Οι «αντιρατσιστικοί» νόμοι έχουν τις ρίζες τους στην κομμουνιστικής έμπνευσης σχολή της Φρανκφούρτης, που ιδρύθηκε το 1920 στην ομώνυμη πόλη. Ιδρυτές ήταν άνθρωποι κατά κύριο λόγο εβραϊκής καταγωγής, με στόχο να εφαρμόσουν τον κομμουνισμό στην Δύση, ήσυχα και με την σταδιακή υπονόμευση του λαϊκού πολιτισμού. Το κίνημα αυτό είναι γνωστό ως «Πολιτιστικός Μαρξισμός». Ένα από τα κορυφαία και πιο γνωστά ονόματα του είναι ο Ηerbert Marcuse.
H άποψη του ήταν ότι η επικρατούσα δυτική κοινωνική τάξη είναι «καταπιεστική» και κάνει «διακρίσεις» εναντίων των μειονοτήτων, αφού υπερτερεί. Αυτό το ονόμασε «κατασταλτική ή καταπιεστική ανοχή», κάτι που το θεωρούσε απαράδεκτο και αντί αυτού πρότεινε αυτό που ονόμασε «κομματική ανοχή των μικρών κομμάτων – ομάδων», δηλαδή την ανοχή μόνον των απόψεων αυτών των «καταπιεσμένων μειονοτήτων» της κοινωνίας.
Ο Herbert Marcuse θεωρούσε ότι οι μειονότητες αυτές μοιράζονται μαζί του το κομματικό του μίσος για κάθε τι το μη κομμουνιστικό (στην ουσία φιμώνουν τις απόψεις της πλειοψηφίας). Στο σημείο αυτό υπάρχει μία τεράστια υποκρισία των αριστερών, όταν επικαλούνται την ελευθερία του λόγου, ενώ ταυτόχρονα καταβάλλουν προσπάθεια καταστολής των «μη αριστερών ιδεών». Δηλαδή υπερασπίζονται τις μειονότητες όταν συμμερίζονται τις δικές τους απόψεις και κάθε άλλη μειονότητα που αντιτίθεται σε αυτές πολεμιέται, εκφοβίζεται και βαφτίζεται «συντηρητική» (γι’ αυτό υπάρχει το σλόγκαν «της αριστεράς και της προόδου»).
Ο Marcuse ήλθε στις ΗΠΑ από τον επικεφαλής της Σχολής της Φρανκφούρτης την δεκαετία του1930, Edward R. Murrow, και εργάσθηκε στην OSS (Office of Strategic Services), το State Department και στα Πανεπιστήμια Κολούμπια, Χάρβαρτ και Brandeis. Έχει ονομασθεί «Πατέρας της Νέας Αριστεράς» και ενέπνευσε πολλούς νέους αριστερούς ριζοσπάστες που ανήλθαν σε θέσεις τακτικών καθηγητών κολεγίων όλης της Αμερικής, όπου μπορούσε κανείς μεταγενέστερα να διακρίνει τους «κώδικες ομιλίας» της Σχολής της Φρανκφούρτης στα Αμερικάνικα Πανεπιστήμια.
Η σχολή της Φρανκφούρτης ήταν αφιερωμένη στην καταστροφή της Δύσης, όπως δηλώνει ένας ακόμα από τους ιδρυτές της, ο Willi Münzenberg, με στόχους μεταξύ των άλλων «να οργανώσει τους διανοούμενους της δύσης» και να τους χρησιμοποιήσει για να καταλύσουν τον δυτικό κόσμο, και αφού έχουν καταστραφεί όλες οι αξίες, θα μπορούσαν να επιβάλουν την δικτατορία του προλεταριάτου.
Σύμφωνα με άρθρο του Timothy Matthews στο περιοδικό «Catholic Insight» οι στρατηγικές για την επίτευξη του στόχου ήταν:
1) Δημιουργία αδικημάτων «ρατσισμού» (ή διαφορετικά «εγκλήματα μίσους»)
2) Συνεχής αλλαγή για να δημιουργηθεί σύγχυση.
3) Διδασκαλία του σεξ και της ομοφυλοφιλίας στα παιδιά
4) Υπονόμευση των σχολείων και της εξουσίας του εκπαιδευτικού
5) Τεράστια μετανάστευση σε όλες τις δυτικές κοινωνίες για να καταστραφεί η ταυτότητα τους.
6) Προώθηση της υπερβολικής κατανάλωσης οινοπνεύματος
7) Άδειασμα των εκκλησιών.
8) Αναξιόπιστο νομικό σύστημα με προκατάληψη εις βάρος των θυμάτων της εγκληματικότητας.
9) Εξάρτηση από τα επιδόματα του κράτους
10) Έλεγχος των μέσων μαζικής ενημέρωσης και μέσω αυτών αποχαύνωση του πλήθους
11) Ενθάρρυνση της διάλυσης της οικογένειας
Ας δούμε λοιπόν την κατάληξη μιας κοινωνίας δηλητηριασμένης από τον «Πολιτιστικό Μαρξισμό».
Αν το αδύναμο μυαλό δεν σκέπτεται, το αδύναμο σώμα δεν πολεμά να ζήσει. Η νεολαία περνά από μία εκπαίδευση που βρίσκεται στα χέρια στρατευμένων «διανοουμένων», στην προπαγανδιστική μετάγγιση των απόψεων του Herbert Marcuse. Διανοούμενοι εντός εισαγωγικών είναι οι μαρξιστές ψευτοδιανοούμενοι! Διότι ένας αληθινός διανοούμενος, σημαίνει άτομο που διανοείται - ήτοι σκέπτεται, και συνεπώς θα αντιδρούσε στην καταστροφή της νεολαίας, γιατί μέσα στην νεολαία αυτήν θα ζήσουν και τα δικά του παιδιά. Οπότε, βλέποντας το και με ατομικισμό, δεν μπορεί να τα βάλει να ζήσουν μέσα σε γυάλα.
Το θέμα της πολτοποίησης των πληθυσμών δημιουργεί γκέτο και αναταραχές. Όταν μία ακίδα καρφωθεί στο πόδι κάποιου, τα λευκά αιμοσφαίρια δημιουργούν πυώδη κατάσταση λόγω της εισβολής του ξένου σώματος και την αποβάλλουν. Το ίδιο συμβαίνει και με τα μικρόβια που εισχωρούν σε έναν οργανισμό, τα αντισώματα και τα λευκά αιμοσφαίρια τα πολεμούν, διότι αν επικρατήσουν τα μικρόβια ο οργανισμός θα καταστραφεί. Η ίδια η φυσική αναφέρεται στην καταστροφή ολοκλήρου του σύμπαντος από την «Εντροπία» - Ισοθερμική κατάσταση χάους με αδυναμία παραγωγής έργου. Η μη παραγωγή έργου έχει σαν αποτέλεσμα την καταστροφή του ανθρώπινου γένους, ακόμα και από έλλειψη τροφής.
Τα ύπουλα επιχειρήματα του «Πολιτιστικού Μαρξισμού» είναι σαθρά. Διότι δεν υπάρχει δυνατότητα να ισοπεδώσει κανείς την διαφορετικότητα ακόμα και στα άτομα μιας ομογενούς κοινωνίας και να δημιουργήσει κάποιος, κατά βούληση, την ελιτίστικη ομάδα που να κυβερνά, με υποτελείς τους άλλους. Μπορεί οι γόνοι μιας ελίτ να μην έχουν τις αντίστοιχες ικανότητες.
Με την παρώθηση στον αλκοολισμό, την αμάθεια, την οικογενειακή κατάλυση, την ενημερωτική αποχαύνωση, την εξάλειψη του θρησκευτικού αισθήματος, την ομοφυλοφιλία, ουσιαστικά επιτυγχάνει κανείς μία κοινωνία «ζόμπι», χειρότερη και από το λούμπεν προλεταριάτο «που είναι ανίκανα να παράξουν». Το πλήθος των επαγγελματιών επαναστατών - κοινώς μπολσεβίκων- δεν επαρκεί για να κατευθύνει το άβουλο πλήθος για να δημιουργήσει την δικτατορία του προλεταριάτου που θέλει όχλο και στην οποία αποσκοπεί η ανωτέρω σχολή. Φυσικά, σύμφωνα με αυτά που έχουν ακολουθήσει έως σήμερα, έχουν κατασκευάσει ένα αδρανές πλήθος, που τους είναι μοιραίως αναξιοποίητο. Και το τελευταίο τους λάθος, όταν καταφέρουν να φτιάξουν την δικτατορία τους, είναι ότι θα χρειασθούν παραγωγή για να συντηρούν την Άρχουσα Κάστα. Και από τον χυλό που θα έχουν κατασκευάσει τίθεται το ερώτημα: το παραγωγικό ανθρώπινο δυναμικό που θα το βρουν;
Ι. Ιωαννίδης – Τ.Ο. Θεσσαλονίκης
ἀπό : Χρυσή Αὐγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου