Υπέρ βωμών και τραπεζών: Κάποιοι πληρώνουν τα σπασμένα και κάποιοι διασώζονται

Στο όνομα του κατεπείγοντος και της ανάγκης να σωθεί η Ελλάδα από την «καταστροφή», με την οποία απειλείται εάν δεν τηρήσει τις δεσμεύσεις της, έχουν διαπραχθεί τα τελευταία δύο χρόνια μια σειρά από εγκλήματα. Είναι αλήθεια ότι σε σημαντικό βαθμό η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε ούτε έχει περιθώρια ελιγμών. Είναι επίσης γεγονός ότι οι ισχυροί της Ευρώπης και του ΔΝΤ επιβάλλουν στην Ελλάδα επιλογές, ο καθένας ανάλογα με τα συμφέροντά του.

Ωστόσο αυτή η κατάσταση δεν δικαιολογεί τις ισοπεδωτικές αποφάσεις, ιδιαίτερα όταν λαμβάνονται με συνοπτικές διαδικασίες και έχουν καταστροφικές επιπτώσεις στο μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας. Διότι κάθε φορά οι επιλογές έχουν συγκεκριμένη κατεύθυνση και χαρακτήρα. Και κάποιοι πληρώνουν τα σπασμένα και κάποιοι διασώζονται.
Με το βιβλίο του ο πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ Παναγιώτης Ρουμελιώτης ανέδειξε, από τη δική του σκοπιά, τον αδιέξοδο χαρακτήρα του προγράμματος που επεβλήθη στην Ελλάδα. Θέτει επίσης το ζήτημα του «κουρέματος» του ελληνικού χρέους, που, όπως φαίνεται σήμερα, θα είχε μεγαλύτερη «απόδοση» για τη χώρα μας εάν είχε γίνει πολύ πιο νωρίς.

Η Ιστορία θα κρίνει τις ευθύνες καθενός, αφού φωτιστούν όλες οι πτυχές και ακουστούν όλες οι πλευρές. Υπάρχουν όμως τα αντικειμενικά γεγονότα: με τον τρόπο που έγινε η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους ωφελήθηκαν οι μεγάλες τράπεζες, κυρίως γερμανικές και γαλλικές, αφού η καθυστέρηση τους έδωσε χρόνο να πουλήσουν τα ομόλογα και να καλυφθούν. Τη νύφη πλήρωσαν οι ελληνικές τράπεζες και τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία. Και για τις μεν τράπεζες προβλέπεται να χορηγηθούν κεφάλαια, αλλά για τα ασφαλιστικά ταμεία όχι. Οι τράπεζες στηρίζονται, αλλά οι αποταμιεύσεις των Ελλήνων εργαζομένων που είχαν διοχετευθεί στα διαθέσιμα των ασφαλιστικών ταμείων έγιναν καπνός.

Η προστασία του τραπεζικού τομέα, ξεκινώντας βέβαια από τις μεγάλες τράπεζες της Γερμανίας και της Γαλλίας, αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων ότι είναι η πρώτη προτεραιότητα της ευρωζώνης. Και γι’ αυτό τον σκοπό θυσιάζονται χωρίς δεύτερη σκέψη θέσεις εργασίας, το κράτος πρόνοιας και ολόκληρες γενιές νέων ανθρώπων, οι οποίοι καταδικάζονται στην ανέχεια.

Ακόμα και σήμερα η Γερμανία μπλοκάρει την προηγούμενη συμφωνία των Ευρωπαίων για διάσωση των ισπανικών τραπεζών απευθείας από τον μηχανισμό διάσωσης (ESM) επειδή δεν θέλει να παραχωρήσει την εποπτεία του δικού της τραπεζικού τομέα στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Οι καχύποπτοι αναλυτές υποπτεύονται ότι οι περιφερειακές τράπεζες της χώρας κρύβουν πολλά τοξικά «χαρτιά» και ανοίγματα, τα οποία η γερμανική κυβέρνηση δεν θέλει να αποκαλύψει. Μετά την Ελλάδα, που υπομένει ένα οικονομικό πρόγραμμα το οποίο επιφέρει «πολεμικές καταστροφές» για να μη διαταραχθούν οι ισορροπίες στον ευρωπαϊκό τραπεζικό κλάδο, ήρθε η σειρά της Ισπανίας να γονατίσει για τον ίδιο λόγο.

Τα πράγματα, όμως, φτάνουν σε οριακό σημείο. Τα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση Σαμαρά δύσκολα μπορούν να γίνουν αποδεκτά. Οχι μόνο γιατί είναι σκληρά και επίπονα, αλλά γιατί είναι άδικα. Οι πολίτες θα μπορούσαν να αντέξουν τη δυσπραγία, ως αναγκαίο κακό, εφόσον είχαν την αίσθηση του δίκαιου καταμερισμού και μια αίσθηση διεξόδου και προοπτικής ώστε να πιάσουν τόπο οι θυσίες τους. Δυστυχώς, όμως, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.
[Toυ Γ.Χ. Παπαγεωργίου από protothema.gr]

αναδημοσίευση από :ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ GR.