Τά σημάδια τοῦ Χάους

φωτό, φωτό

 Γράφει ὁ Patrick Lawrence

Ωχ !  Οι New York Times επιλέγουν το γνωστό τους θέμα τώρα που οι εκλογές της 5ης Νοεμβρίου είναι λίγες μόνο μέρες μπροστά: Αυτοί οι κακοπροαίρετοι ξένοι που «σπέρνουν και πάλι τη διχόνοια και το χάος με την ελπίδα να απαξιώσουν την αμερικανική δημοκρατία», ανέφερε σε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε την Τρίτη .

Πῶς ἡ Ῥωσσία, Κίνα καί Ἰράν παρεμβαίνουν στίς ἀμερικανικές ἐκλογές 

Αν δεν ήταν οι Βεελζεβούληδες που στοιχειώνουν αυτή την πολιτική εποχή, όλα θα ήταν διαφορετικά καί οι σχέσεις μεταξύ των ΗΠΑ τῆς Ρωσσίας,Κινας και Ιράν θά ήταν ειρηνικές. 

Γιατί αυτή η εκδοχή του «Άξονα του Κακού» εφέτος, δεν μπορεί να μας αφήσει ήσυχους στην «δημοκρατική μας διαδικασία», αυτήν που ο υπόλοιπος κόσμος ζηλεύει και φθονεί; Προβοκάτορες από γεννησιμιού τους. Θα μπορούσατε πιθανώς να τους αποκαλείτε «σκουπίδια» και να τελειώνετε μ᾿αυτό.

Ωχ. Διαβάζουμε ήδη για παραποιημένα έντυπα εγγραφής ψηφοφόρων και πλαστές αιτήσεις ψηφοφορίας μέσω ταχυδρομείου σε δύο περιφέρειες στην Πενσυλβάνια, την πολυπληθή πολιτεία όπου τα αποτελέσματα το 2020 δεν θα μπορούσαν να ήταν πιο θολά και της οποίας οι 19 ψήφοι του Εκλογικού Κολλεγίου ήταν καθοριστικές για να πάρει τον Τζο Μπάιντεν τον Λευκό Οίκο την τελευταία φορά.

Αλλά να μην ανησυχείτε. Σε μια απολαυστική επανάληψη μιας από τις πραγματικά αξιομνημόνευτες φράσεις που μας ήρθαν από τη δεκαετία του 1960, ένας εκλογικός επίτροπος σε μια από τις περιφέρειες όπου οι αξιωματούχοι αποκάλυψαν την κακοποίηση μας λέει: «Το σύστημα λειτούργησε».

Νομίζω ότι καταλαβαίνω.

Σας λέω, όποτε διαβάζω ότι άνθρωποι σε άλλες χώρες σπέρνουν οτιδήποτε, είτε πρόκειται για αμφιβολία είτε για χάος ή παραπληροφόρηση, και σε αυτό το σημείο ακόμη και κολοκυθόσπορους, πάντα αποδεικνύεται το ίδιο. Αυτή η λέξη «σπορά» ήταν αγαπημένη στον συστημικό τύπο από το 2016, όταν διαβάζαμε καθημερινά -και δεν είχαμε καμία αμφιβολία γι' αυτό- οι Ρρρρρώσοι «παρενέβαιναν στις εκλογές μας».

Έκτοτε, κάθε φορά που διαβάζω ότι κάποιος σπέρνει κάτι, σπέρνει περισσότερες αμφιβολίες στο μυαλό μου —περισσότερες από ό,τι ήδη είχα— ότι μπορεί κανείς να πάρει το εκλογικό μας σύστημα, όπως το έχουμε στον 21ο αιώνα, στα σοβαρά έστω και στο παραμικρό.

Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να βάλουμε το όνομά μας πίσω από μια μικρή πράσινη κουρτίνα σε ένα εκλογικό θάλαμο.

Από τη μία πλευρά, έχετε τους Times , οι οποίοι μειώθηκαν τα τελευταία οκτώ χρόνια σε λίγο περισσότερο από το όργανο του οίκου των Δημοκρατικών, που ήδη ετοιμάζονται να υποδείξουν ότι οι κακόβουλοι εχθροί της αμερικανικής δημοκρατίας διέφθειραν τις εκλογές. Πιστέψτε με, θα το ακούσετε αν χάσει η Καμάλα Χάρις αλλά όχι αν κερδίσει.

Από την άλλη πλευρά, έχετε πρώιμες αλλά ξεκάθαρες περιπτώσεις απόπειρας νοθείας της ψηφοφορίας και οι τοπικοί εκλογικοί αξιωματούχοι λένε πως αυτές οι υποθέσεις δεν είναι κάτι που να ανησυχεί. Είναι ενδιαφέρον να αναλογιστούμε γιατί οι εν λόγω αξιωματούχοι έχουν τόσο αυθαίρετη άποψη.

Σκεφτόμουν για μήνες ότι οι εκλογές του 2024, η διχόνοια που υπάρχει ήδη σε άφθονη ποσότητα, θα μπορούσε εύκολα να μετατραπεί σε ένα βαθμό εμφυλίου χάους πέρα ​​από οτιδήποτε έχει καταγραφεί μέχρι στιγμής στην αμερικανική ιστορία. Ακριβώς μια τέτοια ημέρα λογαριασμών φαίνεται τώρα να μας κλείνει το μάτι.

Κανένα από τα κύρια κόμματα δεν φαίνεται διατεθειμένο να χάσει. Αυτή τη στιγμή είναι δύσκολο να εντοπιστεί το όριο του τι θα κάνει κάθε μέρος για να αποφύγει την ήττα.

Απομεινάρια της Δημοκρατίας

Το βέβαιον είναι, νομίζω, πως εμείς οι Αμερικανοί τα έχουμε κάνει ένα χάος με τα υπολείμματα της δημοκρατίας μας αυτά τα τελευταία οκτώ χρόνια.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η αμερικανική πολιτική υπήρξε ποτέ κάτι διαφορετικό από, ας πούμε, με έναν στάβλο. Σε αυτό, κανένα από τα μεγάλα κόμματα, των οποίων η λειτουργία από τα μέσα του 19ου αιώνα ήταν να οριοθετούν αποδεκτές πολιτικούς και πολιτικές, δεν είναι απαλλαγμένο από την ευθύνη.

Αλλά στο θέμα της ευθύνης τήν αναθέτω περισσότερα στους Δημοκρατικούς παρά στο GOP. Ήταν η ήττα της Χίλαρι Κλίντον από τον Ντόναλντ Τραμπ πριν την ημέρα των εκλογών, οκτώ Νοεμβρίου, που επιβεβαίωσε την ταχεία στροφή της Αμερικής στη μεταδημοκρατία.

Οι Δημοκρατικοί δεν συνήλθαν ποτέ από τη καταστροφή του ονείρου τους το 2016 ότι η ιστορία επρόκειτο να τελειώσει και η ιδέα τους για το λίμπεραλ ήθος θα επικρατούσε αιώνια, όλες οι εναλλακτικές θα εξαφανιστούν όπως πίστευαν ο Μαρξ και ο Ένγκελς για το κομμουνιστικό κράτος.

Έχω από καιρό εντοπίσει ότι ο αμερικανικός φιλελευθερισμός έχει στον πυρήνα του μια φλέβα ανελευθερισμού που είναι απαραίτητη για τον χαρακτήρα του.

Η Αμερική απλά δεν είναι, για να το θέσω αλλιώς, ένα ανεκτικό έθνος. Δεν ενθαρρύνει τους ανθρώπους της να σκέφτονται: Απαιτεί από αυτούς να συμμορφώνονται. Ο Alexis de Tocqueville είδε αυτό να έρχεται πριν από δύο αιώνες στους δύο τόμους "η Δημοκρατία στην Αμερική" .

Τώρα, την μετά-Κλίντον, έχουμε να κάνουμε με την παράσταση του φιλελεύθερου αυταρχισμού, και αν δεν σας αρέσει ο όρος, υπάρχουν και άλλοι. Ο de Tocqueville, προνοητικός άνθρωπος, το ονόμασε «ήπια τυραννία». Πάντα ευνοούσα τον «αυταρχισμό της μηλόπιτας». ( Πελασγ. ὅπου μηλόπιτα τό σύμβολο-συνώνυμο τῆς Ἀμερικῆς )

Θεσμικές διαφθορές

Υπάρχει ένα χαρακτηριστικό αυτής της απαίσιας εκδήλωσης μεταξύ των φιλελεύθερων που είναι εθισμένοι στο NPR ( κρατικό ραδιοτηλεοπτικό δίκτυο, προπαγανδιστής τῆς κυβερνήσεως ), που τρώνε κατσαρό λάχανο, που διακρίνει την εποχή μας ως ιδιαίτερα αποθαρρυντική ως προς το μέλλον.

Αυτή είναι η απρόβλεπτη διαφθορά ορισμένων από τους θεσμούς χωρίς τους οποίους είναι αδύνατη ακόμη και η εμφάνιση δημοκρατικής διακυβέρνησης. Σκέφτομαι ιδιαίτερα τρεις από αυτές τις φιγούρες στην προεκλογική εικόνα.

Το ένα είναι το δικαστικό σώμα — ομοσπονδιακό, πολιτειακό, περιφέρειας, τοπικό. Ξεκινώντας με την έρευνα Mueller, την εμφανή διαφθορά του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών, τις γελοίες δικαστικές υποθέσεις κατά του Ντόναλντ Τραμπ, την υπονόμευση του Υπουργείου Δικαιοσύνης από τον Γενικό Εισαγγελέα Merrick Garland για να προστατεύσει τον Πρόεδρο Τζο Μπάιντεν ως παράγοντα επιρροής του γιου του σχέδια ήρθαν στο φως — όλα αυτά για λογαριασμό των Δημοκρατικών:

Λοιπόν, όπως έμαθα κατά τη διάρκεια των ημερών μου ως ανταποκριτής στο εξωτερικό, όταν το δικαστικό σύστημα πέφτει, ανοίγει ο δρόμος για το καθεστώς του αποτυχημένου κράτους.

Δύο είναι ο μηχανισμός πληροφοριών και ο στρατός. Η Intel, από την εποχή του James Clapper και του John Brennan, έχει παραταχθεί απερίφραστα πίσω από τους Δημοκρατικούς από τότε που ο θρασύς κτηματομεσίτης από τη Νέα Υόρκη υπέθεσε ανόητα ότι θα μπορούσε να «στραγγίξει τον βάλτο» (Πελασγ.  νά καθαρίσῃ τήν Κόπρο τοῦ Αὑγείου) - τη δήλωσή του ότι θα αναλάμβανε το Deep State. .

Όσον αφορά τον στρατό, οι στρατηγοί δεν σκέφτηκαν τίποτα να δηλώσουν πριν από οκτώ χρόνια, στο συνέδριο των Δημοκρατικών στη Φιλαδέλφεια και σε ανοιχτές επιστολές που δημοσιεύθηκαν στους Times, ότι θα αρνούνταν τις εντολές του αρχιστράτηγου εάν ο Τραμπ νικούσε και θα επιχειρούσε μια νέα ύφεση με τη Ρωσία και τέλος στους «αιωνίους πολέμους».

Ναι, έχετε τον John Kelly, ο οποίος υπηρέτησε στο υπουργικό συμβούλιο του Τραμπ και στη συνέχεια ως επικεφαλής του επιτελείου του, αποκαλώντας ξαφνικά τον Τραμπ φασίστα - το αγαπημένο επίθετο των Δημοκρατικών τις τελευταίες εβδομάδες. Δεν θέλει κανείς να μάθει γιατί ο Kelly συνεργάστηκε στενά με έναν άνθρωπο που θεωρούσε φασίστα; Δεν σκέφτεται κανένας — πρέπει, σίγουρα — ότι ο Kelly, ένας απόστρατος στρατηγός των Πεζοναυτών, λέει αυτά τα πράγματα για να υπηρετήσει το κόμμα που εμπιστεύεται πως θα συνεχίσει τους πολέμους και να ρέουν τα φορολογικά δολάρια;

Ένα παράδοξο εδώ, περισσότερο εμφανές παρά πραγματικό: ο John Kelly, ο HR McMaster, ο James Mattis, ο Mark Esper και διάφοροι άλλοι σαν αυτούς δεν φορούσαν στολές όταν υπηρετούσαν στην κυβέρνηση Τραμπ, αλλά δεν τις έβγαλαν ποτέ.

Αν αυτές οι εκλογές αφορούν κάτι -εκτός από την τιμή των ειδών παντοπωλείου, φυσικά- πρόκειται για τη θέση του κράτους εθνικής ασφάλειας στην αμερικανική πολιτική. Στην εποχή μας μετά το 2016, οι πληροφορίες και ο στρατός είναι πολύ ευπρόσδεκτοι να λειτουργήσουν ανοιχτά, ασύστολα, στην αμερικανική πολιτική διαδικασία – αυτό γιατί το Δημοκρατικό Κόμμα τους δίνει μεγάλη δυνατότητα να το κάνουν.

Δημοκρατία βαθέως κράτους

Τώρα, πιστεύετε ότι το Βαθύ Κράτος ( φωτό ἀριστερά)  δίνει ένα δόγμα για τη δημοκρατική διαδικασία; Ρωτήστε τους Ιταλούς και τους Έλληνες, τους Ιρανούς και τους Γουατεμάλας, τους Ιάπωνες, τους Νοτιοκορεάτες και τους Ινδονήσιους, τους Χιλιανούς και τους Βενεζουελάνους, και… και διάολε, ρωτήστε το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας γι αυτό. Όπως έχουν επισημάνει άλλοι από την εποχή της Russiagate, αυτό που έκαναν εδώ και καιρό οι τρομοκράτες στο εξωτερικό επισκέπτεται τώρα την αμερικανική πολιτική.

Η προφανής συνέχεια: Πρέπει να ανησυχούμε για το αν οι Δημοκρατικοί και αυτοί οι θεσμικοί σύμμαχοι θα άφηναν αυτές τις εκλογές να περάσουν στον Τραμπ μόνο με την καταμέτρηση των ψήφων;

Εγώ ναί. 

Όσον αφορά το τρίτο από τα θεσμικά όργανα που έχουν διαφθείρει τους εαυτούς τους στην υπόθεση του Δημοκρατικού Κόμματος, μπορώ να αφήσω τα συστημικά μέσα ενημέρωσης να μιλήσουν από μόνα τους; Εκτός από ανεξάρτητες δημοσιεύσεις όπως αυτή που διαβάζετε, η πρόθεση των αμερικανικών μέσων ενημέρωσης δεν είναι πλέον να ενημερώνουν το κοινό αλλά να προστατεύουν τους θεσμούς για τους οποίους υποτίθεται ότι αναφέρουν, από την δημόσια θέα.

Ο Τραμπ είναι «μια απειλή για την αμερικανική δημοκρατία», η Χάρις ο σωτήρας της: Είναι μια αποτυχία σε αυτό το σημείο. Οι New York Times έχουν κάνει τον εαυτό τους μια αναπαράσταση των The New York Times . Η Washington Post υπό την ιδιοκτησία του Jeff Bezos και αυτού του φρικιαστικού νέου διευθύνοντος συμβούλου του, Will Lewis, δεν μπορεί να διαχειριστεί και δεν φαίνεται να επιχειρεί ούτε μια αναπαράσταση.

Δεν φαίνεται να είμαι ο μόνος που δεν αισθάνεται καλά στην προοπτική του χάους που θα έρθει μετά τα μεσάνυχτα της 5ης Νοεμβρίου. Η Post δημοσίευσε μια έρευνα την Τετάρτη , που διεξήχθη το πρώτο δεκαπενθήμερο του Οκτωβρίου, δείχνοντας ότι μεταξύ των ψηφοφόρων στις πολιτείες όπου οι εκλογές θα μπορούσαν να εξελιχθούν με κάθε τρόπο, το 57 τοις εκατό είναι νευρικό ότι οι υποστηρικτές του Τραμπ δεν θα δεχτούν την ήττα και μπορεί να καταφύγουν στη βία, ενώ το ένα τρίτο των ερωτηθέντων πιστεύει ότι οι υποστηρικτές της Χάρις θα βγουν στο δρόμο, όπως έλεγαν, εάν η υποψήφια της χαράς και των δονήσεων χάσει.

Οι αριθμοί στράφηκαν ακόμη πιο δραματικά όταν η The Post ρώτησε τους Δημοκρατικούς για τους ανθρώπους του Τραμπ και τους ανθρώπους του Τραμπ για τους Δημοκρατικούς. Σε μια έρευνα του Associated Press που δημοσιεύθηκε την Πέμπτη , έχετε το 70 τοις εκατό των ερωτηθέντων να λένε ότι είναι «ανήσυχοι και απογοητευμένοι».

 Δεν μπορώ να πάρω στα σοβαρά κανέναν υποψήφιο. Παίρνω στα σοβαρά τη σκέψη ότι πολύς κόσμος δεν θα πάρει στα σοβαρά το αποτέλεσμα και θα προκύψει χάος.

Και σε αυτό ανησυχώ περισσότερο για τους Δημοκρατικούς που καταφεύγουν σε διεφθαρμένη συμπεριφορά παρά για τους Ρεπουμπλικάνους. Γιατί αυτό, μπορείτε να ρωτήσετε.

Αρχικά, δεν μου αρέσει καθόλου η μυρωδιά αυτού του κομματιού των Times που αναφέρεται στην κορυφή αυτής της στήλης. Μυρίζει πολύ έντονα το σκηνικό του 2016, όταν, και στις δύο πλευρές των εκλογών, οι Δημοκρατικοί και κάθε είδους απωθητικοί «προοδευτικοί» προκάλεσαν από τον αέρα μια φρενίτιδα ρωσοφοβίας από την οποία οι Αμερικανοί δεν έχουν ακόμη ανακάμψει.

Ο Steven Lee Myers, στο παρελθόν του γραφείου των Times στη Μόσχα, είναι τώρα κάποιου είδους ρεπόρτερ «παραπληροφόρησης» και ηγήθηκε της εργασίας για το εν λόγω κομμάτι. Και όλα είναι όπως ήταν για τέσσερα χρόνια μετά την ήττα της Κλίντον: κανένα ίχνος ανεξάρτητων ρεπορτάζ ή προμήθειας σε οτιδήποτε κάτω από τη γραμμή του. Άνθρωποι της Intel και άλλοι ανώνυμοι αξιωματούχοι ταΐζουν αυτόν τον τύπο όπως ένας αγρότης που ταΐζει τις χήνες του φουά γκρά ( συκώτι χήνας) .

Αυτό είναι το μόνο που παίρνετε από τον Stevie μας. Και δεν βλέπω κανέναν να προσπαθεί για αυτά τα επαίσχυντα πράγματα για λογαριασμό της εκστρατείας του Τραμπ. Έχω προτείνει τα συμπεράσματά μου.

Αλλά 6 Ιανουαρίου, 6 Ιανουαρίου, 6 Ιανουαρίου! Πρώτα απ 'όλα, αυτό που συνέβη στις 6 Ιανουαρίου δεν καταλήγει σε «πραξικόπημα» ή «εξέγερση». Ήταν μια διαμαρτυρία, με πολλά να υποδηλώνουν την προβοκατόρικη παρουσία πρακτόρων . Και δεύτερον, μου φαίνεται ότι υπήρχαν πολλά να διαμαρτυρηθούν μέχρι εκείνο το σημείο.

Ακριβώς από την κορυφή, υπήρξε η απόλυτα ευανάγνωστη συμπαιγνία των φιλελεύθερων αυταρχών για να καταστείλουν το περιεχόμενο του εξαιρετικά ενοχοποιητικού φορητού υπολογιστή του Χάντερ Μπάιντεν τρεις εβδομάδες πριν από την ψηφοφορία, μέχρι το σημείο της γενικής λογοκρισίας της New York Post , της παλαιότερης εφημερίδας στην Αμερική. Εάν αυτή δεν ήταν ανοιχτή και κλειστή εκλογική παρέμβαση, κάποιος θα πρέπει να μου πει τι ακριβώς ήταν.

Σε λιγότερο βέβαιο βαθμὀ, έχω διαβάσει για πολλούς εκλογικούς αξιωματούχους σε πολλές πολιτείες, μεταξύ των οποίων και η Πενσυλβάνια, που πιστοποιούν τα αποτελέσματα του 2020. Αλλά μια πραγματικά πειστική, εδώ είναι-οι-αριθμοί περίπτωση για αυτά τα αποτελέσματα σε πολιτείες όπως η Πενσυλβάνια είναι δύσκολο να επιτευχθεί. Δεν διαβάσατε ποτέ τους ισχυρισμούς του Τραμπ ότι τα αποτελέσματα της Πενσυλβάνια ήταν στημένα. Διαβάζεις μόνο και πάντα τους «ψευδείς ισχυρισμούς» ή τους «απαξιωτικούς ισχυρισμούς» ή τους «απορριφθέντες ισχυρισμούς» του Τραμπ μέχρι το σημείο που αρχίζεις να σκέφτεσαι τη Λαίδη Μάκβεθ και πώς διαμαρτύρεται πάρα πολύ, νομίζω.

Θυμάμαι, αν δεν κάνω λάθος, ότι είδα έρευνα που υποτίθεται ότι έγινε από έναν επιστήμονα υπολογιστών σε ένα από τα πανεπιστήμια της Φιλαδέλφειας. Αμέσως μετά τις εκλογές δημοσίευσε μια σειρά από στιγμιότυπα οθόνης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με χρονική σήμανση στο δεύτερο, που φάνηκε να δείχνει τα αποτελέσματα σε σημαντικό αριθμό περιφερειών που αλλάζουν ταυτόχρονα και αρκετά για να δώσει στον Μπάιντεν μια γρήγορη εμφάνιση- από πίσω νίκη με διαφορά ελαφρώς μεγαλύτερη από 1 τοις εκατό.

Γνήσια ή πλασματική δουλειά, αυτή η έρευνα; Αξιόπιστη ή μη αξιόπιστη; Δεν θα ονειρευόμουν να το κρίνω, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου. Η άποψή μου είναι ότι δεν πρέπει να υπάρχει λόγος αμφιβολίας για τέτοια αποτελέσματα όπως αυτά και, οκτώ χρόνια μετά, όπως το διάβασα, εξακολουθεί να υπάρχει.

Η αμφιβολία αναδημιουργείται, όπως ίσως έχετε παρατηρήσει, όπως κάποιος οργανισμός που αναγεννάται. Ερχόμαστε λοιπόν στην αναφορά των Times την Τρίτη για απόπειρα νοθείας ψηφοφόρων στις κομητείες Λάνκαστερ και Γιορκ, δύο πολυπληθείς περιοχές της, για άλλη μια φορά, της Πενσυλβάνια.

Το άρθρο του Campbell Roberston έχει σχεδόν τα πάντα, ξεκινώντας με έναν τίτλο που λέει ότι ο Τραμπ «σπέρνει αμφιβολίες». Αυτός, ο Τραμπ, «χρησιμοποιεί ακόμη και αναφορές για ύποπτες εγγραφές ψηφοφόρων για να δώσει τις εκλογές ως ήδη ελαττωματικές».

Τι παλιάνθρωπος !  Τι απατεώνας !  Τι… φασίστας τύραννος ! 

Φαίνεται ότι μερικές χιλιάδες πλαστά ή άλλως δόλια έντυπα εγγραφής ψηφοφόρων και αιτήματα ψηφοφορίας μέσω ταχυδρομείου έφθασαν πρόσφατα στα γραφεία των εκλογικών αρχών του Λάνκαστερ και του Γιορκ.

Από όσο μπορεί κανείς να καταλάβει, κάποιος αξιωματούχος ή αξιωματούχοι σε κάθε κομητεία έφεραν στο φως αυτές τις «μεγάλες παρτίδες» παραποιημένων κυβερνητικών εγγράφων. Τότε άλλοι αξιωματούχοι σε κάθε περίπτωση έπνιξαν αυτή την ανακάλυψη σαν να έπνιγαν το θέμα με ένα μαξιλάρι.

Η Alice Yoder, ( φωτό ἀριστερά) μια επίτροπος εκλογών στο Λάνκαστερ, το έθεσε καλύτερα, ή ούτως ή άλλως πιο παράλογα. «Το σύστημα λειτούργησε», λέει η κ. Yoder. «Το πιάσαμε αυτό». Ειλικρινά έπρεπε να διαβάσω αυτό το απόσπασμα αρκετές φορές για να πιστέψω ότι κάποιος θα το έλεγε αυτό.

Θα ήθελα να μάθω μερικά πράγματα για αυτή την υπόθεση που δεν μας λένε.

Οι παρτίδες των πλαστών "υποβλήθηκαν από ομάδες έρευνας εκτός πολιτείας", αναφέρει ο Robertson, ομάδες που παραμένουν άγνωστες.

Πρώτον, τι είναι οι ομάδες έρευνας και τι κάνουν για λογαριασμό ποιανού; Δεύτερον, τι έκαναν τέτοιες ομάδες στις κομητείες Λάνκαστερ και Γιορκ αν δεν είναι από την Πενσυλβάνια;

Τρία, αν δεν είναι από την Πενσυλβάνια, τι έκαναν με τα εκλογικά έντυπα της Πενσυλβάνια που υποτίθεται ότι ήταν γνήσια;

Δύο ακόμη ερωτήσεις.

Τέσσερα, γιατί οι εκλογικοί υπάλληλοι σε αυτές τις δύο κομητείες δεν κατονομάζουν τις ένοχες ομάδες έρευνας; Αυτό μου φαίνεται πολύ ανησυχητικό.

Και πέντε, ποιες είναι οι κομματικές ή αλλιώς οι προτιμήσεις ψήφου των αξιωματούχων που δεν θα αναγνωρίσουν τις παραβατικές ομάδες και λένε λόγια όπως «Το σύστημα λειτούργησε».

Δεν υπάρχουν λόγοι για να εξαχθούν συμπεράσματα σε αυτό το σημείο, δεδομένου ότι δεν γνωρίζουμε απολύτως τίποτα για αυτούς τους ανθρώπους, αλλά μπήκα στον κόπο να αναζητήσω το βιογραφικό της κας Yoder

Υπάρχει ένα κομμάτι του κοινωνιολόγου σε όλους μας, καλά ανεπτυγμένο ή όχι τόσο καλά, ανάλογα με την περίπτωση. Οι δημοσιογράφοι χρησιμοποιούν συχνά τις ικανότητές τους σ' αυτό το πεδίο.

Με βάση το δικό μου, θα υποθέσω ότι το βιογραφικό της κυρίας Yoder , μετά από προσεκτική μελέτη, υποδηλώνει έντονα έναν ψηφοφόρο Kamala Harris, ίσως ακόμη και έναν λίμπεραλ αυταρχικό.

Θα μπορούσε να είναι απόλυτα σωστό, θα μπορούσε να είναι απόλυτα λάθος. Δεν μπορώ να προχωρήσω πέρα ​​από τις άσκοπες εικασίες.

Και όχι περισσότερο ή λιγότερο μία άσκοπη αμφιβολία καθώς πλησιάζει η 5η Νοεμβρίου.

Ἀπό : unz.com

Ἡ Πελασγική