19 ΜΑΪΟΥ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Άρθρο στην εφημερίδα «Εμπρός»

Η Ρωμανία κι αν πέρασε ανθεί και φέρει κι άλλο!

Πρόκειται για μια από τις μελανότερες σελίδες στην ιστορία της αν­θρωπότητας. Με την Γενοκτονία των Ποντίων αφανίστηκε απο τις πατρογονικές του εστίες ένα ζωηρό κομμά­τι του ελληνισμού που αιώνες πά­λευε για την επιβίωσή του. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπο­λης οι Πόντιοι, που αποτελούσαν για αιώνες κομμάτι του ελληνι­σμού, μολονότι ήταν περικυκλωμένοι από αλλόθρησκους και αλ­λοεθνείς, κατόρθωσαν να διατη­ρήσουν την εθνική τους συνείδη­ση. Κατά συνέπεια, αποτελούσαν ένα μόνιμο πρόβλημα για τους τούρκους, το οποίο εντεινόταν, δε­δομένου ότι ο ελληνικός πληθυ­σμός του Πόντου αυξανόταν όχι μόνο αριθμητικά αλλά και πνευ­ματικά και οικονομικά. Το 1919 οι Έλληνες ανέρχονταν στους 700.000, ενώ υπήρχαν σε όλον τον Πόντο πάνω από 1400 σχολεία, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας, τυπογραφεία, λέσχες, θέατρα και κάθε τι που επιβεβαιώνει το υψηλό πνευματικό επίπεδο μιας κοινωνί­ας. Οι Έλληνες, ήταν εύρωστοι οι­κονομικά, ήταν τραπεζίτες, επιχειρηματί­ες, κτηματίες.

Το 1908 στην Τουρκία επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων με αρχηγό τον Μουσταφά Κεμάλ (μετέπειτα Ατατούρκ – πατέρας των τούρκων) και οι υπόδουλοι λαοί (Έλληνες, Αρμένιοι, Κούρδοι) πι­στεύοντας τις υποσχέσεις τους ήλπιζαν σε ισονομία και δίκαιη μεταχείριση. Δυ­στυχώς, οι ελπίδες τους διαψεύσθηκαν με τον χειρότερο τρόπο. Οι Νεότουρκοι προέβησαν σε εθνοκάθαρση κάθε δια­φορετικού ενοχλητικού στοιχείου. Κά­θαρση ιδιαίτερα από τους χριστιανούς.

Έτσι, τον Δεκέμβριο του 1916 ξεκίνη­σε η πρώτη φάση της Γενοκτονίας των Ποντίων, αφού είχε προηγηθεί η Γενο­κτονία των Αρμενίων. Το σχέδιο εξόντω­σης του άμαχου ελληνικού πληθυσμού του Πόντου που προέβλεπε άμεση εξολόθρευση μόνο των ανδρών από 16-60 ετών και γενική εξορία όλων των υπό­λοιπων ηλικιωμένων ανδρών και γυναικό­παιδων στα ενδότερα της Ανατολής με πρόγραμμα σφαγής και εξαφάνισης, εφαρμόστηκε χωρίς καθυστέρηση. Όμως, παρά τις κακουχίες και τις απάν­θρωπες διώξεις, οι Πόντιοι αντιστάθηκαν. Χιλιάδες ήταν οι άνδρες που αποφά­σισαν να καταφύγουν αντάρτες στα ψηλά και δυσπρόσιτα βουνά της περιοχής, προκειμένου με τα ελάχιστα μέσα που διέθεταν να αντιταχθούν στους τούρ­κους.

Στις 19 Μαΐου 1919 με την αποβίβαση του Κεμάλ στην Σαμψούντα, ξεκίνησε η δεύτερη και σκληρότερη φάση της πο­ντιακής Γενοκτονίας. Στην Ρω­σία είχαν επικρατήσει πλέον οι μπολσεβίκοι, οι οποίοι βοή­θησαν τους τούρκους και απο­μάκρυναν τον ρωσικό στρατό από τον Πόντο, που μέχρι τότε προστάτευε τους Έλληνες. Ο ελληνικός στρατός είχε μπει νι­κητής στην Σμύρνη, γεγονός που γιγάντωνε το μίσος των τούρκων και οδήγησε τον Κεμάλ στην οριστική του απόφαση να τελειώνει μια και καλή με τους Έλληνες. Οι κεντρικές οδηγίες ήταν σαφείς: να εξαφανιστεί με κάθε τρόπο κάθε ελληνικό ίχνος από την περιοχή του Πόντου. Οι προύχοντες και οι προσωπικότη­τες του πνεύματος, συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο από τα λεγάμενα «Δικαστήρια της Ανε­ξαρτησίας» στην Αμάσεια. Παράλλη­λα, σημειώνονταν και εξαναγκαστι­κές αποσπάσεις νεαρών κοριτσιών και αγοριών από τις οικογένειες τους, τα οποία δίνονταν στα χαρέμια των εύπο­ρων Τούρκων. Οι πόλεις και τα χωριά κάηκαν και ισοπεδώθηκαν από τους τσέτες, οι Έλληνες σφαγιάσθηκαν, ατιμά­στηκαν, εξορίστηκαν. Όσοι άνδρες συλλαμβάνονταν από τον κεμαλικό στρατό, προωθούνταν υπό απάνθρωπες και εξο­ντωτικές συνθήκες (κακοποίηση, πείνα, επιδημίες, εξευτελισμός) στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας σε μια προδιαγεγραμ­μένη πορεία προς τον θάνατο. Αδυνατεί ο ανθρώπινος νους να συλλάβει την φρί­κη. Μέχρι σήμερα οι επιστήμονες μιλού­σαν για 353.000 νεκρούς! Εκτιμάται ό­μως ότι ήταν πολύ περισσότεροι.

Η Γενοκτονία του ποντιακού ελληνι­σμού είναι ένα από τα πολλά εγκλήματα της Τουρκίας για το οποίο δεν έχει λογο­δοτήσει. Αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό από την στιγμή που η ελληνική πλευρά δείχνει μια χρόνια αδιαφορία πάνω (και) σ’ αυτό το εθνικό ζήτημα. Η ελληνική Βουλή καθυστέρησε σχεδόν 80(!) χρό­νια την αναγνώριση της γενοκτονίας και η «ελληνική» εξωτερική πολιτική, που δεν διεκδικεί ποτέ τα δίκαια της Πατρίδας μας, δεν ζητά την διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας του ελληνισμού της Ανατο­λής (μικρασιατικού, ποντιακού, θρακικού) μολονότι πληροί όλα τα στοιχεία μιας Γενοκτονίας, έτσι όπως αυτή ορίζεται από τον ΟΗΕ. Πρόκειται για ένα έγκλημα ενα­ντίον της ανθρωπότητας και κατά συνέ­πεια η αναγνώρισή του αφορά όχι μόνο εμάς τους Έλληνες αλλά όλη την ανθρω­πότητα.

Αντίθετα, οι «μοντέρνοι ειδικοί» (βλ.Ρεπούση) θέλοντας να εξαφανίσουν την ιστορική μνήμη αντιστρέφουν την αλή­θεια, πλαστογραφούν την ιστορία και εξευτελίζουν την Μνήμη των Ελλήνων της Μικράς Ασίας (συμπεριλαμβανομέ­νων των Ποντίων) εν ονόματι μιας ελλη­νοτουρκικής «φιλίας» που δεν έχει όρους και προϋποθέσεις.

Ωστόσο, γνωρίζουν ότι η Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας δεν ξεκί­νησε το 1916. Το απάνθρωπο αυτό φαινό­μενο της Γενοκτονίας αιώνες τώρα χαρακτηρίζει την πολιτική των εκάστοτε τουρ­κικών ή οθωμανικών κυβερνήσεων. Από την ήττα του βυζαντινού στρατού στο Ματζικέρτ το 1071 μέχρι την εισβολή των τούρκων στην Κύπρο μας το 1974, ένας ήταν και είναι ο στρατηγικός στόχος της Τουρκίας: Η εξόντωση του Ελληνισμού.

Εξάλλου οι υγιείς σχέσεις μεταξύ δύο χω­ρών δεν μπορούν να οικοδομηθούν πάνω στην παραχάραξη και την αποσιώπηση της αλήθειας, η ιστορική αποκατάσταση της οποίας είναι επιβεβλημένη. Οι σύγ­χρονοι πολιτικοί ταγοί όμως, είτε αδια­φορούν, είτε τιμούν τους σφαγείς των Ελ­λήνων, όπως ο Μπουτάρης που έκανε μουσείο το σπίτι του γενοκτόνου Κεμάλ.

ΙΟΥΣΤΙΝΗ Μ.