Του Γιώργου Δαρδανού...
Στην Αγιά Σοφιά, 30 Οκτωβρίου του 2016, σε μια από εκείνες τις στιγμές που ο άνθρωπος νιώθει τόσο ελάχιστος μπροστά στο βάρος της ιστορίας, σε μια στιγμή πραγματικού δέους και συγκίνησης, άρχισα να ψάλλω το ‘Τη Υπερμάχω’….
Δεν πρέπει να πέρασαν δύο ή τρία λεπτά όταν γύρω στα 10 καρακόλια ήρθαν να «με επιπλήξουν» και να με οδηγήσουν στον υπεύθυνο «φύλαξης» του ναού. Στην «συζήτηση» που έλαβε χώρα, εκφράστηκαν αντίθετες φυσικά απόψεις…. Εγώ προσπάθησα να τους δώσω να καταλάβουν ότι ο ναός είναι μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς και ότι ανήκει στην ανθρωπότητα. Εκείνοι απ’ την πλευρά τους υποστήριζαν ότι βρίσκομαι σε τζαμί. Φορτισμένος τους απάντησα με αγένεια ότι αυτές οι συμπεριφορές χαρακτηρίζουν μόνο λαούς βαρβάρων.
Γιατί, μπορεί να μην είχα ολοκληρώσει το ‘Τη Υπερμάχω’ αλλά στον ναό ακούστηκαν μερικές βυζαντινές νότες…. Όσο για εκείνους που επιμένουν να αγνοούν τη σπουδαιότητά του, ίσως συνειδητοποίησαν ότι μερικές φορές το βάρος της ιστορίας είναι τόσο μεγάλο που καμιά ανθρώπινη δύναμη δεν μπορεί να το αγνοήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου