Διόλου ευκαταφρόνητο είναι το ερώτημα του κατά πόσον οι πολιτικοί της χώρας μας και όλοι αυτοί οι «έμπειροι» διπλωματούχοι οικονομολόγοι δεν μπόρεσαν να προβλέψουν την σημερινή οικονομική χρηματοπιστωτική κρίση την όποια διανύουμε έτσι ώστε να πάρουν τα κατάλληλα μέτρα για να μετριάσουν τα οδυνηρά για την πατρίδα μας αποτελέσματα που έχει επιφέρει σε όλους τους τομείς η σημερινή οικονομική κατάσταση.
Ανατρέχοντας στο παρελθόν διαπιστώνει κανείς ότι το λεγόμενο "άνοιγμα των αγορών", ο οικονομικός φιλελευθερισμός του « laisser faire, laisser passer » στην ουσία ευνόησε μόνο την άρχουσα οικονομική δύναμη και τα συμφέροντα όσων διαχρονικά ζουν παρασιτικά εις βάρος των λαών, μέσα στο εκάστοτε παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Ο λεγόμενος οικονομικός φιλελευθερισμός έχει τις ρίζες του στον Adam Smith κυριότερο εκπρόσωπο του ρεύματος αυτού .Συνάμα με την βιομηχανική επανάσταση η όποια επέφερε τεράστιες αλλαγές , ανέδειξε επίσης και την Βρετανία σε ηγεμονική δύναμη, Pax Britannica . Μια από αυτές τις αλλαγές αποτελεί και η λεγόμενη "ελεύθερη αγορά" σύστημα το οποίο υιοθετήθηκε από την Βρετανία και προβαλλόταν ότι εναρμονίζονταν με τις ιδέες του διαφωτισμού.
Υποστήριζαν, οι υπέρμαχοι του συστήματος αυτού, ότι οι αυξανόμενες οικονομικές συναλλαγές μεταξύ των κρατών θα λειτουργούσαν αποτρεπτικά για την διεξαγωγή ενός πολέμου καθώς ένας επικείμενο πόλεμο, θα σκόνταφτε πάνω σε αμοιβαία συμφέροντα δημιουργούμενα από τον οικονομικό φιλελευθερισμό.Συνεπώς ενισχυόταν η παγκόσμια ειρήνη και η ελεύθερη αγορά θα έβρισκε τον τρόπο να μετριάσει τις ανισότητες και αδικίες εις βάρος των ασθενέστερων του πλανήτη.
Εδώ ας μου επιτραπεί η λέξη «τρίχες» αποδεικνύοντας λοιπόν τον πρωταρχικό μου ισχυρισμό, ότι το σύστημα του οικονομικού φιλελευθερισμού μεγιστοποιεί απλά τα οφέλη της ηγεμονεύουσας δύναμης, παραθέτω τους θανάτους των 30 με 50 εκατομμυρίων ανθρώπων στην Ινδία, στην Κίνα και Βραζιλία από λιμούς. Πώς η Ινδία ως σιτηροπαραγωγός χώρα κατέληξε σε αυτό το αποτρόπαιο αποτέλεσμα; Μα εξαιτίας του οικονομικού φιλελευθερισμού. Οι βρετανοί αρνήθηκαν να επέμβουν πεπεισμένοι ότι η ελεύθερη αγορά θα επίλυε το πρόβλημα .Όμως τι πραγματικά συνέβη; Απλά οι άγγλοι έχοντας τη δυνατότητα να αγοράζουν ακριβότερα το σιτάρι άφησαν την χώρα παραγωγής να θρηνήσει τόσους νεκρούς.
Ένα ακόμη θλιβερό παράδειγμα των όσων γράφονται παραπάνω αποτελεί και ο θάνατος 10 εκατομμυρίων αφρικανών στο Κονγκό, όταν ο Βέλγος βασιλιάς Λεοπόλδος ο Β΄ επιθυμώντας να μεγιστοποιήσει την περιούσια του από την συγκομιδή ακατέργαστου καουτσούκ επιδόθηκε ακόμα και σε ακρωτηριασμούς προκειμένου να υποδουλώσει τους ντόπιους φέροντας το λαό σε μια γενικότερη άθλια κατάσταση.
Παρατηρούμε ένα τεράστιο επεκτατικό ιμπεριαλισμό συγκαλυμμένο από ένα άκρατο "ιδεαλισμό", άραγε οι εποχές τις Pax Britannica μήπως φέρνουν στο νου καταστάσεις του σήμερα; Την Pax Britannica διαδέχτηκε ως γνωστό η PAX Americana πάνω κάτω με τις ιδέες μεθόδους. Όταν όμως αυτό συνέβη, το ειρωνικό είναι ότι η Βρετανία άφησε τον οικονομικό φιλελευθερισμό και ακολούθησε ένα οικονομικό σύστημα με μεγαλύτερο κρατικό παρεμβατισμό, τον προστατευτισμό της εγχώριας παράγωγης έναντι των εισαγωγών. Κοινός παρανομαστής και στις δύο αυτοκρατορίες αποτελεί ο αγγλοσαξωνικός πουριτανισμός.
Ας μην μακρηγορούμε όμως στην σύντομη αναφορά μας σχετικά με την λεγόμενη απαρχή του συστήματος που δημιουργήθηκε από τους «λίγους» προορισμένο να εξυπηρετεί τους «εκλεκτούς» .
Είναι γνωστό τοις πάσι στους οικονομικούς αλλά και γενικότερα πολιτικούς κύκλους η λεγόμενη οικονομική κρίση της ανατολικής Ασίας το 1977 . Καθώς ενώ η Ταϊλάνδη βρισκόταν σε τεράστια οικονομική άνοδο κάποιοι επενδυτές αποφάσισαν να αποσύρουν τα κεφάλαια τους και τις επενδύσεις τους με αποτέλεσμα η κεντρική τράπεζα της Ταϊλάνδης να υποτιμήσει το νόμισμα της, το Μπατ εξαιτίας της εκροής του κεφαλαίου. Το γεγονός αυτό επέφερε αλυσιδωτή αντίδραση σε χώρες οι οποίες ήταν γνωστές ως «οικονομικά θαύματα» ή «ασιατικές τίγρεις» όπως η Νότια Κορέα η οποία αναγκάστηκε και αυτή με την σειρά της να καταφύγει στο διεθνές νομισματικό ταμείο.
Ως γνωστό ένας από τους όρους του ΔΝΤ είναι η απελευθέρωση της οικονομίας, ένας μεγαλύτερος οικονομικός φιλελευθερισμός , ο λεγόμενος σήμερα νεοφιλελευθερισμός και μηδαμινός κρατικός παρεμβατισμός. Κατά πόσο ήσαν υπαίτιες οι ιδιωτικές αμερικανικές εταιρίες για την κατάσταση αυτή αναρωτιέται κανείς αφού εν τέλει αυτές βγήκαν κερδισμένες από την οικονομική αυτή κρίση ενώ συνέβαλαν και ίδιες στη δημιουργία των συνθηκών για τη χρηματοπιστωτική αυτή οικονομική κατάρρευση. Η πίεση που άσκησε το ΔΝΤ για την αναδιάρθρωση του ασιατικού συστήματος έφερε τις πολυεθνικές πιο κοντά στην μεγιστοποίηση των κερδών τους από την ασιατική αγορά, αφήνοντας εκατομμύρια ανθρώπους στην φτώχεια και στην ανέχεια.
Αυτός ο εξοντωτικός φιλελευθερισμός, η ανεμπόδιστη και μάλιστα με ταχείς ρυθμούς κίνηση των κεφαλαίων, η διαφθορά στο εσωτερικό των κυβερνήσεων ήταν κάποια από τα βασικά αίτια της κρίσης του 1977. Τα γεγονότα αυτά που διδάσκει η ιστορία στο τομέα της οικονομίας γνώριζαν οι διοικούντες αυτής της χιλιοπροδομένης χώρας μας και όφειλαν να αναγνωρίσουν τα κακόβουλα σχέδια των παγκόσμιων τοκογλύφων και να κινηθούν αναλόγως.
Ωστόσο ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε η οικονομική κρίση από κάποιες κυβερνήσεις αναδεικνύει το κράτος ως τον βασικό δρών παράγοντα μέσα στο παγκόσμιο σύστημα... Όπως ειρωνεία αποτελεί και εδώ η στάση του βασικού υπέρμαχου του νεοφιλελευθερισμού δηλαδή των ΗΠΑ ,το 2008 λοιπόν όταν οι ΗΠΑ διανύοντας την κρίση στο χρηματοπιστωτικό τους σύστημα ,βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον οικονομικό κολοσσό DubaiPortsWorlds η κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους ανακοίνωσε στην DubaiPortsWorlds, η οποία ήθελε να αγοράσει αμερικανικά λιμάνια ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να επιτραπεί επικαλούμενη λόγους εθνικής ασφάλειας και σχετικό νόμο που υπήρχε από το 1988. Αναλόγως οι τακτικές που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις της Αργεντινής, της Βραζιλίας και της Νότια Κορέας όταν αποφάσισαν να θέσουν φραγμούς στην ανεξέλικτη εισροή κεφαλαίου με σκοπό να κρατήσουν μια σταθερότητα της ισοτιμίας έτσι ώστε να μπορούν να ασκήσουν μια βιομηχανική πολιτική και πιο πρόσφατα η Ισλανδία κρατικοποιώντας τις τράπεζες , είναι κάποιες κινήσεις που αποδεικνύουν πως δρουν τα σοβαρά κράτη όταν κινδυνεύουν τα εθνικά τους συμφέροντα.
Ο κρατικός παρεμβατισμός και συγκεκριμένα ο οικονομικός - και όχι μόνο - εθνικισμός αποτελεί την μοναδική επιλογή διάσωσης ενός λαού που παλεύει να σωθεί μέσα από μια αβυσσαλέα δήθεν επιπολαιότητα βάση της οποίας κινείται η ελληνική πολιτική ανήμπορη να αντεπεξέλθει στον κυκεώνα τον οποίο έχει επέλθει η χώρα. Οφείλει λοιπόν σύσσωμος ο κρατικός μηχανισμός να προτάσσει την εθνική Σημαία, πράξη που στο χώρο ακόμα και της διεθνούς διπλωματίας δεν μπορεί να κατηγορηθεί και να ταρακουνήσει συθέμελα τους διεθνείς εντολοδόχους.
Το διακρατικό σύστημα είναι άναρχα δομημένο, γεγονός που προτάσσει κάθε κράτος να μεριμνά για τα συμφέροντα του, δηλαδή για τα συμφέροντα του κάθε πολίτη και πάνω από όλα του Έθνους.
Αναγνωρίζουμε την ύπαρξη των πολυεθνικών εταιριών αλλά συμπεραίνουμε ότι δεν παύουν να έχουν περιορισμένη δύναμη σε σχέση με το κράτος καθώς υπόκεινται σε διατάγματα των κρατών, άρα οι μόνοι υπαίτιοι για την ανεξέλεγκτη πορεία των πολυεθνικών που έχουν καταστήσει τα κράτη μαριονέτες στα επιτήδεια χέρια τους δεν είναι άλλοι από τους σάπιους και διεφθαρμένους πολιτικούς οι οποίοι έχουν εγκαταλείψει κάθε μορφής ρυθμιστικών κανόνων και δεν παρέχουν καμία μορφή ελέγχου στην διακίνηση του κεφαλαίου. Παρατηρείται από τα κράτη η τάση να ακολουθούν μια πολιτική σύγκλισης χωρίς να έχουν την ικανότητα άσκησης αυτόνομης οικονομικής πολιτικής. Δυστυχώς η φράση «αυξημένη διαρθρωτική εξουσία του κεφαλαίου» είναι εκείνη η οποία αποδίδει καλύτερα την κατάσταση μέσα στην οποία λειτουργεί σήμερα το οικονομικό σύστημα.
Εν τέλει το σημερινό φιλελεύθερο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα επιβάλει στις κυβερνήσεις να βρουν νέες μεθόδους και θεσμούς που θα μπορούν να διαχειριστούν τις καταστάσεις του ασταθούς συστήματος και των οικονομικών κρίσεων που πλήττουν τόσο τους λαούς. Η Χρυσή Αυγή ως το μοναδικά αποδεδειγμένο πολιτικό κίνημα που δρα πάντα με γνώμονα το συμφέρον του έθνους έχει να αντιπαραθέσει οικονομικές προτάσεις και να προτείνει λύσεις που θα στηρίξουν την εγχώρια παραγωγή, ενισχύοντας τον πρωτογενή τομέα, τον Έλληνα παραγωγό έτσι ώστε αρχικά να αποκτήσει η χώρα αυτάρκεια σε βασικά είδη, έως του να ανακινηθούν οι διαδικασίες για την βαριά ελληνική βιομηχανία.
Ευγενία Χρήστου - Γερμενή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου