Τό Ναύπλιον,μαζύ μέ τήν πολιτιστική του ταυτότητα,βρῆκε καί τήν ἐκπρόσωπον αὐτῆς...

 

Θεατρικό δρώμενο ἀπό τό α΄φεστιβάλ «λόγου καί τέχνης» στό Ναύπλιο...(φωτό)

Θυμᾶστε τό θέμα :Ἐπεί δή,« ὁ πολιτισμός ἔχει τήν δική του ταυτότητα στό Ναύπλιο» ; Ναί ἐκεῖ ὅπου ...θαυμάσαμε τήν ὑπαίθρια ἔκθεσιν «τέχνης» μέ τίς κατσαρίδες ἀνάσκελα ! Τήν ἐπιμελήτρια τῶν «καλλιτεχνικῶν» ἐκδηλώσεων τοῦ Δήμου Ναυπλίου,Φαίη Τζανετουλάκου,φαντάζομαι πώς ἐπίσης τήν θυμᾶστε,ἀπό τό ἴδιο θέμα ἀνωτέρῳ,ὅπου ...θαυμάσαμε τόν λόγο,τήν ὁπτική της ἀλλά καί τήν κατ᾿οὐσίαν πρότασίν της, στό τί σημαίνει τέχνη καί πῶς πρέπει νά τήν ...ἀποδεχόμεθα,ἐμεῖς οἱ ἀδαεῖς,οἱ ἄσχετοι τοῦ «ὡραίου τε καλοῦ» διότι ἄλλο νά εἶσαι ἕνας ἁπλός πολίτης πού περιφέρεται χωρίς νά γνωρίζῃ ποῦ πρέπει νά δοθῇ ἡ ἀξία τῆς ζωῆς ὅταν αὐτή ἀποδίδεται καλλιτεχνικῶς κι᾿ἄλλο νά μιλοῦν οἱ «καλλιτέχνες/δημιουργοί» καί κυρίως οἱ ...εἰδήμονες ἐπί τῆς τέχνης ! 

Ἔλεγε τότε,γιά τά «καλλιτεχνήματα»,κατσαρίδες τέζα καί καφάσια στοιβαγμένα: 

« ...το ενδιαφέρον εντοπίζεται στη συγκινησιακή δυνατότητα της τέχνης να κατανοεί και να ερμηνεύει τις επιλογές του ανθρώπου που αφορούν τη δόμηση του κοινωνικού του χώρου αλλά και τα αδιέξοδα που δημιουργούνται όταν αυτές οι επιλογές είναι επιβεβλημένες από τις σύγχρονες συνθήκες μαζικοποίησης σε αντιδιαστολή με τη βαθιά, αρχέγονη ανάγκη του για αρμονική συνύπαρξη με το φυσικό περιβάλλον.Αναπόφευκτα, δύο θεματικές ενότητες μοιάζουν να δημιουργούνται από μόνες τους- η πόλη ως θραύσμα και η φύση ως ο συνδετικός ιστός που αναδημιουργείται διαρκώς για να επουλώνει τα τραύματα της αποκοπής...»

 Καί ἄλλα,ἔλεγε,πολύ ...φιλοσοφημένα βρέ παιδί μου...

 Αὐτή λοιπόν,ξανακτύπησε,ἐν ὅψει τοῦ «α΄φεστιβάλ λόγου καί τέχνης»,( ἡ πρότασις γιά τό ἐν λόγῳ φεστιβάλ ἀπό τόν συγγραφέα,ποιητή καί μεταφραστή, Γιῶργο-Ἴκαρο Μπαμπασάκη,ἐδῶ).Μία ἀπό τίς ἐκδηλώσεις τοῦ ἐν λόγῳ φεστιβάλ,τό «πρόγραμμα streetart-δημόσιων τοιχογραφιών». Τί εἶπε λοιπόν,γιά τήν ὁλοκλήρωσιν τῆς πρώτης τοιχογραφίας ; 

Κᾶντε ὑπομονή καί διαβᾶστε το μέχρι τέλους : 

«...η ιστορία ως παλίμψηστο ιδεών όπου η μία αφήγηση χτίζεται επάνω στην άλλη, δημιουργεί το πολυποίκιλτο υφαντό που ονομάζουμε κουλτούρα. 

φωτό

Ο Ναυπλιώτης Νίκος Καρούζος υπήρξε ο αρχετυπικός μοντερνιστής ποιητής, που όμως διέρρηξε με τόλμη την ψυχρή επιφάνεια του φορμαλισμού του. Η απεικόνιση του στον τοίχο του 1ου Λυκείου Ναυπλίου από την UrbanAct, και συγκεκριμένα τον KEZ αποτίει φόρο τιμής σε έναν ποιητή που έδωσε λόγο ύπαρξης σε ένα νέο εικονογραφικό (λόγω του ότι τα έργα του δημιουργούν πρωτίστως εικόνες) ιδίωμα, που εμψύχωσε τον ελληνικό μοντερνισμό με στίξη και αμφισβήτηση. 

Το 1ο Λύκειο Ναυπλίου αποτελεί ένα δημιούργημα του μεγάλου Κωνσταντινουπολίτη μοντερνιστή αρχιτέκτονα Πάτροκλου Καραντινού. Ο Καραντινός είχε αναπτύξει δημιουργικές συνέργειες με καλλιτέχνες της εποχής του όπως ο Γιώργος Ζογγολόπουλος. Επίσης υπήρξε επίσης ένας οραματικός δημιουργός, ο οποίος κατά τη διάρκεια της δημιουργικής του πορείας, που περιλαμβάνει μία μεγάλη σειρά σχολικών κτηρίων, αναφέρεται συχνά στον κίνδυνο που διατρέχει η αρχιτεκτονική να μεταβληθεί σε μια Ακαδημία του μοντέρνου, ως συνέπεια της ελλιπούς ανταπόκρισης στις κοινωνικές της ανάγκες.

Η γεμάτη σεβασμό παρέμβαση στην «επιδερμίδα» του κτηρίου του Καραντινού, ενός σχολείου-φυτώριου εκπαίδευσης και πνευματικής τροφής, μέσα από την οραματική απεικόνιση της προσωπογραφίας του Νίκου Καρούζου από το χέρι του KEZ, ενός από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες graffiti artists, στα πλαίσια του νέου πολιτιστικού θεσμού της πόλης, του 1ου Φεστιβάλ Λόγου και Τέχνης Ναυπλίου, συνθέτει μία ελεγειακή τιμητική πραγματεία στους ανθρώπους και στις ιδέες που προχώρησαν προς τα μπρος και εξύψωσαν την αξία της νεώτερης, πρωτοποριακής Ελληνικής πολιτιστικής ιστορίας. Ο Δήμος Ναυπλίου στέκεται σταθερά αρωγός σε αυτήν την ευαγή προσπάθεια.

Ο ποιητής-καλλιτέχνης Νίκος Καρούζος, αυτός που πίστεψε στα χρυσάνθεμα και ορκίστηκε στη χλόη, δεν θωρεί τη ζωγραφική έκφραση ως μίμηση αλλά ως μία σημαίνουσα ποιητική πράξη. Μία πράξη αντίστασης και ελευθερίας. Και αγάπης. Μιας αγάπης με μαλακά περιγράμματα κόντρα στη σκληρότητα όλων όσοι διάγουν μακριά από την αγάπη.

Και μέσα από τα σπρέυ και τα πινέλα του ΚΕΖ, η τέχνη του Καρούζου κατρακυλά, σαν γιγάντια σταγόνα από κυανά και κόκκινα δάκρυα, στο Μεγαλείο. Στο Ναύπλιο, την πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδας, στην Κοιτίδα του πολιτισμού.

Μέσα στη φύση της ανθρώπινης κατάστασης, κεντούσε τα λόγια του ο ποιητής, και όταν ολοκλήρωνε τη μοναχική του περιήγηση στις περιοχές που σύχναζαν οι καθημαγμένοι ερασιτέχνες του Πραγματικού, που τόσο αγαπούσε να μελετάει, τότε έσταζαν τα μελάνια του γλυκό πιοτο πολύχρωμο σκοτάδι, εκείνες τις ώρες που η μοναξιά απειλεί με ένα μαχαίρι γεμάτο σιωπή. 

Η αποτύπωση της μορφής του, ως πορτρέτο της ύλης αυτού του σπάνιου πνεύματος, από τους δημιουργούς της UrbanAct, μέσα στο αστικό τοπίο της πόλης που τον γαλούχησε, στον τοίχο-καμβά μίας παιδαγωγικής μήτρας, είναι μια ύψιστη πράξη αντανάκλασης της παιδευτικής δύναμης της Ποίησης, που εξυψώνει και εξυμνεί την ίδια τη Ζωή.» (τό εἴδαμε ἐδῶ)

Δέν μπορῶ νά πῶ,γιά ἀκόμη μία φορά «ἐκστασιασμένοι» μπροστά σέ μία τέτοια ἔκφρασιν...! 

Γιά τόν Νῖκο Καροῦζο,διαβάζετε,ἐδῶ. Ἀπό ἐμένα οὐδέν σχόλιον...

Ποιά εἶναι ἡ UrbanAct ; 

Το UrbanAct (μέλη και συνάδελφοι) έχει ενεργή παρουσία στην Ελλάδα από το 1998. Στόχος μας είναι να προωθήσουμε την τέχνη και τις τεχνικές εναλλακτικής μορφής πολιτισμών όπως δημόσια τοιχογραφία, γκράφιτι, street art, ποδηλασία κ.λπ. Το UrbanAct στοχεύει να παρέμβει με την τέχνη στο αστικό τοπίο δημιουργώντας υπαίθριες τοιχογραφίες, διοργανώνοντας φεστιβάλ και εκθέσεις. Οι τοιχογραφίες απεικονίζουν τις ιδέες και την ενέργεια των καλλιτεχνών σχετικά με την έκφραση και τη δημιουργία, την ανάγκη εξοικείωσης με τους δημόσιους χώρους. Δίνουν επίσης έναν λόγο να ωθήσουν τους ανθρώπους από το κλουβί τους, να βγουν στους δρόμους, να συναντηθούν, να μιλήσουν, να παρακολουθήσουν, να βάλουν χρώμα και φαντασία στη ζωή τους....(μᾶς λένε οἱ ἴδιοι μέσ᾿ἀπό τήν σελίδα τους,ἐδῶ)

Ἐδῶ,τό πρόγραμμα τοῦ ἐν λόγῳ φεστιβάλ 

Μία ἄλλη ἐκδήλωσις,τοῦ Σαββάτου 12/06 ,διότι μαζύ μέ ὅλα τ᾿ἄλλα,ἴσως καί πιό πάνω ἀπό αὐτά,ἡ ...ἀλληλεγγύη !  

ἀπό ἐδῶ

Καί ἐπεί δή ἐμεῖς τά λέμε ὅλα,καλά καί κακά,ὑπῆρξε καί αὐτή ἡ ἐκδήλωσις : 

Mια οπτικοποιημένη αφήγηση του Αγώνα, μέσα από έργα τέχνης, θα προβληθεί ταυτόχρονα σε επιλεγμένα κτίρια 18 πόλεων της Ελλάδας, με προεξάρχον το κτίριο της Βουλής των Ελλήνων. Πρόκειται για το μεγαλύτερο εγχείρημα projection mapping που έχει γίνει ποτέ στην Ελλάδα και θα υλοποιηθεί με την ευθύνη του Εργαστηρίου Μεταβαλλόμενων Ευφυών Περιβαλλόντων της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Πολυτεχνείου Κρήτης. 

Εκτός από την ιστορία της Επανάστασης, οι προβολές θα δίνουν έμφαση και στην ιδιαίτερη ιστορία και τους ήρωες της κάθε πόλης. Οι πόλεις θα είναι: Αθήνα, Αλεξανδρούπολη, Ηράκλειο, Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα, Καλαμάτα, Κέρκυρα, Λαμία, Λάρισα, Μεσολόγγι, Νάουσα, Ναύπλιο, Πειραιάς, Ρόδος, Σύρος, Τρίπολη, Χανιά και Χίος. (ἀπό ΕΔΩ)

Νά εἶχε συμπεριληφθῆ καί τό Καστελλόριζον,καλά θά ἦταν... 

Ὁλόκληρο τό πρόγραμμα γιά τίς ἐκδηλώσεις τοῦ καλοκαιριοῦ πού ἔχουν άφιερωθῆ στήν ἐπέτειο τῶν 200 χρόνων τοῦ 1821,ἐδῶ.

Διαβάζουμε γιά τίς 3-8 Ἰουλίου : 

Μέσα σε λίγες μέρες οι καλλιτέχνες, με τα σπρέι τους καλούνται να αποτυπώσουν τις φιγούρες των ηρώων που πολέμησαν για την ελευθερία του ελληνικού Κράτος πριν από δύο αιώνες...

Πάλι καλά πού δέν μείναμε στόν Καροῦζο...

Εἴπαμε.«τό Ναύπλιο ἔχει τήν δική του ταυτότητα πολιτισμοῦ». Καί τήν ἐπιμελήτριά του,τήν Φαίη Τζανετουλάκου.Μία ματιά στήν ἱστοσελίδα της,ἐδῶ καί περᾶστε κι᾿ἀπό τό θέμα : 

Θεωρήματα: Μία μπιενάλε σύγχρονης ελληνικής τέχνης

Εἶμαι σίγουρη πώς θά βρεῖτε πολλά ...ἐνδιαφέροντα σχτικῶς μέ τό τί σημαίνει «σύγχρονη ελληνική τέχνη» ...

Η Προπαγάνδα ως Τέχνη

Η πολυκύμαντη πρόσφατη Ελληνική ιστορία, και λόγω του ότι η Ελλάδα του 20ου αιώνα αποτελεί ένα σχετικά νεότευκτο κράτος, προσφέρει ανοιχτό πεδίο για αναστοχασμό για νέες ερμηνείες μέσα από την κριτική, την αναθεώρηση και ενίοτε την αποδόμηση κραταιών ιδεών που κατασκευάστηκαν για να λειτουργούν σαν συνδετικός ιστός της μυθοπλασίας ανόμοιων μεταξύ τους ιδεολογιών, αξιών, αναγκών και προσμονών στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο, στη συλλογική και ατομική μνήμη. Τα ηρωικά αφηγήματα προφορικής ιστορίας χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον ειδικά από καθεστώτα που πρότασσαν ως ιερό δισκοπότηρο μία διαστρεβλωμένη ιδέα του έθνους για να εξυπηρετήσουν την ανάγκη για επιβολή ελέγχου και την καταστρατήγηση των ατομικών ελευθεριών, σε όλες τις βαθμίδες της κοινωνίας και της ζωής.

Η τέχνη γίνεται πεδίον δόξης λαμπρό για να αποτελέσει άθελά της στήριγμα μιας επιμελώς σκηνοθετημένης προπαγάνδας, όπως απεικονίζεται στο βίντεο της Μαρίνας Γιώτη «Το Κρυφό Σχολειό», (επ. Σωζήτα Γκουντούνα), το οποίο παρουσιάστηκε στην Ντοκουμέντα 14 στο Κάσελ. Με έναυσμα το ομώνυμο έργο του 1885 από έναν δημοφιλή εκπρόσωπο της Σχολής του Μονάχου, τον Νικόλαο Γύζη, δημιουργείται, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, μία ταινία μικρού μήκους με κέντρο τον γνωστό ζωγραφικό πίνακα, ‘εμψυχωμένο’, με σκοπό, μέσα από το ζωντάνεμα του, να οπλίσει το εθνικό αίσθημα απέναντι σε όποιον επιχειρήσει να το απειλήσει. Η εξιδανικευμένη προφορική παράδοση του Κρυφού Σχολειού, η οποία είθισται να παρουσιάζεται ως θέσφατη πρακτική στα χρόνια της Οθωμανικής κατοχής, εδώ επαναχρησιμοποιείται ως πυλώνας της ιδεοληψίας που εξέφραζε το μότο ‘Ελλάς ελλήνων χριστιανών’. 

Το «Μνημείο για τους Προδομένους Ήρωες» του Νίκου Παπαδημητρίου, (επ. Λίνα Τσίκουτα) αποτελεί ίσως το πιο μελαγχολικό σχόλιο σε σχέση με τα ηρωικά αφηγήματα που γαλούχησαν γενιές, όταν ένας μικρός μπρούτζινος ακέφαλος καβαλάρης φορά κουκούλα μπροστά από το βουτηγμένο σε ηρωικές αναφορές αυτοθυσίας, με τη νίκη ως αυτοσκοπό όποιο κι αν είναι το διακύβευμα, λάβαρο της Μάνης, ενώ μπροστά τους, σε πολυτελή μπλε κυανή έκδοση, αναπαύονται όλα τα μνημόνια.

Ἴσως πάλι,τό ἀστέρι στόν τῖτλον τοῦ ἱστολογίου της,ἐξηγεῖ πολλά...

Ποῦ τήν βρῆκαν ; !!!

Ἀλλά θά μοῦ πῆς : Ὅμοιος ὁμοίῳ ἀεί πελάζει ἤ ὅπως πιό ἁπλά λέει ὁ λαός : «Ἐάν δέν ταιριάζαν δέν θά συμπεθεριάζαν» ... 

Ἡ Πελασγική