Τα ευρωπαϊκά κόμματα που τα ΜΜΕ βαφτίζουν «ακροδεξιά», «ξενοφοβικά» και «εξτρεμιστικά»

Του Ricardo Duchesne*, καθηγητή ιστορικής κοινωνιολογίας 

(Πρωτότυπος τίτλος: The Moderateness of the Far Right & the Extremism of Immigration) - Counter Currents / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ 

Η θέση που - κατόπιν συστηματικής πλύσης εγκεφάλου - τείνει να γίνει «κρατούσα» ότι η μαζική μετανάστευση είναι απαραίτητη για τον πολιτιστικό και οικονομικό «εμπλουτισμό» των ευρωπαϊκών εθνών είναι ίσως η πιο ακραία πολιτική που έχει εφαρμοστεί ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία. Αυτή η πολιτική, εμπνευσμένη από τον πολιτιστικό μαρξισμό, φέρνει μια μη αναστρέψιμη μεταβολή των εγγενών εθνικών και πολιτιστικών ταυτοτήτων των ευρωπαϊκών εθνών. Πολύ πιο ύπουλος από τον οικονομικό μαρξισμό, ο πολιτιστικός μαρξισμός είναι αυτός που κυριαρχεί σήμερα στη Δύση.

Το πολιτικό μας τοπίο είναι τόσο παγιδευμένο από την ορθότητα της εν λόγω απειλητικής ιδεολογίας που οι υποστηρικτές της εμφανίζονται ως «μοντέρνα» και «ανεκτικά» άτομα με αληθινά «προοδευτικές» ιδέες, ενώ εκείνοι που αντιδρούν στη μαζική μετανάστευση θεωρούνται «ακροδεξιοί εξτρεμιστές».

Πρόσφατα είπα να ερευνήσω τις ιδέες και τις πολιτικές μερικών από τα πολιτικά κόμματα στα οποία τα ΜΜΕ τους έχουν βάλει την ταμπέλα του «ακροδεξιού». Δεδομένου ότι τα κόμματα που χαρακτηρίζονται έτσι υπάρχουν κυρίως στην Ευρώπη, η κύρια φράση αναζήτησης που χρησιμοποιήθηκε ήταν «ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη». Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι ο μόνος λόγος που ένα πολιτικό κόμμα στην Ευρώπη ονομάζεται «εξτρεμιστικό», «ξενοφοβικό» ή «εξαιρετικά συντηρητικό» είναι η αντίθεσή του στους υψηλούς αριθμούς μετανάστευσης - ανεξάρτητα από την συνολική του πολιτική πλατφόρμα. Με προβλημάτισε και το γεγονός ότι τόσο τα αριστερά όσο και τα «μετριοπαθή» δεξιά μέσα ενημέρωσης χρησιμοποιούν τις ίδιες αυτές ανακριβείς ταμπέλες.

Η πλειοψηφία των κομμάτων που ονομάζονται εξτρεμιστικά γενικά ταιριάζουν στη δυτική φιλελεύθερη παράδοση. Έχουν εξίσου μεγάλη ποικιλία στις πολιτικές τους απόψεις όπως τα υπόλοιπα κυρίαρχα κόμματα. Περιλαμβάνουν έναν ενδιαφέρον συνδυασμό εθνικιστικών, παραδοσιακών, κοινωνικά συντηρητικών, ελευθεριακών (libertarian), σοσιαλιστικών και περιβαλλοντολογικών πολιτικών. Θέτουν σε αμφισβήτηση το πρόβλημα της μετανάστευσης στην Ευρώπη, στο πλαίσιο των φιλελεύθερων-δημοκρατικών θεσμών της. Ωστόσο, τα εν λόγω κόμματα καλούνται τακτικά "νεο-φασιστικά" και "νεοναζιστικά" από αριστερούς και ψευτο-δεξιούς.

Πώς γίνεται στον δυτικό κόσμο και μόνο σε αυτό το μέρος του κόσμου, τα κόμματα που επιθυμούν να διατηρήσουν την ιστορική ταυτότητα των λαών τους και να αποφύγουν μια ριζική αλλαγή σε αυτήν, να ονομάζονται «εξτρεμιστικά» από τα κατεστημένα μέσα ενημέρωσης, ενώ οι δυνάμεις που κάνουν έκκληση για μια διαρκή επανάσταση στην κληρονομιά της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένου του ευρωπαϊκού χαρακτήρα του Καναδά, των Ηνωμένων Πολιτειών και της Αυστραλίας, ονομάζονται λογικές και μετριοπαθείς;

Θα ξεκινήσω με μια γενική επισκόπηση των αντίστοιχων πλατφόρμων μερικών από τα σημαντικότερα «εξτρεμιστικά» κόμματα της Ευρώπης. Το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία, υπό την ηγεσία της Marine Le Pen είναι ένα εθνικιστικό κόμμα που ισχυρίζεται ότι δεν είναι ανήκει «ούτε στη δεξιά ούτε στην αριστερά», αλλά απλώς μάχεται για την πολιτιστική και οικονομική ακεραιότητα της Γαλλίας, υποστηρίζοντας ένα συνδυασμό ελεύθερης αγοράς, προστατευτισμού και πολιτικών κοινωνικής πρόνοιας. Το κόμμα υποστηρίζει το τυπικό ρόλο που οι κυβερνήσεις έχουν παίξει στη Γαλλία στον τομέα της υγείας, της εκπαίδευσης, των μεταφορών και της ενέργειας, αλλά επικρίνει τον τρόπο που τα επιδόματα έχουν γίνει μια μορφή βοήθειας από την κυβέρνηση στη μαζική μετανάστευση στη Γαλλία εις βάρος των Γάλλων φορολογουμένων. Η κυριότερη ανησυχία του κόμματος είναι η απειλή για τις φιλελεύθερες και κοσμικές αξίες της Γαλλίας από την μουσουλμανική κουλτούρα. Θέλουν να απελάσουν τους παράνομους, εγκληματικούς και άνεργους μετανάστες, και πιστεύουν ότι η απεριόριστη μετανάστευση από τις μουσουλμανικές χώρες δημιουργεί μια «θανάσιμη απειλή για την εσωτερική ειρήνη στη Γαλλία».

Το Κόμμα της Ελευθερίας στην Ολλανδία με επικεφαλής τον Geert Wilders. Αυτό το κόμμα, επίσης, ασχολείται κατά κύριο λόγο με τη μουσουλμανική μετανάστευση, τάσσεται υπέρ της μηδενικής μετανάστευσης μουσουλμάνων, της απαγόρευσης του Κορανίου, του επαναπατρισμού των εγκληματιών ξένης υπηκοότητας και ζητεί ένα τέλος στο ισλαμικό "απαρτχάιντ των δύο φύλων." Οι άλλες πολιτικές του είναι, επίσης, ούτε δεξιές ούτε αριστερές: 10ετής διαμονή στην Ολλανδία, απαραίτητη κατοικία και επαγγελματική εμπειρία για το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, συνταγματική προστασία της κυριαρχίας της «ιουδαιο-χριστιανικής» και ουμανιστικής κουλτούρας της Ολλανδίας, κατάργηση των αντικαπνιστικών νόμων στα μπαρ, επενδύσεις σε περισσότερα εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας και εγκαταστάσεις καθαρού άνθρακα για τη μείωση της εξάρτησης από το εισαγόμενο πετρέλαιο, απόσυρση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αποκοπή φορολογικών εσόδων σε πολιτικούς οργανισμούς «της αριστεράς» και τεκμηρίωση της εθνότητας των ατόμων που διαπράττουν εγκλήματα. Ωστόσο, αυτές οι ψύχραιμες, με γνώμονα την ασφάλεια, ελευθεριακές ακόμη και φιλο-φεμινιστικές πολιτικές, κρίθηκαν "ακροδεξιές" λόγω του συνδυασμού τους με τις πολιτικές της «αντι-μετανάστευσης».

Οι Αληθινοί Φιλανδοί στη Φινλανδία έγιναν το τρίτο μεγαλύτερο κόμμα στις βουλευτικές εκλογές του 2011. Γνωστό ως ένα εθνικιστικό κόμμα, το κόμμα αντιτίθεται στη χορήγηση της φινλανδικής ιθαγένειας μέσω απλής μετάβασης ή με την υποβολή αίτησης ασύλου. Η λύση τους για τη μείωση των γεννήσεων είναι να ενθαρρυνθούν οι νέες γυναίκες να γεννήσουν περισσότερα φιλανδικά παιδιά, είναι κοινωνικά συντηρητικοί, καταδικάζουν την έκτρωση και τον «γάμο» των ομοφυλοφίλων. Από την άλλη πλευρά, το κόμμα συμφωνεί με αριστερές οικονομικές πολιτικές, ασκεί κριτική στην κορπορατική παγκοσμιοποίηση και υποστηρίζει σθεναρά το φινλανδικό κράτος πρόνοιας. Αλλά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, εστιάζοντας μόνο στις θέσεις του κόμματος για τη μετανάστευση, έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για ένα «ακροδεξιό», παράλογο, ανελεύθερο και μισητό κόμμα. Αντιπαθούν, επίσης, την ιδέα ότι οι Φιλανδέζες πρέπει να κάνουν παιδιά, προτιμώντας την εισαγωγή μεταναστών.

Το Ελβετικό Λαϊκό Κόμμα υποστηρίζει χαμηλή φορολογία και πολύ περιορισμένη μετανάστευση και είναι αντίθετο στην αυξημένη συμμετοχή της Ελβετίας σε υπερεθνικούς οργανισμούς όπως ο ΟΗΕ, ο ΕΟΧ και η ΕΕ. Υποστηρίζουν την αυστηρή ουδετερότητα στις ξένες συγκρούσεις ζητώντας παράλληλα ισχυρό ρόλο για το ελβετικό στρατό ως το αρμόδιο όργανο για την εθνική άμυνα. Ωστόσο, το Ελβετικό Λαϊκό Κόμμα είναι γνωστό ως «εξτρεμιστικό» κόμμα, διότι θέλει η Ελβετία να διατηρήσει τον εθνικό της χαρακτήρα, ο οποίος έχει ήδη αναμειχθεί, αλλά για τους πολιτιστικούς Μαρξιστές και το μείγμα αυτό είναι πολύ «ευρωπαϊκό» και «Λευκό». Τον περασμένο Φεβρουάριο, όταν η πλειοψηφία των Ελβετών πολιτών ψήφισε για τον περιορισμό της μετανάστευσης (μια πρόταση που υποστηρίχτηκε από το ελβετικό Λαϊκό Κόμμα σε αντίθεση με όλα τα άλλα μεγάλα κόμματα, συνδικάτα και επιχειρηματικές ομάδες), τα διεθνή μέσα ενημέρωσης αμέσως κατέφυγαν στην κατηγορία ότι το ελβετικό Λαϊκό Κόμμα είχε «τροφοδοτήσει παράλογους φόβους» κατά των μουσουλμάνων και των μεταναστών εργαζομένων. Η ΕΕ καταδίκασε την ψηφοφορία αυτή, επιμένοντας ότι οι Ελβετοί δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να δεχτούν τη μετανάστευση προκειμένου να ανταποκριθούν στα πρότυπα της οικονομικής προόδου, καθώς οι Ελβετοί, προφανώς, δεν είναι σε θέση να δημιουργήσουν μόνοι τους μια πλούσια χώρα.

Το Λαϊκό Κόμμα της Δανίας, το τρίτο μεγαλύτερο κόμμα στη Δανία, είναι κοινωνικά συντηρητικό και υπερασπίζεται την ‘παραδοσιακή’ οικογένεια, τη μοναρχία και την Εκκλησία της Δανίας, αλλά και επιθυμεί να διατηρήσει ένα ισχυρό σύστημα πρόνοιας για όσους έχουν ανάγκη και είναι υπέρ της προστασίας του περιβάλλοντος και των φυσικών πόρων, με παράλληλη προώθηση της επιχειρηματικότητας και της οικονομικής ανάπτυξης με την ενίσχυση της εκπαίδευσης και την ενθάρρυνση ενός κώδικα ηθικής στον τομέα της εργασίας. Σχετικά με τη μετανάστευση, το πρόγραμμα του κόμματος αναφέρει:

Η Δανία δεν είναι μια χώρα μεταναστών και δεν υπήρξε ποτέ. Έτσι δεν θα δεχτούμε την μετατροπή μας σε μια πολυεθνική κοινωνία. Η Δανία ανήκει στους Δανούς και οι πολίτες της πρέπει να είναι σε θέση να ζουν σε μια ασφαλή κοινότητα που θα βασίζεται στο κράτος δικαίου, το οποίο αναπτύσσεται κατά μήκος των γραμμών του δανικού πολιτισμού.

Για τη θέση αυτή και μόνο, το Λαϊκό Κόμμα της Δανίας έχει χαρακτηριστεί ως ομάδα "που διασπείρει το φόβο" και "λαϊκιστικό".

Το Κόμμα Προόδου της Νορβηγίας, το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα στο κοινοβούλιο της Νορβηγίας, είναι ελευθεριακό (libertarian), θερμός υποστηρικτής των κλασικών φιλελεύθερων αρχών, υπέρ της μικρής κυβέρνησης, της χαμηλής φορολογίας, καθώς και υπέρ των ατομικών δικαιωμάτων. Είναι ενάντια στο ριζικό μετασχηματισμό της Νορβηγίας σε μια παγκοσμιοποιημένη πολυπολιτισμική χώρα και ως εκ τούτου, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης το αποκαλούν «εξτρεμιστικό».

Οι Σουηδοί Δημοκράτες περιγράφουν τον εαυτό τους ως ένα "εθνικιστικό" κόμμα : "Κρατήστε την Σουηδία σουηδική". Τα μέσα ενημέρωσης το αποκαλούν ένα κόμμα που προβάλει τον «αντι-μεταναστευτικό εθνικισμό». Αναγνωρίζει την αξία του «γενναιόδωρου κράτους πρόνοιας» της Σουηδίας, ενώ παρουσιάζεται ως ένα συντηρητικό κόμμα για θέματα νόμου και τάξης, υποστηρίζοντας την κάθειρξη χωρίς αναστολή για τα χειρότερα εγκλήματα και τον επαναπατρισμό των ξένων πολιτών που κρίνονται ένοχοι για σοβαρά εγκλήματα. Θέλει επίσης να σταματήσει η χρηματοδότηση σε πρωτοβουλίες που προωθούν την πολυπολιτισμότητα  και ζητούν να ενισχυθεί η υποστήριξη στην παραδοσιακή σουηδική κουλτούρα. Είναι υπέρ της "παραδοσιακής" οικογένειας, δηλώνοντας στην ιστοσελίδα τους ότι κάθε παιδί πρέπει να έχει "ένα πατέρα και μια μητέρα". Ως εκ τούτου, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν ονομάσει αυτό το κόμμα «φασιστικό».

Το Κόμμα της Ελευθερίας της Αυστρίας, το οποίο είχε τη στήριξη στις δημοσκοπήσεις περίπου του 24-29 τοις εκατό του αυστριακού λαού το 2011, πιστεύει ότι ο εθνικισμός, ο φιλελευθερισμός και η σοσιαλδημοκρατία δεν είναι μόνο συμβατές, αλλά άρρηκτα συνδεδεμένες. Δεν είναι ούτε αριστερό ούτε δεξιό, υποστηρίζοντας την ιδιωτικοποίηση και την χαμηλή φορολογία σε συνδυασμό με τη στήριξη του κράτους πρόνοιας. Υποστηρίζει ότι οι τρέχουσες πολιτικές για τη μετανάστευση υπονομεύουν το κράτος πρόνοιας, ότι ο σοσιαλισμός και η εθνική ταυτότητα είναι αδύνατον να συμβαδίσουν με την απεριόριστη μετανάστευση. Θέλει να διασφαλίσει την επιβίωση της γερμανικής ταυτότητας των Αυστριακών - άρα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν αποφασίσει ότι είναι ένα «φασιστικό» κόμμα.

Τέλος, το UKIP (Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου), κυρίως γνωστό για την θέση του υπέρ της αποχώρησης της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, υποστηρίζει ταυτόχρονα τις «παραδοσιακές συντηρητικές και ελευθεριακές αξίες», συμπεριλαμβανομένων των περικοπών στη φορολογία των εταιριών, την κατάργηση των φόρων κληρονομιάς, της κατά 40 τοις εκατό αύξησης των αμυντικών δαπανών, αλλά ιδού, αυτό το μάλλον mainstream κόμμα, το οποίο ζητεί μόνο μια πενταετία "παγώματος" της μετανάστευσης και το τέλος της ενεργούς προώθησης της πολυπολιτισμικότητας, δεν έχει ξεφύγει από την οργή των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Ο ηγέτης του, ο Nigel Farage, αποφάνθηκε πρόσφατα ότι «σε δεκάδες πόλεις μας, η χώρα αυτή μέσα σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα έχει ειλικρινά γίνει αγνώριστη. . . Είτε πρόκειται για τον αντίκτυπο στα τοπικά σχολεία και νοσοκομεία, είτε πρόκειται για το γεγονός σε πολλά μέρη της Αγγλίας δεν ακούς να μιλιέται η αγγλική γλώσσα πια". Τα mainstream «προοδευτικά» μέσα ενημέρωσης και η ακαδημαϊκή ελίτ κατηγόρησαν το UKIP με όποια κατηγορία μπορούσαν βρουν: «ομοφοβία», «μισαλλοδοξία», «μισογυνισμός», «ακροδεξιός εξτρεμισμός», «επιστροφή του δουλεμπόριο της Αφρικής» και «τραγούδια ναζιστικής θεματολογίας»!

Είναι πραγματικά εκπληκτικό το γεγονός ότι όλα αυτά τα κόμματα έχουν τόσο πολύ κατηγοριοποιηθεί τόσο από τα αριστερά όσο και τα mainstream "συντηρητικά" μέσα: Business Week, TIME, Guardian, the New York Times, Nation, National Review, Slate, National Post, Euro News, CBC, CTV, BBC, The Economist και, σε συμφωνία με όλους αυτούς τους χώρους, το Al Jazeera. Τόσο ενιαία ανακρίβεια μαρτυρά πόσο επιτυχημένη «πορεία μέσω των θεσμικών οργάνων» έχουν πραγματοποιήσει οι πολιτιστικοί μαρξιστές. Η απλή επιθυμία να διατηρήσει την εθνική και πολιτιστική ταυτότητα του έθνους του και η αντίθεση στην απεριόριστη μετανάστευση κάνει ένα κόμμα αμέσως «ξενοφοβικό» και «φασιστικό».

Μέχρι πριν λίγα χρόνια, η αγάπη για την πατρίδα, η πίστη, η προσήλωση και ο σεβασμός για τους προγόνους ήταν κάτι φυσιολογικό και αποδεκτό τόσο από τα δεξιά όσο και τα αριστερά κόμματα. Οι άνθρωποι τότε δεν θεωρούσαν τα ευρωπαϊκά έθνη ως απλές εκτάσεις γης χωρίς ρίζες που χαρακτηρίζονται από «οικουμενικές αξίες» (‘δημοκρατία’ και ‘ισότητα’) προς όφελος της κάθε μιας εθνικής ομάδας στον κόσμο. Τα έθνη ήταν η πατρίδα ενός ιστορικού λαού με ένα συγκεκριμένο σύνολο παραδόσεων και θρησκευτικών πεποιθήσεων, ενός λαού με βαθιές ρίζες σε μία μοναδική ιστορική και εθνική γη.

Το πολιτικό τοπίο έχει υποστεί μια θεμελιώδη αλλαγή από την εφαρμογή της μαζικής μετανάστευσης κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι κατά τη δεκαετία του 1950 και του 1960 τα μέλη του Εργατικού Κόμματος στη Βρετανία ήταν αυτοί που ζητούσαν έλεγχο στη μετανάστευση με την αιτιολογία ότι η Βρετανία δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά να είναι το "κράτος πρόνοιας" για το σύνολο της Κοινοπολιτείας. Οι Εργατικοί ήταν τότε ένα κόμμα που εκπροσωπούσε στην πραγματικότητα τα συμφέροντα της γηγενούς (λευκής) εργατικής τάξης και δεν ήθελε τον ανταγωνισμό για τις θέσεις εργασίας και την καθοδική πτώση των μισθών. Αλλού στην Ευρώπη, η αριστερά αντιτάχθηκε επίσης στους εργαζόμενους που έρχονταν ως επισκέπτες εργαζόμενοι κατά τις πρώτες ημέρες της μετανάστευσης. Όμως οι καιροί έχουν αλλάξει, και σήμερα η αριστερά βλέπει τους μετανάστες ως μια δεξαμενή ψήφων και μελλοντική εκλογική δύναμη για την προώθηση της πολυπολιτισμικότητας, την επέκταση του κράτους και την ανατροπή των παραδοσιακών αξιών των ευρωπαϊκών λαών.

Από την άλλη πλευρά του πολιτικού βιβλίου, η δεξιά βλέπει το μεταναστευτικό εργατικό δυναμικό ως ζωτικής σημασίας για την οικονομική ευημερία και την κορπορατική παγκοσμιοποίηση. Μειώνει τα πάντα για χάρη της οικονομίας και χρησιμοποιεί τακτικά τη μαρξιστική γλώσσα της «αναπόφευκτης» σε σχέση με την «διαφαινόμενη» έλλειψη εργατικού δυναμικού, λόγω της χαμηλής γεννητικότητας και των συνταξιοδοτούμενων γενιών των baby boomers (όσοι γεννήθηκαν μετά τον Β΄ΠΠ). Ελάχιστα κριτικάρει, αν δεν επικροτεί κιόλας, την φεμινιστική υποβάθμιση της μητρότητας και της ‘παραδοσιακής’ οικογένειας. Βάζει σε δεύτερη μοίρα τις μη οικονομικές ανησυχίες για τον διεθνή καπιταλισμό και βλέπει την αρχή της υπεράσπισης του έθνους ως ένα εμπόδιο που πρέπει να δαιμονοποιηθεί και να κατασταλεί. Αρνείται να ρωτήσει γιατί μη-δυτικές χώρες που αντιμετωπίζουν τις ίδιες οικονομικές και δημογραφικές τάσεις αρνούνται την πολυπολιτισμικότητα μέσω της μετανάστευσης και γιατί όλες οι δυτικές χώρες δημιουργήθηκαν στο παρελθόν κάτω από πολύ πιο δύσκολες συνθήκες, χωρίς να εφαρμόζουν πολιτικές που θα κατέστρεφαν για πάντα την κληρονομιά τους. Η  mainstream δεξιά δέχθηκε το αριστερό αξίωμα ότι όποιος είναι αντίθετος στη μετανάστευση είναι «ξενοφοβικός».

Τόσο η συμβατική δεξιά όσο και η αριστερά θα πρέπει ως εκ τούτου να θεωρηθούν ηθικά υπόλογες για την υιοθέτηση της ακραίας πολιτικής της μαζικής μετανάστευσης που είναι η κατάργηση της γενετικής ποικιλομορφίας της Ευρώπης και του κόσμου, στο όνομα μιας γενικής φυλετικά μικτής ανθρωπότητας χωρίς ρίζες και υπερηφάνεια για την καταγωγή της και ως εκ τούτου εύκολα χειραγωγούμενης από την παγκόσμια ελίτ που ενδιαφέρεται για την ισοπέδωση των πολιτιστικών και οικονομικών διαφορών σε όλο τον κόσμο σε συνδυασμό με έναν λυσσαλέο καταναλωτισμό.

* Ο Ricardo Duchesne είναι Καναδός ιστορικός κοινωνιολόγος και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του New Brunswick του Καναδά. Τα κύριο ερευνητικό του ενδιαφέρον είναι ο δυτικός πολιτισμός και η άνοδος της Δύσης. Το πιο γνωστό του έργο είναι το “The Uniqueness of Western Civilization” (‘Η Μοναδικότητα του Δυτικού Πολιτισμού’), του 2011, όπου επικρίνει τις καταστροφικές συνέπειες της πολυπολιτισμικότητας στο δυτικό πολιτισμό. Ο Duchesne είναι σφοδρός επικριτής της πολυπολιτισμικότητας μέσω της μαζικής μετανάστευσης και της πολιτικής ορθότητας στην ακαδημαϊκή κοινότητα. Υποστηρίζει ότι η προώθηση της πολυπολιτισμότητας στη Δύση είναι μέρος μιας ευρύτερης προσπάθειας από την κατεστημένη ελίτ για τη δημιουργία ετερογενών φυλετικά-μικτών κοινωνιών μέσα σε όλα τα ευρωπαϊκά έθνη (συμπεριλαμβανομένων ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλίας) μέσω της προώθησης της μαζικής μετανάστευσης. Ο Duchesne επικρίνει επίσης τους ‘συντηρητικούς’ που προωθούν την ιδέα ότι η Δυτική πολιτική ταυτότητα βασίζεται μόνο στις «οικουμενικές φιλελεύθερες δημοκρατικές αξίες» που είναι αληθινές για όλα τα ανθρώπινα όντα. Το 2014, δημιούργησε το blog "Council of European Canadians", που είναι αφιερωμένο στην προώθηση και την υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων των ευρωπαϊκής καταγωγής Καναδών. [Διάβασε: Συνέντευξη με τον καθηγητή Ricardo Duchesne : Οι πολιτιστικά μαρξιστές ιστορικοί καταργούν την μοναδικότητα του δυτικού πολιτισμού και προωθούν τον πολυπολιτισμικό εξισωτισμό].

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή