Ἡ τύχη τῆς Ἀφροδίτης...

Ἄν δέν ὑπῆρχαν τά ἑλληνικά ἀγάλματα,μέ τί θά γέμιζαν τά μουσεῖα τους οἱ ...πολιτισμένοι δυτικοί; !!!( φωτό)

Είναι η Αφροδίτη της Μήλου.Το άγαλμα βρέθηκε το 1820 στη κατεχόμενη από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στη Μήλο και πουλήθηκε από τους Τούρκους στους Γάλλους. Οι Γάλλοι για να το φυγαδεύσουν  μετά την αγορά του, το φόρτωσαν σε ένα καράβι και το προόριζαν για το Παρίσι 

Όταν οι κάτοικοι της Μήλου πληροφορηθήκαν ότι το άγαλμα θα έφευγε από το νησί, ξεσηκώθηκαν για να αποτρέψουν τη φυγή του. Τότε οι Γάλλοι πυροβόλησαν και σκότωσαν μερικούς Έλληνες.

Όταν τελικά το άγαλμα έφτασε  στον Πειραιά πριν ταξιδέψει για το τελικό του προορισμό, κάτοικοι της Μήλου είχαν ερθει στον Πειραιά για να σταματήσουν την αρπαγή του αγάλματος. Τότε  μαθεύτηκε το γεγονός και μαζεύτηκαν στην προκυμαία πάνω από χίλιοι άνθρωποι που προσπαθούσαν να ματαιώσουν την αρπαγή του αγάλματος. Τέτοια ήταν η αντίδραση, που συγκρούστηκαν με το γαλλικό πλήρωμα του πλοίου και τα τουρκικά στρατεύματα. Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό. Πάνω από 200 Έλληνες πέσανε νεκροί και τελικά το άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου  φυγαδεύτηκε στη Γαλλία. (μάλιστα λέγεται ότι το ένα χέρι του έπεσε στη θάλασσα και δεν βρέθηκε ποτέ)

Αυτοί λοιπόν οι  αμόρφωτοι "ραγιάδες" ψαράδες και αγρότες δώσανε τη μάχη της αξιοπρέπειας δίνοντας ακόμα και τη ζωή τους για να υπερασπιστούν το Πολιτισμό τους. Μπορεί να μην ήταν μορφωμένοι, μπορεί να μην γνώριζαν από Τέχνη όμως ένιωθαν βαθειά μέσα τους ότι το άγαλμα αυτό ήταν μέρος της ιστορίας τους, μέρος της Πολιτιστικής τους παρακαταθήκης που τους είχαν αφήσει οι πρόγονοι τους.

Έτσι αν κάποια στιγμή επισκεφθείτε το Μουσείο του Λούβρου και θαυμάσετε την Αφροδίτη της Μήλου, θυμηθείτε ότι το θαυμάσιο αυτό άγαλμα έχει ποτιστεί με ελληνικό αίμα! 

Ιστορική πηγή :Δημήτρης Φωτιάδης Ιστορικός «Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης του 1821».

Ἐμεῖς τό εἴδαμε ἐδῶ.

Διαβάζουμε σχετικῶς καί κάποια ἄλλη πλευρά τῆς Ἱστορίας... :

  Ἡ ἀρπαγή τῆς Ἀφροδίτης τῆς Μήλου : ἀπό τό χωράφι στό Λοῦβρο

Στην Αφροδίτη της Μήλου [1821-1921]

Ω θεά ξενιτεμένη, μελετώντας σε,

Γυρίζει ο νους μου πίσω έναν αιώνα:

Στη νύχτα εκείνη, που αρπαγμένη πέρασες

μπροστά απ' τον γκρεμισμένο Παρθενώνα.

Απ’ τα ζητιάνικα κουρέλια γύμνωσαν

Το θείο κορμί σου οι βέβηλοι κουρσάροι,

Κ’ έλαμψες αφρογέννητη, και θάμπωσες

Γυμνή τ’ ολόφωτο αττικό φεγγάρι.

Για να σε ξετιμήσουν ανυπόμονα

-Τέτοια άφταστη κι' αφάνταστη πραμάτεια-

Με των δαυλιών τις φλόγες σε ψηλάφησαν

Δάχτυλα βάρβαρα κι’ ανάξια μάτια.

Κι’ όταν θαλασσόδρομα πάλι κίνησες

Για της ατέλειωτης σκλαβιάς τις ώρες,

Μια σκλάβα άλλη θυμήθηκαν και σ’ έκλαψαν

Του Ερεχθείου οι μαρμαρένιες κόρες.

Ψεύτικη λευτεριά στα ξένα απόχτησες

τα θεία σου κάλλη δείχνοντας για λύτρα

και, στερημένη εσύ τ’  ωραίο, γίνηκες

Μεσ’ στ’ άσκημα του Ωραίου η διαλαλήτρα. 

Τι τάχα κι’ αν σε θρόνιασαν βασίλισσα

Σε μουχλιασμένο στεριανό παλάτι;

Το μάρμαρό σου ανήλιαγο κι’ αδρόσιστο

Του Αιγαίου ποθεί το κρυσταλλένιο αλάτι.

Ω, να πατούσες πάλι της πατρίδας σου

τα κυματόδαρτα λευκά χαλίκια

μ’ ένα στεφάνι απ' αθισμένες κάπαρες

Κ’ ένα στρωσίδι από βρεμένα φύκια!

Ω, κι’ από κάποιο θάμα τα δυο χέρια σου,

Πανώρια, ακέρια ν’ άπλωνες και πάλι,

τα χέρια, που σε ξένον τόπο αν σούλειπαν,

Δεν είχαν τι να σφίξουν στην αγκάλη.

Γεωργίου Δροσίνη από τη συλλογή «Πύρινη Ρομφαία»

Ἀπό τήν ἱστοσελίδα τοῦ Μουσείου Δροσίνη ὅπου καί ἡ περιγραφή τοῦ βιβλίου «Ἡ ἱστορία τῆς Ἀφροδίτης τῆς Μήλου» στό ὁποῖο καταγράφονται τά γεγονότα σχετικῶς μέ τήν εὕρεση καί τελικῶς ξενιτεμό τοῦ ἀγάλματος. Μπορεῖτε νά διαβάσετε σχετικῶς  Ε Δ Ω. 

Ἡ Πελασγική