Ἡ Ῥωσσία μετά τήν νίκη Τράμπ

Γράφει ὁ Israel Shamir

 Οι Ρώσοι ήταν χαρούμενοι για τη νίκη του Τραμπ. Πάντα τον συμπαθούσαν. Η Ρωσία είναι η μόνη ευρωπαϊκή ("λευκή") χώρα που προτίμησε τον Τραμπ από την Κλίντον και την Χάρις. Μάταια, οι ειδήμονες εξηγούσαν ότι ο Τραμπ θα ήταν χειρότερος για τη Ρωσία. Οι άνθρωποι, ωστόσο, συνέχισαν να παρατηρούν ότι οι ΗΠΑ βρέθηκαν στην ίδια ιστορική σελίδα με τη Ρωσία: αρνούνται την woke ιδεολογία : να καθοδηγούνται από έναν σοβαρό άνθρωπο : ενάντια στους πολέμους, για την εργασία, την ειρήνη και για τον Χριστιανισμό. Κάτω οι τρανσέξουαλς και κάθε ανώμαλο κάτω η πολιτική ορθότητα και η μικροεπιθετικότητα! Ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται ακόμη, αλλά υπό τον νέο υπουργό Άμυνας Andrey Belousov γίνεται επιτυχία. Κάθε μέρα φέρνει μια νέα μέτρια νίκη, ελευθερώνοντας μερικά ακόμη χωριά του απέραντου Donbass. Είναι ένας αργός αγώνας, καθώς η Ρωσία επικρατεί έναντι 32 κρατών του ΝΑΤΟ - ένα απίστευτα βαρύ βάρος για έναν πόλεμο κατά της απόσχισης, όπως έχει γίνει.

Ας δούμε πώς φτάσαμε εδώ.

Η ΕΣΣΔ είχε διαλυθεί και αφαιρεθεί από την εξουσία του πρώην προέδρου Γκορμπατσόφ και του πρώτου προέδρου της Ρωσίας, Γέλτσιν. Εκείνη την εποχή, η Ουκρανία δήλωσε την ουδετερότητα και τη φιλία της με τη Ρωσία. Με το μερίδιό της στη σοβιετική υποδομή, τη βαριά βιομηχανία και τα 50 εκατομμύρια επιμελείς εργάτες της, η Ουκρανία είχε περισσότερους από αρκετούς πόρους για να ευημερήσει. Ωστόσο, οι επιθετικοί Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί δεν αρκέστηκαν σε αυτή τη λύση. Ήθελαν αίμα, κυριαρχία πλήρους φάσματος, νίκη σε ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος. Μετέτρεψαν σκόπιμα την Ουκρανία σε θανάσιμη απειλή για τους Ρώσους, ένα μαχαίρι μόνιμα στραμμένο στο λαιμό της Ρωσίας. Ίδρυσαν εργαστήρια βιοόπλων και έχτισαν στρατιωτικές βάσεις του ΝΑΤΟ. Τελικά, άρχισαν να στραγγαλίζουν οικονομικά και να παρενοχλούν βίαια το Donbass, το ρωσοκατοικημένο τμήμα της Ουκρανίας. 

Το Donbass είχε ενσωματωθεί αυθαίρετα στην Ουκρανία με απόφαση των σοβιετικών αρχών γύρω στο 1920, αλλά παρέμεινε σταθερά ρωσικό από τον πληθυσμό και τη γλώσσα. Αυτή η ποικιλομορφία δεν ήταν πρόβλημα για μια ισχυρή ΕΣΣΔ, αλλά το αδύναμο κράτος της Ουκρανίας δεν μπορούσε να ανεχθεί καμία αντίθετη φωνή.

Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν κληρονόμησε τη ρύθμιση και ήταν πρόθυμος να αφήσει την Ουκρανία να διατηρήσει την ανεξαρτησία της. Υπέγραψε τη συμφωνία του Μινσκ, με την εγγύηση της Γερμανίας και της Γαλλίας, ότι το Κίεβο θα επέτρεπε την αυτονομία του Ντονμπάς. Και πάλι, οι ίδιοι πολεμοχαρείς νεοσυντηρητικοί αρνήθηκαν τη συμφωνία. Αργότερα παραδέχτηκαν ότι το υπέγραψαν μόνο και μόνο για να βρουν χρόνο να επανεξοπλίσουν την Ουκρανία. Το Κίεβο αρνήθηκε επίσης με τη δική του δήλωση ουδετερότητας και φιλίας με τη Ρωσία, που ήταν αναπόσπαστο μέρος της αναγνώρισης της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας από τη Ρωσία. Αγνόησαν την έκκληση του Βλαντιμίρ Πούτιν τον Δεκέμβριο του 2021 για μόνιμη ειρήνη.

Τον Φεβρουάριο του 2022, λίγες μόλις εβδομάδες πριν από την προγραμματισμένη κοινή εισβολή Ουκρανίας-ΝΑΤΟ στη Ρωσία, η Ρωσία ξεκίνησε την Ειδική Στρατιωτική Επιχείρησή της στην Ουκρανία. Οι δυνάμεις της μετακόμισαν γρήγορα στο Κίεβο, κατέλαβαν το αεροδρόμιο και προχώρησαν προς το Χάρκοβο, μια μεγάλη κυρίως ρωσική πόλη. Εκείνη την εποχή, η Ουκρανία μήνυσε για ειρήνη και αμέσως μονογραφήθηκε η νέα ρωσο-ουκρανική συνθήκη ειρήνης στην Κωνσταντινούπολη. Και πάλι όρισε αυτονομία για το Ντονμπάς, ουδετερότητα για την Ουκρανία και αναγνώριση της ρωσικής γλώσσας όπου και αν μιλιούνταν, αλλά στη συνέχεια ο Βρετανός πρωθυπουργός κ. Μπόρις Τζόνσον ήρθε στο Κίεβο και έπεισε τους Ουκρανούς ηγέτες να αρνηθούν τη συμφωνία και να ξαναρχίσουν τον πόλεμο. Ο πόλεμος συνεχιζόταν με μικρές αλλαγές των συνόρων, ενώ η Ουκρανία αποστραγγίστηκε από εκατοντάδες χιλιάδες μαχητές. Τελικά (κάποιοι θα μπορούσαν να πουν αναπόφευκτα) η πρωτοβουλία στον πόλεμο πέρασε στα χέρια της Ρωσίας και τώρα είναι σταθερά δική τους.

Η Ρωσία εν τω μεταξύ παρέμεινε μια ειρηνική γη, με εξαίρεση τις ελάχιστα κατοικημένες περιοχές του Κουρσκ όπου συνόρευε με την Ουκρανία. Το κύριο βάρος των μαχών διεξήχθη από τον επαγγελματικό στρατό της Ρωσίας, δηλαδή καλά αμειβόμενους πολεμιστές, και όχι από τακτικούς ή κινητοποιημένους στρατιώτες. Τα ρωσικά καταστήματα είναι καλά εφοδιασμένα, τα ρωσικά θέατρα είναι γεμάτα, ο ρωσικός λαός είναι ικανοποιημένος. Και όσοι δεν είναι ικανοποιημένοι, δεν παραπονιούνται.

Οι Ρώσοι αποδέχονται συνήθως τη στωική φόρμουλα: «Το καρφί που προεξέχει σφυρηλατείται». Τόσο η διαμαρτυρία όσο και η έκφραση παθιασμένης έγκρισης της πολεμικής προσπάθειας μπορεί να τιμωρηθούν εξίσου σκληρά. Ο ήρωας του πολέμου Strelkov και ο ειρηνιστής Kagarlitzky, η κυρία Berkovich (εβραία θεατρικός συγγραφέας) και η Miss Kevorkova (μια φιλοπαλαιστίνια συγγραφέας) βρίσκονται εξίσου στη φυλακή. Το εύρος των συλλήψεων δεν είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό: σύμφωνα με φιλοδυτικές ΜΚΟ, περίπου 1300 άνδρες και γυναίκες συνολικά προσήχθησαν στο δικαστήριο επειδή εξέφρασαν κάθε μορφή διαφωνίας. Για σύγκριση, αυτό είναι δέκα φορές λιγότερο από τον τρέχοντα κατάλογο 13.000 πολιτικών κρατουμένων της Ουκρανίας. Ωστόσο, ανησυχεί τους δημοσιογράφους και κάνουν ό,τι μπορούν για να μην γίνουν το επόμενο καρφί.

Αυτό το στατιστικό στοιχείο βελτιώθηκε από ένα κύμα μετανάστευσης μακριά από τη Ρωσία το 2022: οι άνθρωποι που βρέθηκαν να διαφωνούν με τον πόλεμο, το έδειξαν με την φυγή τους από την χώρα. Ενώ στο εξωτερικό, κάποιοι από αυτούς δημοσίευσαν αντιπολεμικές απόψεις και στη συνέχεια δίστασαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Πολλοί από τους μετανάστες μετακόμισαν στο Ισραήλ και πήραν την ισραηλινή υπηκοότητα. Όταν ξέσπασε πόλεμος μεταξύ του Ισραήλ και των Άραβων γειτόνων του, αυτοί οι Ρώσοι πρόσφυγες υποστήριξαν ως επί το πλείστον τη γενοκτονία στη Γάζα, αποδεικνύοντας έτσι ότι δεν ήταν ειρηνιστές, αλλά απλώς φιλο-ισραηλινοί και φιλοδυτικοί εχθροί της Ρωσίας. Η αυτοεξορία αυτών των ανθρώπων βοήθησε τη Ρωσία όταν οι ρωσικές αρχές εξέφρασαν την επιφυλακτική υποστήριξή τους στην Παλαιστίνη: αυτή η κίνηση πέρασε χωρίς δημόσια διαμάχη.

Όπως όλες οι ανεπτυγμένες χώρες, η Ρωσία είναι καταραμένη με ένα ισχυρό ισραηλινό λόμπι, καλά εδραιωμένο στην πολιτιστική σφαίρα. αλλά τουλάχιστον στη Ρωσία είναι λιγότερο ισχυρό από ό,τι στις ΗΠΑ και στο Ηνωμένο Βασίλειο. Με τα χρόνια, τα πιο ενεργά μέλη του εβραϊκού λόμπι έφυγαν για το Ισραήλ, αποδεκατίζοντας τον αριθμό του. Ωστόσο, αυτό που απομένει είναι αρκετά ισχυρό για να μπλοκάρει όλες τις δημοσιεύσεις οποιουδήποτε φιλοπαλαιστινιακού αισθήματος. Όπως ήταν αναμενόμενο, το λόμπι του Ισραήλ κυριαρχεί στην Ουκρανία. Σχεδόν όλοι οι Ουκρανοί ολιγάρχες και στελέχη των μέσων ενημέρωσης είναι εβραϊκής καταγωγής. Είναι επίσης φανατικά εναντίον του Τραμπ.

Πολλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο εκπλήσσονται που οι Εβραίοι στην Αμερική ψηφίζουν Δημοκρατικούς, παρόλο που ο Τραμπ ήταν σαφώς καλύτερος για το Ισραήλ. Εδώ κρύβεται ένα μεγάλο μυστικό. Όλα τα έθνη βρίσκουν φυσικά τους Εβραίους ενοχλητικούς και οι Εβραίοι, όπως ο αληθινός Τζούντοκα (παίκτης του τζούντο), έχουν μάθει να διοχετεύουν αυτό το συναίσθημα προς όφελός τους. Είστε εναντίον των Εβραίων; Τότε υποστηρίξτε το Ισραήλ, λένε. Οι παρελάσεις των ομοφυλοφίλων στο Τελ Αβίβ είναι προφανώς αντιεβραϊκές, καθώς βασίζονται στην άρνηση των παραδοσιακών εβραϊκών αξιών ( shlilat ha-golah , στα εβραϊκά). Είστε κατά του Ισραήλ; Τότε υποστηρίξτε τους Εβραίους! Οι συντηρητικοί Ραβίνοι θα σας τραγουδήσουν γλυκά τραγούδια για το μίσος τους για τον Σιωνισμό. Αυτή η τακτική με κεφάλι-κερδίζω-ουρά-χάνεις ( αὐτό πού λέμε "τά δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου" ) δεν είναι μια νέα ιδέα – στη δεκαετία του 1930 του περασμένου αιώνα ο Αδόλφος Χίτλερ και ο Μπενίτο Μουσσολίνι διαφωνούσαν γι' αυτό. Ο Μουσσολίνι συνέστησε να δεχτούν ως συμμάχους Εβραίους φασίστες όπως ο Jabotinsky. Ο Χίτλερ αντιτάχθηκε. Αργότερα ο Μπενίτο έμαθε με λύπη του ότι τέτοιοι σύμμαχοι θα τον απογοήτευαν στις πιο ακατάλληλες στιγμές.

Σήμερα η φόρμουλα έχει απλοποιηθεί: οι Ναζί υποστηρίζουν το Ισραήλ, οι Προοδευτικοί υποστηρίζουν τον διεθνή Εβραϊσμό. Και δεν μένει κανείς που να είναι εναντίον και των δύο. Αυτή η αλχημεία διαίρει και βασίλευε λειτουργεί όσο και οι Εβραίοι και το Ισραήλ παραμένουν απαίσιοι. Μερικοί άνθρωποι είναι αρκετά τολμηροί για να παραδεχτούν ότι οι Σιωνιστές είναι εγκληματίες, αλλά στη συνέχεια θα καλυφθούν αμέσως με την πολιτική ορθότητα ειδωλοποιώντας τους Εβραίους. Το αντίστροφο είναι επίσης μια βιώσιμη άποψη: οι Εβραίοι είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί, και το κράτος του Ισραήλ είναι αυτή η λύση. Αυτό είναι ένα στοιχειώδες διαλεκτικό τέχνασμα...

Το πώς θα ήθελαν οι Ρώσοι να δουν τον κόσμο εξέφρασε καλά ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν στην αξιομνημόνευτη ομιλία του στη διάσκεψη Valdai. Οι αναγνώστες του TUR πήραν μια γεύση από το κομμάτι του Pepe Escobar . Ο Πούτιν ζήτησε έναν κόσμο χωρίς ηγεμονίες, χωρίς διεθνείς φατρίες, χωρίς παιχνίδια μηδενικού αθροίσματος, με πλήρη κυριαρχία και ανεξαρτησία όλων των κρατών. Αυτό είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που έχουμε σήμερα, και τυχαίνει να είναι μια αντιστροφή των σχεδίων των νεοσυντηρητικών. Αλλά αυτή είναι η λειτουργική ρωσική στάση: τη χρησιμοποιούν στις σχέσεις τους με την Κίνα και θα ήθελαν να απολαμβάνουν μια τόσο αποτελεσματική σχέση εργασίας με τις ΗΠΑ. Για αυτούς, το MAGA είναι μια χαρά. ας είναι μεγάλες οι ΗΠΑ, αρκεί να μην χρησιμοποιούν αυτό το μεγαλείο για να συντρίψουν άλλα ανεξάρτητα κράτη. Δεν θα επιτρέπεται πλέον στις ΗΠΑ η παγκόσμια ηγεμονία και οι στρατιωτικοποιημένες αλυσίδες δορυφορικών εθνών. Κάντε ό,τι θέλετε στο σπίτι και μην ανακατεύεστε με άλλους.

Γι' αυτό οι Ρώσοι είναι πολύ θετικοί στη νίκη του Τραμπ. Νομίζουν ότι παλεύει και για αυτούς, αναιρώντας τα παγκόσμια σχέδια του διεθνούς Εβραϊσμού και της εξ ολοκλήρου θυγατρικής του, των Δημοκρατικών. Οτιδήποτε κάνει εντός των ΗΠΑ είναι δική του υπόθεση και ο ρωσικός λαός είναι πλήρως έτοιμος να απολαύσει το θέαμα των πολιτικών του ελιγμών.

Οι Ρώσοι βλέπουν τη νίκη των Ρεπουμπλικανών σαν οι Αμερικανοί να είχαν απορρίψει τις σιωνιστικές αλυσίδες τους. Αναρωτιούνται γιατί τόσοι πολλοί Αμερικανοί γοητεύονται εντελώς από την εβραϊκή αφήγηση. Συζητούν τον τρόπο με τον οποίο η ADL κυβερνά το μυαλό τους. Συζητούν, λοιπόν, γιατί οι ΗΠΑ είναι πρόθυμες να ξοδέψουν όλο τους τον πλούτο στο Ισραήλ. Δεν μπορούν παρά να σημειώσουν ότι οι Αμερικανοί άνδρες έχουν περιτομή και ότι είναι η πατρίδα του χριστιανικού σιωνισμού. Η ρωσική στάση απέναντι στον Εβραϊσμό είναι αυτή της Εκκλησίας: Sicut Judaeis Non . Δεν πληγώνουμε τους Εβραίους, ούτε τους επιτρέπουμε να μας βλάψουν. Οι Ρώσοι τρέφουν μέτριο σεβασμό για τους Εβραίους ως ανθρώπους της Παλαιάς Διαθήκης. Θαυμάζουν τις ιστορίες των τυχερών Εβραίων που μάχονται με τη ρωμαϊκή αυτοκρατορική επιρροή, αλλά δεν εκτείνεται στο βαθμό που επιτρέπει στους Εβραίους να διαλύσουν τη Ρωσία για δεύτερη φορά.

Η Ρωσία ξεπέρασε τον πόλεμο του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία χωρίς να ιδρώσει. Εν τω μεταξύ, παρακολούθησε τις μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου να πλήττονται από «κυρίως ειρηνική» αριστερή βία, με επικεφαλής σε μεγάλο βαθμό εβραϊκές οργανώσεις όπως το Black Lives Matter. Για τους Ρώσους, η νίκη του Τραμπ σημαίνει ένα τέλος στην προοδευτική βία στην Αμερική και ίσως και στο εξωτερικό. Θα δούμε! Αυτή είναι μια συναρπαστική στιγμή να είσαι ζωντανός για σκεπτόμενους σχολιαστές. Τόσες πολλές αποχρώσεις που πρέπει να διερευνηθούν, τόσο προσεκτικά αγνοημένες από τα κύρια μέσα ενημέρωσης. Η δυναμική σιωπή δεν ήταν ποτέ τόσο γεμάτη τρύπες.

Ἀπό : thetruthseeker.co.uk

Ἡ Πελασγική