«Η ζωή είναι μια δύσκολη τέχνη» είπε κάποιος και φαίνεται πως η καθημερινότητα επαληθεύει τη ρήση. Πυξίδα και οδηγός στο λαβύρινθο της ανθρώπινης βίωσης, το «μέτρο».
Το «μέτρο» και η αρμονία που έδωσαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι στον κόσμο, τα οποία σήμερα έχουν χαθεί και η ανθρωπότητα πλέει σε θολά και αχαρτογράφητα νερά γιατί ο σημερινός κόσμος ελέγχεται πια από σκοτεινές ανθελληνικές δυνάμεις που αντιμάχονται συστηματικά τον ελληνικό τρόπο ζωής και σκέψης.
Τα αξιακά πρότυπα και οι σταθερές του ανθρώπινου βίου που για χιλιάδες χρόνια νοηματοδοτούνταν από την ελληνική κουλτούρα, έχουν πεταχτεί στα «σκουπίδια» σαν υλικά ληγμένα, άχρηστα και επικίνδυνα. Την ίδια στιγμή που αποκυήματα πνευματικής τερατογέννεσης τείνουν να καταλάβουν τη θέση τους.
Έτσι, από τη μια πλευρά έχουμε τον ακραίο σκοταδισμό των φονταμενταλιστών των ασιατικών κοινωνιών, όπου θανατώνονται άνθρωποι επειδή είναι ομοφυλόφιλοι γιατί έτσι ορίζει η «σαρία» και από την άλλη τον αχαλίνωτο ηθικό ξεπεσμό των δυτικών κοινωνιών, τον οποίο οι προαγωγοί του αρέσκονται να αποκαλούν ηθική απελευθέρωση και ανεκτικότητα, όπου οι άνθρωποι προτρέπονται ευθέως ή να γίνουν ομοφυλόφιλοι ή να αποδεχτούν ότι η ομοφυλοφιλία συνιστά έναν υγιή σεξουαλικό προσανατολισμό, απόλυτα φυσιολογικό. Όποιος μάλιστα διαφωνεί με αυτά και το διατυπώνει δημόσια, τιμωρείται με βάση τον περίφημο «αντιρατσιστικό»˙ τη «σαρία» της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Αν στις κοινωνίες των φονταμενταλιστών μια ανύπαντρη κοπέλα έχει προγαμιαίες σχέσεις ή ακόμη χειρότερα αν μείνει έγκυος εκτός γάμου, είναι προτιμότερο να αυτοκτονήσει για να μην υποστεί τις συνέπειες της «σαρίας». Για να «διορθώσει» αυτή την απαράδεκτη ακρότητα η «πολιτισμένη» δύση φθάνει στο άλλο άκρο. Βγάζει όλες τις κοπέλες στο «κλαρί» από την προεφηβική ηλικία και ενοχοποιεί το γάμο και την οικογένεια για την κοινωνική απόρριψη που υπήρχε κάποτε στις εκτός γάμου σχέσεις των δυο φύλων.
Στη μια κοινωνία οι γυναίκες απαγορεύεται ακόμη και να μαθαίνουν γράμματα ή να εργάζονται εκτός σπιτιού, ενώ στην άλλη όποια γυναίκα δεν έχει σπουδάσει, δεν έχει δικό της πορτοφόλι και έχει σαν επίκεντρο της ζωής της το σπίτι και την οικογένειά της, βιώνει την απαξίωση και την κοινωνική περιθωριοποίηση.
Και οι αμετροέπειες και ακρότητες μεταξύ των δυο μετα-ελληνικών κόσμων δεν έχουν τέλος.
Είναι γνωστό άλλωστε ότι σε «πολιτισμένα» κράτη της δύσης σήμερα, λειτουργούν νόμιμα, παρέχοντας μάλιστα και αποδείξεις παροχής υπηρεσιών, οίκοι ανοχής με ζώα. Ενώ σε κάποια άλλα έχει απαγορευθεί η λειτουργία τέτοιων οίκων, όχι με το σκεπτικό ότι πρόκειται για ακραία ανωμαλία, αλλά γιατί ο νομοθέτης δεν μπόρεσε να βρει τρόπο που να πιστοποιεί την απαραίτητη θετική υποκειμενική διάθεση του ζώου.
Tο αστείο είναι πως τα δυο αυτά μετα-ελληνικά μοντέλα «πολιτισμού», αλληλοκατηγορούμενα προπαγανδίζουν το καθένα υπέρ του εαυτού του, πως η καθολική του επικράτηση θα εξαλείψει τις ακρότητες του άλλου.
Η εξάλειψη όμως μιας ακρότητας με μια άλλη ακρότητα, αφενός είναι αδύνατη, αφετέρου συνιστά λύση αλυσιτελή και αδιέξοδη.
Οι Έλληνες εθνικιστές, ορθά κοφτά, λένε όχι στα «άκρα». Σε όλα ανεξαιρέτως τα «άκρα». Όχι στη μπούρκα και τον ασιατικό σκοταδισμό, όχι όμως και στην ηθική σήψη των δυτικών κοινωνιών και στη δήθεν απελευθέρωση του ανθρώπου από τη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Λένε ναι στη φυσική τάξη πραγμάτων. Ναι τους διακριτούς ρόλους που αυτή συνεπάγεται. Ναι στη νομοθετική τους αποτύπωση για να εξασφαλισθεί η συμβατότητα της λειτουργίας της κοινωνίας με το μέτρο και την αρμονία της φυσικής τάξης πραγμάτων. Όχι στην ισοπέδωση και την τεχνητή εξομοίωση των πάντων.
Με διάφορες σοφιστείες και φτηνά ευφυολογήματα του τύπου: ένας είναι ο Θεός όπως κι αν τον ονομάζουν και τον λατρεύουν οι άνθρωποι εδώ ή εκεί, να χτυπήσουν την Ορθοδοξία και να επιβάλλουν την Πανθρησκεία, την αθεΐα ή τις ατέλειωτες σκοτεινές και ελεγχόμενες από τη ΝΤΠ αιρέσεις.
Όμως όλα αυτά είναι καταδικασμένα σε αποτυχία γιατί καμιά Νέα Τάξη Πραγμάτων δεν μπορεί να καταργήσει τη φυσική τάξη πραγμάτων. Το τεχνητό δημιούργημα, όσο τέλειο κι αν είναι, θα είναι πάντοτε κατώτερο από αυτό του Δημιουργού. Γιατί η φυσική τάξη πραγμάτων δεν είναι εφεύρημα του ανθρώπινου νου, αλλά ο τρόπος που συνιστά τη ζωή και την κοσμική αρμονία.
Άνδρες και γυναίκες είναι προφανώς ίσοι ως άνθρωποι δεν είναι όμως όμοιοι. Ούτε και θα μπορούσαν να γίνουν ποτέ όμοιοι, αν έτσι ήθελαν να το ορίσουν οι άνθρωποι. Είναι άλλο πράγμα να μην υπάρχουν φραγμοί που στερούν την ελευθερία στην επαγγελματική δραστηριοποίηση της γυναίκας, κάτι που μπορεί να ρυθμιστεί με νόμους και άλλο με πρόσχημα το αυτονόητο δικαίωμα στην επαγγελματική της δραστηριοποίηση να αποσυνδέουν κάποιοι την έννοια της μητρότητας από τη γυναικεία φύση.
Είναι άλλο πράγμα σε μια πραγματικά πολιτισμένη κοινωνία να μην στιγματίζεται κοινωνικά μια κοπέλα που αποκτά παιδί εκτός γάμου και άλλο με πρόσχημα το μη στιγματισμό να ενοχοποιείται ο θεσμός της οικογένειας σαν κάτι το ξεπερασμένο που καταργεί τις ανθρώπινες ελευθερίες και προκαλεί τον δήθεν στιγματισμό της εκτός γάμου τεκνοποιίας. Δεν κόβουμε το κεφάλι όταν έχουμε πονοκέφαλο Η οικογένεια αποτελεί το κύτταρο της κοινωνίας και οι ρόλοι του πατέρα και της μάνας εντός αυτής, είναι αναντικατάστατοι...
Επίσης το έθνος, που δεν είναι τεχνητό δημιούργημα της πλουτοκρατίας για την εκμετάλλευση των μαζών, όπως ισχυρίζεται το «κομουνιστικό μανιφέστο», η «σαρία» της αριστεράς, αλλά δημιούργημα αρχέγονης ζωτικής ορμής που θέλει την κοινωνική οργάνωση να υπακούει σε ιστορικά, πολιτισμικά και φυλετικά δεδομένα δεν ευθύνεται για τις συγκρούσεις ανά τον κόσμο, όπως ομοθυμαδόν διατείνονται νεοφιλελεύθεροι (ΝΤΠ) και αριστεροί για να επιρρίψουν τις ευθύνες για αυτές στον εθνικισμό. Η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά αυτούς τους ίδιους και οφείλεται στις πλανητικές τους βλέψεις, όσο και αν προσπαθούν να τις συγκαλύψουν κάτω από ωραίες λέξεις όπως: «παγκόσμια ειρήνη», «δουλειά και προκοπή».
Λόγια δηλαδή μεγάλα και ψεύτικα με τα οποία επιχειρούν να αποκρύψουν και να εξωραΐσουν την επιθετικότητα, καθώς και τις ακραίες και αμετροεπείς επιλογές τους, που καταργούν την ιδιοκτησία και την αυτοδιάθεση, άρα και την ελευθερία του ανθρώπου, διαταράσσοντας τη φυσική τάξη πραγμάτων.
Το έθνος και ο εθνικισμός καταπολεμά όλους τους ιμπεριαλισμούς, νεοφιλελεύθερους, αριστερούς και ισλαμιστικούς με απόλυτο σεβασμό στην ετερότητα και την αυτοδιάθεση.
Μόνο που τον «πήχη» της ετερότητας δεν τον τοποθετεί σε ατομικό επίπεδο όπως πονηρά ορίζουν η αριστερά και η ΝΤΠ για να κατακερματίσουν τις εθνικές συσπειρώσεις των λαών και να μεταφέρουν τη σύγκρουση από το διεθνές περιβάλλον μέσα στις κοινωνίες.
Ο εθνικισμός τοποθετεί τον πήχη σεβασμού της ετερότητας σε επίπεδο έθνους. Όποιος λοιπόν ενοχλείται από τους πολιτισμούς των άλλων εθνών, μένει στη δική του χώρα, όπου μπορεί να απολαμβάνει ανεμπόδιστα τις πολιτισμικές της ιδιαιτερότητες, χωρίς να απαιτεί στο όνομα ενός ψευδεπίγραφου πολυπολιτισμού, στην πραγματικότητα καμουφλαρισμένου ολοκληρωτισμού, να μετατρέψει περιοχές άλλων χωρών σε «Καμπούλ».
Είναι φανερό ότι η ανθρωπότητα έχει οδηγηθεί σε αυτές τις ακρότητες και αυτά τα τραγικά αδιέξοδα, επειδή έχασε το μέτρο. Και το μέτρο χάθηκε όταν ο ελληνισμός δεν άντεξε τη συνδυασμένη επίθεση της ανίερης «ιεράς συμμαχίας» της δύσης με το Ισλάμ και λύγισε. Τα δυο συντονισμένα συντριπτικά πλήγματα του 1204 και του 1453, έβαλαν τον ελληνισμό στο περιθώριο και την ανθρωπότητα σε μια αδιέξοδη και αμετροεπή πορεία άκαρπης αναζήτησης ενός μετα-ελληνικού μοντέλου ζωής και σκέψης.
Οι ακρότητες των επίδοξων μνηστήρων του μετα-ελληνικού κόσμου, ήτοι του «πολυπολιτισμού του νεοφιλελευθερισμού, του Ναγκασάκι και της Χιροσίμα», «της δικτατορίας της παγκόσμιας εργατιάς των κομμουνιστών, των «Γκουλάγκ», του «Πολ Ποτ»» και «του απίστευτου σκοταδισμού της σαρίας του Ισλάμ» δεν αποτελούν παρά τις συνέπειες αυτής της οδυνηρής ήττας του ελληνισμού.
Μοναδική ελπίδα επαναφοράς του κόσμου σε μια πορεία χωρίς ακρότητες, το ελληνικό «μέτρο». Το «μέτρο», που μόνον η «πράγματι» μετριοπαθής ιδεολογία του ελληνικού εθνικισμού και του Λαϊκού Συνδέσμου Χρυσή Αυγή μπορεί να εξασφαλίσει.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου