Ώρα ευθύνης

Υπό τη σκιά των δυο ένδοξων δικαστών, Πολυζωίδη και Τερτσέτη, που τίμησαν την Ελληνική Δικαιοσύνη, αμέσως μετά τη σύσταση του Ελληνικού Κράτους, καλούνται για μια ακόμη φορά οι εκπρόσωποι της Δικαστικής Εξουσίας να σηκώσουν το μεγάλο φορτίο της βαριάς κληρονομιάς και να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Η επίσημη απόφαση του δικαστηρίου τότε; «Εις θάνατον» ο «Γέρος του Μοριά» και ο Δημήτριος Πλαπούτας.  

Με ποιες κατηγορίες;

1. Ότι παρακίνησαν το λαό σε εμφύλιο πόλεμο προς κατάργησιν του καθεστώτος πολιτεύματος.
 
2. Ότι παρακίνησαν σε ληστεία «διάφορους αρχιληστάς με σκοπόν την συνωμοσίαν και τον εμφύλιον πόλεμον».
 
3. Ότι συνέταξαν αναφορά ζητώντας την επέμβαση ξένης δυνάμεως (της Ρωσίας) προς κατάργηση της Υψηλής Αντιβασιλείας.
 
4. Ότι συνέδραμαν τον κόντε Διονύσιο Ρώμα στο εγκληματικό του σχέδιο περί καταργήσεως των δύο μελών της Υψηλής Αντιβασιλείας.

Για όλα αυτά τα «εγκλήματα», το επίσημο κράτος τότε κατασκεύασε αποδείξεις, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα ενημέρωσης της εποχής για να παραπλανήσει την κοινή γνώμη. Με ξένο εισαγγελέα (τον άγγλο Εδουάρδο Μάσον) και τρεις από τους πέντε δικαστές του πενταμελούς δικαστηρίου να έχουν υποκύψει στα κελεύσματα των ξένων, έφθασαν στην ετυμηγορία: «εις θάνατον».

Όμως οι αδάμαστοι δικαστές Αναστάσιος Πολυζωίδης (Πρόεδρος) και Γεώργιος Τερτσέτης (μέλος), παρότι προπηλακίστηκαν βάναυσα και απειλήθηκαν, ποτέ δεν συναίνεσαν σε αυτό το ανοσιούργημα, διασώζοντας τόσο την προσωπική τους υπόληψη, όσο και την τιμή της Ελληνικής Δικαιοσύνης. Με σκισμένα ρούχα σύρθηκαν από τους χωροφύλακες της κυβέρνησης στα έδρανα του δικαστηρίου, αλλά παρόλα αυτά αρνήθηκαν ακόμη και να διαβάσουν την υπαγορευμένη από την πολιτική εξουσία απόφαση, μένοντας πιστοί στις αρχές του ιερού τους καθήκοντος.
Ενός καθήκοντος που συνιστά την παρηγοριά κάθε αδικημένου πολίτη, αλλά και την έσχατη γραμμή άμυνας των οργανωμένων κοινωνιών, πέραν της οποίας η κοινωνική συνοχή χάνεται και η κοινωνία γίνεται «ζούγκλα». Μια «ζούγκλα» όπου δεν υπάρχουν πλέον κανόνες που ρυθμίζουν την ειρηνική συνύπαρξη των ανθρώπων, αλλά  ο «δυνατός» επιβάλλει απλά τη δύναμή του στους υπολοίπους. 

Έχω εδραία πεποίθηση, ότι και τούτη τη φορά, παρότι σίγουρα υπάρχουν (όπως και τότε) άνθρωποι του δικαστικού χώρου έτοιμοι να «συνεργαστούν» με τη σημερινή πολιτική ηγεσία, ευθυγραμμιζόμενοι με τις κατά την άποψή μου παράνομες ( και υπό την έννοια ότι είναι σε απόλυτη αντίθεση με το λαϊκό αίσθημα) και ιδιοτελείς  επιδιώξεις της, σίγουρα υπάρχουν και άτεγκτοι δικαστικοί λειτουργοί που και αυτή τη φορά θα προστατέψουν το κύρος της Δικαιοσύνης.
Είθε το πνεύμα των «αιώνιων» δικαστών Τερτσέτη και Πολυζωίδη, που διέσωσαν το κύρος των ελλήνων δικαστών να πρυτανεύσει για μια ακόμη φορά για το καλό της Πατρίδας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ