Ὁ ἐθνομηδενιστής Ἀντ. Λιάκος ἀναλαμβάνει μέ ἐντολές τοῦ γαργαντούα ὑπουργοῦ τήν ἀναθεώρηση τῶν σχολικῶν βιβλίων

Γράφει ο Νικόλαος Παπαδιονυσίου

Η προδοσία σε Εθνικό επίπεδο, αποτελεί την πλέον κατάπτυστη και βδελυρή πράξη,  η οποία μπορεί να συμβεί, είτε σε καιρό πολέμου, είτε σε καιρό ειρήνης.

Στην πρώτη περίπτωση εκδηλώνεται μέσω της αποκάλυψης και καταγγελίας στοιχείων και πληροφοριών με απώτερο σκοπό τη βλάβη και την καταστολή του ενόπλου αγώνα ενός λαού ή μιας ομάδας προσώπων και κατ επέκταση του φρονήματος, της πίστης και του σθένους.

Στη δεύτερη περίπτωση εκδηλώνεται μέσω της αρχικής αμφισβήτησης και εν συνεχεία της χάλκευσης και παραχάραξης ιστορικών μνημών και στοιχείων, προκειμένου να προκύψει μια απομυθοποίηση και ολοκληρωτική διαστρέβλωση των ιδανικών, της αυτοθυσίας και της αυταπάρνησης, του ήθους και του ηρωισμού φυσιογνωμιών που έχυσαν άφοβα το αίμα τους αντιμετωπίζοντας υπεράριθμους εχθρούς, προκειμένου να μείνει αυτός ο Τόπος ελεύθερος.

Έτσι λοιπόν ήταν επόμενο και αναμενόμενο ο δοσίλογος και αρνητής υπουργός Παιδείας, που θυμίζει καρικατούρα από διήγημα του Ραμπελαί να ορίσει ως πρόεδρο της επιτροπής και επικεφαλή της αναθεώρησης του προγράμματος και των σχολικών βιβλίων τον καθηγητή κύριο Αντώνη Λιάκο.

Ο κύριος καθηγητής οπαδός κατά την φοιτητική του περίοδο της 4ης Διεθνούς  και της εξουσίας εργατικών συμβουλίων, ανήκει στην κατηγορία των «διανοουμένων» οι οποίοι με μόνο επιχείρημα τον ακαδημαϊκό τους τίτλο επιχειρούν να διαστρεβλώσουν και να παραχαράξουν την ιστορία αναζητώντας μια πιο πλατειά και ευρύχωρη «εθνική ταυτότητα», αφού εκ των προτέρων αρνούνται το Έθνος και την Πατρίδα, ως φιλοσοφικούς και Ιστορικούς όρους, αγκαλιάζοντας με ψυχωτική εμμονή την πολυφυλετικότητα και την πολυπολιτισμικότητα.

Περιθωριοποιούν και παροπλίζουν απόλυτα, εκφράσεις και ιδεολογικές αναφορές για το νόημα και τη σημασία της νίκης, της ιστορικής συντριβής, του αγώνα υπέρ βωμών και εστιών, ταυτίζοντας τα ενίοτε με ταξική πάλη.

Εκ πεποιθήσεως αρνητές της ίδιας τους της Φυλής μέχρι σημείου υστερίας μάλιστα απορρίπτουν την άσκηση βίας που στρέφεται εναντίον παντός Ελληνικού προσπαθώντας να θάψουν στο ερμάριο της ιστορικής λήθης, τις καταστροφές, τις σφαγές και τα δείνα του Ελληνισμού. Τουναντίον προβαίνουν σε μια ιστορική διόγκωση, ισοπεδώνουν αιτίες και αποτελέσματα και κολάζουν επιζητώντας το ανάθεμα, σε περίπτωση που Έλληνες άσκησαν βία εναντίον εισβολέων ή βασανιστών.

Ο συγκεκριμένος λοιπόν κύριος ο οποίος αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση των ιστορικών του «εθνομηδενισμού», που με τις ευλογίες του ευτραφούς υπουργού Παιδείας θα αναλάβει το νευραλγικό πόστο της αναθεώρησης των σχολικών βιβλίων, εκδηλώνει την απόλυτη περιφρόνηση του προς την υπέρτατη θυσία θεωρώντας  το Χορό του Ζαλόγγου ως «μεγαλόστομη πατριωτική ανοησία», όπως επίσης και το Κρυφό Σχολείο, ενώ διαγράφει τον όρο Τουρκοκρατία μετονομάζοντάς την σε «πολυεθνική Οθωμανική Αυτοκρατορία» αναγνωρίζοντας τοιουτοτρόπως τους υπόδουλους Έλληνες ως ένα Λαό που απολάμβανε και ευημερούσε.  

Το αποκορύφωμα δε της ιστορικής παραχάραξης και διαστρέβλωσης ιδεολογικού νοήματος, είναι η απομυθοποίηση του Μακεδονικού Αγώνα, με αναφορές σε εγκλήματα εις βάρος αμάχων που διέπραξε η ομάδα του Μακεδονομάχου Σπύρου Σπυρομηλιού. Μάλιστα ο πεφωτισμένος κύριος Λιάκος δεν διστάζει να προβεί σε ταύτιση μεταξύ των αγωνιστών για την απελευθέρωση της Μακεδονίας και των αιμοσταγών δολοφόνων του Ισλαμικού κράτους. 

Σε όλες τις αναφορές του ο κύριος καθηγητής δρα και διατυπώνει κάτω από το άγχος του να μην δημιουργηθούν στους μαθητές ηρωικά πρότυπα.

Γι αυτό άλλωστε ο κύριος Λιάκος ήταν και ο μόνος υποστηρικτής του βιβλίου της συμπλεγματικής κυρίας Ρεπούση, όσον αφορά τον «συνωστισμό» της Μικρασιατικής Καταστροφής. Ενός βιβλίου που αποσύρθηκε από τις σχολικές αίθουσες, ως απαράδεκτο.

Συμπερασματικά λοιπόν καταλήγουμε στο ότι μετά τον οικονομικό, κοινωνικό και πολιτισμικό βιασμό της Χώρας μας, η κυβέρνηση των δοσίλογων και ανθελλήνων επιχειρεί  να οδηγήσει τη μαθητιώσα νεολαία, σε μια γενικευμένη απαξίωση και περιφρόνηση της ιστορικής μας κληρονομιάς, προσπαθώντας να δημιουργήσει μια γενιά δούλων και ημιμαθών που θα χαρακτηρίζεται από μια παντελή έλλειψη αξιών, ιδανικών, προτύπων και πίστης.

Ας μην ξεχνά όμως οι κύριοι Φίλης και Λιάκος, ότι την προδοσία πολλοί ηγάπησαν. Τον προδότη ουδείς. Και να είναι απόλυτα βέβαιοι, ότι στο άμεσο μέλλον ο Ελληνικός λαός θα τους κρίνει για τη δολιότητά τους και θα στους τοποθετήσει ιστορικά δίπλα στον Εφιάλτη και τον Πήλιο Γούση.