Καλό Καλοκαίρι...

                                    
                                              Καλό Καλοκαίρι, σ'όλους...

                                              Θα τα πούμε και πάλι από
                                              Σεπτέμβριο...


                                             Και ένα ποιήμα να μας
                                             ...συντροφεύει στις Αυγουστιάτικες,
                                             λαμπερές μέρες...



                                      
                                           ΣΟΝΕΤΟ XVIII

                                 
                             Να σε συγκρίνω με μια μέρα θερινή;

                            Εσύ υπερέχεις σε απαλότητα και χάρη,

                           λυγίζει αέρας τα τριαντάφυλλα του Μάη

                           και δεν κρατούν τα καλοκαίρια μας πολύ.

                          Aλλοτε καίει πολύ των ουρανών η φλόγα,

                         θαμπώνεται άλλοτε η ολόχρυσή τους όψη,

                        τ' όμορφο κάποτε χάνει την ομορφιά του

                        απ' την πορεία της φύσης είτε από την τύχη.

                       Μα το δικό σου αιώνιο θέρος δε θα σβήσει,

                       της ομορφιάς την κατοχή δε θα τη χάσεις,

                       κι ο Χάρος δεν θα καυχηθεί πως μπήκες στη σκιά του,

                       θα λάμπεις πάντα εσύ μέσα σ' αιώνιους στίχους!

                      Όσο θα βλέπουν μάτια κι άνθρωποι αναπνέουν,

                      οι στίχοι αυτοί θα ζουν κι εσύ θα ζεις μαζί τους.

                                                 Ουΐλλιαμ Σαίξπηρ