Τραντισιοναλισμός εἶναι ὁ δεξιός προοδευτισμός, ἡ μόνη πιθανή πολιτική λύση ἕναντι τῆς ἀριστερῆς κυριαρχίας

 

Γράφει ο Βαρώνος Μυνχάουζεν:

 

Η στέψη του ιππότη

Είναι σαφές ότι η αριστερά κυριαρχεί στο πολιτικό σκηνικό, ελπίζω αυτό να είναι κατανοητό πλέον σε αυτή τη χώρα και πέραν των αναγνωστών του Θεοδότου. Αυτό το κατάφερε επιβάλλοντας δύο πολιτικά ρεύματα, με διαφορετικές βέβαια εκφράσεις κάθε φορά. Αυτά τα δύο είναι ο ριζοσπαστισμός και ο προοδευτισμός. Αντιστοίχως πρόκειται για την ιδεολογία των αριστερών «μπράβων» και «επαναστατών» και την ιδεολογία της «διανόησης», της «τέχνης» και της «πολιτικής».

Η πρώτη κάνει τη βίαιη και συχνά και ένοπλη μορφή αγώνα και «συμμορφώνει» αυτούς που δε παίρνουν από λόγια, αλλά νομικά τίποτα δε μπορεί να γίνει εναντίον της, καθώς χαίρει σε μεγάλο βαθμό ασυλίας και ασφαλώς της στήριξης των ΜΜΕ. Θυμηθείτε απλά ότι επί 24 χρόνια η 17Ν σκότωνε και η αστυνομία και οι «μυστικές» υπηρεσίες της χώρας διαρκώς…την «ακουμπούσαν»… αλλά ποτέ δεν την έπιαναν, ταυτόχρονα οι εφημερίδες δημοσίευαν τις ανακοινώσεις της οργάνωσης, δημοσιογράφοι βρίσκονταν σε διάλογο με την 17Ν για θέματα ιδεολογίας και μεθόδου χρήσης της βίας κλπ. Ή σκεφτείτε την ασυλία που απολαμβάνει η αριστερά εδώ και δεκαετίες στο να καίει την Αθήνα, να καταλαμβάνει κτίρια, να επιτίθεται βίαια και με δολοφονικές διαθέσεις σε οποιονδήποτε διαφωνεί με τις ιδεοληψίες της (και όταν αποτυγχάνει να το πράξει αυτό οι αριστεροί να παρουσιάζονται από τα κανάλια ως «τα αθώα θύματα επίθεσης φασιστών»).

Η δεύτερη φροντίζει να ορίζει το δημόσιο λόγο & διάλογο, να συγγράφει τους νόμους που προωθούν τις ιδέες της και που προστατεύουν τα συμφέροντά της, καθώς και να προστατεύει και να επιτρέπει τη λειτουργία των πρώτων, δηλαδή του βίαιου και εγκληματικού κομματιού της αριστεράς.

Ο κοσμος της αριστεράς: παράνοια
και ασοβαρότητα 

Μέσα σε λιγότερο από δύο αιώνες αυτές οι θέσεις έχουν καταφέρει να αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει ο κόσμος τα πάντα γύρω του. Το φαινόμενο δε αυτό είναι ιδιαίτερα ορατό στην Ευρώπη.

Εδώ λοιπόν θα ήθελα να παρουσιάσω την εναλλακτική στην παραπάνω κατάσταση που οδηγεί μαθηματικά προς την Ευρώπη και το δυτικό κόσμο προς την ολοκληρωτική καταστροφή. Ο Τραντισιοναλισμός είναι ο δεξιός προοδευτισμός, η μόνη πιθανή πολιτική λύση έναντι της αριστερής κυριαρχίας.

Ως λύση θα φέρει την αριστερά και τους αριστερούς σε θέση παρόμοια με την οποία έχει φέρει τη δεξιά και τους δεξιούς (με την πυθαγόρεια έννοια δηλ. των σωστών, των ενάρετων και των ορθών) σήμερα ο προοδευτισμός. Όσο για τους ασυμμόρφωτους θα υπάρχει ο αντιδραστισμός, δηλαδή ο δεξιός ριζοσπαστισμός, αντιδραστισμός γιατί θα αντιδρά στην εναντίωση των παραδόσεων. Θα δημιουργήσει έτσι ένα παρόμοιο σύστημα το οποίο θα οδηγήσει στην επιστροφή των παλαιών ηθών ώστε να μπορέσει να ξαναφέρει σε ισχύ παραδοσιακά καθεστώτα (μοναρχία, αριστοκρατία), η μεγαλύτερη δε επιτυχία του θα έρθει τη μέρα που θα είναι πλέον αχρείαστος και θα αυτοκαταργηθεί.

Αυτό που πρέπει να προσεχθεί είναι ότι και ο Τραντισιοναλισμός και τα παραφερνάλια του θα είναι και αυτά προϊόντα του νεωτερισμού, επειδή θα επιζητούν την κατάργησή του.

Γιατί είναι όμως η μόνη λύση πολιτικά; 

 

Διότι τίποτα δεν είναι πρόθυμο να μη δεχθεί τα βασικά πιστεύω της αριστεράς, ακόμα χειρότερα τα περισσότερα δεξιά πιστεύω στη σημερινή εποχή είναι πιστεύω αριστερά, κάπως παλαιότερα όμως που απλά τώρα μας φαίνονται δεξιά. Επί αυτού στο Θεόδοτο έχουμε γράψει ξανά, διαβάστε πχ το άρθρο με τίτλο: Το κλειδί για την κατανόηση της πολιτικής πραγματικότητας και ειδικά την τελευταία παράγραφο του.

εικόνα του κόσμου της παράδοσης.

Για παράδειγμα, το ιπποτικό πνεύμα δεν υπάρχει, το θρησκευτικό δεν υπάρχει ή είναι εξαιρετικά αδύναμο, η έννοια του σεβασμού είναι δυσνόητη στο σύγχρονο άνθρωπο όπως και αυτή της αυτοθυσίας και της ιεραρχίας. Η ταυτότητα του μέσου ανθρώπου είναι αβέβαιη και άρα αδύναμη. Η ανάγκη του να συμμετάσχει στα κοινά περιορίζεται μόνο στην ανάγκη του να επιρρίψει ευθύνες σε άλλους. Η λίστα των παθήσεων των σύγχρονων ανθρώπων θα είναι πολύ μεγάλη άμα συνεχιστεί. 

Η χείριστη πάθηση είναι όμως ότι οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πως πάσχουν από κάτι. Σα ζώα γεμίζουν τις κοιλιές τους, όπως θα έλεγε ο Πλάτων άμα ζούσε σήμερα, και με αυθάδεια συγχαίρουν και επαινούν τους εαυτούς τους που οδηγούνται στην άβυσσο, θαυμάζοντας, όπως είχε πει ο Φουκουγιάμα, από το δωμάτιο τους την ευρύτητα του νου τους και την ανεκτικότητά τους. Το πρόβλημα είναι πως η αδιαφορία της μεσαίας τάξης για τα πάντα, πλην της καθαριότητας, που περιέγραφε ο Έρμαν Έσσε, έχει προχωρήσει. Ουσιαστικά, ο μέσος άνθρωπος έχει αποκτήσει τα ήθη του νεωτερισμού και άρα πως είναι δυνατόν να γίνει παραδοσιακός με τη θέλησή του; Αντικειμενικά λοιπόν, πρέπει να επιβληθούν τα παραδοσιακά ήθη όπως επιβλήθηκαν τα αριστερά. 

Η προσευχή πριν τη μάχη. 

Ο Tραντισιοναλισμός μη δεχόμενος τις αλήθειες του νεωτερισμού, τις οποίες κατανοεί ως προϊόντα άρρωστων εγκεφάλων, μπορεί να στραφεί εναντίον τους με ρητορική που θα αποφεύγει τα λάθη των σύγχρονων. Ουσιαστικά το μεγαλύτερο επίτευγμα τραντισιοναλιστικού κόμματος θα ήταν η κατάργηση της βουλής και η επανίδρυση άγιας βασιλείας, με βασιλιά αναγνωριζόμενο από το Θεό. Αλλιώς η δημιουργία πνευματικής αριστοκρατίας στα παραδοσιακά πρότυπα, αναγνωριζόμενη από το Θεό επίσης. Θα το κάνει κανονικά με σταθερά βήματα όπου οι αυτοκαταστροφικές υποτιθέμενες ελευθερίες του ατόμου θα αφαιρούνται σταδιακά ώστε να μπορεί να υπάρχει ταυτότητα μέσα στους λαούς. Πρέπει όμως να θυμάται κανείς ότι και ο τραντισιοναλισμός είναι προϊόν του νεωτερισμού, γιατί θέλει την επιστροφή στην παράδοση ή τη δημιουργία νέας, γιατί η παλιά ή μέρος της έχει χαθεί. Για αυτό είναι ο δεξιός προοδευτισμός που προωθεί τη παράδοση και τη τάξη.

 
Θα μου πείτε δεν υπάρχει άλλη λύση; Όχι δεν υπάρχει. Όπως η αριστερά έθεσε τη δεξιά εκτός εικόνας έτσι πρέπει να γίνει και με αυτήν. Όπως αυτή κυνήγησε και κυνηγάει όσους της αντιστέκονται, το ίδιο πρέπει να κάνει και η δεξιά. Η διαφορά είναι η εξής: η αριστερά καταστρέφει, είναι το μόνο που μπορεί και ξέρει να κάνει. Η δεξιά μπορεί και να δημιουργεί, αυτή έκανε τους μεγάλους πολιτισμούς του παρελθόντος: Αρχαίο Ελληνικό, Βυζαντινό, Ρώσσικο, Γερμανικό, Γαλλικό, Βρετανικό αλλά και εκτός Ευρώπης τον Κινέζικο και τον Ιαπωνικό. Η αριστερά από την άλλη γελοιοποιεί και λοιδορεί τους πολιτισμούς αυτούς, ενώ για τους λαούς τους γράφει λίβελλους και κολακεύει μόνο τους εχθρούς του. Επιζητεί τη πλήρη διαγραφή τους και όλα αυτά μόνο και μόνο ώστε ως σωστοί ελευθεριακοί να μπορούν να κάνουν ότι ανωμαλία, πνευματική, σωματική ή νοητική θέλουν. Η εναντίωση στην αριστερά είναι έργο υπέρ του πολιτισμού και της ζωής.

Θεόδοτος