Χαλύβδινες Ψυχές

Χαλύβδινα τά στήθια κι' ἡ ὁρμή μας  
πού γιγαντώνεται ἀπ’ τούς θρύλους τους παληούς
κι' ἀτρόμητη στό θάνατο ἡ ψυχή μας  
μᾶς ῥίχνει ἀκράτητους στῆς μάχης τούς καπνούς.

Ἀδιάκοπα στούς κάμπους τῆς Πατρίδας  
καβάλα στ’ ἄλογα καί στ’ ἄρματα στητοί,
σάν κεραυνός ὁρμοῦμε καταιγίδας  
οἱ Μαυροσκούφηδες ἐμεῖς οἱ διαλεχτοί.

Χλημήντρισε τ’ ἄτι, βογγάει ἡ μηχανή,  
καλπάζουν κι' οἱ δυό νικηταί  
βροντάει τό κανόνι καί τρέχουν μ’ ὁρμή,  
τῆς χώρας μας οἱ ἐλευθερωταί.

Ἀπ’ τ’ ἄρματα στ’ ἄτια πετᾶ ἡ Λευτεριά,  
στή Νίκη ὁδηγεῖ τρομερή,  
κι' ἀστράφτουν τά μάτια καί πάλλει ἡ καρδιά  
γιά μιά μεγάλη Ἑλλάδα κι' ἰσχυρή.

Ἀτσάλι καί ψυχή τό Σύμβολό μας  
καί κάθε ἐχθρός μπροστά μας χάνεται με μιᾶς,
 ὅταν μέ τ’ ἄρμα μας καί τ’ ἀλογό μας  
παντοῦ σκορπίζουμε ἀγέρι Λευτεριᾶς.

Στῆς μάχης τή φωτιά ἀδελφωμένοι,  
μ’ ἕναν παλμό θωρακισμένοι και ἱππεῖς,  
γιά τήν Ἑλλάδα μας τήν δοξασμένη,
ὁρμοῦμε ἐμπρός μέ τήν ὁρμή τῆς ἀστραπής.