο. Κληθείς να εξηγήσει στον αιγυπτιακό λαό ποιος ήταν αυτός ο μεγάλος απελευθερωτής, λέγεται ότι οι στρατιώτες του Αλέξανδρου έδωσαν την απλή απάντηση: «Είναι ο γιος του Νεκτάνεβις».

Οι ιστορικοί Πλούταρχος, Κούρτιος, Ιουστίνος και Διόδωρος αναφέρουν όλοι ότι ειπώθηκε στον Αλέξανδρο κατά την επίσκεψή του στο ναό του Άμμωνος, από το Ιερατείο, πως ο Άμμων κι᾿ όχι ο Φίλιππος, ήταν ο αληθινός πατέρας του.

Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἐπισκέπτεται τό Ἱερατεῖο τοῦ ναοῦ τοῦ Ἄμμωνος -Ῥᾶ 

Σύμφωνα με ιστορικά αρχεία, ο Αλέξανδρος στρατολογήθηκε σε αυτό το πρόγραμμα μέσω της πρεσβείας του Δήλιου του Εφέσιου, μαθητή της Ακαδημίας του Πλάτωνα. Όλη η σταδιοδρομία του Αλέξανδρου, επρόκειτο να στηριχθεί στους μαθητές του Πλάτωνα για την καθοδήγησή του στο εξαιρετικό κατόρθωμα όχι μόνο της κατάκτησης αλλά και της ανοικοδόμησης της Περσίας ως ουμανιστικής αυτοκρατορίας βασισμένης στον ελληνικό πολιτισμό.

Αυτό φαίνεται πιο ξεκάθαρα από την οργάνωση του σε μεγάλο βαθμό από  την Εκπαίδευση του Μεγάλου Κύρου του Ξενοφώντα .

Ο Αλέξανδρος δεν είχε απόλυτη επιτυχία, δολοφονήθηκε μετά την κατάκτηση της Βαβυλώνας στις αρχές των τριάντα του. Ωστόσο, οι πόλεις που είχε χτίσει και μέσω της εκπαίδευσής του στους λαούς με βάση τα καλύτερα του ελληνικού κλασικού πολιτισμού, είχε διατηρήσει για τις επόμενες γενιές τους σπόρους των μελλοντικών αναγεννήσεων.

«Ο Αλέξανδρος στον τάφο του Μεγάλου Κύρου» του Pierre Henri de Valenciennes

Από πολλές απόψεις, ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν η αληθινή συνέχεια του Μεγάλου Κύρου, με τη σημαντική εξαίρεση ότι ο Αλέξανδρος είχε μια πολύ πιο ξεκάθαρη ιδέα για το τι απαιτούνταν για την επανεκπαίδευση και την πρόοδο του πολιτισμού και των ανθρωπίνων κοινωνιών.

Ο Μέγας Αλέξανδρος θα πέθαινε σε νεαρή ηλικία, αλλά τα επιτεύγματα που θα έκανε στις περιοχές που ανακατέκτησε από την Περσική Αυτοκρατορία θα συνέχιζαν να έχουν ισχυρά θεμέλια στον κλασικό ελληνικό πολιτισμό, διατηρώντας για τις επόμενες γενιές τη βάση πάνω στην οποία ο πολιτισμός βρίσκει την αναγέννησή του .

Ένα από τα καλύτερα παραδείγματα αυτής της κληρονομιάς του Μεγάλου Αλεξάνδρου είναι η Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας.

Η πόλη της Αλεξάνδρειας ιδρύθηκε το 331 π.Χ. από τον Αλέξανδρο στην Αίγυπτο.

Η Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας ιδρύθηκε γύρω στο 283 π.Χ. από έναν Έλληνα, η οποία θα στεκόταν ως κέντρο γνώσης ως σοφίας για σχεδόν 1.000 χρόνια.

Ο Ερατοσθένης, ένας Έλληνας, διάσημος για τον υπολογισμό της περιφέρειας της Γης, με ένα ραβδί, ήταν επικεφαλής της βιβλιοθήκης ξεκινώντας το 255 π.Χ.

Ἡ Βιβλιοθήκη τῆς Ἀλεξανδρείας 

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να τελειώσω με μερικές σκέψεις από  τον "Θεαίτητο" του Πλάτωνα , που είναι ένας όμορφος διάλογος που γράφτηκε μετά τη " Πολιτεία"   και κοντά στο τέλος της ζωής του Πλάτωνα. Είναι ένας διάλογος που έχει ο Σωκράτης με τον Θεαίτητο, ένα νεαρό αγόρι για τη φύση της γνώσης και της σοφίας. Στην πραγματική ζωή, ο Θεαίτητος έδειξε πολλές υποσχέσεις ως λαμπρός μαθητής στην ακαδημία, αλλά πέθανε τραγικά στη μάχη ως νέος.

Ο Πλάτων γράφει:

«Τίποτα δεν είναι αλλά πάντα γίνεται.

Το αποτέλεσμα, λοιπόν, νομίζω, είναι ότι εμείς (το ενεργητικό και το παθητικό στοιχείο) είμαστε ή γινόμαστε, όποια και αν είναι η περίπτωση, σε σχέση ο ένας με τον άλλον, αφού είμαστε δεσμευμένοι μεταξύ μας. και έτσι αν κάποιος πει οτιδήποτε «είναι» πρέπει να πει ότι είναι σε κάτι ή σε σχέση με κάτι, και ομοίως αν πει ότι «γίνεται». δεν πρέπει να πει ότι είναι ή γίνεται απολύτως, ούτε μπορεί να δεχτεί μια τέτοια δήλωση από κανέναν άλλο.

Εάν η αντίληψη είναι η γνώση, πώς έχουμε γνώση για το μέλλον που δεν έχουμε ακόμη αντιληφθεί; Αυτό είναι το θεμέλιο για κάθε καλό πολιτικό και για την ανάπτυξη της κρατικής τέχνης. Από πού προκύπτει αυτή η σοφία;

[151-152] λέει ο Πρωταγόρας «για όλα τα πράγματα μέτρο είναι ο άνθρωπος, για όσα υπάρχουν ότι υπάρχουν, για όσα δεν υπάρχουν ότι δεν υπάρχουν»... Φαινόμενο λοιπόν και αίσθηση είναι το ίδιο και στα θερμά και σ' όλα τα παρόμοια πράγματα. Γιατί τέτοια που τα αισθάνεται καθένας, τέτοια και κινδυνεύουν να είναι για τον καθένα...Η αίσθηση λοιπόν έχει πάντα να κάμη με το ον και είναι άψευστη, επειδή είναι γνώση.

..τίποτα δεν είναι ένα, είτε συγκεκριμένο πράγμα είτε συγκεκριμένης ποιότητας. αλλά είναι εκτός κίνησης και κίνησης και ανάμειξης το ένα με το άλλο που γίνονται όλα εκείνα τα πράγματα που λανθασμένα λέμε «είναι» — λανθασμένα, γιατί τίποτα δεν είναι ποτέ, αλλά γίνεται πάντα. Και για αυτό το θέμα όλοι οι φιλόσοφοι, εκτός από τον Παρμενίδη, μπορούν να συγκεντρωθούν σε μια γραμμή—Πρωταγόρας και Ηράκλειτος και Εμπεδοκλής—και οι κύριοι ποιητές στα δύο είδη ποίησης, τον Επίχαρμο, στην κωμωδία και στην τραγωδία, τον Όμηρο, που στην γραμμή

[185a] 

Το Είναι όμως και ότι υπάρχουν τα δυο τους, και την εναντιότητα του ενός με τ' άλλο, και το Είναι πάλι της εναντιότητας, προσπαθεί μόνη της η ψυχή μέσα μας να κρίνη καθώς επιστρέφει και συγκρίνει το ένα με τ᾿άλλο... 

Μερικά λοιπόν παθήματα είναι από τη φύση δοσμένο να τα αισθάνωνται αμέσως μόλις γεννηθούν και οι άνθρωποι και τα ζώα, όσα δηλαδή καταφθάνουν δια μέσου του σώματος στην ψυχή, ενώ οι διαλογισμοί γι' αυτά και ως προς το Είναι και ως προς την ωφέλεια έρχονται με μόχθο και πολύν καιρό μέσα από πολλή άσκηση και παιδεία, σ' όσους βέβαια έρχονται;

Είναι λοιπόν δυνατόν να επιτύχωμε την αλήθεια μ' εκείνο το μέρος του εαυτού μας που δεν συλλαβαίνει ούτε το Είναι;

Μέσα λοιπόν στα παθήματα των αισθήσεων δεν υπάρχει γνώση, ενώ μέσα στους διαλογισμούς γι' αυτά υπάρχει. Γιατί, όπως φαίνεται, εδώ μεν μπορεί κανείς ν' αγγίξη το Είναι και την αλήθεια, εκεί όμως είναι αδύνατο. Δεν θα μπορούσε λοιπόν ποτέ να είναι, Θεαίτητε, η αίσθηση και η γνώση το ίδιο πράγμα.

Η γνώση είναι επομένως αληθινή γνώμη όταν συνοδεύεται από λογική, αλλά αυτή της αδικαιολόγητης αληθινής γνώμης είναι έξω από τη σφαίρα της γνώσης.

Επομένως, η αριστεία δεν είναι ένα δώρο, αλλά μια ικανότητα που απαιτεί εξάσκηση. Δεν ενεργούμε «σωστά» επειδή γεννιόμαστε «εξαιρετικοί», αλλά μάλλον, επιτυγχάνουμε «αριστεία» ενεργώντας «σωστά»».

 ἀπό : risingtidefoundation.net 

Καί ποτέ μήν ξεχνᾶτε :  

Ἐὰν μή, ἦν δ᾽ ἐγώ, ἢ οἱ φιλόσοφοι βασιλεύσωσιν ἐν ταῖς πόλεσιν ἢ οἱ βασιλεῖς τε νῦν λεγόμενοι καὶ δυνάσται φιλοσοφήσωσι γνησίως τε καὶ ἱκανῶς, καὶ τοῦτο εἰς ταὐτὸν συμπέσῃ, δύναμίς τε πολιτικὴ καὶ φιλοσοφία, τῶν δὲ νῦν πορευομένων χωρὶς ἐφ᾽ ἑκάτερον αἱ πολλαὶ φύσεις ἐξ ἀνάγκης ἀποκλεισθῶσιν, οὐκ ἔστι κακῶν παῦλα, ὦ φίλε Γλαύκων, ταῖς πόλεσι, δοκῶ δ᾽ οὐδὲ τῷ ἀνθρωπίνῳ γένει, οὐδὲ αὕτη ἡ πολιτεία μή ποτε πρότερον φυῇ τε εἰς τὸ δυνατὸν καὶ φῶς ἡλίου ἴδῃ, ἣν νῦν λόγῳ διεληλύθαμεν. 

ἀλλὰ τοῦτό ἐστιν ὃ ἐμοὶ πάλαι ὄκνον ἐντίθησι λέγειν, ὁρῶντι ὡς πολὺ παρὰ δόξαν ῥηθήσεται· χαλεπὸν γὰρ ἰδεῖν ὅτι οὐκ ἂν ἄλλη τις εὐδαιμονήσειεν οὔτε ἰδίᾳ οὔτε δημοσίᾳ.

Ἡ Πελασγική