Οἱ μελαμψές Περιστέρες καί τό Μαντεῖον τῆς Δωδώνης...

 

τό Μαντεῖο τῆς Δωδώνης

«... ἔθυον δὲ πάντα πρότερον οἱ Πελασγοὶ θεοῖσι ἐπευχόμενοι, ὡς ἐγὼ ἐν Δωδώνῃ οἶδα ἀκούσας, ἐπωνυμίην δὲ οὐδ᾽ οὔνομα ἐποιεῦντο οὐδενὶ αὐτῶν· οὐ γὰρ ἀκηκόεσάν κω. θεοὺς δὲ προσωνόμασάν σφεας ἀπὸ τοῦ τοιούτου ὅτι κόσμῳ θέντες τὰ πάντα πρήγματα καὶ πάσας νομὰς εἶχον.  ἔπειτε δὲ χρόνου πολλοῦ διεξελθόντος ἐπύθοντο ἐκ τῆς Αἰγύπτου ἀπιγμένα τὰ οὐνόματα τῶν θεῶν τῶν ἄλλων, Διονύσου δὲ ὕστερον πολλῷ ἐπύθοντο· καὶ μετὰ χρόνον ἐχρηστηριάζοντο περὶ [τῶν] οὐνομάτων ἐν Δωδώνῃ· τὸ γὰρ δὴ μαντήιον τοῦτο νενόμισται ἀρχαιότατον τῶν ἐν Ἕλλησι χρηστηρίων εἶναι, καὶ ἦν τὸν χρόνον τοῦτον μοῦνον.  ἐπεὶ ὦν ἐχρηστηριάζοντο ἐν τῇ Δωδώνῃ οἱ Πελασγοὶ εἰ ἀνέλωνται τὰ οὐνόματα τὰ ἀπὸ τῶν βαρβάρων ἥκοντα, ἀνεῖλε τὸ μαντήιον χρᾶσθαι. ἀπὸ μὲν δὴ τούτου τοῦ χρόνου ἔθυον τοῖσι οὐνόμασι τῶν θεῶν χρεώμενοι. παρὰ δὲ Πελασγῶν Ἕλληνες ἐδέξαντο ὕστερον». (Ἡροδότου Ἱστορίαι,Εὐτέρπη 52.1-52.3)

Παλιά, όπως άκουσα στη Δωδώνη, σε όλες τους τις θυσίες οι Πελασγοί προσεύχονταν στους θεούς, χωρίς όμως να προφέρουν για κανέναν τους όνομα ή επωνυμία: αυτά τα πράγματα δεν τα είχαν ακούσει ακόμη· και ονόμασαν τους θεούς τους έτσι για τον λόγο ότι αυτοί είχαν βάλει τάξη σε όλα τα πράγματα και τα είχαν μοιρασμένα όπως πρέπει.  Αφού όμως πέρασε πολύς καιρός, έμαθαν οι Πελασγοί τα ονόματα των θεών, τα οποία ήρθαν από την Αίγυπτο, τόσο των άλλων όσο και του Διόνυσου, που όμως το έμαθαν πολύ αργότερα· και αφού πέρασε κι άλλος καιρός, ζήτησαν από το μαντείο της Δωδώνης χρησμό για τα ονόματα: γιατί το μαντείο αυτό θεωρείται ότι είναι το αρχαιότερο στην Ελλάδα, και την εποχή εκείνη ήταν το μόνο. Όταν λοιπόν ρώτησαν οι Πελασγοί τη Δωδώνη, να πάρουν ή όχι τα ονόματα αυτά που προέρχονταν από τους βαρβάρους, το μαντείο τούς απάντησε να τα χρησιμοποιήσουν. Και από την εποχή εκείνη οι Πελασγοί χρησιμοποιούσαν πια στις θυσίες τους τα ονόματα των θεών. Ύστερα οι Έλληνες τα πήραν από τους Πελασγούς. (  Κείμενον -μετάφρασις ἀπό ἐδῶ )
 

τό Μαντεῖο τοῦ Ἄμμωνος - Διός στήν Λιβύη

Γιά τό ἀρχαιότερο μαντεῖο στήν ἑλλαδική,αὐτό τῆς Δωδώνης,ὁ Ἡρόδοτος λέει πώς τό εἶχαν φτιάξει οἱ Πελασγοί ἀφοῦ αὐτοί ἦσαν καί οἱ αὐτόχθονες κάτοικοι τοῦ χώρου πού προσδιορίζεται γεωγραφικῶς ὡς Ἑλλάδα. Ἄλλως τε ὅπως χαρακτηριστικά λέει : «παρὰ δὲ Πελασγῶν Ἕλληνες ἐδέξαντο ὕστερον» διαχωρίζοντας τούς Πελασγούς ἀπό τούς Ἕλληνες... Οἱ Πελασγοί οἱ ὁποῖοι ὅμως δέν εἶχαν ὀνόματα θεῶν ἀλλά τά ἀποδεχθηκαν ἀπό τούς Αἰγυπτίους διότι αὐτοί ( οἱ θεοί) : «ὅτι κόσμῳ θέντες τὰ πάντα πρήγματα καὶ πάσας νομὰς εἶχον». 

Ἔτσι τούς τά εἶπαν καί ἔτσι τά ἀποδέχθηκαν οἱ Πελασγοί. Καί ποιοί τούς τά εἶπαν δῆλα δή,πώς «οἱ θεοί αὐτοί εἶχαν βάλῃ τάξη σ'ὅλα καί τά εἶχαν μοιράσῃ (!) ὅπως πρέπει»; Ὅπως ἀναφέρει ὁ Ἡρόδοτος, ὁ Ἠσίοδος καί ὁ Ὅμηρος μίλησαν πρῶτοι γιά τούς θεούς καί τούς ὀνομάτησαν ἀλλά καί τούς περιέγραψαν τί ὁ καθείς τους συμβόλιζε. Ἀλλά καί οἱ ἱέρειες τῆς Δωδώνης φαίνεται νά εἶναι καί αὐτές ὑπεύθυνες γιά τούς «εἰσαγωμένους» θεούς... Καί τί ἔλεγαν αὐτές,πού τά ἴδια ἄκουσε και ἀπό τούς Ἱερεῖς τῶν Θηβῶν (τῆς Αἰγύπτου),ὁ Ἡρόδοτος;

ὁ Ἄμμων - Δίας

Ἦρθαν,ἔλεγαν,κάποιοι ἔμποροι Φοίνικες (χά,Φοίνικες ἔ;), στήν Θῆβα καί ἔκλεψαν δύο ἱέρειες ἀπό τό ἐκεῖ Μαντεῖον τοῦ Θηβαίου Διός. Τήν μία τήν πούλησαν στήν Λιβύη καί τήν ἄλλη στήν Ἑλλάδα (Πελασγία). Καί ἐκεῖ πού πῆγαν δημιούργησαν τά μαντεῖα τοῦ Ἄμμωνος ( Λιβύη) καί Διός ( Δωδώνη).  Κατά τούς ἱερεῖς τῶν Θηβῶν. 

Κατά τίς προφήτισσες τῆς Δωδώνης, ὑπάρχει ἡ ἐξῆς διαφοροποίησις. Ἔφυγαν,ἔλεγαν,δύο μαῦρες περιστερές ἀπό τό μαντεῖο τῶν Θηβῶν καί πέταξαν ἡ μία στήν Λιβύη καί ἡ ἄλλη στήν Δωδώνη. Ἐκεῖ στήν Δωδώνη ἡ μαῦρη περιστέρα κάθισε σέ μία βελανιδιά καί μίλησε μέ ἀνθρώπινη φωνή καί εἶπε νά ἱδρύσουν ἐκεῖ μαντεῖον τοῦ Διός. Οἱ Δωδωναῖοι πού τό θεώρησαν θεϊκό ἄγγελμα ἔπραξαν ἀναλόγως. Καί ἐκείνη πού πῆγε στήν Λιβύη τἠν ἴδια «παραγγελία» ἔκανε καί ἔτσι δημιουργήθηκε τό μαντεῖον τοῦ Ἄμμωνος,τό ὁποῖον εἶναι καί ἐκεῖνο τοῦ Διός,ὅπως χαρακτηριστικά λέει ὁ Ἡρόδοτος :  «Ἄμμωνος χρηστήριον κελεῦσαι τοὺς Λίβυας ποιέειν· ἔστι δὲ καὶ τοῦτο Διός».(Εὐτέρπη,55.3)

Περιστερές,λέει ὁ Ἡρόδοτος,τίς εἶπαν διότι ἡ βαρβαρική τους ὁμιλία ἔμοιαζε μέ φωνή πουλιῶν καί μέλανες (μαῦρες) διότι ἁπλῶς ἦσαν ἐξ Αἰγύπτου καί αὐτό ἦταν τό φυσικό τους χρῶμα,μελαμψό. ( Κάτι σάν τίς Δαναΐδες,τίς μαυρούλες πού ἱσχυρίζονταν πώς ἦσαν ἀπόγονοι τῆς Ἰοῦς καί τά εἶχαν χαμένα οἱ Ἀργεῖοι. Ἀσχέτως ἐάν μετά πείσθησαν,οἱ «πανέξυπνοι» ...)

Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε,μαύρη σάν καλιακοῦδα. Ἔ, χμ.. συγγνώμη,σάν περιστέρα,ἤθελα νά γράψω...

« πανηγύριας δὲ ἄρα καὶ πομπὰς καὶ προσαγωγὰς πρῶτοι ἀνθρώπων Αἰγύπτιοί εἰσι οἱ ποιησάμενοι, καὶ παρὰ τούτων Ἕλληνες μεμαθήκασι. τεκμήριον δέ μοι τούτου τόδε· αἱ μὲν γὰρ φαίνονται ἐκ πολλοῦ τευ χρόνου ποιεύμεναι, αἱ δὲ Ἑλληνικαὶ νεωστὶ ἐποιήθησαν». ( Εὐτέρπη,58.1)

Πάντως, οι Αιγύπτιοι είναι οι πρώτοι άνθρωποι που έκαναν πανηγύρια, πομπές και λιτανείες, και από αυτούς τα έχουν μάθει οι Έλληνες· γιατί στην πρώτη περίπτωση αυτά τα πράγματα φαίνεται ότι γίνονται από πολύν καιρό, ενώ στην περίπτωση των Ελλήνων είναι πρόσφατα δημιουργήματα.(  Κείμενον -μετάφρασις ἀπό ἐδῶ )

Ἔ,πῶς εἴπατε; Παλαιότεροι οἱ ἑορτασμοί καί οἱ θεοί τῶν Αἰγυπτίων πού ἦρθαν στήν Ἑλλάδα ( Πελασγία); Ναί,ἔτσι εἶναι. Μάλιστα ἐντυπωσιακόν εἶναι νά διαβάσετε τούς ἑορτασμούς στήν πόλιν Βούβαστη καί στήν πόλιν Βούσιριν πού περιγράφει ὁ Ἡρόδοτος,Εὐτέρπη 59.1 - 60.3). Τί μᾶς κάνει ἐντύπωσιν ; Ἡ ὀνομασία καί τόν δύο πόλεων πού προέρχεται ἀπό τήν λέξιν βοῦ=ἀγελάδα ! Βρέ τήν ἱερή ἀγελάδα ! 

Ὅσον γιά τήν ὀνομασία τῆς Δωδώνης,προέρχεται ἀπό τόν υἱόν τοῦ Διός (!) καί τῆς Εὐρώπης,τόν Δώδωνον. Στήν περίπτωσιν αὐτήν καί πάλιν ἔχουμε τήν ὕπαρξιν ἀγελάδος,τώρα ὅμως ἀρσενικοῦ γένους,ἀφοῦ ὡς ταῦρος ὁ Δίας ἔκλεψε τήν Εὑρώπη ( κόρη τοῦ Φοίνικα,ἔτσι;). 

Ἤ, ἀπό μία Ὠκεανίδα - Ἀτλαντίδα νύμφη,τήν Δωδώνη. Ὑπῆρχε καί ἕνας ποταμός (πάντα ἀπαραίτητος ἡ παρουσία ποταμοῦ !) Δώδωνος καί μία πηγή Δωδώνη καλουμένη. Αὐτή ἡ πηγή εἶχε τό ἐξῆς χαρακτηριστικόν : τό νερό της στέρευε κατά τό μεσημέρι καί σιγά -σιγά μέχρι τά μεσάνυχτα αὐξανόταν καί πάλι ἀπό τά μεσάνυχτα καί μετά μέχρι τό μεσημέρι λιγόστευε. Ἐπίσης ἐάν κάποιος τοποθετοῦσε στά νερά της μία ἀναμμένη λαμπάδα ἔσβηνε,ὅπως καί μία σβησμένη ἄναβε ! Χμμ...

Οἱ πρῶτοι λειτουργοί τοῦ Μαντείου λέγεται πώς ἦσαν ἄνδρες καί λέγονταν Τόμουροι. Ἐπειδή πίστευαν πώς ἦσαν τετμημένοι («τομούρους δ᾽ εἰρῆσθαι ἐπιτετμημένως» Στράβων Γεωγραφικά,βιβλίο Ζ΄κεφ.7.παραγρ. 11). Γι'αὐτό ὀνομάσθησαν ἔτσι,ἀπό τῆς τομῆς καί οὐρᾶς.Εἶχαν δῆλα δή κόψῃ τήν οὐρά τους ; Χμμ...

Αὐτά γιά τήν ἀποψινή σκέψιν...

Ἡ Πελασγική