Α)ΕΟΖ, ο ορισμός της καταπάτησης όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στο όνομα του... κέρδους , Β) Δόλια η δήθεν έρευνα για οφειλές από τις “Γερμανικές αποζημιώσεις”. Γ) Τι σημαίνει 'Σεισάχθεια'

Α) ΕΟΖ, ο ορισμός της καταπάτησης όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στο όνομα του... κέρδους

ΕΟΖ (τι είναι αυτό το πράμα;) και μετανάστες, ΕΟΖ στην Θράκη και ελληνοτουρκικά συμφέροντα, και λεφτά, πολλά λεφτά… και ανθρώπινη δυστυχία
Μια Ειδική Οικονομική Ζώνη, ΕΟΖ για συντομία, είναι μια γεωγραφική περιοχή στην οποία ισχύει ένα εντελώς ιδιαίτερο νομοθετικό, οικονομικό και διοικητικό καθεστώς. Δηλαδή σε μια ΕΟΖ το κανονιστικό πλαίσιο λειτουργίας δεν είναι εκείνο το οποίο ισχύει για την υπόλοιπη εθνική επικράτεια. Αλλά ένα ειδικό καθεστώς προσανατολισμένο στα συμφέροντα της “ελεύθερης” αγοράς. Δηλαδή του διεθνούς καπιταλισμού.

 Για τον εργαζόμενο που θα αποφασίσει, ή θα αναγκαστεί να αποφασίσει, να εργαστεί σε μια ΕΟΖ, το καθεστώς αυτό είναι από δυσμενές ως δυσμενέστατο. Το πιο σίγουρο είναι οτι θα περιλαμβάνει 6-ήμερο αντί πενθημέρου και 10-ωρη εργασία αντί οκταώρου. Σε μια ΕΟΖ δεν επιτρέπεται η λειτουργία εργατικών σωματείων και γενικά σε μια ΕΟΖ η εργατική νομοθεσία, που ισχύει στην υπόλοιπη εθνική επικράτεια, αναστέλλεται.
Οι αμοιβές και οι συνθήκες εργασίας σε μια ΕΟΖ είναι συνήθως από άθλιες ως αθλιότατες. Οι αμοιβές κυμαίνονται από λίγα ευρώ έως ένα ευρώ ημερησίως ή κάτι παραπάνω. Συχνά προσφέρεται κατάλυμα, εντός ή κοντά στον χώρο εργασίας, στους εργαζόμενους που έρχονται να εργαστούν από άλλες χώρες ή περιοχές. Προτιμώνται μάλιστα τα ζευγάρια, αλλά δεν επιτρέπεται να πάρουν μαζί και τα παιδιά τους ή την υπόλοιπη οικογένειά τους. Στις ΕΟΖ βέβαια δεν απασχολούνται ντόπιοι αλλά μετανάστες. Κυρίως από άλλες χώρες αλλά και περιοχές της ίδιας χώρας (όπως στην Κίνα). Για να εισέλθει κάποιος σε μια ΕΟΖ απαιτείται πάσο, ως είδος διαβατηριου, και η περιοχή φυλάσσεται, ακόμα και ενόπλως, από ιδιωτικές εταιρίες.
Γενικά οι συνθήκες εργασίας είναι κάπως καλύτερες από ένα ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Σήμερα υπάρχουν κοντά 3.000 ΕΟΖ σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Με μικρότερη ή μεγαλύτερη ένταση στην εκμετάλλευση των εργαζομένων. ΕΟΖ υπάρχουν λοιπόν σχεδόν παντού. Στην γειτονιά μας (Σκόπια, Τουρκία, Πολωνία κλπ), στην Ν. Αφρική (εκεί που είχαμε τα πρόσφατα επεισόδια), στην Ινδία, στην Κίνα, στο Καζακστάν, στην Περσία, στο Πακιστάν, στην Ν. Κορέα… Οι συνθήκες δεν πολυδιαφέρουν.
Στην χώρα μας δεν υπάρχει ακόμα ΕΟΖ, αλλά όπως τουλάχιστον αναφέρει η αγγλική wikipedia στο λήμμα “Special economic zone” σε ειδική για την Ελλάδα παράγραφο, “η γερμανική κυβέρνηση πιέζει για την δημιουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών στην Ελλάδα και άλλες ευρωπαϊκές χώρες με οικονομίες που αγκομαχούν. Πολλοί βλέπουν αυτή την (γερμανική) υπόδειξη σαν μια βιτρίνα του ρόλου της Γερμανίας στην κρίση, καθώς στοχεύει στο να διευρύνει την δι-ευρωπαϊκό διαχωρισμό βορρά-νότου, ώστε να κερδίσει η δική της οικονομία”.
Ενα αξιοσημείωτο κοινό χαρακτηριστικό που το συναντάμε στην συντριπτική πλειοψηφία των ΕΟΖ είναι ότι οι εργαζόμενοι ΔΕΝ προέρχονται από τον γηγενή πληθυσμό. Στην πλειοψηφία τους είναι μετανάστες. Είτε, πιο σπάνια, εσωτερικοί μετανάστες (στις μεγάλες χώρες όπως Ινδία, Κίνα), είτε, που είναι και ο κανόνας, μετανάστες από άλλες χώρες.
Πρέπει να γνωρίζουμε πως ο καπιταλισμός, οι αγορές, η διεθνής της εκμετάλλευσης, ή όπως αλλιώς το ονομάσουμε, ενδιαφέρεται για την ελεύθερη διακίνηση τριών πραγμάτων: 1) κεφαλαίων 2) εμπορευμάτων και 3) ανθρώπινης εργασίας. Γι’ αυτό και ο καπιταλισμός είναι αδυσώπητος εχθρός των εθνικών συνόρων. Μια και συνήθως τα εθνικά κράτη υψώνουν νομοθετικά και άλλα τείχη προστασίας για να εμποδίσουν αυτή την ελεύθερη και κερδοφόρα για τον καπιταλισμό διακίνηση και να προστατέψουν την εσωτερική τους αγορά και παραγωγή.
Ο λόγος που στις ΕΟΖ προτιμώνται ως εργαζόμενοι οι μετανάστες και όχι οι γηγενείς έχει να κάνει με το ότι οι μετανάστες είναι πιο υπάκουοι, μια και είναι περισσότερο όμηροι, και έτσι πολύ δυσκολότερα οργανώνονται για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, καθώς απουσιάζουν βασικά και κρίσιμα στοιχεία συνοχής που θα τους καθιστούσαν ένα συμπαγέστερο σύνολο. Μα κυρίως διότι λείπει η θεμελιώδης σύνδεση με τον τόπο, που τους είναι ξένος και οι ίδιοι ψυχολογικά θεωρούν πως είναι προσωρινοί.
Από την άλλη οι γηγενείς νιώθοντας πως ο τόπος τους ανήκει, μια και θεωρούν πως ως εθνικό σύνολο έχουν όλοι από μία μετοχή στον τόπο τους, τον οποίο επιμένουν να υπερασπίζουν, αποδείχθηκαν ιστορικά πολύ δύστροποι στο να αποδεχθούν την επιβαλλόμενη από τα ειδικά καθεστώτα των ΕΟΖ οικονομική εκμετάλλευσή τους. Ολα αυτά οδηγούν στο να έχουν την τάση να οργανώνονται συχνότερα, ευκολώτερα και μαχητικώτερα.
Για τους παραπάνω λόγους στις ΕΟΖ, στην συντριπτική τους πλειοψηφία σε όλον τον πλανήτη, οι εργαζόμενοι είναι μετανάστες και όχι γηγενείς. Οι γηγενείς είναι ελάχιστοι.
Ο λόγος που η Ευρωπαϊκή Ενωση και άλλοι οργανισμοί, υποβοηθητικοί της εκμετάλλευσης που ασκούν οι διεθνείς αγορές, χρηματοδοτούν Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) στην χώρα μας, οι οποίες ΜΚΟ παρέχουν υπηρεσίες “υποστήριξης” στους μετανάστες, έχει να κάνει με τις ΕΟΖ που αναμένεται να δημιουργηθούν επί ελληνικού εδάφους. Για τον ίδιο λόγο, και όχι μόνο, βλέπουμε και όλη αυτή την αδυναμία φύλαξης των συνόρων και αυτό το παλλιροϊκό μεταναστευτικό ρεύμα προς την χώρα μας. Ο λόγος είναι τα αναμενόμενα κέρδη που θα έχουν οι αγορές από την απασχόληση των μεταναστών στις ΕΟΖ που πρόκειται να δημιουργηθούν επί ελληνικού εδάφους.
[Παράλληλα φυσικά, μια σειρά από συμμορίες κερδίζουν τεράστια ποσά από την διακίνηση των μεταναστών, την στέγασή τους κατά δεκάδες σε διαμερίσματα, την εκμετάλλευση της εργασίας τους, καθώς και από την δια της συγκέντρωσης υπερβολικού αριθμού μεταναστών σε συγκεκριμένα οικοδομικά τετράγωνα, και της συνακόλουθης φυγής των γηγενών, αναμενόμενης πτώσης των ακινήτων τα οποία στην συνέχεια θα αγοραστούν πάμφηνα και θα αξιοποιηθούν. Ενα σενάριο που τέθηκε σε εφαρμογή σε πολλές μεγαλουπόλεις αυτού του πλανήτη. Τα κέρδη από την μετανάστευση είναι πάντα πολλά και μεγάλα, ιδίως όταν έχουμε να κάνουμε με τέτοιους αριθμούς.]
Στην Θράκη (αλλά και στο Αιγαίο) προετοιμάζεται ένα σκηνικό συνεκμετάλλευσης. Ειδικά στην Θράκη η δημιουργία ΕΟΖ είναι προ των πυλών. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που βλέπουμε τον τουρκικό εθνικισμό να έχει ενεργοποιθεί σε τέτοιον βαθμό τελευταία.
Η αριστερά μας φαίνεται να δυσκολεύεται να διακρίνει την σχέση του καπιταλισμού με τον εθνικισμό, μια και δείχνει να τους έχει αποσυνδέσει, και επιτίθεται συχνά ακόμη και στον φυσικό πατριωτισμό του λαού, που τον βαφτίζει εθνικισμό, λησμονώντας πως ο καπιταλισμός κάνει πάντα μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική χρήση του εθνικισμού για να εξυπηρετήσει τα οικονομικά του συμφέροντα και μόνο, όταν φυσικά κάτι τέτοιο τον βολεύει. Ολο το υπόλοιπο διάστημα ο καπιταλισμός διαγωνίζεται σε διεθνισμό και κοσμοπολιτισμό την αριστερά μας, η οποία μοιάζει να έχει αλωθεί από αντιλήψεις πολύ πολύ βολικές για τον καπιταλισμό και τα αναμενόμενα κέρδη του.
Ετσι η αριστερά υιοθετώντας τον εθνικισμό του αντιπάλου, σιωπά για τα όσα κάνει ο τουρκικός εθνικισμός, δηλαδή ο τουρκικός καπιταλισμός, με την βοήθεια και την προτροπή του πάντα συμμάχου του γερμανικού καπιταλισμού, στην Θράκη. Και βαφτίζει εθνικισμό οποιαδήποτε αντίδραση που προέρχεται μόνο από την ελληνική πλευρά. Γνωστό εξάλλου αριστερό στέκι κάλεσε μέχρι και τον επίσης γνωστό εθνικιστή Ντεντέ ως ομιλητή, για να δώσει διαλέξεις περί διεθνισμού και τα παρόμοια.
Στην Θράκη δεν αλωνίζουν μόνο οι τούρκοι εθνικιστές, με διάφορες οργανώσεις που έχουν φιλοτεχνήσει μέχρι και τούρκικη σημαία της Θράκης. Εχουμε και …οικονομικές τουρκικές κινήσεις. Με γερμανικό υπόβαθρο. Υπάρχουν τουρκικές τράπεζες στην περιοχή που έχουν διεισδύσει στην τοπική οικονομία. Εχουμε επίσης το φαινόμενο να κλείνουν ή να παραπαίουν υπερβολικά πολλές τοπικές επιχειρήσεις-εργοστάσια-κλπ, και ένα διαρκώς αυξανόμενο ενδιαφέρον από τουρκικά επιχειρηματικά συμφέροντα για την εξαγορά τους. Με την βοήθεια ειδικών της ημεδαπής που ειδικεύονται σε τέτοιες αγοραπωλησίες ως μεσάζοντες, με το αζημίωτο.
Πρωταγωνιστικό ρόλο στις κινήσεις για την δημιουργία ΕΟΖ στην Θράκη παίζει το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής, και κάποιοι βουλευτές της εκεί μειονότητας. Ο επικεφαλής του τουρκικού προξενείου μάλιστα είναι παρών στις συναντήσεις στελεχών της Deutsche Bank με έλληνες υπουργούς. Και φυσικά η περιοχή έχει δεχθεί εκτός από τις πάμπολλες επισκέψεις τούρκων επιχειρηματιών και την επίσκεψη του κ. Γιούνκερ. Αυτού του κυρίου που τσιμπάει το μαγουλάκι του κ. Στουρνάρα, του υπουργού επί των οικονομικών μας. Δηλαδή οι κινήσεις και οι συζητήσεις είναι σε προχωρημένο στάδιο.
Ολα όμως τα παραπάνω είναι κόκκινο πανί για τμήμα της ελληνικής αριστεράς και όποιος τα αναφέρει αυτομάτως καταχωρίζεται στους σκληρούς ακροδεξιούς εθνικιστές αν όχι στους φασίστες και στους ναζιστές. Μοιάζει σαν η συμπεριφορά αυτού του τμήματος της αριστεράς να πριμοδοτεί τις επιδιώξεις πολύ συγκεκριμένων διεθνών οικονομικών συμφερόντων, ενώ στο όλο ζήτημα εμπλέκεται σαφέστατα και το ζήτημα της αθρόας μετανάστευσης ως μελλοντικού εργατικού δυναμικού στην Θρακική ΕΟΖ, τουλάχιστον.
Αυτό που γίνεται λοιπόν στην Θράκη (και στο Αιγαίο) είναι οτι έχουν κουμπαριάσει επιχειρηματικά συμφέροντα και από τις δύο πλευρές τους Αιγαίου με υψηλή ευρωπαϊκή, γερμανική μάλλον, οικονομική εποπτεία. Ο τουρκικός εθνικισμός προετοιμάζει το έδαφος για ελληνο-τουρκικά μεγαλο-επιχειρηματικά κέρδη, και στο μέλλον ίσως να δούμε μέχρι και τούρκους μετανάστες εργαζόμενους στην ΕΟΖ της Θράκης.
Γύρω από όλα αυτά παίζεται η ελληνική εθνική κυριαρχία επί της περιοχής καθώς και το μέλλον της σε σχέση με την ελλάδα. Η τουρκία έχει πιάσει τα πόστα. Εθνικιστικά και οικονομικά. Και ο έλληνας πρωθυπουργός προφανώς και έχει συζητήσει το θέμα “ΕΟΖ στην Θράκη” με την γερμανική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης και οι εντολές έχουν δοθεί.
Μένει να δούμε την έκβαση του δράματος.

Θραξ o Αναρμόδιος

από :  Άς Μιλήσουμε Επιτέλους


Β)  Δόλια η δήθεν έρευνα για οφειλές από τις “Γερμανικές αποζημιώσεις”. 





 Αποσιωπούν το “κατοχικό δάνειο” που ανέρχεται σε 510 δις Ευρώ (συμφωνα με αναλυτή της BnP)!

Τι οφείλει η σημερινή Γερμανία προς την Ελλάδα. Οφειλές που αποδέχονται γερμανοί αναλυτές και το Spiegel, αποτιμούν Γάλλοι οικονομολόγοι, προσπαθούν να τα αποσιωπήσουν οι “ντόπιοι” την ίδια στιγμή που εξοντώνουν τον Ελληνικό λαό και εκποιούν την χώρα...
 Μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλεί η απότομη αφύπνιση του πολιτικού κόσμου σχετικά με τις Γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις (η είδηση εδώ) η οποία έχει απασχολήσει πολλάκις στο παρελθόν, ενώ ακόμα και αν υπάρξει δικαίωση τα όποια ποσά θα είναι απείρως μικρότερα, από την πραγματική οφειλή, την τεκμηριωμένη οφειλή της Γερμανίας που προκάλεσε την οικονομική καταστροφή της χώρας σε βάθος δεκαετιών. Το περιβόητο “κατοχικό δάνειο” που ουδείς τολμά να φέρει ως θέμα, διότι απλούστατα δεν είναι ούτε “ηθικό”, ούτε “πολιτικό” αλλά καθαρά οικονομικό. Με συγκεκριμένη εκτίμηση, αποτίμηση και διαδικασία διεκδίκησης.
Οι “πολεμικές αποζημιώσεις” βλέπετε, προσπαθούν να αποτιμήσουν τις εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές σε σημερινούς χρηματοοικονομικούς όρους, με άθλια δεδικασμένα διεθνώς που συνοδεύονται από “συγγνώμη”, χτύπημα στην πλάτη και “για όλα έφταιγαν οι ναζί”. Σκληρή η αλήθεια, αλλά μόνον το χρήμα έχει διαχρονική αξία και νόμους υπεράνω “ηθικής”. Ας επιστρατεύσουν λοιπόν οι κυβερνώντες την ηθική τους γιατί είναι το μόνο όπλο που θα τους οδηγήσει στο να κάνουν σωστά την δουλειά τους.
ΤΟ ΑΚΡΙΒΕΣ ΥΨΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΟΧΙΚΩΝ “ΔΑΝΕΙΩΝ”
Υπερβαίνει τα 510 δις € για τη Γερμανία
(υπολογίζεται με 2,5% επιτόκιο από το 1946, οπότε κατέστησαν ληξιπρόθεσμα κατά τη Διάσκεψη Ειρήνης στο Παρίσι το 1946)


 Του Δημοσθένη Κούκουνα

Επειδή κατά περιόδους έχουν λεχθεί πολλά για τα κατοχικά δάνεια και ιδιαίτερα για το ύψος που αντιπροσωπεύουν, θα ήταν πολύ χρήσιμο να γίνει ένας αντικειμενικός – επιστημονικός θα έλεγα – υπολογισμός, ώστε να γνωρίζουμε το πραγματικό ποσόν, φυσικά υπό την προϋπόθεση ότι το ζήτημα αυτό είναι υπαρκτό και η ελληνική αξίωση για την αποπληρωμή τους ρεαλιστική. Το καθήκον αυτό επαφίεται σε πιο ειδικούς οικονομολόγους και είναι όλως ατυχές που μέχρι σήμερα δεν βρέθηκε ένας αρμόδιος οιασδήποτε βαθμίδας να το πράξει ή ένας υπεύθυνος πολιτικός να αναθέσει σε μια επιτροπή εμπειρογνωμόνων μια εμπεριστατωμένη μελέτη.

Μετά την Απελευθέρωση ο αρμόδιος θεσμικός φορέας, η Τράπεζα της Ελλάδος, βάσει των σχετικών λογαριασμών που τηρούσε, προσδιόρισε το σύνολο των καταβολών που δόθηκαν από την αρχή στους κατακτητές σε όλο το διάστημα της Κατοχής. Το συνολικό ποσόν που αφορά τη Γερμανία ανέρχεται σε 1.617.781.093.648.819 δρχ. και στην Ιταλία σε 220.479.188.480 δρχ. Μετά την αφαίρεση των κατά τα διεθνή νόμιμα εξόδων κατοχής, όπως αυτά συμφωνήθηκαν με τους κατακτητές, η μεν Γερμανία έλαβε πέραν αυτών ως προκαταβολές 1.530.033.302.528.819 δρχ. και η Ιταλία αντίστοιχα 157.053.637.000 δρχ.[1]

Αυτά τα τελευταία ποσά είναι ακριβώς τα λεγόμενα κατοχικά δάνεια, που θα έπρεπε – κατά τις συμφωνίες Μαρτίου 1942 και Δεκεμβρίου 1942 – να επιστραφούν με τη λήξη του πολέμου. Αυτό είναι το κεφάλαιο του κατοχικού δανείου σε ονομαστική αξία και αυτή ήταν η βάση για να υπολογισθεί η οφειλή όταν θα γινόταν η εξόφληση, διότι το ακριβές ποσόν πρέπει να εξαχθεί με το μέτρο της τιμαριθμικής δραχμής. Εδώ τώρα τίθεται το ζήτημα ποιος είναι ο κανόνας του προσδιορισμού της.

Η Τράπεζα της Ελλάδος, προκειμένου να έχει την εποχή εκείνη μια αρχική εκτίμηση, χρησιμοποίησε τη μέθοδο της αντιστοίχισης στην τιμή της χρυσής λίρας. Προσδιορίστηκε έτσι ότι η συνολική οφειλή της Γερμανίας ως προς τα κατοχικά δάνεια ανερχόταν σε 3.670.610 χρυσές λίρες, της δε Ιταλίας σε 835.616 χρυσές λίρες[2].

Εκ πρώτης όψεως η μέθοδος αυτή φαίνεται λογική, πλην όμως δεν είναι αντιπροσωπευτική, διότι η επίσημη τιμή της χρυσής λίρας ήταν διαφορετική από την ανεπίσημη – και φυσικά ήταν χαμηλότερη. Πέραν αυτού, η συμφωνία που επέβαλαν οι κατακτητές δεν όριζε συγκεκριμένη μέθοδο αποτιμαριθμοποίησης, πολύ δε περισσότερο όταν η μελετώμενη κατοχική περίοδος ήταν εξαιρετικά περίπλοκη. Συνεπώς, η αναζήτηση της δίκαιης αποτίμησης του χρέους θα πρέπει να ακολουθήσει ασφαλέστερο υπολογισμό.

Την άποψη ότι ο υπολογισμός του κατοχικού δανείου δεν είναι ορθός αν γίνει με τη βάση της χρυσής λίρας, πρώτος υποστήριξε ο καθηγητής Άγγελος Αγγελόπουλος, επιμένοντας ότι πιο ορθολογική και αντιπροσωπευτική είναι εκείνη του δολαρίου. Στην περίπτωση αυτή, πρόσθετε, κατά την εκτίμησή του το κεφάλαιο οριζόταν για τη Γερμανία σε 151 εκατ. δολάρια και μέχρι το 1964[3] θα έπρεπε να προστεθούν 177 εκατ. δολάρια για τόκους από 1ης Ιανουαρίου 1942, δηλαδή συνολικά 328 εκατ. δολάρια.

Ωστόσο, αν στηριζόμαστε στη συμφωνία του Μαρτίου 1942, που συνήφθη μεταξύ Γερμανών και Ιταλών στη Ρώμη, δεν πρέπει να αρχίσει η χρέωση από την ημερομηνία εκείνη, διότι σαφώς αναφερόταν ότι επρόκειτο περί ατόκου επιστροφής των καταβολών. Και δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τη συμφωνία εκείνη, διότι επ’ αυτής εδράζεται η ελληνική αξίωση. Διαφορετικά αν αγνοηθούν επιλεκτικά ορισμένοι όροι της, υπάρχει ο κίνδυνος να αδυνατίσει η θέση μας και να δοθούν επιχειρήματα για τη μη τήρησή της.

Από την άλλη μεριά δεν είναι ορθολογική η εκτίμηση του καθηγητή Αγγελόπουλου, διότι χρησιμοποιεί μεθοδολογία που στην πραγματικότητα μειώνει το σύνολο της οφειλής με το να λαμβάνει εσφαλμένη εκκίνηση της οφειλής στα 151 εκατ. δολάρια, που τον Απρίλιο 1964 αντιστοιχούσαν σε 15.100.000 χρυσές λίρες ή κατ’ επέκταση το 2012 σε 4.530.000.000 ευρώ. Περαιτέρω, σύμφωνα με τον Αγγελόπουλο, τον Απρίλιο 1964 το κεφάλαιο έφθανε έντοκα, ως προς τη Γερμανία πάντα, στις 32.800.000 χρυσές λίρες, οπότε με τις ίδιες αναλογίες (δηλαδή με επιτόκιο 4% και ετήσιο ανατοκισμό) το 2012 η συνολική οφειλή θα ήταν 215.513.819 χρυσές λίρες ή σε ευρώ 64.654.145.587 ευρώ. Αυτή είναι η εκτίμηση Αγγελόπουλου για τα κατοχικά δάνεια της Γερμανίας που οφείλονται στην Ελλάδα[4].

Ωστόσο ο υπολογισμός αυτός έχει δύο βασικά μειονεκτήματα. Όπως προελέχθη, α) αγνοεί τον όρο της άτοκης επιστροφής κατά τη λήξη του πολέμου, και β) υπολογίζει επιτόκιο 4%. Ενδεχομένως το 1964, όταν έκανε τους υπολογισμούς του, το επιτόκιο να ήταν φυσιολογικό, πλην όμως προκειμένου για κρατικά δάνεια το ορθό θα ήταν 2,5% και όχι περισσότερο.

Επιλέγοντας αυτό το χαμηλό επιτόκιο του 2,5% και εκκινώντας τον ανατοκισμό από το 1946, χρονολογία που ανυπερθέτως, δηλαδή με τη λήξη του πολέμου που νοείται κατά τη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων, θα έπρεπε το γερμανικό κράτος να επιστρέψει τις καταβολές που είχε λάβει καθ’ υπέρβαση των εξόδων κατοχής υπό σαφώς δανειακή μορφή και με την ανεπιφύλακτη δέσμευση επιστροφής των χρημάτων, καταλήγουμε σε άλλο ποσόν.

Πλην όμως η εκτίμηση του καθηγητή Αγγελόπουλου το 1964, όσο και εκείνη του κατοχικού υπουργού Γκοτζαμάνη το 1952 (περί 240 εκατ. δολαρίων), είναι εσφαλμένες. Αγνοούν την ορθή αποτίμηση της αναγκαίας τιμαριθμικής βάσης, η οποία όντως είναι αρκετά περίπλοκη. Αρκεί μόνο να υπομνησθεί πόσο ακραίες και αιφνίδιες ανατιμήσεις βασικών ειδών γίνονταν τότε, ιδίως αν λάβουμε υπόψη ότι οι πραγματικές τιμές αγαθών απείχαν εξαιρετικά από τις επίσημες και πόσο δύσκολο είναι να αναπαρασταθούν ώστε να ληφθούν για να χρησιμοποιηθούν ως βάση υπολογισμών. Γι’ αυτόν τον λόγο αναζητήσαμε μια άλλη μεθοδολογία.

Η έρευνά μας προσανατολίστηκε διαφορετικά λοιπόν και με έναν συνδυασμό επίσημων και πραγματικών τιμών στα τρόφιμα και στα είδη καθημερινής χρήσης, της πραγματικής τιμής της χρυσής λίρας στην ελεύθερη αγορά, λαμβάνοντας υπόψη και τις αξίες των πωλουμένων ακινήτων, καθώς και άλλων δεικτών, περιλαμβανομένης και της γερμανικής οφειλής από τις ελληνικές εξαγωγές προς τη Γερμανία διαρκούσης της Κατοχής[5], καταλήξαμε σε διαφορετικό ποσόν. Έτσι, η πραγματική αποτίμηση του κατοχικού χρέους έφθασε την ημέρα που αποχώρησαν τα γερμανικά στρατεύματα στο συνολικό ύψος των εκατό δισεκατομμυρίων ευρώ, χωρίς να περιλαμβάνονται πολεμικές επανορθώσεις και αποζημιώσεις.

Αυτό είναι το ακριβές ποσόν και είναι βέβαιο ότι αν κάποτε η ελληνική κυβέρνηση αποφασίσει να ασχοληθεί με το ζήτημα και αναθέσει σε μια επιτροπή ειδικών να το ερευνήσει σε βάθος, τότε θα επαληθευθεί πλήρως η δική μας εκτίμηση.

Επί πλέον, θα πρέπει να αναφερθεί ότι ο όρος περί άτοκης σύντομης επιστροφής των κατοχικών δανείων ξεπεράστηκε όταν η οιονεί δανειακή σύμβαση κατέστη ληξιπρόθεσμη. Αυτό συνέβη με τη Διάσκεψη Ειρήνης του 1946 και από τότε τα δάνεια είναι έντοκα, ώστε το αρχικό κεφάλαιο των 100 δισεκατομμυρίων να ανέρχεται σήμερα, με χαμηλό επιτόκιο 2,5%, στα 510.033.165.000 ευρώ.

  Επομένως αυτό το ποσόν όφειλε να έχει καταβάλει το μεταπολεμικό γερμανικό κράτος και αδιαφόρησε να το πράξει. Υπό το πρόσχημα του διαμελισμού επλέχθη μια σειρά επιχειρημάτων για να αποφύγει την αποπληρωμή των κατοχικών δανείων με την ανοχή ή συνενοχή των συμμαχικών κυβερνήσεων. Αρκετά χρόνια μετά τη Διάσκεψη Ειρήνης εφευρέθηκε το επιχείρημα ότι η Γερμανία δεν ήταν σε θέση να υπογράψει την τελική συνθήκη ειρήνης ενόσω ήταν διαμελισμένη. Αν ήταν καλόπιστος οφειλέτης η Δυτική Γερμανία, στο διάστημα των 44 χρόνων που μεσολάβησαν μέχρι να ενοποιηθεί θα μπορούσε να είχε καταβάλει το μερίδιο που της αναλογούσε, έστω και σταδιακά. Απέφυγε όμως να το πράξει, όπως απέφυγε και στα επόμενα χρόνια, αφού πλέον ήταν ενοποιημένη και δεν μπορούσε να επικαλεσθεί παρόμοιες αιτιάσεις.

 (Απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Δημοσθένη Κούκουνα 
“Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και 
η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια”, 
σελ. 459-463 που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ερωδιός)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1]. Η Ιταλία υποχρεώθηκε να αποδεχθεί την οφειλή της, ανερχόμενη κατά τον χρόνο της αποδοχής, στο ποσόν των 105 εκατ. δολαρίων, ποσόν όμως κατώτερο του πραγματικού, διότι επρόκειτο περί συμβιβασμού με την τότε ιταλική κυβέρνηση.

[2]. Μεταπολεμικά η Ιταλία, η οποία αναγνώρισε την εν προκειμένω οφειλή της και δεν αρνήθηκε να την εξοφλήσει, φέρθηκε πολύ εντιμότερα από τη Γερμανία και τελικά, ύστερα από διαπραγματεύσεις με τις ελληνικές κυβερνήσεις ως προς το ακριβές ύψος της οφειλής της, το αποπλήρωσε. Η Γερμανία, παρά το γεγονός ότι δεν αρνείται την ύπαρξη της υποχρέωσης με τη λήξη του πολέμου, πεισματικά και συστηματικά δεν δέχεται να την τακτοποιήσει.

[3]. Η χρονολογία 1964 χρησιμοποιείται διότι τη χρονιά εκείνη έκανε τους υπολογισμούς και τις εκτιμήσεις του ο Α. Αγγελόπουλος, δημοσιεύοντας σχετικό άρθρο του στην εφημερίδα Το Βήμα (17.4.1964), που αναδημοσιεύθηκε στη συνέχεια στο περιοδικό Νέα Οικονομία, που εξέδιδε ο ίδιος (Μάιος 1964).

[4]. Στα τέλη Μαΐου 2012 η δημοσιογράφος Βίκυ Βουλβουκέλη δημιούργησε αίσθηση στη γερμανική κοινή γνώμη (Bild 23.5.2012), προβάλλοντας το αίτημα για την επιστροφή των κατοχικών δανείων, στηριζόμενη στην εκτίμηση που είχε παρουσιασθεί από τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης τον Σεπτέμβριο 2011 περί 70 δισεκ. ευρώ. Το ποσόν, όπως αναλύουμε, είναι κατά πολύ χαμηλότερο της πραγματικότητας.

[5]. Το ισοζύγιο του ανανεωμένου ελληνογερμανικού κλήριγκ, όπως εξελίχθηκε με τη δραστηριότητα της Degriges από τον Σεπτέμβριο 1942 μέχρι τέλους της Κατοχής, είναι σαφώς οικονομικό μέγεθος και πρέπει να εντάσσεται στη συμφωνία για τα κατοχικά δάνεια, όπως αναμφίβολα προκύπτει.
Ο έγκυρος Γάλλος οικονομολόγος Jacques Delpla, οικονομικός σύμβουλος της τράπεζας BNP Paribas εκτιμά το ύψος της γερμανικής οφειλής στα 575 δις ευρώ (συνέντευξή του στην οικονομική εφημερίδα Les Echos 23.6.2011) ΚΛΙΚ ΕΔΩ.
Ο Γερμανός καθηγητής Ιστορίας της Οικονομίας Albrecht Ritschl αποδέχεται πλήρως την υπόσταση της γερμανικής οφειλής για τα κατοχικά δάνεια (συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικό Spiegel 21.6.2011) ΚΛΙΚ ΕΔΩ.

Οι πολύτιμες πληροφορίες από το βιβλίο του Δημοσθένη Κούκουνα το οποίο δεν πρέπει να λείπει από κανένα Ελληνικό σπίτι. Για να γνωρίζουμε την αλήθεια και όχι τις έωλες ιδεοληψίες του καθενός.

Ο συγγραφέας μάλιστα έστειλε και επιστολή στον Αντώνη Σαμαρά για το θέμα:

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑ

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΚΑΤΟΧΙΚΑ ΔΑΝΕΙΑ

Στον πρωθυπουργό Α. Σαμαρά ο ιστορικός συγγραφέας Δ. Κούκουνας έστειλε την ακόλουθη επιστολή, παροτρύνοντάς τον να επιδιώξει την άμεση διεκδίκηση των κατοχικών δανείων που οφείλει η Γερμανία στην Ελλάδα από την εποχή του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Μέχρι τώρα δεν έγινε γνωστή η αντίδρασή του.

“Αθήνα, 17 Ιουλίου 2012

Προς τον Κύριο

Αντώνη Σαμαρά

Πρωθυπουργό της Ελλάδος

Μέγαρο Μαξίμου

Ενταύθα

Αγαπητέ Κύριε Πρόεδρε,

Θεώρησα χρέος μου να σας προσφέρω τιμητικά ένα από τα πρώτα αντίτυπα του νέου βιβλίου μου «Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια», που μόλις κυκλοφόρησε, αφ’ ενός λόγω της μακράς προσωπικής γνωριμίας μας, αφ’ ετέρου διότι πιστεύω ότι θα πρέπει να είσθε ενήμερος υπό τη θεσμική σας ιδιότητα των όσων αναφέρονται σ’ αυτό.

Αν ένας νηφάλιος παρατηρητής θα επιχειρούσε να αναζητήσει πού ακριβώς οφείλεται η σημερινή ελληνική τραγωδία, θα διαπίστωνε ότι είναι μια μετεξέλιξη της τραγωδίας που βίωσε σε τόσο δραματικούς τόνους ο Ελληνικός Λαός κατά την κατοχική περίοδο 1941-44. Διότι η περίοδος εκείνη στην πραγματικότητα δεν έκλεισε, ως προς τις συνέπειές της, ούτε με το τέλος του Εμφυλίου, ούτε με τις ανασυγκροτήσεις και αναδιαρθρώσεις που επιχειρήθηκαν σε διάφορες επόμενες φάσεις, ούτε καν με τη Μεταπολίτευση και ό,τι ακολούθησε.

Και δεν έκλεισε διότι την εποχή εκείνη απομυζήθηκε από τον κατακτητή, εξίσου βάναυσα όπως και στο ανθρωπιστικό πεδίο, κάθε ικμάδα της ελληνικής οικονομίας μέχρι ολικής ξηρασίας. Δεν ήταν ο πόλεμος και οι συνθήκες του, ήταν ο συγκεκριμένος εχθρός που έτσι απάνθρωπα αποστράγγισε το παν από τη χώρα μας. Διαρκούσης της σκληρότατης αυτής κατοχής ο λαός μας άντεξε προσβλέποντας στην ελπίδα ότι σύντομα θα τελείωνε αυτή η φάση και έπειτα θα δικαιωνόταν. Βεβαίως εδώ δεν έχει θέση να κριθεί πώς και κατά πόσο ικανοποιηθήκαμε με το Συνέδριο Ειρήνης, αλλά είναι αλήθεια πως δόθηκαν επανορθώσεις και αποζημιώσεις.

Δεν ρυθμίστηκαν όμως τα αναγκαστικά κατοχικά δάνεια, τα οποία ο κατακτητής συστηματικά απαίτησε και έλαβε ποικιλοτρόπως από την ελληνική οικονομία, γεγονός που αυτομάτως επιδείνωσε μέχρις εξαντλήσεως την πείνα, τη δυστυχία, τον αφανισμό. Αυτά τα κατοχικά δάνεια, ύψους 100 δις ευρώ ως προς το κεφάλαιό τους τότε, αν είχαν αποδοθεί τότε θα αποτελούσαν για την Ελλάδα το ουσιαστικό κεφάλαιό της για την επανεκκίνηση της οικονομίας της. Αλλά μη διαθέτοντας αυτό το κεφάλαιο, εξαναγκάστηκε επανειλημμένα από τότε να προσφεύγει σε διάφορους δανειστές και ποικίλες διαδικασίες για να το αναπληρώνει.

Λίγο ώς πολύ, ως οικονομολόγος και πολιτικός, θα γνωρίζετε τι απέγινε μέχρι σήμερα. Με διάφορα προσχήματα, οσάκις εθίγη το θέμα, ουδέποτε ικανοποιήθηκε η χώρα μας εκ μέρους της Γερμανίας (σε αντίθεση με ό,τι έγινε με την Ιταλία) με την επιστροφή των κατοχικών δανείων, τα οποία είχαν μορφή διακρατικής δανειακής σύμβασης. Προσωπικά πιστεύω ότι δεν έχει καμιά αξία να αποδοθούν ευθύνες στους Έλληνες υπεύθυνους ηγέτες που κατά το παρελθόν παρέλειψαν το καθήκον τους και αδιαφόρησαν να διεκδικήσουν την εξόφληση αυτών των δανείων, διότι δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπήρχε δόλος. Ούτε είναι το ζητούμενο στην παρούσα συγκυρία.

Όταν όμως ο Λαός μας φθάνει σ’ αυτό το σημείο εξαθλίωσης τα πράγματα αλλάζουν. Το ζήτημα των κατοχικών δανείων θα πρέπει να λήξει οριστικά και ικανοποιητικά. Και επειδή, Κύριε Πρόεδρε, γνωρίζετε πόσο σας εκτιμώ προσωπικά, δεν θα ήθελα να προστεθεί και η κυβέρνησή σας στο σύνολο των μεταπολεμικών πολιτικών ηγεσιών που αδιαφόρησαν για τη συγκεκριμένη γερμανική οφειλή, η οποία κατά την εκτίμησή μου υπερβαίνει τα 510 δις ευρώ, κατά την εκτίμηση άλλων μεγαλύτερη ή μικρότερη.

Έχω την πεποίθηση ότι επί των ημερών σας το ζήτημα των κατοχικών δανείων μπορεί να λήξει, οπότε η Ελλάδα θα ξεπεράσει το αδιέξοδό της, συμψηφίζοντας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το εξωτερικό χρέος της έναντι της γερμανικής οφειλής. Σας καλώ και σας προτείνω να σχηματίσετε μια επιτροπή ειδικών που με επείγουσες διαδικασίες, αφού επιβεβαιώσει την τυπική υπόσταση των κατοχικών δανείων και επαληθεύσει το σημερινό ύψος τους, να σας εισηγηθεί τον τρόπο αποτελεσματικού χειρισμού του ζητήματος. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, αν δεν επαρκούν τα όσα υπάρχουν στις αρμόδιες αρχές ή τα όσα αναφέρονται στο εν προκειμένω εξειδικευμένο βιβλίο, εννοείται ότι είμαι στην απόλυτη διάθεσή σας να συμβάλω ως Έλληνας πολίτης, παρέχοντας κάθε επιπρόσθετη πληροφορία που τυχόν γνωρίζω ή κάθε στοιχείο που βρίσκεται στο προσωπικό μου αρχείο από τη μακρόχρονη ιστορική έρευνα που έχω διεξαγάγει για τα κατοχικά θέματα.

Με θερμές ευχές, πάντοτε στη διάθεσή σας και

Με εξαίρετη τιμή

Δημοσθένης Κούκουνας”

 olympia.gr



    Γ) Τι σημαίνει 'Σεισάχθεια'


 Σεισάχθεια δεν είναι κανενός είδους ευεργετικό φιλολαϊκό μέτρο που θα πρέπει να αναμένεται από οποιεσδήποτε κυβερνήσεις.

Σεισάχθεια, δεν είναι κανενός είδους κοινωνική βοήθεια που μπορεί να προέλθει από εξαρτημένα κέντρα επίφασης εξουσίας, που ενεργούν με βάση θεατρικά πρότυπα μέσα σε παρακμιακό πολιτικό περιβάλλον.

Σεισάχθεια είναι η πολεμική κραυγή του λαού καθώς αντιπαρατάσσεται ενάντια στην οργανωμένη οικονομική κατάρρευση, που προσχεδιάστηκε με σκοπό την περαιτέρω εξαθλίωση του, μέσα από τη δημιουργία ακόμα μεγαλυτέρων χρεών.

Σεισάχθεια είναι η έκφραση της οργής των απανταχού δανειοληπτών που αναλογίζονται το μέγεθος της αδικίας που υφίστανται, και αρχίζουν να συνειδητοποιούν την προέλευση του αιτίου που την προκαλεί.

Σεισάχθεια αντιπροσωπεύει την κοινή νόμιμη δράση αυτών που έχουν συνειδητοποιήσει ότι η συσσώρευση των χρεών τους είναι αποτέλεσμα μιας εξαπάτησης σε παγκόσμια κλίμακα, καθώς οι θεσμικοί δανειστές τους τα τελευταία χρόνια ποτέ δεν διέθεταν ισάξιο αντίκρισμα για το σύνολο των αξιών που υποτίθεται ότι δάνειζαν με τη μορφή χρήματος, την κάθε χρονική στιγμή.

Σεισάχθεια απετέλεσε το σύνθημα μιας παλαιότερης εποχής που απελευθέρωσε όλους όσους είχαν γίνει δούλοι των δανειστών τους λόγω των χρεών τους.

Σεισάχθεια σήμερα σημαίνει συνειδητοποιώ ότι μετά από χιλιάδες χρόνια, το ίδιο σύνθημα, προερχόμενο από τον ίδιο λαό, μπορεί να επιφέρει ανάλογο αποτέλεσμα, έστω και αν οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες είναι τελείως διαφορετικές.

Σεισάχθεια είναι μια λαϊκή απαίτηση που μπορεί να σημάνει την αρχή της κατάρρευσης αυτών που σχεδιάζουν οικονομικές καταστροφές τέτοιας κλίμακας όπως η σημερινή...

Σεισάχθεια σημαίνει αντιλαμβάνομαι ότι το κράτος που τυπικά με αντιπροσωπεύει, δεν θα μπορέσει ποτέ να εξοφλήσει τα δάνεια που λαμβάνει στο όνομα μου καθώς ο αρχικός δανειστής που παράγει το χρήμα δεν είναι κρατικός, αλλά ένας ιδιωτικός κερδοσκοπικός επενδυτής ο οποίος προσχεδιασμένα φροντίζει να υπονομεύσει με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο, κάθε δυνατότητα να αποπληρωθεί το δάνειο αυτό, αποζητώντας την πλήρη εξαθλίωση μου και προσφέροντας ως μόνο αντάλλαγμα μια σύντομη παράταση της περιόδου απόλυτης εξάρτησης μου.

Σεισάχθεια σημαίνει συνειδητοποιώ ότι ο σκοπός του ιδιώτη-δανειστή δεν θα μπορούσε ποτέ να ήταν μια επανάκτηση του
δικού του συμβατικού προϊόντος (χρήματος ) το οποίο ο ίδιος ανέξοδα παράγει και διανέμει, (εκδίδοντας τραπεζογραμμάτια άνευ αντικρίσματος και εγγράφοντας πλασματικά ποσά σε λογαριασμούς) αλλά μόνο η υποταγή του δανειολήπτη που η συναλλαγή αυτή
του αποφέρει.

Σεισάχθεια σημαίνει συνειδητοποίηση ότι το πιστωτικό υποκατάστατο που ο αρχικός δανειστής παράγει δίκην ενός ιδιότυπου προϊόντος (π.χ. δολάριο), εφ' όσον αυτό δεν αντιστοιχεί σε ισάξια αποθέματα κάποιας άλλης αναγνωρισμένης υλικής αξίας (π.χ. χρυσός), στερείται κάθε αντιπροσωπευτικής ιδιότητος άρα και αξίας και δεν μπορεί να αποτελεί ταυτόχρονα και μέσο εντόκου αποπληρωμής του ιδίου αυτού προϊόντος, διότι πέραν των άλλων παραδοξοτήτων που σχηματίζονται, η αποκλειστικότητα της παραγωγής του (ακόμα και αν αυτό έπρεπε να νοηθεί ως ένα είδος ιδιωτικού προϊόντος κοινώς αναγνωρισμένης αξίας), θα καταστρατηγούσε τον νόμο περί ελέγχου μονοπωλίων, εφ' όσον δεν είναι κρατικό.

Σεισάχθεια σημαίνει αρνούμαι να ανταλλάξω την πραγματική αξία που αντιπροσωπεύει ο ιδρώτας του προσώπου μου με την απατηλή υπόσχεση αξίας που αντιπροσωπεύει η άνευ αντικρίσματος και ουσιαστικού περιεχομένου «πίστωση» που καταχωρείται στο όνομα μου.

Σεισάχθεια συνιστά το σύνθημα για την ενεργοποίηση των κοινωνικών δυνάμεων και την αφύπνιση των συνειδήσεων όπου ο καθένας ξεχωριστά -στο μερίδιο που του αναλογεί- σταματά την οικονομική αιμορραγία που υφίσταται το σώμα της κοινωνίας μέσα στην οποία ζει, αρνούμενος να προσφέρει το ίδιο του το αίμα, όταν αυτό συγκεντρώνεται στις ιδιωτικές δεξαμενές του δανειστή του με προφανή σκοπό να εξοικονομηθεί μια ανέξοδη μέθοδος για τον δικό του πνιγμό.

Σεισάχθεια σημαίνει την νόμιμη απαίτηση για παραγραφή -οριστικά και αμετάκλητα- κάθε χρέους που δημιουργήθηκε με δόλο και βασίστηκε στην μαζική εξαπάτηση, διότι δεν νοείται αποπληρωμή χρέους μιας οποιασδήποτε αξίας προς κάποιον που δεν την κατείχε ποτέ, άρα δεν εδικαιούτο και να την δανείσει, - πόσο μάλλον με υψηλό τόκο.

Σεισάχθεια είναι ένα διαχρονικό και υπερτοπικό προγονικό παράγγελμα των Ελλήνων, που όταν η βάναυση και αντικοινωνική οικονομική πολιτική το ενεργοποιήσει και το κάνει να ακούγεται ξανά παντού, αυτό θα αποτελέσει τον οιωνό που θα σηματοδοτήσει την αρχή του τέλους μιας θλιβερής εποχής.

Κώστας Σκανδάλης
Απλός Πολίτης