Αυτό που βλέπετε ήταν ο επιβλητικός ναός του Δία - Βάαλ στην αρχαία πόλη της βασίλισσας Ζηνοβίας.
Εκεί όπου κατέληγαν οι ταξιδιώτες και οι έμποροι που περνούσαν από
την περίλαμπρη πολιτεία της Παλμύρας για αιώνες. Έλληνες, Ρωμαίοι,
Ιουδαίοι, Ασσύριοι, Φοίνικες, ανατολίτες, όλες οι φυλές της οικουμένης
ξαπόσταιναν στο πλούσιο βασίλειο στην όαση αυτή καταμεσής της ερήμου.
Διάσχιζαν την κεντρική λεωφόρο της πόλης, ανάμεσα σε περιστύλια, σπίτια,
καταστήματα και στοές για φτάσουν στον μεγάλο ναό που φωτίζονταν από
τις δάδες και τα λυχνάρια. Όσο γύρω η έρημος άναβε τα άστρα της.
Ο ναός αυτός δεν υπάρχει πλέον. Μετά από 20 αιώνες, το 2015, βάρβαροι τον έζωσαν με εκρηκτικά και τον ανατίναξαν.
Ενα από τα σημαντικότερα μνημεία της αρχαιότητας, παγκόσμια (δική μας
δηλαδή) πολιτιστική κληρονομιά. Σωριάστηκαν οι περήφανοι τοίχοι που
είχαν αντισταθεί στους ανέμους της ερήμου και στη βία των ανθρώπων τόσα
χρόνια.
Έπεσαν οι κίονες. Συντρίφτηκε ο μοναδικός γιγαντιαίος μονόλιθος που
κάλυπτε το ιερό, με την εκπληκτικής τέχνης απεικόνιση του Ήλιου απέναντι
από αυτή της σελήνης. Τα κτήνη λίγο νωρίτερα είχαν βασανίσει και
αποκεφαλίσει τον 82χρονο Έφορο αρχαιοτήτων, μελετητή και φύλακά του για
50 τόσα χρόνια.
Πάει. Δεν υπάρχει πια. Έπεσε. Ανατινάχτηκε. Δεν θα τον ξαναδούμε.
Για έγκλημα πολέμου μίλησε η Γενική Διευθύντρια της UNESCO, και κάλεσε πάλι τη Διεθνή Κοινότητα να παρέμβει.
Ευχαριστώ την τύχη που με αξίωσε να βρεθώ στον ίσκιο του, που νόμιζα
πως θα κρατήσει πολύ μετά τη δική μου ζωή. Πως εγώ ήμουν το τίποτε
μπροστά του. Πως αυτός θα κουβαλά στην αιωνιότητα τα πατήματά μου, όπως
και εκατομμυρίων άλλων ανθρώπων τόσον χρόνο, τόσους αιώνες.
Κι όμως, αλλιώς ήρθαν τα πράγματα. Εγώ χρεώθηκα στην υπόλοιπη μικρή,
σύντομη και άσημη ζωή μου να τον κουβαλώ μέσα μου λαμπρό κι ασήκωτο. Μια
πολύτιμη ανάμνηση χαραγμένη στα φευγαλέα κύτταρα του νου και στις
αφηγήσεις της γλώσσας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου