Ἡ «αὐτοκαταστρεφόμενη δημοκρατία» ἤ ἡ κατάχρησις τῆς ἰσότητος

Γιατί τά παθήματα δέν μᾶς γίνονται μαθήματα ; 

Στόν Ἀρεοπαγιτικό λόγον του, ὁ Ἰσοκράτης ἀναφέρεται στήν « αὐτοκαταστρεφόμενη δημοκρατία». Στήν ἀνεπαρκή ἐφαρμογή τοῦ Πολιτεύματος καί τήν διάλυσιν τῆς κοινωνίας καί τῆς Πολιτείας ἐξ αἰτίας τῆς καταχρήσεως τῆς ἰσότητος σέ σχέσιν μέ τήν ἐποχή τοῦ Σόλωνος.

«...οἱ δὲ τῆς νῦν παρούσης ἐπιθυμήσαντες, ὑπὸ πάντων μισηθέντες καὶ πολλὰ καὶ δεινὰ παθόντες, μικρὸν ἀπέλιπον τοῦ μὴ ταῖς ἐσχάταις συμφοραῖς περιπεσεῖν. Καίτοι πῶς χρὴ ταύτην τὴν πολιτείαν ἐπαινεῖν ἢ στέργειν τὴν τοσούτων μὲν κακῶν αἰτίαν πρότερον γενομένην, νῦν δὲ καθ’ ἕκαστον τὸν ἐνιαυτὸν ἐπὶ τὸ χεῖρον φερομένην; πῶς δ’ οὐ χρὴ δεδιέναι μὴ τοιαύτης ἐπιδόσεως γιγνομένης τελευτῶντες εἰς τραχύτερα πράγματα τῶν τότε γενομένων ἐξοκείλωμεν;...» ( Ἰσοκράτης, "Ἀρεοπαγιτικός" παρ. 17-18, ἐδῶ) 

Δῆλα δή : 

(φωτό ἀριστερά) 

...ἐκεῖνοι δέ πού ἐπεθύμησαν τό σημερινόν πολίτευμα μισηθέντες ὑπό πάντων, καί παθόντες πολλά καί φοβερά παθήματα παρ' ὀλίγον νά ὑποστοῦν τάς μεγίστας συμφοράς. Καί βέβαια πῶς γίνεται νά ἐπαινεί κανείς καί νά ἀγαπά τό πολίτευμα πού ἀπό πρίν ἔγινε αἰτία τόσων μεγάλων συμφορών, τώρα δέ φαίνεται πώς κάθε χρόνον γίνεται χειρότερον; Πῶς γίνεται νά μήν φοβῆται κανείς μήπως, ἀφοῦ τοιαύτη μεταβολή εἰς τό χειρότερον γίνεται, νά καταντήσωμεν στό τέλος εἰς κατάστασιν χειροτέραν ἀπό ὅτι  ἔχομε ὐπάρξει ; 

Καί συνεχίζει ἐπεξηγώντας τήν διαφορά τῆς τότε ἐποχῆς ( τοῦ Σόλωνος) μ᾿ἐκείνη τῆς ἐποχῆς του : 

  « ...οἱ γὰρ κατ᾽ ἐκεῖνον τὸν χρόνον τὴν πόλιν διοικοῦντες κατεστήσαντο πολιτείαν οὐκ ὀνόματι μὲν τῷ κοινοτάτῳ καὶ πραοτάτῳ προσαγορευομένην, ἐπὶ δὲ τῶν πράξεων οὐ τοιαύτην τοῖς ἐντυγχάνουσι φαινομένην, οὐδ᾽ ἣ τοῦτον τὸν τρόπον ἐπαίδευε τοὺς πολίτας, ὥσθ᾽ ἡγεῖσθαι τὴν μὲν ἀκολασίαν δημοκρατίαν, τὴν δὲ παρανομίαν ἐλευθερίαν, τὴν δὲ παρρησίαν ἰσονομίαν, τὴν δ᾽ ἐξουσίαν τοῦ ταῦτα ποιεῖν εὐδαιμονίαν, ἀλλὰ καὶ μισοῦσα καὶ κολάζουσα τοὺς τοιούτους βελτίους καὶ σωφρονεστέρους ἅπαντας τοὺς πολίτας ἐποίησεν. μέγιστον δ᾽ αὐτοῖς συνεβάλετο πρὸς τὸ καλῶς οἰκεῖν τὴν πόλιν, ὅτι δυοῖν ἰσοτήτοιν νομιζομέναιν εἶναι, καὶ τῆς μὲν ταὐτὸν ἅπασιν ἀπονεμούσης, τῆς δὲ τὸ προσῆκον ἑκάστοις, οὐκ ἠγνόουν τὴν χρησιμωτέραν, ἀλλὰ τὴν μὲν τῶν αὐτῶν ἀξιοῦσαν τοὺς χρηστοὺς καὶ τοὺς πονηροὺς ἀπεδοκίμαζον ὡς οὐ δικαίαν οὖσαν, τὴν δὲ κατὰ τὴν ἀξίαν ἕκαστον τιμῶσαν {καὶ κολάζουσαν} προῃροῦντο καὶ διὰ ταύτης ᾤκουν τὴν πόλιν, οὐκ ἐξ ἁπάντων τὰς ἀρχὰς κληροῦντες, ἀλλὰ τοὺς βελτίστους καὶ τοὺς ἱκανωτάτους ἐφ᾽ ἕκαστον τῶν ἔργων προκρίνοντες. τοιούτους γὰρ ἤλπιζον ἔσεσθαι καὶ τοὺς ἄλλους, οἷοί περ ἂν ὦσιν οἱ τῶν πραγμάτων ἐπιστατοῦντες...» ( Ἰσοκράτης "Ἀπολογιτικός", παρ. 20-22, ἐδῶ ) 

Δῆλα δή : 

... Ἐκεῖνοι λοιπόν πού διοικούσαν τότε τήν πόλη δέν ἐγκαθίδρυσαν πολίτευμα πού εἶχε ὀνομασία προσιτή σέ ὅλους καί πολύ ὡραία, ἀλλά ὅμως κατά τήν ἐφαρμογή του δέν φαινόταν τέτοιου εἴδους σέ ὅσους τό ζούσαν, οὔτε πολίτευμα πού ἐκπαίδευε τούς πολίτες μέ τρόπο πού νά θεωρούν δημοκρατία τήν ἀσυδοσία, ἐλευθερία τήν παρανομία, ἰσονομία τήν ἐλευθεροστομία καί εὐτυχία τή δυνατότητα νά κάνει κάποιος τούτα· ἀντίθετα ἐγκαθίδρυσαν πολίτευμα πού, ἐπειδή μισοῦσε καί τιμωροῦσε τούς ἀνθρώπους αὐτοῦ τοῦ εἴδους, ἔκανε καλύτερους καί φρονιμότερους ὅλους τούς πολίτες. Τούς βοήθησε πάρα πολύ στήν καλή διοίκηση τῆς πόλης, γιατί, ἐνῶ νομιζόταν πώς ὑπάρχουν δύο εἴδη ἰσότητας, καί ἡ μία προσφέρει τά ἴδια σέ ὅλους ἐνῶ ἡ ἄλλη στόν καθένα ὅ,τι πρέπει, οἱ πολίτες δέν ἀγνοούσαν ποιά εἶναι ἡ χρησιμότερη· ἀποδοκίμαζαν τήν ἰσότητα πού ἀξιολογοῦσε ἐξίσου τους χρηστούς καί τούς ἀνήθικους, γιατί τή θεωρούσαν ἄδικη,  καί προτιμούσαν ἐκείνη πού τιμοῦσε καί τιμωροῦσε τόν καθένα ἀνάλογα μέ τήν ἀξία του. Σύμφωνα λοιπόν μέ τούτη διοικούσαν τήν πόλη καί δέν ἐξέλεγαν τούς ἄρχοντες κάνοντας κλήρωση ἀνάμεσα σέ ὅλους τούς πολίτες, ἀλλά προκρίνοντας γιά κάθε λειτούργημα τούς καλύτερους καί τούς ἱκανότερους. Εἶχαν τήν ἐλπίδα πώς καί οἱ ὑπόλοιποι θά γίνουν τέτοιου εἴδους, ὅπως ἀκριβῶς θά ἦταν καί οἱ ἄρχοντες...

φωτό

Καί ἀναρωτιέμαι : Γιατί δέν διδασκόμεθα ἀπό τήν ἀρχαία προγονική κληρονομιά ; Γιατί τά παθήματα τόσων χιλιάδων χρόνων πρίν,πού ὑπαρχουν καταγεγραμμένα δέν μᾶς ἔγιναν ὁδηγοί ὥστε νά μάθουμε ν᾿ἀξιολογοῦμε βασικές ἀξίες γιά τό καλό τῶν κοινωνιῶν μας ; 

Διαβάζουμε κείμενα 3000 χιλιάδων χρόνων περίπου καί διαπιστώνουμε πώς ἐκεῖνα πού στηλιτεύονταν ὡς ἀρνητικά καί ἀποδοκιμάζονταν σήμερα τά βιώνουμε ὡς θετικά καί μάλιστα τά ἀναγορεύουμε ὡς ἀξίες πρωταρχικές ! 

Τί διαστροφή ἔχει συντελεστεῖ στό μυαλό μας ; Διότι ὡς κληρονόμοι ἐκείνης τῆς Σοφίας εἴμαστε στήν χειρότερη περίπτωσιν κατάντιας καί ἀδικαιολόγητοι γι᾿αὐτήν. Πῶς γίνεται ν᾿α'κολουθήσαμε,ἐν τέλει, ἀντί γιά τό φῶς τῆς Γνώσεως τό τεχνητό φῶς τοῦ σκοταδισμοῦ ( Διαφωτισμός) ; 

Ἀδικαιολόγητοι, σἠμερα "γευόμαστε " τ᾿ἀποτελέσματα μέ τούς ἐπιλεγμένους κι᾿ἀπό τούς πολίτες ἐξελεγμένους, Κασσελάκηδες...

ἐδῶ

Ἡ Πελασγική