Ο θάνατος του Στάλιν, το ΚΚΕ και η υποκρισία του

Στον «(β)Ριζοσπάστη» της Πέμπτης, στη στήλη σαν σήμερα, γράφτηκαν τα εξής:
«1953  Πεθαίνει ο Ιωσήφ Στάλιν (Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι), ΓΓ της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος (Μπολσεβίκων) και ηγέτης της Σοβιετικής ένωσης. Το όνομα και η δράση του Ι. Β. Στάλιν συνδέθηκαν με σημαντικά βήματα στη σοσιαλιστική οικοδόμηση της ΕΣΣΔ τις δεκαετίες του 1920 και του 1930, τη διαπάλη με οπορτουνιστικά ρεύματα, καθώς και με την καθοριστική συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης στη μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όλα αυτά αποτέλεσαν βασικό λόγο που, ως ηγέτης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, λοιδορήθηκε και συκοφαντήθηκε όσο κανείς άλλος, τόσο από τον ταξικό αντίπαλο όσο και από τις δυνάμεις του οπορτουνισμού. Μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ (1956) και με όχημα τη λεγόμενη «αποσταλινοποίηση» προωθήθηκε δεξιά οπορτουνιστική στροφή στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα».

Είναι ολοφάνερο ότι εδώ έχουμε τον εγκωμιασμό του μεγαλύτερου εγκληματία στη σύγχρονη παγκόσμια ιστορία. Τόσο τα Έθνη του τερατουργήματος της Σοβιετικής Ένωσης όσο και τα Έθνη της υπόλοιπης Ανατολικής Ευρώπης γνώρισαν στο πετσί τους την κτηνωδία του απάνθρωπου αυτού μπολσεβίκου.

Για τους νοσταλγούς του, όμως, στο ΚΚΕ δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό γι αυτόν τον σφαγέα των Λαών, ανάμεσα τους και οι Πόντιοι της Σοβιετικής Ένωσης, οι οποίοι τράβηξαν τα πάνδεινα επί της παντοδυναμίας του. Θρασύδειλοι, όμως, όπως πάντα οι εγχώριοι άνεργοι υπαλληλίσκοι του μπολσεβικισμού, καθώς το κεντρικό κατάστημα «κατέβασε ρολά» το 1991, λένε ότι ο Στάλιν «λοιδορήθηκε και συκοφαντήθηκε όσο κανείς άλλος, τόσο από τον ταξικό αντίπαλο όσο και από τις δυνάμεις του οπορτουνισμού». Προφανώς στις «δυνάμεις του οπορτουνισμού» οι μαγαζάτορες του ΚΚΕ συμπεριλαμβάνουν και τον εαυτό τους, αφού από το 1956 μέχρι και πριν από λίγα χρόνια δεν είχαν κανένα πρόβλημα να κινούνται με όχημα τη λεγόμενη «αποσταλινοποίηση».

Γι’ αυτό, άλλωστε, το 1956 καθαίρεσαν από την αρχηγία του ΚΚΕ τον πιο πιστό «σκύλο» και γλείφτη του Στάλιν, τον Νίκο Ζαχαριάδη, στολίζοντάς τον με βαρύτατους χαρακτηρισμούς. Μετά από 55 χρόνια (2011) «θυμήθηκαν» να τον αποκαταστήσουν κι αυτόν. Δικαίωμά τους, φυσικά, να κινούνται μέσα στον χρόνο αναλόγως με τις επιθυμίες της εκάστοτε ηγετικής κλίκας του Κρεμλίνου (Στάλιν, Χρουτσιόφ, Μπρέζνιεφ, Γκορμπατσόφ) και να χορεύουν ως εκπαιδευμένη αρκούδα στους ρυθμούς που υπαγόρευαν οι διαταγές της.

Αλλά ας μην μιλάνε στο ΚΚΕ για Περηφάνια και Αξιοπρέπεια. Μια ζωή εθνοπροδότες και υπηρέτες του σοβιετικού ιμπεριαλισμού ήταν, ενώ μετά την κατάρρευσή του, ζούνε αποκλεισμένοι στον αφύσικο, παρανοϊκό και μισάνθρωπο μικρόκοσμό τους.

Γιώργος Μάστορας