απάντηση στις δηλώσεις της Αρβελέρ στο Mega (που αλλού;) που μας λέει μπάσταρδους και απόγονους Αλβανών, Σλάβων και λοιπών φυλών του Ισραήλ. Μπορείτε να τις δείτε σε βίντεο καθώς και να διαβάσετε αξιόλογες απαντήσεις εδώ καθώς κι εδώ κι εδώ . Την πιο καλή όμως την δίνει ο φίλος Χριστοφόρος παρακάτω γιατί μαθαίνουμε από που κρατάει η σκούφια της και πώς έγινε αυτό που είναι για να λέει αυτά που λέει.
Η μαντάμ η Αρβελέρ...
Πού’ ναι και μεγάλη λέρ’!
Το λοιπόν, σήμερα, παιδιά, θα ασχοληθούμε με τη μαντάμ Αρβελέρ. Δεν
έχει άμεση σχέση με το ΕΛΙΑΜΕΠ, αλλά κάνει κι αυτή ό,τι μπορεί, για να
διαβρωθεί το Εθνικό Κράτος των Ελλήνων. Έτσι βάζουμε τη δράση της σε
«Παράρτημα».
Λοιπόν,
η εν λόγω μαντάμ είναι από τη Μικρά Ασία και –όπως κάνουνε ορισμένοι
Μικρασιάτες- θεωρεί τους Παλιοελλαδίτες υπεύθυνους για τον ξεριζωμό της
κ.λ.π. Τώρα βέβαια, αν της έλεγε κανείς να φύγει από τα Παρίσια όπου
κατοικοεδρεύει και να επιστρέψει στο Εσκί Σεχίρ ή το Αφιόν Καραχισάρ
ή, έστω, το Τομλού Μπουνάρ από όπου κατάγεται η οικογένειά της, δεν
ξέρω κατά πόσον θα έδειχνε προθυμία να επιστρέψει στη «γενέτειρά» της.
(Όπως και πολλοί άλλοι, επαγγελματίες Μικρασιάτες, οι οποίοι
κλαίγονται, στα υπερπολυτελή διαμερίσματά τους της Πολιτείας και της
Κηφισιάς για τις χαμένες πατρίδες τού Μπουρντούρ, τού Καραχάν και τού
Αντάπαζαρ, μα αν τους έλεγε κανείς «φύγε ρε, οι Τούρκοι σε αφήνουν να
γυρίσεις πίσω και χωρίς βίζα μάλιστα» θα έκανε τον χαζό, πως τάχαμου
δεν καταλαβαίνει τι του λένε και άλλα τέτοια – συνήθη και γνωστά).
Λοιπόν
η μαντάμ Αρβελέρ, λεγόταν, προτού παντρευτεί, Γλύκατζη. Στη Γαλλία
βρέθηκε λόγω των γεγονότων της δεκαετίας του 1940. Ήταν προοδευτικών
αντιλήψεων άτομον, με μαρξιστική θεώρηση του κόσμου αλλά και κορίτσι
της Εκκλησίας. Α, όλα κι όλα! Μαρξίστρια-μαρξίστρια αλλά και
ευσεβής-ευσεβής! Στην Καισαριανή όπου έμενε προπολεμικώς είχανε να το
λένε: δεν έχανε εσπερινό για εσπερινό και κυριακάτικη λειτουργία για
κυριακάτικη λειτουργία! Και τα υπόλοιπα τα ξέρετε: νά σαρανταήμερες
νηστείες μετά τις απόκρεω, νά τη Μεγάλη Εβδομάδα να τρώει μόνο
κανα παξιμαδάκι το 24ωρο κ.τ.λ., κ.τ.λ. Πάνω σε αυτά, τα ευλαβή και τα
νηστίσιμα όμως ήλθε ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος και τα μετέπειτα
και... γενικώς τής έφεξε! Διότι οι κομμουνιστές, λεβέντες μου, δεν
είχανε υποστήριξη, όπως ακόμα φαντάζονται οι αφελείς και ανόητοι, από
τη Σοβιετική Ρωσία αλλά από τις Δυτικές χώρες και ιδίως τη Γαλλία και
την... Αμερική. Ναι, ρε παιδιά! Τις ΗΠΑ! Οι οποίες ΗΠΑ από τη μια
βαράγανε τους αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού και από την άλλη
κρατάγανε νόμιμο το ΚΚΕ στην Αθήνα. Κι όταν πια δεν μπορούσανε να το
κρατήσουνε άλλο νόμιμο, γιατί θα τους έκραζαν και οι πέτρες,
διασφάλισαν την επιβίωσή του μέσω υποκατάστατων όπως η ΕΔΑ π.χ. και
άλλα. Επιπλέον, παρενέβαιναν διακριτικώς και στα στρατοδικεία,
ώστε να μην επιβάλλονται βαριές ποινές στους αντάρτες που
αιχμαλωτίζονταν ή παραδίδονταν και γενικώς συλλαμβάνονταν. Τώρα πώς
και γιατί εκτελέστηκε ο Μπελογιάννης και υπό ποίες συνθήκες βρέθηκε
νεκρός ο Πολκ στη Θεσσαλονίκη θα τα πούμε την άλλη φορά.
Τελοσπάντων!
Ο ανεφοδιασμός του Δημοκρατικού Στρατού γινόταν από το Παρίσι.
Εκεί μαζεύονταν τα λεφτά και τα εφόδια, περνάγανε στην Τσεχοσλοβακία
και τελικώς, μέσω Γιουγκοσλαβίας, φτάνανε στους αντάρτες. (Εξ ου και
μόλις ο Τίτο τα έσπασε με τον Στάλιν κι έκλεισε τα σύνορα, ο
Δημοκρατικός Στρατός κατέρρευσε). Σε κάποια στιγμή όμως, οι Γάλλοι
δημοκράτες σκεφτήκανε ότι έπρεπε να εξασφαλίσουν και ευπρεπές μέλλον
σε «διανοούμενους» οι οποίοι, λόγω των προοδευτικών, μαρξιστικών,
κομμουνιστικών κ.λ.π. φρονημάτων τους, δεν θα μπορούσαν να
«σταδιοδρομήσουν» στην Ελλάδα και χορήγησαν μαζικώς εκατό (100)
υποτροφίες σε εκλεκτά, νεαρά μέλη της ελληνικής Αριστεράς. Τους
μαζέψανε λοιπόν, ήρθε ένα καράβι στον Πειραιά και τους φορτώσανε, τους
ξεμπαρκάρανε στη Μασσαλία και από εκεί τους προώθησαν στο Παρίσι. Ο
πιο γνωστός από αυτούς ήτανε ο Νικόλαος Σβορώνος. Μεταξύ τους ή δίπλα
τους ή λίγο μετά από αυτούς και το κορίτσι μας, η Ελένη Γλύκατζη.
Παιδί
της Εκκλησίας η Ελενίτσα μας, στο φτερό το έπιασε το θέμα στο
Παρίσι: Βυζάντιο! Άρχισε να σπουδάζει λοιπόν βυζαντινά κ.λ.π., καλά τα
πήγε, θα γινόταν μια καθηγητριούλα σε κάνα γαλλικό λύκειο ή,
τελοσπάντων, ερευνήτρια σε κάποιο από τα πάμπολλα γαλλικά ερευνητικά
κέντρα, αλλά εδώ είναι που της έφεξε για δεύτερη φορά: Παντρεύτηκε τον
κ. Αρβελέρ και έτσι από τις εκκλησούλες τής Καισαριανής βρέθηκε στην
πρυτανεία της Σορβόννης!
Τώρα αυτό το Αρβελέρ, παιδιά, προσέξτε το: είναι η γαλλική προφορά γερμανικού ονόματος. Και το γερμανικό όνομα είναι Ahrweiler (Αρβάϊλερ).
Αρβάϊλερ είναι τοπωνύμιο μιας μικρής περιοχής κάπου στη Ρηνανία, την
περιοχή δηλαδή του Ρήνου, όπου πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο υπήρχε
εβραϊκή κοινότητα κ.λ.π. (Σημαίνει κατά την επικρατέστερη ετυμολογία:
«χωριό με στάρια»). Τι σημασία έχει; θα μου πείτε. Αυτήν σας απαντάω
εγώ: οι Εβραίοι αποφεύγουνε να παίρνουν επίθετα και όποτε παίρνουν (για
να μην ξεχωρίζουνε από τους Χριστιανούς) συχνά παίρνουνε ως επίθετο τον τόπο της καταγωγής τους. Deutscher , να πούμε, Berliner, Warszawski αλλά και Athens, Αθηναίος, Σαλονίκογλου όσον αφορά τα καθ’ημάς.
Έτσι κι ο κ. Αρβελέρ: ρίχνει τον τόνο στη λήγουσα, σου λέει «Γάλλος
είμαι» κι άντε μετά εσύ να εξηγείς στους «ενημερωμένους» που
διαβάζουνε ανελλιπώς την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως και παρακολουθούν τα «ανατρεπτικά» κι «επαναστατικά» δελτία της ΕΤ και της ΝΕΤ ότι το όνομα είναι Αρβάϊλερ αλλά επειδή οι Γάλλοι τονίζουνε μόνο στη λήγουσα προφέρεται Αρβελέρ.
Τώρα
αυτά δεν μας ενδιαφέρουν και πολύ. Μπράβο στη μαντάμ, κολοπετσωμένη
ήτανε, τα κατάφερε, εκλεκτόν μέλος της ομογένειας έγινε, διαμάντι στον
Ελλήνων τον γαλαξία που λέει κι ο Σαββόπουλος (άλλος αυτός!) τι μας
νιάζει εμάς; Μας νιάζει, όμως, παλληκάρια μου γιατί η μαντάμ Αρβελέρ,
αντί να κάτσει φρόνιμα στα ωραία της στο Παρίσι, έρχεται κι
ανακατεύεται στα δικά μας. Κι έχει και άποψη! Η βυζαντινή αυτοκρατορία
μας λέει η ερίφισσα, ήταν Κράτος «ιμπεριαλιστικό», «ρατσιστικό» που
καταπίεζε τόσο πολύ τους Μικρασιάτες, ώστε, μόλις η Κωνσταντινούπολη
απελευθερώθηκε από τους Φράγκους το 1261, κάποιος Μικρασιάτης
ανέκραξε: «Τώρα που οι Ρωμιοί/Έλληνες ξαναπήραν την Κωνσταντινούπολη,
μην περιμένετε τίποτα το καλό!»
Το
να λες ιμπεριαλιστικό ένα Κράτος που συστηματικώς απέφευγε να κάνει
πόλεμο σε σημείο που να παρεξηγείται σε Δύση και Ανατολή και το να λες
«ρατσιστές» τους Βυζαντινούς, οι οποίοι δέχονταν οποιονδήποτε αρκεί
να ήταν Χριστιανός Ορθόδοξος, αποτελεί έλλειψη στοιχειώδους γνώσης – ή,
αν προτιμάτε, χονδροειδή διαστρέβλωση της ιστορικής πραγματικότητας.
Σας υπενθυμίζω εδώ πράγματα που και τα μικρά παιδιά ξέρανε κατά την
πριν από το 1981 εποχή, ότι δηλαδή η οικογένεια Ανεμά (ο πύργος του
Ανεμά που λέμε, στην Κωνσταντινούπολη) ήταν η οικογένεια του
τελευταίου... Άραβα εμίρη της Κρήτης, ότι ο πρωθυπουργός του
αυτοκράτορα Μανουήλ Κομνηνού ήταν... Τούρκος, ότι ο αυτοκράτορας
Ιωάννης Τσιμισκής ήταν... Αρμένιος, ότι οι Ίσαυροι ήταν μια
μικρασιατική φυλή που έχει εξαφανιστεί σήμερα, ότι ο Θεοδόσιος ο Μέγας
ήταν... Ισπανός κ.λ.π. Τελοσπάντων, Αρβελέρ είναι αυτή, ό,τι θέλει
μπορεί να λέει, προκειμένου να σιτίζεται από την καραβάνα που της έχει
εξασφαλίσει ο σύζυγός της. Το να προβάλλει όμως την άποψη ότι, επειδή
οι Έλληνες ξαναπήραν την Κωνσταντινούπολη από τους Φράγκους το 1261,
τίποτα το καλό δεν επρόκειτο πια να γίνει στη Μικρά Ασία είναι
απαράδεκτο. Και είναι απαράδεκτο, παλληκάρια μου, διότι συντηρεί το
κλίμα ενός μικρασιατικού τοπικισμού που βλέπει τους Παλιοελλαδίτες σαν
χειρότερους από τους Τούρκους. Κι εγώ το ξαναλέω: Τώρα ανοίγουνε τα
σύνορα. Εάν η Αρβελέρ κι η κάθε Αρβελέρ δεν γουστάρει Παρίσι, Αθήνα
κ.λ.π., ο δρόμος είναι ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα: Μπορεί ανά πάσα
στιγμή να πάει να εγκατασταθεί στην Καραμανιά που λένε και οι
Κύπριοι... και από κεί πέρα να μας στέλνει τα μαντάτα της. Άντε
μπράβο! Κι αυτή και όλοι οι άλλοι που σκέφτονται σαν κι αυτήν.
Τώρα θα μου πείτε: «Καλά, πού τα λέει όλ’αυτά;» Τα λέει στο βασικό της βιβλίο που ακόμα κυκλοφορεί στην Ελλάδα, Η πολιτική ιδεολογία της βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Μετάφραση Τούλας Δρακοπούλου, εκδόσεις Ψυχογιός (ποιος άλλος;), 1988
(τρίτη έκδοση). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι σελίδες 60, 63,
67, 84 και 134. Και για να μην παραξενεύεστε για τη σημερινή κατάσταση
στην Πατρίδα μας, σας πληροφορώ ότι το βιβλίο αυτό είχε ενταχθεί στη
βιβλιοθήκη της Ναυτικής Σχολής Πολέμου και το συνιστούσαν ορισμένοι
καθηγητές στους εκεί σπουδαστές/αξιωματικούς. Φωνάζανε βέβαια κάθε τόσο
μερικοί, καθηγητές και στελέχη του ΠΝ, μα δεν βαριέσαι... «στου
κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα». Αυτά... για να μην εκπλήττεσθε,
παλληκάρια μου, με αυτά που συμβαίνουνε σήμερα στις Ένοπλες Δυνάμεις.
«Μ’όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις» που λέγανε κι
οι παπούδες μας.
Σας
το ξαναλέω όμως: δεν φταίνε οι Αρβελέρες και οι ΕΛΙΑΜΕΠέδες. Εμείς
φταίμε πριν απ΄ όλα. Αυτοί βρίσκουνε και τα κάνουνε. Και για να σας το
κάνω λιανά, σας ρωτάω: θυμάστε πριν από λίγα χρόνια μια ταινία
«Πολίτικη κουζίνα» που παιζότανε στους κινηματογράφους και τρέχανε πια
όλοι να τη δούνε, μη χάσουνε το καλλιτεχνικό γεγονός και για να
«καμαρώσουνε» την ομογένεια, «όλοι Έλληνες είμαστε» και άλλα τέτοια
πολλά, ευτράπελα και γραφικά; Ε,σεις που τρέχατε να τη δείτε θα θυμάστε
τη φάση που φτάνει ο «ομογενής» στον σταθμό Λαρίσης, ακούει το όνομα
«Κολοκοτρώνης», παριστάνει πως δεν καταλαβαίνει περί τίνος πρόκειται
(όλοι οι Τούρκοι μια χαρά ξέρουνε τον Κολοκοτρώνη και τους
Πελοποννήσιους, μπορεί να μην το ξέρουνε οι ομογενείς;) και αρχίζει να
το κλίνει, λες κι ήτανε ρήμα: Κολοκοτρώνω-κολοκοτρώνεις-
Ο φίλος σας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου