Τό «Ε» τό ἐν Δελφοῖς καί ὁ Ἰεχωβᾶς

 

Πίθος όπου φυλάγονταν 

 τα χειρόγραφα του Κουμράν.

«Εις τον Καύκασον δεν εδέθη ο Προμηθεύς (!) αλλά ελυτρώθη υπό του Ηρακλέους ο πρώτος ελληνικός πολιτισμός, όν ηθέλησε να δεσμεύσει ο επελθών εξ Αφρικής Σημιτισμός.»^[1]

                                          (Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια.)

Ο «επελθών εξ Αφρικής Σημιτισμός», δεν μπορεί να είναι άλλος από αυτόν που μας  κουβάλησαν ο Κάδμος  ο Δαναός και ο Ορφέας, που έφεραν την «πάτρια» θρησκεία μας από την Φοινίκη, την Αίγυπτο  και την Τροία.

Ο «πρώτος Ελληνικός πολιτισμός» (ο Κρητομυκηναϊκός) δεν «λυτρώθηκε» ποτέ, όμως, αλλά καταρρέοντας «δεσμεύτηκε» από τον Αγυπτο-Ισραηλινό θεό, τον Ιεχωβά, μέσω της λατρείας του Απόλλωνα.

Αιγυπτιακή ιερογλυφική επιγραφή με τό όνομα "ΙΕΧΩΒΑΣ". 1350 π. Χ.

 Τό  «Ε»  τό ἐν Δελφοῖς καί ὁ Ἰεχωβᾶς

«Ου γαρ πολλά το θείον εστίν»

                                          (Πλούταρχος)                                                                                     

Το περίφημο Ε, που γράφονταν «Ει», το σύμβολο των Δελφών, εμφανίστηκε στα Ρωμαϊκά χρόνια. (Δεν είναι «πανάρχαιο» όπως πιστεύουν μερικοί) Τίποτα σχετικό με τον Απόλλωνα δεν είναι πανάρχαιο. Το Ε, όμως, έγινε πασίγνωστο: «άλφα, βήτα, γάμμα, δέλτα, θεού γαρ εί…» έλεγε ο Καλλίας.^[2] 

Ο δελφικός ιερέας Πλούταρχος έχει γράψει πραγματεία για τον συμβολισμό του, προτείνοντας πολλές ερμηνείες.^[3] (δες υποσημείωση) Κρατάω μία από αυτές: «Είσαι». Από αυτήν θα φανεί η σύνδεση της Απολλώνιας θεολογίας με την ανάλογη της Παλαιάς Διαθήκης:

«Όντας ένας ο θεός (η έννοια του θείου;) ενιαία γέμισε με το παρόν το μέλλον, και αφού μόνο αυτός είναι το όν που πραγματικά υπάρχει, ούτε έγινε, ούτε άρχισε, ούτε θα πάψει, έτσι λοιπόν πρέπει να τον σεβόμαστε, να τον ενστερνιζόμαστε, και να τον προσεγγίζουμε με το «Ει» -σαι, και μα το Δία, όπως μερικοί παλιοί, με το ‘ένα Είσαι’ γιατί το θείο δεν είναι πολλά» ^[4]      

Πλούταρχος, περι του Ε του εν Δελφοίς, 20. «αλλ’ εις ων» [ο θεός] «ενί τω νυν το αεί πεπλήρωκε, και μόνον εστί το κατά τουτ’ όντως ον, ου γεγονός ουδ’ εσόμενον ουδ’ αρξάμενον ουδέ παυσόμενον, ούτως ουν αυτό δει σεβομένους ασπάζεσθαι και προσεθίζειν «ει» και νη Δία, ως ένιοι των παλαιών, «ει εν», ου γαρ πολλά το θείον εστιν»             

 

 Τα ίδια έλεγαν και οι Ορφικοί «μυστικά»:

«Ένας είναι, [ο Θεός] αυτογέννητος, και όλα γεννηθήκαν από αυτόν» ^[5] Οι προφήτισσες του Απόλλωνα, οι Σίβυλλες, προπαγάνδιζαν (προφήτευαν) επίσης το Μονοθεϊσμό, και την πτώση των ναών των θεών.

«ένας ο Θεός, που κυβερνά μόνος του, υπερμεγέθης, αγέννητος, παντοκράτωρ»^[6]

«Θα απαρνηθούν όλους τους ναούς όσοι τους δουν και τους βωμούς, φανταστικά πέτρινα μνημεία κουφών, και τα πέτρινα ξόανα και τα χειροποίητα αγάλματα, βρωμισμένα με αίμα ζωντανό και με θυσίες των τετραπόδων, διπόδων, πουλιών και θηρίων φόνους»,^[7] έλεγαν…

Υπάρχει μια ερμηνεία του ονόματος «Απόλλων», που ταιριάζει με τα παραπάνω.  Το Α-πολλοί, δηλαδή όχι πολλοί, αλλά «ένας». (θεός) «Απόλλων μέντοι μυστικώς κατά στέρησιν των πολλών» (Α-πολλοί) «νοούμενος ο εις έστι θεός».^[8] Ας κρατήσουμε το μυστικώς…

Από τους Δελφούς, ας πάμε στο Ισραήλ: Το Εβραϊκό όνομα που το λέμε «Γιεχωβάς» η «Γιαχβέ» κλπ, είναι ο αυτοπροσδιορισμός του Θεού όταν ρωτήθηκε από τον Μωυσή στο όρος Χωρήβ:

«Εγώ -  Ε-ιμί -  Ο -  Ώ-ν» (είμαι αυτός που υπάρχει) ^[9]

«Το κατ’ εξοχήν  όνομα του θεού των Εβραίων, όπερ,» /…/«δηλοί ‘εστί’, ‘υπάρχει’, σημαίνει άρα το όν το κατ’ εξοχήν υπάρχον, το εν εαυτώ την αιτίαν της ιδίας αυτού υπάρξεως έχον, το αναλλοίωτον, αιώνιον και απόλυτον ον»^[10]

 Χρειάζεται κάποιο σχόλιο ή σύγκριση με το «όντως ον» του Πλούταρχου; Μία είναι η έννοια του Θείου, έλεγε ο Φοίβος, ένας είναι ο Θεός, έλεγαν οι Εβραίοι. Μερικοί άλλωστε εξηγούν το Ε όχι ως «είσαι» αλλά ως «υπάρχεις»,^[11] οπότε η ταύτιση με το «Ιεχωβάς» είναι απόλυτη. Το Δελφικό Ε= «είσαι», «υπάρχεις», ταυτίζεται λοιπόν νοηματικά με το Εβραϊκό «Ιεχωβάς»= «είμαι», «υπάρχω»…  

Στην εβραϊκή γραφή υπάρχουν μόνο σύμφωνα. Έτσι, η ακριβής προφορά του ονόματος, που γράφεται με τέσσερα σύμφωνα στα Εβραϊκά, είναι άγνωστη, γιατί οι Εβραίοι δεν το ξεστόμιζαν ποτέ.^[12] («Ού λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω…»^[13])

 Ιεχωβάς, Ιαβέ, Γιαχουά, Γιαχωβάς, Γιαχβέ, Ιευώ, Ιαχώ, κλπ. Οι ειδικοί δεν έχουν καταλήξει στην ετυμολογία του.  Πιθανές εξηγήσεις 1) από το «χαχαγιά» = Εβρ. «υπάρχω» 2) από το Αραβικό «χεβά», = «ουρανός» 3) από το Συριακό «χαβά» = «αέρας» (=«πνεύμα») και φυσικά 4) από το «Γιαχ βαχ» = «θεός Βάκχος»! ^[14] Πρόκειται για την ίδια λέξη, κατά βάθος…

Οι Έλληνες, εκτός από το ότι δίδασκαν «μυστικά» σε εσωτερικό κύκλο μυημένων πως υπάρχει Ένας Θεός, χρησιμοποιούσαν και το Εβραϊκό όνομα, που ήταν «μυστικό» όπως και στους Ιουδαίους, και απαγορεύονταν να προφερθεί δημόσια. Ήταν το «Ιαουε» «που εξηγείται αυτός που υπάρχει και θα υπάρχει»:

«το μυστικό τετραγράμματο όνομα στο οποίο πλησίαζαν (=μάθαιναν ^[15]) μόνο όσοι είχαν δικαίωμα να μπαίνουν στο άδυτο. Είναι το Ιαουε που εξηγείται αυτός που υπάρχει και θα υπάρχει. Και δεν είναι μόνο στους Έλληνες που το όνομα του θεού αποτελείται από τέσσερα γράμματα»^[16]  

  

                                            

Το Ιαουε είναι δηλαδή ταυτόσημο με το «Ε» και το «Ιεχωβάς», και ομόηχο με το δεύτερο. Στην πράξη, προφέρει το θεϊκό όνομα μόνο με φωνήεντα, ενώ οι Εβραίοι το έγραφαν μόνο με σύμφωνα. Σίγουρα δεν είναι σύμπτωση. Μια από τις πιθανές προφορές του Εβραϊκού ονόματος του Θεού είναι «Ιαβέ», που απέχει ελάχιστα από το «Ι-α-ου-ε». Ο Ι. Χαραλαμπόπουλος δηλώνει: «για τους μύστες, Ζευς, Ποσειδών, Άδης και Απόλλων ήταν το ένα και το αυτό θεϊκό πρόσωπο, το μυστικό όνομα του οποίου ήταν Ιαώ» ^[17]  

     

Πώς έχουμε, όμως, απόδειξη πως οι Έλληνες –τουλάχιστον οι μορφωμένοι, συνειδητοποιούσαν πως επρόκειτο για τον Εβραϊκό Ιεχωβά; Μήπως κρατούσαν μια παράδοση που δεν γνώριζαν την προέλευσή της; Γράφει ο Διόδωρος Σικελιώτης: «…παρά δε τοις Ιουδαίοις»/…/«τον Ιαώ επικαλούμενον θεόν»^[18] Γνώριζαν, λοιπόν, πως ήταν το «μυστικό» όνομα του Θεού των Εβραίων.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας παραδίδουν σχετικά αποφθέγματα του Απόστολου Πέτρου που δεν περιλαμβάνονται στην Καινή Διαθήκη: «τούτον τον θεόν σέβεσθε, μη κατά τους Έλληνας» (αυτό το θεό να πιστεύετε, όχι όμως με τον τρόπο των Ελλήνων) και προσθέτει: «μηδέ κατά Ιουδαίους σέβεσθε» (ούτε και με τον τρόπο των Εβραίων να τον λατρεύετε) και ιδού γιατί:

 «…τον αυτόν ημίν σεβόντων θεόν και των παρ’ Ελλήνων δοκίμων, αλλ’ ου κατ’ επίγνωσιν παντελή…» ^[19] (τον ίδιο θεό με μας λατρεύουν οι αξιότεροι Έλληνες, αλλά όχι με πλήρη επίγνωση)

Και οι Εβραίοι γνώριζαν πως ο Θεός τους λατρεύονταν και αλλού, με το ίδιο όνομα, και μάλιστα, παρά τη γνώμη του Πέτρου, πως λατρεύονταν συχνά με πιο σωστό τρόπο από ότι στο Ισραήλ! Ακούμε τον ίδιο τον Κύριο να μιλά στον Προφήτη Μαλαχία:

«…γιατί, από την ανατολή μέχρι τη δύση του ήλιου δοξάζεται το όνομά μου στους διάφορους λαούς, και σε κάθε τόπο φέρνουν θυμίαμα στο όνομά μου και καθαρές θυσίες, γιατί το όνομά μου είναι μεγάλο» [ξακουστό] «στα έθνη, λέει ο Κύριος ο παντοκράτορας» /…/ «γιατί εγώ είμαι βασιλιάς μεγάλος, λέει ο Κύριος ο παντοκράτορας, και το όνομά μου έχει φανερωθεί» [και] «στα έθνη».^[20]

                                                                                               Σιωνιστική προπαγάνδα, έ;

Ο Απόστολος Παύλος δεν σταματά να μιλά για τον Ένα Θεό που αποκαλύπτεται στα (αρχαία Ελληνικά) Μυστήρια… «Αλλά λαλούμεν σοφίαν Θεού εν μυστηρίω, την αποκεκρυμμένην /…/ ήν ουδείς των αρχόντων του αιώνος τούτου ^[21] έγνωκεν»^[22]

                Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα τα λόγια του Θεού στην «Αποκάλυψη»: «Εγώ ειμί το Α και το Ω, λέγει Κύριος ο Θεός, ο ών και ο ήν και ο ερχόμενος, ο παντοκράτωρ»^[23] Όλη η φράση είναι λογοπαίγνιο – ερμηνεία του ονόματος Ιαώ. Η σημερινή, προφανής εξήγηση, «αρχή και τέλος», έπρεπε να αποσαφηνιστεί στους τότε «μύστες»: «εγώ ειμί το Α και το Ω, η αρχή και το τέλος»,^[24] γιατί, την εποχή που γράφτηκε, σήμαινε κυρίως: «Εγώ είμαι ο Ιαω-Ιαουε, η ενσάρκωση των μυστικών θεϊκών ονομάτων».

Το Εβραϊκό ιερό θεϊκό όνομα  χρησιμοποιούνταν και στη λιθομαντεία: «Λίθος αχάτης. Οι αχάται μεγίστας δυνάμεις έχουσιν. Εισί δε Ερμού…» «…λαβών βελόνην χαλκήν γράφε εν αυτώ το όνομα τούτο. ιάχω»^[25](-βας) Η σχέση Ερμή-Εβραίων-Ιεχωβά, καθώς και η απαγόρευση χρήσης σιδήρου στο Ναό του Σολομώντα,^[26] θα αναλυθεί αλλού. Η στολή του Εβραίου Αρχιερέα είχε πάνω της πετράδια με μαντικές δυνάμεις. Το σύνολο των πετραδιών ονομάζονταν «εσσήνας»^[27] ή «Λογείον των κρίσεων».^[28] Ο όρος λογείον ή λόγιον, σημαίνει: ΄΄χρησμός που δεν είναι έμμετρος΄΄. Ο Εβραίος ιστορικός Ιώσηπος γράφει:

               «…συνεπώς, οι Έλληνες, που τιμούν τα δικά μας» [των Εβραίων] «έθιμα, επειδή δεν μπορούν να αμφισβητήσουν τίποτα από αυτά» [δηλ. την μαντική δύναμη του «Λογείου της Κρίσεως»] «ονομάζουν τον εσσήνα ‘‘λόγιον’’...» ^[29]

Την [Εβραϊκή] λιθομαντεία διδάχτηκε ο Ορφέας στην [Εβραϊκή] Τροία από το γιο του Πριάμου Θειοδάμαντα, και την μετέδωσε στους Έλληνες. ^[30] 

Εννοείται πως ο ιερός Εβραϊκός αριθμός Επτά, ήταν και ιερός αριθμός του Απόλλωνα, γιατί γεννήθηκε την έβδομη μέρα του μήνα και τον έλεγαν «Εβδομαίο» και «Εβδομαγενή».^[31] Ο θεός γιορτάζονταν κάθε έβδομη του μήνα, οι χρησμοί δίνονταν την έβδομη μέρα του μήνα, κ.ο.κ. Οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν μια μέρα της εβδομάδας Ήλιο-Φοίβο (Sol-Phoebus) Βέβαια, αυτή η διαίρεση του χρόνου σε επτάδες –εβδομάδες, είναι Βαβυλωνιακή, και από αυτούς την πήραν και οι Εβραίοι. 

Ιδού μια μυστική επίκληση, όπως βρέθηκε σε πάπυρο: «Κύριε, ο μέγας αρχάγγελος του ιεου αη αιω ευαι ιη ιη αιωεη αιω. διό συνίσταμαι, ο μέγας, και έχω σε εν τη καρδία μου αω εη εω ηι αιαη ωη ιω αω εοηε ωηι ααη ωηιω, ως ο θεολόγος Ορφεύς παρέδωκεν…» ^[32] Διακρίνουμε παραλλαγές του ονόματος Ιαω - Ιαουε. Αλλά και η  γνωστή επίκληση «ευοί σαβοί» και «υης άττης άττης υής»^[33] δεν απέχει πολύ από τη «μυστική»… Άσε που οι Χριστιανοί έλεγαν πως με αυτήν, οι πρόγονοί μας υμνούσαν την Εύα, που ερμηνεύεται «θηλυκό φίδι»,^[34] αφού η ευχή απαγγέλλονταν όσο οι πιστοί κρατούσαν στα χέρια «όφεις παρείες». 

                                                           

 Αυτή η ευχή αποκαλύπτει πολλά. Όπως και στο Ιαουε, Ιαώ, κλπ., τα ονόματα αποτελούνται αποκλειστικά από φωνήεντα, τους ήχους που δεν αποδίδει η Εβραϊκή - Φοινικική γραφή, γιατί περιλαμβάνει μόνο σύμφωνα. Έτσι, τα φωνήεντα ήταν εξ ορισμού «κρυφά», ειδικά για κάποιον που έχει δανειστεί αυτό το αλφάβητο και αυτή την ευχή. Επαληθεύεται  έτσι η Φοινικική καταγωγή του αλφαβήτου, που απέδιδε αρχικά μόνο σύμφωνα. Αυτό ταιριάζει και με τη μαρτυρία πως ο Ορφέας έγραφε με «Πελασγικά» (=Φοινικικά) γράμματα.^[35] Μαζί με το Αλφάβητο ήρθαν και οι Ιουδαιο-Φοινικικές λατρείες. Έτσι, τα φωνήεντα θεωρήθηκαν Μυστικά και πάνω απ’ όλα Ιερά από τους Έλληνες.

 Με αυτό τον τρόπο χρονολογείται έμμεσα η ευχή, αλλά και όλη η τελετή που την περιλάμβανε, σαν εισαγωγή μεταγενέστερη της εξαφάνισης της Γραμμικής β΄, (που ήταν συλλαβική) δηλαδή «μόλις χτες» που θα έλεγε ο Ηρόδοτος, μετά την πτώση της Τροίας, όπως τόσα άλλα στοιχεία και μαρτυρίες επιβεβαιώνουν… «Αρχαία», «Ελληνική» θρησκεία – το συντομότερο ανέκδοτο;

 Στην Ιλιάδα έχουμε υπαινιγμούς πως υπήρχε ολόκληρη Θεϊκή γλώσσα. Οι θεοί λένε «Ξάνθο» και «Χαλκίδα» τον ποταμό Σκάμανδρο και το όρνεο Κύμινδις, αντίστοιχα.^[36] «Έλεγε Φερεκύδης ότι οι θεοί την τράπεζαν θυωρόν καλούσιν».^[37] 
Τα παραδείγματα είναι πολλά. Το ίδιο ισχυρίζεται και ο… Απόστολος Παύλος: «Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον» ^[38] 

Ήταν ένας εύσχημος τρόπος να δικαιολογηθούν οι ξενόγλωσσες μυστικές λέξεις ως «θεϊκές». Ο Όμηρος και οι άλλοι γνώστες της «θεϊκής γλώσσας» αναφέρουν τα πιο ανώδυνα (και Ελληνικά) λόγια της. «Ιερή γλώσσα» αναφέρει και ο Εβραίος Ιώσηπος, όπου «υκ» σημαίνει «βασιλιάς», ενώ στα Αιγυπτιακά σημαίνει «αιχμάλωτος». ^[39]

 Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός αναφέρεται και με δυο άλλα ονόματα. «Αντονάι» (Άδωνις = Κύριος, άρχοντας) και «Ελοχείμ» (=θεοί). Και αυτό το όνομα αναφέρεται στους Ορφικούς ύμνους ως «Ελωαίος» που ήταν επίθετο του Ήφαιστου, αλλά και του Ήλιου, που συχνά συγχέονταν με τον Απόλλωνα, αλλά και με τον ένα Θεό, μια που ο Ήλιος - Απόλλων αποτελούσε μέρος του «τετράθεου» Ιαουε: «Ορκίζω φύσιν αυτοφυή, κράτιστον Αδωναίον, ορκίζω δύοντα και ανατέλλοντα Ελωαίον, ορκίζω τα άγια και θεία ονόματα ταύτα». Η ευχή βρέθηκε σε πάπυρο.^[40]

Ο Εβραίος ηθοποιός Λέοναρντ Νιμόι στον γνωστό ρόλο του Σπόκ. 

Ο "εξωγήινος" χαιρετισμός είναι εμπνευσμένος από την ραβινική χειρονομία 

που συμβολίζει το γυναικείο όνομα του Ιεχωβά

Υπάρχει και τέταρτο μυστικό όνομα του Ιεχωβά, της… θηλυκής πλευράς του Θεού: «Σαχίνα». (SHEKHINA)^[41] Αυτό το όνομα διέφυγε, ίσως, της προσοχής των προγόνων μας, όχι όμως και η ανδρόγυνη φύση των θεών. Ο θεός Έρωτας ήταν «διφυής», ανδρόγυνος.^[42]  Μέχρι και ο Δίας γέννησε, με κάποιο τρόπο, την Αθηνά και τον Διόνυσο, αλλά και όλους τους… θεούς. Σε αυτόν προσεύχονταν: «Συ πατήρ, συ δ’ εσσί μάτηρ, συ μεν άρρην, συ δε θήλυς…»^[43] «Ο Δίας αρσενικός γεννήθηκε, ο Δίας αθάνατη υπήρξε νύμφη».^[44]

^{Ο Απόλλων, (Αριστερά, ξεχωρίζει από τη λύρα) η Λητώ και η Άρτεμις. Η ανδρόγυνη φύση των Ολύμπιων είναι εμφανής}

Ο αρχικός θεός των Ορφικών, ο Φάνης, γεννούσε αυγά κανονικά.^[45] Ο Διόνυσος, ο Απόλλων και η Αφροδίτη παριστάνονταν συχνά με χαρακτηριστικά και του άλλου φύλου. «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον, κατ΄ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν, άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς»^[46] λέει και η Παλαιά Διαθήκη, (Μεγάλα… σιωνιστικά  «μυστικά») όπου και ο Βαάλ αναφέρεται ως αρσενικός και ως θηλυκός θεός.^[47] 

Είναι μάλιστα πιθανό πως και το «Ιεχωβάς» είναι γυναικείο όνομα, μια που έτσι έλεγαν τη μητέρα του… Μωυσή! (Ιωχαβέδ - δες παρακάτω) «…Ουκ ένι άρσεν και θήλυ…», καταλήγει ο Χριστιανισμός.^[48]

Τάφοι ραβίνων με την χειρονομία που συμβολίζει το γυναικείο όνομα του Ιεχωβά

Η ιερατική χειρονομία που παριστάνει τον Θηλυκό Ιεχωβά, εκτός από την γνωστή σειρά Επιστημονικής Φαντασίας, έχει απεικονιστεί στους τάφους ραβίνων. Θεωρείται πως η χειρονομία απεικονίζει τα Εβραϊκά γράμματα που απαρτίζουν το θεϊκό όνομα. Σχεδόν πανομοιότυπη, εμφανίζεται και στο ταφικό μνημείο κάποιου Χαρίξενου Χαριξένου από την Μίλητο.[49] Η Μίλητος βρίσκονταν στην Καρία, που είχε μεγάλη συγγένεια με την Φοινίκη και συνεπώς το Ισραήλ. Δεν πρόκειται για αποτροπαϊκή χειρονομία, όπως γράφουν οι αρχαιολόγοι, (το Κακό Μάτι δεν πιάνει τους νεκρούς!) αλλά για επίκληση στην Μητέρα Γη, (=Σαχίνα, Γυναικείο Ιεχωβά) που δέχεται τους νεκρούς.  

       Ο τάφος του Χαρίξενου από την Μίλητο και η λεπτομέρεια της ιερατικής χειρονομίας 

που συμβολίζει την γυναικεία φύση του Ιεχωβά -ΙΑΩ για τους Έλληνες, ΑΩ για τους Χριστιανούς. 

Προφανώς, η γνωστή μας Μούτζα, δεν είναι τίποτα άλλο από την επίκληση της οργής του Θεού 

επί του εχθρού μας, αλλά και η κατάρα της απαγόρευσης της προφοράς του Ονόματός Του.  

Εθνικό αρχαιολογικό μουσείο, φωτ. του συγγραφέα.       

Και ιδού η απόδειξη πως οι ιερείς στην αρχαία Ελλάδα έκαναν πράγματι ιερατικές χειρονομίες, και μάλιστα στους Δελφούς (το σύνολο της σκηνής παριστάνει την διαμάχη Απόλλωνα - Ηρακλή για τον Τρίποδα) Αυτή του ιερέα μάλιστα, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η αναφερόμενη προηγουμένως, η Εβραϊκή δηλ.
Αρχαιολογικό μουσείο Πειραιά

Και τελικά, η πασίγνωστη.... καταστροφή της.... αρχαίας θρησκείας από τους... Χριστιανούς!!!

Πότε θα κατανοήσουν οι Έλληνες το πόσο εμπαίζονται από τους λεγόμενους αρχαιολάτρες,,,

Το σύνολο των παραπάνω αναπαραστάσεων, 

από αρχαίες Ελληνικές, Ιουδαϊκές και Χριστιανικές πηγές, 

που όλες συμβολίζουν το Όνομα του Θεού.

Η πολύ γνωστή Ιερή λέξη «Αμήν», που συνήθως ερμηνεύεται ως «πράγματι», «αληθώς» κ.ο.κ., είναι πιθανά επίκληση του θεού Αμμούν στα Αιγυπτιακά, του Άμμωνα-Δία, ως κυρίαρχου –ή μοναδικού- θεού. Παρακάτω αναφερόμαστε σε έναν ναό του Άμμωνα στα σύνορα Αιγύπτου-Σουδάν όπου οι αρχαιολόγοι διάβασαν το όνομα «Ιεχωβάς». Σε αυτήν την περιοχή, αναφέρουν εξωβιβλικές πηγές, (δες παρακάτω) έδρασε ο Μωυσής ως Αιγύπτιος αξιωματούχος, με στρατό Εβραίων, και έχτισε ναούς! Μάλιστα παντρεύτηκε μια γυναίκα από την Αιθιοπία. Είναι άλλη μια απόδειξη της Αιγυπτιακής προέλευσης του Ιουδαϊσμού. 

Το κύρος των Εβραϊκών ονομάτων ήταν τέτοιο, που ο «ψευδομάντις» Αλέξανδρος, τον β΄αι. μΧ, προσπαθώντας να δείξει πως κατέχει την θεϊκή αλήθεια, γύριζε μισόγυμνος στο δρόμο, «προφέροντας λόγια ακατανόητα, κάτι σαν Εβραϊκά η Φοινικικά, εξέπληττε τον κόσμο που δεν καταλάβαινε τι έλεγε, παρά μόνο αυτό, πως σε όλα ανακάτευε τον Απόλλωνα και τον Ασκληπιό…»^[50] 

  Οι πιστοί άρα αναγνώριζαν την μεσανατολική προέλευση της θρησκείας τους, και σέβονταν ό, τι τους την θύμιζε. Ο Μάντης ήταν αναφανδόν εναντίον των Χριστιανών, αλλά οι πιστοί ξεπέρασαν γρήγορα αυτήν την αντίφαση… 

 Τα «Μυστήρια» που είχε καθιερώσει ο Μάντης Αλέξανδρος περιλάμβαναν τον έρωτα του Ενδυμίωνα με την Σελήνη. Ενδυμίων ήταν ο ίδιος ο… Μάντης: «...στο τέλος παρουσιάζονταν οι έρωτες της Σελήνης και του Αλεξάνδρου και γεννιόνταν η γυναίκα του Ρουτιλιανού. Δαδούχος και μυσταγωγός σ' αυτή, ο Ενδυμίωνας-Αλέξανδρος. Ξαπλωμένος στη μέση του ναού, έκανε τάχα πως κοιμάται και προς αυτόν κατέβαινε από την οροφή, σαν τάχα από τον ουρανό, αντί για Σελήνη κάποια Ρουτιλία, πεντάμορφη σύζυγος ενός από τους οικονόμους του Καίσαρα...»[51]

 Ας ακούσουμε αυτόν τον Μύθο από την Μυστικιστική άποψη, που φανερώνει την ιερότητα του ονόματος Ιαουε: «...φανερώθηκε στην χώρα της Καρίας ένας φιλόσοφος, απόγονος γιγάντων, της φυλής του Ιάφεθ, που τον λέγανε Ενδυμίωνα. Αυτός απεύθυνε μυστικές ευχές στη Σελήνη ρωτώντας την να του πει σε όραμα το όνομα του Θεού. Και με τις πολλές ευχές, άκουσε σε όραμα το θεϊκό όνομα. Και δεν σηκώθηκε, αλλά το λείψανό του υπάρχει ακόμα και τώρα στην Καρία, και αν και είναι νεκρός, τρέμει. Και ανοίγουνε κάθε χρόνο τον τάφο σε κείνη τη χώρα, και βλέπουνε το νεκρό του λείψανο να τρέμει, όπως λένε. Αυτά τα ‘γραψε ο σοφότατος Αυλέας. Γι αυτό το λόγο, λέει, ιστορούνε πως ο Ενδυμίων φιλάει την σελήνη.» [52] Οι Κάρες ήταν συγγενείς και σύμμαχοι των Φοινίκων...

 Οι ταυτιζόμενες με τον Ιαώ/Ιαουε ομάδες θεών, δεν ήταν πάντα οι ίδιες: «Εις Ζεύς, εις Αϊδης, εις Ήλιος, εις Διόνυσος»^[53] Ο Ιουλιανός ο Παραβάτης το παραλλάζει κι αυτός: «Εις Ζεύς, εις Αϊδης, εις Ήλιος εστι Σάραπις»^[54] Αν συνθέσουμε τους Ορφικούς ύμνους, διαπιστώνουμε πως σχεδόν όλοι οι θεοί ταυτίζονται μεταξύ τους.

«και φωτιά και νερό και γη και αιθέρας και νύχτα και ημέρα

και η Μήτις, και ο πρώτος γεννήτορας [δημιουργός]

και ο Έρωτας ο  παιχνιδιάρης.

                                      Όλα στο σώμα του μεγάλου Δία βρίσκονται»^[55]

Η ταύτιση γίνονταν με λεπτομερείς εξηγήσεις, που δίνονταν στα «Μυστήρια», όπως ισχυρίζεται ο χριστιανός Ευσέβιος. («ως αν μηδέν των απορρήτων λανθάνοι») Κοιτάχτε, ας πούμε, πως ο Ηρακλής ταυτίζονταν με τον Ήλιο:

             (Περίληψη): «επειδή ο Ήλιος διώχνει τα κακά τον είπαν Ηρακλή γιατί χωρίζει (κλα) τον ουρανό από ανατολή στη δύση και δώδεκα άθλους είπαν τα δώδεκα ζώδια/…/πότε ο ήλιος γίνονταν Απόλλων, Ώρος, Όσιρις…»^[56] «Αποφαίνονταν πως ο Ήλιος είναι ο ίδιος ο Απόλλων, και πάλι ο Ηρακλής και αμέσως ο Διόνυσος και ο Ασκληπιός»^[57]  «…η Λητώ περιέχεται μέσα στη Δήμητρα που μαζί με τον Δία έδωσε υπόσταση στην Κόρη και στην εγκόσμια Εκάτη, γιατί και την Άρτεμη Εκάτη ο Ορφέας αποκάλεσε».^[58] Ο Πρίαπος ταυτίζονταν με τον Ώρο (=Απόλλωνα) και τον Διόνυσο.^[59] 

Η διαδικασία αυτή είχε και όνομα: «θεοκρασία» ^[60] (κράσις + θεός).

Ο Ηρακλής - Ήλιος και ο ζωδιακός κύκλος με τα σύμβολα του Ηρακλή στο κέντρο του. 

Εκπληκτική αρχαιολογική επιβεβαίωση των Χριστιανών Πατέρων, 

που συκοφαντούνται ως δυσφημιστές και παραποιητές της αρχαιότητας

Στην Καρία, που ήταν σχεδόν ταυτισμένη με την Φοινίκη, («αν βέβαια η Καρία δεν λέγονταν Φοινίκη»^[61]) λατρεύονταν δημόσια ο Ζηνοποσειδώνας,^[62] συνδυασμός Δία και Ποσειδώνα.

Όσο γελοία και να φαίνεται, η θεοποίηση του νεαρού εραστή του Αυτοκράτορα Αδριανού, του Αντίνοου, διευκόλυνε την «θεοκρασία», μια που ο νεαρός παριστάνονταν σαν όλους τους θεούς. Τα μουσεία είναι γεμάτα με αγάλματά του κάθε τύπου, ως Ερμής, Απόλλωνας, Διόνυσος, αλλά και ως Ρωμαϊκός θεός, π.χ. Σιλβανός, κ.ο.κ. Η λατρεία του συνεχίστηκε για αιώνες –άρα δεν ήταν απλό προϊόν αυτοκρατορικού έρωτα- και τελικά, αναπαραστάθηκε ακόμα και ως… Χριστός!  [63] Αυτό φαίνεται πως επηρέασε και όλη την Χριστιανική εικονογραφία, γιατί στις πρώιμες αναπαραστάσεις του, ο Ιησούς εμφανίζεται ως αγένειος νεαρός, παρόμοιος με τον Αντίνοο!  Σε μια από τούτες τις αναπαραστάσεις είναι… γυμνός, κρατώντας σταφύλια (=Διόνυσος- Γιαχ Βακχ- Ιεχωβάς) και Σταυρό.

Ο Αντίνοος Διόνυσος - Ιησούς...

 Αυτά που πίστευαν για τον Δία είναι «αντιφατικά». Από τη μια είναι ένας από τους νεότερους θεούς, σύμφωνα με τους Μύθους της γέννησής του, και από την άλλη, σε ύμνους του, αποκαλείται και αυτός «αρχή και τέλος» των πάντων. Ο ύμνος του «Πελασγικού» Δία της Δωδώνης έλεγε: «Ο Δίας ήταν, ο Δίας είναι, ο Δίας θα είναι».^[64] 

 «Ο Δίας η αρχή, ο Δίας η μέση, όλα από τον Δία έχουν γίνει, ο Δίας το θεμέλιο της γης και του έναστρου ουρανού»^[65] 

«Ο Δίας κυρίαρχος βασιλέων, πραγμάτων και θεών, γεννήτωρ και γενέτειρα των θεών, ένας θεός και όλα».^[66]

  Ο «Πατέρας ανδρών και θεών», όπως αποκαλείται, δεν γίνεται να είναι ο ίδιος με τον «Κρονίδη», το γιο του Κρόνου. Ο Δίας ως δημιουργός των πάντων, που κατοικεί στις κορφές των βουνών, δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης. Πρόκειται για έναν αιώνιο, αγέννητο θεό, όμοιο με τον Ιεχωβά, τον Ένα Θεό των Εβραίων.^[67]

Έτσι ο Δίας έχει δυο ονόματα (Δίας – Ζήνας) που ενοποιήθηκαν (Ζεύς-γεν. Διός) και συμβολίζουν την ταύτισή του με πολλούς θεούς, αλλά και την διπλή του φύση. Ζεύς (από το «ζωή»^[68]) είναι ο προαιώνιος ζωοδότης, (για τους Έλληνες, μια που ο Ζεβούβ για τους Φοίνικες ήταν άλλο πράγμα) και Δίας είναι ο Γιος του Κρόνου. Από την άλλη, συχνά το όνομα «Δίας-Ζεύς» δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από «κάποιος θεός»: «τον Ήφαιστον…» «…ως θεόν αυτόν μετά θάνατον εσεβάσθησαν. καλείσθαι δε αυτόν και Δία Μειλίχειον» «Ο δε Δαγών, επειδή εύρε σίτον και άροτρον, εκλήθη Ζευς Αρότριος»… «Ζεύς Βήλος»^[69] (Βαάλ) «Διός Βήλου»^[70] Όλα αυτά συντελούσαν στην ταύτιση και ενοποίηση των διαφόρων θεών.

Μπορούμε να ερμηνεύσουμε όλα αυτά σα μια προσπάθεια να μεταγγιστεί η ιδέα του Ενός Θεού στους πολυθεϊστικούς πληθυσμούς, χωρίς να θιχτούν ταυτόχρονα οι παραδοσιακές τους λατρείες. Έτσι, ο λαός ήταν έτοιμος να αποδεχτεί τον Μονοθεϊσμό, που όπως φαίνεται, προετοιμάζονταν αθόρυβα να επικρατήσει στον Δυτικό κόσμο αιώνες πριν την γέννηση του Χριστού.

Φυσικά υπάρχει και η αντίθετη άποψη, που ουσιαστικά επαναλαμβάνει τους ισχυρισμούς της Βίβλου: «Η συγκριτική θεολογία απέδειξεν ότι αι θρησκευτικαί δοξασίαι των Σημιτών και των Αρίων, εν αρχή αποκεκορυφούντο εις θεόν ένα…» «…αι πολλαπλαί αυτού ενέργειαι…» «…έλαβον βαθμηδόν την τάξιν και το αξίωμα ιδίας βουλήσεως…».^[71] (έγιναν ανεξάρτητες θεότητες)

Βλέπετε πως όλες οι τάσεις των Ιστορικών αναγνωρίζουν την ταυτόχρονη ύπαρξη του Ιαω, του «Α και Ω», στην προϊστορική Ευρώπη και Μέση Ανατολή…

 Αν η λατρεία του Ενός Θεού ήταν όμως προαιώνια και παγκόσμια, τότε ο Ιαουε δε θα ήταν «κρυφός» στην Ελλάδα, ούτε θα είχε Εβραϊκό όνομα, ούτε και θα αποκαλούνταν Ιουδαίος. Ούτε και, σήμερα ακόμη, επιστρέφοντας στα «πάτρια», θα λατρεύαμε άπειρο πλήθος αγίων και αγγέλων που μάλιστα χρειάζονται και περιοδική ανανέωση, όπως ακριβώς και στη αρχαιότητα!

Οι πρώτοι που μίλησαν στην Ελλάδα για Ένα Θεό ήταν οι Ορφικοί, που έδρασαν (Μυθολογικά) λίγο πριν τον Τρωικό πόλεμο, δηλαδή αρκετά όψιμα. Ουσιαστικά, η Ορφική διδασκαλία, μαζί με τη λατρεία του Διονύσου, καθιερώθηκαν στους Ιστορικούς χρόνους. (δες ειδικό κεφ.) Φαίνεται πως η πίστη στον Ιαώ εισάχθηκε ταυτόχρονα με τη λατρεία των Ολυμπίων, που ήταν τα «μέρη» που τον αποτελούσαν. Αυτό γέννησε την αυταπάτη πως ο Ένας Θεός προηγούνταν των πολλών στην θρησκευτική εξέλιξη, μια που συνυπήρχε εξ αρχής με τους Ολύμπιους στην Ελλάδα, και ήταν ο «Μυστικός» τους πατέρας ή σύνοψη τους.

Οι Έλληνες όμως λάτρευαν άλλους θεούς προηγουμένως, που ονομάζουμε «Προελληνικούς». Η πίστη στον Ιαώ ήταν ξένη επιρροή, όπως και οι Ολύμπιοι, και εισάχθηκε «μυστικά» μαζί τους. Δεν ήταν πανάρχαια δοξασία που διαστρεβλώθηκε. Αυτό αποδείχνει η ανάλυση «της συγκριτικής θεολογίας», ακόμη και της Παλαιάς Διαθήκης.

Έτσι, φτάσαμε στην αρχή της Χριστιανικής εποχής, όπου κανείς πιστός της αρχαίας θρησκείας δε αρνιόνταν πια και φανερά, την ύπαρξη Ενός Θεού που κυριαρχούσε, έλεγαν, πάνω στο γνωστό Δωδεκάθεο. (Τα ίδια λέει και ο Πλάτωνας) Ορισμένοι αποκάλεσαν τότε τους Ολύμπιους θεούς απλά «Αγγέλους».^[72]                     

Ο λόγος ύπαρξης μυστικών ονομάτων          

  

Αυτά τα φυλαχτά 

φέρουν το όνομα Ι Α Ω

Δώσαμε μια λογική ερμηνεία της μυστικότητας, βασισμένη στην ανυπαρξία φωνηέντων στην Εβραϊκή και Φοινικική γραφή. Υπάρχει όμως και η μεταφυσική ερμηνεία, που αποδέχονταν οι πρόγονοί μας. Η απαγόρευση δημόσιας προφοράς των μυστικών ονομάτων δεν ήταν αποκλειστικό χαρακτηριστικό της Εβραϊκής θρησκείας. Είχε σχέση με τη Μαγεία και τα «Μυστήρια». Μόνο με αυτά τα «πραγματικά» ονόματα, που αποκαλύπτονταν εκεί, άκουγαν τις προσευχές σου οι θεοί προσεκτικά.

           Στην Ελλάδα, όλοι οι θεοί είχαν ιδιαίτερα, προσωπικά ονόματα, αλλά αυτά δεν ήταν τα πραγματικά, όπως πίστευαν. Τα ονόματα των θεών ήταν μυστικά και δεν προφέρονταν δημόσια. Και οι θεοί της Παλαιστίνης και της Μεσοποταμίας είχαν κρυφά ονόματα, γιατί τα γνωστά (Μπελ, Άδωνις, Βαάλ, Μελκάρτ, Μολώχ, Ελ, Ιστάρ, κλπ.) δεν σήμαιναν τίποτα παραπάνω από «θεός» «βασιλιάς», «άρχοντας», «κύριος», «άστρο», κ.ο.κ. ^[73]  Όλοι λοιπόν κράταγαν την Εντολή της Βίβλου: ού λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω… (Αγιασθήτω το όνομά Σου, λέμε σήμερα, σα να βρισκόμαστε στα άδυτα των αδύτων) Ο Ραδάμανθυς απαγόρευε τον όρκο στους θεούς, και διέταζε να ορκίζονται στη… χήνα, στο σκύλο και το κριάρι. Στην χήνα ορκίζονταν γιατί ήταν μαντικό πουλί, όπως πίστευαν.^[74]

   Στα Ελευσίνια Μυστήρια μάθαιναν στους μυημένους τα μυστικά ονόματα των θεών, και αποκλείονταν όσοι δεν μπορούσαν να τα προφέρουν σωστά. (αυτό επιβεβαιώνει πως δεν ήταν Ελληνικά) Την ίδια γνώση καυχιόνταν πως είχαν οι μάγοι. Η αρχαιολογία βρήκε μαγικά κείμενα με ονόματα δαιμόνων, που σχηματίζονταν από εκατό και πλέον γράμματα. Υποτίθεται πως αν επικαλεστείς θεό ή δαίμονα με το πραγματικό του όνομα, είναι υποχρεωμένος να παρουσιαστεί…: «Ο γινώσκων το μυστικόν όνομα των θεών ή των δαιμόνων καθίσταται κύριος αυτών και δύναται απαγγέλων τούτο να επιτάξει ό,τι θέλει…»^[75]

  

Ας θυμηθούμε τον Χριστό να ρωτάει ένα Δαίμονα το όνομά του και αυτόν να απαντά παραπλανητικά: «τον ρώτησε» [τον δαίμονα] «ο Ιησούς. ποιο είναι το όνομά σου; και αυτός απάντησε ‘λεγεώνα’ γιατί πολλά δαιμόνια μπήκαν σε αυτόν» [τον δαιμονισμένο] ^[76] Και οι «Άγγελοι Κυρίου» δεν είχαν διάθεση να συστηθούν στους πιστούς: «και είπε ο Μανωέ στον άγγελο του Κυρίου. ποιο είναι το όνομά σου; και του είπε ο άγγελος Κυρίου. για ποιο λόγο ρωτάς το όνομά μου; και αυτό είναι θαυμαστό»[=δεν είναι για τα αυτιά σου] ^[77]

Κάθε μέλος της Ιουδαϊκής αίρεσης των Εσσαίων, ορκίζονταν: «να μην μεταδώσουν κανένα δόγμα διαφορετικά από όπως το έμαθε, να μην κλέβει, και να διαφυλάξει παρόμοια τα βιβλία της αίρεσης και τα ονόματα των αγγέλων» ^[78] Δεν βρισκόμαστε στο Άδυτο του Τελεστηρίου της Ελευσίνας, αλλά στο Ισραήλ. Ιδού μερικά τέτοια ονόματα από αρχαίο πάπυρο:

«Βέσσεν Βέριθεν Βεριο. Εσχακλεω. Ωηαιειων

Βεθελλε. Σεμεσιλαμψ Βαατητοφωθ Ζωθαξαθωζ»^[79]

(και μετά λένε τον μπαρμπα - Ηρόδοτο «κακοήθη») Ο ιστορικός είπε πως τα ονόματα των θεών ήρθαν από την Αίγυπτο.^[80] Επειδή κανένα από τα γνωστά ονόματα δεν είναι Αιγυπτιακό, είναι φανερό πως εννοούσε τα κρυφά ονόματα που αποκαλύπτονταν στα «Μυστήρια». Άλλωστε, η μητέρα του Μωυσή ονομάζονταν… Ιεχωβά! (Ιωχαβέδ –Γιοχεβέδ στα Εβραϊκά, κόρη του Λευί, γυναίκα του Άμράμ, μητέρα των Ααρών, Μωυσή και Μαριάμ.^[81]) Το όνομα θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και Αιγυπτιακό, και σίγουρα ήταν πασίγνωστο πριν το… αποκαλύψει ο Θεός στον Μωυσή.

Και οι Εβραίοι από την Αίγυπτο ήρθαν, και πήραν μαζί τους το «Ιαουε», (Ιεχωβάς) ταυτόχρονα με τους συμμαθητές τους, τους Έλληνες, καθώς και την απαγόρευση της εκφώνησής του… «και επαιδεύθη Μωυσής πάση σοφία Αιγυπτίων…»^[82] «Ο Ορφέας, για παράδειγμα, πήρε από την Αίγυπτο τις περισσότερες από τις μυστικές τελετουργίες…»^[83] Οι Εβραίοι θεωρούσαν τους Αιγύπτιους ως σοφότερους των ανθρώπων, εκτός από τον… Σολομώντα: «…και επληθύνθη Σαλομών σφόδρα υπέρ την φρόνησιν πάντων αρχαίων ανθρώπων και υπέρ πάντας φρονίμους Αιγύπτου» και αλλού: «υπέρ την φρόνησιν πάντων υιών αρχαίων και υπέρ πάντας φρονίμους Αιγύπτου» ^[84]        

Ο Ιεχωβάς ως διεθνής θεός, σύμφωνα με την Βίβλο.

«Μήπως δεν είσαστε για μένα ισάξιοι με τους Αιθίοπες, παιδιά του Ισραήλ; είπε ο Θεός. Παρόμοια δεν έβγαλα τον Ισραήλ από την χώρα της Αιγυπτου, και τους αλλόφυλους από την Καππαδοκία, και τους Σύρους από τον λάκκο τους; »

«Ο Κύριος λέει: ΄΄Μήπως νομίζετε, Ισραηλίτες, ότι στα μάτια μου είστε 

καλύτεροι από τους Αιθίοπες; Έβγαλα, βέβαια, εσάς από την Αίγυπτο, 

αλλά έβγαλα και τους Φιλισταίους από την Κρήτη και τους Αραμαίους 

από την  Κηρ.΄΄»

                   

                                                              Παλαιά Διαθήκη^[85]

Αίγυπτος

«Επίσημη» μαρτυρία, από τη Βίβλο, μας λέει πως ο «Βασιλεύς Αιγύπτου», ο Φαραώ, δηλ. απευθύνθηκε στον βασιλιά του Ισραήλ ως απεσταλμένος και εκπρόσωπος του… Ιεχωβά: «Και του μήνυσε ο βασιλιάς της Αιγύπτου λέγοντας. Τι δικό σου και δικό μου, βασιλιά της Ιουδαίας; Δεν με έστειλε εναντίον σου ο Κύριος ο Θεός. γιατί ο πόλεμός μου είναι στον Ευφράτη, και τώρα ο Κύριος είναι μαζί μου και με επιταχύνει. Κάνε στην άκρη και μην εναντιώνεσαι στον Κύριο.» ^[86]

Παραδίδεται πως ο Φαραώ Ουαφρής έστειλε βοήθεια για να χτιστεί ο Ναός του Σολομώντα, «μυριάδας οκτώ» εργατών, και ο Σολομών ανταπέδωσε «χρυσού σίκλους δέκα» και «ελαίου μετρητάς μυρίους, φοινικοβαλάνων αρτάβας χιλίας, μέλιτος δε αγγεία εκατόν και αρώματα».^[87]

Μπορεί να αντιτάξει κανείς πως οι Αιγύπτιοι πίστεψαν εξ αιτίας των πληγών που τους επέφερε ο Κύριος. Άλλωστε, δηλωμένος στόχος του Ιεχωβά, σύμφωνα με την γνωστή αφήγηση της «Εξόδου», ήταν: «και γνώσονται πάντες οι Αιγύπτιοι ότι εγώ ειμί Κύριος εκτείνων την χείρα μου επ’ Αίγυπτον, και εξάξω τους υιούς Ισραήλ εκ μέσου αυτών». Ο Θεός ήθελε να Τον πιστέψουν οι Αιγύπτιοι. Υπάρχει η εξωβιβλική μαρτυρία πως ο Φαραώ πήρε χρησμό από το Μαντείο της Μέμφιδας περί Ενός Θεού, και έτσι άφησε τους Εβραίους. Ο χρησμός σκαλίστηκε σε πέτρα «άνω εν τω ιερώ Μέμφης».[88]

Ο Φαραώ πίστεψε στον Ιεχωβά μετά τις «πληγές» λέγοντας: «ημάρτηκα εναντίον Κυρίου του Θεού υμών και εις υμάς», αλλά κατόπιν «εσκλήρυνε ο Κύριος την καρδίαν Φαραώ».^[89]   Δυστυχώς, η καρδιά του σκλήρυνε γιατί οι Εβραίοι, με «χάριν» του Θεού, κατάκλεψαν τους Αιγύπτιους φεύγοντας! Πήραν πολλά πολύτιμα αντικείμενα από την Αίγυπτο, δήθεν δανεικά,[90] και μάλλον αυτός ήταν ο λόγος που καταδιώχτηκαν από τον Φαραώ, και όχι η απιστία του. Μέχρι εδώ ακολουθούμε την αφήγηση της «Εξόδου».

    Το ότι ο Ιαουε – Ιεχωβάς λατρεύονταν στην Αίγυπτο πολύ νωρίτερα, όμως, διαφαίνεται από ένα άλλο εδάφιο της Π. Διαθήκης. Υποτίθεται πως ο Θεός των Εβραίων κάθονταν στην Έρημο, και το αίτημα του Μωυσή στον Φαραώ ήταν να τους αφήσει να Τον λατρέψουν εκεί. ^[91]  

 Όμως, ο Ιαουε – Γιαχωβάς, ζητώντας να Του κτίσουν ναό, τα λέει αλλιώς στον Δαυίδ: «έχω να κατοικήσω σε σπίτι» (ναό) «από τότε που ανέβασα τους γιούς του Ισραήλ από την Αίγυπτο μέχρι αυτή τη μέρα»^[92]    

Το εδάφιο επαναλαμβάνεται και αλλού.^[93]

  Δηλαδή, ο Ιεχωβάς είχε ναό (=σπίτι) στην Αίγυπτο, αλλά έφυγε με τους Εβραίους στην Έρημο. Φυσικά, το εδάφιο της Παλαιάς Διαθήκης που μας απασχολεί αντιφάσκει με πολλά άλλα. Αυτό το κάνει  ακόμα πιο σημαντικό. Υπάρχει και εξωβιβλική παράδοση για τέτοιο ιερό στην Αίγυπτο, στην περιοχή Αθώς, από την εποχή του Ιωσήφ: «τούτους δε φησί και το εν Αθώς και το εν Ηλιουπόλει ιερόν κατασκευάσαι τους Ερμιούθ…» (=Εβραίους)«…ονομαζομένους». ^[94] 

Αυτή η παράδοση αμφισβητείται, γιατί ένα τέτοιο ιερό στην Ηλιούπολη χτίστηκε στους χρόνους του Πτολεμαίου. (θα μιλήσουμε παρακάτω) Θα ήταν όμως εκπληκτικό αν μπορούσαμε να αποδείξουμε πως επρόκειτο για αναβίωση του αρχαιότερου ναού.   

                     

  Σαν κάθε προφητεία που σέβεται τον εαυτό της, αυτή του Ησαΐα μάλλον αντανακλά το… παρελθόν: «Εκείνη τη μέρα, θα υπάρχουν πέντε πόλεις στην Αίγυπτο που θα μιλάνε Φοινικικά και θα ορκίζονται στον Κύριο Σαβαώθ… και θα μαθευτεί ο Κύριος στους Αιγύπτιους, και θα τον μάθουν οι Αιγύπτιοι εκείνη τη μέρα, και θα του θυσιάσουν και θα κάνουν ευχές στον Κύριο, και θα του κάνουν αφιερώματα» ^[95] Τι γίνονταν με αυτούς που μιλούσαν «τη γλώσση τη Χαναανίτιδι» στην Αίγυπτο; Δεν είχαν Ναό; (όπως είπαμε, μόνο το… μέλλον δεν προβλέπει η προφητεία του Ησαΐα)

Όλα αυτά, αν και αντιφατικά, υπαινίσσονται λατρεία του Γιαχβέ στην Αίγυπτο, πράγμα που κανείς Εβραίος δεν θα παραδέχονταν, μια που μετά Τον βάφτισαν «Θεόν Ισραήλ».

Είναι γνωστό πως ο Φαραώ Ακενατόν προσπάθησε να επιβάλλει τη λατρεία του Ήλιου ως Μοναδικού Θεού. Σε έναν Αιγυπτιακό ναό του Άμμωνα στο Σόλεμπ του Σουδάν, της εποχής του Αμενχοτέπ ΙΙΙ, που χρονολογείται στα 1350 π.Χ., περίπου, διαβάστηκε το όνομα «Ιεχωβάς». Είναι η αρχαιότερη σχετική επιγραφή παγκοσμίως. Και οι αρχαιολογικές ενδείξεις, λοιπόν, συνάδουν πως ο Ιεχωβάς, ο Ένας Θεός, ξεκίνησε από την Αίγυπτο…

Η εν λόγω επιγραφή, 

κάτω από την μορφή 

ενός νικημένου εχθρού

Μεσοποταμία

Όπως φαίνεται, ο Ιεχωβάς λατρεύονταν και στη Μεσοποταμία. Ο Αβραάμ είχε αφήσει εκεί οικογένεια, που λάτρευε άλλους θεούς, αλλά και τον Ιεχωβά. Ο Ιακώβ πήγε σε αυτούς για να παντρευτεί, «προς Λάβαν τον υιόν Βαθουήλ του Σύρου». Όταν τσακώθηκαν, ειρήνευσαν ορκιζόμενοι «στο Θεό Αβραάμ και τον Θεό Ναχώρ». (ο Ναχώρ ήταν αδελφός του Αβραάμ και κοινός πρόγονος του Ιακώβ και του Λάβαν)^[96]  Όπως και να ερμηνεύσουμε το χωρίο, ο Χαλδαίος Λάβαν ορκίστηκε στον Ιεχωβά.

Αλλά και οι Ασσύριοι της Νινευή έδειξαν εμπιστοσύνη στις προφητείες του Ιωνά πως η πόλη τους θα καταστραφεί, και σώθηκαν από τον Θεό: «και επίστευσαν οι άνδρες Νινευή τω Θεώ» [δηλαδή πίστεψαν στην προειδοποίησή του, μια που ήδη τον γνώριζαν ως θεό. Έτσι μεταφράζεται και το αντίστοιχο Εβραϊκό κείμενο] «και εκήρυξαν νηστείαν και ενεδύσαντο σάκκους…» /…/ «…και ανεβόησαν προς τον Θεόν εκτενώς».^[97]

                 Εννοείται, πως και ο Μέγας Βασιλεύς της Περσίας, που ξανάχτισε το Ναό του Σολομώντα, ήταν όχι μόνο πιστός του Ιεχωβά, αλλά και όργανό Του!  (εκλεκτός Του;) «ήγειρε Κύριος το πνεύμα Κύρου βασιλέως Περσών…» «…τάδε λέγει ο βασιλεύς Περσών Κύρος. εμέ ανέδειξε βασιλέα της οικουμένης ο Κύριος του Ισραήλ, Κύριος ο Ύψιστος.»^[98]  Η Παλαιά Διαθήκη ισχυρίζεται πως οι Εβραίοι είχαν γραπτές αποδείξεις για αυτή τη δήλωση: «…άμα δια γραπτών λέγων...»

Γη Χαναάν 

        

Όταν οι Εβραίοι επέστρεφαν ως κατακτητές στη Γη Χαναάν, οι Μωαβίτες και οι Μαδιανίτες κάλεσαν τον «Βαλαάμ, υιόν Βεώρ Φαθουρά, ό εστίν επί του ποταμού γης υιών λαού αυτού»^[99] που ήταν «μάντις άριστος των τότε»,^[100] για να καταραστεί τους Εβραίους. Αρχαίοι και σύγχρονοι ερευνητές ερμηνεύουν το «Φαθουρά» ως «Ευφράτη». Σίγουρα, ο Μάντης δεν ήταν Εβραίος. Αν και Μεσοποτάμιος –Χαλδαίος ίσως- δεν επικαλέστηκε άλλους θεούς, αλλά τον «Κύριον» (=Ιεχωβά). Ακόμα «χειρότερα», θυσίασε και επικαλέστηκε «τον Θεόν» εν γνώσει, με αίτημα, και με την συναίνεση των Χαναανιτών που τον κάλεσαν! «Και είπε Βαλάκ» (ο βασιλιάς των Μωαβιτών) «προς Βαλαάμ. δεύρο παραλάβω σε εις τόπον άλλον, ει αρέσει τω Θεώ, και καταράσαι μοι αυτόν» (τον λαό του Ισραήλ) «εκείθεν».^[101]  

  Τελικά, το θέμα μετατράπηκε σε θέατρο παραλόγου, με το γνωστό επεισόδιο της γαϊδάρας του Μάντη που δεν ήθελε να προχωρήσει γιατί έβλεπε τον άγγελο να της φράζει το δρόμο, με τον «Κύριο» μια να επιτρέπει και μια να απαγορεύει στον Βαλαάμ να πάει στους Χαναναίους, και το Μάντη να κάνει αλλεπάλληλες θυσίες, αλλάζοντας μέρη (μήπως και επηρεάσει έτσι τη γνώμη του Κυρίου) και τελικά, να προφητεύει τη νίκη του Ισραήλ.

   Και η Ιερουσαλήμ φαίνεται πως είχε το όνομα του Ιεχωβά, πριν καταληφθεί από τους Εβραίους. «Και ήλθεν έως απέναντι Ιεβούς (αύτη εστίν Ιερουσαλήμ)». Αναφέρεται και ως  Ιεβουσί.^[102] Ιαβέ – Ιαουε – Ιεβούς. Την πόλη είχαν οι Ιεβουσαίοι.^[103] (=«φυλή του Ιεχωβά»;)  Άλλη παραλλαγή λέει πως την πόλη έκτισαν οι ίδιοι οι Υκσώς, φεύγοντας με συνθήκη από την Αίγυπτο, και την ονόμασαν Ιερουσαλήμ. Ο Ιώσηπος λέει πως αυτοί οι Υκσώς ήταν πρόγονοι των Εβραίων. ^[104] Πιθανά πρόκειται για Εβραϊκή προπαγάνδα, για να φανεί πως η Ιερουσαλήμ ήταν αρχικά Ιουδαϊκή και όχι Χαναναϊκή πόλη.

Ο Σύγγελος αναφέρει τους Υκσώς ως: «Πεντεκαιδεκάτη δυναστεία ποιμένων, ήσαν δε Φοίνικες ξένοι βασιλείς...» «Επτακαιδεκάτη δυναστεία ποιμένες ήσαν αδελφοί Φοίνικες ξένοι βασιλείς»[105]  Ποιμένες, είναι οι Υκσώς. 

Και ο Ιεζεκιήλ γράφει για την πόλη: «…η ρίζα σου και η γένεσίς σου εκ γης Χαναάν, ο πατήρ σου Αμορραίος και η μήτηρ σου Χετταία…».^[106]

  Άρα, αυτοί είναι που έδωσαν το όνομα του Ιεχωβά στην πόλη. Η αλήθεια λοιπόν είναι πως την πόλη κατάκτησε ο Δαυίδ, και της άλλαξε το όνομα γιατί απαγορεύονταν να το προφέρει. Το όνομα Ιεβούς, Αιγυπτιακό η Χαναναϊκό, δεν δόθηκε από τους Εβραίους. Αναφέρεται και το τοπωνύμιο Ιαβίν.^[107]

  Όσο για την πίστη των Φοίνικων στον Ιεχωβά, μια που περιτέμνονταν και συμμετείχαν στο χτίσιμο του Ναού του Σολομώντα, θα μιλήσουμε παρακάτω, αλλά και σε ειδικό κεφάλαιο.

   Και οι Φιλισταίοι πίστευαν στον Ιεχωβά! Όχι μόνο ο βασιλιάς τους Αβιμέλεχ, μίλησε σε όνειρο με τον Θεό, αλλά και ορκίστηκε σε Αυτόν μαζί με τον Αβραάμ, τον Οχοζάθ, τον «νυμφαγωγόν» του και τον Φιχόλ, τον αρχιστράτηγό του.^[108]

Και οι «υιοί του Χετ» (οι Χετταίοι) δήλωσαν στον Αβραάμ: «βασιλεύς παρά Θεού συ ει εν ημίν». ^[109] Βρισκόμαστε πια ένα βήμα από την Τροία, τον λαό των Ασκανίων – Ασκεναζίμ, που ήταν σύμμαχος των Χετταίων…

Ας αναφέρουμε πως «αλλόφυλοι» Φιλισταίοι, της Αζώτου, της Γάζας, της Ασκαλών, της Γεθ, της Ακκαρών, αφού πήραν την Κιβωτό της Διαθήκης από τους Εβραίους, την αφιέρωσαν στο Ναό του Δαγών. Όταν ο Ιεχωβάς έδειξε την δυσαρέσκειά του, οι «αλλόφυλοι» επέστρεψαν την Κιβωτό, και της έκαναν αφιερώματα!^[110]

Υπήρχαν και αλλού ναοί και λατρεία του Ιεχωβά, εκτός της Αιγύπτου, πριν τους Εβραίους! Ποιανού θεού ήταν ιερέας ο Ιοθώρ Ιερεύς Μαδιάμ στο Σινά, που έγινε πεθερός του Μωυσή; Μας το λέει ο ίδιος: «τώρα έμαθα πως ο Κύριος είναι ο μεγαλύτερος από κάθε άλλο θεό»^[111] Δηλαδή, γνώριζε προηγουμένως τον Ιεχωβά, και τον λάτρευε «παρά πάντας θεούς», μεταξύ των άλλων θεοτήτων, μια που ήταν «Ιερέας των Ελλήνων».[112] Μάλιστα, πριν ο Μωυσής ανέβει στο Σινά, και παραλάβει από τον Θεό τις Εντολές και το Ιουδαϊκό τελετουργικό, ήταν ο «Ιερέας των Ελλήνων» Ιοθώρ που έκανε τις θυσίες και παρέθεσε ιερό γεύμα στους αρχηγούς του Ισραήλ, ως ο κατέχων ανώτερο ιερατικό αξίωμα!^[113] Αν, αντίθετα, ισχυριστούμε πως ήταν ήδη αποκλειστικά ιερέας του Ιεχωβά, τότε σίγουρα ο Γιαχβέ δεν είχε αρχικά σχέση με το Ισραήλ, μια που και…

…Ο Μελχισεδέκ, «Βασιλεύς Σαλήμ», ήταν «ιερέας του Θεού του υψίστου» πριν από τον Αβραάμ! Ο προφήτης μάλιστα, του κατέβαλλε και «δεκάτην», φόρο, και αυτός τον «ηυλόγησε».^[114] Ήταν, συνεπώς ανώτερός του, όχι μόνο πολιτικά, αλλά και θρησκευτικά. «Σε όλους αυτούς» (που πίστευαν στον Ιεχωβά πριν τους Εβραίους) «δεν γίνονταν λόγος για περιτομή του σώματος, αλλά ούτε για τα Ιουδαϊκά προστάγματα του Μωυσή».^[115]

  Είναι δύσκολο να φανταστούμε πως ένας βασιλιάς-αρχιερέας δεν είχε ναό του θεού του. Ο Ευσέβιος λέει πως ο Αβραάμ φιλοξενήθηκε από τον Μελχισεδέκ «στο ιερό κοντά στην πόλη, το Αργαριζίν, που μεταφράζεται όρος υψίστου»^[116] Δεν είναι ξεκάθαρο αν το «όρος υψίστου» είναι το όνομα ναού, ή το ίδιο το ιερό βουνό Αργαριζίν, δηλ. το Σαμαρειτικό ιερό βουνό Γαριζίν. Πράγματι εκεί υπήρχε ναός του Ιεχωβά.^[117] Δεν ξέρουμε βέβαια αν ήταν τόσο παλιός, αλλά η αίρεση των Σαμαρειτών, που τον διατηρούσε, πρέπει να βασίζονταν στην κληρονομιά του Μελχισεδέκ. Ο Ιώσηπος μαρτυρά πως γύρω από το ιερό αυτό, «όμοιο με αυτό των Ιεροσολύμων»^[118] κατοικούσε μια φυλή που δεν ήταν Εβραϊκή, οι Χουθαίοι! Πολλοί λένε πως το Σαλήμ ήταν η Ιερουσαλήμ, αλλά αυτό δεν ήταν πόλη, (η πόλη κοντά στο Γαριζίν ήταν τα Σίκιμα – Συχέμ) αλλά περιοχή («κράτος»)^[119]  Άλλωστε, το Γαριζίν δεν είναι κοντά στην Ιερουσαλήμ.

                 Κανένα από αυτά τα Καρχηδονιακά σύμβολα δεν λείπει από μια ορθόδοξη Εκκλησία. 

                   

Οι πρώτοι Ιουδαίοι Χριστιανοί σέβονταν στον Μελχισεδέκ, και αποκάλυπταν γι’ αυτόν πολλά, που δεν αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη, αλλά πρέπει να ήταν γνωστά στους Εβραίους, ίσως ως Μυστική διδασκαλία, μια που περιέχονται στην «Επιστολή» της Καινής Διαθήκης που τους απευθύνεται. Οι Χριστιανοί διατείνονταν πως ο Χριστός ήταν διάδοχος του Μελχισεδέκ στο Αρχιερατικό αξίωμα: 

«…εισήλθεν Ιησούς, κατά την τάξιν Μελχισεδέκ αρχιερεύς γενόμενος εις τον αιώνα». Αλλά και ο ίδιος ο Μελχισεδέκ ήταν… προαιώνιος: «απάτωρ, αμήτωρ, αγενεαλόγητος, μήτε αρχήν ημερών μήτε ζωής τέλος έχων, αφωμοιωμένος δε τω υιώ του Θεού, μένει ιερεύς εις το διηνεκές» 

Το όνομά του είναι συμβολικό. Μάλχ, Μελέκ, Μελχί =βασιλιάς –σεδέκ =της Δικαιοσύνης. και της Σαλήμ =σαλώμ =Ειρήνης.Θεωρητικά, τα παρακάτω πρέπει να βασίζονται σε απόκρυφες Ιουδαϊκές δοξασίες, που οι Χριστιανοί αφομοίωσαν και εκμεταλλεύτηκαν ακολούθως: (Επιστολή προς Εβραίους, Καινή Διαθήκη) Πολλοί ισχυρίζονται πως, πράγματι, ο Ιησούς είχε χριστεί Ιουδαίος ιερέας, και μάλιστα με ομόφωνη απόφαση του αρχιερατικού συμβουλίου. Αυτό το κράταγαν «αποκεκρυμμένον» οι Εβραίοι, μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού.^[120] Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης σε ένα εδάφιο που όσοι κατηγορούν τους Εβραίους για την Σταύρωση θα θέλανε να μην υπήρχε, παρουσιάζει τον Ιησού να προσφέρεται ως εξιλεωτική - αποτρεπτική θυσία κατόπιν εντολής του «Αρχιερέα του ενιαυτού» Καϊάφα, εντολή όχι δοσμένη «αφ’ εαυτού» αλλά με προφητεία (χρησμό) από τον ίδιο τον Θεό.^[121] Ο Ιησούς λοιπόν, υπάκουσε στον ανώτερό του ιερέα. Η σκηνοθεσία της δίκης-παρωδίας έγινε για να ξεπεραστεί δικολαβικά η απαγόρευση ανθρωποθυσιών από τον Μωσαϊκό Νόμο.

Οι Ιουδαίοι Χριστιανοί μιλάνε για το «εσώτερον του παραπέτασματος» του Ναού όπου μπήκε ο Ιησούς «κατά την τάξιν» του Μελχισεδέκ. Συνεπώς, στην Καινή Διαθήκη έχουμε μαρτυρία για αρχαία ύπαρξη Ναού, αλλά και αρχαιότατη λατρεία του Ιεχωβά, πολύ πριν τον Αβραάμ, «από αρχήν ημερών»…^[122]   

  Όλα αυτά, που χρησιμοποιήθηκαν για να εξισώσουν τον Χριστό με το Μελχισεδέκ, [=«αφωμοιωμένος δε τω υιώ του Θεού»]  ως αρχιερείς, πλάστηκαν και διδάσκονταν «μυστικά» μεταξύ των Εβραίων, για να μην τους φανεί προσβλητικό το ότι υπήρχε κανονική λατρεία του Ιαώ πριν από αυτούς. Αυτή διεξάγονταν μόνο σε… υπερφυσικό επίπεδο, από κάποιον που δεν είχε… γεννηθεί. Έτσι δημιουργήθηκε και Ιουδαιοχριστιανική αίρεση, οι Μελχισεδεκίτες, που τον θεωρούσαν ανώτερο και από τον Χριστό! ^[123] 

  Η πόλη Σίκιμα (Συχέμ), ήταν στο «Σαλήμ πόλιν Σικίμων» ^[124] του οποίου βασιλιάς ήταν –παλιότερα- ο Μελχισεδέκ.^[125] Ο Ιακώβ ζήτησε από τους Σικίμιους να κάνουν περιτομή, και «μόνον τούτω ομοιωθησόμεθα υμίν»^[126] (δηλ. αυτή ήταν η μόνη διαφορά τους) Πράγματι, ο Μελχισεδέκ δεν εφάρμοζε την περιτομή.^[127] Συμπεραίνουμε πως και οι  κάτοικοι των Σικίμων της εποχής του Ιακώβ γνώριζαν και λάτρευαν τον Ιεχωβά, ως συνεχιστές του Μελχισεδέκ.^[128] Τα Σίκιμα (Συχέμ) ήταν σε απόσταση ακοής από το ιερό βουνό Γαριζίν.^[129] Τελικά, οι Εβραίοι εξόντωσαν τους Σικίμιους, γιατί τους είχαν κλέψει μια γυναίκα.

                       

Άρα, υπήρχαν ναοί και λατρεία του Ιεχωβά στην Αίγυπτο, τη Μεσοποταμία και τη Μέση Ανατολή, πολύ πριν τον σχηματισμό του έθνους των Εβραίων, σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη! Από εκεί ο Ιαουε-Ιεχωβάς ήρθε στην Ελλάδα, όπου λατρεύονταν στα άδυτα των ναών. Οι Έλληνες Πτολεμαίοι δεν έστησαν, λοιπόν, τόσο αυθαίρετα όσο πιστεύουμε, δεύτερο ναό του Ιεχωβά στην Αίγυπτο αργότερα, για να αντικαταστήσουν το Ναό του Σολομώντα, όπου είχαν απαγορευθεί οι ιερουργίες από τον Αντίοχο.^[130] «Ο [Εβραίος] αρχιερέας Ονίας κατέφυγε στον Πτολεμαίο και έχοντας εξασφαλίσει από αυτόν μια περιοχή στο νομό της Ηλιούπολης, έχτισε πολίχνη που έμοιαζε στην Ιερουσαλήμ και όμοιο Ναό».^[131]

  Γνωρίζουμε ήδη πως στο άδυτο κάθε Ελληνικού ναού λατρεύονταν ο Ιαουε. Έτσι, ο Αντίοχος συνέχισε τις θυσίες στο Ναό της Ιερουσαλήμ, σφάζοντας όμως… γουρούνια, όπως θυσίαζαν στον Ιεουα στην Ελλάδα! Το αίμα χοίρου χρησιμοποιούνταν στους εξαγνισμούς κατά το Ελληνικό τελετουργικό, και δεν ήταν ύβρις ή Ελληνικό μαύρο χιούμορ.

Γι’ αυτό κατόπιν οι Εβραίοι αντικαταστήσανε τα «μεμμιαμένα» ιερά σκεύη του. (στο ίδιο) Ας προσεχθεί πως αυτά τα σκεύη διατηρήθηκαν από τον «άπιστο» Αντίοχο. Το επίσημο κείμενο της Βίβλου γράφει, φυσικά, πως τα έκλεψε,^[132] αλλά ο Ιώσηπος λέει πως τα σκεύη διατηρήθηκαν. Άλλοι λένε πως είχε μετατρέψει το ναό σε ιερό του Διός Ολυμπίου.^[133] Σα να λέμε, από Α-Γιάννη Βαφτιστή σε Α-Γιάννη Πρόδρομο… Γι’ αυτό διατήρησε τα ιερά σκεύη, όπως ομολογούν οι ίδιοι οι Εβραίοι. Συνεπώς, η λατρεία του «Διός Ολυμπίου» χρησιμοποιούσε τα ίδια σκεύη. …Ούπς! Γκρεμοί και ρέματα πανταχόθεν! Μην ξεχνάμε πως και ο Μέγας Αλέξανδρος προσκύνησε τον ίδιο Ναό…

Υπάρχει και η πληροφορία πως όταν ο Αντίγονος εισέβαλε και λεηλάτησε το Ναό, «αφού έψαξε παντού, βρήκε ένα αγαλματάκι που κράταγε στο χέρι βιβλίο και είχε μακριά γενειάδα. Δίπλα του στέκονταν ολόχρυσο λυχναράκι. Αφού τα έχρισε με αίμα χοίρου, τα άφησε στο ιερό».^[134]  Ήταν απομεινάρι λατρείας του Ιαω πριν την απαγόρευση των αγαλμάτων από τον Μωυσή.  

                       

Οι Φοίνικες της Τύρου, που είχαν πολιούχο τον Απόλλωνα, έχτισαν, μαζί με τον Σολομώντα, το Ναό του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ.^[135] Το ίδιο έκανε και ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, ξαναχτίζοντας αυτόν τον γκρεμισμένο Ναό των Εβραίων.^[136] Μας ξεκαθάρισε κι’ όλας, πως:  «Οι Ιουδαίοι, εκτός του ότι έχουν μόνο ένα θεό»… «τα υπόλοιπα τα έχουμε κοινά: τους ναούς, τα τεμένη, τα θυσιαστήρια, τους εξαγνισμούς, κάποιους κανόνες, όπου δεν έχουμε παρά λίγες ή καθόλου διαφορές» ^[137] Και για τους Φοίνικες έγραψε: «είναι σοφοί και γνώστες περί τα θεία…»^[138]               

Περνάμε στη Ρώμη, που μέσω των Τυρρηνών δέχτηκε μεγάλη Μικρασιατική –Ιουδαιοφοινικική επιρροή. Το όνομα του μεγαλύτερου θεού των Ρωμαίων, πριν τον ταυτίσουν με το Δία, ήταν «Ιανός», (=Ιαουε-Ιεχωβάς) δηλ. Γιοχανάν, και στα Ελληνικά… Ιωάννης. (=πιστός του Ιωα – Ιαω - Γιεχωβά) Χριστιανοί θεολόγοι ισχυρίζονται, επίσης, πως το «Ιωάννης» (εφτά γράμματα) έχει μυστική σημασία, που, λένε, είναι ικανοί να αναλύσουν μόνο επιφανειακά!^[139] Για τα υπόλοιπα, στο… Τελεστήριο της Ελευσίνας.

Ο Ιανός είχε δύο πρόσωπα, για να απεικονιστεί η σύνθετη φύση του από πολλούς θεούς. Η ταύτιση δεν είναι δική μου,^[140] απλά την επέκτεινα λίγο.

Ιανός

«Διός άγαλμα τετραπρόσωπον έστησεν»[141] και ο βασιλιάς του Ισραήλ Μανασσής στο Ναό του Σολομώντα, «καὶ ἐποίησεν ἄλση καὶ προσεκύνησεν πάσῃ τῇ στρατιᾷ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἐδούλευσεν αὐτοῖς.  καὶ ᾠκοδόμησεν θυσιαστήρια ἐν οἴκῳ κυρίου οὗ εἶπεν κύριος ἐν Ιερουσαλημ ἔσται τὸ ὄνομά μου εἰς τὸν αἰῶνα.  καὶ ᾠκοδόμησεν θυσιαστήρια πάσῃ τῇ στρατιᾷ τοῦ οὐρανοῦ ἐν ταῖς δυσὶν αὐλαῖς οἴκου κυρίου» «καὶ ἔθηκεν τὸ γλυπτὸν καὶ τὸ χωνευτόν εἰκόνα ἣν ἐποίησεν ἐν οἴκῳ θεοῦ»[142]  Έτσι εφάρμοζε την ίδια αρχή των πολλών θεοτήτων (πάσα η στρατιά του ουρανού) που ενώνονται σε μία.

Πολυπρόσωποι θεοί από κάθε πολιτισμό, 

ενσαρκώσεις του Ενός Θεού. 

Πλήρης επιβεβαίωση των ισχυρισμών της Βίβλου, 

ότι ο Ιεχωβάς λατρεύονταν από όλους τους λαούς.

Λέτε να επηρεάστηκε από τους Ρωμαίους, βλέποντας το άγαλμα του... Ιανού σε τουριστικό πόστερ, ή μήπως η παράδοση ότι τους δίδαξε ο Μωυσής, έχει μια αμυδρή βάση; Εδώ εμείς ισχυριζόμαστε και πιστεύουμε πως είμαστε ομόφυλοι και έχουμε κοινό πολιτισμό με τους Ρωμαίους, που μας κατάκτησαν, εξόντωσαν τεράστιο μέρος του πληθυσμού μας, και θυσίαζαν Έλληνες θάβοντάς τους ζωντανούς ή πνίγοντάς τους στον Τίβερη, και δεν θα πιστέψω τις αφηγήσεις για τον Μωυσή και το Νουμά; (δες παρακάτω)

  Η απεικόνιση του μήνα Ιανουάριου (όνομα και θεότητα παρόμοια με τον Ιανό) ήταν επίσης τετράμορφη. Άλλοι λέγαν πως συμβόλιζε τις Εποχές, αλλά «Λογγίνος Αιωνοάριον αυτόν ερμηνεύσαι βιάζεται, ωσανεί  αιώνος πατέρα…».^[143]  Αυτός ο Αιώνας (=Αιώνιος) είχε και απόρρητο (κρυφό) άγαλμα, εκτός από όνομα, τουλάχιστο στην Αλεξάνδρεια.^[144]

Αλλά και ο Δίας στα Λατινικά (Jupiter) δεν προέρχεται από το «Ζευς» αλλά από το Ιαουε, όπως το Julius προέρχεται από το Ίλος. Διασώθηκε ο τύπος: «Ιόβις: παρά τοις Ιταλοίς ο Ζευς»^[145]  Υπήρχε και το Φοινικικό όνομα Ιόβας.^[146] Το Ιαουε  -Ιαβέ - Ιεχωβάς -Ιόβις έγινε Jovis+pater =Jupiter.

 Ο Μωυσής, λένε, δίδαξε τον βασιλιά της Ρώμης Νουμά.^[147] Οι Ορφικοί μίλαγαν για κάποιον «υδογενή» (γεννημένο από τα / στα νερά) που δέχτηκε τη γνώση από τον Θεό σε δυο πλάκες.^[148] Δεν είναι δύσκολο να αναγνωρίσουμε εδώ τον Μωυσή, που βρέθηκε να επιπλέει στο ποτάμι, και το όνομά του σημαίνει «εκ του ύδατος αυτόν ανειλόμην».^[149] Το νερό λέγονταν «μώυ» στα Αιγυπτιακά.^[150] Αυτός άκουσε και το όνομα «Ιεχωβάς - Ιαουε», από το στόμα του ίδιου του Θεού. Η ερμηνεία του ονόματος (και η προφορά του) έγινε με διαφορετικό πνεύμα σε κάθε λαό, αλλά ακόμη και από τις παραλλαγές του νοήματος, φανερώνεται η κοινή του καταγωγή.

 «Ο Μωυσής, όταν ανδρώθηκε, ονομάστηκε από τους Έλληνες Μουσαίος. Αυτός ο Μωυσής έγινε δάσκαλος του Ορφέα και όταν κι αυτός ανδρώθηκε, παρέδωσε πολλά και χρήσιμα στους ανθρώπους»^[151] Σιωνιστικές ψευτιές;

Αναρωτιόμαστε ακόμα, πως και πότε επιβλήθηκε ο Χριστιανισμός στην Ελλάδα; Ο σημερινός Έλληνας πρέπει να αισθάνεται εξαπατημένος, ακούγοντας τους αυτοαποκαλούμενους «θαυμαστές της αρχαιότητας» να κατηγορούν για την καταστροφή της αρχαίας Ελλάδας τον Σιωνισμό και τον Ιουδαιοχριστιανισμό, των οποίων φορέας και εισαγωγεύς ήταν η θρησκεία του Δωδεκάθεου, που μας ήρθε από την Αίγυπτο και την Φοινίκη -τους Άγιους Τόπους, δηλαδή, και ειδικά ο Απόλλων – Ηλίας – Απαλιούνας:                                                                                                                                                                     

«μόνο στους Χαλδαίους και στους Εβραίους έτυχε να είναι σοφοί,

 γιατί σέβονται τον αυτογέννητο βασιλιά, τον θεό, με αγνότητα» ^[152]                                                                                

                               (χρησμός του Απόλλωνα)

  Σαλώμ, πατριώτες … 

Ἀναδημοσίευσις ἀπό ἐδῶ 

---

[1]«Λαοί και φυλές της Μικράς Ασίας», Γεωργίου Κλεάνθους Σκαλιέρη, σελ 421. 

[2] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Ι΄, 79, σελ. 219. Το «Ε» το πρόφεραν «Ει»

[3] Ιδού οι άλλες ερμηνείες: α) οι επτά σοφοί ήταν πέντε στην πραγματικότητα β)Ταύτιση με τον ήλιο που τότε πίστευαν πως είναι ο δεύτερος πλανήτης, σαν δεύτερο φωνήεν του αλφαβήτου. γ) σαν ο αριθμός πέντε που ήταν σημαντικός στην πυθαγόρεια φιλοσοφία δ) σαν οι πολλές σημασίες του «Ει» : αν, είθε, εφ’ όσον, δηλαδή σαν αρχή της Μαντικής αλλά και της λογικής σκέψης.

[4] Πλούταρχος, περι του Ε του εν Δελφοίς, 20. «αλλ’ εις ων» [ο θεός] «ενί τω νυν το αεί πεπλήρωκε, και μόνον εστί το κατά τουτ’ όντως ον, ου γεγονός ουδ’ εσόμενον ουδ’ αρξάμενον ουδέ παυσόμενον, ούτως ουν αυτό δει σεβομένους ασπάζεσθαι και προσεθίζειν «ει» και νη Δία, ως ένιοι των παλαιών, «ει εν», ου γαρ πολλά το θείον εστιν»    

[5] «εις έστ’ αυτογενής, ενός έκγονα πάντα τέτυκται…» Κάκτου,  Ορφικά, τομ. 4, σελ 67

[6] Κάκτου, Ορφικά, τομ 4 σελ 69

[7] Κλήμης Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας ΙV, σελ 49 στ. 5  Κατά τα άλλα, η «επιστήμη» διαψεύδει τον τελευταίο χρησμό των Δελφών, που αναγνώριζε το τέλος του πολυθεϊσμού…

[8] Κλήμης Αλεξανδρείας, «Στρωματείς» Α΄, XXIV,

[9] Παλαιά Διαθήκη, Έξοδος, Γ 14 σελ. 300.

[10] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Ιαβέ»

[11] Ι. Χαραλαμπόπουλου, «Απολλώνια Ηλιολατρεία» σελ 69

[12] Τα σύμφωνα του ονόματος είναι  Γ-Χ-Β-Η  (JHVH). Υποθέτουν πως τα φωνήεντα ήταν αυτά του άλλου ονόματος του Θεού, «Αντονάι», οπότε έχουμε το Γ(ι)-α-Χ-ο-Β-α. Περισσεύει όμως ένα Χ και ένα ι…

[13] Παλαιά Διαθήκη, Έξοδος,  Κ, 7

[14] Θωμά Μαρά, «Οι αντιφάσεις της Καινής Διαθήκης» σελ. 332-333 και υποσημ. 207

[15] Ίσως εννοεί πως το όνομα ήταν γραμμένο κάπου μέσα στο άδυτο.

[16] Κλήμη Αλεξανδρείας Στρωματείς, Ε΄VI σελ. 125 «το τετραγράμματον όνομα το μυστικόν ό περιέκειντο οις μόνοις το άδυτον βάσιμον ην, λέγεται δε Ιαουε ό μεθερμηνεύεται ο ών και ο εσόμενος, και μην και καθ’ Έλληνας θεός το όνομα τετράδα περιέχει γραμμάτων.»

[17] Ι. Χαραλαμπόπουλου, «Απολλώνια ηλιολατρεία» σελ. 58-59 Επίσης υποσημείωση «Κάκτου» στα Ορφικά, τομ. 4 αρ. 37

[18] Διόδωρος Σικελιώτης, Α΄, β΄, 94

[19] Κλήμη Αλεξανδρείας, Στρωματείς, ΣΤ΄, V, σελ. 192.

[20] Παλαιά Διαθήκη, Μαλαχίας, Α΄, 11 -14. «…διότι από ανατολών ηλίου έως δυσμών το όνομά μου δεδόξασθαι εν τοις έθνεσι, και εν παντί τόπω θυμίαμα προσάγεται τω ονόματί μου και θυσία καθαρά, διότι μέγα το όνομά μου εν τοις έθνεσι, λέγει Κύριος παντοκράτωρ» /…/ «διότι βασιλεύς μέγας εγώ ειμί, λέγει Κύριος παντοκράτωρ, και το όνομά μου επιφανές εν τοις έθνεσι»

[21] «Αν την γνώριζαν, δεν θα σταύρωναν τον Χριστό» συνεχίζει. Έτσι, έμμεσα αναγνωρίζει πως οι «άρχοντες» γνώριζαν, αλλά δεν κατάλαβαν το νόημα του Ιαώ, και πως ο Ιησούς ήταν ο γιός Του.

[22] Προς Κορινθίους, Α΄, β΄, 7-8

[23] Αποκάλυψις Ιωάννου, Α΄, 7.

[24] Αποκάλυψις Ιωάννου, Κ΄, 6.

[25] Κάκτου, Ορφικά, τομ Β΄, Σωκράτους και Διονυσίου, περί λίθων. σελ. 128.

[26] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «σίδηρος» και Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Γ΄, Ζ΄, 1,2 

[27] Ιώσηπος, Ιουδαϊκή αρχαιολογία,  Γ΄,VII, 9

[28] Παλαιά Διαθήκη, Έξοδος, ΚΗ΄, 15 κ. έ.

[29] Ιώσηπος, Ιουδαϊκή αρχαιολογία,  Γ΄,VII, 9

[30] Ορφέως, «Λιθικά». Το ότι ο Θειοδάμας ήταν γιος του Πριάμου είναι μεταγενέστερο σχόλιο. Στη λιθομαντεία του, όμως, εντάσσονται και οι διδασκαλίες του γιου του Πριάμου Έλενου, τις οποίες μεταφέρει ο Θειοδάμας. Έτσι, η Τρωική προέλευση της Ορφικής Λιθομαντείας είναι αναμφισβήτητη.  

[31]  Πλούταρχος, «Περι του Ει του εν Δελφοίς», 17 και Ντεσάρμ. Μυθολογία, τομ Α σελ. 161.

[32] Κάκτου, Ορφικά, τομ. 4 σελ.186.

[33] Δημοσθένη, «Περί του στεφάνου», 259, Κάκτου Ορφικά, σελ. 327, τομ. Β «τις ημέρες, πάλι, οδηγούσες τις λατρευτικές πομπές [«καλούς θιάσους»] μέσα στους δρόμους, [με τους πιστούς] στεφανωμένους με μάραθο και λεύκα, σφίγγοντας κόκκινα φίδια και κουνώντας τα πάνω από το κεφάλι σου, φωνάζοντας ‘ευοί σαβοί’ και ‘υης άττης άττης υής’ και οι γριούλες έλεγαν πια πως είσαι κορυφαίος του χορού, πρωτοστάτης, κισσοφόρος, λικνοφόρος»

[34] Κλήμη Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας, ΙΙ, σελ 24

[35] Διόδωρος Σικελιώτης, Γ΄, 67, 2-4, Κάκτου, Ορφικά, τομ 2, σελ 185

[36] Ιλιάς,  Υ 74 και Ξ 291. Υπάρχουν πολλά ανάλογα παραδείγματα στα ομηρικά Έπη.

[37] Σούδα, λήμμα «Θυωρός»

[38] Προς Κορινθίους, Α΄, ΙΓ΄, 1

[39] Ιώσηπος, Λόγος Α΄, 14.

[40] Κάκτου, Ορφικά τομ 4 σελ.172.

[41] Shekinah, Shechinah, Shekina, Shechina, Schechinah, שכינה. Η λέξη σημαίνει «διαμονή», «φωλιά», «παρουσία». Αν πιστέψουμε τον Εβραίο ηθοποιό Λέοναρντ Νιμόι, τον γνωστό «Σπόκ», ο γνωστός χαιρετισμός των εξωγήινων στο «Σταρ Τρεκ», λέει,  είναι εμπνευσμένος από την μυστική ιερατική χειρονομία που Τον/Την συμβολίζει.

[42] Ορφέως, Αργοναυτικά,  στ. 14    

[43] Κάκτος, Ορφικά, τομ. 3 σελ. 308.

[44] Κάκτος, Ορφικά, τομ. 3 σελ. 63

[45] Κάκτος, Ορφικά, τομ. 3 σελ.136 - 137: «Η αρχή των πάντων ήταν το νερό, και από το νερό κατακάθισε η λάσπη, και απ’ τα δυο γεννήθηκε ένα ζωντανό πλάσμα, φίδι που είχε και κεφάλι λιονταριού [ζώον δράκων προσπεφυκυίαν έχων κεφαλή λέοντος] και ανάμεσά τους ένα πρόσωπο θεού, που το όνομά του ήταν Ηρακλής και Χρόνος. Αυτός ο Ηρακλής γέννησε ένα τεράστιο αβγό…»

[46] Π. Διαθήκη, Γένεσις Α΄, 27

[47] Παλαιά Διαθήκη, Ιερεμίας, Β΄, 28 και ΙΑ΄, 13

[48] Προς Γαλάτας Επιστολή, Γ΄, 28

[49] Ταφικό Μνημείο με επιγραφή «Χαρίξενος Χαριξένου Μιλησίου» στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, και τάφος του Ραβίνου Μεσουλά στην Ιερουσαλήμ.

[50] Λουκιανού, Αλέξανδρος ή Ψευδομάντις, 13-14

[51] Λουκιανού, Αλέξανδρος ή Ψευδομάντις, 39

[52] Ιωάννη Μαλάλα, Χρονογραφία, σελ. 61

[53] Κάκτου,  Ορφικά, τομ. 4, σελ 54

[54] Ιουλιανού, «Εις τον βασιλέα ήλιον προς Σαλούστιον» 10 (136 b)

[55] Ορφικός ύμνος, Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Γ΄, θ΄, σελ.90: «πυρ και ύδωρ και γαία και αιθήρ νυξ τε και ήμαρ και Μήτις, πρώτος γενέτωρ και Έρως πολυτερπής Πάντα γαρ εν μεγάλω Ζηνός τάδε σώματι κείται»

[56]«Καθό δε απαλεξίκακος εστί των επιγείων ο ήλιος, Ηρακλέα αυτόν προσείπον εκ του κλάσθαι προς τον αέρα απ΄ ανατολής εις δύσιν ιόντα, δώδεκα δ’ άθλους εκμοχθείν εμυθολόγησαν, της κατά τον ουρανόν διαιρέσεως των ζωδίων το σύμβολον επιφημίσαντες» και αλλού: «γινέσθω τε αυτοίς ο ήλιος ποτέ μεν Απόλλων και πάλιν Ώρος και Όσιρις πάλιν ο αυτός…» Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή,  Γ΄, ι΄ σελ. 87 και Γ΄, στ΄ σελ 98

[57] «…τον Ήλιον αυτόν είναι τον Απόλλω και πάλιν τον Ηρακλέα και αύθις τον Διόνυσον και τον Ασκληπιόν ομοίως αποφαινομένους»  Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Γ΄, ι΄, σελ.103

[58] Κάκτου, Ορφικά, τομ. Γ΄, σελ. 335. Πρόκλος.

[59] Σούδα, λήμματα «Πρίαπος»

[60] Λεξικό Δημητράκου, Σούδα, λήμμα «Φερεκύδης». Η λέξη σημαίνει και «ένωση με τον θεό».

[61] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Δ΄, 76, σελ. 218

[62] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Β΄, 15, σελ. 49, Η΄, 18, σελ. 43

[63] Παριστάνεται κρατώντας σταυρό σε Στήλη του 4^ου αι. Μ.Χ. από την Αντινοόπολη στην Αίγυπτο. (Staatliche Museen, Berlin)

[64] Παυσανίας, Φωκικά, 12, 10

[65] Κάκτου, Ορφικά, τόμ. Γ΄, σελ. 61

[66] Κάκτου, Ορφικά, τόμ. Γ΄, σελ. 63

[67] Η διαπίστωση στον Παπαρρηγόπουλο, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τομ. Α σελ 370-371

[68] «Ζεύς μεν ουν φαίνεται ωνομάσθαι από του πάσι δεδωκέναι το ζην» Κάκτου, Ορφικά, τομ. Δ΄, σελ. 171

[69] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Α΄, ια΄, σελ.38 κ. έ.

[70] Ηρόδοτος, Κλειώ, 181

[71] Παπαρρηγόπουλος, «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» τομ. 1, σελ. 370

[72] Πορφύριος, πολυθεϊστής φιλόσοφος: («Κατά Χριστιανών» σελ 124-126)  «γιατί, αν εσείς {οι Χριστιανοί} λέτε πως οι άγγελοι παραστέκονται στο θεό και είναι χωρίς πάθη, αθάνατοι και άφθαρτοι στη φύση τους, αυτούς εμείς τους λέμε θεούς, γιατί είναι τόσο κοντά στην θεότητα, τότε τι διαφωνία έχουμε για την ονομασία τους, παρά μόνο για τον τρόπο που τους αποκαλούμε;»

[73] Παγκόσμια ιστορία ΕΣΣΔ τομ. Α1 σελ. 355 και Α2 σελ. 635

[74] Σούδα, λήμμα «Λάμπων όμνυσι τον χήν’ όταν εξαπατά τινά»

[75] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Όνομα»

[76] «επηρώτησε δε αυτόν ο Ιησούς λέγων. τι σοι εστί το όνομα; ο δε είπε. λεγεών. ότι δαιμόνια πολλά εισήλθεν εις αυτόν» (σιγά που θα το έλεγε) Καινή Διαθήκη,  Κατά Λουκάν, Η 30

[77] «και είπε Μανωέ προς τον άγγελον Κυρίου. τι το όνομά σοι; και είπεν αυτώ άγγελος Κυρίου. εις τι τούτο ερωτάς το όνομά μου; και αυτό εστί θαυμαστόν». Παλαιά Διαθήκη, Κριταί ΙΓ΄, 17-18.

[78] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Θ΄, γ΄, σελ. 321 «μηδενί μεν μεταδούναι των δογμάτων ετέρως ή ως αυτός παρέλαβεν, αφέξεσθαι δε ληστείας και συντηρήσειν ομοίως τα τε της αιρέσεως αυτών βιβλία και τα των αγγέλων ονόματα»

[79] Κάκτου, Ορφικά, τομ. 4, σελ 236

[80] Ηρόδοτος,  2.53

[81] Παλαιά Διαθήκη, Έξοδος ΣΤ΄, 20 και Αριθμοί, ΚΣΤ¨, 59. Μου θυμίζεις τη μάνα μου, άδει ένας αρχαίος Νεοέλλην…

[82] Πράξεις των Αποστόλων, Ζ΄, 22.

[83] Διόδωρος Σικελιώτης, Α 96, 2-3, στα Ορφικά, τομ 4  σελ. 163

[84] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Γ΄, Ε΄, 10 και Β΄, 35β

[85] Παλαιά Διαθήκη, (α) παραλλαγή των Εβδομήκοντα, Αμώς, Η΄, 7«Ουχ ως υιοί Αιθιόπων υμείς εστέ εμοί, υιοί Ισραήλ; λέγει Κύριος. ου τον Ισραήλ ανήγαγον εκ γης Αιγύπτου  και τους αλλόφυλους εκ Καππαδοκίας και τους Σύρους εκ βόθρου;» Και (β), Παλαιά Διαθήκη, Αμώς, 9, 7, Εβραϊκή παραλλαγή, σε μετάφραση της Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας.

[86] Παλαιά Διαθήκη, Έσδρας Α΄, Α΄, 24 κ. έ. «και διεπέμψατο προς αυτόν βασιλεύς Αιγύπτου λέγων. τι εμοί και σοι βασιλεύ της Ιουδαίας; ουχί προς σε εξαπέσταλμαι υπό Κυρίου του Θεού. επί γαρ του Ευφράτου ο πόλεμός μου εστί, και Κύριος μετ’ εμού επισπεύδων εστίν. απόστηθι και μη εναντιού τω Κυρίω.»

[87]Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Θ΄, λβ΄, σελ. 352

[88] Ιωάννης Μαλάλας, Χρονογραφία, σελ.66.

[89] Παλαιά Διαθήκη,  Έξοδος, Ι΄, 16-20 και Ζ΄, 5

[90] Παλαιά Διαθήκη, Έξοδος,ΙΒ΄, 35: «οἱ δὲ υἱοὶ Ισραηλ ἐποίησαν καθὰ συνέταξεν αὐτοῖς Μωυσῆς καὶ ᾔτησαν παρὰ τῶν Αἰγυπτίων σκεύη ἀργυρᾶ καὶ χρυσᾶ καὶ ἱματισμόν. καὶ Κύριος ἔδωκεν τὴν χάριν τῷ λαῷ αὐτοῦ ἐναντίον τῶν Αἰγυπτίων καὶ ἔχρησαν αὐτοῖς καὶ ἐσκύλευσαν τοὺς Αἰγυπτίους»

[91] Παλαιά Διαθήκη,  Έξοδος, Ζ΄, 16  «Εξαπόστειλον τον λαόν μου ίνα μοι λατρεύση εν τη ερήμω»

[92] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Β΄, Ζ΄, 6«ου κατώκηκα εν οίκω αφ’ ης ημέρας ανήγαγον τους υιούς Ισραήλ εξ Αιγύπτου έως της ημέρας ταύτης»

[93] Παλαιά Διαθήκη, Παραλειπομένων Α΄, ΙΖ΄, 5

[94] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Θ΄, κγ΄, σελ. 338.

[95] Παλαιά Διαθήκη,  Ησαΐας, ΙΘ΄,  18-21 «Τη ημέρα εκείνη έσονται πέντε πόλεις εν τη Αιγύπτω λαλούσαι τη γλώσση τη Χανανίτιδι» [Φοινικικά] «και ομνύοντες τω ονόματι Κυρίου σαβαώθ» /…/ «και γνωστός έσται Κύριος τοις Αιγυπτίοις, και γνώσονται οι Αιγύπτιοι τον Κύριον εν τη ημέρα εκείνη και ποιήσουσι θυσίας και εύξονται ευχάς τω Κυρίω και αποδώσουσι.»

[96] Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις, ΚΘ΄, 1, ΚΔ΄, 15, ΛΑ΄ (ολόκληρο)

[97] Παλαιά Διαθήκη, Ιωνάς, Γ΄, 5-8 και αντίστοιχη μτφρ. του Εβραϊκού κειμένου από την Ελληνική Βιβλική Εταιρεία.

          [98] Παλαιά Διαθήκη, Εσδρας Β΄, α΄, 2 και Έσδρας Α΄, β΄,  2-3

[99] Παλαιά Διαθήκη, Αριθμοί, ΚΒ΄, 5

[100] Ιώσηπος, Ιουδαϊκή αρχαιολογία, Δ΄, VI, 2, κ. έ.

[101] Παλαιά Διαθήκη, Αριθμοί, ΚΓ΄, 27

[102] Παλαιά Διαθήκη, Κριταί, ΙΘ΄, 10 - 11

[103]Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Β΄, 6

[104] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Ι΄, ιγ΄, σελ. 394, σύμφωνα με τον Ιώσηπο.

[105] Σύγγελος, χρονογραφία, σελ. 118, 119.

[106] Παλαιά Διαθήκη, Ιεζεκιήλ, ΙΣΤ΄, 3.

[107] Παλαιά Διαθήκη, Ψαλμοί, 82, 10

[108] Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις, Κ΄, 3 κ. έ., και ΚΑ΄, 23-24

[109] Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις, ΚΓ΄, 6.

[110] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Α΄ , Ε΄-ΣΤ΄.

[111] Παλαιά Διαθήκη, Έξοδος, Β΄, 16 και ΙΗ΄, 11 «νυν έγνων ότι μέγας Κύριος παρά πάντας θεούς».

[112] Ιωάννης Μαλάλας, Χρονογραφία, σελ. 64

[113] Παλαιά Διαθήκη, Έξοδος, ΙΗ΄, 12.

[114] Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις,  ΙΔ΄, 18-20.

[115] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Ζ΄, θ΄, σελ. 248.

[116] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Θ΄, ιζ΄, σελ 330. «ξενισθήναι τε αυτόν  υπό πόλεως ιερόν Αργαριζίν ό είναι μεθερμηνευόμενον όρος υψίστου»

[117] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη λήμματα «Γαριζίν», «Σαμαρείτης» «Σαμάρεια».

[118] Ιώσηππος, Ιουδαίκοί πόλεμοι, Α΄, ΙΙ, 63

[119]  Όπως αναφέρεται, «εις Σαλήμ πόλιν Σικίμων». Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις, ΛΓ΄, 18.

[120] Σούδα, λήμμα «Ιησούς ο Χριστός και θεός ημών»

[121] «εις δε τις εξ αυτών Καϊάφας, αρχιερεύς ων του ενιαυτού εκείνου, είπεν αυτοίς. υμείς ουκ οίδατε ουδέν ουδέ διαλογίζεσθε ότι συμφέρει ημίν ίνα εις άνθρωπος αποθάνη υπέρ του λαού και μη όλον το έθνος απόληται. τούτο δε αφ’ εαυτού ουκ είπεν, αλλά αρχιερεύς ων του ενιαυτού εκείνου προεφήτευσεν ότι ότι έμελλεν ο Ιησούς αποθνήσκειν υπέρ του έθνους, και ουχί υπέρ του έθνους μόνον, αλλ΄ ίνα και τα τέκνα του Θεού τα διεσκορπισμένα συναγάγει εις έν». Κατά Ιωάννην, ΙΑ΄, 49-52

[122] Καινή Διαθήκη, Επιστολή προς Εβραίους, ΣΤ΄,19- 20 και Ζ΄,2- 3

[123] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη λήμμα «Μελχισεδεκίται».

[124] Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις, ΛΓ΄, 18.

[125] Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις, ΙΔ΄, 18

[126] Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις, ΛΔ΄, 15

[127] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Ζ΄, θ΄, σελ. 248.

[128]Φυσικά, οι Εβραίοι σκότωσαν τους Σικίμιους, παρά την αντίθετη γνώμη του Ιακώβ, γιατί τους έκλεψαν την αδελφή, την Δείνα. Ο Θεός, λέει, τους έβαλε αυτή την ιδέα, γιατί οι Σικίμιοι ήταν ασεβείς και δεν τηρούσαν τους νόμους –όχι γιατί δεν τον πίστευαν. 

[129] Παλαιά Διαθήκη, Κριταί, Θ΄, 7

[130] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη λήμμα «Ωνίας».

[131] Ιώσηππος, Ιουδαϊκοί πόλεμοι, Α΄, Ι,1, 33

[132] Παλαιά Διαθήκη, Μακκαβαίων Α΄, Α΄, 21 κ. έ. Είναι πιθανό πως σύλησε τα αντικείμενα αξίας που δεν είχαν άμεση λατρευτική χρήση.

[133] Σούδα, λήμμα «Βδέλυγμα ερημώσεως»

[134] Σούδα, λήμμα «Αντίοχος»

[135] Π. Διαθήκη, Παραλεπομένων Β΄, β, 3 - Διόδωρος Σικελιώτης, 17. 41, 7-8.

[136] Γιάννη Κορδάτου, Ακμή και παρακμή του Βυζαντίου, σελ 71

[137] Ιουλιανός, Κατά Χριστιανών σελ 228-229

[138] Ιουλιανού «Εις τον βασιλέα Ήλιον προς Σαλούστιον», 7

[139] «Μέγας Συναξαριστής», τομ. «Ιούνιος», σελ. 336-339

[140] Ι. Χαραλαμπόπουλου, «Απολλώνια ηλιολατρεία» σελ. 58-59

[141] Γεώργιος Σύγγελος, Χρονογραφία, σελ. 404.

[142] Παλαιά Διαθήκη, Παραλειπομένων Β΄, 33, 3 κ. έ.

[143] Σούδα, λήμμα «Ιαννουάριος»

[144] Σούδα, λήμμα «Διαγνώμων»

[145] Σούδα, λήμμα «Ιόβις»

[146] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Γ΄, 25, σελ. 62.

[147] Κλήμης Αλεξανδρείας, Στρωματείς, XV, σελ. 263

[148] Κάκτου, Ορφικά, τομ. 4, σελ 76

[149] Παλαιά Διαθήκη, Έξοδος, Β΄, 10

[150] Ιώσηπος, Λόγος Α΄, 31.

[151] Κάκτου, Ορφικά, τομ. 2, σελ 187 Η Σούδα, στο λήμμα «Μουσαίος», λέει πως ήταν μαθητής του Ορφέα, αλλά ήταν «μάλλον δε πρεσβύτερος»

[152] Ευσέβιος Καισαρείας, ευαγγελική προπαρασκευή, Θ΄, ι΄ «Μούνοι Χαλδαίοι σοφίην λάχον ήδ΄αρ Εβραίοι, αυτογένεθλον άνακτα σεβαζόμενοι θεόν αγνώς»