Γιατί ἠ Εὐρώπη δέν μπορεῖ νά καταλάβῃ τήν Ῥωσσία

Του Pepe Escobar – the Cradle

Κάτω από μια πανταχού παρούσα, τοξική ατμόσφαιρα γνωστικής ασυμφωνίας πλημμυρισμένη από τη ρωσσο-φοβία, είναι απολύτως αδύνατο να γίνει μια ουσιαστική συζήτηση για πιο λεπτά σημεία της ρωσσικής ιστορίας και πολιτισμού σε όλο τον χώρο του ΝΑΤΟ – ένα φαινόμενο που βιώνω πίσω στο Παρίσι αυτή τη φορά, πιό πρόσφατη ​​από την πολύ παλιά θητεία στην Κωνσταντινούπολη.

Στην καλύτερη περίπτωση, σε μια επίφαση πολιτισμένου διαλόγου, η Ρωσσία είναι κατηγοροποιημένη στη μειωτική άποψη μιας απειλητικής, παράλογης, διαρκώς διευρυνόμενης αυτοκρατορίας – μια πολύ πιο πονηρή εκδοχή της Αρχαίας Ρώμης, της Αχαιμενιδικής Περσίας, της Οθωμανικής Τουρκίας ή της Ινδίας των Μογγόλων.

Η πτώση της ΕΣΣΔ πριν από λίγο περισσότερο από τρεις δεκαετίες εκτόξευσε τη Ρωσσία τρεις αιώνες πίσω – στα σύνορά της τον 17ο αιώνα. Η Ρωσσία, ιστορικά, είχε ερμηνευτεί ως μια κοσμική αυτοκρατορία – τεράστια, πολλαπλή και πολυεθνική. Όλα αυτά είναι ενημερωμένα από την ιστορία, πολύ ζωντανά ακόμη και σήμερα στο ρωσσικό συλλογικό ασυνείδητο.

Όταν ξεκίνησε η Επιχείρηση Ζ, ήμουν στην Κωνσταντινούπολη - τη Δεύτερη Ρώμη. Πέρασα ένα σημαντικό χρονικό διάστημα από τις βραδινές μου βόλτες γύρω από την Αγία Σοφία, στοχαζόμενος τους ιστορικούς συσχετισμούς της Δεύτερης Ρώμης με την Τρίτη Ρώμη – που τυγχάνει να είναι η Μόσχα, αφού η ιδέα διατυπώθηκε για πρώτη φορά στις αρχές του 16ου αιώνα.

Αργότερα, πίσω στο Παρίσι, η εξορία στην περιοχή του μονόλογου φαινόταν αναπόφευκτη έως ότου ένας ακαδημαϊκός μου έδειξε κάποια ουσία, αν και έντονα παραμορφωμένη από την πολιτική ορθότητα, διαθέσιμη στο γαλλικό περιοδικό Historia.

Υπάρχει τουλάχιστον μια προσπάθεια να συζητηθεί η Τρίτη Ρώμη. Η σημασία της έννοιας ήταν αρχικά θρησκευτική προτού γίνει πολιτική – περικλείοντας τη ρωσσική προσπάθεια να γίνει ο ηγέτης του ορθόδοξου κόσμου σε αντίθεση με τον καθολικισμό. Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό επίσης στο πλαίσιο των πανσλαβικών θεωριών που ξεπήδησαν υπό τον πρώτο Romanov και στη συνέχεια έφτασαν στο απόγειό τους τον 19ο αιώνα.

Ο Ευροασιανισμός –και οι διάφορες αποκλίσεις του– αντιμετωπίζει τη σύνθετη ρωσσική ταυτότητα ως διπρόσωπη, μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Οι δυτικές φιλελεύθερες δημοκρατίες απλά δεν μπορούν να καταλάβουν ότι αυτές οι ιδέες -που εμφυσούν διάφορα είδη ρωσσικού εθνικισμού- δεν υποδηλώνουν εχθρότητα προς τη «φωτισμένη» Ευρώπη, αλλά επιβεβαίωση της Διαφοράς (θα μπορούσαν να μάθουν λίγα διαβάζοντας περισσότερα για τον Ζιλ Ντελέζ). Ο Ευρασιανισμός βαραίνει επίσης τις στενότερες σχέσεις με την Κεντρική Ασία και τις απαραίτητες συμμαχίες, σε διάφορους βαθμούς, με την Κίνα και την Τουρκία.

Μια μπερδεμένη φιλελεύθερη Δύση παραμένει όμηρος σε μια δίνη ρωσσικών εικόνων που δεν μπορεί να αποκωδικοποιήσει σωστά – από τον δικέφαλο αετό, που είναι το σύμβολο του ρωσσικού κράτους από τον Μέγα Πέτρο, μέχρι τους καθεδρικούς ναούς του Κρεμλίνου, την ακρόπολη της Αγίας Πετρούπολης , η είσοδος του Κόκκινου Στρατού στο Βερολίνο το 1945, οι παρελάσεις της 9ης Μαΐου (η επόμενη θα έχει ιδιαίτερη σημασία) και ιστορικές προσωπικότητες από τον Ιβάν τον Τρομερό έως τον Μέγα Πέτρο. Στην καλύτερη περίπτωση –και μιλάμε για «ειδικούς» ακαδημαϊκού επιπέδου– προσδιορίζουν όλα τα παραπάνω ως «επιβλητικές και μπερδεμένες» εικόνες.

Ο διαχωρισμός Χριστιανών/Ορθοδόξων

Η ίδια η φαινομενικά μονολιθική φιλελεύθερη Δύση επίσης δεν μπορεί να γίνει κατανοητή αν ξεχάσουμε πώς, ιστορικά, η Ευρώπη είναι επίσης ένα θηρίο με δύο κεφάλια: το ένα κεφάλι μπορεί να εντοπιστεί από τον Καρλομάγνο μέχρι την φρικτή μηχανή του Ευρωκράτη ( τεχνοκράτης της Ε.Ε.) των Βρυξελλών. και το άλλο έρχεται από την Αθήνα και τη Ρώμη, και μέσω Βυζαντίου/Κωνσταντινούπολης (η Δεύτερη Ρώμη) φτάνει μέχρι τη Μόσχα (την Τρίτη Ρώμη).

Η Λατινική Ευρώπη, για τους Ορθοδόξους, θεωρείται ως ένας υβριδικός σφετεριστής, που κηρύττει έναν διαστρεβλωμένο Χριστιανισμό που αναφέρεται μόνο στον Άγιο Αυγουστίνο, ασκώντας παράλογες τελετουργίες και παραμελώντας το πολύ σημαντικό Άγιο Πνεύμα. Η Ευρώπη των Χριστιανών Παπών επινόησε αυτό που θεωρείται ιστορική Ύδρα – το Βυζάντιο – όπου οι Βυζαντινοί ήταν στην πραγματικότητα Έλληνες που ζούσαν κάτω από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Οι Δυτικοευρωπαίοι από την πλευρά τους βλέπουν τους Ορθόδοξους και τους Χριστιανούς από την Ανατολή (δείτε πώς εγκαταλείφθηκαν από τη Δύση στη Συρία υπό τον ISIS και την Αλ Κάιντα) ως σατράπες και ένα μάτσο λαθρέμπορους– ενώ οι Ορθόδοξοι θεωρούν τους Σταυροφόρους, τους Τεύτονες ιππείς και τους Ιησουίτες – σωστά, πρέπει να πούμε – ως βάρβαρους σφετεριστές ταγμένους στην κατάκτηση του κόσμου.

φωτό

Στον ορθόδοξο κανόνα, ένα μεγάλο τραύμα είναι η τέταρτη Σταυροφορία το 1204 που κατέστρεψε ολοσχερώς την Κωνσταντινούπολη. Οι Φράγκοι ιππείς έτυχε να κατακρεουργήσουν την πιο εκθαμβωτική μητρόπολη στον κόσμο, που συγκέντρωνε τότε όλα τα πλούτη από την Ασία.

Αυτός ήταν ο ορισμός της πολιτιστικής γενοκτονίας. Οι Φράγκοι έτυχε επίσης να ενωθούν με κάποιους διαβόητους κατά συρροή ληστές: τους Βενετούς. Δεν είναι περίεργο, από εκείνη την ιστορική συγκυρία και μετά, γεννήθηκε ένα σύνθημα: «Καλύτερα το τουρμπάνι του Σουλτάνου παρά η τιάρα του Πάπα».

Έτσι, από τον 8ο αιώνα, η Καρολιδική και η Βυζαντινή Ευρώπη ήταν de facto σε πόλεμο σε ένα Σιδηρούν Παραπέτασμα από τη Βαλτική έως τη Μεσόγειο (συγκρίνετε το με το αναδυόμενο Νέο Σιδηρούν Παραπέτασμα του Ψυχρού Πολέμου 2.0). Μετά τις επιδρομές των βαρβάρων, ούτε μιλούσαν την ίδια γλώσσα ούτε ασκούσαν την ίδια γραφή, ιεροτελεστίες ή θεολογία.

Αυτή η ρήξη, κυρίως, πέρασε και στο Κίεβο. Το δυτικό μέρος ήταν Καθολικό – το 15% των Ελλήνων Καθολικών και το 3% των Λατίνων – και στο κέντρο και την ανατολή, το 70% Ορθόδοξοι, που έγιναν ηγεμονικοί τον 20ο αιώνα μετά την εξάλειψη των εβραϊκών μειονοτήτων κυρίως από τους Waffen-SS της μεραρχίας της Γαλικίας,τους προγόνους του τάγματος Azov της Ουκρανίας.

Η Κωνσταντινούπολη, ακόμη και σε παρακμή, κατάφερε να κάνει ένα εξελιγμένο γεωστρατηγικό παιχνίδι για να αποπλανήσει τους Σλάβους, ποντάροντας στη Μόσχα εναντίον του καθολικού Πολωνο-Λιθουανικού συνδυασμού. Η άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 επέτρεψε στη Μόσχα να καταγγείλει την προδοσία των Ελλήνων και των Βυζαντινών Αρμενίων που συσπειρώθηκαν γύρω από τον Ρωμαίο Πάπα, ο οποίος επιθυμούσε έντονα έναν επανενωμένο Χριστιανισμό.

Στη συνέχεια, η Ρωσσία καταλήγει να συγκροτείται ως το μόνο ορθόδοξο έθνος που δεν έπεσε κάτω από την οθωμανική κυριαρχία. Η Μόσχα θεωρεί τον εαυτό της – ως Βυζάντιο – ως μια μοναδική συμφωνία μεταξύ πνευματικών και φυσικών δυνάμεων.

Η Τρίτη Ρώμη γίνεται πολιτική έννοια μόλις τον 19ο αιώνα – αφού ο Μέγας Πέτρος και η Μεγάλη Αικατερίνη είχαν επεκτείνει κατά πολύ τη ρωσική εξουσία. Οι βασικές έννοιες της Ρωσσίας, της Αυτοκρατορίας και της Ορθοδοξίας συγχωνεύονται. Αυτό σημαίνει πάντα ότι η Ρωσσία χρειάζεται ένα «εγγύς εξωτερικό» – και αυτό έχει ομοιότητες με το όραμα του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν (το οποίο, κυρίως, δεν είναι αυτοκρατορικό, αλλά πολιτιστικό).

Καθώς ο τεράστιος ρωσσικός χώρος βρισκόταν σε συνεχή ροή για αιώνες, αυτό υποδηλώνει επίσης τον κεντρικό ρόλο της έννοιας της περικύκλωσης. Κάθε Ρώσσος γνωρίζει πολύ καλά την εδαφική ευπάθεια (θυμηθείτε, για αρχή, τον Ναπολέοντα και τον Χίτλερ). Μόλις παραβιαστεί η δυτική μεθόριος, είναι μια εύκολη διαδρομή μέχρι τη Μόσχα. Επομένως, αυτή η πολύ ασταθής γραμμή πρέπει να προστατεύεται. Ο τρέχων συσχετισμός είναι η πραγματική απειλή της Ουκρανίας για να φιλοξενήσει βάσεις του ΝΑΤΟ.

Προς την Οδησσό

Με την πτώση της ΕΣΣΔ, η Ρωσσία βρέθηκε σε μια γεωπολιτική κατάσταση που συναντήθηκε για τελευταία φορά τον 17ο αιώνα. Η αργή και οδυνηρή ανασυγκρότηση ξεκίνησε από δύο μέτωπα: την KGB - αργότερα FSB - και την Ορθόδοξη εκκλησία. Η αλληλεπίδραση ανώτατου επιπέδου μεταξύ του ορθόδοξου κλήρου και του Κρεμλίνου διεξήχθη από τον Πατριάρχη Κύριλλο – ο οποίος αργότερα έγινε υπουργός θρησκευτικών υποθέσεων του Πούτιν.

Η Ουκρανία από την πλευρά της είχε μετατραπεί σε de facto προτεκτοράτο της Μόσχας το 1654 με τη Συνθήκη του Περεγιασλάβ: πολύ περισσότερο από μια στρατηγική συμμαχία, ήταν μια φυσική σύντηξη, σε εξέλιξη για αιώνες από δύο ορθόδοξα σλαβικά έθνη.

Η Ουκρανία στη συνέχεια πέφτει στη ρωσσική τροχιά. Η ρωσσική κυριαρχία επεκτείνεται μέχρι το 1764, όταν ο τελευταίος Ουκρανός χέτμαν (αρχηγός) καθαιρείται επίσημα από τη Μεγάλη Αικατερίνη: τότε η Ουκρανία γίνεται επαρχία της ρωσσικής αυτοκρατορίας.

Όπως είπε ο Πούτιν αρκετά ξεκάθαρα : «Η Ρωσσία δεν μπορεί να επιτρέψει τη δημιουργία αντιρωσσικών εδαφών τριγύρω από τη χώρα». Η Επιχείρηση "Ζ"  θα περικλείει αναπόφευκτα την Οδησσό, που ιδρύθηκε το 1794 από τη Μεγάλη Αικατερίνη.

Οι Ρώσσοι εκείνη την εποχή είχαν μόλις εκδιώξει τους Οθωμανούς από τα βορειοδυτικά της Μαύρης Θάλασσας, την οποία διοικούσαν διαδοχικά Γότθοι, Βούλγαροι, Ούγγροι και στη συνέχεια Τούρκοι - μέχρι τους Τατάρους. Η Οδησσός στην αρχή ήταν κατοικημένη, είτε το πιστεύετε είτε όχι, από Ρουμάνους που ενθαρρύνθηκαν να εγκατασταθούν εκεί μετά τον 16ο αιώνα από τους Οθωμανούς σουλτάνους.

Η Αικατερίνη επέλεξε ένα ελληνικό όνομα για την πόλη - η οποία στην αρχή δεν ήταν καθόλου Σλαβική. Και μοιάζει πολύ η  Οδησσός με την Αγία Πετρούπολη, που ιδρύθηκε έναν αιώνα νωρίτερα από τον Μέγα Πέτρο, που δεν έπαψε ποτέ να φλερτάρει με τη δύση.

Ο Τσάρος Αλέξανδρος Α΄, στις αρχές του 19ου αιώνα, αποφασίζει να μετατρέψει την Οδησσό σε ένα μεγάλο εμπορικό λιμάνι – που αναπτύχθηκε από έναν Γάλλο, τον δούκα του Ρισελιέ. Ήταν από το λιμάνι της Οδησσού που το ουκρανικό σιτάρι άρχισε να φτάνει στην Ευρώπη. Στις αρχές του 20ου αιώνα, η Οδησσός είναι πραγματικά πολυεθνική – αφού προσέλκυσε, μεταξύ άλλων, την ιδιοφυΐα του Πούσκιν.

Η Οδησσός δεν είναι ουκρανική: είναι ένα εγγενές μέρος της ρωσσικής ψυχής. Και σύντομα οι δοκιμασίες και τα δεινά της ιστορίας θα το κάνουν ξανά: ως ανεξάρτητη δημοκρατία. μέρος μιας συνομοσπονδίας Novorossiya· ή προσαρτάται στη Ρωσική Ομοσπονδία. Οι κάτοικοι της Οδησσού θα αποφασίσουν.

Ἀπό : helleniscope.com

Ἡ Πελασγική