Ἡ Μαύρη Βίβλος τοῦ Κομμουνισμοῦ

Επιτέλους βρέθηκε κάποιος να πει τα πράγματα με αριθμούς και με το όνομά τους, για το πόσο εγκληματική οργάνωση είναι η Κομμουνιστική, πόσα εκατομμύρια ανθρώπους δολοφόνησε στεγνά και σαδιστικά στο όνομα μιας νεκρής ιδεολογίας, μένει τώρα να αποδεχτούν οι διανοούμενοι το λάθος τους. Καλά !!! αυτό το τελευταίο μπορεί να γίνει αφού ο ήλιος βγει απ’ την Δύση.

Η σχέση της μαρξικής άνευ θεού θρησκείας με την ελευθερία δεν χρήζει εξηγήσεως ή αναλύσεως. Εξηγήθηκε και αναλύθηκε για διάστημα μεγαλύτερο των 70 ετών σε μια απέραντη φυλακή με εκατοντάδες εκατομμύρια κρατουμένους, που αποκαλείτο από τους κομισάριους-δεσμοφύλακες «σοβιετικές σοσιαλιστικές δημοκρατίες». Τα αποτελέσματα του πολυετούς εγκλεισμού λαών σε αυτό το κολαστήριο τα είδαμε και τα κύματα από τα απόνερα της σύστασης και της διάλυσης αυτής της φρικτής κατασκευής δεν έχουν καταλαγιάσει ακόμα.

Κάθε τι που εξυπηρετεί την επιβίωση, την ανάπτυξη και την γιγάντωση της κοσμικής θρησκείας του κομμουνισμού είναι ανεκτό, «ελεύθερο», «δημοκρατικό» και «προοδευτικό». Το αυτό ισχύει και για τα υπόγεια της KGB, της Στάζι, της Σιγκουρίμι και της Σεκιουριτάτε, όπου – κατά το δόγμα των εναπομεινάντων κομμουνιστών – ανθούσαν τα ανθρώπινα δικαιώματα και ευωδίαζε η προστασία της «επανάστασης» από τους αντιφρονούντες, οι οποίοι σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις χαρακτηρίζονταν «πράκτορες» και «συνωμότες».

Παρόλο που σε παγκόσμιο επίπεδο το κομμουνιστικό τοξικό νέφος διαλύθηκε δίχως καν να χρειαστεί να φυσήξει άνεμος πολέμου, στην παράξενη πατρίδα μας η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς δεν αμφισβητήθηκε ούτε για ένα εικοσιτετράωρο! Η σοσιαλδημοκρατία και η Δεξιά κυβέρνησαν, αλλά δεν εξουσίασαν, αφού η έννοια της εξουσίας δεν ταυτίζεται τόσο με το υλικό πεδίο, αλλά με την κυριαρχία επί του πνεύματος και την δυνατότητα απονομής των χαρακτηρισμών «καλό» και «κακό» σε πρόσωπα, καταστάσεις και δομές.

Το ΚΚΕ ήταν το μητρικό πλοίο που μετέφερε τις ψευδαισθήσεις της αταξικής κοινωνίας, αλλά έκρυβε στα αμπάρια του τους σκελετούς της υπονόμευσης της Μικρασιατικής εκστρατείας, τα αποτρόπαια εγκλήματα των Δεκεμβριανών, την απόφαση της 5ης Ολομέλειας για «την πλήρη εθνική αποκατάσταση» του «μακεδονικού λαού» κ.α. Ωστόσο, παρά την παγίωση των ποσοστών του σταλινικού κόμματος και την φθίνουσα πορεία του, οι αλληλοδιάδοχες μεταλλάξεις του ουδέποτε διαφοροποιήθηκαν σαφώς από τα ιστορικά αποθέματα παραφροσύνης και ανθελληνισμού που στιγμάτισαν την αιματηρή πορεία αυτής της σύναξης. Ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο Άρης Βελουχιώτης, η ΟΠΛΑ, και όλα τα υπόλοιπα ονόματα και ακροστιχίδες που ταυτίστηκαν με τον φόνο, αποτελούν περίβλεπτα κειμήλια για το σύνολο της ντόπιας Αριστεράς.

διαβᾶστε ὁλόκληρο τό ἄρθρο ἐδῶ