Απίστευτο! Ο Μαντέλα που «δεν ήταν κομμουνιστής» ήταν κομμουνιστής!...

Tο Nοτιοαφρικανικό Κομμουνιστικό Κόμμα παραδέχθηκε τελικά ότι ο Νέλσον Μαντέλα ήταν ανώτερο μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, αποκαλύπτοντας τα μεγάλα ψέματα για το αντίθετο που έλεγε ο ίδιος ο αποθανών ηγέτης του ANC στην αυτοβιογραφία του, την επίσημη βιογραφία του και κατά τη διάρκεια του διάσημης δίκης προδοσίας Rivonia (τον Οκτώβριο του 1963, ο Μαντέλα και 9 ακόμη κατηγορήθηκαν για δολοπλοκία, με στόχο τη βίαιη πτώση της κυβέρνησης), όπου αρνήθηκε να πει δημόσια ότι ήταν μέλος του κομμουνιστικού κόμματος.

Η εξομολόγηση μετά τη σφαγή από το Σταλινικό Κομμουνιστικό Κόμμα της Ν. Αφρικής (SACP) περιέχεται στην τελευταία έκδοση του περιοδικού του κόμματος, του ‘Umsebenzi’, ως μέρος των εγκωμίων του για τον Μαντέλα.

Το άρθρο, με τίτλο «Ο αληθινός επαναστάτης καθοδηγείται από μεγάλα συναισθήματα αγάπης», γράφει ότι :

«Κατά τη σύλληψή του τον Αύγουστο του 1962 ο Νέλσον Μαντέλα δεν ήταν μόνο ένα μέλος του τότε παράνομου Κομμουνιστικού Κόμματος της Νότιας Αφρικής, αλλά ήταν επίσης μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματός μας.

«Για εμάς τους κομμουνιστές της Νότιας Αφρικής, ο Cde Μαντέλα θα συμβολίζει για πάντα την μνημειώδη συμβολή του SACP στον απελευθερωτικό αγώνα μας.

«Η συμβολή των κομμουνιστών στον αγώνα για την επίτευξη της ελευθερίας της Νότιας Αφρικής έχει πολύ λίγες ομοιότητες με την ιστορία της χώρας μας. Μετά την απελευθέρωσή του από τη φυλακή το 1990, ο ‘Cde Madiba’ έγινε ένας μεγάλος και στενός φίλος των κομμουνιστών μέχρι τις τελευταίες του μέρες» (Umsebenzi Online, Vol. 12, Νο 42, 6 Δεκεμβρίου 2013).

Όχι μόνο αυτή η ομολογία τερματίζει την συζήτηση για το αν ο Μαντέλα ήταν κομμουνιστής ή όχι, αλλά τον αποκαλύπτει, επίσης, να έχει πει κατάφωρα ψέματα σε τουλάχιστον τρεις δημόσιες εκδηλώσεις για το θέμα αυτό.

Η πρώτη φορά ήταν στη δίκη κατά την οποία είχε καταδικαστεί σε φυλάκιση, όπου, σε δήλωσή του στο δικαστήριο, αρνήθηκε ότι ήταν μέλος του SACP υπό το φως του χειρόγραφου εγχειριδίου που ο ίδιος είχε συντάξει, το οποίο παρουσιάστηκε ως αποδεικτικό στοιχείο, με τίτλο «Πώς να είσαι ένας καλός κομμουνιστής» (“How to be a Good Communist” – μπορείτε να το διαβάσετε εδώ!).

Εκείνη την εποχή, ο Μαντέλα είχε παραδεχτεί ότι το είχε γράψει, αλλά ισχυρίστηκε ότι ήταν απλά ένα αντίγραφο κειμένου που κάποιος άλλος είχε γράψει και ότι δεν είχε συνταχθεί από τον ίδιο.

Απευθυνόμενος στο δικαστήριο, ο Μαντέλα δήλωσε ότι «ποτέ δεν υπήρξε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος» και ότι ο ίδιος διαφώνησε με την περιφρόνηση του κινήματος για την δυτικού τύπου κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Στην αυτοβιογραφία του, «Μακρύς Δρόμος προς την Ελευθερία» (‘Long Walk to Freedom’), το 1994, ο Μαντέλα αρνήθηκε επίσης γραπτώς ότι ήταν μέλος του SACP (Mandela, Nelson, Long Walk to Freedom, Τόμος Ι : 1918–1962, Little, Brown and Company, σελ. 365).

Τέλος, στην επίσημη βιογραφία του, «Μαντέλα : Η Επίσημη Βιογραφία», ο ίδιος αρνήθηκε ότι ήταν μέλος του SACP (Sampson, Anthony (2011) [1999], Mandela: The Authorised Biography, London: HarperCollins. pp. 135–138).

Πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι, κατά τον χρόνο που ο Μαντέλα ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του SACP, το κόμμα είχε εντελώς συμμαχήσει με τη Σοβιετική Ένωση, η οποία μόλις πρόσφατα εκείνο τον καιρό, είχε βίαια καταστείλει τις δημοκρατικές εξεγέρσεις σε μια σειρά από κράτη της Ανατολικής Ευρώπης.

Η είδηση ​​ότι ο Μαντέλα επέλεξε να πει ψέματα για την συνεργασία του με το  σκληροπυρηνικό Κομμουνιστικό είναι εντελώς απίθανο να θορυβήσει τους συκοφάντες "δυτικούς" που τώρα δουλοπρεπώς θρηνούν για το χαμό του.

Ο Joseph Farah του ‘συντηρητικού’ World Net Daily έγραψε:

Όλος ο κόσμος, λίγο πολύ, θρηνεί για τον Νέλσον Μαντέλα. Αλλά οι περισσότεροι δεν θρηνούν για τον πραγματικό Μαντέλα. Στην πραγματικότητα, πενθούν για το μύθο του Μαντέλα.

Όχι, δεν ήταν ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ. Δεν ήταν ο Μαχάτμα Γκάντι. Και σίγουρα δεν ήταν ο George Washington, όπως ο Μπαράκ Ομπάμα υποστήριξε (!!!)

Ήταν ένα πιστό μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Νότιας Αφρικής. Ήταν ένας ηγέτης του επαναστατικού Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου, το οποίο κατέληξε να ριζοσπαστικοποιηθεί και να γίνει μία οργάνωση που είχε ορκιστεί στις ένοπλες και βίαιες επιθέσεις.

Αλλά μπορεί να πείτε : "Ναι, αλλά Farah, πάλευε ενάντια στο κακό το Απαρτχάιντ!" Ναι, αυτό είναι αλήθεια. Το Απαρτχάιντ ήταν αναμφισβήτητα ένα κακό και αδικαιολόγητο σύστημα. Αλλά το ίδιο ήταν και το σύστημα που η επανάσταση του Μαντέλα επέφερε – ένα σύστημα στο οποίο ο αντι-λευκός ρατσισμός είναι τόσο ισχυρός σήμερα που μια εξέχουσα οργάνωση – παρατηρητήριο για θέματα γενοκτονίας, έχει ονομάσει την τρέχουσα κατάσταση ως «πρόδρομο» για μια σκόπιμη, συστηματική εξάλειψη της (λευκής) φυλής.

Με άλλα λόγια, ο κόσμος έχει χάψει το παραμύθι που του έχουν πει για τα τόσα «καλά πράγματα» που έκανε ο Μαντέλα. Δεν ήταν κάποιος «άγιος», όπως απεικονίζεται από τον μαύρο ηθοποιό Morgan Freeman. Δεν ήταν κάποιος που αγωνίστηκε για τη φυλετική ισότητα. Ήταν ο ηγέτης μιας βίαιης, κομμουνιστικής επανάστασης που σχεδόν τα κατάφερε σε όλη την αποτρόπαια φρίκη της.

Αλλά μη πιστεύετε εμένα. Δεν έχω πάει ποτέ στη Νότια Αφρική – ούτε κατά τη διάρκεια του απαρτχάιντ ούτε και μετά. Αντ’ αυτού, ακούστε την Sonia Hruska. Ήταν ανάμεσα στους πρώτους υποστηρικτές του Μαντέλα και εργάστηκε στη διοίκηση του.

«Μετά από περίπου έξι χρόνια», λέει η Hruska, «συνειδητοποίησα ότι κάτι σοβαρό είναι λάθος. Ο κομμουνισμός που κυριαρχούσε, δεν είναι ό, τι είχαμε υποσχεθεί».

Τι έβλεπε που ο υπόλοιπος κόσμος δεν έβλεπε ;

«Ως ιδιοκτήτης επιχείρησης, μπορώ να πάω 25 χρόνια φυλακή, αν προσλάβω ως υπάλληλο έναν λευκό, για παράδειγμα,» είπε. « Είναι εντελώς γελοίο. Δεν μπορείτε να φανταστεί πόσο πολύ έχει προσχωρήσει η ‘θετική δράση’ (‘affirmative action’ = πολιτική προνομίων υπέρ των μη λευκών στις ΗΠΑ).

ΚΟ: Ενδεικτικό της απίστευτης πλύσης εγκεφάλου και της «αγιοποίησης» του Μαντέλα είναι και η φράση του Αντ. Σαμαρά : «Αποχαιρετούμε… το πρότυπο της …. ανθρωπιάς. Τον ιδεολόγο αγωνιστή ενάντια στη βία, το απαρτχάιντ και σε κάθε μορφής ρατσισμό». Υπενθυμίζω ότι το 1985, ο τότε Πρόεδρος της Νότιας Αφρικής Pieter W. Botha, πρότεινε να ελευθερώσουν τον Μαντέλα από τη φυλακή, εάν απέρριπτε άνευ όρων τη βία ως πολιτικό μέσο. Ο Μαντέλα αρνήθηκε την προσφορά! Παρόλα αυτά αγωνίστηκε ενάντια στη βία! Επίσης, για τον άγριο, βίαιο ρατσισμό στη Νότια Αφρική έχει γράψει (και θα ξαναγράψει) ο ΚΟ (εδώ και εδώ). Αλλά η νίκη της αριστερής ιδεολογικής κυριαρχίας, είναι τέτοια που και «συντηρητικοί» ή «δεξιοί» δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα σε άλλον να είναι θύμα ρατσισμού. Στα μυαλά τους δεν υπάρχει ρατσισμός, παρά μόνο αυτός εναντίον ΜΙΑΣ φυλής, της μαύρης, που έχει εις το διηνεκές το αποκλειστικό προνόμιο της «θυματοποίησης λόγω ρατσισμού».

Την ίδια ώρα, αν το προχωρήσουμε πιο πέρα, ίσως όλος αυτός ο παροξυσμός λατρείας να είναι μια απόδειξη ότι τον οποιονδήποτε ηγέτη τα media, οι πολιτικοί - υπηρέτες της νέας τάξης και οι χειραγωγοί των μαζών άνετα μπορούν να τον παρουσιάσουν στο κοιμισμένο κοπάδι ως τον «άγιο», τον «φωτεινό φάρο», τον «άνθρωπο της ειρήνης». Και αν το πάμε ακόμα πολύ πιο πέρα, ίσως να είμαστε μπροστά σε ένα «σχέδιο τζενεράλε» για τον επερχόμενο χαρισματικό, one and only «άνθρωπο της ειρήνης»...

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ - απάντηση στον ξερόλα εδώ / Πηγές: εδώ και εδώ