Φεβρουάριος 2011, γράφει ο Χριστόφορος
Ακριβώς αυτόν τον σκοπό εξυπηρετεί το ΕΛΙΑΜΕΠ και αυτό ακριβώς προσπαθούνε να κάνουνε όλοι όσοι έχουνε –οποιαδήποτε- σχέση με δαύτο. Να γιατί στα άρθρα που σε συνέχειες θα δημοσιευτούνε εδώ, στο δικό μας μπλογκ, θα παρουσιαστεί η ιστορία του εν λόγω «Ιδρύματος» καθώς και η πορεία στον ελληνικό χώρο όλων εκείνων που κατά καιρούς είτε το στελεχώσανε ή «εργάστηκαν» για αυτό. Σκοπός μας;
Πρέπει να εξοντωθούν!
Και η επιλογή, όμως, από την άλλη πλευρά, όλων εκείνων που αποτελούνε την κοινωνική ραχοκοκαλιά της Ελλάδας επίσης είναι τρομακτικώς απλή: Εάν αυτό –για οποιονδήποτε λόγο- δεν το καταλάβουνε οι «ενδιαφερόμενοι», η ημερομηνία λήξεως της ύπαρξής τους θα πλησιάζει ολοένα και περισσότερο.
Δια ταύτα… το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να σταματήσουνε οι αφελείς –ή δήθεν αφελείς- ερωτήσεις του τύπου: «Μα, κύριε Βερέμη, δεν ξέρετε…;» και «Μα, κύριε Βερέμη, δεν καταλαβαίνετε…;» Μια χαρά και ξέρει και καταλαβαίνει ο «κύριος» Βερέμης και όλοι οι άλλοι που συναποτελούν τη συμμορία του. Και ξέρουνε και καταλαβαίνουνε, αλλά κάνουνε ό,τι τους λένε τα αφεντικά τους. Και προκειμένου να μην τους πάρουνε την καραβάνα από την οποία σιτίζονται, δεν πρόκειται να πειστούν οσαδήποτε λογικά επιχειρήματα τους αντιτάξουνε οι «οργισμένοι τηλεθεατές».
Διαβάστε λοιπόν, αγαπητοί συνέλληνες, τα άρθρα που θα δημοσιεύσουμε σε συνέχειες και ετοιμαστείτε για αντίδραση οργανωμένη και αποτελεσματική. Να είστε βέβαιοι πως η τέτοιου είδους αντίδραση αποτελεί το μόνο επιχείρημα που εν ριπή οφθαλμού θα πείσει και τον «κύριο» Βερέμη και όλους τους άλλους του ΕΛΙΑΜΕΠ.
Η ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΙΑΜΕΠ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΛΛΑΔΑ
Η ιστορία μας αρχίζει το 1936, οπότε τοποθετήθηκε πρόξενος των Η.Π.Α. στη Θεσσαλονίκη ο James Hugh Keeley (1895-1990). Με το που πήγε εκεί ο εν λόγω«διπλωμάτης» ξεσπάσανε στη «συμπρωτεύουσα» οι γνωστές ταραχές του Μαΐου του 1936, που ξεκινήσανε ως εργατικές διεκδικήσεις αλλά ραγδαίως μεταβλήθηκαν σε διατύπωση αιτήματος αυτονόμησης της πόλης αυτής, που, ως γνωστόν, είχε τότε μεγάλο ιουδαϊκό πληθυσμό. Ο Ιωάννης Μεταξάς έπιασε στο φτερό το βαθύτερο υπονοούμενο των γεγονότων και δραστικώς κατέστειλε τις διαδηλώσεις, με αποτέλεσμα να εξουδετερωθεί και η στάση μονάδων του Στρατού που τότε σταθμεύανε στη Θεσσαλονίκη και οι οποίες, επειδή δεν καταλαβαίνανε τι πήγαινε να γίνει, είχαν «συναδελφωθεί» με τους διαδηλωτές . Τα γεγονότα αυτά όμως υπήρξαν η βασική αιτία επιβολής του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, διότι και ο Ιωάννης Μεταξάς αλλά και ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄ είχανε καταλάβει ότι -με αμερικανική υποστήριξη- διατυπωνόταν επιβουλή κατά της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας μας.
Ο James Hugh Keeley, πάντως, έμεινε στη Θεσσαλονίκη μέχρι την έκρηξη του Β΄ Παγκόσμιου πόλεμου το 1939, οπότε γύρισε στην Αμερική. Με δυσκολία έκρυβε τη μνησικακία του κατά του Μεταξά και, γενικώς, των Ελλήνων που δεν είχαν αφήσει να πραγματοποιηθεί το «ωραίο» όραμά του για αυτονόμηση/ανεξαρτοποίηση της «νύμφης του Θερμαϊκού». Ξαναγύρισε στην Ελλάδα, στην Αθήνα τώρα, λίγο μετά την κατά το 1945 συνθηκολόγηση της Γερμανίας και έκανε ό,τι μπορούσε ο άνθρωπος για να δώσει μορφή αγριότητας στον μεταξύ των Ελλήνων Εμφύλιο Πόλεμο που ήδη είχε ξεσπάσει. Το 1947, έχοντας επιτελέσει επιτυχώς αυτήν ειδικά την αποστολή του, γύρισε στην Αμερική, υπηρέτησε ως πρεσβευτής σε άλλα, «ευαίσθητα» πόστα και μετά επιδόθηκε στην καλλιέργεια των -μεγάλων- «πνευματικών και πολιτιστικών» ενδιαφερόντων του. Όμως η «πικρία» του για την αποτυχία του «μεγάλου κόλπου» το 1936 στη Θεσσαλονίκη δεν τον άφησε εφ’ όρου ζωής – και με αυτή διαπότισε τους τρεις γιους του, δύο από τους οποίους έμελλαν να έχουν καθοριστική επίδραση στα σύγχρονα γεγονότα της Πατρίδας μας.
Η πιο σκοτεινή μορφή από τους τρεις είναι ο Edmund Keeley, συγγραφεύς και τα σχετικά, που ζει -δήθεν- απομονωμένος σε μια ειδυλλιακή γωνιά των Ηνωμένων Πολιτειών και εφ’όρου ζωής ασχολείται με την Ελλάδα. Ξέρει καλά τα Νέα Ελληνικά, έχει παντρευτεί Ελληνίδα και ορθώς κατάλαβε ότι το πανεπιστήμιο στην Ελλάδα ήτανε ό,τι είναι ο Στρατός στην Τουρκία: θεματοφύλακας της διατήρησης της Έθνικής Ιδέας. Έτσι συνέλαβε το σχέδιο να διαλύσει το Ελληνικό Πανεπιστημιακό σύστημα και ειδικώς το Πανεπιστήμιο Αθηνών, η Φιλοσοφική Σχολή του οποίου, χάρη σε μορφές όπως ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, είχε, από το πρώτο μισό ήδη του 19ου αιώνα, αναδειχθεί σε πεδίο σφυρηλάτησης της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων. Συνεργός του σε αυτό το ‘σχέδιο’ υπήρξε ο Θεόδωρος Κουλουμπής (σκέτος Θοδωρής κατά τους φίλους του), που σήμερα είναι ομότιμος καθηγητής του Πολιτικού Τμήματος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρόσωπο που όχι μόνο κυκλοφορεί ελεύθερο αλλά και κατακλύζεται από εκδηλώσεις τιμής και σεβασμού προς το πρόσωπό του. (Όχι παίζουμε!)
Ο άλλος γιος που προσπάθησε να πάρει πίσω «το αίμα του πατέρα του» για την υπόθεση της Θεσσαλονίκης το 1936, είναι ο Robert Keeley. Αυτός ακολούθησε τη σταδιοδρομία του πατέρα του και μπήκε στο Υπουργείο Εξωτερικών των Η.Π.Α., δηλαδή το State Department. Αντίθετα με τον αδελφό του Edmund κινήθηκε ανοιχτά και νωρίς έπιασε φιλίες με -ποιον άλλον;- τον Ανδρέα Παπανδρέου, γιο της Σοφίας Μινέϊκο, που αλώνιζε στην Αμερική ως τροτσκιστής, φιλελεύθερος και όλα τα σχετικά ήδη πριν από τον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο. Ο Robert Keeley ήρθε ως Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα το 1985, όταν δηλαδή ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε ολοκληρώσει τη διάλυση του Κράτους του 1821 και, κατά συνέπεια, δεν είχε φόβο να υποστεί τις συνέπειες τής κατά των ελληνικών συμφερόντων δράσης τής οικογένειάς του γενικώς. Χαρακτηριστικό είναι ότι η πρώτη σοβαρή εκδήλωση προς τιμήν του οργανώθηκε από τον Θ. Κουλουμπή -πού αλλού;- στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, κατά το 1987. Πασιχαρής ο Keeley που μπορούσε πια να πάει στη Θεσσαλονίκη χωρίς να κινδυνεύει, πασιχαρής και ο Κουλουμπής που τον είχε φέρει στη Θεσσαλονίκη εν δόξη και τιμή, πασιχαρείς και οι «Έλληνες» πανεπιστημιακοί καθηγητές που κάθησαν τότε στο ίδιο τραπέζι με αυτά τα δύο εκλεκτά υποκείμενα. Οι σχετικές φωτογραφίες που ακόμη κυκλοφορούν είναι ιδιαιτέρως εύγλωττες.
Το θέμα μας πάντως από εδώ και πέρα είναι ο Θ. Κουλουμπής.
Ο Θοδωρής Κουλουμπής είναι επίσης σκοτεινό πρόσωπο. Το μόνο που παραμένει με βεβαιότητα γνωστό για αυτόν είναι πως το παίζει «ομογενής εξ Αμερικής» που «συνεχώς ενδιαφέρεται για την Ελλάδα». Ποιος ήταν ο πατέρας του; Άγνωστο. Ο ίδιος άφηνε παλιά (τώρα κανείς δεν τολμάει να τον ρωτήσει) υπαινιγμούς πως ο ίδιος δεν τον γνώρισε, γιατί ο καημένος είχε χαθει στη… μάχη της Κρήτης. Πώς, πού, πότε – ουδείς ξέρει. Η μητέρα του φαίνεται πως ήτανε δασκάλα Ελληνικής Γλώσσας σε «σχολεία της Ομογένειας στην Αμερική». Ο Θοδωρής πάντως σπούδασε Διεθνείς Σχέσεις (ιουδαϊκό εφεύρημα, που εκ προοιμίου αποκλείει οποιαδήποτε σοβαρή, συστηματική μάθηση) σε κρατικό, άρα φτηνό και λαϊκό πανεπιστήμιο των Η.Π.Α., αλλά ξαφνικά -και αιφνιδιαστικά- βρέθηκε καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο American University, στην Ουάσιγκτον, πρωτεύουσα των Ηνωμένων Πολιτειών.
Δεν είναι εύκολο να γίνει κανείς καθηγητής σε πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον. Στις Η.Π.Α. υπάρχουνε πέντε χιλιάδες (5.000) πανεπιστήμια, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων είναι επιπέδου πολύ κατώτερου από εκείνο ελληνικού Γυμνάσιου της δεκαετίας του 1970. Μόνο 10-15 πανεπιστήμια, όλα τους ιδιωτικά, είναι καλά – και βέβαια σημασία έχουνε και όσα βρίσκονται στην Ουάσιγκτον, εφόσον θεωρείται πως επηρεάζουνε άμεσα τη διαμόρφωση της αμερικανικής πολιτικής σε τομείς κρίσιμους, όπως π.χ. η εξωτερική πολιτική. Ποιος λοιπόν έβαλε τον Θοδωρή στο American; Αποδείξεις δεν υπάρχουνε, αλλά δεδομένου ότι ο Κουλουμπής εκφράζει στην Ελλάδα την επίσημη γραμμή του State Department, οπωσδήποτε πρέπει να προωθήθηκε από την οικογένεια Keeley και, πιθανόν, από τον ίδιο τον Kissinger. Εάν όμως σε αυτά επικρατεί κάποια ασάφεια, σαφέστατο είναι ποιος τον έφερε στην Ελλάδα. Τον φέρανε εδώ οι Κωνσταντίνος Σβολόπουλος, ακαδημαϊκός σήμερα, και Ευάγγελος Κωφός, εμπειρογνώμων με βαθμό πρέσβη του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, με υποκίνηση -ποιανού άλλου;- του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ναι, ξέρετε, αυτού, του επίτιμου Προέδρου της «Νέας Δημοκρατίας».
* * *
Η κρίσιμη συνάντηση έγινε το 1982 στην Ουάσιγκτον. Οι Σβολόπουλος και Κωφός βρισκόντουσαν στη Νέα Υόρκη, ως εισηγητές σε πανεπιστημιακού επιπέδου επιστημονικό συνέδριο. Ξαφνικά, μια μέρα εξαφανίστηκαν -αφήνοντας σύξυλους όλους τους άλλους- και πήγανε στο -πολυτελέστατο- σπίτι του Κουλουμπή στην Ουάσιγκτον. Εκεί γίνανε οι τελικές συνεννοήσεις. Ο Σβολόπουλος, ήδη καθηγητής Διπλωματικής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, θα έφερνε εκεί τον Κουλουμπή, ο οποίος Κουλουμπής θα εφάρμοζε πειραματικώς το σύστημα διάλυσης της παραδοσιακής δομής του ελληνικού πανεπιστημιακού συστήματος. Ο Κωφός, πάλι, θα επέβλεπε την όλη προσπάθεια και θα απέκρουε τυχόν επικρίσεις άνωθεν. Αυτό και έγινε.
Αλλά τώρα πρέπει να γίνει αναφορά σε αυτά τα δύο πρόσωπα που έτσι δραματικά μπαίνουνε στην ιστορία μας, τον Σβολόπουλο και τον Κωφό.
Ο Κ. Σβολόπουλος είναι γιος του Δημητρίου Σβολόπουλου και της Αλεξάνδρας (Σάσας) Σκαλιέρη. Ο Δημήτριος Σβολόπουλος ήταν δημοσιογράφος, υποστηρικτής και προσωπικός φίλος του Ιωάννη Μεταξά. (Αναφέρεται στο Ημερολόγιό του.) Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο έγινε διευθυντής του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (Ε.Ι.Ρ.) και είχε διακριθεί για το κραυγαλέο -και όχι σπανίως προσοδοφόρο- αντικομμουνιστικό του μένος. Είχε, ακόμα, γράψει και ένα βιβλίο για τον Παναγή Τσαλδάρη, που, μέχρι σήμερα διατηρεί κάποια αξία. Το κυριότερο πρόβλημά του ήταν η γυναίκα του.
Η Σάσα Σκαλιέρη, σύζυγος του Δημητρίου Σβολόπουλου και μητέρα του Κωνσταντίνου Σβολόπουλου, είναι από οικογένεια απώτερης ιταλικής καταγωγής. Το αρχικό τους όνομα ήταν Scaligeri που εξελληνίστηκε σε «Σκαλιέρης». Αυτά δεν έχουνε ιδιαίτερη σημασία, βέβαια. Αυτό που έχει όμως σημασία τεράστια είναι ότι ο Κλεάνθης Σκαλιέρης, πατέρας της, τραπεζίτης στην Κωνσταντινούπολη, ο οποίος παρουσίαζε τον εαυτό του ως «ελληνικής καταγωγής Οθωμανό», ήτανε υψηλόβαθμο στέλεχος του Γαλλικού τύπου Τεκτονισμού και κατάφερε να μυήσει στον Γαλλικό Τεκτονισμό τον σουλτάνο Μουράτ Ε΄. Σκοπός του ήτανε μέσω του Τεκτονισμού να διαβρώσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία και να δημιουργήσει τον Νεοθωμανισμό. Ο σουλτάνος Μουράτ Ε΄ αποδείχτηκε τελικά βλαμμένος («ανισόρροπος» κατά την επιστημονική ορολογία) και το σχέδιο τού «ελληνικής καταγωγής Οθωμανού» τραπεζίτη απέτυχε. Ο Μουράτ Ε΄ παραμερίστηκε, στον θρόνο ανέβηκε ο περίφημος Αβδούλ Χαμίτ και ο Σκαλιέρης το έσκασε στην Αθήνα, όπου του δώσανε μια θέση στους Σιδηροδρόμους Αθηνών-Πειραιώς-Πελοποννήσου – και η ιστορία του τελειώνει εδώ.
Και πάλι σημασία έχει όμως το γεγονός ότι η κόρη του, Σάσα Σκαλιέρη, ήρθε πολύ γρήγορα σε σύγκρουση με τον σύζυγό της, Δημήτριο Σβολόπουλο, και πήρε διαζύγιο. Χάρη στις τεκτονικές διασυνδέσεις της οικογένειάς της όμως, μπόρεσε να κρατήσει τον παιδί τους, τον Κωνσταντίνο Σβολόπουλο, πάνω στο οποίο βεβαίως επέσυρε την προστασία της Γαλλικής Στοάς. Ο Κωνσταντίνος Σβολόπουλος σπούδασε στη Γαλλία κυρίως και μετά ήρθε και υπέβαλε διδακτορική διατριβή στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, η οποία απορρίφθηκε αμέσως. Τελικά, προφανώς μετά από γαλλοτεκτονικές πιέσεις, έγινε διδάκτορας Ιστορίας και μετά, χάρη στην υποστήριξη των Γάλλων Τεκτόνων οι οποίοι του εξασφάλισαν την προστασία δύο πολιτικών, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και του Γεωργίου Ράλλη, μπόρεσε, μετά από πολλές αποτυχίες, να γίνει καθηγητής Διπλωματικής Ιστορίας στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και, το σπουδαιότερο, Διευθυντής του Ιδρύματος Μελετών της Χερσονήσου του Αίμου (Ι.Μ.Χ.Α). Όλοι πρέπει να γνωρίζουνε ότι το Ίδρυμα, υπό την «επίβλεψη» του Υπουργείου Εξωτερικών, το Ίδρυμα αυτό συντονίζει την ελληνική πολιτική στα βαλκανικά θέματα.)
Ο Ευάγγελος Κωφός, είναι όχι σλαβομακεδονικής αλλά βουλγαρικής καταγωγής. Η οικογένειά του είχε μεγάλη περιουσία κυρίως στην Έδεσσα και δέχτηκε να εξελληνιστεί μετά τους Βαλκανικούς πολέμους. Ο ίδιος σπούδασε…. Δημοσιογραφία στο Langley των Η.Π.Α., το γνωστό κέντρο της C.I.A., και μετά, δήθεν άγνωστο πώς, βρέθηκε «εμπειρογνώμων» στο ελληνικό Υπουργείο των Εξωτερικών. Βαλκανικά θέματα δεν ήξερε ούτε και τον πολυενδιέφεραν. Απλώς κρατούσε τη γραμμή που τού υπαγορευόταν από τις Η.Π.Α. (Σήμερα είναι συνταξιούχος, αλλά δίνει διαλέξεις, γράφει στην Καθημερινή κ.λπ.) Η Δόμνα Δοντά, διευθύντρια παλιότερα του Ιστορικού Αρχείου του Υπουργείου Εξωτερικών, είχε αρμοδίως προσκομίσει αποδείξεις για τον ρόλο του και προσπάθησε να τον απομονώσει – αλλά ματαίως. Κατά την κρίσιμη περίοδο των αρχών της δεκαετίας του 1980, ο Ευάγγελος Κωφός «επόπτευε», για λογαριασμό του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, το Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου.
Όσον αφορά τον Κωφό, πρέπει να επισημανθεί και κάτι άλλο. Αυτά, τα ιδιαιτέρως σκοτεινά πρόσωπα, αλλάζουνε το όνομά τους και παίρνουνε ονόματα δεύτερης σειράς προσωπικοτήτων της Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας. Η οικογένεια του Κωφού π.χ. είχε άλλο όνομα πριν από τους Βαλκανικούς πολέμους. Μετά το άλλαξανε, είτε ο Ευάγγελος ή ο πατέρας του, παίρνοντας το όνομα Υδραίου πλοιάρχου (σχεδόν ξεχασμένου σήμερα) που είχε επιτυχώς δράσει περί τα τέλη της Επανάστασης του 1821. Μπορεί δηλαδή έτσι να παρουσιαστεί, στον Ελληνικό Λαό, ως γόνος παλιάς οικογένειας, ενώ, αν έβαζε μεγάλο όνομα, Κολοκοτρώνης π.χ., εύκολα θα μπορούσε να αποκαλυφθεί η απάτη. Τέτοιος είναι και άλλο μπουμπούκι της συμμορίας του ΕΛΙΑΜΕΠ, ο Ιωάννης Κολιόπουλος, που δρά αποκλειστικώς στη Θεσσαλονίκη και καθορίζει την εκεί πολιτική του Ελληνικού Κράτους. Το όνομά του δεν ήταν αυτό. Το άλλαξε σε «Κολιόπουλος» παίρνοντας όνομα πελοποννησιακής οικογένειας, γνωστής μόνο σε όσους ασχολούνται με την Ιστορία της Επανάστασης του 1821.
Τώρα πια έχει στηθεί το σκηνικό και του δικού μας δράματος. Το τι έγινε όμως στη συνέχεια θα το πούμε στο επόμενο άρθρο μας.
Ο φίλος σας
Χριστοφόρος
Η ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΙΑΜΕΠ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΛΛΑΔΑ Μέρος Β΄
Ευρισκόμεθα,στο έτος 1983. Δύο χρόνια έχουνε κιόλας περάσει αφότου το ΠΑΣΟΚ ανέβηκε, χάρη στην υποστήριξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή (του θείου), στην εξουσία και μπόρεσε έτσι να αλλάξει τα φώτα της Ελλάδας. Ο Ελληνικός Λαός όμως πανηγυρίζει: Επιτέλους η Δημοκρατία –έστω και εξ Αμερικής- επέστρεψε στη χώρα όπου γεννήθηκε! Και μιας και η Δημοκρατία γυρίζει στη γενέτειρά της, κατεβαίνει και στο αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης, επίσης εξ Αμερικής, ο Θ. Κουλουμπής και όλη του η οικογένεια.
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ αποτελείται από τη σύζυγό του, Ζωή (Ζώγια), εξίσου σκοτεινή φυσιογνωμία με αυτόν αλλά στο πιο φοβισμένο, σλαβομακεδονικής καταγωγής, τη μάλλον χοντρούλα και σαφώς ασκημούλα κόρη του και τον γιο του, ασήμαντο πρόσωπο, που κανείς δεν φανταζόταν τότε ότι θα γινόταν στέλεχος της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας επί Κ. Καραμανλή (του ανιψιού).
Η χρονική συγκυρία είναι προσεκτικώς επιλεγμένη. Και τούτο, διότι το 1982, δηλαδή λίγους μόνο μήνες μετά την αναρρίχηση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, ξεχαρβαλώθηκε πλήρως το ελληνικό πανεπιστημιακό σύστημα – που, όπως είπαμε- ήτανε, όσον αφορά τη διατήρηση της Ελληνικής Εθνικής συνείδησης, ό,τι ακόμα είναι ο Στρατός στην Τουρκία. Εδώ πρέπει να παρουσιάσουμε το πρόσωπο που αστραπιαίως επιτέλεσε το έργο αυτό. Πρόκειται, αγαπητοί συνέλληνες, για τον Βαγγέλη Τουρκοτζόγλου (ή Τούρκογλου), γόνο ατόμων από την Καππαδοκία, του οποίου οι πρόγονοι ανήκαν σε εκείνες τις απίθανες μικρασιατικές φυλές τις οποίες οι δικοί μας, Βυζαντινοί πρόγονοι προτιμούσαν, ευκαιρίας δοθείσης, να τις εξοντώνουνε, επειδή ήταν τελείως ανεπίδεκτες μαθήσεως. Τελοσπάντων, μερικοί προφανώς τη σκαπουλάρανε, το παίξανε Χριστιανοί (Ελληνοορθόδοξοι) κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών του 1923 και έτσι η οικογένεια Τουρκοτζόγλου/Τούρκογλου βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη. Ο μπαμπάς του Βαγγέλη κατάφερε να γίνει δικηγόρος στη συμπρωτεύουσα, αλλά έκανε διάφορα....., έμπλεξε με την Δικαιοσύνη με καθόλου κολακευτικά αποτελέσματα και του αφαιρέσανε την άδεια του δικηγορείν. Ο γιος του έμαθε καλώς το μάθημά του.
Μπήκε στη Νομική Θεσσαλονίκης, κατάφερε να γοητεύσει την κόρη του Μπακατσέλου και να ανέλθει κοινωνικώς. Ποίος ο Μπακατσέλος; Μεγαλέμπορος ειδών υγιεινής στη συμπρωτεύουσα και –το κυριότερο- χρηματοδότης του Μητσοτάκη. Έτσι, χάρη στον δεσμό του με την δίδα Μπακατσέλου, ο Βαγγέλης Τουρκοτζόγλου/Τούρκογλου απέκτησε πολιτικές φιλοδοξίες. Άλλαξε λοιπόν το όνομά του από Τουρκοέτσι σε Βενιζέλος, διατυμπάνιζε πως η οικογένειά του καταγόταν από την... Εύβοια και ρίχτηκε να σταδιοδρομήσει στο ΠΑΣΟΚ.
Μετά τη μεταπολίτευση του 1974, βρέθηκε καθηγητής στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης ο Δημήτριος Τσάτσος... ξέρετε το «παχύδερμο της δημοκρατίας» που λένε. Σε αυτόν κόλλησε χάρη στην Μπακατσέλου ο Τουρκοτζόγλου/Τούρκογλου/Βενιζέλος, πήρε και «ειδικότητα» στο «Συνταγματικό Δίκαιο» και πήγε στη Γαλλία για μεταπτυχιακές σπουδές. Εκεί δεν τα πήγε τόσο καλά όσο στη Θεσσαλονίκη, εργαζότανε με διάφορους τρόπους σε ένα σούπερμάρκετ αλλά τον είχανε στο μάτι...δεν ξέρουμε το γιατί..... τελοσπάντων το «παιδί» δεν μπόρεσε να κάνει διδακτορικό στη Γαλλία, όπως επιθυμούσε. Γύρισε λοιπόν στη Θεσσαλονίκη όπου με Μπακατσέλους, Τσάτσους, Μητσοτάκηδες κ.τ.λ. αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Νομικής και έγινε μετά και βοηθός καθηγητή. Βέβαια, το διδακτορικό του ελάχιστοι το ξέρουν και ακόμα λιγότεροι το έχουν δει. Τι τον νοιάζει όμως; Άμα έχεις τον Μητσοτάκη πίσω σου...
Ο Τουρκοτζόγλου/Τούρκογλου/Βενιζέλος λοιπόν, ευλογώντας και τα δικά του γένια, έκανε τον νόμο-πλαίσιο 1268/82 που διέλυσε την Ανώτατη Παιδεία στην Ελλάδα.
Έως τότε, στα ελληνικά πανεπιστήμια επικρατούσε μια παραλλαγή του γερμανικού συστήματος. Οι εισαγωγικές εξετάσεις (διαγωνισμοί στην ουσία) ήταν πολύ σκληρές. Περνούσε περίπου ένας στους δέκα. Αυτός που περνούσε όμως είχε τελείως δωρεάν παιδεία, πολύ καλή εκπαίδευση και σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση. Βάση της εκπαίδευσης ήτανε το πτυχίο, που το έπαιρνε κανείς μετά από τέσσερα χρόνια εντατικών σπουδών. Με το πτυχίο γινόταν κανείς καθηγητής σε Γυμνάσιο (εφόσον τελείωνε τη Φιλοσοφική, τη Φυσικομαθηματική ή τη Θεολογική Σχολή), γιατρός (από την Ιατρική) ή δικαστής/δικηγόρος/συμβολαιογράφος (από τη Νομική). Ελάχιστοι προχωρούσαν για διδακτορικό, που ήταν βέβαια ακόμα πιο δύσκολο από το πτυχίο.
Μετά το διδακτορικό υπήρχε η υφηγεσία, που την έκαναν όσοι ήταν αποφασισμένοι να ακολουθήσουν ακαδημαϊκή καρριέρα. Όταν κανείς γινόταν υφηγητής, είχε το δικαίωμα να διδάσκει μάθημα της ειδικότητάς του στη Σχολή που τον είχε κάνει υφηγητή – χωρίς να αμείβεται όμως. Εάν η Σχολή έκρινε ότι το μάθημα είχε ενδιαφέρον, του έδινε εντολή διδασκαλίας, οπότε γινόταν εντεταλμένος υφηγητής. Τέλος, εάν και όποτε προκηρυσσόταν έδρα μπορούσε να βάλει υποψηφιότητα για καθηγητής. Το σύστημα διοικητικώς ήταν βασισμένο στην πανεπιστημιακή έδρα – και φυσικά αυτό άφηνε τόπο για πολλές αυθαιρεσίες. Κάθε άλλο παρά τέλειο ήταν.
Είχε όμως κάτι πολύ βασικό: Ήταν τόσο πολλά τα στάδια, οι κρισάρες όπως λέγανε οι παλαιότεροι, που έπρεπε να περάσει κανείς, ώστε να γίνει καθηγητής, που ήταν απίθανο να παραμείνει αγράμματος.Αυτό ακριβώς χτύπησε ο Τουρκοτζόγλου/Τούρκογλου/Βενιζέλος. Με τον νόμο 1268/82 όλοι γίνανε καθηγητές εφόσον είχαν «διδακτορικό». Από εκεί και πέρα, για την προαγωγή από «καθηγητική» βαθμίδα σε άλλη «καθηγητική» βαθμίδα, αρκούσε η συγγραφή «μονογραφίας» (όρος ασαφής που δεν σημαίνει τίποτα), ουσιαστικώς άρθρου, και η σύμφωνη γνώμη της «Γενικής Συνέλευσης». Έτσι, εάν τα είχε καλά κανείς γενικώς με τις «δημοκρατικές δυνάμεις», που φυσικά κυριαρχούσαν στις «Γενικές Συνελεύσεις», μπορούσε να βρεθεί από βοηθός καθηγητής με δύο-τρία αρθράκια. Όπερ και εγένετο.
Χριστοφόρος
ΒΟΜΒΑ! ΤΟΥΡΚΟΤΖΟΓΛΟΥ Ή ΤΟΥΡΚΟΓΟΥ Ή ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ - ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ - ΚΟΥΛΟΥΜΠΗΣ - ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΕΘΝΟΥΣ (ΕΛΙΑΜΕΠ 3)
Υπενθυμίζεται ότι όλα αυτά είχαν συντελεστεί όταν ο Θ. Κουλουμπής συν γυναικί και τέκνοις ξεμπαρκάρησε στη Θεσσαλονίκη το 1983. Αυτός, βρίσκοντας το έδαφος προετοιμασμένο από τον Τουρκοτζόγλου/Τούρκογλου/Βενιζέλο, βάλθηκε να διαλύσει τις πανεπιστημιακές έδρες, να καταφέρει δηλαδή την ανεμπόδιστη εφαρμογή του νόμου-πλαίσιου 1268/82. Επειδή θα προσέκοπτε όμως στις αντιδράσεις των παλαιότερων καθηγητών, πολλοί από τους οποίους διατηρούσαν τη δύναμή τους, χρειαζόταν συμμάχους.
Αρχικώς
πήγε να τον βοηθήσει ο Δημήτριος Ευρυγένης, καθηγητής του πανεπιστημίου
Θεσσαλονίκης και ευρωβουλευτής της «Νέας Δημοκρατίας». Ο απροσδόκητος
θάνατός του όμως, άφησε για λίγο τον Θ. Κουλουμπή αμήχανο, ωσότου μπήκε
δυναμικά στη μάχη του εκσυγχρονισμού ο Κ. Σβολόπουλος, που, όπως θα
θυμάστε, είχε μεθοδεύσει τη «μετάκλησή του» από τις ΗΠΑ. Χάρη στη
λυσσώδη υποστήριξη του Σβολόπουλου,
οι προσπάθειες του Κουλουμπή (φωτο αριστερά) εστέφθησαν υπό μεγίστης
επιτυχίας. Οι παλιές έδρες Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου, Ιδιωτικού
Διεθνούς Δικαίου της Νομικής Σχολής κ.τ.λ. εξαλείφθηκαν τελείως. Μαζί
τους και οι Σχολές που αντικαταστάθηκαν από «τμήματα». Ειδικά στο Τμήμα
Νομικής και Οικονομικών Επιστημών, που αντικατέστησε την παλιά Νομική
Σχολή, ιδρύθηκε ένας τερατώδης «τομέας Διεθνών Σπουδών», στον οποίο
χωρούσαν οι πάντες και επιστημονικώς δεν σήμαινε τίποτα.Όπως και πάλι θα θυμάστε, η πρώτη θεαματική, διεθνής εκδήλωση του τομέα Διεθνών Σπουδών, του τομέα Κουλουμπή δηλαδή, ήταν να οργανώσει διάλεξη του Robert Keeley, πρέσβυ των Η.Π.Α. στην Ελλάδα τον Φεβρουάριο του 1987. Ο Κουλουμπής δεν ήταν αγνώμων: αναγνώριζε τον μέντορα και προστάτη του και τον τιμούσε. Έτσι, με την θριαμβική επιστροφή του Keeley στον τόπο όπου πήγε να κάνει το έγκλημα η οικογένειά του, τελείωσε η αποστολή του Κουλουμπή στη Θεσσαλονίκη.
Χάρη στον Σβολόπουλο και την προεργασία του Τουρκοτζόγλου/Τούρκογλου/Βενιζέλου, όλα είχανε πάει ομαλώς. Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είχε τελείως ξεχαρβαλωθεί. (Όπως θα θυμούνται οι παλαιότεροι, το ξεχαρβάλωμα των Δημοτικών και των Γυμνασίων το είχε επιτελέσει ο Λευτέρης Βερυβάκης, πρώτος «υπουργός» «Εθνικής» Παιδείας του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος –ΠΡΩΤΟΣ- άφησε να προβιβαστούν από τάξη σε τάξη όσους είχανε κοπεί στις εξετάσεις.) Είναι πια ώρα ο Κουλουμπής και οι συνεργάτες του να κατεβούνε στην Αθήνα. Άλλωστε ο Παπανδρέου το έχει παραξηλώσει στη διαφθορά και οι Αμερικανοί θέλουνε να τον βάλουνε για λίγο στο περιθώριο. Εμφανίζεται λοιπόν η προοπτική Μητσοτάκη.
Το 1989 γίνονται εκλογές, ο «Ελληνικός Λαός» καταψηφίζει το ΠΑΣΟΚ επειδή έτσι είχε αποφασιστεί στην Ουάσιγκτον, και ο Κουλουμπής με τον Σβολόπουλο κατεβαίνουν στο πανεπιστήμιο Αθηνών. (Ο Τουρκοτζόγλου/Τούρκογλου/Βενιζέλος δεν θέλει να κατεβεί, γιατί τον ενδιαφέρει η πολιτική. Θέλει να βγει βουλευτής Θεσσαλονίκης.
Τρελλός είναι να φύγει από τη Θεσσαλονίκη, όπου τον υποστηρίζει εμφανώς ο πεθερός του, ο Μπακατσέλος, και διακριτικώς ο Μητσοτάκης; Όχι βέβαια!) Εδώ χρειάζεται μία διευκρίνιση. Τον Κουλουμπή και τους συνεργάτες του δεν τους ενδιαφέρει το ΠΑΣΟΚ, επειδή και αυτοί ΠΑΣΟΚ είναι. Τους ενδιαφέρει η «Νέα Δημοκρατία», την οποία οι Έλληνες θεωρούν «δεξιό» κόμμα και η οποία –κακώς, κάκιστα- συγκεντρώνει το 35% του Ελληνικού Λαού, που συνεχίζει να αγαπάει την Πατρίδα του και δεν του γουστάρουνε οι εκσυγχρονισμοί και τα ρέστα. Αυτό το 35% θέλουνε να διαβρώσουνε, να σαπίσουν και να καταστρέψουνε οι αμερικανοκουλουμπαίοι και βερεμοτσατσόπουλοι. Τώρα, αν αυτό δεν το καταλαβαίνουνε οι οπαδοί της «Νέας Δημοκρατίας», κακό του κεφαλιού τους! Καλά να πάθουνε ό,τι παθαίνουνε!
Ο Κουλουμπής, πράγματι, μόλις πάτησε το ποδαράκι του στη Θεσσαλονίκη, διακήρυξε τους πολιτικούς του στόχους: α) Πρέπει όλα τα κόμματα, ακόμα και τα «ακροδεξιά», να έχουνε μία ιδεολογία, την εκσυγχρονιστική (δηλαδή του ΠΑΣΟΚ) και β) δεν μπορούν όλα «να περνάνε όλα από την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, δηλαδή πρέπει να συρρικνωθεί το Ελληνικό Κράτος. Είναι σαφές ότι αυτά έχουνε πραγματοποιηθεί – και το πιο χαριτωμένο είναι ότι υπάρχουνε ακόμα «Έλληνες πολίτες» που αναρωτιούνται: «Μα πώς καταντήσαμε έτσι;» Τελοσπάντων!
Με το που –δήθεν- «ρίχνει» ο Μητσοτάκης τον Παπανδρέου, οι Κουλουμπής και Σβολόπουλος κατεβαίνουνε στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Ο Τουρκοτζόγλου/Τούρκογλου/Βενιζέλος έμεινε στη Θεσσαλονίκη, για να γίνει υπουργός του ΠΑΣΟΚ. Προτού φύγει όμως ο Κουλουμπής, έγινε –με τη βοήθεια του Σβολόπουλου- πρόεδρος του Ιδρύματος Μελετών Χερσονήσου του Αίμου (ΙΜΧΑ). (Ο Σβολόπουλος ήταν διευθυντής του από το 1982). Ο Κουλουμπής κάθησε για λίγο εκεί. Το θέμα ήταν να προωθήσει στο ΙΜΧΑ τον Βάσο Κόντη, ο οποίος από επίκουρος καθηγητής του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης βρέθηκε εν μια νυκτί σχεδόν καθηγητής πρωτοβάθμιος. Πώς τα κατάφερε; Χάρη στον Κουλουμπή! Γιατί τον βοήθησε ο Κουλουμπής;
Επειδή ο Κόντης ήταν... Αλβανός! Ναι, όπως το διαβάζετε! Είχε γεννηθεί στην Κορυτσά, μετανάστευσε στις ΗΠΑ, εκεί σπούδασε (κάτι ακαθόριστο), υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στον στρατό των ΗΠΑ – και μια ωραία πρωία βρέθηκε και αυτός στη Θεσσαλονίκη, χωρίς να ξέρει ούτε καν... ελληνικά. Πήρε δασκάλα όμως, έμαθε ελληνικά, θεωρήθηκε ειδικός επί των αλβανικών υποθέσεων, μπήκε στη Φιλοσοφική Σχολή Θεσσαλονίκης, εκτινάχθηκε χάρη στον Κουλουμπή σε καθηγητική θέση και μετά, πάλι χάρη στον Κουλουμπή, έγινε Πρόεδρος του ΙΜΧΑ. Αμέ, όχι παίζουμε! Αλβανός στο ΙΜΧΑ! (Βέβαια το έπαιζε ομογενής, αλλά αυτή είναι η ουσία.) Και για να έρθουμε στο προκείμενο, έχοντας τακτοποιήσει έτσι την κατάσταση, ο Κουλουμπής κατεβαίνει στην Αθήνα, για να αναλάβει το ΕΛΙΑΜΕΠ.
Ο φίλος σας Χριστοφόρος
ΒΕΡΕΜΗΣ – ΚΟΥΛΟΥΜΠΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΝΙΣΤΗΣ ΒΑΛΗΝΑΚΗΣ – ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΙΔΙΕΣ ΜΕ ΑΥΤΕΣ ΤΟΥ ΝΤΕΝΚΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ – ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΣΛΑΒΟΜΑΚΕΔΟΝΙΚΑ (ΕΛΙΑΜΕΠ 4)
Λοιπόν, όπως ήδη θα έχουν υποψιαστεί πολλοί από σας, το «Βερέμης» δεν είναι ελληνικό επίθετο. Προέρχεται, πράγματι, από την τουρκική λέξη verem, που σημαίνει «χτικιό», «φθίση». Βερέμης δηλαδή είναι ο «χτικιάρης». Οι εν λόγω χτικιάρηδες όμως, μόλις εγκαταστάθηκαν στην Ελεύθερη Ελλάδα βρήκανε στο πι και φι την υγειά τους και πνίγηκαν στα λεφτά. Θέλετε την απόδειξη; Μπήτε σε ένα ασανσέρ πολυκατοικίας στην Αθήνα «μας» και δείτε τον μεγαλοπρομηθευτή ανελκυστήρων. Ποιος είναι;
Μπράβο σας, το βρήκατε: ΒΕΡΕΜΗΣ! Ο γιος του Βερέμη των ασανσέρ λοιπόν, αυτός ντε, ο Θάνος, που πιάνει στο στόμα του τον Κολοκοτρώνη, επειδή δεν μπορούσε (πριν από τη διάλυση των πανεπιστημίων από τους Τουρκοτζόγλου/Τούρκογλου, Κουλουμπή και Σβολόπουλο) να μπει σε ελληνικό πανεπιστήμιο, πήγε με τα λεφτά του μπαμπά του... πού αλλού; Στην Αμερική. Και αφού τέλειωσε τις «σπουδές» του στην Αμερική, πήγε στην Αγγλία, κατάφερε να πλασαριστεί στην Οξφόρδη και μετά, αφού συμπλήρωσε την «εκπαίδευσή» του στο Λονδίνο, ήρθε στην Αθήνα και τακίμιασε με τον Γιάννη Κολιόπουλο (για τον οποίο στη συνέχεια). Ένα το πάθος του, ένας ο καημός του: το Τανζιμάτ (ναι, όπως το ακούτε), δηλαδή ο εξευρωπαϊσμός της οθωμανικής αυτοκρατορίας, που άρχισε το 1856 και θα έκανε την Τουρκία σύγχρονο κράτος δικαίου, όπου όλοι θα ζούσανε ευτυχισμένοι κ.λπ. (Θυμηθείτε τι είχαμε γράψει για τον παπού του Σβολόπουλου και συνδυάστε τα).
Και τώρα, αφού τάπαμε για τον Βερέμη, ας ξαναπιάσουμε την ιστορία μας από εκεί που την είχαμε αφήσει.
* * *
Είμαστε στο 1989, στην Αθήνα! Ο Μητσοτάκης τρώει σίδερα: «Κάθαρση!», κραυγάζει. «Εδώ και τώρα!» Οι αφελείς τον πιστεύουνε και... περιμένουνε την... κάθαρση. Εντάξει! Καθώς όμως οι ανόητοι περιμένουνε να δούνε τον Αντρέα Παπανδρέου στη... φυλακή γίνονται τα εξής σημαντικά:
Α) Ο Κ. Σβολόπουλος κατοχυρώνει τη θέση του στα Αρχεία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του θείου (θα εξηγήσουμε αργότερα τι σήμαινε αυτό) και πλασσάρεται ως «δεξιός» φοβερός και τρομερός, με ολόκληρη τη «Νέα Δημοκρατία» πίσω του να τον στηρίζει με αλαλαγμούς. Το αποτέλεσμα; Βγαίνει καθηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ανοίγει τον δρόμο για τον Αντώνη Λιάκο. Ναι, ναι, όπως το ακούτε! Διότι το σκεπτικό ήταν το εξής: Βγάλαμε τον Σβολόπουλο, άνθρωπο του Καραμανλή, δεξιό, δεξιότατο, γιο του συνεργάτη του Μεταξά, να μην εκλέξουμε κι έναν αριστερό; Ε, να τον εκλέξουμε! Κι έτσι βγήκε ο Λιάκος. (Και αυτή την ιστορία θα την αναλύσουμε στη συνέχεια).
Β)
Ο Θ. Κουλουμπής αρπάζει το ΕΛΙΑΜΕΠ. Εδώ χρειάζεται προσοχή! Το ΕΛΙΑΜΕΠ
(Ελληνικό Ίδρυμα Αμυντικής και Εξωτερικής Πολιτικής) είχε ιδρυθεί από
ανώτατους αξιωματικούς του Στρατού Ξηράς, οι οποίοι είτε δεν
καταλάβαιναν τι γίνεται ή ήτανε στο κόλπο. Προσωπικώς πιστεύω ότι ήτανε
στο κόλπο και μια χαρά καταλάβαιναν τι γίνεται. Και τούτο, διότι
αντίθετα από ό,τι γενικώς πιστεύει ο –αφελής, μονίμως εξαπατημένος- λαός
η φυσική τάση ειδικώς των στρατηγών είναι προς τα αριστερά. Και για να
μην σας κουράζω με παραδείγματα της Πολιτικής Επιστήμης από την
Ευρωπαϊκή Ιστορία, κοιτάξτε τι γίνεται σήμερα στην Ελλάδα. Αντίθετα, οι
ανώτεροι και ανώτατοι αξιωματικοί του Ναυτικού και συχνά και της
Αεροπορίας κινούνται προς τα δεξιά. Αλλά και εδώ αποδείχτηκε πρωτοπόρος η
Ελλάδα μας, εφόσον είναι μοναδικό παράδειγμα χώρας η ναυτική ηγεσία της
οποίας αποδείχτηκε ακραιφνώς μαρξιστική και σοσιαλδημοκρατική.* * *
Όπως
και να είναι, οι –επίσης- φοβεροί και τρομεροί στρατηγοί που είχανε
φτιάξει το ΕΛΙΑΜΕΠ το παραδίδουνε στον Κουλουμπή. Και μόλις μπαίνει ο
Κουλουμπής στο ΕΛΙΑΜΕΠ αναδεικνύεται ο τζούνιορ της παρέας, ο Γιάννης
Βαληνάκης (ναι, ναι, ξέρετε, ο κολλητός του Κωστάκη Καραμανλή και της
Νατάσας, επίσης καθηγητής στο Πολιτικό τμήμα του πανεπιστημίου Αθηνών,
υφυπουργός Εξωτερικών επί «Νέας Δημοκρατίας» - φωτο). Η μητέρα του
Βαληνάκη ήταν εκπαιδευτικός, γυμνασιάρχης, από εκείνους που θέλανε να
κατασπαράξουνε ζωντανούς δεκάδες κομμουνιστές επί ΕΡΕ (1956-1963),
λιγότερους επί στρατιωτικού καθεστώτος (1967-1974) και από τις 4.00 το
απόγευμα της 24ης Ιουλίου 1974 βρεθήκανε ακραιφνείς δημοκράτες. Ο
Γιάννης Βαληνάκης λοιπόν είχε το προσόν ότι είχε σπουδάσει στη Γαλλία
και όχι στην Αμερική. Επιπλέον, λόγω της μητέρας του, πολλοί τον ξέρανε
και λέγανε: «Ε, τη μάνα του την ξέραμε! Το ίδιο θάναι κι αυτός!»
Προωθείται λοιπόν ο Βαληνάκης, κατεβαίνει από το πανεπιστήμιο Θράκης
όπου ήτανε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και κάνει δυο κινήσεις, οι οποίες
έδειξαν καθαρά πού πήγαινε το πράγμα.Δηλαδή:1) Προαναγγέλλει το σχέδιο Ανάν (από το 1989) και 2) εξηγεί ότι τα σλαβομακεδονικά είναι γλώσσα αναγνωρισμένη από την Ελλάδα (!), αλλά όχι και πολύ διαδεδομένη. (ΕΛΙΑΜΕΠ, Η σημερινή Γιουγκοσλαβία, Αθήνα 1990, σελίδα 90).
Και πάλι δε βαριέσαι! Κανείς δεν άκουσε τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο και ο Βαληνάκης δεν αυτοκτόνησε όπως ο Ιούδας. Έκανε τον χαζό και αποδείχτηκε ότι είχε δίκιο, γιατί σε λίγα μόνο χρόνια έγινε υφυπουργός Εξωτερικών.
Κορόϊδο ήτανε;
Ο φίλος σας Χριστοφόρος
ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ:Αφανείς και παραγκωνισμένοι του ΕΛΙΑΜΕΠ - ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΝΕΙ ΑΡΕΣΤΟΣ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΤΟΥ (Μέρος 5ον)
Μη νομίζετε, αγαπητοί συνέλληνες, ότι όποιος μπαίνει στο ΕΛΙΑΜΕΠ ή, έστω, συνεργάζεται με αυτό βλέπει να εκπληρώνονται όλοι του οι πόθοι. Όχι, όχι! Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουνε ό,τι μπορούνε για να διαλύσουνε την Ελλάδα και να εξοντώσουνε τους Έλληνες, είτε μέσα στο ΕΛΙΑΜΕΠ είτε δίπλα σε αυτό ή, έστω, παράλληλα και σε συνεννόηση με αυτό... και όμως μένουνε αφανείς και παραγκωνισμένοι. Ναι, ο Σβολόπουλος έγινε ακαδημαϊκός, ο Κουλουμπής είναι ομότιμος καθηγητής του πανεπιστημίου Αθηνών με τιμές και δόξες, ο Βερέμης αλωνίζει και μασάει τον αγλέορα, αλλά υπάρχουνε και άλλοι που μείνανε παραπονεμένοι οι καημένοι. Για αυτούς θα μιλήσουμε τώρα. Και για να μη σας κρατάω σε απορία εναγώνια, σας λέω αμέσως για ποιους πρόκειται: Για τους δυο Γιώργηδες που συμπεθεριάσανε κιόλας, τον Μπαμπινιώτη και τον Κορρέ.
Τον
πρώτο οπωσδήποτε τον έχετε ακούσει. Είναι πρόεδρος της
Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας, εκείνης δηλαδή που διαχειρίζεται στην
Ελλάδα και το εξωτερικό τα Αρσάκεια Σχολεία. Κράτος εν Κράτει, αγαπητοί μου. Και αρχηγός αυτού του Κράτους εν Κράτει ποιος άλλος; Ο Μπαμπινιώτης!
Ασαφής
και η καταγωγή του Μπαμπινιώτη! Άλλοι λένε πως κατάγεται από την
Μπαμπούνα της Μακεδονίας, άλλοι από ένα χωριό της Αιτωλοακαρνανίας,
άλλοι άλλα. Τα μόνα σίγουρα για αυτόν είναι δύο: α) Έγινε επικουρικός
καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του πανεπιστημίου Αθηνών επί
στρατιωτικού καθεστώτος και β) Μετά τη μεταπολίτευση του 1974 ουδείς
τον ενόχλησε. Αντιθέτως μάλιστα! Εκτινάχθηκε στην κορυφή της
πανεπιστημιακής ιεραρχίας, τακτικός καθηγητής στην ίδια Σχολή, Πρόεδρος
της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας από τα τέλη της δεκαετίας του 1980,
πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1990
και υποψήφιος υπουργός μετά. Στο διοικητικό συμβούλιο του ΕΛΙΑΜΕΠ
μπήκε το 2000, αλλά υπουργός Παιδείας δεν έγινε ο καημένος! Κρίμα! Η
Ελληνική Παιδεία θα είχε διαλυθεί πολύ αποτελεσματικότερα και
γρηγορότερα από όσο τώρα! Καλλίτερα όμως να δούμε τα πράγματα με τη
σειρά.
Ο
Γεώργιος Παπαδόπουλος (ξέρετε ντέ! Ο δικτάτορας, ο φασίστας που
κατέλυσε το δημοκρατικό μας πολίτευμα και όλα τα σχετικά) ήθελε να
σπάσει το πανεπιστημιακό κατεστημένο. Έτσι ΟΡΘΟΤΑΤΑ μηχανεύτηκε δύο
κόλπα: Αφενός υποχρέωσε τους πανεπιστημιακούς καθηγητές να
συνταξιοδοτούνται στα 67 τους χρόνια, διότι μέχρι τότε αφήνανε την
έδρα τους μόνο, όταν μπαίνανε μέσα σε φέρετρο, και, αφετέρου, έβαλε
δικούς του ανθρώπους, πιστούς δηλαδή στο καθεστώς της 21ης Απριλίου, ως «επικουρικούς» (ΠΡΟΣΟΧΗ: όχι
επίκουρους) καθηγητές. Οι επικουρικοί καθηγητές ΔΙΟΡΙΖΟΝΤΑΝ με
απόφαση του υπουργού Παιδείας, δηλαδή δεν εκλέγονταν, άρα δεν είχανε
εξάρτηση από το κατεστημένο των καθηγητών. Τέτοιος ήτανε και ο
Μπαμπινιώτης μας! Διορισμένος από τον αρμόδιο υπουργό του Γεώργιου
Παπαδόπουλου. Τα υπόλοιπα τα είπαμε. Ούτε τρίχα του δεν πειράχτηκε από
τα μέσα του 1974 και μετά. Το γιατί θα φανεί στη συνέχεια.
Τρεις
στόχους έβαλε ο Μπαμπινιώτης μας, για να φανεί αρεστός στα αφεντικά
του:
1. Να αποδείξει ότι το ελληνικό αλφάβητο είναι... φοινικικό,
δηλαδή σημιτικό, άρα εβραϊκό.
2. Να ανοίξει τον δρόμο για τον
εκτουρκισμό της μουσουλμανικής μειονότητας στη Δυτική Θράκη και
3. Να
διαλύσει τελείως τη Μέση Παιδεία των Ελλήνων.
Να δούμε λοιπόν τι
κατάφερε.
Όσον
αφορά την εβραιοποίηση του ελληνικού αλφαβήτου ΔΕΝ τα κατάφερε,
κυρίως λόγω της τεκμηριωμένης αντίδρασης του Κωνσταντίνου Πλεύρη.
(Αυτά είναι γνωστά, να μην τα ξαναλέμε.)
Δεν κατάφερε επίσης να
επιταχύνει τον εκτουρκισμό της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη
μας. Και τούτο, γιατί, ενώ το ΠΑΣΟΚ είχε βάλει στα σχολικά βιβλία της
δεκαετίας του 1980, τα οποία είχανε γράψει –τι άλλο;- άνθρωποι της
Εκκλησίας, όπως οι φιλόλογοι Σ. Κόνδης και Β. Σκουλάτος (που ακόμα
κυκλοφορούν ανενόχλητοι), «τουρκική» αντί για τον σωστό
«μουσουλμανική» μειονότητα, ο Μπαμπινιώτης, το 1989, υποχρεώθηκε να
βγάλει τον όρο «τουρκική» και να ξαναβάλει τον σωστό «μουσουλμανική».
Ρεζιλεύτηκε δηλαδή ο άνθρωπος, παρά το γεγονός ότι είχε αμέριστη την εν προκειμένω
υποστήριξη του τότε υπουργού Παιδείας Βασίλη Κοντογιαννόπουλου και
της τότε κολλητής του Ήρας Βαλσαμάκη (που στη συνέχεια έγινε δημοτική
σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων). Και για να μη σας ζαλίζω με
λεπτομέρειες: Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου (ναι, αυτού που κραύγαζε
«η Ελλάδα στους Έλληνες» κ.λ.π. και τον πιστεύανε οι ανόητοι) είχε
παρουσιάσει στα σχολικά εγχειρίδια τη μουσουλμανική μειονότητα ως
τουρκική. Εάν αυτό το κρατούσε και η Νέα Δημοκρατία που ήρθε στα
πράγματα στα τέλη της δεκαετίας του 1980, τότε το παιγνίδι θα είχε
κερδηθεί για αυτούς που επιδιώκουνε τη διάλυση της Ελλάδας. Να τι
προσπάθησε το 1989-1990 ο Μπαμπινιώτης μας – αλλά δεν τα κατάφερε. Και
δεν τα κατάφερε, διότι αντέδρασαν τότε δύο πανεπιστημιακοί, ο Στέφανος
Παπαδόπουλος, καθηγητής και προπρύτανης του πανεπιστημίου Ιωαννίνων
(δεν ζει πια) και ο Δημήτρης Μιχαλόπουλος, επίκουρος (όχι επικουρικός) καθηγητής, τότε, του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Δεύτερη
αποτυχία του Μπαμπινιώτη! Και ο καημένος έκανε ό,τι μπορούσε. Ήθελε
να δείξει σε όλους πόσο ευσεβής και συντηρητικός είναι, ώστε, μόλις
φαινότανε πως έλεγε ακριβώς τα ίδια με τους πασόκους, να πιστεύουνε
όλοι ότι, για να τα λέει και ένας συντηρητικός, νεοδημοκράτης,
χουντικός, σωστά θα είναι. Τι να πηγαίνει, λοιπόν, κάθε Κυριακή στην
εκκλησία! Τι να βάζει τα παπαγαλάκια, με τα οποία τον είχε προσωπικώς
εφοδιάσει ο –μακαρίτης πια- Χρήστος Λαμπράκης να φωνάζουνε : «Μα είναι
πολύ συντηρητικός!» Τι να κυκλοφορεί ντάλα μεσημέρι, άνοιξη και
καλοκαίρι, με μαύρη κουστουμιά και γραβάτα, για να δείξει ότι δεν είχε
σχέση με τους ξεβράκωτους του ΠΑΣΟΚ! Και τι δεν έκανε ο άνθρωπος! Εις
μάτην! Σε ένα μόνο πέτυχε: στη διάλυση της Μέσης Παιδείας.
Εδώ
χρειάζεται σύντομη εξήγηση. Ήδη εξηγήσαμε ότι τη διάλυση της
Στοιχειώδους και Μέσης Παιδείας την άρχισε ο Λευτέρης Βερυβάκης από το
1982, με το που ήρθε στα πράγματα το ΠΑΣΟΚ και αυτός ο φοβερός και
τρομερός αγωνιστής της Δημοκρατίας έγινε υπουργός «Εθνικής Παιδείας».
Υπήρξε δηλαδή ο πρόδρομος της Διαμαντοπούλου-Bilderberg. Η Μέση Παιδεία
όμως (όπως και η Στοιχειώδης) χωρίζεται σε δημόσια και ιδιωτική. Η
δημόσια δεν ήταν πρόβλημα για το ΠΑΣΟΚ: τράβηξε ένα-δυο νομοθετήματα
και τη διέλυσε. Με την ιδιωτική επίσης δεν υπήρχε (για το ΠΑΣΟΚ) μεγάλο
πρόβλημα. Και τούτο, επειδή τα ιδιωτικά σχολεία, είτε, εφόσον
ανήκουνε σε άτομα, οπότε αποτελούν επιχειρήσεις, συμμορφώνονται
λίγο-πολύ με τα δημόσια, ή, εάν είναι ξένα (όπως τα Αμερικανικά
Κολλέγια π.χ.), δεδομένου ότι έχουνε πλάτες στο εξωτερικό, γράφουνε
στα παλιά τους τα παπούτσια την ελληνική νομοθεσία και κάνουνε ό,τι
θέλουνε. Άρα ούτε αυτά μπορούσαν να είναι πρόβλημα. Το πρόβλημα,
πράγματι, για το ΠΑΣΟΚ ήτανε άλλο: Τα ιδιωτικά σχολεία που έχουνε
αναγνωριστεί ως ισότιμα με τα δημόσια. Τέτοια είναι πολύ λίγα στην
Ελλάδα – και τα κυριότερα είναι τα Αρσάκεια, δηλαδή τα σχολεία της
Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας.
Το
πιάσατε, αγαπητοί μου, το βαθύτερο νόημα των γεγονότων; Να γιατί
έγινε Πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας περί τα τέλη της
δεκαετίας του 1980 ο Μπαμπινιώτης, ευθύς μόλις πέθανε ο προηγούμενος
Πρόεδρος, ο Στυλιανός Κορρές, καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών,
υφυπουργός Παιδείας του Μαρκεζίνη το 1973 – και πατέρας του Γιωργάκη
Κορρέ που λέγαμε στην αρχή. Τα Αρσάκεια ήταν το πρόβλημα, γιατί είχανε
γίνει –και ακόμα στέκονται- με τα χρήματα που έδωσε τον 19ο
αιώνα ο Απόστολος Αρσάκης, ομογενής από τη Ρουμανία. Ο Αρσάκης όμως
είχε δώσει τα λεφτά του, για να κάνει σχολεία για κοπέλλες – μακριά από
τις ανοησίες του φιλελευθερισμού και μαρξισμού που είχανε διαλύσει τη
Ρουμανία. Επειδή δηλαδή ο Αρσάκης είχε δει στη Ρουμανία ότι, λόγω της
επικράτησης του φιλελευθερισμού, μαρξισμού κ.λ.π., οι γυναίκες είτε
τρελλαίνονται είτε διαφθείρονται, θέλησε να κάνει στην –τότε-
συντηρητική Ελλάδα σχολεία, ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ, από τα οποία οι γυναίκες
θα έβγαιναν καλές μητέρες ή, το πολύ, καλές δασκάλες – και μέχρι
έκεί. Τα Αρσάκεια λοιπόν ήταν σχολεία μόνο για κοπέλλες και, από τη
διαθήκη του Αρσάκη, απαγορευόταν να γίνουν μικτά.
Ε, αυτό το κατάργησε ο
Μπαμπινιώτης, έβαλε αγόρια –και μάλιστα γνωστών, glamorous
οικογενειών- στα Αρσάκεια και άλλαξε τελείως, προς το χειρότερο, τον
χαρακτήρα τους. Κανείς δεν του τράβηξε μήνυση, κανείς δεν τον ενόχλησε,
ο Σημίτης τον συνέχαιρε δημοσίως κ.λ.π., κ.λ.π. Οπότε ο Μπαμπινιώτης,
όπως είπαμε, μπήκε επισήμως στο Διοικητικό Συμβούλιο του ΕΛΙΑΜΕΠ και
ετοιμάστηκε να γίνει υπουργός Παιδείας ή τουλάχιστον ακαδημαϊκός σαν
τον Σβολόπουλο.
συνεχίζεται ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου