Πραγματικός ὑπεύθυνος τῆς Γενοκτονίας τῆς Γάζας : ὁ Σιωνισμός

φωτό

Γράφει ὁ James Ray

 Καθώς η γενοκτονία στην Παλαιστίνη συνεχίζει να εντείνεται σε αυτό που σύντομα θα καταγραφεί ως ο δεύτερος χρόνος της, περισσότεροι από ένα εκατομμύριο κάτοικοι της Γάζας αντιμετωπίζουν έναν καταστροφικό λιμό που προκαλεί το Ισραήλ. Οι παρατεταμένες στρατιωτικές επιχειρήσεις και ο σχεδόν ολοκληρωτικός αποκλεισμός της βοήθειας που εισέρχεται έχουν οδηγήσει σε τεράστια τμήματα του πληθυσμού των Παλαιστινίων που δεν έχουν τρόφιμα, νερό και άλλα απαραίτητα που χρειάζονται για να επιβιώσουν. Διεθνείς οργανισμοί, συμπεριλαμβανομένου του ΟΗΕ, έχουν αρχίσει να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για αυτό που θα μπορούσε κάλλιστα να οδηγήσει στον μαζικό θάνατο πολύ περισσοτέρων περισσότερων ανθρώπων από όσους έχουν ήδη δολοφονηθεί από τις ισραηλινές κατοχικές δυνάμεις.

Καθώς οι αναφορές συνεχίζουν να έρχονται στην επιφάνεια και οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι συνεχίζουν να φωνάζουν απεγνωσμένα από τη Γάζα, η κοινή γνώμη συνεχίζει να δυσανασχετεί με το Ισραήλ και τις προσπάθειες άσκησης πίεσης στις κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο για να σταματήσουν το γενοκτονικό σχέδιο. Ορισμένοι πολιτικοί ηγέτες, όσο οπορτουνιστές κι αν είναι, αναμφίβολα έχουν παρατηρήσει αυτή την τάση, καθώς η ρητορική έχει αρχίσει να αλλάζει σχετικά με αυτό που παραδοσιακά ήταν ο αγαπημένος αποικιακός σύμμαχος των ΗΠΑ.

Δημοκρατικοί, από τον  Bernie Sanders μέχρι τον Ritchie Torres, έχουν δημοσιεύσει δηλώσεις ζητώντας να τερματιστεί η πείνα στη Γάζα και να επιτραπεί η είσοδος ανθρωπιστικής βοήθειας πριν να είναι πολύ αργά. Φαίνεται ότι ακόμη και οι πιο ένθερμοι Σιωνιστές πολιτικοί παράγοντες των ΗΠΑ εντός του Δημοκρατικού Κόμματος έχουν, τουλάχιστον, συνειδητοποιήσει ότι η εκτεταμένη τηλεοπτική μετάδοση λιμού θα αποτελέσει κηλίδα για το έργο που υποστηρίζουν και για τη δική τους πολιτική φήμη.

Η ζημιά στη φήμη είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτη δεδομένου ότι πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν μια σαφή μετατόπιση στον τρόπο με τον οποίο οι Αμερικανοί βλέπουν το Ισραήλ και τις πράξεις του. Μια πρόσφατη δημοσκόπηση από την Data for Progress διαπίστωσε ότι πάνω από τους μισούς Αμερικανούς που ερωτήθηκαν ένιωθαν ότι οι ΗΠΑ θα έπρεπε να δώσουν προτεραιότητα στην βοήθεια προς τους Παλαιστίνιους στη Γάζα έναντι των ισραηλινών αποστολών όπλων. Πάνω από τους μισούς ερωτηθέντες δήλωσαν επίσης ότι πιστεύουν ότι το Ισραήλ διαπράττει παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εναντίον των Παλαιστινίων (53%), με σχεδόν τους μισούς (47%) να δηλώνουν ότι πιστεύουν ότι το Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία.

Συγκρίνοντας αυτά τα αποτελέσματα με ιστορικές δημοσκοπήσεις με το ίδιο ερώτημα, είναι επίσης σαφές ότι ο αριθμός των Αμερικανών που έχουν αυτές τις απόψεις αυξάνεται μόνο με την πάροδο του χρόνου. Ακόμη και οι δεξιές βάσεις μετατοπίζονται, με σχεδόν τους μισούς Ρεπουμπλικάνους ερωτηθέντες (48%) να δηλώνουν ότι ευθυγραμμίζονται περισσότερο με τις εκκλήσεις προς τον Πρόεδρο Τραμπ να απαιτήσει από το Ισραήλ να επιτρέψει την είσοδο τροφίμων και ιατρικών εφοδίων στη Γάζα παρά με τις εκκλήσεις προς αυτόν να υποστηρίξει το Ισραήλ στην εφαρμογή των στρατιωτικών του στρατηγικών κατά της Χαμάς (42%).

Οι πολιτικοί που έχουν συνηθίσει τον Σιωνισμό να είναι μια από τις ασφαλέστερες πολιτικές θέσεις που μπορούν να κατέχουν, διαπιστώνουν τώρα ότι πρέπει να αλλάξουν το μήνυμά τους για να παραμείνουν πολιτικά συναφείς και να διατηρήσουν τις βάσεις στήριξής τους καθώς απομακρύνονται από την επιρροή τους.

( φωτό ἀριστερά) 

Σε κάποιες από τις ρητορικές τους εκφράσεις υπάρχει ακόμη και κριτική για αυτό που περιγράφεται στενά ως «κυβέρνηση Νετανιάχου». Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Η κριτική στον Νετανιάχου και την ισραηλινή κυβέρνησή του, υπό την ηγεσία του Λικούντ, αποτελεί μακροχρόνια πρακτική μεταξύ των αριστερών και φιλελεύθερων σιωνιστών, οι οποίοι γνωρίζουν ότι υπάρχει αξία στην κριτική του καθεστώτος διατήρησης της αποικίας, αποφεύγοντας παράλληλα την ευρύτερη κριτική της ίδιας της αποικίας. Ο Νετανιάχου έχει γίνει ο εκπρόσωπος των προβλημάτων που προκύπτουν από τις συνεχείς προσπάθειες του Ισραήλ να αποικίσει την Παλαιστίνη και άλλα κράτη στην περιοχή - απόδειξη μιας αποικίας που έχει « χάσει την ψυχή της ». 

Σύμφωνα με τις αναθεωρητικές τους αναπαραστάσεις της ιστορίας, το Ισραήλ απλώς βρέθηκε σε μια δεξιά τροχιά, με αποτέλεσμα να αποκλίνει από τις βασικές του αξίες. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Σιωνισμός ως ιδεολογία και η φυσική του εκδήλωση ήταν πάντα ένα αποκλειστικό αποικιακό σχέδιο που βασιζόταν στην υποδούλωση, την εκμετάλλευση, τον εκτοπισμό και τελικά στην απόπειρα εξόντωσης των Παλαιστινίων και άλλων σε όλη την περιοχή, ανεξάρτητα από τους Σιωνιστές ηγέτες της εποχής τους. 

Οι σιωνιστικές προσπάθειες που θα οδηγούσαν στο να μείνουν ακτήμονες περίπου το ένα πέμπτο των Παλαιστινίων αγροτών μέχρι το 1929, πολύ πριν καν «ιδρυθεί» επίσημα η αποικία τη δεκαετία του 1940, θεωρούνται προφανώς ως μέρος ενός πιο «ηθικού» παρελθόντος. Όταν οι Σιωνιστές προέβησαν σε εθνοκάθαρση 750.000-800.000 Παλαιστινίων από πάνω από 530 πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά για να εδραιώσουν το σχέδιό τους από το 1947 έως το 1949, ήταν προφανώς αντιπροσωπευτικές μιας εποχής στην οποία η ψυχή του Ισραήλ ήταν άθικτη. Για τους λίμπεραλ και Αριστερούς Σιωνιστές, η πραγματική οπισθοδρόμηση ξεκινά μόνο αφού το σχέδιο εδραιώθηκε πιο σταθερά στα εδάφη του 1948. 

Κάποιοι στρέφουν την προσοχή τους στη Naksa του 1967, όταν οι Σιωνιστές προέβησαν σε εθνοκάθαρση πάνω από 300.000 Παλαιστίνιους και πάνω από 100.000 Σύρους στις προσπάθειές τους να καταλάβουν τη Γάζα, τη Δυτική Όχθη, το αιγυπτιακό Σινά και τα συριακά Υψίπεδα του Γκολάν. Για όσους εξακολουθούν να το βλέπουν αυτό ως μέρος μιας πιο «δίκαιης» εποχής για την αποικία, η ημερομηνία της ηθικής κηλίδωσης προέρχεται από την ισραηλινή εισβολή στον Λίβανο - μια εισβολή που οδήγησε ορισμένους Ισραηλινούς να απογοητευτούν από το σχέδιό τους. Για άλλους, οι πραγματικές φρικαλεότητες ξεκίνησαν λιγότερο από δύο χρόνια πριν, με κάποιο τρόπο, με το πραγματικό σημείο χωρίς επιστροφή να είναι η Γάζα.

Ανεξάρτητα από το χρονοδιάγραμμα αυτής της «ηθικής οπισθοδρόμησης», ο στόχος είναι πάντα ο ίδιος: η αναδρομή σε ένα φανταστικό παρελθόν, όταν το Ισραήλ δεν ήταν ένας βίαιος επιτιθέμενος με στόχους εξόντωσης, πρόθυμο να διαπράξει όποιες φρικαλεότητες χρειάζεται για να διατηρηθεί και να επεκταθεί. Με αυτόν τον τρόπο, μπορούν να μεταθέσουν την ευθύνη από το ίδιο το Ισραήλ στους μεμονωμένους δρώντες ή τους πολιτικούς σχηματισμούς εντός αυτού. Μπορούν να αποφύγουν την γνήσια συστημική κριτική και αντ' αυτού να υποστηρίξουν τα «ιδανικά» καθεστώτα διαχείρισής τους, διασφαλίζοντας τη μακροπρόθεσμη επιβίωση της αποικίας.

Δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη, λοιπόν, καθώς το Ισραήλ συνεχίζει μια σπείρα θανάτου νομιμότητας και λαϊκής υποστήριξης διεθνώς, το γεγονός ότι ο Νετανιάχου γίνεται το άκρο που οι πολιτικοί ηγέτες των ΗΠΑ είναι πρόθυμοι να ακρωτηριάσουν για χάρη του σώματος που είναι το Ισραήλ. Με αυτόν τον τρόπο, μπορούν να παρακάμψουν οποιαδήποτε συζήτηση για ένα δίκαιο μέλλον για τους Παλαιστίνιους, αντικαθιστώντας την με περιορισμένες συζητήσεις σχετικά με το εάν η αποικία των εποίκων του απαρτχάιντ που τους υποτάσσει έχει το «σωστό» καθεστώς διαχείρισης. Αν και φαίνεται να είναι μια ρητορική μετατόπιση μεγάλης αξίας, αυτό που επιδιώκει να κάνει είναι να προσφέρει ένα είδος θυσιαστικού αρνιού στο πρόσωπο του Νετανιάχου, καθώς και των ακολούθων και συμμάχων του, για να διασφαλίσει ότι η αποικία θα συνεχίσει να υπάρχει.

Το ερώτημα που θα έπρεπε να θέσουμε στον εαυτό μας εν μέσω αυτής της ρητορικής είναι: «Γιατί ο Νετανιάχου και όχι το ίδιο το Ισραήλ;» Η απάντηση είναι απλή. Εστιάζοντας στην ιστορία της ίδιας της αποικίας, μπορεί κανείς να καταλήξει στο δίκαιο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει «ιδανικό» ή ακόμα και «καλό» καθεστώς διαχείρισης όσον αφορά την ηγεσία ενός έργου που χτίστηκε και συντηρήθηκε μέσω μαζικών θανάτων και κατοχής γης άλλου. Για όσους επικεντρώνονται στη διατήρηση του Ισραήλ για τις μελλοντικές γενιές, αυτό το συμπέρασμα αποτελεί υπαρξιακή απειλή.

Οι Σιωνιστές κάνουν ό,τι μπορούν για να ανατρέψουν το σενάριο, να αναδιατυπώσουν την οργή μας και να επωφεληθούν πολιτικά εν μέσω των αυξανόμενων φιλοπαλαιστινιακών αισθημάτων, ώστε να διασφαλίσουν ότι το αποικιακό τους προκεχωρημένο φυλάκιο θα μπορέσει να επιβιώσει στις μελλοντικές γενιές. Είναι δική μας ευθύνη να δούμε τις προσπάθειές τους για αυτό που είναι και να διατηρήσουμε την προσοχή μας στον σιωνιστικό αποικισμό που είναι η πραγματική κινητήρια δύναμη της βίας που βλέπουμε να εκτυλίσσεται, όχι μόνο στη Γάζα αλλά σε ολόκληρη την περιοχή. Η απομάκρυνση του Νετανιάχου δεν θα φέρει από μόνη της δικαιοσύνη στον παλαιστινιακό, λιβανέζικο και συριακό λαό που βρίσκεται υπό κατοχή.  Μόνο ένα τέλος στις αποικιακές προσπάθειες που αντιμετωπίζουν θα είναι αρκετό.

Ἀπό : mondoweissnet

ἐδῶ

Ἡ Πελασγική