Τοῦ Constantin von Hoffmeister
Ένα ψηφοδέλτιο αιωρείται στον αέρα σαν μηχανική πεταλούδα, λεπτή στην κάθοδο, αλλά μόλις αγγίξει το έδαφος, όλα παγώνουν. Η ζούγκλα σίγησε. Η πόλη ξεχνά τη γλώσσα της.
Ένα τελετουργικό ξεκινά: ένα τελετουργικό που δημιουργείται όχι σε θαλάμους μαντείου αλλά σε κλιματιζόμενα think tanks με συρόμενες πόρτες και εταιρικά λογότυπα. Η δημοκρατία φτάνει ως ευαγγέλιο, προσυσκευασμένη και εγκεκριμένη με barcode, ρίχνεται από drones ή παραδίδεται μέσω διπλωματικού σάκου. Κατακτά σαν παράσιτο: φωλιάζει στην καρδιά, τρέφεται με την πίστη και σκοτώνει τον οικοδεσπότη με ψεύτικες υποσχέσεις. Πείθει, σαγηνεύει, μολύνει. Άνδρες με κοστούμια κατεβαίνουν σαν ιεραπόστολοι, οι γραφές τους τυπωμένες σε γυαλιστερό χαρτί, τα σύμβολά τους καθαρισμένα για εξαγωγή. Φέρνουν PowerPoint και ενότητες εκπαίδευσης για τα φύλα αντί για μουσκέτα. Έρχονται φέρνοντας καλά νέα: η κυριαρχία είναι ξεπερασμένη, οι τοπικοί θεοί είναι ξεπερασμένοι και κάθε χωριό θα αναβαθμιστεί με Wi-Fi και τοιχογραφίες με ακάλυπτες γυναίκες που υψώνουν τις γροθιές τους κάτω από συνθήματα του ΟΗΕ.
Η σαβάνα δεν τρέμει πια κάτω από τις μπότες των Βρετανών κόκκινων χιτώνων. Τρέμει κάτω από την επίδραση των συνθημάτων. Η «συμμετοχή στα κοινά» ψιθυρίζεται σαν ξόρκι. Η «ανοιχτή κοινωνία» είναι χαραγμένη σε μαυροπίνακες όπου οι πρεσβύτεροι κάποτε ανίχνευαν κοσμολογίες. Η βροντή του πυροβολικού έχει αντικατασταθεί από κεντρικές ομιλίες. Μια επανάσταση προετοιμάζεται πριν μεταδοθεί. Το νέο πραξικόπημα έρχεται ντυμένο για την τηλεόραση. Ο γέρος βασιλιάς εξαφανίζεται, αντικατασταθείς από έναν υποψήφιο συναίνεσης με πτυχίο Γέιλ και έγκριση του ΝΑΤΟ. Ένα σύνταγμα αποκαλύπτεται σαν ένα πολυτελές αυτοκίνητο: λαμπερό, ακριβό, ξένο. Κανείς δεν το διαβάζει. Τους διαβάζει. Ο λαός χειροκροτεί. Τα χειροκροτήματά τους είναι προγραμματισμένα.
Το κεφάλι του τυράννου εκτίθεται: εικονογραφημένο και σε συνεχή ροή. Ίχνη γέλιου ανεβαίνουν. Μωβ μελάνι λερώνει το δέρμα σαν ιερό σημάδι, σαν η ψήφος να μπορούσε να καθαρίσει το παρελθόν και να επικαλεστεί τη σωτηρία. Ένα ιερό έγγραφο βρίσκεται ανοιχτό, οι σελίδες του βουίζουν από δευτερεύουσες προτάσεις και ανατροπή. Άρθρο 1: Παραδώστε τον εαυτό σας στον αλγόριθμο. Άρθρο 2: Αποστειρώστε την λαϊκή ψυχή. Άρθρο 3: Ποινικοποιήστε τη μνήμη.
Οι ιερείς της διαδικασίας γνέφουν καταφατικά. Ανάβουν κεριά φτιαγμένα από ανακυκλωμένες αφηγήσεις. Ψάλλουν συνθήματα επιμελημένα από τη Silicon Valley. Ο τόνος της ομιλίας του TED γίνεται η νέα εκκλησιαστική λειτουργία - ευλογημένη από τα ποσοστά κλικ. Οι λέξεις-κλειδιά μαγεύονται: «ανθεκτικότητα», «ορατότητα», «ενδυνάμωση». Λέξεις κενές και φθαρμένες σαν μετάλλια.
Η αυτοκρατορία έχει αναδιαμορφωθεί. Είναι ντυμένη με λινά. Κουβαλάει ντοσιέ. Οι στρατοί της είναι ομάδες κρούσης. Τα τανκς της είναι πλέον έγγραφες υπηρεσίες: USAID, UNHCR, ΟΑΣΕ. Τα χαμόγελα αντικαθιστούν τις ξιφολόγχες και τα σεμινάρια αντικαθιστούν τα εκτελεστικά αποσπάσματα. Η Δημοκρατία φτάνει με ιδιωτικό τζετ με λογαριασμό στο Instagram. Οι αντιβασιλείς της παραγγέλνουν latte με γάλα βρώμης, ενώ σχεδιάζουν πολιτιστικούς μετασχηματισμούς. Ένα λάβαρο με τα χρώματα του ουράνιου τόξου κυματίζει πάνω από κάθε βομβαρδισμένη ζώνη. Η Βαγδάτη αιμορραγεί κάτω από τους πυραύλους. Η Τρίπολη βουίζει από ξένες ΜΚΟ. Το Κίεβο φιλοξενεί παρελάσεις που χλευάζουν το έδαφός της. Ιερά ερείπια μετονομάζονται. Οι πέτρες των ναών επαναχρησιμοποιούνται για αυλές πρεσβειών. Οι τελετουργίες αλλάζουν. Η κυριαρχία παραμένει.
Σε ένα χωριό, μια γυναίκα τραγουδάει μια προγονική μελωδία. Ένας άντρας προσφέρει μια προσευχή σε μια διάλεκτο που δεν έχει Unicode. Μια πέτρα σηκώνεται για να ξαναχτιστεί ένα ιερό. Αυτά τα πράγματα δεν μπορούν να επιτραπούν. Διεξάγεται μια έρευνα. Συντάσσεται μια ενημέρωση. Ένας δωρητής απειλεί. Ο τοπικός ιερέας διορθώνει την πορεία. Διεξάγονται εκλογές. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Πάντα είναι. Αυτό το αποκαλούν συναίνεση. Αυτό εννοούν με τον όρο ελευθερία.
Η ομοιομορφία παρελαύνει ως παγκοσμιότητα. Η ποικιλομορφία γίνεται διαγραφή. Η ταυτότητα επανασχεδιάζεται από ξένους ασκούμενους. Η γλώσσα γίνεται emoji. Οι νεκροί αρχειοθετούνται. Τα μουσεία αντικαθιστούν τους τάφους. Οι παππούδες περιγράφονται σε υποσημειώσεις γραμμένες από τους εχθρούς τους. Δάκρυα πέφτουν σε εκθεσιακούς χώρους όπου απολυμαίνονται λείψανα αντίστασης. Οι κατακτητές θρηνούν - πάντα δημόσια, πάντα με κάμερες. Η θλίψη τους είναι ένα θέαμα. Το έλεός τους είναι η διαχείριση.
Ο φιλελεύθερος ιεροκήρυκας φοράει ένα χαμόγελο που έχει υποστεί επεξεργασία στο photoshop. Δίνει συνεντεύξεις για το «τραύμα» και την «ανοχή». Δεν κρατάει ποτέ σπαθί. Αναθέτει ρεπορτάζ. Το ευαγγέλιό του: η ατελείωτη ενοχή. Το θαύμα του: η αναγέννηση της σύγκρουσης. Τα μυστήριά του είναι τα εμπάργκο και οι καμπάνιες των μέσων ενημέρωσης. Βαφτίζει τα παιδιά στην ιδεολογία. Αναπνέει θυμίαμα φτιαγμένο από συνθήκες και κυρώσεις. Τραγουδάει έναν ύμνο με στίχους για τη ρευστότητα των φύλων και τις πιστώσεις αντιστάθμισης άνθρακα. Η φωνή του, λεπτή και γλυκιά, πνίγει ολόκληρους πολιτισμούς στο σιρόπι της.
Κι όμως, πέρα από τον χάρτη, η γη θυμάται. Τα δάση μιλούν με θρόισμα. Τα βουνά αντηχούν με ασύντακτα άσματα. Ο Δούναβης τρέμει κάτω από ατσάλινες γέφυρες. Ο Βόλγας μουρμουρίζει μυστικά για τη στέπα. Σε όλη την Ευρασία, σε όλη την Αφρική, στις ζώνες που χαρακτηρίζονται ως «αναπτυσσόμενες», κάτι αναδεύεται. Ο Τραμπ δεν αναδεικνύεται αυτοκράτορας. Εμφανίζεται στην οθόνη σαν δυσλειτουργία, σαν διακοπή στην εκπομπή. Η Σερβία θυμάται τα ερείπιά της. Το Ιράν κρατάει στην αγκαλιά του τους μάρτυρες του. Η Ρωσία δείχνει τα δόντια της. Η Ουγγαρία χτίζει τείχη - όχι από φόβο αλλά από πίστη στους δικούς της.
Η πολυπολικότητα αναδύεται, όχι σαν σχέδιο αλλά σαν μια τελετή που θυμόμαστε. Δεν περιμένει την επικύρωση. Μιλάει σε εκατό διαλέκτους, καμία από τις οποίες δεν απαιτεί μετάφραση. Κρατάει δάδες, όχι φακούς. Δεν χαράσσει κανέναν παγκόσμιο οδικό χάρτη. Χτίζει κατώφλια. Επικαλείται θεούς θαμμένους κάτω από γυάλινους πύργους. Τιμά πνεύματα που έχουν απαγορευτεί από τα σχολικά βιβλία. Σε κάθε χώρα, νέες μυθολογίες σφυρηλατούνται από τα ερείπια της ανάπτυξης. Η κάλπη εγκαταλείπεται, η υπόσχεσή της για μηχανική σωτηρία απορρίπτεται. Στη θέση της βρίσκεται η πέτρα του προγονικού νόμου, λερωμένη με θυσίες και χαραγμένη με τους άρρητους κώδικες αίματος, γης και πίστης.
Ας πέσουν λοιπόν τα ψηφοδέλτια, ας στροβιλίζονται τα συνθήματα σαν στάχτη στον άνεμο. Ας συνεχίσουν οι σύμβουλοι να γράφουν. Τίποτα από αυτά δεν σταματά την επιστροφή. Το ιερό παλμό ξαναζωντανεύει σε φλέβες που δεν έχουν χαρτογραφηθεί από τις δυτικές μετρήσεις. Η δημοκρατία, κάποτε στολισμένη ως απελευθέρωση, απογυμνώνεται και αποκαλύπτεται: ένας παράγοντας απόσπασης, ένα θέατρο συναίνεσης. Η πολυπολικότητα δεν την αμφισβητεί. Η πολυπολικότητα την αντικαθιστά - με πέτρα, με φλόγα, με τραγούδι. Ο κόσμος κινείται ξανά, προς τον αναγεννημένο μύθο.
ἀπό : swentr.site
Τό ἄριστο σχέδιον τῶν ἐξουσιαστῶν ἡ ...δημοκρατία τους ...
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου