Βαρθολομαῖος καί ὁ διχαστικός του ρόλος

 

Δύο βασικοί “εκτελεστές” της ειρήνης στην Ουκρανία, Τζέφρι Πάιατ και Βαρθολομαίος.

Του Γιώργου Χαρβαλιά – dimokratianews.gr

Οσο κι αν μας βολεύει να το ξεχνάμε, η κρίση στην Ουκρανία δεν είναι καθόλου άσχετη με την διχαστική και έξωθεν επιβληθείσα πρωτοβουλία του Πατριάρχη Βαρθολομαίου να αναγνωρίσει το Αυτοκέφαλο της Ουκρανικής εκκλησίας, συντείνοντας στην αποξένωση του πολυπληθούς ρωσικού στοιχείου από τις θρησκευτικές δομές της χώρας αυτής.

Η απόφαση αυτή του Πατριάρχη που αντιμετωπίστηκε με σοβαρή επιφύλαξη ακόμη και από τις πιο νηφάλιες-πλην όμως εμβληματικές-μορφές της Ορθοδοξίας, όπως ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, λειτούργησε βλαπτικά και για τα συμφέροντα της πολυπληθούς ελληνικής κοινότητας  που ταυτίζεται πολύ περισσότερο συναισθηματικά με το ρωσικό στοιχείο αφού έχει ως μητρόπολη εθνικής αναφοράς την Μόσχα, όχι το Κίεβο.

Η σημερινή Ουκρανία εξάλλου, που προβάλλεται ως αγαπημένο pet, των Γερμανών, των Αμερικανών και των ακολούθων τους,  αποτελεί ένα πολύ περίεργο μίγμα. Διαθέτει μια πολύ σημαντική παρουσία φιλοναζιστών που αναπολούν τις «ένδοξες» μέρες της συνεργασίας με τα Ες-Ες, μία μεγάλη θρησκευτική μερίδα Ουνιτών (περίπου το 10% του πληθυσμού) που λογοδοτεί στο Βατικανό και μία μειονότητα μουσουλμάνων Τατάρων που διατηρούν προνομιακή σχέση με την Τουρκία.

Εξακολουθεί όμως να αποτελεί μπαξέ του ευρύτερου ρωσικού αυλόγυρου και ο Πούτιν έχει διαμηνύσει ότι δεν θα αφήσει αυτό το καθεστώς να αλλάξει με την υπαγωγή της στο ΝΑΤΟ.  Γι αυτό άλλωστε γίνεται και όλη η φασαρία.

Στα επιμέρους του ορθόδοξου δόγματος, δεν είμαι ειδικός το ομολογώ. Αλλά υπό το ευρύτερο πρίσμα προάσπισης της παγκόσμιας ειρήνης και βεβαίως των συμφερόντων της ομογένειας στην περιοχή, ο Πατριάρχης όφειλε να έχει αφήσει το Ορθόδοξο ποίμνιο στην καθοδήγηση της ρωσικής Εκκλησίας. Και όχι να συμβάλει σε διχαστικές πρακτικές που ενισχύουν την απομόνωση του ρωσικού πληθυσμού(και κατ’ επέκταση της ελληνικής κοινότητας), επειδή κάποιοι, στην άλλη ακτή του Ατλαντικού, του συνέστησαν να μπει στο μάτι της Μόσχας.

Στο σημείο αυτό λοιπόν αρχίζω και διερωτώμαι αν ο Βαρθολομαίος έχει επίγνωση της ιστορικής του αποστολής. Προσοχή: Όχι του θρησκευτικού του ρόλου που δεν αμφισβητείται, αλλά της ιδιαίτερης αποστολής του ως Αρχιεπισκόπου Κωσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικού Πατριάρχη.

Φοβούμαι πώς αν είχε έστω και στοιχειώδη επίγνωση αυτής της αποστολής θα είχε σπεύσει πρώτος να αντιδράσει δυναμικά στην βεβήλωση της Αγίας Σοφίας και πρόσφατα της ιστορικής μονής της Αγίας Σουμελά. Όχι με χλιαρές επιστολές που γράφονται για μάτια του κόσμου. Αλλά με καθιστική διαμαρτυρία έξω από το γραφείο του Ερντογάν.

Ενας άλλος Πατριάρχης θα είχε κινήσει γη και ουρανό για να καταγγείλει διεθνώς τις τουρκικές ασχημίες εις βάρος, όχι της Ελλάδας, αλλά της Παγκόσμιας Ορθοδοξίας. Αντ΄αυτού ο Παναγιώτατος περιορίζεται σε παρακλητικές ανακοινώσεις, προσβλέποντας στην…μεγαθυμία του πολυχρονεμένου Εφέντη.

Την ίδια ώρα αγωνίζεται με ζέση για την προστασία του…αργυροπελεκάνου και της μεσογειακής φώκιας, για την αποτροπή της κλιματικής αλλαγής, πιθανόν και για την διάδοση της «πράσινης» ηλεκτροκίνησης. Καλό είναι κι αυτό, αλλά άσχετο με την βασική αποστολή του που είναι η έμπρακτη προάσπιση της Ορθοδοξίας από κάθε είδους επιβουλή. Φοβικότητα και «χαμηλοί τόνοι» δεν νοούνται όταν μαγαρίζονται μνημεία της θρησκείας και του γένους με ανεκτίμητο ιστορικό συμβολισμό. Τελεία και παύλα.

«Μα δεν μπορεί να μιλήσει» γιατί θα τον…πάρει σηκωτό ο Ερντογάν, λένε κάποιοι. Ε, ας τον πάρει! Κι ας τον βάλει σε κατ΄οικον περιορισμό.

Ας φανεί επιτέλους ο Βαρθολομαίος διωκώμενος. Ας ταλαιπωρηθεί εν ανάγκη, επειδή βρήκε το θάρρος να μιλήσει. Μεγαλύτερη υπηρεσία στην Ορθοδοξία που αργοσβήνει δεν θα μπορούσε να προσφέρει. Ανάλογη με αυτήν που κάποιοι άλλοι λαμπροί ιεράρχες προσέφεραν στο παρελθόν θυσιάζοντας ακόμη και την ζωή τους.

Οι καιροί άλλωστε έχουν αλλάξει. Ετσι και αγγίξει μία τρίχα του Πατριάρχη η Τουρκία, είναι βέβαιο ότι θα προκληθεί τέτοια διεθνή κατακραυγή που ούτε ο αλαζονικός Σουλτάνος δεν θα μπορέσει να αγνοήσει. Εδώ για καλλιτέχνες και για δημοσιογράφους γίνεται κακός χαμός στα ξένα μέσα ενημέρωσης. Υπάρχει κάποιος που να πιστεύει ότι θα τολμήσει να ρίξει ολόκληρο Πατριάρχη, θρησκευτικό ηγέτη 250 εκατομμυρίων Ορθόδοξων πιστών, στην φυλακή;

Το ερώτημα λοιπόν που ξανάρχεται στο τραπέζι είναι αν ο Βαρθολομαίος επιθυμεί να ασκήσει τα καθήκοντα του παίρνοντας και προσωπικό ρίσκο ή προτιμά να ζει ασφαλής στην σκιά του τουρκικού κράτους. Δεν του ζήτησε κανείς να παλέψει για τα ιερά και όσια του ελληνικού έθνους, όπως θα έκανε ο Γρηγόριος ο 5ος , ο Χρυσόστομος Σμύρνης, ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, ακόμη και ο αείμνηστος Χριστόδουλος. Δεν είναι Ελληνας υπήκοος, το καταλαβαίνουμε. Αλλά την Ορθοδοξία οφείλει να την προστατέψει. Και όχι να τη διχάζει.

Δυστυχώς τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης, τα ίδια που καθημερινά βυσοδομούν κατά της Εκκλησίας, χλευάζοντας την θρησκεία μας, έχουν τον Πατριάρχη στο απόλυτο απυρόβλητο. Φταίει και το γεγονός ότι μοιράζει τίτλους, παράσημα και οφίτσια σε εκλεκτά μέλη της ελληνικής ολιγαρχίας.

Αλλά το ζήτημα, ξαναλέω, είναι πόσο εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού, η εικόνα του αιχμάλωτου, «βωβού» Πατριάρχη, που βρίσκει μόνο την φωνή του για να πει «Σκασίλα μου για τους Ρώσους!»

Είναι ομολογουμένως τεράστιος ο συμβολισμός της Κωσταντινούπολης ως ιστορικού κέντρου μιας Μεγάλης Ελλάδας, αλλά από την στιγμή που ο Πατριάρχης συμπεριφέρεται ως απλός εντεταλμένος του τουρκικού κράτους και δεν υπάρχει κανένας ορίζοντας αξιοπρεπούς διαδοχής του, θα πρέπει να ξανασκεφτούμε αν ωφελεί η παραμονή του Πατριαρχείου εκεί.

Μια ηρωική έξοδος προς την ιστορική μητέρα-πατρίδα είναι ίσως προτιμότερη από τον σταδιακό εκφυλισμό ενός θεσμού που αδυνατεί να σταθεί στο ύψος της αποστολής του, αναλώνεται σε ανούσιες θρησκευτικές ίντριγκες, ετεροπροσδιορίζεται και εν τέλει λειτουργεί υπό την πίεση ωμού τουρκικού εκβιασμού.

Ἀπό : helleniscopecom

Ἐάν γίνονται ὅλα αὐτά ἐκ μέρους τοῦ Βαρθολομαίου ὥστε νά φθάσουν οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί νά λένε καλλύτερα να φύγῃ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἀπό τήν Πόλη καί νά ἔρθῃ στήν Ἑλλάδα,τότε εἰλικρινῶς βλέπω πολύ προδοτικό αὐτό τόν ῥόλον. 

Ἐάν ἐν τέλει χάσουμε καί τήν ἐλάχιστη ἐπαφή μέ τήν Κωνσταντινούπολη,τό Σύμβολο τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας,τότε χάνουμε καί ἕνα μεγάλο,πολύ μεγάλο κομμάτι τῆς Ἱστορίας μας.Ἴσως τό πιό ἐμβληματικό ἀφοῦ ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ταυτισμένη μέ τήν Βυζαντινή Αὐτοκρατορία. 

Συνεπῶς,αὐτό πού συχνά-πυκνά ἀκούγεται γιά τήν ἐγκατάλειψη τῆς Πόλης καί τήν μεταφορά τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μόνον γιά τό καλό δέν εἶναι οὔτε τῆς Ὀρθοδοξίας,οὔτε τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί ἐν τέλει οὔτε γιά καμμία ἀπό τίς σλαυϊκές χῶρες καί τήν Ῥωσσία πρωτίστως. 

Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο στό Φανάρι,ἔχει θέσι καί μάλιστα φωτεινή μέ μεγάλο ἱστορικό βάθος καί οὐδέποτε πρέπει νά σβήσῃ...

Ἡ Πελασγική