Κριτές, θά μᾶς δικάσουν οἱ ἀγέννητοι, οἱ νεκροί

 Γνῶμες, καρδιές, ὅσοι Ἕλληνες,

ἀκοῦστε με κ' ἐμένα:

Μᾶς ηὗραν χρόνια δίσεχτα,

στερνά, καταραμένα.

Ἔργα δὲν ἔχω, τίποτε

ποὺ ἀξίζει νὰ σᾶς φέρω·

κρύος, ἄπραγος δὲν ξέρω

παρὰ νὰ τραγουδῶ.

Γνῶμες, καρδιές, ὅσοι Ἕλληνες,

κ' ἐσεῖς, οἱ φυτρωμένοι

στὴ γῆ ποὺ ἀρήμαχτη ἔμεινε,

κ' ἐσεῖς, ξερριζωμένοι,

– χώματα, ὀϊμέ! αἱματόπνιχτα

τῆς Θράκης, τῆς Ἰωνίας! –

ρημάδια τῆς μανίας

καὶ τῆς καταστροφῆς.

Ἄντρες κ' ἐσεῖς τῆς Ρούμελης

καὶ τοῦ Μωριᾶ βλαστάρια,

χοροὶ τοῦ Αἰγαίου, τῆς Ἤπειρος

βουνὰ καὶ παλληκάρια,

κ' ἐσεῖς, παρθένες Ἰόνιες,

πάντα καὶ ἡρώϊσσα Κρήτη,

καὶ ὦ Ρήγισσα Ἀφροδίτη,

πού εἰσαι τῆς Κύπρος πνοή.

Κ' ἐσύ, Μακεδονίτισσα,

θεία ματιασμένη χώρα,

καὶ ἡ Ρόδος, Δωδεκάνησα

χρυσὰ καὶ μέσ' στὴ μπόρα,

καὶ ὅπου ναοί, κάμποι, μάρμαρα,

δάφνες ξερές, νέα κρίνα,

τὸ Μισολόγγι! Ἀθήνα,

ποὺ πάντα ζοῦν οἱ θεοί!

Κ' ἐσύ, γῆ, ποὺ ηὗραν Ὅμηροι

σ' ἐσὲ τὸν Ἀχιλλέα,

καὶ ποὺ τὸ Ρήγα γέννησες

μὲ τὴ μεγάλη ἰδέα,

χαίρετε, δρόμοι, ἐρείπια,

ρουμάνια, περιβόλια,

ποτάμια, ἀραξοβόλια,

ριζώματα, κορφές.

Πατρίδα! Ἑλλάδες, παίρνετε

νόημ' ἀπὸ μιὰ καὶ μόνη

λέξη, καὶ αὐτὴ τὸ χαῖρε μου

τὸ ἐκστατικὸ πυρώνει.

Στὴ λέξη, ποὺ σὰν ἄγαλμα

βωμοῦ φαντάζει, φέρνω

τὸν ὕμνο, βάγια σπέρνω.

Π α τ ρ ί δ α ! Εἶν' ὅλα ἐκεῖ.

Γνῶμες, καρδιές, ὅσοι Ἕλληνες,

ρυθμὸς οὐρανοδρόμος

ἥλιος ἀπαραστράτιστος

γιὰ τὰ Ἔθνη κάποιος Νόμος

θὰ ὑπάρχῃ. Καὶ καλότυχος

γύρω ὁ λαὸς πλανήτης

τοῦ Νόμου ποὺ μαγνήτης

ὑπάκουο τὸν κρατᾶ.

Δὲν ἀπομένει ἀσάλευτο

τίποτε, δὲ γεννιέται,

ποὺ νὰ μὴ ρεύῃ, τίποτε

καὶ ποὺ νὰ μὴ χαλιέται.

Μὰ πῶς ἀπὸ τὸ χάλασμα

πετιέται ξεδιψάστρα

πηγή! Πῶς ξαναπλάστρα

εἶναι κ' ἡ ὀργή, ἡ πληγή!

Πὼς εἶναι μιὰ ἡ πατρίδα μας

κ' εἶναι παντοῦ ὅπου πᾶμε,

καὶ ὅπου σταθοῦμε, μέσα μας

πατρίδα μία γρικᾶμε,

μία μὲ λογῆς ὀνόματα,

πρόσωπα, προσωπίδες.

Δὲ ζῆ χωρὶς πατρίδες

ἡ ἀνθρώπινη ψυχή.

Πλάστης τοῦ κόσμου ὁ Πόλεμος,

ὅραμα ἡ εὐτυχία.

Μὲ τὰ στοιχιὰ πᾶς, πάλεμα

σὲ τρώει μὲ τὰ στοιχεῖα,

Πατρίδα! Ὀρθή! Μὴ λυώνεσαι,

σὰ δέησης ἁγιοκέρι!

Μὲ τὸ δαυλὶ στὸ χέρι

σὲ σφιχτοζώνει ἐχθρός.

Γνῶμες, καρδιές, ὅσοι Ἕλληνες,

καὶ μέσα στὴν κοιλάδα

τοῦ δάκρυου ἐδῶ, κι ἀντρειεύοντας

ἀπὸ μιὰ πίστη, Ἑ λ λ α δ ἀ!

κράχτε, στὸ νοῦ ριζῶστε τη

μὲ τὸ Σταυρό, μὲ δόρυ,

Σοφία, Μητέρα, Κόρη,

Παντάνασσα, Ἀθηνᾶ.

Καὶ ὦ Βασιλεῖες γερόντισσες

ἄγριες Δημοκρατίες,

κάστρα, φυτειὲς κ' ἐλεύτερων

καὶ σκλάβων, Πολιτεῖες

καὶ ἀπ' ὅποια ἀπάνου ὀνόματα,

καὶ ἀπ' ὅποιο ἀπάνου ἀγώνα,

μιὰ ὑψῶστε, μιὰ κορώνα

καὶ βλέπετε ἴσα ἐκεῖ.

Γνῶμες, καρδιές, ὅσοι Ἕλληνες,

ὅ,τι εἶστε, μὴν ξεχνᾶτε,

δὲν εἶστε ἀπὸ τὰ χέρια σας

μονάχα, ὄχι. Χρωστᾶτε

καὶ σὲ ὅσους ἦρθαν, πέρασαν,

θὰ 'ρθοῦνε, θὰ περάσουν.

Κριτές, θὰ μᾶς δικάσουν

οἱ ἀγέννητοι, οἱ νεκροί.

Κόκκαλα πάτρια μέσα μας

θαφτά, ἱερά, μαζί μας

καὶ ὅπου σεισμοὶ μᾶς τίναξαν

οἱ ἐφέστιοι πάντα θεοί μας.

Πολίτες ἄς τὴ χτίσουμε

καὶ ὁπλίτες ἐδῶ καὶ ὅλοι

τοῦ ὀνείρου ἐδῶ τὴν Πόλη

μὲ τὴν Ἁγιὰ Σοφιά.

Ἡ λειτουργία δὲν τέλειωσε

κομμένη· γιὰ τὸ τέρμα

κι ἄν ξαναρχίσῃ, ἀτέλειωτη

ξανά θὰ βρῇ τὸ γέρμα,

γιὰ νὰ προσμένουμε ἄγρυπνοι

στὴ νύχτα νὰ προβάλῃ

τοῦ ὄρθρου τὸ γέλιο πάλι

ποὺ προμηνάει τὸ φῶς.

                                                                        Κωστῆς Παλαμᾶς , 1925.

Στίς 27 Φεβρουαρίου ἐφέτος,κλείνουν 80 χρόνια ἀπό τόν θάνατο τοῦ  Ἐθνικοῦ μας Ποιητοῦ Κωστῆ Παλαμᾶ . ( γιά ἐμένα λογίζεται ὡς ὁ ΜΟΝΟΣ Ἐθνικός Ποιητής) 

Ἡ προσφορά τοῦ ἑλλαδικοῦ κράτους στόν μεγαλύτερο Ἕλληνα Ποιητή : 

ἐδῶ

Καί ξέρετε περισσότερο τί μοῦ κακοφαινεται γιά τό συγκεκριμένο σπίτι ; Πώς εἶναι τό μοναδικό στήν ὀδό Περιάνδρου,ὅπου βρίσκεται,ἀλλά καί στίς παραπλεύρους ὀδούς,εἶναι λοιπόν τό μοναδικό πού βρίσκεται σ᾿αὐτό τό χάλι. Ἑγκατάλειψις ἀπόλυτος ! 

Δεῖτε τίς φωτό ἀπό τήν ὀδό Περιάνδρου καί τίς παράπλευρες Πιττακοῦ καί Δαιδάλου : 

( οἱ φωτό εἶναι ἀπό τούς χάρτες τῆς Google,ἐδῶ) 

Ὅπως διαπιστώνεται,ὅλα στήν ἐντέλεια. Ἀπό τήν πολυτέλεια τῆς ἀναπαλαιώσεως ἕως τήν σύγχρονη ἀρχιτεκτονική δόμησιν. Ὅλα πλήν τῆς οἰκείας τοῦ Παλαμᾶ, λές καί πρὄκειται γιά κάτι ἀπόβλητο...

Ὅσο γιά τήν «εὐγνωμοσύνη» τῶν νεοελλήνων τῆς ἀριστερᾶς καί τοῦ ἀναρχισμοῦ ( αὐτά πού θαυμάζουν συλλήβδην οἱ πολιτικάντηδες σήμερα ) : 

«Με βαθειά θλίψη και αγανάκτηση παρακολουθούμε την επάνοδο του φαινομένου των βανδαλισμών εκ μέρους των βέβηλων, κατά φαντασίαν επα- ναστατών εναντίον της καθεστηκυίας τάξεως, που τώρα, μάλιστα, στρέφουν τη χωρίς ίχνος ειλικρινούς επαναστατικότητας μανία τους και εναντίον του πολιτισμού εν γένει.Θύμα τους υπήρξε και ο Κωστής Παλαμάς, του οποίου ο θάνατος και η κηδεία του ξεσήκωσε χιλιάδες πολιτών στην Αθήνα, που πήγαν και διαδήλωσαν στο Α̍ Νεκροταφείο το αντιστασιακό φρόνημά τους απέναντι στις κάνες των Γερμανών που ήσαν εκεί για να τηρήσουν την τάξη....» ( ἀπό τό ἵδρυμα Παλαμᾶ,ἐδῶ)

...Χρωστᾶτε

καὶ σὲ ὅσους ἦρθαν, πέρασαν,

θὰ 'ρθοῦνε, θὰ περάσουν.

Κριτές, θὰ μᾶς δικάσουν

οἱ ἀγέννητοι, οἱ νεκροί.

Τό ποίημα τό εἴδαμε ἐδῶ

Ἡ Πελασγική