Μία περιγραφή πού πλησιάζει παραδεισένια εἰκόνα μᾶς περιγράφει τόν τόπον τῆς Λιβύης,ὅπου γεννήθηκε ὁ Διόνυσος. Καί εἶναι ἄξιον ἀπορίας,διότι ἡ Λιβύη,πέραν τῆς ἄμμου τῆς ἐρήμου δέν ἔχει νά μᾶς δείξῃ κάτι ἄλλο !
Ἔλα ὅμως πού ὁ Ηρόδοτος,ὁ Διόδωρος, ὁ Ερατοσθένης,ἀλλά και ἄλλοι ἀρχαῖοι συγγραφεῖς,ὑποστήριζαν πώς ἡ Σαχάρα πρίν ἦταν μία λίμνη. Ἡ Τριτωνίδα λίμνη ὅπου βρισκόταν καί ὁ Τρίτων ποταμός. Ποταμός στόν ὁποῖον γεννήθηκε ἡ Ἀθηνᾶ ! Μάλιστα ἐξ' αὐτοῦ εἶχε λάβῃ καί τό ἐπίθετον «Τριτωνίδα».
Ἐκεῖ στόν ποταμό Τρίτωνα,ὑπῆρχε ἕνα νησί, ὅπου ἦταν ἡ πόλις Νύσα. Αὐτό τό νησί,λέει ὁ Διόδωρος,,ἦταν ἀπόκρυμνο ἐκτός ἀπό μία πλευρά του ὅπου ἦταν καί ἡ μοναδική πρόσβασις. Τό μέρος αὐτό λεγόταν Νύσιες Πύλες !
Προσέξτε τώρα περιγραφή τῆς περιοχῆς :
Ἡ περιοχή ἦταν εὔφορος καί πανέμορφη,τήν διέσχιζαν ὑπέροχα λιβάδια με ἄφθονα πηγαῖα νερά. Εἶχε καρποφόρα δένδρα ὅλων τῶν εἰδῶν καί πολλά αὐτοφυῆ ἀμπέλια πού τά περισσότερα ἀπ'αὐτά ἦσαν κληματαριές. Ὅλος ὁ τόπος εἶχε καθαρό καί ἐξαιρετικά ὑγιεινό ἀέρα καί γι'αὐτό ὅσοι κατοικοῦν ἐκεῖ εἶναι πολύ πιό μακρόβιοι ἀπό τούς γείτονές τους.
Ἡ είσοδος στό νησί,ἀρχίζει στό φαράγγι καί εἶναι τόσο σκιερή,ἀπό τά ψηλά καί πυκνά δένδρα,πού ἡ λάμψις τοῦ ἡλίου δέν περνᾶ ἀπό τά σφιχτοπλεγμένα φυλλώματα καί μόνον ἡ ἀντανάκλασις τοῦ φωτός του φαίνεται. Παντοῦ πλάϊ στούς δρόμους κυλᾶ νερό ἀπό πηγές ἐξαιρετικά γλυκό,πού κάνουν τόν τόπο ἱδιαίτερα εὐχάριστο γιά ὅσους θέλουν νά ξεκουραστοῦν.
Καἰ τώρα ἐρχόμαστε στό σπήλαιον πού ἀνετράφη ὁ Διόνυσος ὁ Αιγύπτιος,ὁ υἱός τοῦ Ἄμμωνα καί τῆς Ἀμαλθείας :
Στήν συνέχεια ὑπάρχει σπήλαιο,κυκλοτερές στό σχῆμα καί θαυμαστό στό μέγεθος καί τήν ὁμορφιά. Ὁλόγυρά του ὑψώνεται γκρεμός ὕψους θεόρατου,μέ βράχια διαφόρων χρωμάτων. Κατά ὁμάδες οἱ βράχοι ἀστράφτουν,ἄλλοι σέ χρῶμα παραπλήσιο τῆς θαλάσσιας πορφύρας,ἄλλοι σέ χρῶμα κυανό καί ἄλλοι σέ κάθε ἄλλη λαμπρή ἀπόχρωση,ὥστε δέν ὑπάρχει χρῶμα πού νά μποροῦν νά βλέπουν οἱ άνθρωποι καί νά μήν εἶναι ὁρατό σ'ἐκείνον τόν τόπον.
Μπροστά ἀπό τήν εἴσοδο φυτρώνουν θαυμάσια δέντρα,ἄλλα καρποφόρα ἄλλα ἀειθαλῆ δημιουργημένα ἀπό τήν φύσιν μόνον, καί μόνον για νά προσφέρουν εὐχάριστη θέα καί μέσα σ'αὐτά ἔχουν τίς φωλιές τους κάθε λογῆς πουλιά μέ χρώματα τόσο ὅμορφα στήν ὄρασι καί κελάδημα τόσον μελωδικόν. Γι'αὐτό καί ὅλος ὁ τόπος δέν εἶναι μόνον στήν ὅψιν ἀντάξιος τῶν θεῶν ἀλλά καί στόν ἦχο.
Μέσα στό σπήλαιον ἔπεφτε ἄπλετο τό φῶς τοῦ ἡλίου καί ἦταν ἄνθη διάφορα, εὐωδέστατα, πού διατηροῦσαν τήν μυρουδιά τους ὅλο τόν χρόνο. Βλέπεις ἀκόμη κοῖτες νυμφῶν ἀπό ποικιλόχρωμα ἄνθη φτιαγμένες ὄχι ἀπό χέρι ἀνθρώπινο μά ἀπό τό χέρι τῆς ἴδιας τῆς φύσεως,ἀντάξιες θεῶν ! Σ'ὅλη τήν ἔκτασιν,ὁλόγυρα,οὔτε ἄνθος οὔτε φύλλο βλέπεις πεσμένο.
Σ'αὐτό τό θεοπρεπέστατο σπήλαιο,ἔφερε ὁ Ἄμμων τόν Διόνυσον νά ἀνατραφῆ βάζοντας μάλιστα φύλακα τήν Ἀθηνᾶ !
Λοιπόν,εἶναι ἀποκύημα φαντασίας ἁπλῶς ἤ κάποια ἀλήθεια κρύβεται πίσω ἀπό αὐτές τις ἀφηγήσεις; Και αἱ Πῦλαι τί ἀκριβῶς σήμαιναν στήν εἴσοδον τοῦ σπηλαίου; Νά θέσουμε καί ἕνα ἀκόμη ἐρώτημα : Γιατί τόσον πολύ ἤθελαν ὅλοι νά διεκδικήσουν τήν ἀποκλειστικότητα τοῦ Διονύσου ισχυριζόμενοι ὁ καθείς πώς στόν τόπο τους ἐγεννήθη;
«οἱ μὲν γὰρ Δρακάνῳ ς´, οἱ δ´ Ἰκάρῳ ἠνεμοέσσῃ φάς´, οἱ δ´ ἐν Νάξῳ, δῖον γένος, εἰραφιῶτα, οἱ δέ ς´ ἐπ´ Ἀλφειῷ ποταμῷ βαθυδινήεντι κυσαμένην Σεμέλην τεκέειν Διὶ τερπικεραύνῳ, ἄλλοι δ´ ἐν Θήβῃσιν, ἄναξ, σε λέγουσι γενέσθαι, ψευδόμενοι· σὲ δ´ ἔτικτε πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε πολλὸν ἀπ´ ἀνθρώπων κρύπτων λευκώλενον Ἥρην. ἔστι δέ τις Νύση, ὕπατον ὄρος, ἀνθέον ὕλῃ, τηλοῦ Φοινίκης, σχεδὸν Αἰγύπτοιο ῥοάων.» ( Ἡ περιγραφή ἀπό Διόδωρον Σικελιώτη Βίβλος Γ΄ 66-69)
Καί στίς Ἰνδίες τό ἴδιο τόν διεκδικοῦσαν καί στήν Εὔβοια,στήν Θράκη,στήν Τέω τῆς Ἰωνίας,στήν Αἴγυπτον,στήν Ἀραβίαν. Μάλιστα τήν Ἀραβίαν ἐκ τοῦ Διονύσου ονόμασαν Εὐδαίμονα, Τί εὐδαιμονία εἶχε ἡ Ἀραβία, τῆς ἄμμου καί τῆς ξεραΐλας; Ἐκτός καί ἄν καί ἐκεῖ ὑπῆρχε ἀναλόγου ὀμορφιᾶς τοπίον πού περιέργως καί αὐτό μετετράπη σε ἔρημον...
Πολλά εἶναι τά περίεργα καί ἀνεξήγητα ὅπως καί στό ὅτι στήν Λιβύη μόνον λατρευόταν ὁ Ποσειδών. Καί αὐτός ἀπό ἐκεῖ μᾶς ἦρθε... Καί τό μαντεῖο τῶν Δελφῶν ( ὁ Ἀπόλλων) ἐκεῖ ἔστειλε τούς Σαντορινιούς νά κάνουν ἀποικία ( την Κερήνη) . Καί ἄλλο παράδοξον ἐδῶ,προσέξτε :
Ὑπῆρχε μία γυναῖκα ἐκ Κρήτης (...) πού παντρεύτηκε ἕναν ἐυγενή (...) τῆς Θήρας,κάποιον Πολύμνηστον. Τό παιδί τους ὀνομάστηκε Βάττος ( ἤ κάπως ἀλλιῶς ὅπως λέει ὁ Ηρόδοτος καί τό Βάττος τό πῆρε μετά στήν Λιβύη,ἀφοῦ Βάττο ἔλεγαν οἱ Λίβυοι τόν βασιλιά). Αὐτός εἶχε πρόβλημα μέ τήν φωνή του καί πῆγε στούς Δελφούς. Ἐκεῖ τοῦ εἶπε ἡ Πυθία ν'ἂφήσῃ τις βλακείες περί φωνῆς και νά σηκωθῆ νά πάῃ στήν Λιβύη καί νά κάνῃ ἀποικία. Πῆγε,ἀλλα μετά ἀπό κανά δυό χρόνια ἦσαν ὅλοι δυσαρεστημένοι μέ τόν τόπο. Ξαναπάῃ στούς Δελφούς καί νά τί ἀπόκριση πῆρε :
αἰ τὺ ἐμεῦ Λιβύην μηλοτρόφον οἶδας ἄμεινον,
μὴ ἐλθὼν ἐλθόντος, ἄγαν ἄγαμαι σοφίην σευ.
Δῆλα δή : Βρέ κοθώνι,νομίζεις πώς πῆγες στήν Λιβύη ΠΟΥ ΠΗΓΑ,καί την ξέρεις καλύτερα ἀπό ἐμένα ; Να θαυμάσω τήν βλακία σου !
Πῆραν δρόμο λοιπόν καί κατέληξαν στήν Λιβύη, σέ κάποια περιοχή ὅπου καί πάλιν βλέπουμε νησί,ποτάμια,δένδρα :
«ἀπικόμενοι δὲ ἐς τὴν νῆσον καὶ ἀναλαβόντες τὸν ἔλιπον ἔκτισαν αὐτῆς τῆς Λιβύης χῶρον ἀντίον τῆς νήσου τῷ οὔνομα ἦν Ἄζιρις, τὸν νάπαι τε κάλλισται ἐπ᾽ ἀμφότερα συγκληίουσι καὶ ποταμὸς τὰ ἐπὶ θάτερα παραρρέει.»( Ηρόδοτος 4,157,1)
Καί μετά ἀπό 7 χρόνια οἱ Λίβυοι τούς ξεσήκωσαν ἀπό ἐκεῖ,λέγοντάς τους πώς θα τούς πᾶνε σέ καλύτερο τόπο,ἐπίτηδες γιά νά μην δοῦν οἱ Σαντορινιοί τοῦ Βούττου,τόν ὀμορφώτερο τόπον ( στήν ἔρημο τῆς Λιβύης; ! ! ! ) πού ἦταν παραδίπλα . Αὐτός λεγόταν Ἴρασα.
Μετά τους ὁδήγησαν σέ μία πηγή,τοῦ Απόλλωνος ὀνομαζομένη,καί τούς εἶπαν : ἐνθαῦτα ὑμῖν ἐπιτήδεον οἰκέειν· ἐνθαῦτα γὰρ ὁ οὐρανὸς τέτρηται. ( Ηρόδοτος 4,158,3)
Δῆλα δή : «Ἄνδρες Ἕλληνες, ὁ τόπος αὐτός εἶναι ὅ,τι πρέπει γιά νά ζήσῃ κανείς· γιατί ἐδῶ ὁ οὐρανός κάνει τρύπα».
Τρύπα κάνει ὁ οὐρανός; Ἄρα,δίοδος,πύλη; Τι διάολο τρύπα ἦταν αὐτή ; !
Τό «πανηγύρι» μέ τό μαντεῖο καί τούς ἀπογόνους τοῦ Βάττου συνεχίστηκε ἕως καί τήν 3η γενιά,ἀλλά αὐτό εἶναι ἄλλη,σχετική βεβαίως,ἱστορία...
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου