Ἡ ἀνάστασις τοῦ Λαζάρου

ἀπό ἐδῶ

 Γιορτάζουμε σήμερα  τήν ημέρα της Αναστάσεως του Αγίου Λαζάρου.

Ο Λάζαρος ήταν φίλος του Κυρίου και οι αδελφές του Μάρθα και Μαρία τον φιλοξένησαν πολλές φορές (Λουκ.ι΄, 38-40, Ιωαν.ιβ΄, 1-3) στη Βηθανία κοντά στα Ιεροσόλυμα. Λίγες μέρες πρό του πάθους του Κυρίου ασθένησε ο Λάζαρος και οι αδελφές του ενημέρωσαν σχετικά τον Ιησού που τότε ήταν στη Γαλιλαία για να τον επισκεφθεί.

Ο Κύριος όμως επίτηδες καθυστέρησε μέχρι που πέθανε ο Λάζαρος, οπότε είπε στους μαθητές του πάμε τώρα να τον ξυπνήσω. Όταν έφθασε στη Βηθανία παρηγόρησε τις αδελφές του Λάζαρου ο οποίος ήταν πεθαμένος τέσσερις μέρες και ζήτησε να δει το τάφο του.

Όταν έφθασε στο μνημείο, δάκρυσε και διέταξε να βγάλουν την ταφόπλακα. Τότε ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό, ευχαρίστησε τον Θεό και Πατέρα και με μεγάλη φωνή είπε: « Λάζαρε, δεύρο έξω.» Αμέσως βγήκε έξω τυλιγμένος με τα σάβανα ο τετραήμερος νεκρός μπροστά στο πλήθος που παρακολουθούσε και ο Ιησούς ζήτησε να του λύσουν τα σάβανα και να πάει σπίτι του.

καὶ ταῦτα εἰπὼν φωνῇ μεγάλῃ ἐκραύγασε· Λάζαρε, δεῦρο ἔξω.καὶ ἐξῆλθεν ὁ τεθνηκὼς δεδεμένος τοὺς πόδας καὶ τὰς χεῖρας κειρίαις, καὶ ἡ ὄψις αὐτοῦ σουδαρίῳ περιεδέδετο. λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· λύσατε αὐτὸν καὶ ἄφετε ὑπάγειν...(Κατά Ἰωάννη ια΄,43-44)

ἀπό ἐδῶ

Η αρχαία παράδοση λέγει ότι τότε ο Λάζαρος ήταν 30 χρονών και έζησε άλλα 30 χρόνια. Τελείωσε το επίγειο βίο του στην Κύπρο το έτος 63 μ.Χ. και ο τάφος του στην πόλη των Κιτιέων έγραφε: «Λάζαρος ο τετραήμερος και φίλος του Χριστού».

Το έτος 890μ.Χ. μετακομίσθηκε το ιερό λείψανό του στην Κωνσταντινούπολη από τον αυτοκράτορα Λέοντα το σοφό, ο οποίος συνέθεσε τα ιδιόμελα στον εσπερινό του Λαζάρου: Κύριε, Λαζάρου θέλων τάφον ιδείν, κλπ

Χαρακτηριστικό της μετέπειτας ζωής του Λαζάρου λέγει η παράδοση, ήταν ότι δεν γέλασε ποτέ παρά μια φορά μόνο όταν είδε κάποιο να κλέβει μια γλάστρα και είπε την εξής φράση: Το ένα χώμα κλέβει το άλλο.

Η Ανάσταση του Λαζάρου επέτεινε το μίσος των Εβραίων που μόλις την έμαθαν ζήτησαν να σκοτώσουν τον Λάζαρο και το Χριστό.

Αυτή τη μέρα δεν γίνονται μνημόσυνα με κόλλυβα, σε ανάγκη μόνο απλό Τρισάγιο.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο: Ήχος α’.

Την κοινήν Ανάστασιν προ του σού πάθους πιστούμενος, εκ νεκρών ήγειρας τον Λάζαρον Χριστέ ο Θεός· όθεν και ημείς ως οι παίδες, τα της νίκης σύμβολα φέροντες, σοι τω νικητή του θανάτου βοώμεν· Ωσαννά εν τοις υψίστοις, ευλογημένος ο ερχόμενος, εν ονόματι Κυρίου.

Το Απολυτίκιο ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός

Ἀπό : Λαϊκή Παράδοσις

φωτό

Τά Κάλαντα τοῦ Λαζάρου

Ἂν εἶναι μὲ τὸ θέλημα

καὶ μὲ τὸν ὁρισμό σας,

Λαζάρου τὴν Ἀνάσταση

νὰ πῶ στ᾿ ἀρχοντικό σας.

Ἔβγατε παρακαλοῦμε,

γιὰ νὰ σᾶς διηγηθοῦμε,

γιὰ νὰ μάθετε τί ἐγίνη,

σήμερα στὴν Παλαιστίνη.

Σήμερον ἔρχεται ὁ Χριστός,

ὁ ἐπουράνιος Θεός.

Ἐν τῇ πόλει Βηθανίᾳ,

Μάρθα κλαίει καὶ Μαρία·

Λάζαρον τὸν ἀδερφό τους

τὸν γλυκὺ καὶ καρδιακό τους,

τρεῖς ἡμέρες τὸν θρηνοῦσαν

καὶ τὸν ἐμοιρολογοῦσαν.

Τὴν ἡμέρα τὴν τετάρτη,

κίνησε ὁ Χριστὸς γιὰ νά ῾ρθῃ.

Καὶ ἐβγῆκεν κι ἡ Μαρία

ἔξω ἀπὸ τὴ Βηθανία.

Καὶ ἐμπρός του γόνυ κλεῖ,

καὶ τοὺς πόδες του φιλεῖ.

-Ἂν ἐδῶ ἤσουν Χριστέ μου,

δὲν θ᾿ ἀπέθνησκε ὁ ἀδερφός μου.

Μὰ κι ἐγὼ τώρα πιστεύω,

καὶ καλότατα ἐξεύρω,

ὅτι δύνασ᾿ ἂν θελήσῃς

καὶ νεκροὺς νὰ ἀναστήσῃς.

-Λέγε, πίστευε, Μαρία

ἄγωμεν εἰς τὰ μνημεῖα.

῾Κεῖνοι παρευθὺς ἐπῆγαν

καὶ τὸν τάφο τοῦ ἐδεῖξαν.

Τὸν τάφο νὰ μοῦ δείξετε

καὶ ῾γὼ θὲ νὰ πηγαίνω.

Τραπέζι νὰ ῾τοιμάσετε,

καὶ ῾γὼ τὸν ἀνασταίνω.

Ἐπῆγαν καὶ τοῦ ἔδειξαν

τὸν τάφο τοῦ Λαζάρου.

Τοὺς εἶπε καὶ ἐκύλισαν

τὸν λίθο, ποὖχε ἀπάνου.

Τότε κι ὁ Χριστὸς δακρύζει

καὶ τὸν Ἅδη φοβερίζει:

-Ἅδη, Τάρταρε καὶ Χάρο.

Λάζαρον θὰ σοῦ τὸν πάρω.

Δεῦρο ἔξω Λάζαρέ μου,

φίλε καὶ ἀγαπητέ μου.

Παρευθὺς ἀπὸ τὸν Ἅδη,

ὡς ἐξαίσιο σημάδι,

Λάζαρος ἀπενεκρώθη,

ἀνεστήθη καὶ σηκώθη.

Λάζαρος σαβανωμένος

καὶ μὲ τὸ κηρὶ ζωσμένος.

Ἐκεῖ Μάρθα καὶ Μαρία,

ἐκεῖ κι ὅλη ἡ Βηθανία.

Μαθητὲς καὶ Ἀποστόλοι

τότε εὑρεθῆκαν ὅλοι,

δόξα τῷ Θεῷ φωνάζουν,

καὶ τὸ Λάζαρο ἐξετάζουν.

-Λάζαρε, πές μας τί εἶδες,

εἰς τὸν Ἅδη ποῦ ἐπῆγες;

-Εἶδα φόβους, εἶδα τρόμους,

εἶδα βάσανα καὶ πόνους.

Δῶστε μου λίγο νεράκι,

νὰ ξεπλύνω τὸ φαρμάκι.

Τῆς καρδούλας μου τὸ λέω,

καὶ μοιρολογῶ καὶ κλαίω.

Τοῦ χρόνου πάλι νά ῾ρθουμε,

μὲ ὑγεία νὰ σᾶς βροῦμε.

Στὸν οἶκο σας χαρούμενοι,

τὸν Λάζαρο νὰ ποῦμε.

Σὲ τοῦτο τ᾿ ἀρχοντόσπιτο

πέτρα νὰ μὴ ραΐσει.

Καὶ ὁ νοικοκύρης τοῦ σπιτιοῦ,

χρόνια πολλὰ νὰ ζήσει.

Νὰ ζήσει χρόνια ἑκατό,

καὶ νὰ τὰ ξεπεράσει.

ἀπό ἐδῶ

Χρόνια Πολλά !  Καλή Ἀνάστασιν ! 

Τά Κάλαντα ἀπό ἐδῶ.

Ἡ Πελασγική