Ὁ κοσμικός Χριστιανισμός καί ἡ ἑορτή τοῦ μελιοῦ στήν Ῥωσσία

 Γράφει ὁ Ἀλεξάντερ Ντούγκιν 

Ὁ Mircea Eliade πίστευε ὅτι μεταξὺ τῶν Σλάβων, τῶν Βλάχων καὶ τῶν Μολδαβῶν, ὁ χριστιανισμὸς ἀπέκτησε ἕναν ἐντελῶς μοναδικὸ χαρακτῆρα. Αὐτὸ στὴ συνέχεια ἐπηρέασε καὶ τοὺς Ἕλληνες, ὁλοκληρώνοντας ἕναν πλήρη κύκλο - ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες στοὺς Σλάβους καὶ πίσω. Ὁ Eliade ὀνόμασε αὐτὸ τὸ φαινόμενο «κοσμικὸ χριστιανισμό». 

Ἡ ἰδέα εἶναι ὅτι ἡ ὀρθόδοξη παράδοση ἐνσωματώθηκε ἀπὸ τοὺς Σλάβους σὲ ἕνα ζωντανό, ἱερὸ σύμπαν, ἀνυψώνοντάς το καὶ μεταμορφώνοντάς το (ἀντὶ νὰ τὸ διαγράψει, ὅπως στὸν δυτικοευρωπαϊκὸ χριστιανισμό). Εἶδε ἀποδείξεις γι' αὐτὸ, κυρίως στὶς ἐκκλησιαστικὲς γιορτὲς καὶ τὰ ἔθιμα, στὰ γεγονότα τοῦ λειτουργικοῦ ἡμερολογίου καὶ στὴν ἑρμηνεία τῶν ἁγίων. 

Οἱ μορφές, οἱ ἱστορίες, τὰ δόγματα καὶ οἱ ἔννοιες τῆς χριστιανικῆς παράδοσης προβάλλονταν ὄχι σὲ ἕνα κενὸ ἢ σὲ ἀφηρημένες ἠθικὲς κατασκευὲς ἑνὸς αὐτόνομου ὑποκειμένου, ἀλλὰ στὴν ἴδια τή σάρκα τῆς καθημερινῆς πραγματικότητας, στὶς δομὲς τῆς καθημερινῆς ἐμπειρίας. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, συντελέστηκε ἡ ἀποϋλοποίηση τῆς πραγματικότητας, ἀναδεικνύοντάς την σὲ λεπτὲς σφαῖρες φωτός, ὅπου ἡ γῆ συναντοῦσε τὸν οὐρανό, ὁ χρόνος τὴν αἰωνιότητα καὶ ἡ δημιουργία τὸν Δημιουργό. Ἡ Ἐκκλησία ἔγινε κοσμική, ὄχι ἁπλῶς ἀνθρώπινη. Τόσο τὰ ἄτομα ὅσο καὶ τὰ στοιχεῖα μεταμορφώθηκαν μέσα της. Ἐξάλλου, ἀκόμη καὶ τὰ στοιχεῖα εἶναι ἐν μέρει προσωπικότητες - ἡ Μητέρα Γῆ, ὁ Ἀδελφὸς Φωτιά, ἡ Νύφη Νερό. 

«Ἡ κτίση περιμένει μὲ ἀνυπομονησία νὰ ἀποκαλυφθοῦν τὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ», ἔγραψε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γιὰ ὅλους τοὺς Χριστιανούς. Ὡστόσο, αὐτὸ ἔγινε πραγματικὰ κατανοητὸ μόνο ἀπὸ τοὺς ὀρθόδοξους Σλάβους, δηλαδὴ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς Ρώσους. 

Τὸ σύμπαν καὶ τὰ ἀγαθὰ του -μέλι, ξύλο, νερό, ζῶα, ξηροὶ καρποί, μῆλα, πουλιά, ψάρια, λάχανα, σίδερο, φωτιὰ καὶ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα- λαχταροῦν ἐπίσης τὴ σωτηρία ἀπὸ τὰ νύχια τῆς παραμορφωμένης, δηλητηριασμένης ἀπὸ τὸν διάβολο (ἀπὸ τὸν προσωρινὸ πρίγκιπα αὐτοῦ τοῦ κόσμου) ὕλης. Περιμένουν τὸν Χριστό. Ὅταν Ἐκεῖνος ἔρθει καὶ ὁλοκληρώσει τὸ μεγάλο ἔργο τῆς σωτηρίας, προσκολλῶνται σὲ ἐκείνους ποὺ ἔχουν ἀκολουθήσει τὸν Χριστό, ὅπως τὰ οἰκόσιτα ζῶα – εὐγενικὰ καὶ πιστά. 

Ὁ Σωτῆρας σώζει τὶς μέλισσες, τὸ μέλι, τὰ μῆλα... Τὴν ἡμέρα τῆς Ἁγίας Βαρβάρας, οἱ γυναῖκες μαγειρεύουν χυλό, ὁ Ἅγιος Νικόλαος, ὁ Βοηθὸς τοῦ Χειμῶνα, βοηθᾶ στὴ διάσωση τοῦ μελιοῦ, καὶ οἱ Ἅγιοι Κοσμᾶς καὶ Δαμιανὸς ἐπιβλέπουν τὰ σφυριὰ καὶ τὰ δρεπάνια. Ἡ Παναγία στὴ γιορτὴ τῆς Προστασίας σκεπάζει τὶς νύφες μὲ τὸ πέπλο της, εὐλογῶντας τὸ γάμο τους, καὶ σημαδεύει τὴν ταλαιπωρημένη, δακρυσμένη Μητέρα Γῆ μὲ τὴν πρώτη λευκὴ νιφάδα χιονιοῦ. Τὸ χιόνι εἶναι ἐπίσης δημιούργημα τοῦ Θεοῦ καὶ κάποιος πρέπει νὰ τὸ σώσει καὶ αὐτό. 

Ὁ κοσμικὸς χριστιανισμὸς εἶναι ἀκριβὴς καὶ βαθύς. 

Στίς 14 Αὐγούστου εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς γιορτῆς τοῦ μελιοῦ. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι εὐλογοῦνται οἱ μέλισσες καὶ ἡ ἀόρατη, ἐξυψωμένη, ἀδιάκοπη ἐργασία τους. Μετατρέπουν τὴν πίκρα σὲ γλυκύτητα, καὶ οἱ μελισσοκόμοι τὸ ἐκτιμοῦν αὐτό, ἐπιτρέποντας στοὺς ἄλλους νὰ συμμετέχουν στὸ γλυκὸ μυστήριο. 

Ἡ ἄλλη, ἐπίσημη, ὀνομασία τῆς γιορτῆς εἶναι ἡ περιφορὰ τοῦ τιμίου ξύλου τοῦ ζωοποιοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου, ( Γιορτή τοῦ μελιοῦ τοῦ Σωτῆρος )  ἀλλὰ καὶ πάλι βλέπουμε κοσμικὸ χριστιανισμό. Πολλοὶ θρῦλοι συνδέονται μὲ τὰ δέντρα ἀπὸ τὰ ὁποῖα φτιάχτηκε ὁ Σταυρός, μέσῳ τοῦ ὁποίου σώθηκε τὸ σύμπαν. Αὐτοὶ οἱ θρῦλοι περιλαμβάνουν τὸν Λώτ, ὁ ὁποῖος παρακαλοῦσε γιὰ συγχώρεση γιὰ τὴν ἀκούσια ἀλλὰ τρομερὴ ἁμαρτία του, ἡ ὁποία προκάλεσε τὶς δυναστεῖες της Χαναάν - Μωὰβ καὶ Ἀμμών. Καὶ ἡ βασίλισσα τοῦ Σαβά, ἡ ὁποία ἀρνήθηκε νὰ περπατήσει στὴ γέφυρα ποὺ χρησιμοποιοῦσε αὐτὰ τὰ ἱερὰ δέντρα. Καὶ ὁ Ἀδάμ, καθὼς τὰ δέντρα αὐτὰ φυτεύτηκαν ἀπὸ αὐτὸν στὸν Παράδεισο καὶ ὑπάρχουν αἰώνια. 

Ὁ Σταυρὸς εἶναι τὸ δέντρο τοῦ κόσμου. Τὸ φθινόπωρο, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς γιορτῆς τῆς Ὕψωσης τοῦ Σταυροῦ, ὁ ἱερέας εὐλογεῖ πανηγυρικὰ τὶς τέσσερις γωνίες τοῦ κόσμου (γιατί πρέπει νὰ σωθεῖ καὶ ὁ χῶρος!) ἀπὸ πάνω πρὸς τὰ κάτω, ὑποκλινόμενος μέχρι τὸ πάτωμα μὲ τὸν Σταυρὸ στὸ μέτωπό του. Γιὰ νὰ γίνει αὐτὸ ἐπιμελῶς καὶ χωρὶς βιασύνη, εὐλογῶντας κάθε ἔκταση τοῦ χώρου, ὁ ἱερέας ὑποστηρίζεται ἀπὸ δύο βοηθοὺς ποὺ κρατοῦν ἕνα πανί. Δὲν πρέπει νὰ βιαζόμαστε στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας. Ὅλα καὶ ὅλοι πρέπει νὰ σωθοῦν προσεκτικά, χωρὶς νὰ λείπει τίποτα καὶ χωρὶς νὰ ξεχνᾶμε κανέναν. 

Καλὴ Γιορτὴ τοῦ Μελιοῦ! Μὲ ἅγιο μέλι! Μὲ τὸ Δέντρο ποὺ μᾶς ἔσωσε καὶ τὴν ἀναλλοίωτη μνήμη τοῦ ὁποίου κουβαλᾶμε στὸ στῆθος μας - ἀπὸ τὴ βάπτιση μέχρι τὴν ἐξόδιο ἀκολουθία. Τὸ παίρνουμε μαζί μας στὸν τάφο - γιὰ νὰ ἀναστηθοῦμε ξανὰ μαζί του.

( Μετάφρασις Δημήτριος Οἰκονόμου ) 

Ἀπό : geopolitika.ru

Ἡ Πελασγική