Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ : «Το κουφάρι μου το κληροδοτώ στους Μπρέζνιεφ, Κολιγιάννη, Φλωράκη και Σία. Χαλάλι τους...»

Γράφει ο Ταϋγέτης 

ΤΟ ΚΚΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΧΕ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ να εξοντώσει εκατομμύρια αθώων και συντρόφων του όπως έγινε με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ενώσεως, αντέγραψε όμως με πιστή διεθνιστική πειθαρχία τα όσα έγιναν στη Μόσχα.
Είναι εκατοντάδες οι περιπτώσεις των κατηγοριών που εξαπέλυσαν κατά καιρούς εναντίον αλλήλων υψηλά κομματικά στελέχη με αποκορύφωμα την έμμεση εξόντωση και του ίδιου του παντοδύναμου για χρόνια Γεν. Γραμματέα του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη, που εξαναγκάστηκε να αυτοκτονήσει.
Κατά καιρούς χαρακτηρίστηκαν προδότες και «πράκτορες της Ασφάλειας» υψηλόβαθμα κομματικά όργανα όπως ο Μάρκος Βαφειάδης (αρχιστράτηγος του «Δημοκρατικού Στρατού» και πρωθυπουργός της «Κυβέρνησης των Βουνών»), ο Γιώργης Σιάντος (Γεν. Γραμματέας του Κόμματος στην Κατοχή), ο Κώστας Καραγιώργης αντιστράτηγος» του «Δημοκρατικού Στρατού» και για χρόνια διευθυντής του «Ριζοσπάστη»), ο Νίκος Πλουμπίδης μέλος του
Πολιτικού Γραφείου και στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια υπεύθυνος του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ στην Ελλάδα), ο Γιάννης Ζέβγος (υπουργός του ΚΚΕ στην Κυβέρνηση Παπανδρέου) που δολοφονήθηκε το 1957. (Ο Μάρκος Βαφειάδης κατηγορεί τον Ζαχαριάδη ότι οργάνωσε τη δολοφονία!).
Ακόμα και η Ρούλα Κουκούλου, σύζυγος του Ζαχαριάδη θα τον καταγγείλει και θα συμφωνήσει με τις αποφάσεις της «7ης Πλατειάς Ολομέλειας» που διέγραφε και διέσυρε τον άνδρα της! (Δημοσίευμα της στην «Αυγή», 14 Ιουνίου 1957).

«Αυτός οργάνωνε τις δολοφονίες»!

Η περίπτωση των αποφάσεων και της καταδίκης του «Μεγάλου Αρχηγού» είναι χαρακτηριστική.
Ανατριχιαστικές οι λεπτομέρειες των κειμένων των κομματικών πορισμάτων για τη δράση του Ζαχαριάδη, ενός προσώπου που για 25 περίπου χρόνια έτυχε μοναδικής προσωπολατρίας και ήταν ο απόλυτος άρχοντας της κομματικής ζωής.
Ως γνωστόν, ο Ζαχαριάδης εξέπεσε από το αξίωμα του Γενικού Γραμματέα το 1956, διεγράφη από το κόμμα και οι σοβιετικές αρχές τον εξόρισαν στην παγωμένη Σιβηρία όπου τα πρώτα χρόνια δούλευε καθημερινά ως ξυλοκόπος σε πολικές θερμοκρασίες!
Οκτώ χρόνια αργότερα θα συνέλθει τον Φεβρουάριο του 1964 η 7η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ στη Σοβιετική Ένωση και θα επιβεβαιώσει τα εγκλήματα και την προδοσία του Ζαχαριάδη! Αυτός ο Σοβιετικός πολίτης, που υπέγραφε ως «Νικολάγιεφ Νικολάι Νικολάγιεβιτς» με την ανάλογη ταυτότητα θα χαρακτηριζόταν «βαμμένος εχθρός της ΣοβιετικήςΈνωσης».
Ποτέ από τότε το ΚΚΕ δεν αναθεώρησε αυτή την απόφαση που χαρακτηρίζει, τον μακροβιότερο αρχηγό του, στυγνό εγκληματία.  

Ιδού απόσπασμα από την απόφαση του 1964: 

«Σαν συνέπεια όλου αυτού του «βίου και της πολιτείας» του Ζαχαριάδη έρχεται φυσιολογικά η τελευταία φάση της αντικομματικής τυχοδιωκτικής, αντισοβιετικής και ύποπτης δραστηριότητας του. Γράφει γράμματα στα οποία ανάμεσα στις παλιές του συκοφαντίες διατυπώνει απειλές κατά της Κ. Ε. του ΚΚΣΕ. Ταυτόχρονα έστειλε γράμμα στην Εισαγγελία της Αθήνας ζητώντας να πάει στην Ελλάδα. Ένα μήνα ύστερ' απ' αυτό ο Ζαχαριάδης προσωπικό πηγαίνει στην ελληνική πρεσβεία της Μόσχας, συζητάει με τον πρεσβευτή και δίνει προσωπικά το γράμμα του για τον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών της Αθήνας. Ο Ζαχαριάδης ζητάει με την βοήθεια του εχθρού να πάει στην Ελλάδα για να πολεμήσει το ΚΚΕ και τη Σοβ. Ένωση. Ο Ζαχαριάδης αποκαλύφθηκε ανοιχτά εχθρικό στοιχείο.

Ποινικές ευθύνες του Ζαχαριάδη

Εκτός από τις πολιτικές ευθύνες, τούς τυχοδιωκτισμούς, τη συ-νε-ργασία με την Ασφάλεια, τις αντισοβιετικές προκλήσεις κ.λπ., ο Ζαχαριάδης φέρνει και άμεσες ποινικές ευθύνες για μια σειρά πράξεις.
Αναφέρουμε μερικές:
Φέρνει ποινική ευθύνη για τη φυσική εξόντωση στελεχών του κόμματος όπως του σ. Κώστα Καραγιώργη. Ο ίδιος ο Ζαχαριάδης οργάνωσε τη δολοφονία του Πεχτασίδη και ευθύνεται προσωπικά για τα εγκλήματα και τις δολοφονίες που έγιναν στο Μπούλκες (στο νησί του Δούναβη). Τέλος, σε προσωπική εντολή του Ζαχαρι¬άδη οφείλεται η έκταση και η αποτροπιαστική μορφή που πήραν οι συλλήψεις, τα βασανιστήρια και οι δολοφονίες στην 7η Μεραρχία του ΔΣΕ. (Σημ. για τα εγκλήματα αυτά βλ. «ΕΣΤΙΑ» 4/10/03 και 1/11/03).

Συμπέρασμα

Απ' όλα τα παραπάνω βγαίνει ότι:

α) Ο Ζαχαριάδης με τη σεχταριστική - αντιφατική και τυχοδιωκτική γραμμή που επέβαλε στο κόμμα, ιδιαίτερα μετά το 1945 (θέση για δύο πόλους, συμφωνία για εισβολή στην Αλβανία, αποχή από τις εκλογές 1946, τυχοδιωκτική και ανοργάνωτη έναρξη Δευτέρου ένοπλου αγώνα, θέση για μακεδόνικο, αλλαγή του χαρακτήρα της επανάστασης κ.λπ., οδήγησε στα 1949 το κόμμα και το κίνημα στην ήττα, στην απομόνωση και τη διάλυση και έκανε όλες εκείνες τις ενέργειες που «συντέλεσαν στο να πραγματοποιηθεί το σχέδιο που κατάστρωσαν η ελληνική αντίδραση και οι Αγγλοαμερικάνοι καταχτητές».

Μετά το 1949 εμπόδισε την ανασυγκρότηση και συσπείρωση του Κόμματος και του Κινήματος με τις θέσεις για συνεχιζόμενη και μετά την ήττα επαναστατική κρίση και «τα όπλα παρά πόδα», με την τυχοδιωκτική και εγκληματική οργάνωση της παράνομης δουλειάς, με το ανώμαλο καθεστώς, τη διάλυση της Κ. Ε. και του Π. Γ. και οδήγησε στη διάσπαση και το ανοιχτό ξέσπασμα της κρίσης του κόμματος. Μετά την 6η Ολομέλεια της Κ. Ε. του 1956 ο Ζαχαριάδης στάθηκε ο λυσσασμένος εχθρός της ενότητας του κόμματος.
β) Ο Ν. Ζαχαριάδης αποδείχτηκε βαμμένος εχθρός της ΣοβιετικήςΈνωσης και του ΚΚΣΕ. Η προβοκατορική θέση για στήριξη της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική Αγγλία ενάντια στη Σοβ.Ένωση, η οργάνωση του πογκρόμ της Τασκένδης στα 1955 και μια σειρά άλλες προβακατόρικης μορφής ενέργειες του.
γ) Ο Ν. Ζαχαριάδης αποδείχτηκε εχθρός της ενότητας του κόμματος. Και μετά την 6η Ολομέλεια οργανώνει τους ομοϊδεάτες του και τους κατευθύνει με όλα τα μέσα στην φραξιονιστική και υπονομευτική δουλειά κατά του ΚΚΕ στο εξωτερικό και στο εσωτερικό και κατά του ΚΚΣΕ και των άλλων αδελφών κομμάτων» (Βλέπε Πέτρου Ανταίου: «Ν. Ζαχαριάδης - θύτης και θύμα», εκδόσεις Φυ¬τράκη - 1991, σελ. 380-381).
 
Η 17χρονη εξορία και η αυτοκτονία


 

Σ' αυτά τα σκληρά χρόνια της εξορίας του, στην πιο απομακρυσμένη γωνιά της παγωμένης Σιβηρίας εις μάτην ο Ζαχαριάδης με συνεχή υπομνήματα του προς το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ενώσεως, ακόμα και στον ίδιο τον Μπρέζνιεφ εκλιπαρεί να του χορηγήσουν ολιγοήμερη άδεια να επισκεφθεί το γιο του Αντόνωφ Πάβελ Νικολάγιεβιτς που τον απήγαγαν απ' αυτόν. Του το αρνούνται.
Τα δόντια του σαπίζουν και παρακαλεί να του επιτρέψουν να επισκεφθεί ένα οδοντίατρο.
Θα γράψει στην Κεντρική Επιτροπή του Ρωσικού Κ.Κ. από το Σουργκούτ που βρίσκεται στις 17 Ιουλίου 1965:

« Όταν κλεισμένος σε απομόνωση στην Ασφάλεια της Αθήνας χρειάστηκε να κάνω θεραπεία στα δόντια μου, ο Μανιαδάκης υπουργός Ασφάλειας του Μεταξά μού δωσε τη δυνατότητα αυτή»! Σε ένα και μόνο αποβλέπουν, τη φυσική εξόντωση μου. Δεν νομίζετε ότι αυτός ο αγριανθρωπισμός δεν τιμά το ΚΚ Ρωσίας»;
Τριάντα έξι ημέρες προ της αυτοκτονίας του δι' απαγχονισμού ο Ζαχαριάδης θα στείλει το τελευταίο του γράμμα στην Κ. Ε. του Ρωσικού Κ.Κ.
 
Είναι 26 Ιουνίου 1973. Γράφει:
 

«Το κουφάρι μου το κληροδοτώ στους Μπρέζνιεφ, Κολιγιάννη, Φλωράκη και Σία. Χαλάλι τους...» (ό.π., σελ. 491-493).
«Γράφω για τελευταία φορά. Έχω απόλυτα ήσυχη συνείδηση ότι σ' όλη μου τη ζωή δεν έκανα τίποτε ενάντια στο λαό μου και το κόμμα μου...»
« Όσο κι αν προσπάθησαν δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια τα όργανα της Ασφάλειας της Σοβ. Ένωσης και οι διορισμένοι στο ΚΚΕ δεν απόδειξαν απόλυτα τίποτα και αναγκάστηκαν να γλείψουν αφτού όπου φτύναν»...
Σήμερα, ύστερα απ' όλα αυτά, δηλώνω ότι αν δεν αρθούν όλα τα μέτρα περιορισμού, εξορίας, στέρησης ελευθερίας μετακίνησης και αναχώρησης απ' τη Σοβ. Ένωση κ. τ.λ. κ. τ.λ. που εφαρμόζονται ενάντια μου, τότε την 1η Αυγούστου 1973, σαν έκφραση έσχατης διαμαρτυρίας, θ' αυτοκτονήσω....
 
Την τελευταία κραυγή του Ζαχαριάδη «γιατί με ρίξατε σαν θηρίο, χωρίς να φταίω, σε φωλιά αρκούδας, 17 χρόνια» δεν θα την ακούσει κανείς.
Ο Ζαχαριάδης θα κρεμαστεί στον κεντρικό σωλήνα της θέρμανσης του σπιτιού του στο Σουργκούτ την 1 Αυγούστου 1973.
Ο Αρχηγός «είχε εξοντωθεί από το ίδιο του το κόμμα».

πηγή