Οι άγνωστες «πηγάδες» της ευρωπαϊκής ιστορίας

Ένα από τα πάμπολλα ιστορικά ανοσιουργήματα των «καλών» «δημοκρατών»  που αποκρύφθηκαν ή διαστρεβλώθηκαν, είναι οι σφαγές που διενεργήθηκαν από τους μπολσεβίκους παρτιζάνους και τον «λαϊκό στρατό» του Τίτο στις επαρχίες Ίστρια, Δαλματία και Ιουλία Βενετία, κατά την διάρκεια του Β΄ Μεγάλου Πολέμου και μετά το πέρας του (1943-1949), σε βάρος των  πολιτών ιταλικής εθνικότητας καθώς και των αντικομουνιστών Κροατών και Σλοβένων.
Με την συνηθισμένη μεθοδολογία των ερυθρών χασάπηδων, γνωστή στην πατρίδα μας από τα παραδείγματα τύπου «Μελιγαλά» και «Δεκεμβριανών», εξοντώθηκαν γυναικόπαιδα, γέροντες και αιχμάλωτοι ή τραυματίες αντικομουνιστές  μαχητές. Με την προσταγή «θάνατος στο φασισμό, λευτεριά στο λαό», οι μπολσεβίκοι φονιάδες εξόντωσαν τους αθώους και τους ανήμπορους, για να  απελευθερώσουν τον... γιουγκοσλαβικό «λαό» και να εγκαθιδρύσουν τον σοσιαλιστικό παράδεισο. 

Μάλιστα όταν η κτηνωδία τους αποκαλύφθηκε – ακριβώς  όπως είχαν πράξει  για την σφαγή των  Πολωνών αιχμαλώτων στο Κατύν, καταδικάζοντας για δράστες άσχετους Γερμανούς αιχμαλώτους-  ισχυρίστηκαν και ισχυρίζονται πως τάχα τα θύματα ήταν  δημοκράτες που εξοντώθηκαν από «φασίστες εγκληματίες».

Έτσι, 7.000 άνθρωποι (επιβεβαιωμένα, διότι ο ακριβής αριθμός δεν παγιώθηκε, καθώς από μεταπολεμικές καταμετρήσεις των φυγάδων του «σοσιαλιστικού παραδείσου»  πιθανότατα τα θύματα προσεγγίζουν τις 10.000), βασανίσθηκαν, κακοποιήθηκαν και ρίχθηκαν –συνήθως ζωντανοί- στις βαθύτατες σπηλαιώδεις σχισμές και κρύπτες των προαναφερθεισών περιοχών, τις γνωστές ιταλικά ως foibe («φόϊμπε»).
 

foibe («φόϊμπε»)

Οι περήφανοι κόκκινοι παρτιζάνοι -το γιουγκοσλαβικό ανάλογο του ΕΛΑΣ- μαζί με τους σαδιστές βασανιστές του OZNA (Odeljenje za Zaštitu NAroda – «Τμήμα Λαϊκής Προστασίας») -το γιουγκοσλαβικό ανάλογο της  ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ-  «δοξάστηκαν» ακόμη μια φορά σφαγιάζοντας ανυπεράσπιστους. 

Στην Ιταλία χρειάστηκε να παρέλθουν 6 περίπου δεκαετίες ώστε να αναγνωριστεί η θυσία των αθώων και να τιμάται η μνήμη τους  στις 10 Φεβρουαρίου, που ορίστηκε ως «Ημέρα της Ενθύμησης»  (Νόμος 92 της 30ης Μαρτίου 2004). Η μασονοκρατούμενη Ιταλία φάνηκε και στο ζήτημα αυτό πολύ καλύτερη από το μεταπολιτευτικό μπομπολιστάν των ραγιάδων, που απαγόρευσε την ενθύμηση των κομουνιστικών κτηνωδιών και την απόδοση τιμών στη νίκη του Εθνικού Στρατού, ως «γιορτές μίσους».

Ιάκωβος Θαλασσινός