Άρθρα

Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 2016

Ἔπρεπε νά καπέλωναν μέ κοπριά μουλαριῶν τά θρασίμια τοῦ (τ)συριζα , οἱ ἀγρότες τῆς Κορίνθου ( βίντεο)


Ἤθελαν νά δώσουν συνέντευξη τύπου, οἱ ἐκ Κορίνθου βο(υ)λευτές τῆς... πρώτη φορά ἀριστερά κυβέρνησης. 


Καί μπῆκαν οἱ ἀγρότες γιά νά τούς ψάλουν τόν ἐξάψαλμο ἤ πιό ἁπλά νά τούς ζητήσουν νά παραιτηθοῦν παρά νά ψηφίσουν αὐτά πού ἑτοιμάζουν ὠς ταφόπλακα στήν ἀγροτιά. 

Ἀποτέλεσμα; ὅλο θράσος καί ἀδιαντροπιά τά ῥεμάλια πού πληρώνουμε γιά νά κονομᾶνε καί νά φαρδαίνῃ ὁ κῶλος τους νά ἔχουν τήν ἀπαίτηση νά βγοῦν καί ἀπό πάνω !  

Ἀλλά τί νά τούς κάνω; Ἔπρεπε νά ἔχουν ἀπό ἕνα κοφίνι κοπριά μουλαριῶν, καί νά τούς τό φορέσουν καπέλο ! Ἔτσι γιά νά τούς δείξουν πού ἀκριβῶς ἀνήκουν...

Πᾶρτε καί μία γεύση ἀπό... θέαμα : 


Ἑλλάς Αἰώνιον


Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016

Τόν ...περιποιήθηκαν καλά οἱ γάλλοι ἀγρότες τόν Ὀλάντ. Ὄχι σάν τούς δικούς μας πού πῆγαν καί τσίπουρα στόν Alexis...

 

Παρακάτω ένα πολύ σύντομο βίντεο που δείχνει την άφιξη του Φρανσουά Ολάντ στο Salon de l'Agriculture. Όλοι γνώριζαν ότι η συνάντηση θα ήταν θυελλώδης και ο Ολάντ το ήξερε ότι δεν θα αποφύγει την ταπείνωση.

Το Salon de l'Agriculture είναι μια ετήσια εκδήλωση για τους γαλακτοπαραγωγούς και κτηνοτρόφους κατά την οποία εκθέτουν τα προϊόντα τους και τα ζώα τους. Είναι επίσης μια ευκαιρία για αυτούς να εκφράσουν την απογοήτευσή τους, η οποία είναι μεγάλη φέτος, λόγω της οικονομικής κρίσης, της πτώσης της γεωργίας καθώς άνθρωποι εγκαταλείπουν τη γεωργία για άλλες μορφές απασχόλησης, καθώς ο εξοπλισμός είναι απαρχαιωμένος και δεν αντικαταστάθηκε, υπάρχει ανταγωνισμός από τη Γερμανία η οποία χρησιμοποιεί «μη-Ευρωπαίους» εργάτες με αποτέλεσμα οι υψηλότερες γαλλικές τιμές να είναι λιγότερο ελκυστικές, καθώς οι Βρυξέλλες επιβάλλουν υπερβολικά ρυθμιστικά μέτρα, κλπ ... και έτσι η Γαλλία έχει πέσει από την δεύτερη στην πέμπτη θέση μεταξύ των εξαγωγικών γεωργικών χωρών του κόσμου.

Όλα αυτά οφείλονται στην κακή διαχείριση που έγινε από διαδοχικές κυβερνήσεις υποτακτικές των Βρυξελλών. Η καρδιά και η ψυχή της Γαλλίας είναι στη γεωργία της, στους αγρότες της, στην παραγωγή τροφίμων της και στην αγροτική ζωή της. Η Γαλλία ήταν ιστορικά μια γεωργική και στρατιωτική οικονομία και τώρα αναγκάζεται να γίνει μέρος της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης που καταστρέφει την ατομικότητα και απομακρύνει τη διαδικασία λήψης αποφάσεων από το γαλλικό έθνος και την αναθέτει στο μεγαθήριο της ΕΕ. Επίσης, είναι ένα σημάδι της συνολικής εξαθλίωσης είναι το υψηλό ποσοστό αυτοκτονιών που παρατηρείται σους αγρότες.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

Εἰς μνήμην Harper Lee (28 Ἀπριλίου 1926 – 19 Φεβρουαρίου 2016)

 
Στις 19 Φεβρουαρίου, πέθανε σε ηλικία 89 ετών, η Nellie Harper Lee, (Χάρπερ Λι) συγγραφέας του βιβλίου To Kill A Mockingbird, («Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια», στα ελληνικά).

Το μυθοπλαστικό αυτό βιβλίο έχει πουλήσει περισσότερα από 30.000.000 αντίτυπα σε όλο τον κόσμο, προωθείται και διδάσκεται στα σχολεία των ΗΠΑ ως μνημείο «κατά του ρατσισμού» και έγινε ταινία με τον Γκρέγκορι Πεκ. Την ταινία αυτή του 1962, (με τον τίτλο «Σκιές και σιωπή») πρόβαλε πριν λίγο η ΕΡΤ, ως μέρος του πακέτου ταινιών κατά του «ρατσισμού», ή όπως αυτή θέλει να τις παρουσιάζει, που προβάλλει κατά κόρον η κρατική σοβιετική τηλεόραση στο ελληνόφωνο κοπάδι εν μέσω μάλιστα του λεγόμενου «προσφυγικού». 

 
Η υπόθεση είναι τόσο κοινότυπη: Εν έτει 1930, στο φαινομενικά γαλήνιο και απλοϊκό Μέικομπ της Αλαμπάμα, στον «κακό» Νότο, που στην πραγματικότητα είναι βουτηγμένο στον «ρατσισμό», ένας θαρραλέος προοδευτικός «αντιρατσιστής» δικηγόρος αποφασίζει να υπερασπιστεί έναν μαύρο που τον κατηγορούν ότι βίασε μια νεαρή ανήλικη Λευκή. Φυσικά, ο μαύρος είναι αθώος, είναι ένας άγιος που τον κατηγορούν άδικα, η κατηγορία στηρίζεται σε δύο λευκούς ψευδομάρτυρες (ο ένας έχει το όνομα Robert E. Lee, το όνομα του θρυλικού στρατηγού των Νοτίων - Ω της βλασφημίας!), η αλήθεια είναι ότι η νεαρά λευκή λέει ψέματα, αυτή ρίχτηκε στον άκακο μαύρο γιατί μια μέρα της ήρθε να… φιλήσει έναν άνδρα (!), οι ένορκοι καταδικάζουν τον αθώο και άκακο και άγιο μαύρο κλπ. Σχεδόν όλοι οι λευκοί στην ταινία παρουσιάζονται ως άξεστοι, ρατσιστές, σωστά τέρατα και όλοι (μα ΟΛΟΙ) οι μαύροι ιερές μορφές που ούτε κιχ δεν κάνουν και τα υπομένουν όλα στωικά και χριστιανικά. Παραγωγός της ταινίας με τον Πεκ, ήταν ο Alan Jay Pakula (1928 – 1998), εβραϊκής καταγωγής.

 
Η Καναδή συγγραφέας και αρθρογράφος Kathy Shaidle έγραψε πρόσφατα στο TakiMag ότι η «Harper Lee είναι η Rachel Carson του αμερικανικού φανταστικού μυθιστορήματος», που σημαίνει ότι το βιβλίο της Lee έχει προξενήσει τόση ζημιά στην αμερικανική κοινωνία ως βασιζόμενο σε ψευτιές, όσο το Silent Spring της Κάρσον στο περιβάλλον.

Η Shaidle έγραψε (πριν από το θάνατο της Lee) : «Δεν θυμάμαι να είδα την ταινία, αλλά έχω την εντύπωση ότι μάλλον θα την έχω δει. Άλλωστε το ‘To Kill a Mockingbird’ έχει διαποτίσει τις συνειδήσεις μας τόσο πολύ - ας το παραδεχτούμε, το βιβλίο και η ταινία αποτελεί για την κουλτούρα μας μια κοσμική αγία γραφή, που σίγουρα έχει διαποτίσει αυτή η ιστορία κατά κάποιο τρόπο και εμένα.

Και αυτός ο διαποτισμός ήταν μια καταστροφή για τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Δεν εννοώ απλά ότι κάθε πέμπτη αμερικανική ταινία ή τηλεοπτική εκπομπή, προφανώς πρέπει να συμπεριλάβει μια σκηνή με μια καυτή αίθουσα δικαστηρίου στο Νότο, γεμάτη από κόσμο, με αργούς περιστρεφόμενους ανεμιστήρες οροφής και  δικηγόρους με ιδρωμένα λευκά πουκάμισα και τιράντες, που να πετάνε κεραυνούς μιλώντας για τον ρατσισμό, την Κου Κλουξ Κλαν, ή τον Πρόεδρο Kennedy.

 
Στην πραγματική ζωή, τα τελευταία πέντε χρόνια, πόσες χιλιάδες ηλίθιοι πήγαν στη Νομική Σχολή, επειδή ήθελε να γίνουν Atticus Finch (ο πρωταγωνιστής δικηγόρος); Φαντασιώνονταν τους εαυτούς τους να ακούν με ανατριχίλα το “Δεσποινίς Louise, σηκωθείτε. Ο πατέρας σας περνάει’” (το λένε οι μαύροι στο ακροατήριο συγκινημένοι από την μάχη που έδωσε ο δικηγόρος και πατέρας της μικρής Louise), επαναλαμβάνοντάς το σαν να είναι το Πάτερ Ημών. Μια μέρα, θα γίνω σίγουρα σαν αυτόν, και θα το πούνε για μένα...

Αλλά επειδή ο Atticus Finch είναι ένα φανταστικό πρόσωπο, οι ηλίθιοι έγιναν αναπόφευκτα αυτό το είδος των δικηγόρων (και κοινωνικών λειτουργών και δημοσιογράφων και «ακτιβιστών» και πολιτικών και χειριστών του παρασκηνίου τους) που μετασχημάτισαν την πόλη σας σε ένα αχταρμά εβδομαδιαίων εθνοτικών φεστιβάλ, μουσείων ‘γενοκτονίας’, τοποθεσίες δωρεάν ενέσεων ηρωίνης, κακοσχεδιασμένων "κοινωνικών κατοικιών" και μνημείων Νέλσον Μαντέλα.

Το ‘To Kill a Mockingbird’ δίδαξε γενιές και γενιές λευκών ανθρώπων ότι οι μαύροι άνθρωποι, αν δεν είναι "Magic Negros", είναι σίγουρα ευγενείς, και ταπεινοί άγγελοι ανίκανοι να αμαρτήσουν. Πόσοι λίμπεραλ  δικαστές, ένορκοι και δικαστικά συμβούλια έχουν αφήσει ελεύθερους Αφρο-Αμερικάνους ένοχους για εγκλήματα εναντίον λευκών επειδή είχαν μια φράση ή δύο από το βιβλίο της Harper Lee κολλημένες στα κεφάλια τους;

Αμερική: Η πραγματικότητα
Πόσοι από αυτούς τους μαύρους εγκληματίες αφότου αφέθηκαν ελεύθεροι πήγαν να βιάσουν και να σκοτώσουν ξανά;

Οι πραγματικοί εγκληματίες, σύμφωνα με την κοσμοθεωρία του Mockingbird είναι τα λευκά σκουπίδια, που (στο τέλος) σκοτώνονται μεταξύ τους.

Και όταν δεν μπορούν εύκολα να βρεθούν πραγματικοί λευκοί κακοποιοί, ένας από αυτούς τους wannabes Atticus Finch θα πλάσει πρόθυμα κάποιον.

Ως εκ τούτου, η κυρία Lee τιμήθηκε με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας από τον George W. Bush.

 
Μια απομίμηση του ‘To Kill a Mockingbird’ είναι η ταινία ‘A Time To Kill’ (Η ετυμηγορία). Για ανάλυση της ταινίας διάβασε: Χόλυγουντ και μηχανισμοί προπαγάνδας: Η ταινία ‘A Time ToKill’ (1996)

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016

ΤΡΑΓΙΚΗ ΕΙΡΩΝΕΙΑ: ΜΑΣ ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΚΑΙ Η… ΑΛΒΑΝΙΑ!

Albania's Prime Minister Edi Rama, in a televised address in the capital, Tirana, on Friday.

Στο έσχατο σημείο έχει φτάσει η ανυποληψία της χώρας, στα χέρια του διδύμου της συμφοράς (Τσίπρα και Καμμένου), αφού ακόμα και η Αλβανία μας κλείνει τα σύνορά της!

Έτσι, ο πρωθυπουργός της χώρας Εντι Ράμα γνωστοποίησε προς τους θλιβερούς παλιάτσους των Αθηνών την άρνηση της Αλβανίας να διευκολύνει τους εξ’ Ανατολών απρόσκλητους να περάσουν στην Δυτική Ευρώπη περνώντας μέσα από τα εδάφη της:

«Δεν έχουμε ούτε τις συνθήκες, ούτε τη δύναμη, ούτε τον ενθουσιασμό για να σώσουμε τον κόσμο…».

Κάθε σχόλιο είναι περιττό…

Οὐχί περί χρήματος ἀλλά περί Πίστεως καί Ἐθνικότητος ἡ ἔγερσις τῶν Ἑλλήνων

 
ΑΘΗΝΑ 26-2-2016.

Ουχί περί χρημάτων αλλά περί πίστεως και εθνικότητος η έγερσις των Ελλήνων. Ο καλός Θεός μού έδωσε το δώρο τού λόγου για να κάμω το χρέος μου προς την πίστη μου, προς την ράτσα μου και προς την οικογένειά μου. Από τον καιρό τού ΛΑΟΣ ακόμη είχα τον νου μου στην πραγματική ανάπτυξη που βγαίνει από το κάρπισμα και το μεγάλωμα τής γης, από τα ελληνικά χέρια, από το αίμα που ρέει στις φλέβες μας. Από το Αίμα και την Γη σχηματίζεται η πραγματική Τιμή των Ελλήνων κι όχι εκείνη τού εικονικού χρήματος.

Δίκαιο και Υπεροχή απαρτίζουν την Τιμή των Ελλήνων και Ορθοδοξία και Εθνοφυλετική Συνέχεια. Τότε είδα απέναντι Παρατηρητήρια, Ιούς και Αναρχοσελίδες. Κατηγορήθηκα από Σταυρωτήδες, απηλλάγην, αλλά δεν ξεχάστηκα από τούς «κυνηγούς». Δεν πειράζει, διότι κι εγώ δεν ξέχασα τούς «κυνηγούς». Αυτούς που με θέλουν έξω από την πολιτική. Κολοκύθια, αυτό που ονομάζουν πολιτική είναι δουλεία. Αλλά ως Ελεύθερος Έλλην δεν μού αρέσει η δουλεία.

Στήριξα απολύτως ενσυνείδητα την Χρυσή Αυγή διότι μάς δένουν η ελληνικότης και η Εθνική και Κοινωνική Ιδέα. Διότι αδέρφια μου είναι νομοτελειακά τα αδέρφια εν Χριστώ και Ελλάδι, δηλαδή Εθνικιστές. Και θα εξακολουθήσω να πορεύομαι με γνώμονα την καρδιά μου.

Έχω κατά νου να κάνω πράξη τις Ιδέες που έχω απλώσει με την πένα μου. Και θα γίνει τούτο. Στηρίξου στον εαυτό σου, μού λέει ο πιο κοντινός μου άνθρωπος. Και έτσι έβγαλα απόφαση να πράξω ακριβώς αυτό. Και στον Εθνικιστικό Αγώνα τα αδέρφια κάμουν από κοινού αυτό που πρέπει. Όλοι μαζί. Ενωμένοι. Για τον Βασιλέα Χριστό, την Μεγάλη Ελλάδα, τα Λεύτερα Τέκνα μας.

Θέλω πίσω την Πατρίδα μου, επαυξημένη με τον νόμιμο τόκο τής λευτεριάς. Βλέπω την λαθρομεταναστευτική ακρίδα, τα καλωσορίσματα των προδοτών και τα τουρκικά καμώματα πότε προς Συρία και πότε προς Ελλάδα. Κι όταν κινηθούν οι ακρίδες, θα κινηθούν και τα καμώματα, η ώρα των ρέμπελων που μάς είπε ο Πατροκοσμάς ο Αιτωλός. Αλλά το ιερό χρέος θα επιτελεσθεί στο ακέραιο.
 

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

40 ἡμέρες στούς δρόμους οἱ ἀγρότες γιά νά πάῃ ὁ Μποῦτας τσίπουρο στόν Τσίπρα καί νά χασκογελᾶνε ...



Δηλαδή οἱ 40 ἡμέρες τῆς ἀγροτιᾶς, στά μπλόκα καί τούς δρόμους αὐτό εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα; Τήν βεγγέρα Μποῦτα στόν Alexis καί τά χασκόγελα μετά τσίπουρου; 

 
Ἄ, ῥέ βρωμερά ὄντα κουκουέδια, σιχαμένα συστημικά δουλικά πόσο ἀκόμα θά ἐξαπατᾶτε τόν λαό; 

Ἑλλάς Αἰώνιον

Τι σημαίνει ἡ τουρκική σημαῖα στό προφίλ τοῦ ἀναπληρωτοῦ ὑπουργοῦ ἐσωτερικῶν σέ μέσον κοινωνικῆς δικτύωσης; ;


Ἀλήθεια τί ἀκριβῶς σημαίνει ἡ τουρκική σημαῖα πρωτοστατοῦσα στόν λογαριασμό τοῦ ἀναπληρωτοῦ ὑπουργοῦ ἐσωτερικῶν;

Μήπως ὅτι εἶναι τοῦρκος στήν καταγωγή; Μήπως ὅτι εἶναι θαυμαστής τοῦ τουρκικοῦ κράτους; Μήπως ὅτι εἶναι ὑπέρμαχος τῶν τουρκικῶν θέσεων, γενικῶς; Μήπως ὅτι ...

Βρέ γαμῶτο, δέν ἔχει ἄλλο «μήπως», ὅπως καί νά τό κάνουμε !
Δέν ἔχει ΚΑΜΜΙΑ λογική, καμμία δικαιολογία, καμμία πιθανότητα αἰτιολόγήσεως μία τέτοια πρᾶξις !  ! !

Ἀλλά πῶς εἴπαμε λέγεται ὁ κ. ὑπουργός; Βερναρδάκης ...
Ἄ, δηλαδή ἐκ Κρήτης; Αὐτό τοὐλάχιστον προδίδει ἡ κατάληξις -ακης, διότι ἄν ψάξετε γιά βιογραφικό δέν πρόκειται νά βρεῖτε ΚΑΜΜΙΑ πληροφορία περί καταγωγῆς ! ( γιατί ἄρα γέ; )

Λαμβάνουμε λοιπόν ὡς δεδομένο τήν κατάληξη τοῦ ἐπωνύμου καί ψάχνωντας τί βρίσκουμε;

« Από το 1669, αφ' ότου η Κρήτη πέρασε απ' τα χέρια των Ενετών στα χέρια των Τούρκων και καθ' όλη την διάρκεια της Τουρκοκρατίας στο νησί, ένας νέος κλάδος πληθυσμού αναφάνηκε: Ήταν οι Τουρκοκρητικοί ή οι μουσουλμάνοι της Κρήτης. Αυτοί, δεν αποτελούσαν ιδιαίτερη φυλετική ομάδα, γιατί δεν ήταν Τούρκοι, αλλά εξισλαμισθέντες Κρητικοί...»

«...Αυτοί οι ντόπιοι γενίτσαροι, ήταν ιδιαιτέρως σκληροί με τους χριστιανούς συμπατριώτες τους και στάθηκαν εναντίον τους σε κάθε επαναστατική προσπάθεια που έκαναν για την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού. Ενεργώντας ως συνειδητοί Τούρκοι, πρωταγωνίστησαν σε πολλούς από τους λεγόμενους «αρμπαντέδες», δηλαδή τις επιδρομές του «ανεύθυνου» και φανατισμένου τουρκικού όχλου στις χριστιανικές συνοικίες, οι οποίες συνοδεύονταν κατά κανόνα από ανελέητες σφαγές, καταστροφές και πλιάτσικο...»

«... Η κατάσταση έγινε αφόρητη μετά το 1750. Οι χρόνοι που θα ακολουθήσουν, και ως τις παραμονές της μεγάλης Επανάστασης του 1821, θα είναι η περίοδος της σκληρότερης δοκιμασίας του κρητικού λαού, μια εποχή αχαλίνωτου γενιτσαρισμού. Οι περιηγητές περιγράφουν φρικώδη περιστατικά και οι ιστορικοί της Κρήτης δεν κουράζονται να εξιστορούν τις γενιτσαρικές βιαιότητες και τις κτηνώδεις πράξεις εις βάρος του χριστιανικού πληθυσμού...» ( Διαβᾶστε ὁλόκληρο τό ἄρθρο γιά τούς τουρκοκρητικούς γενιτσάρους Ἐδῶ)

Ἤτοι : Γενίτσαρος ἤ  jăn'isâr, ἔ, Βερναρδάκη;  

Ἀλλά ἀπό τήν φάτσα φαίνεται ὁ ἄνθρωπος : 



βγᾶλτε τά συμπεράσματά σας...

Ἑλλάς Αἰώνιον

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2016

ΗΠΑ: Σέλμα: Ἡ πόλις σύμβολο τοῦ ἀγῶνα τῶν μαύρων γιά τά πολιτικά δικαιώματα, σήμερα εἶναι μία πόλις – φάντασμα μέ τήν μεγαλύτερη ἐγκληματικότητα

Πριν από χρόνια, πήγα στην κατά 80 τοις εκατό μαύρη Selma της Αλαμπάμα. Περπάτησα όλη την Γέφυρα Edmund Pettus, το πιο εμβληματικό μνημείο των Πολιτικών Δικαιωμάτων στην Αμερική, προσπαθώντας να φανταστώ τι ακριβώς τόλμησαν να υπερασπιστούν σε εκείνη την γέφυρα οι λευκοί αστυνομικοί σχεδόν 50 χρόνια πριν (το ταξίδι έγινε το 2011).

 
Βλέπετε, ζούμε στον μετά-Selma κόσμο, εκείνον όπου οι Λευκοί στην Αμερική έχουν χάσει κάθε ηθικό δικαίωμα, ακόμα και την τόλμη να μιλήσουν θετικά για οτιδήποτε θετικό έκαναν οι λευκοί, καθώς αυτό αποτελεί «ρατσισμό» και σημαίνει ότι σίγουρα λαχταρούν να επιστρέψουν σε έναν κόσμο διαχωρισμού και νόμων του Jim Crow.

Το να επισκεφθείς την Selma και να διασχίσεις την Edmund Pettus Bridge σημαίνει ότι εισέρχεσαι σε μια πόλη της οποίας το 2016, ο κατά 80 τοις εκατό μαύρος πληθυσμός, (με μαύρο δήμαρχο, μαύρο αρχηγό της αστυνομίας, μαύρο εισαγγελέα και μαύρο στην πλειοψηφία δημοτικό συμβούλιο) είναι το αντιπροσωπευτικό δείγμα ακριβώς εκείνου που οι λευκοί εδώ και πολύ καιρό φοβόντουσαν ότι θα συμβεί και το πως αυτά τα οποία οι λευκοί έχτιζαν για τις επόμενες γενιές τους θα θρυμματίζονταν.

Σήμερα, ζούμε σε μια ταχέως διαχωρισμένη κοινωνία όπου οι αναμνήσεις ενός  καλύτερου χθες, δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά την πικρή υπενθύμιση ενός φρικιαστικού αύριο.

 
Λόγω της έντονης και συνεχιζόμενης βίας των μαύρων, η πόλη διοργάνωσε - όχι και πολύ αρεστές και προβαλλόμενες από τα media του κατεστημένου - "stop the violence" πορείες το 2010 και το 2014, στις οποίες εκλιπαρούσε τους μαύρους να σταματήσουν να σκοτώνουν ο ένας τον άλλον.

Αλλά οι κατά 80 τοις εκατό μαύροι κάτοικοι της Σέλμα, που βοήθησαν να γίνει αυτή η πόλη της Αλαμπάμα η πιο βίαιη, συνεχίζουν να παρέχουν ένα παράδεισο για τους λευκούς δημοσιογράφους που είναι ακόμα κολλημένοι σε μια νοοτροπία προ-Selma – με ‘συγκινητικές’ ιστορίες του στυλ «ουαί στους Λευκούς που είναι ένοχοι για τα πάντα». [π.χ. διαβάζουμε: «Ακόμα μια πόλη σκλάβων» - Η Selma, σύμφωνα με τα λόγια όσων ζουν εκεί: Ένας φάρος για το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα πριν από 50 χρόνια, η πόλη της Αλαμπάμα με τον μεγαλύτερο αφροαμερικάνικο πληθυσμό, αγωνίζεται σήμερα με την ανεργία, τη φτώχεια και τα ναρκωτικά, The Guardian, 02.04.16]:

Δέκα φιγούρες σκαρφάλωσαν πάνω από σωρούς ερειπίων από την παλιά αποθήκη βαμβακιού, μαζεύοντας τούβλα. Ήταν μια κρύα μέρα για την Selma της Αλαμπάμα, κυριολεκτικά παγωνιά, και καθώς ο ήλιος εξαφανίστηκε, συγκεντρώθηκαν για να ζεστάνουν τα χέρια τους πάνω από αυτοσχέδιες φωτιές.

Για 10 ώρες αφαιρούσαν τούβλα από σωρούς ανακατεμένους με ξύλο και μέταλλο, ξεφλουδίζοντας κάθε τούβλο και στη συνέχεια τα στοίβαζαν. Τα τούβλα ήταν χειροποίητα από την δεκαετία του 1870, και ένας επιστάτης τους πλήρωνε 10 με 20 $ για ένα σωρό από 500.

 
Ήταν σκληρή δουλειά. Ένας σωρός πήρε περίπου τη μισή μέρα για να συγκεντρωθεί και οι περισσότεροι αποχώρησαν λόγω κούρασης μετά από μία κίνηση. Ένας γεροντότερος άντρας τους παρακολουθούσε: "Όλοι ακούν για αυτή τη δουλειά, αλλά λίγοι θέλουν να την κάνουν, επειδή δεν πληρώνει καλά και πολλοί άνθρωποι έχουν τραυματιστεί. Αλλά δεν υπάρχουν δουλειές εδώ στην Selma. Ειδικά αν έχεις ‘μαυρισμένο’ ποινικό μητρώο και σχεδόν όλοι στην Selma έχουν ‘μαυρισμένο’ ποινικό μητρώο". Κανείς δεν ήξερε σε ποιον ανήκε η παλιά αποθήκη, αν και οι περισσότεροι υπολογίζουν ότι ανήκε σε κάποιον Λευκό: "Είναι ιδιοκτήτες κάθε τι γύρω από εδώ".

Ένας αγοραστής τούβλων από μια κατασκευαστική εταιρεία ήρθε για να εξετάσει το σωρό. "Τα χειροποίητα τούβλα, κυρίως αυτά που είναι παλιά όπως αυτό, είναι σε ζήτηση. Συχνά πωλούνται για πάνω από ένα δολάριο ανά τούβλο".

Η Jennifer πέρασε όλη την μέρα της μαζεύοντας τούβλα, και δεν παραπονιόταν. «Είμαι ανύπαντρη μητέρα με πέντε παιδιά. Θα κάνω οποιαδήποτε δουλειά, και αυτή είναι η μόνη δουλειά στην πόλη".

Ένας άντρας σε ένα διάλειμμα, με τα χέρια του να αιμορραγούν και να τα έχει τυλίξει σε ένα πανί, καπνίζει ένα τσιγάρο. «Αυτό είναι δουλειά σκλάβων, τέτοια είναι, αλλά είναι η μόνη δουλειά εδώ γύρω. Είδος κάπως αστείο αν το σκεφτείς, επειδή τα τούβλα πιθανότατα τα έφτιαξαν σκλάβοι. Αυτό όμως είναι η Selma για σένα: ακόμα μια πόλη σκλάβων».

 
Η διαδρομή μέσα στην Selma, υπενθυμίζει συνεχώς την ιστορία της πόλης που κάποτε ήταν πόλη της δουλείας, και τώρα συμβολίζει τα πολιτικά δικαιώματα. Η πορεία για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων ψήφου για τους Αφροαμερικάνους το 1965 προέρχονταν από εκεί, και πρόσφατα εξυμνήθηκε από μια κινηματογραφική ταινία με το όνομα της πόλης.

Περνώντας πάνω από τον ποταμό προς την Selma υπάρχει μια άλλη υπενθύμιση. Η Edmund Pettus Bridge είναι αναγνωρίσιμη από τα επίκαιρα της λεγόμενης ‘Ματωμένης Κυριακής’ (Bloody Sunday), όταν οι διαδηλωτές ξυλοκοπήθηκαν από την αστυνομία ή από το περασμένο έτος, όταν ο Πρόεδρος Ομπάμα ήρθε να σηματοδοτήσει την 50η επέτειο αυτής της ημέρας. Ο κεντρικός δρόμος πέρα ​​από τη γέφυρα είναι τρεις μικρά τετράγωνα γεμάτα με καταστήματα εστίασης για τους τουρίστες.

 
Ωστόσο, αν περάσετε αυτά τα τετράγωνα θα δείτε την ασχήμια της φτώχειας, στην σύγχρονη Σέλμα: ερειπωμένα σπίτια ‘μαρκαρισμένα’ με σύμβολα των συμμοριών, κενά οικόπεδα γεμάτα με μπουκάλια βότκα και περιτυλίγματα fast-food, και έργα χαμηλού εισοδήματος. Μπορείτε να δείτε άνδρες να συγκεντρώνονται στις γωνίες και να πουλούν ναρκωτικά, καθώς και στα κάπως καλύτερα διατηρημένα σπίτια πινακίδες με την προτροπή, «Σταματήστε τη βία». Δεν θα δείτε εργοστάσια, μόνο κενά κτίρια και κατεδαφισμένα. Θα δείτε ένα πληθυσμό χωρίς δικαιώματα, οικονομικά και πολιτικά. Η Selma, ένα σύμβολο νίκης πολιτικών δικαιωμάτων του παρελθόντος, σήμερα είναι ένα σύμβολο αποτυχίας των πολιτικών δικαιωμάτων.

Ο 52χρονος Δημοτικός Σύμβουλος McReynolds, έχει περάσει όλη του τη ζωή στη Σέλμα, αλλά θα ήθελε να φύγει. «Όλα τα εργοστάσια εδώ είναι κλειστά: το εργοστάσιο καραμέλας, η εταιρεία επίπλων, όλες μετακόμισαν όταν εκλέχτηκε ένας μαύρος δήμαρχος».

«Η Selma δεν είναι σαν την ταινία. Εκεί δείχνει ότι όλοι εργάζονται από κοινού και να αφήνουν πίσω το παρελθόν τους. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι η Selma έχει μείνει πίσω, και οι άνθρωποι σίγουρα δεν εργάζονται από κοινού».

 
Ο 39χρονος Melvin Barnes, με συνάντησε στα χαμηλού εισοδήματος έργα που περιβάλλουν την εκκλησία Brown Chapel AME, ένα ιστορικό ορόσημο που ήταν το κέντρο της πορείας για το δικαίωμα ψήφου. Μεγάλωσε στην Selma και σύντομα άρχισε τις παρανομίες.

«Όλοι γύρω μου είχαν όπλα και μπήκα και εγώ σε αυτό. Πήρα ένα πυροβόλο όπλο, όταν ήμουν 14, το κουβάλαγα μαζί μου και πυροβολούσα πολύ. Όλοι αυτό έκαναν».

Πριν από επτά χρόνια, μπλέχτηκα σε μια «φιλονικία δρόμου» που έληξε με μια σφαίρα που προοριζόταν γι’ αυτόν αλλά σχεδόν χτύπησε ένα παιδί δίπλα του. "Ήρθα σπίτι και κοίταξα το παιδί μου και το αγκάλιασα. Ήξερα ότι έπρεπε να σταματήσω». Εγκατέλειψα τα ναρκωτικά και τώρα παρουσιάζω μια καθημερινή ραδιοφωνική εκπομπή, και εργάζομαι στους δρόμους, προτρέποντας άλλους να σταματήσουν τη βία.

 
Στο σημείο όπου μιλήσαμε, σκοτώθηκα από πυροβολισμούς ο Antoine Stallworth δύο εβδομάδες πριν από την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Ήταν η τελευταία δολοφονία στη Selma το 2015, ανεβάζοντας το συνολικό αριθμό σε 11, και κάνοντας την Selma (με πληθυσμό περίπου 20.000) μία από τις πιο βίαιες πόλεις στις ΗΠΑ, με ποσοστά δολοφονιών πάνω από 10 φορές από τον εθνικό μέσο όρο.

Την τελευταία μου μέρα στη Σέλμα κάθισα έξω από την εκκλησία Brown Chapel, βλέποντας κάποια παιδιά να παίζουν. Τα ρώτησα, «Σας αρέσει η Σέλμα;»

Όλα κοίταζαν με σύγχυση, εκτός από ένα κορίτσι, την Robin, ηλικίας εννέα ετών. «Όχι δεν μου αρέσει η Selma. Καθόλου. Πάρα πολύ πυροβολισμοί και η μαμά μου δεν μπορεί να βρει δουλειά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μετακομίζουμε στη Φλόριντα».

Καθώς φωτογράφιζα τα παιδιά μπροστά από το ηλιοβασίλεμα, ήρθε μια BMW. Ήταν δύο τουρίστες που σταμάτησαν να δουν το εκκλησάκι Μπράουν. Πήγα και μίλησα με τους τουρίστες που ήταν από το Οντάριο και είχαν ενθουσιαστεί με την ταινία, αλλά ανησυχούσαν για την ασφάλειά τους.

Σε μια ομάδα αντρών είπα για τους τουρίστες και τους φόβους τους για τη γειτονιά. «Ποτέ δεν βλάπτουμε τους τουρίστες. Ποτέ. Κρατάμε τα σκ…ά μας για τον εαυτό μας. Έρχονται εδώ λόγω των ειδικών πραγμάτων που συνέβησαν εδώ. Μακάρι να συνέβαιναν και πάλι. "

Όπως και οι Καναδοί, πήγα κι εγώ μια φορά στην Selma ως τουρίστας, αλλά σε αντίθεση με τους φιλικούς γείτονές μας από το Βορρά, δεν επισκέφθηκα την πόλη για  να ενισχύσω την λευκή μου ενοχή. Επισκέφτηκα την Selma για να δω τι ακριβώς ήθελαν εκείνοι οι λευκοί αστυνομικοί να σταματήσουν.

Οι λευκοί λίμπεραλ βλέπουν την Selma λες και έχουν κολλήσει στο 1965, συγχαίροντας τους εαυτούς τους ξανά και ξανά που βρίσκονται στην «σωστή πλευρά της ιστορίας».

Στην πραγματικότητα, ο πολιτισμός που οι λευκοί έχτισαν στη Σέλμα έχει γίνει ένα παρελθόν της ιστορίας, όπως αυτά τα τούβλα που σχημάτιζαν κάποτε τα θεμέλια του πολιτισμού τους και τώρα ξεκολλιούνται και πωλούνται για λίγα ψιλά.

Ἡ εἰκόνα τοῦ «Numinous Negro» στό Χόλυγουντ

Πού είναι όλοι αυτοί οι μαύροι προγραμματιστές υπολογιστών που βλέπουμε στο “Die Hard” και στο “Matrix”; Γιατί το Χόλυγουντ δεν δίνει ποτέ τον ρόλο ενός παρανοϊκού δολοφόνου, ενός βιαστή, ενός παιδόφιλου, ενός serial killer, σε έναν μαύρο ηθοποιό; Γιατί οι Αμερικάνοι δεν έχουν δει ποτέ τους μια πολυφυλετική εγκληματική συμμορία, εκτός τηλεόρασης; Μήπως ο Θεός μοιάζει πραγματικά με τον Morgan Freeman; Και μιλώντας για θεότητες, γιατί - στην ταινία “Θωρ” - ένας μαύρος ηθοποιός απεικονίζει τον Σκανδιναβικό θεό Heimdall, ο οποίος μάλιστα, ήταν γνωστός ως «ο λευκότερος θεός»;


Ο άνθρωπος της Δύσης σήμερα βιώνει συνεχώς αυτό το είδος της γνωστικής ασυμφωνίας. Ο κόσμος που διαβάζουμε στα περιοδικά και τις εφημερίδες και βλέπουμε στις τηλεοράσεις μας και στις οθόνες του κινηματογράφου είναι ένας πολυφυλετικός παράδεισος με σούπερ ευφυείς μαύρους επιστήμονες να μας οδηγούν σε ένα λαμπρό μέλλον, αρκεί μόνο να μπορέσουμε να αποφύγουμε την ατέρμονη απειλή του βίαιου λευκού ρατσισμού.

Το 2011, κυκλοφόρησε το βιβλίο Hollywood in Blackface. Ένα απολαυστικό, πρωτότυπο και σίγουρα ‘μη πολιτικά ορθό’ βιβλίο, από εκείνα τα βιβλία που όταν διαβάζεις αυτά που λέει, ενδόμυχα, λες «καλά το είχα καταλάβει..!». Εκεί ο συγγραφέας, Paul Kersey, αφηγείται τη μακρά ιστορία της προσπάθειας του αμερικανικού κινηματογράφου να παρουσιάσει τους μαύρους ως κάτι που δεν είναι. Οι μαύροι στο Χόλυγουντ δεν χρησιμοποιούνται ως άνθρωποι, χρησιμοποιούνται ως όπλα.

 
Ο Kersey, παραθέτοντας πληθώρα στοιχείων και χρησιμοποιώντας οξύ και συχνά σατιρικό λόγο, αποκαλύπτει αυτό που συστηματικά κάνει το Χόλυγουντ, τουλάχιστον από τα τέλη της δεκαετίας του ‘60 και δώθε. Ότι χρησιμοποιεί τους μαύρους σαν τους Numinous Negros («Υπερφυσικούς Νέγρους»). Δηλαδή, όπως στην ταινία "The Green Mile" («Το Πράσινο Μίλι») - κραυγαλέο παράδειγμα - ως υπερφυσικές προσωποποιήσεις της αρετής, της αγαθότητας, της σοφίας και της χριστιανικής συμπόνιας που εμφανίζονται στον φτωχό από ηθική κόσμο των Λευκών. Οι “Numinous Negros” έχουν μακρά παράδοση στην αμερικανική φαντασία.
 
Ένας παρόμοιος όρος για τους μαύρους της οθόνης που είναι προικισμένοι με ειδικές γνώσεις ή μυστικιστικές δυνάμεις, είναι αυτός του Magical Negro. Ακόμα και ο Σπάικ Λι, ο γνωστός Αφροαμερικάνος παραγωγός, παραδέχεται ότι ταινίες όπως «Το Πράσινο Μίλι» και «Ο θρύλος του Μπάγκερ Βανς» χρησιμοποιούν τον θρύλο του «σούπερ-ντούπερ μαγικού Νέγρου».
Ο Numinous Negro είναι συνήθως, αλλά όχι πάντα, ένας αουτσάιντερ της κοινωνίας. Έχει υποστεί διακρίσεις, είναι φτωχός, έχει αναπηρία ή τον έχουν φυλακίσει άδικα. Αυτός όμως είναι συμπαθητικός, ευσπλαχνικός και σοφός. Εμφανίζεται ξαφνικά μία μέρα για να βοηθήσει το λευκό πρωταγωνιστή. Έχει κάποιου είδους μαγικές δυνάμεις, λέει συχνά διάφορα λόγια σοφίας και κάνει σχεδόν τα πάντα, ακόμα και θυσιάζεται, για το κοινό καλό ή για να σωθεί ο λευκός πρωταγωνιστής. Στην ταινία The Defiant Ones («Όταν Σπάσαμε τις Αλυσίδες», 1958), ο Σίντνεϊ Πουατιέ έχει το πρότυπο αυτού του ρόλου.
 
Όταν βλέπουμε ένα Negro χαρακτήρα στον κινηματογράφο ή στην τηλεόραση, όχι μόνο ξέρουμε ότι είναι «υπερφυσικός», αλλά μπορούμε να κρίνουμε τους άλλους (λευκούς) χαρακτήρες από το πώς τον αντιμετωπίζουν εκείνοι. Ομοίως, ο κάθε λευκός θεατής μπορεί να κρίνει τον εαυτό του με τον ίδιο τρόπο. Αν ο θεατής αναγνωρίζει την αρετή του «υπερφυσικού νέγρου», τότε αποδεικνύει στον εαυτό του ότι είναι ένα καλό άτομο και όχι «ρατσιστής».
Τα τελευταία χρόνια το Χόλυγουντ έχει «αναβαθμίσει» τον Numinous Negro προσθέτοντας τον χαρακτήρα του ανώτατου αξιωματούχου κύρους και του επιστήμονα υψηλότατου επιπέδου, σχεδόν, διάνοιας, που πάλι σώζουν τον κόσμο.
 
Είναι γεγονός ότι ο «πρώτος μαύρος πρόεδρος» των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, ωφελήθηκε από το πρότυπο του Numinous / Magical Negro που καλλιεργήθηκε για χρόνια, καθώς θεωρείται από μερικούς αναλυτές, ότι εκλέχθηκε από την ανάγκη να κατευναστεί η για χρόνια καλλιεργούμενη «λευκή ενοχή».
Το Χόλυγουντ χρησιμοποιώντας, όπως εκείνο καλά ξέρει, τεχνικές κοινωνικής μηχανικής, παρήγαγε τόνους θετικών προτύπων για τους Αφροαμερικάνους, τους παρουσίασε είτε ως «πάσχοντες αγίους» είτε ως «επιτυχημένους», αδιαφορώντας για την πραγματικότητα και σχημάτισε ένα κοινό - πλήθος, στο οποίο όποιος δεν μιλάει και δεν ενεργεί σύμφωνα με αυτή την ψεύτικη πραγματικότητα θεωρείται ιδεολογικός εχθρός.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το Χόλυγουντ είναι ένας σημαντικότατος παραγωγός ενοποιημένης κουλτούρας. Τα μηνύματά του φτάνουν σε κάθε σημείο του πλανήτη. Οι κινηματογραφιστές του χειρίζονται επιδέξια τους χαρακτήρες και τους διαλόγους, την δράση, και τους τρόπους που θα παρουσιάσουν κάτι με θετική και αρνητική εικόνα, επηρεάζοντας και διαμορφώνοντας τις αντιλήψεις του ακροατηρίου τους.
 
Υπάρχει μία συνεχής και προσεκτική χειραγώγηση του μαύρου χαρακτήρα σε δημοφιλείς ταινίες, ενώ κατασκευάζονται πλασματικές εικόνες – πάντα προς τον σκοπό της κατασκευής μιας θετικής αναπαράστασης των μαύρων. Από τον χαρακτήρα του σμηναγού Stephen Hiller που τον παίζει ο Γουίλ Σμιθ στην «Ημέρα Ανεξαρτησίας», στον Azeem που τον παίζει ο Morgan Freeman στο «Ρομπέν των Δασών: ο Πρίγκιπας των Κλεφτών» και τον Terence Mann που τον παίζει ο James Earl Jones στο “Field of Dreams” («Ο Ξυπόλητος Τζο»), αυτοί και πολλοί άλλοι ρόλοι που τους υποδύινται μαύροι ηθοποιοί έχουν κάνει περισσότερα στο να γυαλίσουν την εικόνα των μαύρων στην Αμερική, από ότι όλοι οι ακτιβιστές των πολιτικών δικαιωμάτων μαζί.
Τι κι αν η πραγματικότητα αφηγείται μία άλλη εντελώς διαφορετική ιστορία; Ο θεατής θα αποκομίσει την εντύπωση εκείνη που το «μαγικό» Χόλυγουντ θα του παρουσιάσει και με βάση αυτά που βλέπει θα διαμορφώσει «άποψη».
 
Εάν κάποιος δει ας πούμε, το «Ημέρα Ανεξαρτησίας» του Roland Emmerich, που είπαμε πριν, θα εντυπωσιαστεί με τον Γουίλ Σμιθ, να οδηγεί, ως σμηναγός Stephen Hiller, ένα F / A-18 Hornet, χωρίς να γνωρίζει ότι λιγότερο από 2 τοις εκατό των στρατιωτικών αεροπόρων είναι μαύροι. Ε, και; Η πολιτική ορθότητα είναι αυτή που πρέπει να θριαμβεύσει και όχι η πραγματικότητα.
 
Στην ταινία «2012», ο πλανήτης μας σώθηκε χάρη σε ένα μαύρο γεωλόγο. Είπατε μαύρο γεωλόγο; Μα, οι μαύροι γεωλόγοι είναι κάτι εντελώς σπάνιο στον τομέα των γεωεπιστημών στις ΗΠΑ. Αλλά τι σημασία έχει για την βιομηχανία του θεάματος; Ας δούμε ένα σχετικό πίνακα με τα 10 επαγγέλματα στα οποία οι μαύροι έχουν την χαμηλότερη συμμετοχή (για τα 10 επαγγέλματα με την μεγαλύτερη συμμετοχή μαύρων στις ΗΠΑ, βλ. εδώ):

    1. Καλλιτέχνες και συναφή επαγγέλματα: 0,8%
    2. Περιβαλλοντικοί επιστήμονες και γεωλόγοι: 1,0%
    3. Εκτιμητές κόστους: 1,1%
    4. Γεωργοί και κτηνοτρόφοι: 1,4%
    4. Οδοντίατροι: 1,4%
    4. Τοπογράφοι και τεχνικοί χαρτογράφησης: 1,4%
    7. Ιδιοκτήτες φάρμας, ράντσου και άλλοι διαχειριστές γεωργίας: 1,5%
    8. Αναλυτές ειδήσεων, δημοσιογράφοι και ανταποκριτές: 1,8%
    9. Συντηρητές επισκευαστές μηχανών: 2,1%
    10. Διάφοροι φυσικοί επιστήμονες: 2,1%.
Ένας γεωλόγος μπορεί να σώσει την γη, αλλά προς το παρόν είναι πιο δύσκολο να βρεις μαύρο φοιτητή γεωλογίας! Το Αμερικανικό Γεωλογικό Ινστιτούτο εκτιμά ότι σε έναν αριθμό 26.522 φοιτητών που σπουδάζουν γεωλογία στο προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο στις ΗΠΑ, μόνο 362 είναι μαύροι. Για τον λόγο αυτόν, πριν λίγα χρόνια, μία ομάδα Αφροαμερικανών γεωλόγων και γεωφυσικών (“National Association of Black Geologists and Geophysicists”) μαζεύτηκαν στην πανεπιστημιούπολη του Geological Survey για να συζητήσουν τις στρατηγικές τους για την επέκταση του δραματικά μειωμένου αριθμού τους. Όρισαν ως θέμα του συνεδρίου τους το «Διαφορετικότητα στις Γεωεπιστήμες» ("Diversity in Geoscience"). Ο λόγος της μη ύπαρξης «διαφορετικότητας» ερμηνεύεται από το γεγονός ότι από τους 80.000 γεωλόγους που εργάζονται στις ΗΠΑ, μόλις το 0,4 τοις εκατό είναι μαύροι. 
Αλλά, δόξα τω Θεώ, υπάρχει το Χόλυγουντ, και μπορούμε όλοι να είμαστε υπερήφανοι, που ένας μαύρος γεωλόγος μας έσωσε από την ολοκληρωτική καταστροφή στην ταινία «2012».
Γράφοντας στο National Review Online, ο Edmund Connelly, ανεξάρτητος συγγραφέας, ακαδημαϊκός και ειδικός του κινηματογράφου, αναφέρει:
Μόλις τέλειωσα την έρευνα και την συγγραφή ενός μεγάλου δοκιμίου για το φαινόμενο που ήδη υπάρχει εδώ και δεκαετίες, κατά το οποίο η εικόνα των Αφροαμερικάνων ανδρών στις κινηματογραφικές ταινίες έχει βελτιωθεί εντυπωσιακά. Συναγωνίζεται πλέον εκείνη των λευκών ανδρών, οι οποίοι ξεπερνούν τους μαύρους σε ποσοστό επτά προς έναν. Όπως και άλλοι, δεν πιστεύω ότι αυτή η διαδικασία "απλά συνέβη." Μάλλον, πιστεύω ότι είναι το αποτέλεσμα μιας αποφασιστικής προσπάθειας της ελίτ για να εκτοπίσει τους Λευκούς- και ειδικά τους άντρες- από θέσεις κύρους και δύναμης, αν όχι να τους εξαλείψει εντελώς.
 
Ο J. Β Cash, περιγράφει τη διαδικασία αυτή, όπως θα έκανε ο καθένας:
Υπάρχουν διάφορα ονόματα για την ιδεολογία της ελίτ. Κάποιοι την αποκαλούν «πολιτική ορθότητα». Άλλοι την αποκαλούν «Πολιτιστικό Μαρξισμό». Αλλά οι ετικέτες δεν έχουν σημασία εφ’ όσον καταλαβαίνει κανείς το τι συμβαίνει: οι κυρίαρχες ελίτ διεξάγουν ένα πολιτιστικό και φυλετικό πόλεμο εναντίον των δυτικών αξιών, του δυτικού πολιτισμού, και ειδικότερα του δυτικού άνδρα, δηλαδή, του λευκού άνδρα. Στο όνομα των «ιερών δογμάτων» της διαφορετικότητας και της πολυπολιτισμικότητας, όλες οι αξίες του παραδοσιακού λευκού πολιτισμού χαρακτηρίζονται «κακές» και πάντα σε αντιδιαστολή με αυτές που αυτοί χαρακτηρίζουν ως «καλές». Κάθε ιδέα, συμπεριφορά και θεσμός που προστατεύει τη λευκή φυλή και προωθεί την συνέχιση της ύπαρξής της, καταστρέφεται, ως προοίμιο και για τη φυσική καταστροφή της ίδιας της φυλής. Κανένας χώρος στον δημόσιο στίβο δεν γλιτώνει από την θανατηφόρα λαβή αυτής της ατζέντας. Κάθε ταινία, τηλεοπτικό θέαμα, είδηση, βιβλίο, και κήρυγμα πρέπει να την προωθήσει, υπό το άγρυπνο βλέμμα ενός στρατού λογοκριτών και ρουφιάνων που απαιτούν την ανυποχώρητη πίστη στην αντι-λευκή ατζέντα. Κανένα επιχείρημα ή αποδεικτικό στοιχείο δεν έχει τη δυνατότητα να την προσβάλει.
Καθώς ο κύριος τομέας της ακαδημαϊκής μου έρευνας είναι ο κινηματογράφος και η επιρροή του στην κοινωνία, είναι φυσικό ότι ενδιαφέρομαι για την αλλαγή της απεικόνισης των διαφόρων εθνοτικών, φυλετικών ομάδων όπως και των δύο φύλων στην αμερικανική κοινωνία. Προς το σκοπό αυτό, η πρόσφατη έρευνά μου αφορούσε την εικόνα του ευγενούς μαύρου, του Numinous Negro.
Ο ιστορικός και συγγραφέας Richard Brookhiser μας λέει ότι η λατινική λέξη ‘numinous’ είναι ένας ρωμαϊκός όρος για "την ηγετική θεότητα... ενός τόπου". Σημαίνει, επίσης, «αυτόν που έχει εξυψωθεί πνευματικά». Σύμφωνα με τον Brookhiser, «ο Υπερφυσικός Νέγρος ηγεμονεύει στην Αμερική» και η επαφή μαζί του μας «εξυψώνει πνευματικά».
Το πιο προφανές παράδειγμα έρχεται στο πρόσωπο του ηθοποιού Morgan Freeman σε ταινίες όπως το Shawshank Redemption («Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ»),Deep Impact («Ολέθρια Σύγκρουση»), όπου κάνει τον πρόεδρο των ΗΠΑ και Bruce Almighty («Θεός για μία Εβδομάδα»), όπου κάνει τον Θεό. Αν και ο Brookhiser προσθέτει ότι ο Numinous Negro δεν χρειάζεται να είναι άνθρωπος, η συντριπτική πλειοψηφία των πρόσφατων ταινιών αποτυπώνουν τον Numinous Negro ως γένους αρσενικού.
 
Αυτό που εννόησα ήταν ότι η δημόσια εμφάνιση του Freeman ως Numinous Negro ήρθε το 1989, ως σοφέρ στην ταινία Driving Miss Daisy και εδραιώθηκε από το ρόλο του ως κρατούμενος στο “The Shawshank Redemption” (1994). Φυσικά, κριτικοί του κινηματογράφου επισημαίνουν την ειρωνεία ότι ο πρώτος μεγάλος ρόλος του ψηλού ηθοποιού από το Tennessee ήταν αυτός του σκληρού νταβατζή στην ταινία Fast Black in Street Smart(1987), για την οποία ήταν υποψήφιος όσκαρ καλύτερου δεύτερου ανδρικού ρόλου. Βάζοντας αυτήν την εξαίρεση στην άκρη, η ουσία παραμένει ότι οι χαρακτήρες που έχει υποδυθεί ο Φρίμαν έχουν συμβαδίσει με την πολυπολιτισμική ιδεολογία που εξυψώνει όλο και περισσότερο - σχεδόν "αγιοποιεί" - τους μαύρους στην φαντασία των Αμερικάνων.

 
Το 1998 ο Freeman έπαιξε το ρόλο του «ανθρώπινου» προέδρου των ΗΠΑ, στο “Deep Impact”, ένα χαρακτήρα (ο έξυπνος και ηθικός) που υιοθέτησε σε κάθε μία από τις ταινίες του. Ο Steve Sailer, κριτικός κινηματογράφου, το αποκαλεί αυτό πολύ εύστοχα Spiritual Presence-in-Chief("Προϊστάμενη Πνευματική Παρουσία της Αμερικής"). Μια ματιά στην φιλμογραφία του Φρίμαν το επιβεβαιώνει. 
Για παράδειγμα, ένα χρόνο μετά το ‘Shawshank Redemption’, έπαιξε τον έξοχο αστυνομικό μέντορα του Μπραντ Πιτ στο ‘Seven’, και μετά τον σοφό Δρ Alex Cross, ιατροδικαστικό ψυχολόγο, στο Kiss the Girls. Ο Freeman επανέλαβε το ρόλο του ως Dr. Cross στο Along Came a Spider (2001), όπου για άλλη μια φορά είναι ένας πράκτορας που απελευθερώνει μια νέα λευκή γυναίκα. 
 
Στο The Sum of All Fears («Απόλυτος Κίνδυνος»), ο Freeman παίζει τον Διευθυντή της CIA, ενώ ένα χρόνο αργότερα, το 2003, ο Freeman εμφανίζεται ως «ο Θεός» στο “Bruce Almighty”(ρόλο που επανέλαβε στο “Evan Almighty” / "Νώε για μια Εβδομάδα", το 2007).
Το επόμενο έτος, o Freeman θα κερδίσει το όσκαρ Καλύτερου Ανδρικού Ρόλου στο δράμα του Κλιντ Ίστγουντ, “Million Dollar Baby”, ως μισότυφλος πρώην βραβευμένος μποξέρ Eddie "Scrap-Iron" Dupris, που καταφέρνει να δουλέψει ως επιστάτης σε ένα τοπικό γυμναστήριο.
 
Ενώ η κύρια persona του Φρίμαν στις ταινίες του Χόλυγουντ είναι αυτή του σοφού και του ευγενούς μέντορα, ειδικά σε νέους λευκούς αστέρες, στο “Batman Begins” (2005) ανυψώνεται σε κορυφαία διάνοια της τεχνολογίας. Παίζει τον Lucius Fox, επιστήμονα στη βιοχημεία και την μηχανολογία, ο οποίος εφοδιάζει τον Bruce Wayne με το μυθικό εξοπλισμό που χρειάζεται ως μαχητής του εγκλήματος. (Στον ίδιο ρόλο και στο sequel του 2008 “The Dark Knight”). Προφανώς, χωρίς το μυαλό του Fox, ο Μπάτμαν θα ήταν αδύνατον να μας σώσει από τους κακούς.
Θα μπορούσα να συνεχίσω, αλλά δεν έπρεπε να γράψω βιβλίο. Άλλωστε, από το 1995, ο Freeman πρωταγωνιστεί σε περίπου δύο ταινίες το χρόνο, αυξάνοντάς τες σε τρείς από το 2005.

 
Πολύ πριν εκτοξευθεί η φήμη του, ο Freeman εμφανιζόταν τελείως διαφορετικός σε παιδικές εκπαιδευτικές εκπομπές, όπως ήταν το Electric Company και το Sesame Street. Και οι δύο αυτές εκπομπές αποτέλεσαν τα μοντέλα για την εμπέδωση της «διαφορετικότητας» και της «ανεκτικότητας», που αργότερα έγινε ο επίσημος κανόνας σε όλη την Αμερική.
Ο Freeman εκεί εμφανιζόταν ως καρικατούρα αφροαμερικάνου dj και ως Vincent the Vegetable Vampire!
 
Έτσι, έχουμε για μια δεκαετία, εκατομμύρια αμερικανάκια να αισθάνονται άνετα βλέποντας ένα σκοτεινό αφροαμερικάνο με afro μαλλιά να λέει κουταμάρες και στη συνέχεια, μια δεκαετία περίπου, αργότερα, όταν είχε γεράσει και τα μαλλιά του είχαν ασπρίσει να γίνεται η "Προϊστάμενη Πνευματική Παρουσία της Αμερικής"! Ενδιαφέρον.
Στο βιβλίο “Guilt by Association: How Deception and Self-Deceit Took America to War”, o Jeff Gates περιγράφει την στρατηγική όπου προετοιμάζεται ένα κοινό- στόχος να αποδεχτεί κάποιες πεποιθήσεις στο μέλλον. Αυτή η «προετοιμασία των μυαλών» προϋποθέτει την αντικατάσταση γεγονότων με πεποιθήσεις. Το αποτέλεσμα είναι το κοινό να χειραγωγείται εύκολα με την κουλτούρα του θεάματος να παίζει μεγάλο ρόλο.


Μιλώντας περί προπαγάνδας, ο Jacques Ellul στο πρωτοποριακό (από το 1965) έργο του “Propaganda: The Formation of Men's Attitudes”, (Προπαγάνδα: Η Διαμόρφωση των Ανθρώπινων Συμπεριφορών), δηλώνει ότι εφόσον ένα άτομο είναι γεμάτο και "αναμορφωμένο" από την προπαγάνδα, μικρές δόσεις «ανανέωσης» αυτής της προπαγάνδας είναι πλέον αρκετές για να «βελτιώσουν» ακόμα περισσότερο την συμπεριφορά του. Όπως γίνεται με ορισμένους μεθύστακες που έρχονται σε κατάσταση μέθης και με ένα ποτήρι κρασί. Το άτομο δεν προσφέρει πλέον καμία αντίσταση στην προπαγάνδα. Ενεργεί σύμφωνα με τα κατάλληλα ερεθίσματα, έχοντας αποκρυσταλλώσει την σκέψη του. Η πραγματικότητα είναι βέβαια ότι η σκέψη δεν είναι δική του, αλλά ένα προϊόν επιτυχούς χειραγώγησης του μυαλού του.
Στην περίπτωση του Μόργκαν Φρίμαν η επιτυχία υπήρξε προφανής. Η Αμερική εξέλεξε τον πρώτο μαύρο πρόεδρό της. Για την γηραιά ήπειρο, η «επιτυχία» προφανώς, θα έρθει πιο σύντομα. Οι Ευρωπαίοι μαθαίνουν σήμερα ότι η χώρα τους και η ήπειρός τους πρέπει να γίνουν «λιγότερο Λευκές». Ο χώρος του "θεάματος" και η τηλεόραση είναι εδώ για να τους βοηθήσει. Ακόμα και αν για αυτό απαιτούνται κάποιες "μικρές" αλλαγές στην μακραίωνη ιστορία τους... 
Τέτοιες "ιστορικές" σειρές θα αυξάνονται στις οθόνες μας