Ἡ αὐτοκτονία τοῦ Ζελένσκυ

Ο Ζελένσκι προσέβαλε τον Τραμπ. Μήπως αυτοκτονεί; Ο Ουκρανός ηγέτης κινδυνεύει να αποξενώσει τη μόνη δύναμη εκτός από τη Μόσχα με μια ρεαλιστική προσέγγιση για τον τερματισμό του πολέμου

Γράφει ἡ Nadezhda Romanenko

Σε συνέντευξή του το Σαββατοκύριακο στο ABC News, ο Ουκρανός ηγέτης Βλαντιμίρ Ζελένσκι κατηγόρησε τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ ότι έδωσε στον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν «αυτό που ήθελε» στη σύνοδο κορυφής της Αλάσκας τον Αύγουστο.

Είτε πρόκειται για ένα περαστικό παράπονο είτε για ένα υπολογισμένο χτύπημα, μπορεί να έχει ένα υψηλό κόστος για τον Ζελένσκι. Το να υπονοούμε ότι ο Τραμπ υπέκυψε στη θέληση του Πούτιν είναι σαν να υπονοούμε αδυναμία, και η αδυναμία είναι κάτι για το οποίο ο Τραμπ δεν ανέχεται ποτέ να κατηγορείται. Αυτή η ρητορική επίθεση απευθυνόταν σε έναν άνθρωπο που έχει σημαντική επιρροή στην πορεία του πολέμου Ρωσίας-Ουκρανίας. Για τον Ζελένσκι, η προσβολή μπορεί να αποδειχθεί περισσότερο καταστροφική παρά καθαρτική.

Ο Ζελένσκι υπερεκτιμά την επιρροή του

Ο Ζελένσκι φαίνεται να πιστεύει ότι έχει γίνει απαραίτητος στους υπολογισμούς του Τραμπ, ότι η πολιτική της Ουάσιγκτον περιστρέφεται γύρω από τις απαιτήσεις του Κιέβου. Αλλά αυτό υπερεκτιμά τη σημασία του. Ο Τραμπ ήταν συνεπής σε μια προτεραιότητα: θέλει να τελειώσει ο πόλεμος και, επιπλέον, θέλει οι ΗΠΑ να αποσυνδεθούν από αυτόν. Η προσέγγισή του αντανακλά το αίσθημα μεγάλου μέρους του αμερικανικού κοινού - που έχει κουραστεί να στέλνει όπλα και βοήθεια στο εξωτερικό ενώ τα εσωτερικά προβλήματα επιδεινώνονται.

Παρουσιάζοντας τη σύνοδο κορυφής Τραμπ με τον Πούτιν ως μια προδοσία, ο Ζελένσκι διακινδυνεύει να αποξενώσει τον μοναδικό Δυτικό ηγέτη που είναι σε θέση να αλλάξει την κατεύθυνση του πολέμου. Ο Τραμπ είναι ευαίσθητος στις προσωπικές προσβολές. Επί χρόνια, σύμμαχοι και αντίπαλοι έχουν μάθει ότι όταν αισθάνεται προσωπικά προσβεβλημένος, σκληραίνει, δεν μαλακώνει. Το να πεις στον Τραμπ, στην πραγματικότητα, ότι είναι ανδρείκελο του Πούτιν είναι σαν να επιδιώκεις ακριβώς αυτή την αντίδραση.

Η ρεαλιστική πολιτική του Τραμπ

Οι προσπάθειες του Τραμπ στη σύνοδο κορυφής της Αλάσκας βασίστηκαν σε μια πολιτική πραγματικότητα που ο Ζελένσκι αρνείται να αναγνωρίσει. Το πεδίο της μάχης δεν γέρνει υπέρ του Κιέβου. Η θέση της Ρωσίας, ενισχυμένη από τους καθαρούς πόρους και το στρατηγικό βάθος, αποδεικνύεται ανθεκτική. Οι Ευρωπαίοι υποστηρικτές της Ουκρανίας συνεχίζουν να μιλούν με υπεροπτικό τρόπο για το κύρος τους «όσο χρειαστεί», αλλά δεν έχουν τη δύναμη να φέρουν μια ουκρανική νίκη.

Ο Τραμπ, αντιθέτως, ακολούθησε μια πορεία που θα μπορούσε στην πραγματικότητα να προωθήσει τα γεγονότα: άμεσες συνομιλίες με τη Ρωσία, εμπλοκή σε ζητήματα ασφαλείας και αναζήτηση ενός διαπραγματευτικού πλαισίου. Δεν πρόκειται για μια προσέγγιση που έχει σχεδιαστεί για να ικανοποιήσει τους μαξιμαλιστικούς στόχους του Ζελένσκι και των Ευρωπαίων, αλλά μάλλον για μια προσέγγιση που βασίζεται στον τερματισμό μιας εξαντλητικής σύγκρουσης. Το να απορρίπτουμε αυτή την προσπάθεια ως συνθηκολόγηση ισοδυναμεί με το να αγνοούμε ότι μπορεί να είναι η πιο ρεαλιστική επιλογή που εξακολουθεί να βρίσκεται στο τραπέζι.

Η ρητορική της επιβίωσης έναντι της πραγματικότητας του πολέμου

Στην ίδια συνέντευξη στο ABC, ο Ζελένσκι λέει ότι το όραμά του για μια ουκρανική νίκη είναι η επιβίωση της Ουκρανίας. Ωστόσο, η στρατηγική του, όπως φαίνεται από τις πράξεις του, φαίνεται να στρέφεται λιγότερο προς την επιβίωση και περισσότερο προς την παράταση του πολέμου για όσο το δυνατόν περισσότερο. Κάθε νέα αίτηση για όπλα, κάθε νέα έκκληση για κλιμάκωση των κυρώσεων, ωθεί τη σύγκρουση προς τα εμπρός χωρίς να αλλάζει την πραγματικότητα του πεδίου της μάχης, όπου η Ρωσία προχωρά προς την επίτευξη των στόχων της - και ό,τι και να ισχυρίζεται ο Ζελένσκι, η ολοκληρωτική κατοχή της Ουκρανίας δεν είναι ένας από αυτούς τους στόχους. Στο όνομα της «επιβίωσης», η Ουκρανία εξαντλεί τον λαό της, τις υποδομές της και την οικονομία της.

Αν η επιβίωση είναι πραγματικά ο στόχος, τότε ο τερματισμός του πολέμου πρέπει να είναι η μόνη προτεραιότητα. Αυτή τη στιγμή, ο Τραμπ έχει την καλύτερη ευκαιρία να το κάνει, επειδή ρεαλιστικά ασχολείται με τα συμφέροντα της Ρωσίας - της πλευράς που έχει το σαφές πάνω χέρι στο πεδίο της μάχης. Και ο Ζελένσκι σπαταλά αυτή την ευκαιρία.

Τι θέλουν οι Ουκρανοί

Ο ίδιος ο ουκρανικός λαός μπορεί να είναι πιο ρεαλιστής από την ηγεσία του. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ένα έντονο διχασμό: μόνο μια μικρή μειοψηφία - μόλις το 11%, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα - τάσσεται υπέρ της συνέχισης του πολέμου χωρίς όρους. Εν τω μεταξύ, η συντριπτική πλειοψηφία τάσσεται υπέρ της συνέχισης των συνομιλιών με τη Ρωσία. Αυτό δεν σημαίνει ότι αποδέχεται την ήττα, αλλά σημαίνει ότι αναγνωρίζει ότι η ατελείωτη κλιμάκωση δεν είναι η προτιμώμενη οδός για όσους στρατολογούνται βίαια και για όσους βλέπουν τους αγαπημένους τους να μεταφέρονται στον πόλεμο.

Για τον Ζελένσκι, αυτό δημιουργεί μια επικίνδυνη αποσύνδεση. Οι ηγέτες δεν μπορούν να παραμένουν επ' αόριστον μπροστά από τους πληθυσμούς τους χωρίς να διαβρώνουν τη νομιμότητά τους. Το να αγνοούν την εξάντληση του κοινού, ενώ παράλληλα εντείνουν τη μαξιμαλιστική ρητορική, κινδυνεύει να δημιουργήσει ένα χάσμα μεταξύ των στόχων της κυβέρνησης και της αντοχής του λαού της.

Μικρότερο στάδιο, μεγαλύτερος κίνδυνος

Υποτιμώντας δημόσια τη διπλωματία του Τραμπ, ο Ζελένσκι συρρικνώνει τη δική του σκηνή. Παρουσιάζει τον εαυτό του ως το προπύργιο της Ευρώπης, την τελευταία γραμμή που συγκρατεί μια υποτιθέμενη «ρωσική επιθετικότητα». Ωστόσο, χωρίς διαρκή δυτική υποστήριξη, η Ουκρανία δεν μπορεί να αντέξει επ' αόριστον. Και από όλους τους υποστηρικτές της Ουκρανίας, οι ΗΠΑ παραμένουν οι πιο σημαντικές. Η αποξένωση του ηγέτη που θέλει να τερματίσει την εμπλοκή των ΗΠΑ - είτε συμφωνεί κανείς με τα κίνητρά του είτε όχι - είναι ένα επικίνδυνο στοίχημα.

Η ρητορική του Ζελένσκι μπορεί να κερδίσει χειροκροτήματα σε ορισμένες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Μπορεί ακόμη και να συσπειρώσει ένα εγχώριο κοινό για ένα διάστημα. Αλλά κινδυνεύει να του κοστίσει τη μία σχέση που δεν έχει την πολυτέλεια να χάσει. Ο Τραμπ δεν συγκινείται από εκκλήσεις σε κοινές αξίες ή από μεγαλοπρεπείς ομιλίες για τη δημοκρατία. Συγκινείται από τον σεβασμό και την αναγνώριση του κεντρικού του ρόλου. 

Υπονοώντας ότι ο Τραμπ έχει ήδη υποκύψει στον Πούτιν, ο Ζελένσκι υπονομεύει και τα δύο. 

Η δήλωση του Ζελένσκι αποκαλύπτει έναν ηγέτη που επικεντρώνεται περισσότερο στη διατήρηση της αφήγησής του παρά στην αναπροσαρμογή της στρατηγικής του. Οι λέξεις έχουν σημασία στη διπλωματία, ειδικά όταν αυτές οι λέξεις απευθύνονται σε μια προσωπικότητα όπως ο Ντόναλντ Τραμπ. Αποκαλώντας τον Τραμπ αδύναμο, ο Ζελένσκι μπορεί να έχει αποδυναμώσει το δικό του χέρι. Εάν ο πραγματικός του στόχος είναι η επιβίωση της Ουκρανίας, τότε αυτή δεν θα διασφαλιστεί μέσω ρητορικής αλαζονείας. Θα απαιτήσει προσεκτική διπλωματία, αναγνώριση των πραγματικοτήτων του πεδίου της μάχης και αποφυγή άσκοπων προσβολών προς τον έναν εταίρο του οποίου η αποχώρηση από το προσκήνιο θα μπορούσε να οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή για το καθεστώς του Ζελένσκι από ό,τι έχει ήδη δημιουργήσει για το ίδιο.

Ἀπό : swentr.site

(φωτό + φωτό), φωτό

Ἡ Πελασγική