Προς τον αξιόλογο κ. Τράγκα - Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΜΚΟ, Η ΚΑΤΑΡΡΕΟΥΣΑ ΔΥΣΗ ΚΑΙ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ...

Θα ήταν πραγματικά άδικο να πούμε, ότι όλες οι ενημερωτικές  εκπομπές  των ελληνικών ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών καναλιών, είναι το ίδιο «συστημικές» κι ανήθικες και ότι παραβιάζουν όλες στον ίδιο βαθμό τα ανθρώπινα δικαιώματα και τους κανόνες του ΕΣΡ.
Οι εκπομπές για παράδειγμα του κυρίου Γιώργου Τράγκα, αλλά και ορισμένων ακόμη έγκριτων (παρότι «συστημικών») δημοσιογράφων, περισώζουν μια ποιότητα στην ενημέρωση και ίσως την τιμή και την υπόληψη ενός μέρους του δημοσιογραφικού κόσμου. Ωστόσο δεν μπορώ να μην παρατηρήσω κάποια εξόφθαλμα «ατοπήματα» και μια περίεργη στροφή στη στάση του παλαίμαχου δημοσιογράφου με τον μισό αιώνα προσφοράς στη δημοσιογραφία.

Το θέμα του σκοτεινού ρόλου των ΜΚΟ για παράδειγμα, για το οποίο ο Λαϊκός Σύνδεσμος εδώ και πολλά χρόνια κραυγάζει και παραθέτει αδιάσειστα στοιχεία του ύποπτου ρόλου τους, δεν παρουσιάζεται σωστά και σε όλη του την έκταση.
Τα προβλήματα που δημιουργούν οι ΜΚΟ δεν αφορούν μόνο στη διασπάθιση χρήματος, όπως προκύπτει από τον τρόπο που παρουσιάζεται το θέμα στις εκπομπές του κ. Τράγκα. Η οικονομική διαφθορά είναι ένα μόνον από τα προβλήματα για τα οποία ευθύνονται οι ΜΚΟ, ίσως το μικρότερο από όλα τα άλλα. Η πιο σημαντική πτυχή του προβλήματος είναι ότι με το πρόσχημα του εθελοντισμού στη συνδρομή αντιμετώπισης προβλημάτων ανθρωπιστικής φύσεως και οικολογίας, πρακτορεύονται ξένα συμφέροντα, άκρως επιζήμια για την πατρίδα μας και ότι αργά αλλά σταθερά, υποκαθίσταται με αδιαφανή και ύπουλο τρόπο ο θεσμικός ρόλος των εντεταλμένων για το σκοπό αυτό κρατικών φορέων, από τις ΜΚΟ.

Τον ίδιο ύποπτο και σκοτεινό ρόλο παίζουν και εταιρείες, καθώς και επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται σε φιλανθρωπικούς και οικολογικούς τομείς, όπως αναδασώσεις, συγκέντρωση τροφίμων και ιατροφαρμακευτικού υλικού για απόρους, ανεύρεση εργασίας σε πολίτες κλπ. Σταδιακά αναιρούν τις λειτουργίες του κράτους και τις μεταθέτουν σε άλλους μη κρατικούς φορείς..
Σταδιακά λοιπόν οι κρατικές δομές αδρανοποιούνται από τους πολιτικούς τους προϊσταμένους (μια από τις προδοσίες του πολιτικού συστήματος) για να μένουν ανεκπλήρωτες οι κοινωνικές ανάγκες που θα έπρεπε να καλύπτουν, ώστε να βρίσκουν χώρο και πεδίο δράσης οι ΜΚΟ. Με αυτόν όμως τον τρόπο οι πολιτικοί, συρρικνώνουν εθελουσίως την ισχύ των κρατικών θεσμών και οργάνων, εξουδετερώνουν την αποτελεσματικότητά τους και παραδίδουν σταδιακά τη λειτουργία του κράτους σε ένα παγκόσμιο δίκτυο από ΜΚΟ. Οι οποίες διοικούνται και συντονίζονται από ξένα κέντρα αποφάσεων, τα οποία επιθυμούν τη σταδιακή κατάργηση των εθνικών κρατών και τη δημιουργία μιας ενιαίας, παγκόσμιας και πολιτισμικά ομογενοποιημένης κοινωνίας.

Όταν για παράδειγμα στο τελευταίο περιστατικό με τον πνιγμό των λαθρομεταναστών στο Φαρμακονήσι, έρχονται υπερεθνικοί θεσμοί, οι οποίοι παρακάμπτοντας και αγνοώντας επιδεικτικά τις ελληνικές αρχές, συνεργάζονται με τοπικές ΜΚΟ (αυτοαναγορευμένες σε αρμόδιους φορείς για την περίθαλψη των «ναυαγών») και «βάζουν χέρι» στο ελληνικό κράτος, βασιζόμενοι στις απόψεις των ΜΚΟ και αμφισβητώντας ευθέως τις εξηγήσεις των επίσημων κρατικών αρχών, το ελληνικό κράτος καταργείται εν τοις πράγμασι. Όταν δε με ευθύνη των πολιτικών κομμάτων του «συνταγματικού τόξου», το κράτος χρηματοδοτεί αυτές τις οργανώσεις, ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι πολύ απλά χρηματοδοτεί την αυτοκατάργησή του.

Όταν λοιπόν από το μείζον αυτό πρόβλημα που άπτεται της ιστορικής επιβίωσης του έθνους, ένας εξαιρετικά ευφυής και πεπειραμένος δημοσιογράφος σαν τον κ. Τράγκα, απομονώνει και εστιάζει μόνο στην οικονομική διάσταση του προβλήματος, παρουσιάζοντας μάλιστα με εξαιρετικά σκωπτικό και γαργαλιστικό τρόπο το θέμα, ώστε να αποσπάται η προσοχή του κοινού από όλα τα υπόλοιπα και να μεγιστοποιείται η οικονομική πτυχή μόνο, τι πρέπει να υποθέσει κάποιος; Ότι δεν αντιλαμβάνεται το θέμα σε όλες του τις διαστάσεις; Ότι δεν αντιλαμβάνεται ότι μεταθέτει το ενδιαφέρον των τηλεθεατών σε μια σημαντική, αλλά δευτερεύουσα πτυχή του προβλήματος, παρακάμπτοντας τις ποιο σημαντικές του διαστάσεις και αφήνοντας απ’ έξω τις πιο «αμαρτωλές» και προδοτικές ενέργειες των ΜΚΟ; Ή μήπως ότι η δημοσιογραφική του ομάδα είναι επιλεκτικά αμαθής και αμόρφωτη, ώστε προετοιμάζει επιτηδευμένα έρευνα με νόθα συμπεράσματα;

Την απάντηση έδωσε νομίζω ο ίδιος με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο στον «Ελεύθερο σκοπευτή» της Πέμπτης (27-02-14). Όταν ρωτώντας τους εκπροσώπους της Χρυσής Αυγής για το πρόγραμμα εξωτερικών σχέσεων που θα αναπτύξει ο Λαϊκός Σύνδεσμος σε περίπτωση που έλθει στην εξουσία (για να καταδείξει υποτίθεται ότι η Χρυσή Αυγή δεν έχει θέσεις), συμφώνησε με την απόρριψη προσέγγισης της Γερμανίας της Μέρκελ, αλλά διαφώνησε έντονα για την απόρριψη της προσέγγισης των ΗΠΑ. Γιατί όπως είπε …. η Ελλάδα ανήκει στη σφαίρα επιρροής της Δύσης και κάτι τέτοιο είναι αδύνατον να συμβεί χωρίς καταστροφικές συνέπειες για τη χώρα μας.

Αυτό κατά την άποψή μου είναι απολύτως ψευδές και παραπλανητικό και θα εξηγήσω το γιατί. Πρώτα όμως θα ήθελα να διευκρινίσω, ότι πρώτιστη προτεραιότητα για την Ελλάδα (πάντα κατά την εθνικιστική και ενδεχομένως ρομαντική άποψή μου) δεν είναι το αν θα έχει ο Έλληνας τη δυνατότητα να ζει μια τρυφηλή ζωή χαμένος στον καταναλωτισμό, αλλά το αν θα συνεχίσει να υπάρχει ως Έλληνας. Θεωρώντας λοιπόν τη διασφάλιση αυτού του δεδομένου ως το υπέρτατο καθήκον για τον κάθε Έλληνα, απαντώ γιατί η αλλαγή γεωπολιτικού προσανατολισμού της χώρας μας δεν θα είναι καταστροφική ή τουλάχιστον θα είναι λιγότερο καταστροφική από το να παραμείνουμε στη σφαίρα επιρροής της Δύσης.

Πρώτον, από τη λίγη ή περισσότερη ιστορία που μπορεί να γνωρίζει ο καθένας μας, είναι παγκοίνως γνωστό ότι εμείς ως χώρα πάντα σταθήκαμε αλληλέγγυοι στο πλευρό των δυτικών μας «συμμάχων» στις δύσκολες στιγμές, αλλά στο τέλος πάντα προδοθήκαμε από αυτούς με αισχρό και αιματηρότατο τρόπο.

Δεύτερον, σήμερα τα συμφέροντα της Δύσης, όπως έχει γίνει κατανοητό πλέον από τον καθέναν, όχι απλά δεν είναι με το μέρος μας, αλλά προδιαγράφουν με βεβαιότητα την ιστορική εξαφάνιση της Ελλάδος. Μόνο το πρόβλημα της συσσώρευσης των λαθρομεταναστών στη χώρα μας να σκεφτεί κανείς (προϊόν ξεκάθαρης συνομωσίας των «συμμάχων» σε βάρος της χώρας μας με το «Δουβλίνο 2»), σε συνδυασμό με την υπογεννητικότητα των ελληνικών οικογενειών ως απόρροια της κρίσης, καταλήγει αβίαστα στο συμπέρασμα ότι μέσα σε δυο γενιές από τώρα δεν θα υπάρχει Ελλάδα. Αφήνω στην άκρη όλα τα υπόλοιπα θέματα γιατί δεν μπορούν να αναπτυχθούν στο χώρο ενός άρθρου.

Τρίτον, οι «σύμμαχοί» μας με επικεφαλής την πιο χρεωκοπημένη χώρα του κόσμου, τις ΗΠΑ (17,5 τρις $), βρίσκονται σε μια απόλυτα παρακμιακή τροχιά από κάθε άποψη. Στρατιωτικά δεν στάθηκαν ικανοί να νικήσουν σε κανέναν από τους πολέμους που επιχείρησαν μετά τον 2ο ΠΠ (εκτός από τα νησιά Γρανάδα), παρότι είχαν απέναντί τους τριτοκοσμικές χώρες (Ιράκ, Αφγανιστάν κλπ) και παρότι επιχείρησαν ενωμένοι όλοι μαζί. Το τελευταίο δε ρεζιλίκι που υπέστησαν στη Συρία δεν αφήνει πολλά περιθώρια για να πεισθούμε ότι ενώ δεν μπόρεσαν να νικήσουν ούτε το Αφγανιστάν θα νικήσουν τη Ρωσία ή την Κίνα. Κατά την άποψή μου, αυτό είναι ίσως το πιο σύντομο ανέκδοτο που έχω ακούσει τελευταία. Κάντε λίγη υπομονή και θα δείτε το νέο «θρίαμβο» που θα πετύχουν στην Ουκρανία.

Όσο για τις διώξεις των «νεοναζί» της Ουκρανίας εναντίον των Ελλήνων της Κριμαίας, για τις οποίες ξεκινήσατε να μιλάτε κύριε Τράγκα στο «Χωρίς Αναισθητικό» της Πέμπτης 27-02-14, για να διαψευστείτε λίγα δευτερόλεπτα αργότερα από τον Έλληνα Πρόξενο στη Μαριούπουλη, έχω να σας πω ότι αυτές είναι ειδικότητα των αμερικανών, που εσείς πιστεύετε ότι πρέπει να συνεχίσουμε να είμαστε φίλοι, παρόλο που αυτοί μεθοδεύουν την εξαφάνισή μας. Παρόλο που οι φίλοι τους (των αμερικανών) οι ισλαμιστές της Συρίας καταδιώκουν και σφάζουν με απίστευτη μανία τους ελληνορθόδοξους αυτής της χώρας. Να γνωρίζετε ότι αν υπάρξουν τέτοιοι διωγμοί στην Κριμαία εναντίον  των Ελλήνων, που βέβαια δεν θα υπάρξουν γιατί εκεί υπάρχει ο «Βλαδίμηρος», θα το έχουν προκαλέσει οι Δυτικοί υπογείως, υποδαυλίζοντας το «συνονθύλευμα των αθλίων» που δημιούργησαν τα επεισόδια της Ουκρανίας και κατέλαβαν παρανόμως την εξουσία αυτής της χώρας. Αυτοί δηλαδή που εσείς προτείνετε ότι πρέπει να συνεχίσουμε να είμαστε στη σφαίρα επιρροής και «προστασίας» τους.

Γιατί λοιπόν να συστρατευθούμε για ακόμη μια φορά με αυτούς που καταρρέουν; Για να στείλουμε τα παιδιά μας να πολεμήσουν εναντίον της Ρωσίας και του Ιράν, ενώ οι δικοί τους βουτυρομπεμπέδες θα διασκεδάζουν, θα σπουδάζουν και θα ευημερούν; Για να τους βοηθήσουμε να μας πάρουν πιο εύκολα την Κύπρο; Τη Μακεδονία; Τη Θράκη; Τα νιάτα, τα «μυαλά» και τον πλούτο της χώρας μας; Να βοηθήσουμε αυτούς, που είναι ότι είναι σήμερα χάριν της Ελλάδος, αλλά που χλευάζουν την  Ελλάδα με κάθε ευκαιρία και την αντιμετωπίζουν σαν τον επαίτη τη Ευρώπης;

Όχι, χίλιες φορές όχι. Αν τώρα δεν αρπάξουμε την ιστορική ευκαιρία να απαγκιστρωθούμε από τα «νύχια» τους, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα ξαναϋπάρξει επόμενη ευκαιρία. Δεν ξέρω αν κάποιοι στη χώρα μας πάσχουν από το «σύνδρομο της πόρνης», η οποία ενώ τη δέρνουν και την εκδίδουν, αυτή συνεχίζει να είναι ερωτευμένη με το «νταβά» της. Αυτό που ξέρω είναι ότι η Ελλάδα δεν είναι πόρνη και παρότι πράγματι έχει «δαρθεί» και «βιασθεί» επανειλημμένα από τους «φίλους» της, ήρθε η ώρα να αποτινάξει το ζυγό της δουλείας.

Στους αξιοθρήνητους και καταρρέοντες «συμμάχους» μας, που ποτέ δεν κατάφεραν να είναι κάτι παραπάνω από απλοί βάρβαροι και που το μόνο το οποίο μπορούν να προκαλέσουν ακόμη σήμερα είναι άκαρπες «πορτοκαλί επαναστάσεις» στις διάφορες χώρες του κόσμου, ενδεχομένως και στην Ελλάδα, αφιερώνω λίγους στίχους του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, από το ποίημα: «ο Βράχος και το Κύμα»:

«Μέριασε, βράχε, να διαβώ!» το κύμα ανδρειωμένο
λέγει στην πέτρα του γιαλού θολό, μελανιασμένο.
«Μέριασε! μες τα στήθη μου, που 'σαν νεκρά και κρύα
μαύρος βοριάς εφώλιασε και μαύρη τρικυμία.
Αφρούς δεν έχω γι' άρματα, κούφια βοή γι' αντάρα,
έχω ποτάμι αίματα, με θέριεψε η κατάρα
του κόσμου, που βαρέθηκε, του κόσμου που 'πε τώρα:
«Βράχε, θα πέσεις, έφτασεν η φοβερή σου η ώρα!»
Όταν ερχόμουνα σιγά, δειλό, παραδαρμένο,
και σο 'γλυφα και σο 'πλενα τα πόδια δουλωμένo,
περήφανα μ' εκοίταζες και φώναζες του κόσμου,
να δει την καταφρόνεση που πάθαινε ο αφρός μου.
Κι αντίς εγώ κρυφά-κρυφά, εκεί που σε φιλούσα,
μέρα και νύχτα σ'έσκαφτα τη σάρκα σου εδαγκούσα
και την πληγή που σ' άνοιγα, το λάκκο που 'θε κάμω,
με φύκη τον επλάκωνα, τον έκρυβα στον άμμο.
Σκύψε να ιδείς τη ρίζα σου στης θάλασσας τα βύθη,
τα θέμελά σου τα 'φαγα, σ' έκαμα κουφολίθι.
Μέριασε, βράχε, να διαβώ! Του δούλου το ποδάρι
θα σε πατήσει στο λαιμό...Εξύπνησα λιοντάρι...»

Ο βράχος εκοιμότουνε. Στην καταχνιά κρυμμένος,
αναίσθητος σου φαίνεται, νεκρός, σαβανωμένος.
Του φώτιζαν το μέτωπο, σχισμένο από ρυτίδες,
του φεγγαριού, που 'ταν χλωμό, μισόσβηστες αχτίδες.
Ολόγυρα του ονείρατα, κατάρες ανεμίζουν
και στον ανεμοστρόβιλο φαντάσματα αρμενίζουν,
καθώς ανεμοδέρνουνε και φτεροθορυβούνε
τη δυσωδία του νεκρού τα όρνια αν μυριστούνε.

Το μούγκρισμα του κύματος, την άσπλαχνη φοβέρα,
χίλιες φορές την άκουσεν ο βράχος στον αθέρα
ν' αντιβοά τρομαχτικά χωρίς καν να ξυπνήσει,
και σήμερα ανατρίχιασε, λες θα λιγοψυχήσει.
«Κύμα, τι θέλεις από με και τι με φοβερίζεις;
Ποιος είσαι συ κι ετόλμησες, αντί να με δροσίζεις,
αντί με το τραγούδι σου τον ύπνο μου να ευφραίνεις,
και με τα κρύα σου νερά τη φτέρνα μου να πλένεις,
εμπρός μου στέκεις φοβερό, μ' αφρούς στεφανωμένο;
Όποιος κι αν είσαι μάθε το, εύκολα δεν πεθαίνω!»

«Βράχε, με λένε Εκδίκηση. Μ' επότισεν ο χρόνος
χολή και καταφρόνεση. Μ' ανάθρεψεν ο πόνος.
Ήμουνα δάκρυ μια φορά και τώρα κοίταξέ με,
έγινα θάλασσα πλατιά, πέσε, προσκύνησέ με.
Εδώ μέσα στα σπλάχνα μου, βλέπεις, δεν έχω φύκη,
σέρνω ένα σύγνεφο ψυχές, ερμιά και καταδίκη,
ξύπνησε τώρα, σε ζητούν του άδη μου τ' αχνάρια...
Μ' έκαμες ξυλοκρέβατο... Με φόρτωσες κουφάρια...
Σε ξένους μ' έριξες γιαλούς... Το ψυχομάχημά μου
το περιγέλασαν πολλοί και τα πατήματά μου
τα φαρμακέψανε κρυφά με την ελεημοσύνη.
Μέριασε βράχε, να διαβώ, επέρασε η γαλήνη,
καταποτήρας είμαι εγώ, ο άσπονδος εχθρός σου,
γίγαντας στέκω εμπρός σου!»

Ο βράχος εβουβάθηκε. Το κύμα στην ορμή του
εκαταπόντησε μεμιάς το κούφιο το κορμί του.
Χάνεται μες την άβυσσο, τρίβεται, σβήεται, λιώνει
σα να 'ταν από χιόνι.

Επάνωθέ του εβόγγιζε για λίγο αγριεμένη
η θάλασσα κι εκλείστηκε. Τώρα δεν απομένει
στον τόπο που 'ταν το στοιχειό, κανείς παρά το κύμα,
που παίζει γαλανόλευκο επάνω από το μνήμα.     

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ

 ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ