Όλος ο «προοδευτικός» κόσμος πηγαίνει κάθε χρόνο στο Ποτότσαρι στη Σεμπρενίτσα για μια γενοκτονία που δεν έγινε ποτέ, και για να προσκυνήσει τους 6500 μουσουλμάνους που σκοτώθηκαν μαχόμενοι, προσπαθώντας να πάνε στην «μουσουλμανική» Τούζλα ,όταν έπεσε η Σεμπρενίτσα στα χέρια των Σέρβων. Όλους, τους βρήκαν θαμένους ψάχνοντας με δορυφόρους, πάνω στο βουνό, σε μια ακτίνα 150 χιλιομέτρων.
Σε εμάς ,σε μια πολύ μικρότερη έκταση από τη Σεμπρενίτσα , στο Μελιγαλά, στην Καλαμάτα , στους Γαργαλιάνους και στα γύρω χωριά, σε μια ακτίνα 30 χιλιομέτρων εκτελέστηκαν τον Σεπτέμβρη του 1944, περίπου 5000 άμαχοι και αιχμάλωτοι, αλλά για αυτό το έγκλημα πολέμου, για αυτή τη Γενοκτονία, δεν θέλει να ακούει καμιά «ευαίσθητη ψυχή», και μας μιλάνε «για γιορτές μίσους», μας λένε ότι «έφταιγαν και τα θύματα» και μετράνε μόνο τα πτώματα της Πηγάδας.
Οι νεκροί της σφαγής του Μελιγαλά όμως δεν είναι μόνο θύματα της Πηγάδας. Είναι και οι εκτελεσμένοι από τα λαο-δικεία στα γύρω χωριά, ενώ τα θύματα των αυτοδικιών δεν τα μετέφεραν ποτέ στην Πηγάδα.
Εκτός από τη Σεμπρενίτσα, η διεθνής κοινότητα, αναγνωρίζει ως το απόλυτο εγκλήματα πολέμου και τη σφαγή των 22.500 Πολωνών αιχμαλώτων, από τους σοβιετικούς στο δάσος του Κατίν. Αυτά, είναι εγκλήματα πολέμου όπως εκείνα που έκαναν οι Γερμανοί στα Καλάβρυτα το Δίστομο και την Κάνδανο.
Αντίθετα, τα εγκλήματα των κομμουνιστών στον Μελιγαλά, την Καλαμάτα και τους Γαργαλιάνους τον Σεπτέμβρη του '44, με την οργανωμένη σφαγή 5000 αιχμαλώτων και αμάχων, εξακολουθεί να θεωρείται από τους αριστερούς , «ηρωικό κατόρθωμα», και οι «προοδευτικούληδες» χαρακτηρίζουν το μνημόσυνο των αδικοχαμένων ως «γιορτή μίσους».
Εάν υπάρχει ένα στοιχείο «μίσους», αυτό είναι η σφαγή, με εντολή του ΚΚΕ των αιχμαλώτων.
Οι κομμουνιστές, ποτέ δεν ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη για το έγκλημα του Μελιγαλά και δεν ζήτησαν ποτέ συγνώμη.
Η εκτέλεση των αμάχων και αιχμαλώτων, στον Μελιγαλά, την Καλαμάτα και τους Γαργαλιάνους , έγινε με καθαρά πολιτική απόφαση που ήρθε «από ψηλά», και όχι από τα τοπικά πολιτικά στελέχη και είχε σχεδιαστεί πριν την αποχώρηση των Γερμανών, όπως αλώστε και οι σφαγές του «Κόκκινου Δεκέμβρη».
Παρά τα ψέματα των αριστερών , η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων του Μελιγαλά , δεν εκτελέστηκαν γι αυτά που ίσως είχαν κάνει, αλλά γι αυτά που δε δέχονταν να κάνουν.
Το ΟΧΙ στον κομμουνισμό, επέβαλε τη θανατική τους καταδίκη.
Ο Βελουχιώτης, λίγες μέρες μετά τις σφαγές ομολόγησε τα εγκλήματα, μιλώντας στις 29 Οκτωβρίου 1944 στην πλατεία Ελευθερίας της Λαμίας , στην πανηγυρική συγκέντρωση του ΕΑΜ. «Τώρα φωνάζουνε ότι ο Άρης σφάζει. Ναι, σφάξαμε κι είμαστε έτοιμοι να ξανασφάξουμε, αν χρειαστεί. Ποιους όμως σφάξαμε; Σφάξαμε κείνους που πρόδιδαν στους καταχτητές τους Έλληνες, κείνους που κλέβανε το λαό και διαπράττανε εγκλήματα», είπε. Το ίδιο βλακώδες ερώτημα, «Ναι, σφάξαμε αλλά ποιους σφάξαμε»; Το επαναλαμβάνουν οι κομμουνιστές και οι προοδευτικοί , μέχρι και σήμερα.
Τέλος πάντων, 71 χρόνια μετά, τα εγγλέζικα αρχεία παραμένουν κλειστά και «απόρρητα, λείπουν «χαρτιά και ντοκουμέντα», ενώ, επειδή πολλοί εξακολουθούν να μην το θέλουν, δεν ξέρουμε , τι ακριβώς έγινε.
Πρέπει να πάψει η προσβολή στη μνήμη των νεκρών με την συμμαχική υιοθέτηση των ψευδών των κομμουνιστών, ότι «μπήκαν μαχόμενοι στον Μελιγαλά» και ότι ,«εκάμθη η αντίσταση».
Συνοπτικά επισημαίνω.
Ο σύνδεσμος της Force 133 , ο (καμπούρης) λοχαγός Ντόναλντ Γκίμπσον, μπήκε στον Μελιγαλά το βράδι της 14ης Σεπτεμβρίου, μίλησε με τους επικεφαλής των αμυνομένων και τους έπεισε να παραδοθούν εγγυώμενος ότι θα κριθούν από τη νόμιμη κυβέρνηση.Το πρωί της 15ης Σεπτεμβρίου δεν υπήρξε καμιά επίθεση του ΕΛΑΣ στον οποίο είχαν σωθεί τα πυρομαχικά, αλλά έγιναν διαπραγματεύσεις.
Ο Μελιγαλάς δεν αλώθηκε αλλά παραδόθηκε μετά από συμφωνία με τους άγγλους στρατιωτικούς συνδέσμους και με τις εγγυήσεις των Εαμιτών της πόλης. Το πρωί της 15ης Σεπτεμβρίου 1944 τριμελής επιτροπή των κατοίκων βγήκε και διαπραγματεύτηκε με την ηγεσία των Κουκουέδων.
Ο σεβασμός της μνήμης των νεκρών επιβάλει την αποκάλυψη της αλήθειας και αυτή την αλήθεια θέλουν να κρύψουν οι σύμμαχοι και οι κομμουνιστές. Η Τέχνη του ψεύδους άλλωστε, είναι πρωτίστως τέχνη «επαναστατική». Μαρξιστική-Λεννινιστική.
 |
| φωτο |
Τα θύματα της «Πηγάδας», ήσαν αιχμάλωτοι που είχαν παραδοθεί, κατόπιν συμφωνίας με τον άγγλο στρατιωτικό σύνδεσμο.
Οι κομμουνιστές ήσαν στενοί συνεργάτες των άγγλων και χωρίς την έγκριση ή την ανοχή των Άγγλων δεν θα γινόταν ποτέ η σφαγή στον Μελιγαλά ούτε τα Δεκεμβριανά.
Αφού υπάρχει η σφαγή της Σεμπρενίτσα το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο οφείλει να εκδώσει ψήφισμα και να αναγνωριστεί η «σφαγή του Μελιγαλά» ως έγκλημα πολέμου
Δελτίο τῶν 11
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου