Υπάρχει μια ερμηνεία του ονόματος «Απόλλων», που ταιριάζει με τα παραπάνω. Το Α-πολλοί,
δηλαδή όχι πολλοί, αλλά «ένας». (θεός) «Απόλλων μέντοι μυστικώς κατά στέρησιν των πολλών» (Α-πολλοί) «νοούμενος ο εις έστι θεός».[8] Ας
κρατήσουμε το μυστικώς…
Από τους Δελφούς, ας πάμε στο
Ισραήλ: Το Εβραϊκό όνομα που το λέμε «Γιεχωβάς» η «Γιαχβέ» κλπ, είναι ο
αυτοπροσδιορισμός του Θεού όταν ρωτήθηκε από τον Μωυσή στο όρος Χωρήβ:
«Εγώ - Ε-ιμί
- Ο
- Ώ-ν» (είμαι αυτός που
υπάρχει) [9]
«Το κατ’ εξοχήν όνομα του θεού των Εβραίων, όπερ,» /…/«δηλοί
‘εστί’, ‘υπάρχει’, σημαίνει άρα το όν το κατ’ εξοχήν υπάρχον, το εν εαυτώ την
αιτίαν της ιδίας αυτού υπάρξεως έχον, το αναλλοίωτον, αιώνιον και απόλυτον ον»[10]
Χρειάζεται κάποιο σχόλιο ή
σύγκριση με το «όντως ον» του Πλούταρχου; Μία
είναι η έννοια του Θείου, έλεγε ο Φοίβος, ένας είναι ο Θεός, έλεγαν οι Εβραίοι.
Μερικοί άλλωστε εξηγούν το Ε όχι ως «είσαι» αλλά ως «υπάρχεις»,[11] οπότε η ταύτιση με το «Ιεχωβάς»
είναι απόλυτη. Το Δελφικό Ε= «είσαι»,
«υπάρχεις», ταυτίζεται λοιπόν νοηματικά με το Εβραϊκό «Ιεχωβάς»= «είμαι», «υπάρχω»…
Ὁλόκληρο τό θέμα διαβᾶστε το (νά τό διαβάσετε ὅμως,ὅλον) Ἐδῶ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου