Πελασγικη μου καλησπερα....σιγουρα σφραγισε μια εποχη στον κινηματογραφο και στο τραγουδι...δεν προκαλεσε ποτε ηταν σεμνος και ταπεινος,οχι καβαλημενο καλαμι σαν τους σημερινους...οι παλιοι ηταν καλλιτεχνες αλλης παστας,αλλα δεν μπορω να πω οτι μου αρεσε...πολυ κλαμα πολυ μιζερια ,κι εγω ειμαι χαρουμενος ανθρωπος δεν μπορω να διανοηθω οτι πας στο σινεμα για να κλαψεις..τελος παντων..ελαφρυ το χωμα που θα τον σκεπασει ,καλο του ταξειδι..Σουλα
Ἀλλά ὅπως τό λές : σφραγισε μια εποχη στον κινηματογραφο και στο τραγουδι...δεν προκαλεσε ποτε ηταν σεμνος και ταπεινος,οχι καβαλημενο καλαμι σαν τους σημερινους...οι παλιοι ηταν καλλιτεχνες αλλης παστας
Καλλιτέχνες ἄλλης πάστας. Καί ἄνθρωποι,κυρίως ! Γι᾿αὐτό καί λυπούμαστε τόσο πολύ ὅταν φεύγουν. Σβήνεται μία ἐποχή πού σχεδόν τά πάντα εἶχαν Ἀξία...
Χαίρετε αγαπητές Κυρίες. Άν μου επιτρέπεται, στους κεκοιμημένους λέμε "καλό κατευόδιο, καλόν παράδεισο και καλή αντάμωση". Σάν θέαμα, ομολογώ πως οι ταινίες του δέν μου άρεσαν κι εμένα ... Τώρα το κατάλαβα. Οι σχωρεμένοι οι Γονείς μας όμως, είχανε ζήσει αυτό ακριβώς που περιέγραψες... μας έλεγαν πως αυτά είναι μέσα 'π' τη Ζωή και την Κοινωνία... Η Παιδική τους Ηλικία ήτανε τραυματική. Πόλεμος, Πείνα, ανέχεια, τυρράνια, ορφάνια, παιδική θνησιμότητα, αρρώστιες, θάνατος, μα και Άσκηση, Σκληραγωγία, Ολιγάρκεια, Πίστη κι Ανθρωπιά και Φιλότιμο... Ο Ορισμός του Δράματος. Εμείς ήμασταν ψόφιοι για Παρωδία και για ότι είχε γέλιο. Θούβού και Ζήκο. Ήμασταν η Γενιά, η "δϊχως Κατοχή και Πείνα". Ήμασταν ξένοιαστοι. Τότε, φυσικά, ήτανε που ξεκινούσε κι η προϊούσα μαλάκυνση της Κοινωνίας μας. Καλό ξημέρωμα.
Πολύ ἀγάπησα τόν θαυμάσιο αὐτόν ἠθοποιό καί τραγουδιστή! Ἴσως γιατί στούς ρόλους που ἐνσάρκωνε ἔβλεπα τό ἀξιακό σύστημα μέ τό ὁποίο γαλουχήθηκα, ὄχι μόνο ἐγώ ἀλλά οἱ περισσότεροι Ἕλληνες πού γεννήθηκαν παλαιότερες δεκαετίες. Θυμᾶμαι Φεβρουάριο τοῦ 1986, κέντρο "Λεμόνα" στή Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης τραγουδοῦσε ὁ Ξανθόπουλος καί ὅλη ἡ φοιτητική μου παρέα τόν λάτρευε...Ἧρθε στό τραπέζι μας, μέ τράβηξε μέ ἀβρότητα στήν πίστα γιά νά ἀρχίσω πρώτη νά χορεύω τό περίφημο "Τσιάμπασιν", ἐμβληματικό τραγούδι τοῦ Ποντικοῦ Ἑλληνισμοῦ! Ἡ ἐρμηνεία ἧταν πολύ καλύτερη ἀπό τοῦ Καζαντζίδη! Ἀπό τή στιγμή ἐκείνη καί μετά στό μαγαζί ἔγινε..."Κούγκι"!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό ταξίδι ἀγαπημένε Νίκο Ξανθόπουλε...
Ὡς κατευόδιο:
https://www.youtube.com/watch?v=xxQ59oX7bw0&ab_channel=Gollum534
Τί ὄμορφη ἀνάμνησις !!!
ΔιαγραφήΝά εἶσαι καλά ἀγαπητή Θεοδώρα πού τήν μοιράστηκες μαζύ μας.
Ἀπό τούς ἀνθρώπους πού νομίζω ἔκαναν μόνον φίλους στήν ζωή τους. Στό συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους.
Εὐχαριστοῦμε ἀγαπητἠ μας Θεοδώρα !
Πελασγικη μου καλησπερα....σιγουρα σφραγισε μια εποχη στον κινηματογραφο και στο τραγουδι...δεν προκαλεσε ποτε ηταν σεμνος και ταπεινος,οχι καβαλημενο καλαμι σαν τους σημερινους...οι παλιοι ηταν καλλιτεχνες αλλης παστας,αλλα δεν μπορω να πω οτι μου αρεσε...πολυ κλαμα πολυ μιζερια ,κι εγω ειμαι χαρουμενος ανθρωπος δεν μπορω να διανοηθω οτι πας στο σινεμα για να κλαψεις..τελος παντων..ελαφρυ το χωμα που θα τον σκεπασει ,καλο του ταξειδι..Σουλα
ΑπάντησηΔιαγραφήἈγαπητή Σοῦλα δέν μπορεῖς νά τό διανοηθῇς γιατί δέν τό ἔχεις ζήσει. Κάποτε,ναί,πήγαινε ὁ κόσμος στό σινεμά γιά νά κλάψῃ. Δέν θά ξεχάσω μία φίλη τῆς μητέρας μου,τήν κυρά-Καλλιόπη ἀπό τό Κορδελιό, ἡ ὁποία ἔλεγε στήν μητέρα μου : Μαρίνα,σήμερα ἔχει ταινία μέ τόν Ξανθόπουλο θά πᾶμε νά κλάψουμε.
ΔιαγραφήΣοβαρά σᾶς λέω ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΕΛΕΓΕ !
Ἐπίσης τότε παίζονταν πολλά τούρκικα στό σινεμά. Ἡ Χούλια ἦταν πρῶτο ὄνομα ὅπως ἡ Βουγιουκλάκη ἀλλά ἀκριβῶς τό ἀντίθετο στό εἶδος τῶν ἔργων ἀπό τήν Ἀλίκη. Ἐκείνη πήγαινε ὁ κόσμος νά τήν δῆ γιά νά κλάψῃ τήν Βουγιουκλάκη γιά νά διασκεδάσῃ καί νά γελάσῃ.
Ὅπως καί ἡ Μάρθα Βούρτση. Ἡ ὁποία ἦταν,καλλιτεχνικῶς,συνδεδεμένη μέ τόν ἀείμνηστο Ξανθόπουλο γιά δάκρυ. Πολύ δάκρυ...
Ἀλλά ὅπως τό λές : σφραγισε μια εποχη στον κινηματογραφο και στο τραγουδι...δεν προκαλεσε ποτε ηταν σεμνος και ταπεινος,οχι καβαλημενο καλαμι σαν τους σημερινους...οι παλιοι ηταν καλλιτεχνες αλλης παστας
Καλλιτέχνες ἄλλης πάστας. Καί ἄνθρωποι,κυρίως ! Γι᾿αὐτό καί λυπούμαστε τόσο πολύ ὅταν φεύγουν. Σβήνεται μία ἐποχή πού σχεδόν τά πάντα εἶχαν Ἀξία...
Καήσπέρα ἀγαπητή Σοῦλα !
Χαίρετε αγαπητές Κυρίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆν μου επιτρέπεται, στους κεκοιμημένους λέμε "καλό κατευόδιο, καλόν παράδεισο και καλή αντάμωση".
Σάν θέαμα, ομολογώ πως οι ταινίες του δέν μου άρεσαν κι εμένα ... Τώρα το κατάλαβα. Οι σχωρεμένοι οι Γονείς μας όμως, είχανε ζήσει αυτό ακριβώς που περιέγραψες... μας έλεγαν πως αυτά είναι μέσα 'π' τη Ζωή και την Κοινωνία... Η Παιδική τους Ηλικία ήτανε τραυματική. Πόλεμος, Πείνα, ανέχεια, τυρράνια, ορφάνια, παιδική θνησιμότητα, αρρώστιες, θάνατος, μα και Άσκηση, Σκληραγωγία, Ολιγάρκεια, Πίστη κι Ανθρωπιά και Φιλότιμο... Ο Ορισμός του Δράματος. Εμείς ήμασταν ψόφιοι για Παρωδία και για ότι είχε γέλιο. Θούβού και Ζήκο. Ήμασταν η Γενιά, η "δϊχως Κατοχή και Πείνα". Ήμασταν ξένοιαστοι.
Τότε, φυσικά, ήτανε που ξεκινούσε κι η προϊούσα μαλάκυνση της Κοινωνίας μας.
Καλό ξημέρωμα.